Psyche
alle pijlers
Hoe klim ik uit deze put?
vrijdag 2 januari 2009 om 17:09
In plaats van dat het nieuwe jaar voelt als een goede gelegenheid om schoon schip te maken en met een schone lei te beginnen (en meer van dat soort uitdrukkingen), loop ik al dagen met een enorme paniekaanval rond. Eigenlijk wil ik het liefst alleen maar slapen, want als ik wakker ben begin ik weer te huilen en malen de negatieve gedachten rond in mijn hoofd. Gisteren was helemaal erg, uiteindelijk niets gegeten, paar glazen wijn gedronken, mezelf in slaap gehuild en 12 uur later met dikke ogen opgestaan. Niet erg gezond, en het helpt ook niet om uit de put te klimmen.
De angst - als ik 'm in een wat nuchterder staat probeer te ontleden - is vooral om alleen te blijven. Op zich heb ik het allemaal goed voor elkaar, ik doe het soort werk wat ik leuk vind en goed in ben - al levert het absoluut geen vastigheid op (op dit moment projecten van een aantal maanden in verschillende landen - leven uit een koffer). Ik heb goede vrienden - al zijn ze over de hele wereld verspreid en spreek ik de meesten zelden. Een eigen huis en genoeg geld op de bank om te kunnen doen wat ik wil. Maar ook: bijna 40, geen man, geen kinderen.
Veel relaties gehad, korte en lange, maar nu alweer lange tijd alleen en kom zelden iemand tegen die ik echt leuk vind èn die single is. De laatste jaren merk ik dat als ik dan weer eens iemand ontmoet waar het wat mee zou kunnen worden, ik me aan hem vastklamp als was hij de laatste man ter wereld . En ja, als het dan weer fout loopt stort mijn wereldje weer helemaal in. En het enge is, dat instorten wordt iedere keer erger en dieper, en ik weet niet hoe ik hieruit moet komen, noch hoe ik het moet voorkomen. Ja, niet meer verliefd worden en accepteren dat ik over 10 of 20 jaar nogsteeds alleen ben en hard en koud worden en me niet meer laten kwetsen. Maar dat ben ik niet !!
Herkent iemand dit? Tips hoe ik hier beter mee kan omgaan? Het is dat ik nu in een land zit waar geen psychiaters zijn, anders zou ik denk ik open staan voor het slikken van iets waar ik weer wat rustiger door word en dingen makkelijker kan doorgronden. Maar helaas is dat nu even geen oplossing (en wijn helpt bij het slapen, maar verder ook niet ).
Bedankt alvast voor het lezen!!
De angst - als ik 'm in een wat nuchterder staat probeer te ontleden - is vooral om alleen te blijven. Op zich heb ik het allemaal goed voor elkaar, ik doe het soort werk wat ik leuk vind en goed in ben - al levert het absoluut geen vastigheid op (op dit moment projecten van een aantal maanden in verschillende landen - leven uit een koffer). Ik heb goede vrienden - al zijn ze over de hele wereld verspreid en spreek ik de meesten zelden. Een eigen huis en genoeg geld op de bank om te kunnen doen wat ik wil. Maar ook: bijna 40, geen man, geen kinderen.
Veel relaties gehad, korte en lange, maar nu alweer lange tijd alleen en kom zelden iemand tegen die ik echt leuk vind èn die single is. De laatste jaren merk ik dat als ik dan weer eens iemand ontmoet waar het wat mee zou kunnen worden, ik me aan hem vastklamp als was hij de laatste man ter wereld . En ja, als het dan weer fout loopt stort mijn wereldje weer helemaal in. En het enge is, dat instorten wordt iedere keer erger en dieper, en ik weet niet hoe ik hieruit moet komen, noch hoe ik het moet voorkomen. Ja, niet meer verliefd worden en accepteren dat ik over 10 of 20 jaar nogsteeds alleen ben en hard en koud worden en me niet meer laten kwetsen. Maar dat ben ik niet !!
Herkent iemand dit? Tips hoe ik hier beter mee kan omgaan? Het is dat ik nu in een land zit waar geen psychiaters zijn, anders zou ik denk ik open staan voor het slikken van iets waar ik weer wat rustiger door word en dingen makkelijker kan doorgronden. Maar helaas is dat nu even geen oplossing (en wijn helpt bij het slapen, maar verder ook niet ).
