Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
maandag 10 maart 2025 om 11:18
Lieve Jahallo, zo herkenbaar, wat je doet in de relatie met jezelf.
Pas nu leer ik dat ik mezelf altijd heb beoordeeld als een vierkantje, terwijl ik een rondje ben. Of een ellips. Alle eigenschappen van een rondje/ellips heb.
Ik ben iig. niet de vorm die ik dacht te moeten zijn. De vorm die me werd opgedrongen. Waar ik om werd veroordeeld.
En juist in de periode dat ik zo oud was als jij, voelde ik zo diep dat verweesde en verlorene. Het vreten. Mijn lijf veroordelen. De eenzaamheid. Het me minderwaardig voelen. Geen match voelen met de mensen om me heen. Suicidaal zijn. Wantrouwend. Opgejaagd. Verdoofd. En dat allemaal tegelijk. Mislukt in vierkantje zijn.
Pas nu, nu ik echt heel goede therapie heb die aanslaat, pas nu voel ik dat een ellips of rondje zijn helemaal niet zo raar, vreemd of bijzonder is. Gewoon Hanke.
Geef jezelf tijd. Zoek een peut die verstand heeft van interpersoonlijk trauma. Van intieme terreur. Van kindermishandeling. Van hechtingstrauma, cptss.
Je bent nog maar zo kort uit die toxische invloedssfeer. En toen ook nog een verlies geleden van iemand in de familie die er wel voor je was/wilde zijn.
Pas nu leer ik dat ik mezelf altijd heb beoordeeld als een vierkantje, terwijl ik een rondje ben. Of een ellips. Alle eigenschappen van een rondje/ellips heb.
Ik ben iig. niet de vorm die ik dacht te moeten zijn. De vorm die me werd opgedrongen. Waar ik om werd veroordeeld.
En juist in de periode dat ik zo oud was als jij, voelde ik zo diep dat verweesde en verlorene. Het vreten. Mijn lijf veroordelen. De eenzaamheid. Het me minderwaardig voelen. Geen match voelen met de mensen om me heen. Suicidaal zijn. Wantrouwend. Opgejaagd. Verdoofd. En dat allemaal tegelijk. Mislukt in vierkantje zijn.
Pas nu, nu ik echt heel goede therapie heb die aanslaat, pas nu voel ik dat een ellips of rondje zijn helemaal niet zo raar, vreemd of bijzonder is. Gewoon Hanke.
Geef jezelf tijd. Zoek een peut die verstand heeft van interpersoonlijk trauma. Van intieme terreur. Van kindermishandeling. Van hechtingstrauma, cptss.
Je bent nog maar zo kort uit die toxische invloedssfeer. En toen ook nog een verlies geleden van iemand in de familie die er wel voor je was/wilde zijn.
maandag 10 maart 2025 om 16:14
Raar he, dat heel normale menselijke gevoelens en behoeften zo door jezelf veroordeeld worden. Mijn psych noemde dat identificatie met de agressor. Me zo aanpassen aan het interpersoonlijke geweld, dat ik mezelf ook zo ging bejegenen. En dat normaal vond ook. Het voelde veiliger om zo met mezelf om te gaan, dan met (teiltje bijgeleverd) compassie.
En het is helemaal niet raar dat eten een ding is. Geen vaardigheden qua emotieregulatie aangeleerd gekregen hebben (ik bedoel geen opgelegde eisen en je daaraan aanpassen) en te weinig interacties met spiegelneuronen, dat maakt met stress omgaan en met jezelf een heel mijnenveld. Ik grijp dan ook naar eten en niet eten.
Dus ik lees je. Vind je alles behalve raar of naar.
En het is helemaal niet raar dat eten een ding is. Geen vaardigheden qua emotieregulatie aangeleerd gekregen hebben (ik bedoel geen opgelegde eisen en je daaraan aanpassen) en te weinig interacties met spiegelneuronen, dat maakt met stress omgaan en met jezelf een heel mijnenveld. Ik grijp dan ook naar eten en niet eten.
Dus ik lees je. Vind je alles behalve raar of naar.
maandag 10 maart 2025 om 17:20
Jahallo, ik zat dit weekend tegen iemand aan te praten met precies dat gevoel van een zeur zijn en tot last zijn.
