Psyche
alle pijlers
hoe help je iemand met anorexia?
zondag 13 april 2008 om 22:54
mijn schoonzus heeft jaren geleden anorexia gehad, heeft ook een tijd in een kliniek doorgebracht. nu is ze gelukkig zo ver dat ze weer normaal eet en op een gezond gewicht is gekomen. het blijft echter een heel gevoelig punt, na het eten van iets ongezonds zit ze nog weken in de rats en moet ze iedere dag verplicht sporten, pas wilde ze een broek aantrekken maar ze kreeg 'm niet dicht, nou, dan barst ze los in een hysterische huilbui, dat soort dingen. zelf maak ik me nooit zo druk om mijn vetrollen, ik vind het moeilijk om me in te leven. maar ik zou haar heel graag beter steunen, wie heeft er tips?
maandag 14 april 2008 om 00:12
Je kan haar angsten niet wegnemen.Het zal altijd gevoelige sporen achterlaten.
Ben maar heel trots op haar dat ze haar ziekte tot een bepaald niveau heeft overwonnen. Dat is ongelooflijk knap.
Je kan haar op dat moment alleen maar troosten en haar angst en onzekerheid erkennen.Maar wegnemen zal niet gaan.
Haar onzekerheden laten benoemen en luisteren. Op moeilijke momenten afleiding opzoeken met haar.
Helaas kan je niet meer doen voor haar. Als ze nog erg veel last van haar gedachtes heeft,kan mischien een ambulante behandeling haar nog een stapje verder helpen.Dat moet ze wel zelf willen,anders heeft het weinig effect.
Lief dat je aan haar denkt en haar wil steunen.
Ben maar heel trots op haar dat ze haar ziekte tot een bepaald niveau heeft overwonnen. Dat is ongelooflijk knap.
Je kan haar op dat moment alleen maar troosten en haar angst en onzekerheid erkennen.Maar wegnemen zal niet gaan.
Haar onzekerheden laten benoemen en luisteren. Op moeilijke momenten afleiding opzoeken met haar.
Helaas kan je niet meer doen voor haar. Als ze nog erg veel last van haar gedachtes heeft,kan mischien een ambulante behandeling haar nog een stapje verder helpen.Dat moet ze wel zelf willen,anders heeft het weinig effect.
Lief dat je aan haar denkt en haar wil steunen.
maandag 14 april 2008 om 10:17
bedankt voor je reactie iry,
ik realiseer me dat ze al een enorm lange weg heeft afgelegd om te komen waar ze nu is. ik ben ook echt trots op haar! ik ken haar alleen pas een jaar, dus die hele periode met de opname in de kliniek heb ik niet meegemaakt. gelukkig heeft ze een aantal heel lieve mensen om zich heen, die haar nooit in de steek zullen laten, dat lijkt me extra belangrijk voor iemand bij wie het leven niet altijd op rolletjes loopt. (maar bij wie is dat wel zo??)
anorexia lijkt voor mij als leek op dit gebied zo'n 'oppervlakkige' ziekte, terwijl ze helemaal geen oppervlakkig mens is. ik bedoel dat zij heel goed weet dat het veel balangrijker is om een goed en lief mens te zijn dan om slank en mooi te zijn. ik vind het heel moeilijk om de ernst van het probleem in te zien. ze is echt een prachtig meisje, niet alleen met een heel mooi en slank figuur, maar ook met een heel stralend en fris mooi gezicht. ik denk dat 99% van alle vrouwen er zo uit zou willen zien als zij. maar zij vindt zichzelf afstotelijk en wanstaltig dik...
ik realiseer me dat ze al een enorm lange weg heeft afgelegd om te komen waar ze nu is. ik ben ook echt trots op haar! ik ken haar alleen pas een jaar, dus die hele periode met de opname in de kliniek heb ik niet meegemaakt. gelukkig heeft ze een aantal heel lieve mensen om zich heen, die haar nooit in de steek zullen laten, dat lijkt me extra belangrijk voor iemand bij wie het leven niet altijd op rolletjes loopt. (maar bij wie is dat wel zo??)
anorexia lijkt voor mij als leek op dit gebied zo'n 'oppervlakkige' ziekte, terwijl ze helemaal geen oppervlakkig mens is. ik bedoel dat zij heel goed weet dat het veel balangrijker is om een goed en lief mens te zijn dan om slank en mooi te zijn. ik vind het heel moeilijk om de ernst van het probleem in te zien. ze is echt een prachtig meisje, niet alleen met een heel mooi en slank figuur, maar ook met een heel stralend en fris mooi gezicht. ik denk dat 99% van alle vrouwen er zo uit zou willen zien als zij. maar zij vindt zichzelf afstotelijk en wanstaltig dik...
maandag 14 april 2008 om 13:04
Ken niemand met anorexia,
maar verschrikkelijk onmachtig gevoel lijkt me Hopsa.
En iemand helpen hiermee ermee...
Geen idee, er kunnen vele diepe(re) oorzaken zijn.
