Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Nee hoor, je hoeft haar niet te troosten. Niet nu. Je mag je heel naar en rot voelen door wat ze je laat voelen. Je hoeft haar nu niet alles te kunnen geven. Geef haar maar even aan mij als dat wel ok voelt.
Je rent niet weg, je draagt haar even over. Dat mag, want je bent aan het overleven.
Alle delen doen hun uiterste best om je te beschermen. Jij hoeft op dit moment alleen maar te blijven ademen.

Tijdje terug heb ik een bericht geplaatst, maar ik merk dat ik het moeilijk vind om dit topic te lezen. Het komt te dichtbij allemaal. Ook vind ik het lastig om op anderen te reageren, want ik weet niet zo goed hoe. Ik heb mijn bericht dus weer weggehaald, maar wil wel degenen bedanken die erop hebben gereageerd

Als je er ooit aan toe bent ben je welkom 13th.
Het is oke dat het nu niet lukt.
Ik hoop dat je steun hebt om je omgeving verder.



Hier nacht doorgekomen. Mijn lijf wil nog slapen.
Ik ben klaar met alle dromen. Maar tegelijkertijd is wakker zijn ook kut. Dus nog maar even door op de slaappillen.
Kinderen hebben later een 'mijn moeder sliep altijd' beeld.

Ik denk wel dat het het waard is Avo, uiteindelijk, ik hoop het althans, want wat is anders het alternatief? Maar ik weet niet of ik een goed voorbeeld ben omdat die verwerking bij mij al zo lang duurt. Ik heb vaak het idee dat anderen hier sneller doorheen gaan en dan is afwegen of het het waard is misschien makkelijker. Ik weet wel wat mijn alternatief is, dat is steeds weer de depressies en mezelf stukmaken. En dat wil ik echt niet meer.

Probeer niet te ver vooruit te kijken, dag voor dag, uur voor uur is voor nu genoeg. Blijven ademen is het belangrijkste. Goed dat je jezelf pillen voor de nacht hebt gegund.

Maisnon je bent altijd zo lief

13thStar

Bloem, ik vind je echt fantastisch knap hoe je het doet en dat je zo doorzet!
Dankjewel voor al je antwoorden op mijn vragen.
Je hebt gelijk, steeds depressies en kapot is geen optie meer.
Hier wil ik ook echt niet nog een winter in zo.
We kunnen het.

Maisnon, dank voor de herinnering aan het alleen maar hoeven ademen.
Het was even een eyeopener dat ik misschien wel in fase 1 zat.
Ik vind eigenlijk dat het gewoon goed gaat, maar dat ik drama maak na de emdr terwijl er niet zoveel aan de hand is.

Dank je Avo, we kunnen het en we doen het al (leerde ik hier van een wijze steunkous)

Hier ook een lastige week, dus voor mij ook een reminder dat ik moet blijven ademen. Psycholoog is op vakantie en verschillende delen vinden dat heel moeilijk, sommige raken in paniek omdat ze bang zijn dat ze niet terugkomt. Wat ze altijd wel doet. Bij het traumacentrum hebben ze mijn afspraak afgezegd en toen had ik in het kader van vinger aan de pols geprobeerd een afspraak te maken bij de huisarts (wat ik heel knap vond van mezelf!) maar blijkt ook zij er deze week niet te zijn
Ik probeer nu maar dag voor dag te bekijken, want ik kan niet overzien hoe lang ik psych niet zie (3 weken) en ik moet op de been blijven voor de kinderen, want uitgerekend deze week is mijn man weg voor zijn werk.

Dus een beetje kop in het zand/automatische piloot maar ook een beetje trots op mezelf dat het me wél lukt.

Lucy, weer een stap met meis. Is ze ondertussen op de hoogte? Eerst trauma aanpakken lijkt mij ook de juiste route. Dat moet uit de weg om überhaupt te kunnen onderscheiden wat er verder nog is en om te zien in hoeverre dat ook aan de bron ligt van de depressieve klachten.

Bloem, bikkel! Wat goed dat je je trots kunt voelen. Niet alleen dat je het nu doet, maar ook wat je allemaal doorstaan hebt door het aan te gaan. Wat helpt je om het nu even alleen te doen? Misschien een lijstje maken van kleine dingen waar je plezier en steun uit haalt?

