Psyche
alle pijlers
hoe kan ik een vriend adviseren hulp te zoeken
woensdag 1 juli 2009 om 11:35
Ik hoop dat iemand wat advies voor mij heeft. Een goede vriend van mij heeft al een paar jaar last van periodes met angsten en slecht slapen. Het is ooit begonnen na het gebruik van alcohol in combinatie met drugs (drugs eenmalig). Daarna is het wel min of meer over gegaan tot een jaar geleden. Hij heeft een weekend vrij veel gedronken, vrijwel niet geslapen en wat drugs gebruikt. Toen kwam het hevig terug. Hij is bij de huisarts geweest, en die heeft hem toen geadviseerd het een paar dagen rustig aan te doen. Vanaf die tijd zijn er periodes geweest dat hij er veel last van had, en periodes dat het wat beter ging. Hij is onlangs van een dorp naar de stad verhuisd in de hoop dat meer onder de mensen zijn hem zal helpen (hij woont alleen). Op dit moment gaat het echter niet goed met hem. Hij zegt last te hebbben van erge angsten, slecht slapen, nachtmerries. Durft ook niet meer te drinken, want dat verergert het probleem (de volgende dag). Ik heb geadviseerd naar een huisarts te gaan en te vragen om een gesprek met een psycholoog. Hij is echter bang om te gaan. Hij heeft een afspraak vanmiddag, maar heeft aangegeven dat hij nu toch niet durft. Hij zegt dat de arts hem bang zal maken. Ik vind echter dat hij beter wel kan gaan, en maak me zorgen. Ik weet echter niet hoe ik dat het beste kan adviseren, heb verder nl. geen kennis/ervaring met dit soort situaties. Heeft iemand wat tips voor mij wat ik heb kan zeggen om hem ervan te overtuigen toch hulp te zoeken? Ik denk dat hij bang is dat de arts zal zeggen dat hij gek aan het worden is.
woensdag 1 juli 2009 om 11:45
Meegaan.
Hem vertellen dat er medicatie bestaat die zijn klachten ernstig kunnen indammen.
Hem vertellen dat hij beter met iets kan leren leven dat een naam heeft dan angstig blijven voor iets naamloos dat toch niet vanzelf weggaat, op zijn gunstigst alleen tijdelijk.
Hem dringend adviseren om voortaan uit de buurt van drank en drugs te blijven. Sommige mensen kunnen dit straffeloos gebruiken, hij helaas voor hem niet.
Hem vertellen dat ook bij een psycholoog, psychiater, of ggz, hij degene is die bepaalt of en hoever zijn therapie gaat. Dat het lastig zal zijn om er vertrouwen in te krijgen, maar dat het hem als hij verder vooruit kijkt dan twee maanden, goed zal doen om inzicht te krijgen in wat hem scheelt en wat hij daaraan kan doen.
Hem vertellen dat er medicatie bestaat die zijn klachten ernstig kunnen indammen.
Hem vertellen dat hij beter met iets kan leren leven dat een naam heeft dan angstig blijven voor iets naamloos dat toch niet vanzelf weggaat, op zijn gunstigst alleen tijdelijk.
Hem dringend adviseren om voortaan uit de buurt van drank en drugs te blijven. Sommige mensen kunnen dit straffeloos gebruiken, hij helaas voor hem niet.
Hem vertellen dat ook bij een psycholoog, psychiater, of ggz, hij degene is die bepaalt of en hoever zijn therapie gaat. Dat het lastig zal zijn om er vertrouwen in te krijgen, maar dat het hem als hij verder vooruit kijkt dan twee maanden, goed zal doen om inzicht te krijgen in wat hem scheelt en wat hij daaraan kan doen.
woensdag 1 juli 2009 om 12:01
Dank je voor je advies Mamzelle. Lastig onder woorden te brengen, waar ik voornamelijk mee zit is het feit of ik er goed aan doe erop aan te dringen dat hij hulp gaat zoeken. Omdat hij zelf zo twijfelt, en hoopt dat het aan een kant vanzelf weer overgaat. Hij is ook bang dat hij aan de medicijnen moet. Maar dat kan toch tijdelijk zijn? Kan ik hem zeggen dat wat hij heeft vaker voorkomt, en goed te verhelpen is met praten en medicijnen? Drugs zal hij volgens mij niet meer gebruiken (is paar keer experiment geweest), maar hield wel van een drankje op zijn tijd. Dat zal er inderdaad niet meer inzitten.
woensdag 1 juli 2009 om 12:13
Ik zou hem aan je hand meenemen naar die dokter .
Psychoses komen wel vaker naar voren , als iemand er in aanleg al gevoelig voor was , na drugsgebruik .