Bedankt alvast voor het lezen!!
vrijdag 2 januari 2009 om 19:52
Dank jullie wel, Lieveranoniem en Korenwolf, voor jullie reacties. Ik probeer inderdaad in de komende maanden weer iets te vinden voor wat langere tijd, want dat rondreizen van de laatste tijd heeft er wel ingehakt. Het is niet zozeer een vlucht als een logische ontwikkeling in mijn carriere, maar daarnaast ook wel een beetje een zoektocht naar geluk (klinkt wel heel zweverig als ik het zo opschrijf ).quote:lieveranoniem schreef op 02 januari 2009 @ 17:34:
[...]
Je zegt dat je het werk leuk vind, maar maakt zo'n manier van leven je ook gelukkig? Of wil je diep van binnen toch liever een vaste plek en daar iets opbouwen?
Ja, ik wil eigenlijk wel een vaste plek, maar dan één waar ik me echt gelukkig kan voelen, liefst met iemand samen. Ik heb de man waar ik de laatste weken iets mee heb gehad (en die geen zin had om daarmee door te gaan op afstand) ook gezegd dat ik bereid ben om (tijdelijk?) een andere weg in te slaan voor wat betreft mijn carriere en best naar zijn land zou willen komen. Helaas had hij ook daar weinig oor naar...
quote:korenwolf schreef op 02 januari 2009 @ 18:02:
Mis je echt een man en kinderen, of mis je vastigheid in het algemeen?Ik zeg al jaren dat ik wel kinderen wil, maar kennelijk zit die wens niet zo diep dat ik dat alleen, zonder partner probeer... Het stomme is dat als ik niet in paniek ben ik het ook allemaal goed kan scheiden: aan de ene kant, als ik een kind wil dan heb ik liever vandaag dan morgen een partner nodig. Aan de andere kant: als ik accepteer dat de klok voor wat betreft kinderen nu echt op 2 voor 12 staat, of zelfs al daaroverheen is, dan hoef ik me ook niet in 7 bochten te wringen om nu een man te vinden, want dat kan ook op mijn 42e of 45e of 50e. Etc. Niet dat ik zin heb om tot mijn 45e alleen te blijven, maar ik merk dat ik me in potentiële relaties veel te afhankelijk opstel ("nu of nooit") en ja, dat schrikt mannen af.
Op het moment dat ik wel in paniek raak - wat dus steeds meer gebeurt - zie ik mezelf de komende x-jaar als een volslagen loser (het stomme is dat ik dat over mezelf vind, niet over single vrienden en vriendinnen!) alleen kerst bij mijn ouders vieren, me ieder jaar weer moet afvragen bij wie ik nu weer kan aanhaken voor oud en nieuw, en er niemand is voor wie ik het belangrijkst ben... Goed, alleen al het opschrijven hiervan zorgt ervoor dat de tranen weer over mijn wangen stromen.
Op dit moment is het inroepen van professionele hulp niet goed mogelijk, vandaar dat ik inderdaad via het forum probeer wat tips te krijgen hoe ik met die angstgevoelens kan omgaan...
[...]
Je zegt dat je het werk leuk vind, maar maakt zo'n manier van leven je ook gelukkig? Of wil je diep van binnen toch liever een vaste plek en daar iets opbouwen?
Ja, ik wil eigenlijk wel een vaste plek, maar dan één waar ik me echt gelukkig kan voelen, liefst met iemand samen. Ik heb de man waar ik de laatste weken iets mee heb gehad (en die geen zin had om daarmee door te gaan op afstand) ook gezegd dat ik bereid ben om (tijdelijk?) een andere weg in te slaan voor wat betreft mijn carriere en best naar zijn land zou willen komen. Helaas had hij ook daar weinig oor naar...
quote:korenwolf schreef op 02 januari 2009 @ 18:02:
Mis je echt een man en kinderen, of mis je vastigheid in het algemeen?Ik zeg al jaren dat ik wel kinderen wil, maar kennelijk zit die wens niet zo diep dat ik dat alleen, zonder partner probeer... Het stomme is dat als ik niet in paniek ben ik het ook allemaal goed kan scheiden: aan de ene kant, als ik een kind wil dan heb ik liever vandaag dan morgen een partner nodig. Aan de andere kant: als ik accepteer dat de klok voor wat betreft kinderen nu echt op 2 voor 12 staat, of zelfs al daaroverheen is, dan hoef ik me ook niet in 7 bochten te wringen om nu een man te vinden, want dat kan ook op mijn 42e of 45e of 50e. Etc. Niet dat ik zin heb om tot mijn 45e alleen te blijven, maar ik merk dat ik me in potentiële relaties veel te afhankelijk opstel ("nu of nooit") en ja, dat schrikt mannen af.