Wat ik wel weet is dat elk mens begrip, verantwoordelijkheid, een doel, liefde en erkenning nodig heeft in het leven.
Is de verhouding geven en nemen wel gelijk bij haar?
Mensen die veel vragen en egocentrisch zijn missen vaak een doel en verantwoordelijkheid in het leven.
Het liefst zouden ze dan juist meer geven maar vullen dit gat op met nemen is mijn ervaring.
Nemen is verslavend maar geven is nog verslavender(en leuker), maar veel "nemers" beseffen dit helemaal niet.
Als je iemand die veel vraagt in het leven iets laat doen waar ie goed in is(ook al is het iets kleins) en haar daar vervolgens mee complimenteerd dan is dat een grote stimulans voor die persoon om het zelfde nog een keer te doen!
Er zullen ongetwijfeld wel dingen zijn die je zus leuk vind om te doen voor een ander en die niks met anorexia te maken hebben.
Misschien komt het bovenstaande over alsof het allemaal niets met anorexia te maken heeft maar dat komt omdat ik denk dat het een gevolg is van iets...
Misschien helpt het wel iets om zodoende minder de nadruk te laten leggen door haarzelf op haar eigen lichaam?
Ik probeer hardop mee te denken hoe we jou en je zus weg krijgen bij haar lichaam...
De gedachten van je zus draaien in kringetjes om haar eigen lichaam heen beeld ik me zo in.
Hoe wordt deze cirkel doorbroken?
Hoe word de nadruk in eerste instantie ergens anders opgelegd?
Aan jouw liefde naar je zus toe zou zal het niet liggen in ieder geval.
Het lijkt me logisch dat ze na een dagje "bezig te zijn geweest met haar lichaam" minder trek heeft in eten dan dat ze een dagje afleiding heeft gehad.
Raar voorbeeld maar wel relevant denk ik;
een alcoholist geneest denk ik niet als hij tussen de andere alcoholisten zit of als er de hele dag de nadruk wordt gelegd op zijn alcoholisme en lichaam.
Net als psychiatrische patiënten in een ziekenhuis, zij stimuleren elkaar maar beïnvloeden elkaar misschien nog wel meer(negatief).
Alleen al door met elkaar in één ruimte te zijn!
maar verschrikkelijk onmachtig gevoel lijkt me Hopsa.
En iemand helpen hiermee ermee...
Geen idee, er kunnen vele diepe(re) oorzaken zijn.
Wat ik wel weet is dat elk mens begrip, verantwoordelijkheid, een doel, liefde en erkenning nodig heeft in het leven.
Is de verhouding geven en nemen wel gelijk bij haar?
Mensen die veel vragen en egocentrisch zijn missen vaak een doel en verantwoordelijkheid in het leven.
Het liefst zouden ze dan juist meer geven maar vullen dit gat op met nemen is mijn ervaring.
Nemen is verslavend maar geven is nog verslavender(en leuker), maar veel "nemers" beseffen dit helemaal niet.
Als je iemand die veel vraagt in het leven iets laat doen waar ie goed in is(ook al is het iets kleins) en haar daar vervolgens mee complimenteerd dan is dat een grote stimulans voor die persoon om het zelfde nog een keer te doen!
Er zullen ongetwijfeld wel dingen zijn die je zus leuk vind om te doen voor een ander en die niks met anorexia te maken hebben.
Misschien komt het bovenstaande over alsof het allemaal niets met anorexia te maken heeft maar dat komt omdat ik denk dat het een gevolg is van iets...
Misschien helpt het wel iets om zodoende minder de nadruk te laten leggen door haarzelf op haar eigen lichaam?
Ik probeer hardop mee te denken hoe we jou en je zus weg krijgen bij haar lichaam...
De gedachten van je zus draaien in kringetjes om haar eigen lichaam heen beeld ik me zo in.
Hoe wordt deze cirkel doorbroken?
Hoe word de nadruk in eerste instantie ergens anders opgelegd?
Aan jouw liefde naar je zus toe zou zal het niet liggen in ieder geval.
Het lijkt me logisch dat ze na een dagje "bezig te zijn geweest met haar lichaam" minder trek heeft in eten dan dat ze een dagje afleiding heeft gehad.
Raar voorbeeld maar wel relevant denk ik;
een alcoholist geneest denk ik niet als hij tussen de andere alcoholisten zit of als er de hele dag de nadruk wordt gelegd op zijn alcoholisme en lichaam.
Net als psychiatrische patiënten in een ziekenhuis, zij stimuleren elkaar maar beïnvloeden elkaar misschien nog wel meer(negatief).
Alleen al door met elkaar in één ruimte te zijn!
maandag 14 april 2008 om 18:45
Als ik het zo lees, heeft de schoonzus van TO anders wel baat gehad bij haar opname destijds Astrada. Jouw uitgesproken ideeen over psychiatrie zijn volgens mij al duidelijk op dit forum, maar is niet waar TO om vraagt. Zij wil graag weten op welke manier ze haar schoonzus kan ondersteunen.