Avo, jij doet wat ik ook doe: gevoel moraliseren. Heftig gevoel mag er alleen zijn om de juiste reden en als we die niet zien is het gevoel dus falen, of aanstellerij. Is eigenlijk niet zo, het is er gewoon. Maar ook: emdr is niet gezellig. Dus heel logisch dat het zoveel oproept, juist ook omdat het er eerder niet mocht zijn.
Wat een heftig besef, van die schoenen (en de rest). Dat betekent dus ook dat het een kostuum was. Niet de echte politie, die je nu ziet. Wat intens gemeen, hoe ze precies de onschuldige/veilige dingen (een kinderfeest, politie) hebben misbruikt om het kleine meisje te laten zwijgen. Zo ontzettend laag.

Hier een beetje delen helpt Tyche en verder een lijstje maken met een plan voor de dag, wat moet er voor werk, wat voor thuis. Vrijdag ben ik gelukkig vrij, dat is een fijn vooruitzicht en de kinderen zijn super lief.

Lucy, het lijkt mij een hele logische stap. Eerst, hoe moeilijk ook, traumabehandeling en pas daarna kijken of er nog kenmerken van autisme zijn soms linkt dat behoorlijk aan elkaar. Wordt de uitkomst wel gedeeld met meis?

Bloemenvaasje, wat goed dat je bent gaan bellen en je daar ook trots over voelt. Wel heel rot dat je niet gehoord bent. Enne struisvogelen is soms een goede (tijdelijke) overlevingsmechanisme. In gedoseerde mate dus zeker toepasbaar.

Avo, ik lees je worsteling en bewoner echt hoe je dingen kan benoemen en voelen hoe zwaar ook. Wat een heftige dingen heb jij en je kleine meisje meegemaakt kan me goed voorstellen dat er veel triggers zijn en dat DMDR zwaar is. En ja daarna is er veel aan de hand in je hoofd en je lijf en ik gun het jou om dat niet alleen te accepteren maar ook te begrijpen op den duur.
Ik herken het hoor nachtmerries tijdens het slapen gillen, krijsen, jammeren, hyperventileren, huilen en mijzelf pijn doen in mijn slaap. Angst voor het slapen, angst om wakker te zijn.
En ja soms helpt een slaappil iets, een nachtje minder angst, pijn en verdriet kan helpen. En dat mag ook.

13star,
Ik lees ook meer dan dat ik schrijf hier en ik hoop dat je IRL of elders online de nodige steun krijgt en weet dat je hier echt wel weer welkom bent wanneer je daar aan toe bent.

Allen,
Ik ben wat aan het worstelen met het thema gevoelens.
Vroeger was ik vooral bang en boos. Maar dan alleen boos op mijzelf. Boos als ik weer eens wat stoms zei of deed, boos op mijzelf omdat “het mij weer niet lukte” boos omdat ik mijzelf arrogant vond als ik dacht dat ik iets kon, boos omdat ik nog leefde “je bent zelfs te stom om dood te gaan hoe je je best ook doet” boos omdat ik ademde, boos omdat ik de mensheid geld kost, boos omdat ik ruimte in neem in de planeet, boos omdat ik aan kwam enz enz.

Die straffende kant van mijzelf heb ik de afgelopen anderhalf jaar enorm af weten te wenden. Soms hoor ik ze nog fluisteren maar ze zijn niet zo hard meer aan het gillen en daardoor geloof ik het meestal niet meer.

De boosheid werd minder en ik had meer ruimte voor andere emoties. Angst, verdriet (een hele enkele keer heb ik zelfs gehuild en zowaar zelf waar iemand bij was) maar ook echt plezier, lol, trots, liefde.
Ik ben echt gaan kijken naar wat ik wilde, wat goed voelde en wat goed is voor mij.
Ik heb meer eigen regie en maak zelf beslissingen.
Maar geen boosheid meer niet naar mijzelf maar ook niet naar andere.
Alleen dat laatste begint te veranderen en dat vind ik eng maar ook erg onredelijk van mijzelf.
Ik ben boos omdat ik een gesprek moest hebben met de FACT wat ik echt zonde van mijn tijd vond. Bovendien moest ik er een andere afspraak voor afzeggen, boos om het heden maar ook boos op het verleden.
Hoe durven al die volwassenen niets te hebben gedaan voor mijn kleine kind. Er waren zoveel mensen en signalen.
Waarom greep niemand in toen ik stonk, toen ik zo enorm dik werd, toen mijn kleding vies was, toen ik stiekem een afspraak maakte met de huisarts ivm gordelroos terwijl mijn moeder zei dat ik me niet aan moest stellen en dat ik dat vertelde aan de huisarts, toen ik duidelijk depressief en suïcidaal was op de middelbare school, dat ik hijgde als een paard en benauwdheid aanvallen had? Nee IBI niks aan de hand doe jij nou in hemelsnaam normaal want dan doe jij al raar genoeg.
Waarom greep niemand in terwijl ik weggleed in angst en verdriet en zorgen zoveel zorgen om mijn moeder, ik heb verdorrie meermaals aangegeven dat ik thuis geen huiswerk kon maken omdat ik te veel klussen moest doen thuis waarom moest ik smeken om op school huiswerk te mogen maken. waarom greep niemand in toen ik vertelde dat ik de wekker zette in de nacht zodat ik naar de kamer van mijn moeder kon en haar tv uitzette, haar bril van haar hoofd afdeed en haar brandende sigaret uitmaakte. Al die keren dat ik om 23.00 met een tas vol lege drankflessen naar de glasbak ging want “anders zouden de mensen gaan denken” Verdomme mensen ik heb, onbewust, echt hints gegeven bij zoveel volwassenen ik ben altijd open geweest juist omdat het als zo normaal voelde voor mij. En nu besef ik dit was niet normaal en iemand had kunnen nee MOETEN ingrijpen en niemand deed iets. Ik heb zelfs aangegeven dat ik het niet erg vond om zo gepest te worden op school immers iemand moest gepest worden en dan kon ik dat maar beter zijn want mijn leven is toch al niks waard en dan is iemand anders gespaard. Niets, niets, niets werd er gedaan.