Op het moment dat ik wel in paniek raak - wat dus steeds meer gebeurt - zie ik mezelf de komende x-jaar als een volslagen loser (het stomme is dat ik dat over mezelf vind, niet over single vrienden en vriendinnen!) alleen kerst bij mijn ouders vieren, me ieder jaar weer moet afvragen bij wie ik nu weer kan aanhaken voor oud en nieuw, en er niemand is voor wie ik het belangrijkst ben... Goed, alleen al het opschrijven hiervan zorgt ervoor dat de tranen weer over mijn wangen stromen.
Op dit moment is het inroepen van professionele hulp niet goed mogelijk, vandaar dat ik inderdaad via het forum probeer wat tips te krijgen hoe ik met die angstgevoelens kan omgaan...
vrijdag 2 januari 2009 om 19:59
Denk dat je eerst gelukkig moet zien te worden met jezelf.
Ik ben ook 40, heb geen man (kinderen wil ik sowieso niet), heb 'n heerlijk vrijstaand huis, genoeg geld op de bank en ga me te buiten aan verre reizen. Mijn vrienden wonen ook allemaal niet om de hoek en we mailen vaker dan we elkaar zien. Maar ik vind dit leven dus wél heerlijk. Mannen komen en gaan, is voor mij gebleken, en eigenlijk denk ik dat ik mij ook niet zou kunnen/willen aanpassen aan 'n man fulltime in mijn huis. Denk dat zulk soort relaties overgewaardeerd worden. Misschien dat 't je helpt om je voor te stellen hoe het zou zijn zo'n vaste relatie waarbij je in één huis woont. Lees de relatiepijler hier maar 'ns wat voor sores vrouwen allemaal meemaken. Om nog maar niet te spreken van het verlies van huis en haard als ze blind ergens zijn ingestapt en hun onafhankelijkheid hebben opgegeven voor zo'n kerel.
Ik ben ook 40, heb geen man (kinderen wil ik sowieso niet), heb 'n heerlijk vrijstaand huis, genoeg geld op de bank en ga me te buiten aan verre reizen. Mijn vrienden wonen ook allemaal niet om de hoek en we mailen vaker dan we elkaar zien. Maar ik vind dit leven dus wél heerlijk. Mannen komen en gaan, is voor mij gebleken, en eigenlijk denk ik dat ik mij ook niet zou kunnen/willen aanpassen aan 'n man fulltime in mijn huis. Denk dat zulk soort relaties overgewaardeerd worden. Misschien dat 't je helpt om je voor te stellen hoe het zou zijn zo'n vaste relatie waarbij je in één huis woont. Lees de relatiepijler hier maar 'ns wat voor sores vrouwen allemaal meemaken. Om nog maar niet te spreken van het verlies van huis en haard als ze blind ergens zijn ingestapt en hun onafhankelijkheid hebben opgegeven voor zo'n kerel.
vrijdag 2 januari 2009 om 23:16
Ja, dat is het inderdaad. Ik vind namelijk echt dat ik de rest aardig goed voor elkaar heb, maar het idee de rest van mijn leven alleen te blijven beangstigt me enorm. En natuurlijk kan ik daar de conclusie aan verbinden terug te verhuizen naar Nederland, en weer te gaan internetdaten, maar dat heb ik een paar jaar geleden al gedaan en dat was het 'm toch ook niet... Heb het gevoel dat ik de helft van mannelijk single Nederland gedate heb, voordat ik aan de andere helft toe was kreeg ik mijn huidige (veel-op-reis-)baan en was ik qua werk blij weer in mijn eigen vakgebied te zitten èn mensen tegen te komen die dat begrijpen. Alleen, relatiemateriaal zit daar nauwelijks bij!