Jij zegt, als ik je (voor mij nogal onduidelijke) verhaal goed begrijp, dat dat schoonzus een 'vrager' is. Ik zie geen duidelijke link met een eetprobleem daarin?
Dat wat ik weet van anorexia is dat mensen die daarmee te kampen hebben, onvoldoende zelfvertrouwen hebben en een laag zelfbeeld. Zij hebben het gevoel geen grip te hebben op hun omgeving. Dátgene waar ze wél grip op kunnen hebben, is op hun eigen gewicht. Het voelt 'goed' om zo weinig te eten en te merken dat je daarover controle hebt. Je zelfbeeld is niet goed, want als je in de spiegel kijkt, zie je jezelf niet zoals anderen je zien, en dus wil je meer afvallen, en meer grip krijgen.
Ik denk dat het zinvol is om te lezen over anorexia-problematiek, Hopsa. Ik weet niet wat je al weet van eetproblemen, maar ik denk dat het je kan helpen in het ondersteunen van je schoonzus, als je weet welke problemen er ten grondslag liggen aan anorexia. Je schrijft dat voor jou als 'leek' anoreaxia een oppervlakkige ziekte lijkt. Daarom is het dus belangrijk dat je weet wat er ten grondslag ligt aan het eetprobleem. Anorexia draait niet om mooi/dun willen zijn, maar om gevoel van controle/grip op je wereld, op jezelf, op zelfvertrouwen.
Lief trouwens dat je haar wilt steunen. Succes!
Jij zegt, als ik je (voor mij nogal onduidelijke) verhaal goed begrijp, dat dat schoonzus een 'vrager' is. Ik zie geen duidelijke link met een eetprobleem daarin?
Dat wat ik weet van anorexia is dat mensen die daarmee te kampen hebben, onvoldoende zelfvertrouwen hebben en een laag zelfbeeld. Zij hebben het gevoel geen grip te hebben op hun omgeving. Dátgene waar ze wél grip op kunnen hebben, is op hun eigen gewicht. Het voelt 'goed' om zo weinig te eten en te merken dat je daarover controle hebt. Je zelfbeeld is niet goed, want als je in de spiegel kijkt, zie je jezelf niet zoals anderen je zien, en dus wil je meer afvallen, en meer grip krijgen.
Ik denk dat het zinvol is om te lezen over anorexia-problematiek, Hopsa. Ik weet niet wat je al weet van eetproblemen, maar ik denk dat het je kan helpen in het ondersteunen van je schoonzus, als je weet welke problemen er ten grondslag liggen aan anorexia. Je schrijft dat voor jou als 'leek' anoreaxia een oppervlakkige ziekte lijkt. Daarom is het dus belangrijk dat je weet wat er ten grondslag ligt aan het eetprobleem. Anorexia draait niet om mooi/dun willen zijn, maar om gevoel van controle/grip op je wereld, op jezelf, op zelfvertrouwen.
Lief trouwens dat je haar wilt steunen. Succes!
Peas on earth!
maandag 14 april 2008 om 20:46
Hoi Hopsa,
Wat lief dat je je schoonzus zo wilt helpen!!
Ik heb zelf ook anorexia, gedeeltelijk in remissie nu. Het nadeel van zo'n ziekte is, dat het nooit helemaal weg zal gaan. Lichaam en gewicht blijven heel erg gevoelig.
Het belangrijkste is dat zij niet meer terugvalt in het niet eten, en overmatige sporten. Dat ze weer gaat afvallen, want dat is de grootste trigger om weer diep in de anorexia te komen.
Luisteren, afleiding met haar zoeken, relativeren (hoe kan je dik zijn met maat 38?? neem aan, hoop het althans, dat ze max. maat 38 heeft?) en haar laten accepteren dat het gevoelig blijft, dat het nooit helemaal weg kan gaan die ziekte/stem in je hoofd.
Verder sluit ik me aan bij Iry, misschien heeft ze nu weer wat hulp nodig in de vorm van gesprekken, cognitieve gedragstherapie.
Sterkte en succes!
Wat lief dat je je schoonzus zo wilt helpen!!
Ik heb zelf ook anorexia, gedeeltelijk in remissie nu. Het nadeel van zo'n ziekte is, dat het nooit helemaal weg zal gaan. Lichaam en gewicht blijven heel erg gevoelig.
Het belangrijkste is dat zij niet meer terugvalt in het niet eten, en overmatige sporten. Dat ze weer gaat afvallen, want dat is de grootste trigger om weer diep in de anorexia te komen.
Luisteren, afleiding met haar zoeken, relativeren (hoe kan je dik zijn met maat 38?? neem aan, hoop het althans, dat ze max. maat 38 heeft?) en haar laten accepteren dat het gevoelig blijft, dat het nooit helemaal weg kan gaan die ziekte/stem in je hoofd.
Verder sluit ik me aan bij Iry, misschien heeft ze nu weer wat hulp nodig in de vorm van gesprekken, cognitieve gedragstherapie.