Ikzelf deed natuurlijk ook niks zelfs niet toen ik wel de leeftijd ervoor had. Ik ging een opleiding doen die in mijn stad geboden werd want mijn moeder kon niet alleen wonen en ik was nog maar de enige thuis. Mijn rol in een grote musical heb ik opgegeven want het ging niet goed met mijn moeder. Als mijn moeder in opname zat bracht ik stiekem extra medicatie mee omdat mijn moeder dat wilde dat was eigenlijk ook niet ok.
Toen was ikzelf de volwassenen net zoals diegene waar je nu hier over zit te klagen hè.
En dan een klein zacht stemmetje wat zegt: “Misschien IBI was jij de moeite gewoonweg echt niet waard” “Misschien maak jij jezelf en je kleine IBI weer veel belangrijker dan je denkt. Hoe onredelijk van je dat mensen hun tijd en energie aan jou en kleine IBI hadden moeten besteden en het moet ook altijd om jou draaien hè?”

En zo ben ik weer terug bij de straffende kant in mijzelf. Aaarg waarom ben ik toch altijd aan het worstelen?
Ik vind emoties maar eng.

Die straffende kant probeert je te beschermen tegen de pijn van het besef dat je enorm in de steek gelaten bent door alle volwassenen om je heen.
Je moeder, je huisarts, op school, buren, iedereen die de signalen had kunnen zien.
En ze zullen vast allemaal hun eigen redenen gehad hebben om weg te kijken, maar voor jou kwam dat neer op: niemand zag je, niemand hielp je, niemand greep in.

Wat moet je je onbelangrijk en onzichtbaar gevoeld hebben.
Ik vind het eigenlijk mooi om te lezen dat je nu boos bent op iedereen die je in de steek heeft gelaten.
Er is je onrecht aangedaan. Ik denk dat het goed is dat je dat niet alleen beseft, maar ook voelt.

Geen idee hoe je dat dan weer een plekje geeft, hoe je daarmee omgaat, en hoe het dan uiteindelijk weer af moet zwakken zodat je niet verteerd van wrok en 'wat als' blijft hangen.
Maar nu eens boos zijn op andere personen dan jezelf, dat lijkt me best passend in jouw proces...
Erkenning.

Veel sterkte lieve Ibi. Het lijkt me een kut realisatie.

Bloem, wat een pittige week!! En wauw, wat heb je goed om hulp gevraagd al! Super ingewikkeld, helemaal als er dan ook nog een afspraak afgezegd wordt. (Roept dat bij jou ook vaak alles op?)
Wil je deze week regelmatig even bij ons inchecken voor vinger aan de pols?
Laten weten hoe het gaat? Kan ook zonder mee te lezen en dus zonder extra emotie/triggers.

Enne, je bent het al aan het doen, Bikkel!!!
Vrijdag is nog maar twee nachten weg. Blijf ademen.