Hoe komt het dat jij het nu goed vindt, Lieveranoniem? Heb je wel een relatie waarbij je niet samenwoont, of geen relatie? Als het dat laatste is ben ik benieuwd hoe je die knop om hebt weten te zetten...
Elninjoo, ik heb ook wel samengewoond en hoewel dat niet altijd een succes was, mis ik dat nu wel heel erg. Ik denk dat dat een verschil is, dat ik dus wel graag samen met iemand wil leven, alleen stel ik wel hele hoge eisen aan een partner (tja, geen wonder dat ik alleen ben ;-$).
Hoorde laatst een meisje van een jaar of 7 tegen haar moeder zeggen, "Maar misschien trouw ik wel helemaal niet mama!", waarop een andere vrouw in de winkel begon te lachen en zei "Nee hoor kind, misschien ga jij wel samenwonen hè!" Mijn reactie - die ik braaf voor me heb gehouden - was "Misschien vind je inderdaad net als ik ook nooit meer iemand, en heb je ook het gevoel dat mensen achter je rug om je zielig vinden...". Die zekerheid waarmee zoveel mensen ervan uit gaan dat iedereen met z'n tweeën is .
Tja, en voor dit topic beter naar de relatiepijler verplaatst kan worden, het ging me in eerste instantie toch inderdaad om die enorme paniekgevoelens waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Als ik echt moet proberen gelukkig te worden met mezelf, dan betekent dat ook dat ik er vrede mee moet hebben dat ik wellicht de rest van mijn leven alleen blijf. En die vrede heb ik niet! Maar zonder dat besef blijft dit cirkeltje doordraaien, dat realiseer ik me inmiddels ook wel...
Hmm.. genoeg om vanavond over na te denken. Dank voor jullie reacties, meer reacties blijven van harte welkom!!
Hoe komt het dat jij het nu goed vindt, Lieveranoniem? Heb je wel een relatie waarbij je niet samenwoont, of geen relatie? Als het dat laatste is ben ik benieuwd hoe je die knop om hebt weten te zetten...
Elninjoo, ik heb ook wel samengewoond en hoewel dat niet altijd een succes was, mis ik dat nu wel heel erg. Ik denk dat dat een verschil is, dat ik dus wel graag samen met iemand wil leven, alleen stel ik wel hele hoge eisen aan een partner (tja, geen wonder dat ik alleen ben ;-$).
Hoorde laatst een meisje van een jaar of 7 tegen haar moeder zeggen, "Maar misschien trouw ik wel helemaal niet mama!", waarop een andere vrouw in de winkel begon te lachen en zei "Nee hoor kind, misschien ga jij wel samenwonen hè!" Mijn reactie - die ik braaf voor me heb gehouden - was "Misschien vind je inderdaad net als ik ook nooit meer iemand, en heb je ook het gevoel dat mensen achter je rug om je zielig vinden...". Die zekerheid waarmee zoveel mensen ervan uit gaan dat iedereen met z'n tweeën is .
Tja, en voor dit topic beter naar de relatiepijler verplaatst kan worden, het ging me in eerste instantie toch inderdaad om die enorme paniekgevoelens waarvan ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan. Als ik echt moet proberen gelukkig te worden met mezelf, dan betekent dat ook dat ik er vrede mee moet hebben dat ik wellicht de rest van mijn leven alleen blijf. En die vrede heb ik niet! Maar zonder dat besef blijft dit cirkeltje doordraaien, dat realiseer ik me inmiddels ook wel...
Hmm.. genoeg om vanavond over na te denken. Dank voor jullie reacties, meer reacties blijven van harte welkom!!
zaterdag 3 januari 2009 om 01:16
[quote]Bodile schreef op 02 januari 2009 @ 17:09:
Herkent iemand dit? Tips hoe ik hier beter mee kan omgaan? Het is dat ik nu in een land zit waar geen psychiaters zijn, anders zou ik denk ik open staan voor het slikken van iets waar ik weer wat rustiger door word en dingen makkelijker kan doorgronden. Maar helaas is dat nu even geen oplossing (en wijn helpt bij het slapen, maar verder ook niet ).