Sterkte en succes!
maandag 14 april 2008 om 20:51
Hoi Hopsa,
Anorexia is een ziekte die jarenlang kan voortduren. Het kan in sommige gevallen zelfs chronisch zijn.
Ondanks dat jouw schoonzusje af en toe een huilbui krijgt en zichzelf wanstaltig dik vindt, is ze op de goede weg. Ik maak uit jouw bericht op dat ze slank is en geen ernstig ondergewicht meer heeft. Alleen haar gedachtes schreeuwen soms weer dat die controle op haar lijf terug moet komen.
Anorexia is in de ogen van anorexia-patiënten, je beste vriendin, maar ook je ergste vijand.
Het geeft grip, controle, macht en een euforisch gevoel van overwinning. Daarentegen geeft het eenzaamheid, zelfhaat, angst en uitputting.
Ik heb zelf anorexia gehad. Ik ben voor het grootste deel genezen, maar net als jouw schoonzusje, ligt die drang naar afvallen steeds op de loer. Je kunt het vergelijken met een verslaving aan drank, drugs of gokken. Je blijft gevoelig om terug te vallen in die neerwaartse spiraal.
Het lijkt mij heel moeilijk om als naaste om te gaan met iemand met anorexia. Wat mij altijd goed geholpen heeft was de steun die ik kreeg. Ik merk uit jouw berichten dat ze die steun ook krijgt. Meer kun je als buitenstaander bijna niet doen, hoe moeilijk dat ook klinkt. Je kunt haar gedachten niet wegnemen, hoe vaak je ook zegt: " je bent niet dik, je bent mooi slank". Dit zal niet helpen omdat ze in haar gedachten haar beeld al heeft bepaald.
Inderdaad zoals hierboven beschreven is klopt: er ligt een dieper probleem aan de grondslag. Als dit probleem nog steeds in haar zit, zal totale genezing bemoeilijkt worden.
Lief dat je je zo om haar bekommert.
Anorexia is een ziekte die jarenlang kan voortduren. Het kan in sommige gevallen zelfs chronisch zijn.
Ondanks dat jouw schoonzusje af en toe een huilbui krijgt en zichzelf wanstaltig dik vindt, is ze op de goede weg. Ik maak uit jouw bericht op dat ze slank is en geen ernstig ondergewicht meer heeft. Alleen haar gedachtes schreeuwen soms weer dat die controle op haar lijf terug moet komen.
Anorexia is in de ogen van anorexia-patiënten, je beste vriendin, maar ook je ergste vijand.
Het geeft grip, controle, macht en een euforisch gevoel van overwinning. Daarentegen geeft het eenzaamheid, zelfhaat, angst en uitputting.
Ik heb zelf anorexia gehad. Ik ben voor het grootste deel genezen, maar net als jouw schoonzusje, ligt die drang naar afvallen steeds op de loer. Je kunt het vergelijken met een verslaving aan drank, drugs of gokken. Je blijft gevoelig om terug te vallen in die neerwaartse spiraal.
Het lijkt mij heel moeilijk om als naaste om te gaan met iemand met anorexia. Wat mij altijd goed geholpen heeft was de steun die ik kreeg. Ik merk uit jouw berichten dat ze die steun ook krijgt. Meer kun je als buitenstaander bijna niet doen, hoe moeilijk dat ook klinkt. Je kunt haar gedachten niet wegnemen, hoe vaak je ook zegt: " je bent niet dik, je bent mooi slank". Dit zal niet helpen omdat ze in haar gedachten haar beeld al heeft bepaald.
Inderdaad zoals hierboven beschreven is klopt: er ligt een dieper probleem aan de grondslag. Als dit probleem nog steeds in haar zit, zal totale genezing bemoeilijkt worden.
Lief dat je je zo om haar bekommert.
maandag 14 april 2008 om 23:01
bedankt voor julllie reacties!
sinds ze met mijn broer is, schijnt ze enorm vooruit te zijn gegaan. hij is dan ook een heel lieve, zorgzame, evenwichtige, nuchtere man, die zorgt voor ritme in haar dagen. hij kookt bijvoorbeeld bijna altijd, en zet haar een bord voor haar neus, en dat eet ze dan ook leeg. toen ze nog alleen was, was het voor haar veel makkelijker om gewoon niet te eten.
ze heeft trouwens maat 36 a 38, heeft een heel tengere bouw, ik vind haar heeeeel erg slank, maar zelf ziet ze dat dus totaal anders.ik zal inderdaad eens wat meer achtergrondinformatie gaan lezen.
sinds ze met mijn broer is, schijnt ze enorm vooruit te zijn gegaan. hij is dan ook een heel lieve, zorgzame, evenwichtige, nuchtere man, die zorgt voor ritme in haar dagen. hij kookt bijvoorbeeld bijna altijd, en zet haar een bord voor haar neus, en dat eet ze dan ook leeg. toen ze nog alleen was, was het voor haar veel makkelijker om gewoon niet te eten.