Die zei tegen mij: 'jij draagt een rotsblok mee. En als je iets deelt, geef je die ander een kiezelsteen.' En dat hij ook geraakt werd door wat ik (hortend en stotend) vertelde was zo... nou, helend denk ik. Dat ik aan de reactie kon zien: hé, deze persoon die ik hoog heb zitten, vindt dit heel erg voor mij. Dan klopt het dus dat het erg is, ik mag dat zo voelen.
Die gevoelens zijn dan vervolgens alsnog klote, maar niet meer zo vergiftigd met schaamte en zelfhaat.
Ik gun jou zo dat je dat ook mag ervaren. Want het is al eenzaam zat, die ervaringen met je meedragen.
Die zei tegen mij: 'jij draagt een rotsblok mee. En als je iets deelt, geef je die ander een kiezelsteen.' En dat hij ook geraakt werd door wat ik (hortend en stotend) vertelde was zo... nou, helend denk ik. Dat ik aan de reactie kon zien: hé, deze persoon die ik hoog heb zitten, vindt dit heel erg voor mij. Dan klopt het dus dat het erg is, ik mag dat zo voelen.
Die gevoelens zijn dan vervolgens alsnog klote, maar niet meer zo vergiftigd met schaamte en zelfhaat.
Ik gun jou zo dat je dat ook mag ervaren. Want het is al eenzaam zat, die ervaringen met je meedragen.
What a nuanced anxiety
maandag 10 maart 2025 om 17:28
Ha Jahallo,
Ik ben al sinds 2006 weg. Zonder enig contact en geen kind met hem...
En ik schrijf mee in dit topic
Niet om je te ontmoedigen, maar om aan te geven hoe diep patronen erin zijn gesleten en hoe je zenuwstelsel in de war is geraakt en gemaakt in de kindertijd en daarna bij deze man.
Wij komen er wel. Elke dag een beetje meer
Ik ben al sinds 2006 weg. Zonder enig contact en geen kind met hem...
En ik schrijf mee in dit topic
Niet om je te ontmoedigen, maar om aan te geven hoe diep patronen erin zijn gesleten en hoe je zenuwstelsel in de war is geraakt en gemaakt in de kindertijd en daarna bij deze man.
Wij komen er wel. Elke dag een beetje meer
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 10 maart 2025 om 20:21
Lieve jahallo,
Ten eerste: je mág ruimte innemen. Omdat jij het bent. Omdat je belangrijk bent. Omdat je soms nergens anders heen kunt met wat je van binnen voelt en denkt. En hier mensen zitten die dat heel goed begrijpen.
Ten tweede: je bent 10 kilo afgevallen! Wat ontzettend knap! Afgelopen week lukte gezond eten even niet. En misschien nu ook niet. Maar ook al kom je er weer 20 aan: dit heb je maar mooi bereikt! Zie het als een exverslaafde van alcohol: bij de meesten lukt het niet om in een keer te stoppen. Velen hebben terugvallen. Maar elke dag kun je weer een keuze maken om het anders te doen. En eten is vele malen moeilijker dan alcohol, want eten moet je. Daarbij denk ik dat velen van ons ook overeten of ondereten. Want eten kan voelen als een soort controle die je zelf kunt uitoefenen in tijden dat het southways gaat. En volgens mij zit je daar nu. Het maakt je niet lelijk. Niet dik. Niet lui. Maar menselijk.
Ten derde: van wie is deze stem? Van je ex? Je moeder of vader? En lukte het je ergens om daar iets tegenover te zetten? Lukt het je om je lijf te voelen en de tranen te laten stromen, mochten die komen? Of lukt dat niet? Is het te donker nu?
Weet dat ik er nu ook even zit. Dat psych mij gezegd heeft om mijn liefdevolle volwassene het woord te laten doen deze week, maar dat doe zich opvallend stil en afzijdig houdt. En dat ik niet voor niets post op post heb gewist.
Dus misschien kunnen we even samen zitten en dan elkaars liefdevolle volwassene zijn.
Want voor mij doe je er toe. Voor mij zijn jouw bijdragen zinvol en waardevol. Juist als je je zo kwetsbaar als nu opstelt, en laat weten hoe het echt met je gaat.
