Histrionische/ theatrale persoonlijkheidsstoornis

Er lijkt weinig over deze persoonlijkheidsstoornis bekend in de algehele volksmond.
Toch kan ik me niet voorstellen dat het zo zeldzaam is.

Iemand die me zeer lief is lijdt onmiskenbaar hieraan.
Ik durf dat zo stellig te uiten omdat thema’s als ‘teleurstelling, verwachtingen en verwijten’ al 20 jaar een terugkerend thema zijn in onze gesprekken.
Altijd teleurgesteld in iemand, maar nooit haar schuld.
Zeer provocerend en flirterig gedrag om maar in het middelpunt te staan.

En nu ook ik op dit moment de deksel op mijn neus krijg en er ditmaal wederom keihard op afgerekend word schrijf ik hierover. Omdat ik niet de bevestiging kan geven, simpelweg omdat ik minder geïnvesteerd ben in de ander omdat er prangende zaken zijn die mijn aandacht vragen.

Ik weet dat zij is zoals ze is.
Maar het zou fijn zijn om ook eens gezien te worden.
Ik heb het zelf nu moeilijk en heb eerlijk geuit nu niet te kunnen geven wat ze nodig heeft.

Haar respons, mij blokkeren op whatsapp na een boos voice bericht.

Ik ben daar niet boos om.
Ik ken haar.

Wel vraag ik me soms af of er mensen zijn die beseffen dat ze aan deze stoornis lijden?

Ik heb mijn eigen imperfecties waar ik hulp bij nodig heb en ook ontvangen heb.

Maar deze specifieke persoonlijkheidsstoornis. Hier hoor je zo weinig over..

Sonne schreef: ↑

09-12-2024 12:53

Ik ken ook iemand waarvan ik vermoed dat deze persoon ook die aandoening heeft. Betreft ook een vrouw. Het is heel vermoeiend. Gelukkig betreft het een ex van een goede vriend, dus heb ik er inmiddels niks meer mee te maken, maar alles was een drama of werd een drama van gemaakt. Het was regelmatig “how can I make this about me”.

Bovenstaande persoon heeft geen diagnose. Ook totaal geen zelfreflectie, dus zie dat ook nog niet gebeuren. Voor de omgeving is het erg zichtbaar, omdat ze probleemgedrag vertoont.

Kort samengevat: ik herken wel wat je beschrijft.

Thanks, inderdaad ook in mijn omgeving weet iedereen precies hoe ze is.
Hoe snel ze van een traan naar een lach schiet en dat woorden met een korreltje zout genomen dienen te worden. Ze heeft kort therapie gehad, maar dat bracht haar niet wat ze zocht. Ik hoop dat de dag ooit komt dat ik met haar de diepte in mag gaan en dit mag benoemen. Ik heb haar wel vaker gezegd dat ze nooit gelukkig kan zijn wanneer ze haar geluk van anderen af laat hangen. Ze weet wel dat ze ontzettend afhankelijk is.

Op momenten als deze wanneer het me even moeilijk gaat. Dan doet het wel zeer dat het eenrichtingsverkeer is.

ZuurSnoepje schreef: ↑

09-12-2024 13:09

Ik ben zelf psycholoog en vraag me af of ze een diagnose heeft? Het gebeurt nogal vaak dat naasten met persoonlijkheidsdiagnoses gaan strooien, iets wat ik erg kwalijk vind. Er is een reden dat een psychodiagnostisch onderzoek weken duurt.

Je kunt natuurlijk vermoedens hebben en kenmerken passend vinden bij stoornis X, maar pas op met dit soort stellingen. Zo is over iemand die ik ken ooit het verhaal rond gegaan dat ze borderline had, ook omdat iemand uit de omgeving besloot die sticker er maar op te plakken.

O maar deze conclusie strooi ik enkel hier anoniem op dit forum uit. Ik vind dat absoluut not done om uit te spreken in mijn omgeving. Het is zeker niet mijn plaats om iemand zo te labelen. Toch komt dit niet uit de lucht vallen en is dit niet iets wat uit frustratie of boosheid door me geuit wordt. Dat zul je van me moeten aannemen.

