Hoe kan ik mijn faalangst doorgronden?

Ik heb een paar heel positieve verhalen gehoord over een man uit Waddinxveen, wacht ff googlen.



edit: kijk hier eens. Moet zeggen dat het mij niks lijkt, maar de meeste mensen die hier geweest zijn, zijn wildenthousiast.

Ik zou het niet weten. Ik heb "last" van het tegenovergestelde. Ik denk bij alles "ja, dat kan ik". En dat blijkt ook altijd te kloppen.



Misschien heb je daar iets aan? Het andere uiterste?



Heb je je al eens afgevraagd of het misschien wel helemaal geen diepere oorzaak heeft? Maar dat het gewoon iets is wat je jezelf verteld?

Ik ben een vrij extreme perfectionist en dat wordt natuurlijk ook gevoed door faalangst. Ik vind het echt heel erg naar om fouten te maken en kan er zo nachten van wakker liggen als het me overkomen is of dreigt te gaan gebeuren. Ook ik heb geen idee waar dat vandaan komt.



Ik heb het al vaker op dit forum gepost, maar op een gegeven moment zat ik voor mijn opleiding in een intervisiegroepje. En toen stelde een lerares mij, naar aanleiding van een verhaal dat ik hierover vertelde, mij de legendarische vraag: "Waar haal je de arrogantie vandaan?!!".



In eerste instantie schrok ik mij natuurlijk een ongeluk! Hoezo arrogant? Ik ben juist onzeker! Hoe kwam ze daar nou weer op? Totdat zij erover door ging vragen. Ze vroeg me hoe ik er over dacht als anderen fouten maken (geen probleem, doet iedereen). En toen vroeg ze me of iedereen dan fouten mag maken behalve ik. (Uhm... ja... eigenlijk wel ja). Om te eindigen met de slotconclusie: "En wie denk jij dan dat je wel niet bent als jij als enige op deze wereld geen fouten zou mogen maken? God ofzo?"



Ik vond het op dat moment niet de leukste les, maar het is wel een van de beste lessen die ik ooit gehad heb. Als ik nu iets moet doen waar ik onzeker over ben, of bang ben dat ik fouten ga maken, dan denk ik bij mezelf nog even terug aan dat gesprek...



Ik hoop dat jij ook iets met deze wijze woorden van mijn lieve lerares kunt!

Bij mij was faalangst gekoppeld aan het idee 'dat fouten maken straf oplevert'. Dat is de boodschap die ik vroeger had meegekregen. Faalangst koppelde ik ook aan het idee 'dat ik perfect moet zijn, kostte wat kost". Dus als ik een fout maakte was ik niet perfect en omdat ik in extremen dacht, was ik mijn eigen ogen niets waard. Het is perfect of niks. Dat idee. Ook kul natuurlijk. Faalangst is doodeenvoudig de angst je niks waard bent als je een fout maakt. Dat kan voelen alsof de wereld vergaat, de zon nooit meer opkomt, je doodgaat etc. Het is een gedachte die ergens zo sterk gevoed is dat het moeilijk wordt om daar van een afstandje naar te kijken. Je trekt het gevoel of idee als het ware als een jasje aan en je denkt onterecht dat jij die angst bent.



Maar maakt het uit wat de dieperliggende oorzaak? Is het niet beter die diepere oorzaak te laten voor wat het is en hulp / training te zoeken die je kan helpen daarmee om te gaan? Mijn ervaring is dat je bij het aanpakken van een probleem ook langzaam aan tot inzichten komt die je van tevoren niet gehad kon hebben. Wat je ook gaat doen, heel veel succes!

Hoezo diepere oorzaak? Faalangst is gewoon de angst om te falen....Probeer dingen te doen die niet zo gauw fout kunnen gaan.....dingen die lukken maken een persoon zekerder....sta er verder bij stil, dat iedereen wel een beetje faalangst heeft....maar life is too short etc. etc.

Het is best moeilijk soms om te gaan graven in je zelf. Ik vind het wel prettig te weten hoe het komt. Heb een sociale opleiding gedaan en wel gewend om te analyseren. Maar je moet eerlijk zijn naar jezelf. Soms kom je er achter dat je ouders niet zo aardig waren of dat je niet genoeg gesteund bent. Dan heb je het gevoel dat jeje ouders afvalt ofzo.

Mijn vader zei vroeger tegen mij dat er niets van mij terecht zou komen. Nou dat zit diep verweven in mijn handelen. Blijkbaar onbewust denk ik dat nog steeds. Nu weet ik dit en dan? Dan moet je er iets mee doen. Dat is moeilijker...