Ik denk dat de kans groot is , dat er zoiets speelt .
http://nl.wikipedia.org/wiki/Psychose
Psychoses komen wel vaker naar voren , als iemand er in aanleg al gevoelig voor was , na drugsgebruik .
Ik denk dat de kans groot is , dat er zoiets speelt .
http://nl.wikipedia.org/wiki/Psychose
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 1 juli 2009 om 12:14
Mocht hij werkelijk van de drank en drugs afblijven dan kan hij het nog een tijdje aanzien. Het is wel belangrijk dat hij zich realiseert dat die twee dingen hem ernstig triggeren, en dat hij zichzelf er schade mee kan doen.
Of de medicatie tijdelijk of levenslang is kan ik van hieruit niet zeggen. Kan ook geen dokter nu op basis van deze info zeggen. Hij mag wel weten (en weet misschien al) dat het hier om zeer heftige medicatie gaat, met forse bijwerkingen, met ook de mogelijkheid dat zijn gevoel vervlakt. Iets anders vertellen zou een leugen zijn.
Hij zal dus moeten kiezen tussen zijn situatie anno nu en een formeel gedrogeerde, stabielere, situatie. Zolang hij zich nog niet klem voelt zitten zal hij niet snel geneigd zijn naar een arts te stappen.
Probeer hem anders aan te dringen op het lezen van sites zoals e-psychiater of zo. Dan kan hij zich een indruk vormen over de meest voorkomende psychiatrische ziektes. Indien hij zichzelf ergens in herkent googlen op behandelmethodes. Let hierbij wel op dat hij of jij niet zelfstandig diagnoses uit kunnen voeren, en dat er veel overlap is.
Meten is weten. Zo iets.
Of de medicatie tijdelijk of levenslang is kan ik van hieruit niet zeggen. Kan ook geen dokter nu op basis van deze info zeggen. Hij mag wel weten (en weet misschien al) dat het hier om zeer heftige medicatie gaat, met forse bijwerkingen, met ook de mogelijkheid dat zijn gevoel vervlakt. Iets anders vertellen zou een leugen zijn.
Hij zal dus moeten kiezen tussen zijn situatie anno nu en een formeel gedrogeerde, stabielere, situatie. Zolang hij zich nog niet klem voelt zitten zal hij niet snel geneigd zijn naar een arts te stappen.
Probeer hem anders aan te dringen op het lezen van sites zoals e-psychiater of zo. Dan kan hij zich een indruk vormen over de meest voorkomende psychiatrische ziektes. Indien hij zichzelf ergens in herkent googlen op behandelmethodes. Let hierbij wel op dat hij of jij niet zelfstandig diagnoses uit kunnen voeren, en dat er veel overlap is.
Meten is weten. Zo iets.
woensdag 1 juli 2009 om 12:23
Dat klinkt toch wel heftig, vooral het woord psychoses. En inderdaad probeer ik zelf vooral niet met diagnoses te komen. Ik heb hem wel gezegd dat meer mensen met dit probleem rondlopen, dat hij niet de enige is. Dat er medicatie voor is etc. Hij werkt wel gewoon overigens (fulltime). Soms valt het hem wat zwaar, maar voor zover ik het kan inschatten lukt hem dat wel (werkzaam in ICT)
woensdag 1 juli 2009 om 12:33
woensdag 1 juli 2009 om 12:44
Het is ook zeker zijn eigen verantwoording (heb ik hem ook op gewezen, en dat hij volwassen is), en hij komt er niet vaak zelf mee. Ik moet hem eerst vragen hoe het gaat, en hoe hij zich voelt, en dan hoor ik dat het niet goed gaat. Ik weet ook niet precies om wat voor angsten het gaat, wel dat ze gepaard kunnen gaan met hartkloppingen. Ik wacht even af of hij vanmiddag naar de HA gaat, zo niet zal ik voorstellen of we een keer samen kunnen gaan. Dat lijkt vooralsnog het beste advies nu.
woensdag 1 juli 2009 om 12:49
Heej!
Heb zelf ook langs van angsten gehad. En de angst die hij heeft om gek te worden, en de angst voor de HA, hoort ook zijn angsten. Als je last hebt van angsten, dan ben je voor heel veel bang, dus het is heel logisch dat je dan ook bang bent voor diagnoses! Het hielp voor mij!
En verder, wat je ook hebt, tijdelijk of niet, het bepaalt niet wie je bent, zijn angsten dus ook niet!
Groetjes Croissant
Heb zelf ook langs van angsten gehad. En de angst die hij heeft om gek te worden, en de angst voor de HA, hoort ook zijn angsten. Als je last hebt van angsten, dan ben je voor heel veel bang, dus het is heel logisch dat je dan ook bang bent voor diagnoses! Het hielp voor mij!
En verder, wat je ook hebt, tijdelijk of niet, het bepaalt niet wie je bent, zijn angsten dus ook niet!