ze heeft trouwens maat 36 a 38, heeft een heel tengere bouw, ik vind haar heeeeel erg slank, maar zelf ziet ze dat dus totaal anders.ik zal inderdaad eens wat meer achtergrondinformatie gaan lezen.
dinsdag 15 april 2008 om 09:22
wat prinses op de erwt zei,
'Anorexia draait niet om mooi/dun willen zijn, maar om gevoel van controle/grip op je wereld, op jezelf, op zelfvertrouwen.'
dat raakt waarschijnlijk heel erg de kern van het probleem. ze zei me pas ook dat ze er soms moeite mee heeft dat ze niet meer dezelfde zelfdiscipline op kan brengen als toen ze nog 37 kilo woog. dat ze eten, ondanks dat ze er nog steeds moeite mee heeft, eigenlijk ook veel te lekker vindt om te laten staan. ze voelde zich schuldig dat ze die discipline kwijt is. terwijl het toch voor iemand met anorexia minstens evenveel zelfdiscipline kost om WEL weer te gaan eten?
'Anorexia draait niet om mooi/dun willen zijn, maar om gevoel van controle/grip op je wereld, op jezelf, op zelfvertrouwen.'
dat raakt waarschijnlijk heel erg de kern van het probleem. ze zei me pas ook dat ze er soms moeite mee heeft dat ze niet meer dezelfde zelfdiscipline op kan brengen als toen ze nog 37 kilo woog. dat ze eten, ondanks dat ze er nog steeds moeite mee heeft, eigenlijk ook veel te lekker vindt om te laten staan. ze voelde zich schuldig dat ze die discipline kwijt is. terwijl het toch voor iemand met anorexia minstens evenveel zelfdiscipline kost om WEL weer te gaan eten?
dinsdag 15 april 2008 om 09:50
Voor iemand met een eetprobleem is eten toegeven aan de verleiding. Je faalt. Terwijl je tegelijkertijd verstandelijk weet dat eten belangrijk is voor je lichaam en functioneren. Maar je focus en gevoel van discipline en mentale kracht zitten 'm in niet eten. Dus wanneer je wel eet, ook wanneer je ermee aan de slag bent gegaan en goed doordrongen bent ervan dat eten er nou eenmaal bijhoort, voel je je toch een slappeling. Iig dat was mijn ervaring en ik heb het wel vaker gehoord van mensen met eetstoornissen.
Wat voor mij heel belangrijk was, was gaan begrijpen dat mijn lichaam niet mijn vijand was of iets waar ik maar vanalles aan en tegen kon doen maar een stuk van mij, wat mij zou helpen te leven en dingen te verwezenlijken als ik er goed voor zorg. Ik heb het een eigen stuk identiteit kunnen geven zeg maar (klinkt misschien wat vaag) en nu heb ik er de verantwoordelijkheid voor.
Maar zoals eerder uitgelegd, het gaat niet om oppervlakkige dingen. De onmacht, de angsten en onzekerheden die eraan ten grondslag liggen gaan zoveel dieper. Weet zij waarom ze een eetstoornis heeft gekregen? En hebben jullie daar weleens over gepraat?
Wat voor mij heel belangrijk was, was gaan begrijpen dat mijn lichaam niet mijn vijand was of iets waar ik maar vanalles aan en tegen kon doen maar een stuk van mij, wat mij zou helpen te leven en dingen te verwezenlijken als ik er goed voor zorg. Ik heb het een eigen stuk identiteit kunnen geven zeg maar (klinkt misschien wat vaag) en nu heb ik er de verantwoordelijkheid voor.
Maar zoals eerder uitgelegd, het gaat niet om oppervlakkige dingen. De onmacht, de angsten en onzekerheden die eraan ten grondslag liggen gaan zoveel dieper. Weet zij waarom ze een eetstoornis heeft gekregen? En hebben jullie daar weleens over gepraat?
dinsdag 15 april 2008 om 11:31
ze praat er heel makkelijk en open over gelukkig. het is ook niet zo dat ik bijvoorbeeld niet aan haar durf te vragen of ze ook taart wil op m'n verjaardag. meestal zegt ze nee, maar ze neemt soms ook ijs na het eten of chocola bij de thee. thuis zal ze dat wel niet doen, maar als ze bij ons eet wel. ik zou het heel goed kunnen begrijpen als ze het bij gezonde vetarme voedingsmiddelen zou houden, dat doet ze ook wel over 't algemeen, maar ze kan ook echt smullen van lekkere ongezonde dingen. wel verplicht sporten daarna...
hoe ze aan de eetstoornis is gekomen, ik weet het niet. een combinatie van onzeker zijn, ze was vroeger een beetje mollig (volgens zichzelf, heb er nooit foto's van gezien), ze is enorm perfectionistisch in alles, zoals bijvoorbeeld ook in haar studie, ik denk dat dat perfectionisme zich ook uit in een bepaald lichaamsbeeld. ze ziet er altijd uit om door een ringetje te halen, haar, make up en kleding perfect op elkaar afgestemd.