Maar dit gaat ook weer voorbij. Beloofd
Ten eerste: je mág ruimte innemen. Omdat jij het bent. Omdat je belangrijk bent. Omdat je soms nergens anders heen kunt met wat je van binnen voelt en denkt. En hier mensen zitten die dat heel goed begrijpen.
Ten tweede: je bent 10 kilo afgevallen! Wat ontzettend knap! Afgelopen week lukte gezond eten even niet. En misschien nu ook niet. Maar ook al kom je er weer 20 aan: dit heb je maar mooi bereikt! Zie het als een exverslaafde van alcohol: bij de meesten lukt het niet om in een keer te stoppen. Velen hebben terugvallen. Maar elke dag kun je weer een keuze maken om het anders te doen. En eten is vele malen moeilijker dan alcohol, want eten moet je. Daarbij denk ik dat velen van ons ook overeten of ondereten. Want eten kan voelen als een soort controle die je zelf kunt uitoefenen in tijden dat het southways gaat. En volgens mij zit je daar nu. Het maakt je niet lelijk. Niet dik. Niet lui. Maar menselijk.
Ten derde: van wie is deze stem? Van je ex? Je moeder of vader? En lukte het je ergens om daar iets tegenover te zetten? Lukt het je om je lijf te voelen en de tranen te laten stromen, mochten die komen? Of lukt dat niet? Is het te donker nu?
Weet dat ik er nu ook even zit. Dat psych mij gezegd heeft om mijn liefdevolle volwassene het woord te laten doen deze week, maar dat doe zich opvallend stil en afzijdig houdt. En dat ik niet voor niets post op post heb gewist.
Dus misschien kunnen we even samen zitten en dan elkaars liefdevolle volwassene zijn.
Want voor mij doe je er toe. Voor mij zijn jouw bijdragen zinvol en waardevol. Juist als je je zo kwetsbaar als nu opstelt, en laat weten hoe het echt met je gaat.
Maar dit gaat ook weer voorbij. Beloofd
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 10 maart 2025 om 20:35
Wauw Avo! Vermoeiend voor jou lijkt me, maar wat ontzettend fijn dat Powervrouw er doorheen schijnt en je jezelf mag laten horen!
Ik heb vandaag een taart afgeleverd op school voor de mentor, de begeleider van meis op kamp en de andere docenten die op kamp mee waren. Om ze te bedanken dat meis toch mee mocht, de moeite die de mentor er in gestopt heeft haar toch mee te laten gaan en dat ze daarmee meis hebben gezien. Dat het sindsdien wat beter lijkt te gaan, en vandaag is ze toch even naar school geweest.
Kreeg een mailtje van de mentor om te bedanken voor de taart. En dat de reactie van de leraren was, dat we voor onszelf ook maar een taart moesten kopen, voor de moeite die wij er in hebben gestopt.
En man vindt dat aardig, maar haalt zijn schouders op. Hij weet wel dat we er voor meis zijn. Maar mij hebben die woorden zo geraakt. Ik lees ze keer op keer.
Is dst stom?
Ik heb vandaag een taart afgeleverd op school voor de mentor, de begeleider van meis op kamp en de andere docenten die op kamp mee waren. Om ze te bedanken dat meis toch mee mocht, de moeite die de mentor er in gestopt heeft haar toch mee te laten gaan en dat ze daarmee meis hebben gezien. Dat het sindsdien wat beter lijkt te gaan, en vandaag is ze toch even naar school geweest.
Kreeg een mailtje van de mentor om te bedanken voor de taart. En dat de reactie van de leraren was, dat we voor onszelf ook maar een taart moesten kopen, voor de moeite die wij er in hebben gestopt.
En man vindt dat aardig, maar haalt zijn schouders op. Hij weet wel dat we er voor meis zijn. Maar mij hebben die woorden zo geraakt. Ik lees ze keer op keer.
Is dst stom?
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 10 maart 2025 om 20:40
Nog even voor Lucy (was ik al aan het schrijven voor ik je post zag) , wat veel op je bordje, helemaal deze periode. Wat ik herkende was de neiging in vergelijken te schieten. En daar dan zelf heel negatief uit te komen. Dat de ander beter bezig is dan. Dat ik alleen maar dit of dat terwijl de ander, vul maar wat geweldigs in.