Groetjes Croissant
woensdag 1 juli 2009 om 12:56
Het feit dat hij bang is dat de arts hem zal zeggen dat hij gek aan het worden is, is volgens mij inderdaad gewoon iets dat bij zijn angsten hoort. Een vriendin van de middelbare school werd erg angstig na drugsgebruik. Dat duurde heel lang, ook toen ze allang geen drugs meer gebruikte. Ze was ook bang om gek te worden, wat haar angsten alleen maar verergerde.
Het schijnt dat heel veel mensen zichzelf in paniek brengen doordat ze zichzelf vertellen dat ze gek aan het worden zijn, terwijl dat helemaal niet zo is. De angst om gek te worden is blijkbaar een veel voorkomende. En in de meeste gevallen een onterechte (maar niet in alle, da's natuurlijk de reden van de angst)
De psych die ze toen kreeg had een doeltreffende methode om haar angst te verminderen: hij gaf haar opdracht uit alle macht te proberen zichzelf gek te maken. Wat niet lukte.
Mensen die bang zijn om gek te worden zien het als iets dat ze overkomt en dat ze tegen zouden moeten houden. Ze denken dat als ze het niet meer tegen houden, dat ze dan compleet van het padje af raken. Maar als je echt gestoord bent, valt er niets tegen te houden.
Doordat zij dus ophield het gek worden "tegen te houden", en het juist probeerde te bevorderen (heeft wel een hele tijd geduurd voordat ze dat durfde trouwens hoor, de angst dat ze zichzelf daarmee definitief de gekte in zou helpen zat er natuurlijk diep in) en nog steeds niet gek werd, was ze van die angst af. Toen was niet alles meteen helemaal over, maar ze kon haar klachten toen gewoon zien als vervelende klachten, en niet als tekenen dat ze gek aan het worden was.
Ik zou met hem meegaan naar de huisarts ja. Zonder hulp gaat hij zichzelf misschien steeds meer wijsmaken. Artsen echter hebben dit soort dingen al veel vaker gezien en ik verwacht eigenlijk eerder dat zij hem zullen geruststellen dan dat ze hem bang gaan maken.
Het schijnt dat heel veel mensen zichzelf in paniek brengen doordat ze zichzelf vertellen dat ze gek aan het worden zijn, terwijl dat helemaal niet zo is. De angst om gek te worden is blijkbaar een veel voorkomende. En in de meeste gevallen een onterechte (maar niet in alle, da's natuurlijk de reden van de angst)
De psych die ze toen kreeg had een doeltreffende methode om haar angst te verminderen: hij gaf haar opdracht uit alle macht te proberen zichzelf gek te maken. Wat niet lukte.
Mensen die bang zijn om gek te worden zien het als iets dat ze overkomt en dat ze tegen zouden moeten houden. Ze denken dat als ze het niet meer tegen houden, dat ze dan compleet van het padje af raken. Maar als je echt gestoord bent, valt er niets tegen te houden.
Doordat zij dus ophield het gek worden "tegen te houden", en het juist probeerde te bevorderen (heeft wel een hele tijd geduurd voordat ze dat durfde trouwens hoor, de angst dat ze zichzelf daarmee definitief de gekte in zou helpen zat er natuurlijk diep in) en nog steeds niet gek werd, was ze van die angst af. Toen was niet alles meteen helemaal over, maar ze kon haar klachten toen gewoon zien als vervelende klachten, en niet als tekenen dat ze gek aan het worden was.
Ik zou met hem meegaan naar de huisarts ja. Zonder hulp gaat hij zichzelf misschien steeds meer wijsmaken. Artsen echter hebben dit soort dingen al veel vaker gezien en ik verwacht eigenlijk eerder dat zij hem zullen geruststellen dan dat ze hem bang gaan maken.
woensdag 1 juli 2009 om 13:11
Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen denk ik. Bang zijn voor het bangzijn, voor je angst. Een gevoel wat (in dit geval) versterkt wordt na alcoholgebruik (gevoel van kater; voor de een gewoon hoofdpijn of misselijk, voor een ander misschien een gevoel gerelateerd aan angst). Maar de angst blijft terugkomen (ook na weken geen alcoholgebruik). Misschien net zoiets als jezelf voorhouden dat je hoofdpijn hebt, of ziek bent en het dan ook inderdaad zo gaat voelen, of andersom.Ik ben ook bang dat hij in dit geval, als hij ermee doorblijft lopen, hij het voor zichzelf zal verergeren. Het niet kan relativeren. Maar nogmaals, ik wil naar hem toe niet speculeren omdat ik geen psycholoog ben. Wel fijn wat verhalen hierover te horen zodat ik er zelf iets meer inzicht in krijg.
woensdag 1 juli 2009 om 15:13