nog een eigenschap van haar is dat ze zich altijd om iedereen bekommert, zich altijd verantwoordelijk voelt dat iedereen het naar z'n zin heeft, ze doet vreselijk haar best, altijd, voor iedereen. tot in het extreme. het is echt een ontzettend lieve schat. maar ik hoop wel dat ze ook een keer aan zichzelf gaat denken!! als ik iets liefs voor haar doe, zoals bijvoorbeeld een kaartje of een klein kadootje, dan is ze bijna in tranen, zo lief vindt ze dat dan van me. terwijl zij mij en een heleboel mensen om zich heen echt overspoelt met verrassingen, concertkaartjes, kado's, bossen bloemen, enz. ik zeg haar heel vaak dat ik haar nog precies even lief vind als ze nooit meer een kadootje meeneemt. en ook als ze in haar trainingspak komt, zonder make up, of als ze 200 kilo weegt, en een houten been en een glazen oog heeft.
hoe ze aan de eetstoornis is gekomen, ik weet het niet. een combinatie van onzeker zijn, ze was vroeger een beetje mollig (volgens zichzelf, heb er nooit foto's van gezien), ze is enorm perfectionistisch in alles, zoals bijvoorbeeld ook in haar studie, ik denk dat dat perfectionisme zich ook uit in een bepaald lichaamsbeeld. ze ziet er altijd uit om door een ringetje te halen, haar, make up en kleding perfect op elkaar afgestemd.
nog een eigenschap van haar is dat ze zich altijd om iedereen bekommert, zich altijd verantwoordelijk voelt dat iedereen het naar z'n zin heeft, ze doet vreselijk haar best, altijd, voor iedereen. tot in het extreme. het is echt een ontzettend lieve schat. maar ik hoop wel dat ze ook een keer aan zichzelf gaat denken!! als ik iets liefs voor haar doe, zoals bijvoorbeeld een kaartje of een klein kadootje, dan is ze bijna in tranen, zo lief vindt ze dat dan van me. terwijl zij mij en een heleboel mensen om zich heen echt overspoelt met verrassingen, concertkaartjes, kado's, bossen bloemen, enz. ik zeg haar heel vaak dat ik haar nog precies even lief vind als ze nooit meer een kadootje meeneemt. en ook als ze in haar trainingspak komt, zonder make up, of als ze 200 kilo weegt, en een houten been en een glazen oog heeft.
dinsdag 15 april 2008 om 11:48
lief dat je haar wilt helpen.
Een vriendin van mij heeft anorexia gehad. Bij haar draaide alles om controle. De kick en dus de grip die niet eten met zich meebrengt. Jouw schoonzus geeft dit ook aan: 'ik heb geen zelfdiscipline meer'.
Vergeet niet dat het dieeten ook iets is waarop veel aneroxia patienten trots zijn: de hele wereld probeert af te vallen en vaalt, maar zij kunnen het.
Ik heb het daar ook met haar over gehad. Als zij neigt naar 'het controle terug krijgen over haar leven door niet te eten', dan zei ze het meest baat te hebben bij de vraag: 'zorg je wel goed voor jezelf'. Zij weet nu hoe destructief niet eten is voor haar lichaam, en wint dan weer controle door goed voor zichzelf te zorgen: gezond eten, sporten (maar niet overmatig) en ontspannen. Vaak greep zij naar 'het niet eten middel' als ze problemen ervaart waar ze geen grip op heeft. Dit kan zowel persoonlijk zijn als werkgereleerd.
Dus de volgende keer dat je schoonzus hysterisch staat te huilen omdat ze geen grip meer heeft op haar gewicht, vraag wat er nog meer aan de hand is. Misschien is ze ergens zenuwachtig over, en kan je haar helpen dat probleem op te lossen. Het gezond eten moet ze namelijk zelf doen, het andere kan jij misschien in steunen.
Een vriendin van mij heeft anorexia gehad. Bij haar draaide alles om controle. De kick en dus de grip die niet eten met zich meebrengt. Jouw schoonzus geeft dit ook aan: 'ik heb geen zelfdiscipline meer'.
Vergeet niet dat het dieeten ook iets is waarop veel aneroxia patienten trots zijn: de hele wereld probeert af te vallen en vaalt, maar zij kunnen het.
Ik heb het daar ook met haar over gehad. Als zij neigt naar 'het controle terug krijgen over haar leven door niet te eten', dan zei ze het meest baat te hebben bij de vraag: 'zorg je wel goed voor jezelf'. Zij weet nu hoe destructief niet eten is voor haar lichaam, en wint dan weer controle door goed voor zichzelf te zorgen: gezond eten, sporten (maar niet overmatig) en ontspannen. Vaak greep zij naar 'het niet eten middel' als ze problemen ervaart waar ze geen grip op heeft. Dit kan zowel persoonlijk zijn als werkgereleerd.