Juist gelijkwaardigheid is zo fijn. Op allerlei fronten moet je nu zulke ingrijpende dingen aanpakken...het is echt heel veel en kan en zal echt niet allemaal optimaal verlopen. Dat lijkt me echt heel klote. Dat je in een situatie zit waar je altijd iemand tekort doet, inclusief jezelf. De hele tijd keuzes moeten maken terwijl je niet weet hie het uitpakt. Heel veel respect voor je toewijding. En ik duim voor je mee voor een gunstige uitslag.
Juist gelijkwaardigheid is zo fijn. Op allerlei fronten moet je nu zulke ingrijpende dingen aanpakken...het is echt heel veel en kan en zal echt niet allemaal optimaal verlopen. Dat lijkt me echt heel klote. Dat je in een situatie zit waar je altijd iemand tekort doet, inclusief jezelf. De hele tijd keuzes moeten maken terwijl je niet weet hie het uitpakt. Heel veel respect voor je toewijding. En ik duim voor je mee voor een gunstige uitslag.
maandag 10 maart 2025 om 20:43
Dat is niet stom.
Toen ik de puzzel legde na de publiekelijke paniekaanval, heb ik ook
een deel van het app gesprek wel 100x terug gelezen. Omdat ik me ontzettend gezien en geholpen voelde en ik dat gevoel steeds wilde voelen.
Lijst maar in en pak het erbij elke keer dat je het nodig hebt
Avo,
Je had een vaste manier van omgaan met gedachten en patronen. Dat anker heb je los gehakt. Dus nu schommelt je bootje even alle kanten op. Het is het gewicht kwijt en moet daarvan herstellen. Zo zie ik jou en je emoties : schommelend tot de balans is hersteld.
Toen ik de puzzel legde na de publiekelijke paniekaanval, heb ik ook
een deel van het app gesprek wel 100x terug gelezen. Omdat ik me ontzettend gezien en geholpen voelde en ik dat gevoel steeds wilde voelen.
Lijst maar in en pak het erbij elke keer dat je het nodig hebt
Avo,
Je had een vaste manier van omgaan met gedachten en patronen. Dat anker heb je los gehakt. Dus nu schommelt je bootje even alle kanten op. Het is het gewicht kwijt en moet daarvan herstellen. Zo zie ik jou en je emoties : schommelend tot de balans is hersteld.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 10 maart 2025 om 20:46
maandag 10 maart 2025 om 20:57
Wat lief van je Hanke. Ik weet niet helemaal waar je op reageert (mijn gewiste posts?), maar het klopt wel zo ongeveer.
En ja, dat contrast. Het weten vanuit hemzelf dst het nooit perfect kan zijn, maar dat zijn intenties goed zijn en hij zijn best doet. En dat dat goed genoeg is.
Ik kan er jaloers op zijn soms
En ja, dat contrast. Het weten vanuit hemzelf dst het nooit perfect kan zijn, maar dat zijn intenties goed zijn en hij zijn best doet. En dat dat goed genoeg is.
Ik kan er jaloers op zijn soms
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
) . Vreugde en verdriet tegelijk. Erkennen van toen daar niet en het nu hier wel.
maandag 10 maart 2025 om 21:05
maandag 10 maart 2025 om 21:26
Okee.
Ik heb een jaar of 3 geleden 9 maanden in therapie gezeten. Dit was een samenwerking tussen psych (waar ik nu nog steeds zit) en een gedragstherapeut. Deze therapie was ontzettend heftig. Het heeft me veel gebracht, er zijn veel zaadjes gepland. Maar.
Eigenlijk was de therapie met de gedragstherapeut niet altijd gezond. Achteraf gezien denk ik dat er sprake was van projecteren. Het was een man met een sterk (analytisch) karakter waarbij ik in de extreem pleasende rol ben geschoten. Tussen sessies veel appen, om zeker te weten dat het goed zat tussen ons. Ik ben veel in dissociatie geweest tijdens sessies met hem.
De afgelopen jaren zijn er veel kwartjes gevallen. Over mijn gedrag, over waarom hij bepaalde keuzes maakte, over wat hij bij mij triggerde. Als ik naar psych gaan, kom ik hem nog wel eens tegen in de wachtruimte en dat is okee. Het heeft even geduurd, maar hij is ondertussen volledig uit mijn systeem.. dacht ik.