Tyche, ik vertrouw inderdaad totaal niet op gevoel, want het geeft alarm als er niets is, en als ik mezelf in gevaar breng gaat het uit.
Ik kan er niets mee, het overvalt en overheerst me, en ik word er gek van. Letterlijk.
De schoenen... Gister werd ik gek.
Al die angst, al die wanhoop, voor niets.
Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ze politie in hun zak hadden. Dat is me ook verteld.
Ze wisten dingen...
Politie heeft altijd doodsangst in me boven gehaald. Ik probeerde hard perfect te zijn op dat moment, want vast controle. Of ze kwamen me halen, want... (Ik had gepraat, verdiende straf want.. kwamen me uithoren... Kwamen me een waarschuwing geven dat ik niet moest denken dat ik veilig was)
Ik kan pas weer denken en ademen als politie voorbij is en uit zicht. Als ze 'me hebben laten gaan'. Of 'me niet gezien hebben'.

Laatst, aangehouden omdat ik mijn telefoon vasthield op de fiets, was ik ook totaal in alle staten.
Toen ik een waarschuwing kreeg en ze me lieten gaan duurde het lang voor ik het begreep. Het was verwarrend. Ze waren vriendelijk en het paste niet in mijn beeld.
Ik dacht dingen als 'een van hen hoorde er niet bij, en de ander moest zo normaal mogelijk doen'.
Maar de schoenen... Het waren gewoon twee aardige mannen die hun werk deden en mij matsten...

Al die jaren bang dat ze me ook in de gaten hielden. Paniek toen met de crisisdienst ook politie meekwam. Niet meer kunnen praten, denken, alleen angst.
Bij elke blaastest de angst dat hij erbij zat, of vrienden die minder soepel zouden zijn..

En dan nu de beelden erbij terug.
Het meisje met de riem. Het meisje met vies in haar mond. Het meisje liggend op de tafel... Pijn... Mijn lijf dat weet blijkbaar. Voelt.
Immense pijn. Lichamelijk, maar ook dat dit was. Echt was. En tegelijkertijd een grote leugen.
Zo niet nodig.
Ze was zo klein en bang genoeg. Ze had geluisterd.
Nu, die reuze angst erbij...
Zo zo pijn.
Ze was gewoon een speelbal...

Ach Ibi, wat heb je veel nare dingen meegemaakt. Je was jong, en werd verantwoordelijk gemaakt voor dingen waar je niet verantwoordelijk voor kon zijn. Avo verwoord het goed. Je bent niet gezien door mensen die wel hadden kunnen, moeten, zien.
Dat komt niet omdat jij het niet waard bent om gezien te worden. Het klinkt eerder alsof anderen jouw ingewikkelde situatie vermeden, en je daardoor erg in de steek hebben gelaten.
Ik vind je boosheid eigenlijk heel logisch. Je legt hem nu daar waar hij hoort, niet bij jezelf, maar bij de mensen die gefaald hebben om jou te zien, te helpen en veilig te houden. Ik snap dat het ingewikkeld voelt. Het klinkt ook een beetje alsof je van jezelf niet boos mag zijn, alsof boosheid een foute emotie is (corrigeer me vooral als ik dit niet goed zie). Maar boosheid lijkt me hier heel gepast. Ik kan me wel voorstellen dat het fijn zou zijn als iemand je kan helpen die boosheid te kanaliseren, zodat hij niet de overhand neemt. Maar boos zijn mag.

Bloem, jij bent t net zo lief Ben altijd blij om je even te lezen. Wat naar dat je het zo moeilijk hebt, en wat goed dat je dan even durft te delen. Maar eh, dit klinkt ook wel als een heel pittige week, waarin je het even helemaal alleen moet doen. Heel knap dat je het doet, je kan het. En nog knapper dat het gevoel van trots er ook even mag zijn. Lukt het om van klusje naar klusje te leven? En mag je jezelf misschien iets positiefs/liefs in het vooruitzicht stellen als je deze week, en de drie weken zonder psych doorgekomen bent?

Avo, ik kan me voorstellen dat na de emdr het overzicht iedere keer even weg is. Maar ondertussen zie ik wel een patroon. Namelijk dat je het de eerste dagen even heel erg moeilijk hebt, en terugzakt naar fase 1/2. En dat is kut, en moeilijk. Maar wel heel normaal. Ik snap dat je mensen niet nog meer wil belasten, dat je wil dat het 'gewoon' goed gaat na de emdr. Maar dat is niet zo, en dat is normaal. Zou je je misschien minder overvallen voelen als je je er de volgende keer op voorbereid dat je even een paar hele nare dagen gaat hebben? Voelt het minder als falen als je ze al voorspelt, dan als je er 'ineens' middenin beland en dan alles uit je handen moet laten vallen?

Wat een mindfuck eigenlijk.
Ze hebben haar hoofd net zo gepenetreerd als haar lijf.
Het lijfelijke is zo zo pijnlijk, zo verdrietig, zo machteloos en angst.
Wat ze zeiden...
Dat heeft haar totaal geïsoleerd, monddood gemaakt en een eigen werkelijkheid vol angst gegeven.
En dan blijken het nu leugens...