Dus de volgende keer dat je schoonzus hysterisch staat te huilen omdat ze geen grip meer heeft op haar gewicht, vraag wat er nog meer aan de hand is. Misschien is ze ergens zenuwachtig over, en kan je haar helpen dat probleem op te lossen. Het gezond eten moet ze namelijk zelf doen, het andere kan jij misschien in steunen.
dinsdag 15 april 2008 om 12:01
de vraag 'zorg je wel goed voor jezelf' is voor m'n schoonzus ook heel belangrijk, ze wil bijvoorbeeld heel graag een babietje, nu nog niet hoor, maar in de redelijk nabije toekomst. en om een zwangerschap aan te kunnen moet je lichaam toch wel de nodige reserves hebben denk ik. in elk geval moet je natuurlijk ongesteld worden, dat wordt ze wel weer sinds een klein jaartje. ik hoop dat ze alleen maar trots is als ze eenmaal zwanger is en ze haar lichaam uit ziet dijen. dat ze dus niet gek wordt van die dikke buik, grotere borsten en onstilbare trek in bepaalde dingen. ze is totaal verliefd op mijn kindje van ruim 1, past regelmatig op, en is echt een heel erg lieve tante voor m'n ukje.
dinsdag 15 april 2008 om 19:44
Er zijn hier al veel goede reacties gegeven.
Ik heb zelf ook anorexia,al 17 jaar.
Ik denk dat de tip om wat boeken over een eetstoornis te lezen een hele goede is.
Zodat je wat meer inzicht krijgt in de ziekte.
Anorexia lijkt mischien voor een buitenstaander een oppervlakkige ziekte. Maar is juist heel complex. Een eetstoornis komt nooit alleen,daar zitten meestal veel diepere problemen achter.
Het gaat niet om dik of dun zijn.
Controle en perfectionisme is iets wat je heel veel ziet bij anorexia patienten. Ook zorgzaamheid naar anderen,het zijn vaak gevers,maar zorgen erg slecht voor zichzelf.Helemaal ervan genezen lijkt haast onmogelijk. Er zit op langere termijn ook zeker een verslavende factor bij.
Persoonlijk heb ik mij nooit trots op afvallen of op een laag gewicht gevoeld. Maar soms zie je dat inderdaad wel,hoewel ik zelden.
Ben het wel eens met astrada dat het negatief kan werken om mensen met dezelfde problematiek bij elkaar te zetten. De herkenning is even prettig en geeft een meerwaarde op korte termijn.Op lange termijn geloof ik niet in een positief effect.
Persoonlijk trek ik mij meer op aan "gezond"denkende mensen.
Bij ernstig ondergewicht is opname wel noodzakelijk,daar kom je door onder de "gewone'mensen te blijven niet uit.
Ik heb zelf ook anorexia,al 17 jaar.
Ik denk dat de tip om wat boeken over een eetstoornis te lezen een hele goede is.
Zodat je wat meer inzicht krijgt in de ziekte.
Anorexia lijkt mischien voor een buitenstaander een oppervlakkige ziekte. Maar is juist heel complex. Een eetstoornis komt nooit alleen,daar zitten meestal veel diepere problemen achter.
Het gaat niet om dik of dun zijn.
Controle en perfectionisme is iets wat je heel veel ziet bij anorexia patienten. Ook zorgzaamheid naar anderen,het zijn vaak gevers,maar zorgen erg slecht voor zichzelf.Helemaal ervan genezen lijkt haast onmogelijk. Er zit op langere termijn ook zeker een verslavende factor bij.
Persoonlijk heb ik mij nooit trots op afvallen of op een laag gewicht gevoeld. Maar soms zie je dat inderdaad wel,hoewel ik zelden.
Ben het wel eens met astrada dat het negatief kan werken om mensen met dezelfde problematiek bij elkaar te zetten. De herkenning is even prettig en geeft een meerwaarde op korte termijn.Op lange termijn geloof ik niet in een positief effect.
Persoonlijk trek ik mij meer op aan "gezond"denkende mensen.
Bij ernstig ondergewicht is opname wel noodzakelijk,daar kom je door onder de "gewone'mensen te blijven niet uit.
dinsdag 15 april 2008 om 23:04
heel erg bedankt voor jullie lieve en serieuze reacties. ik ga maar eens een boek lenen in de bieb over dit onderwerp.
wat ik nog wel even wil zeggen is dat ik een heel goede band met haar heb, en dat de anorexia maar een piepklein onderdeel is van alle dingen waar we het over hebben en die we doen. het beheerst haar leven niet, maar speelt er helaas nog wel een rol in. en te oordelen naar jullie verhalen zal dat misschien wel de rest van haar leven zo blijven. gelukkig kan ze ook echt genieten van het leven en heeft die ziekte haar niet meer volledig in z'n greep.
wat ik nog wel even wil zeggen is dat ik een heel goede band met haar heb, en dat de anorexia maar een piepklein onderdeel is van alle dingen waar we het over hebben en die we doen. het beheerst haar leven niet, maar speelt er helaas nog wel een rol in. en te oordelen naar jullie verhalen zal dat misschien wel de rest van haar leven zo blijven. gelukkig kan ze ook echt genieten van het leven en heeft die ziekte haar niet meer volledig in z'n greep.
woensdag 16 april 2008 om 02:21
Graag gedaan hopsa.