Alleen: afgelopen woensdag heb ik een heftige sessie gehad bij psych. Die ik niet aan had zien komen, en waar ik nog steeds niet goed kan duiden waarom het zo heftig was. Ik kan er geen verhaal aan koppelen, wat het "aanstellerig" maakt. Aan het eind van de sessie heeft psych besloten dat ik volgende week eerst naar de gedragstherapeut ga en dan naar haar. Het was niet eens een voorstel, de afspraak werd zo ingepland.
En ik dacht eerst dat ik er okee mee was. Dat het ook wel een goed iets was om te kijken hoe ik nu reageer, of er echt wezenlijk iets veranderd is bij me. En ik heb veel van hem geleerd.
Maar sinds de afspraak is ingepland ben ik van slag. Komen er flarden naar boven. Ben ik gespannen.
En ik weet gewoon niet zo goed waar ik nu goed aan doe. Het over mee heen laten komen. Het gesprek aan gaan. Of toch aangeven dat het minder okee is voor me dan ik dacht. Maar dat voelt laf. En ergens kan dit ook een kans zijn om wat dingen uit te praten ofzo...
(Snap dat het heel vaag klinkt, of kan overkomen. Of heel warrig. Of nietszeggend).
Ik heb een jaar of 3 geleden 9 maanden in therapie gezeten. Dit was een samenwerking tussen psych (waar ik nu nog steeds zit) en een gedragstherapeut. Deze therapie was ontzettend heftig. Het heeft me veel gebracht, er zijn veel zaadjes gepland. Maar.
Eigenlijk was de therapie met de gedragstherapeut niet altijd gezond. Achteraf gezien denk ik dat er sprake was van projecteren. Het was een man met een sterk (analytisch) karakter waarbij ik in de extreem pleasende rol ben geschoten. Tussen sessies veel appen, om zeker te weten dat het goed zat tussen ons. Ik ben veel in dissociatie geweest tijdens sessies met hem.
De afgelopen jaren zijn er veel kwartjes gevallen. Over mijn gedrag, over waarom hij bepaalde keuzes maakte, over wat hij bij mij triggerde. Als ik naar psych gaan, kom ik hem nog wel eens tegen in de wachtruimte en dat is okee. Het heeft even geduurd, maar hij is ondertussen volledig uit mijn systeem.. dacht ik.
Alleen: afgelopen woensdag heb ik een heftige sessie gehad bij psych. Die ik niet aan had zien komen, en waar ik nog steeds niet goed kan duiden waarom het zo heftig was. Ik kan er geen verhaal aan koppelen, wat het "aanstellerig" maakt. Aan het eind van de sessie heeft psych besloten dat ik volgende week eerst naar de gedragstherapeut ga en dan naar haar. Het was niet eens een voorstel, de afspraak werd zo ingepland.
En ik dacht eerst dat ik er okee mee was. Dat het ook wel een goed iets was om te kijken hoe ik nu reageer, of er echt wezenlijk iets veranderd is bij me. En ik heb veel van hem geleerd.
Maar sinds de afspraak is ingepland ben ik van slag. Komen er flarden naar boven. Ben ik gespannen.
En ik weet gewoon niet zo goed waar ik nu goed aan doe. Het over mee heen laten komen. Het gesprek aan gaan. Of toch aangeven dat het minder okee is voor me dan ik dacht. Maar dat voelt laf. En ergens kan dit ook een kans zijn om wat dingen uit te praten ofzo...
(Snap dat het heel vaag klinkt, of kan overkomen. Of heel warrig. Of nietszeggend).
Ik heb niet gefaald. Ik heb gewoon 10.000 manieren ontdekt die niet werken - T. Edison
maandag 10 maart 2025 om 21:29
Gedragstherapeut is/voelt niet veilig.
En dat is legitiem genoeg om het af te zeggen. Want ook dat is wat dit alles je brengt : zien wie er wel en niet veilig voor je voelen en daar vervolgens de grens op te stellen.
Heb het erover met je psych. Dit is een hele waardevolle stap!
En dat is legitiem genoeg om het af te zeggen. Want ook dat is wat dit alles je brengt : zien wie er wel en niet veilig voor je voelen en daar vervolgens de grens op te stellen.
Heb het erover met je psych. Dit is een hele waardevolle stap!
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