Maisnon, ik ging er al vanuit dat het na emdr niet leuk zou zijn.
Misschien moet ik dat inderdaad aanpassen naar overleven.
Moeilijk, want dat mag niet. Aanstellerij, eigen keuze etc.



Wat was er nog meer niet waar?
Sklaas, politie.
Dat ze het zelf wilde? Datb het haar eigen schuld was? Dat het voor haar eigen bestwil was?

Zo lang moest het gevoel niet waar zijn. Het fysieke meevallen, prima zijn.
Want zij was dat niet.
Is het dan toch zo dat het fysiek niet meeviel? Gruwelijk was zoals het voelt? Dat zij misschien toch oke was?
Wat is nu nog echt?
Word ik langzaam gek?

Je wordt niet gek avo.
Je ziet steeds helderder hoe gestoord zij deden, hoe gek de situatie was. Mijn theorie: dat gooit alles overhoop, inclusief de controle die je dacht te hebben, dus het is nog niet een fijn inzicht, nu is het zwaar klote. Maar op den duur wel, omdat het je kan helpen de schaamte en schuld los te laten.

Maisnon, beterschap!

Ik reageer later op jullie reacties maar ik ben trouwens ook vreselijk boos op een ggz instelling waar mijn moeder verbleef toen ik 17 was en bijna 18 werd.
We hadden een systeemgesprek met mijn moeder en mijn 2 zussen en een therapeut.
Dit werd gezegd: “jullie moeder is als een oester die wij niet kunnen kraken. Ze is voornemens om zodra jij (keek mij aan) 18 wordt suïcide te plegen. Haar taak zit er dan eindelijk op en wij laten haar gaan om dit te doen”
Welke idioot doet/zegt nou zoiets? Ze heeft het uiteindelijk niet gedaan misschien dankzij dit gesprek maar de angst en verantwoording die dit opriep is gewoon niet te beschrijven. Het voelt voor mij echt als een klein trauma.
Ik vierde mijn verjaardag uiteraard niet en durfde haar niet alleen te laten.
Overigens overleed ze een jaar later alsnog tijdens een ggz opname elders maar dat was een natuurlijk dood hoewel wel veroorzaakt door haar vreselijk slechte levensstijl.

Mijn zussen en ik grappen er soms om om dat gesprek. Als iemand even stilt valt (in een gezellig luchtig gesprek) zegt er soms iemand “je bent als een oester” ik denk gewoon om de scherpte eraf te halen.
Maar nu kan ik er niet om lachen nu ben ik boos.

Ik weet het niet.
Dat kan toch niet?
Ik ga proberen te vluchten.
Twee keer per dag er bewust mee bezig zijn, en de rest van de tijd proberen afleiden afleiden afleiden.
Ik weet nog niet hoe.
Ik weet alleen dat het moet.

Dankjewel lieverds. Xx

Avocadeau schreef: ↑

25-06-2025 12:23

Ik weet het niet.
Dat kan toch niet?
Ik ga proberen te vluchten.
Twee keer per dag er bewust mee bezig zijn, en de rest van de tijd proberen afleiden afleiden afleiden.
Ik weet nog niet hoe.
Ik weet alleen dat het moet.

Dankjewel lieverds. Xx

Koken, poetsen, tuinieren, keihard meezingen met de radio, sporten, puzzelen, haken, breien, tellen, kunstwerken maken met kompleet verwoeste schoenen, lezen, tv/film kijken, spelletjes spelen, huis verven, behangen, terugvallen en opnieuw de héle lijst af. O, en rijk worden met die kunst

Heel goed Avo. Bezig blijven, bezig blijven. Helpen de kinderdingen? En anders: hard werken, huishouden, tuinieren, hardlopen, voegen poetsen met een tandenborstel.
Alles mag nu, als je maar blijft ademen.

IBI ik vind het heel fijn om je boosheid te lezen, omdat het zo terecht is dat je dit voelt en omdat je boosheid gericht is naar anderen. Dat kan zo moeilijk zijn om jezelf toe te staan dat te voelen. Dus ik ben trots op je!

Avo, afzeggen door traumacentrum doet inderdaad veel. Vooral omdat het altijd zo zakelijk/afstandelijk gebeurt. Dat geeft veel onrust, of voor nu dat ik me afsluit omdat ik er geen ruimte voor heb.

In je hart. Dáár zijn je ouders. Daar kan niemand iets aan veranderen.