Wel zie ik zodanig veel overeenkomsten en ben ik al jaren in gedachten waarom ze zo extreem in haar uitingen is.
Ongeremd en altijd het slachtoffer. En ze het zo ontzettend belangrijk vind begeerd te worden en provocerend gedrag vertoont.
Ik vind die extravagante kant van haar ook vaak juist heel leuk en opwindend. Never a dull moment.

Daarom zoek ik voor mezelf naar antwoorden. Mijn omgeving is niet zo geïnvesteerd in haar. Ik vraag mezelf af of ik mezelf niet voor de gek houd met deze vriendschap. Het is wel heel cru dat voor de 2e keer in 20 jaar nu ik in crisis verkeer, het stil blijft bij haar.

bijtie schreef: ↑

09-12-2024 14:22

Cluster C wordt weinig gediagnosticeerd idd. Deze persoonlijkheidsproblematiek wordt in de forensische psychiatrie regelmatig vastgesteld maar daarbuiten veel minder. Toch lopen er natuurlijk wel mensen mee rond, althans met kenmerken ervan. Het is geen harde wetenschap dus volgens mij mag je daar als leek best wel iets van vinden en je conclusie trekken.

Het zijn mensen die vaak pas hulp zoeken als ze in een crisis of depressie belanden.

En wat ik hoor van bevriende therapeuten is dat ze vaak voortijdig stoppen met een behandeling. En soms therapie "shoppen" zodra ze geconfronteerd worden met zichzelf. Therapeuten kunnen er ook niet zo veel mee agz de commitment er meestal niet is. Deze persoonlijkheden zijn heel moeilijk te veranderen.

Ik liep ooit stage in een kliniek voor psychosomatiek waar het relatief veel voorkwam, dat was heftig. Men bereikte bijna niets met deze doelgroep, het somatiseren (onverklaarde medische klachten, flauwvallen en verlamming, schijn-epileptische aanvallen bij stress etc) icm het theatrale en gebrek aan zelfinzicht maakte het heel lastig. Ik vind het wel heel interessant maar ook ontmoedigend.

Is het een familielid, dat je geen afstand van haar kan nemen?

Herkenbaar wat je schrijft over therapie en ‘shoppen’ Vorig jaar had ze kortdurend therapie, maar besloot dat dat niks voor haar deed. Ze had meer behoefte om haar verhaal kwijt te kunnen zei ze. Wat typerend voor haar is. Wanneer er drama is dan gaat ze letterlijk shoppen naar publiek. Wanneer ik niet beschikbaar ben. Dan weet ik dat ze het niet thuis alleen zal verwerken. Dan hoor ik altijd daarna van vrienden terug waar ze allemaal bij langs geweest is om haar verhaal te doen.

Wanneer ik een uur later zou terugbellen. Dan reageert ze al niet meer omdat ze iemand gevonden heeft om bij te spuien.

Ze is geen familie maar toch voelt ze wel zo voor me. We kennen elkaar al ruim 20 jaar. Toen ik als onzekere jonge twintiger naar de stad verhuisde. Toen leerde we ons kennen. Ik weet nog hoe ze als volslagen vreemde voor me in de bres sprong toen ik op een festival stond te snikken toen ik mijn destijds vriendje betrapte met een ander. Ze reageerde vol afschuw en compassie op wat me overkwam en liep zelf schofferend op mijn ex af toen ik dat nog niet durfde.

Spannend en extravert als ze is heb ik altijd genoten van haar gezelschap. Maar na 20 jaar weet ze nog steeds weinig van me. Als iemand me aanspreekt op mijn interesses. Dan reageert ze verbaasd en houdt ze me voor de gek met mijn ‘serieuze’ kanten.

Ze weet zo weinig van me. En in de echte kern ik ook zeer weinig van wat haar echt bezielt. Al denk ik serieus dat ze dat zelf nieteens weet omdat ze altijd op die oppervlakte blijft hangen in een oneindige behoefte aan bevestiging..