Fijn dat je een goede band met haar hebt en erg lief dat je je er zo bij betrokken voelt.
Het is ook goed dat haar anorexia niet een hoofdrol speelt in jullie omgang.
Ik denk dat ze echt veel steun heeft aan lieve mensen om haar heen die haar met haar de leuke dingen van het leven beleven.
Zo te lezen heeft ze die in ieder geval gevonden in je broer en in jou.
Als je nog een vraag hebt, zal ik weer proberen je een zo goed mogelijk antwoord te geven.
Gooi het hier maar neer hoor!
Fijn dat je een goede band met haar hebt en erg lief dat je je er zo bij betrokken voelt.
Het is ook goed dat haar anorexia niet een hoofdrol speelt in jullie omgang.
Ik denk dat ze echt veel steun heeft aan lieve mensen om haar heen die haar met haar de leuke dingen van het leven beleven.
Zo te lezen heeft ze die in ieder geval gevonden in je broer en in jou.
Als je nog een vraag hebt, zal ik weer proberen je een zo goed mogelijk antwoord te geven.
Gooi het hier maar neer hoor!
woensdag 16 april 2008 om 09:07
ze heeft ook een heel lieve familie, en een paar goede vriendinnen, dus wat dat betreft heeft ze het echt wel getroffen.
ik denk dat ik door de reacties die ik van jullie gekregen heb al best wel wat wijzer ben geworden. 'controle en perfectionisme', dat dat zo bij anorexia hoort, dat wist ik bijvoorbeeld niet, maar het maakt meteen wel een heleboel duidelijk.
en iry, dat je zegt dat je je meer optrekt aan 'gezond' denkende mensen, ik denk dat dat voor haar ook wel geldt.
ik heb niet echt een specifieke vraag verder, wilde gewoon een beetje meer inzicht en dankzij jullie heb ik dat zeker gekregen. nu nog een boek lenen en ik ben een expert!!
ik denk dat ik door de reacties die ik van jullie gekregen heb al best wel wat wijzer ben geworden. 'controle en perfectionisme', dat dat zo bij anorexia hoort, dat wist ik bijvoorbeeld niet, maar het maakt meteen wel een heleboel duidelijk.
en iry, dat je zegt dat je je meer optrekt aan 'gezond' denkende mensen, ik denk dat dat voor haar ook wel geldt.
ik heb niet echt een specifieke vraag verder, wilde gewoon een beetje meer inzicht en dankzij jullie heb ik dat zeker gekregen. nu nog een boek lenen en ik ben een expert!!
woensdag 16 april 2008 om 15:27
Boekentips:
eetstoornissen van Walter vandereyken
Beknopt makkelijk leesbaar boekje.
Anorexia bestaat niet vanCasper George Schoemaker
Boekje die een licht schijnt over het beeld over de ziekte die in de media of onder de mensen leeft,en hoe en wat de ziekte echt is.
Anorexia Nervosa van Vanderlinden( ben niet zeker van de titel).
Een wat uitgebreider boek dat ook hoofdstukken bespreekt hoe je als omgeving ermee om kan gaan.
Groetjes!
eetstoornissen van Walter vandereyken
Beknopt makkelijk leesbaar boekje.
Anorexia bestaat niet vanCasper George Schoemaker
Boekje die een licht schijnt over het beeld over de ziekte die in de media of onder de mensen leeft,en hoe en wat de ziekte echt is.
Anorexia Nervosa van Vanderlinden( ben niet zeker van de titel).
Een wat uitgebreider boek dat ook hoofdstukken bespreekt hoe je als omgeving ermee om kan gaan.
Groetjes!
woensdag 16 april 2008 om 18:50
Inderdaad is anorexia niet iets oppervlakkigs. Het gaat eigenlijk niet om het eten/gewicht, er zit veel meer onder. En ik denk dat velen dat niet weten. Het kan vanalles zijn; controle, veiligheid, gevoelens wegdrukken...
Om het beter te snappen is een boek lezen misschien inderdaad wel handig! Ik vind het trouwens wel echt goed dat je je er zo in verdiept en het wil begrijpen! Dat lijkt me voor je zus sowieso al erg fijn.
Deze site heeft trouwens ook wel veel informatie, ook voor familie:
http://www.eetstoornis.be...guide%20voor%20ouders.htm
Om het beter te snappen is een boek lezen misschien inderdaad wel handig! Ik vind het trouwens wel echt goed dat je je er zo in verdiept en het wil begrijpen! Dat lijkt me voor je zus sowieso al erg fijn.
Deze site heeft trouwens ook wel veel informatie, ook voor familie:
http://www.eetstoornis.be...guide%20voor%20ouders.htm
woensdag 16 april 2008 om 22:13