Bedankt alvast voor het lezen!![/quote]
Ik kan geen alternatief of surrogaat bedenken voor een relatie, dus wat dat betreft geen advies.
Wel lijkt het me zoals eerder gezegd slim om een beetje op 1 plek te gaan/blijven wonen. Ik geloof niet zo in lange afstands relaties, en de meeste mannen vinden het toch wel fijn als ze hun vriendin met behoorlijke regelmaat zien en kunnen aanraken. Als zij alsmaar weg is, ver weg.........uit het oog is uit 't hart en zo....
Hoe leuk "zij" ook is, je hebt er niks aan als ze van elke maand 3 weken in het buitenland zit.
Herkent iemand dit? Tips hoe ik hier beter mee kan omgaan? Het is dat ik nu in een land zit waar geen psychiaters zijn, anders zou ik denk ik open staan voor het slikken van iets waar ik weer wat rustiger door word en dingen makkelijker kan doorgronden. Maar helaas is dat nu even geen oplossing (en wijn helpt bij het slapen, maar verder ook niet ).
Bedankt alvast voor het lezen!![/quote]
Ik kan geen alternatief of surrogaat bedenken voor een relatie, dus wat dat betreft geen advies.
Wel lijkt het me zoals eerder gezegd slim om een beetje op 1 plek te gaan/blijven wonen. Ik geloof niet zo in lange afstands relaties, en de meeste mannen vinden het toch wel fijn als ze hun vriendin met behoorlijke regelmaat zien en kunnen aanraken. Als zij alsmaar weg is, ver weg.........uit het oog is uit 't hart en zo....
Hoe leuk "zij" ook is, je hebt er niks aan als ze van elke maand 3 weken in het buitenland zit.
zaterdag 3 januari 2009 om 07:36
quote:Bodile schreef op 02 januari 2009 @ 23:16:
en heb je ook het gevoel dat mensen achter je rug om je zielig vinden..."
die gedachte komt echt voort uit 't feit dat jij jezelf zielig vind als single, ik vind singles juist vaak hele zelfbewuste mensen die van 't leven genieten en heb eerder medelijden met mensen die in 'n gezin klem zitten (vooral als er kinderen in 't spel zijn waardoor geen vrijheid meer)
Denk dat als 'n relatie je hoogste doel is, je in elk geval weer naar je huis in Nederland moet gaan en die buitenlandse zakenreizen op 'n laag pitje moet zetten. Zoek 'n baan waarvoor je niet weg hoeft, begeef je op sociaal vlak door lid te worden van sportclubs en andere verenigingen en wie weet kom je hem dan opeens spontaan tegen.
en heb je ook het gevoel dat mensen achter je rug om je zielig vinden..."
die gedachte komt echt voort uit 't feit dat jij jezelf zielig vind als single, ik vind singles juist vaak hele zelfbewuste mensen die van 't leven genieten en heb eerder medelijden met mensen die in 'n gezin klem zitten (vooral als er kinderen in 't spel zijn waardoor geen vrijheid meer)
Denk dat als 'n relatie je hoogste doel is, je in elk geval weer naar je huis in Nederland moet gaan en die buitenlandse zakenreizen op 'n laag pitje moet zetten. Zoek 'n baan waarvoor je niet weg hoeft, begeef je op sociaal vlak door lid te worden van sportclubs en andere verenigingen en wie weet kom je hem dan opeens spontaan tegen.
zaterdag 3 januari 2009 om 11:06
Wat al eerder hier is geopperd, ga een vaste plek voor jezelf creeeren. Vind het niet zo gek dat je last van paniekaanvallen hebt. Het alleen-zijn komt nu heel hard op je af en je hebt angst dat je altijd alleen zal blijven, heel menselijk allemaal.
Tijd voor verandering lijkt me, jezelf wat meer comfort gaan geven in de vorm van een vaste woonplek. Van daaruit kan je je sociale leven gaan opbouwen , want een sociaal leven is bij jou in geringe mate aanwezig als ik het zo lees, vrienden over de hele wereld, ( even kopje koffie doen om je hart te luchten gaat moeilijk dan) en je hebt het gevoel dat je voor niemand het belangrijkste bent. Dat gaat ook moeilijk denk ik als je altijd maar weg bent en aan het 'zwerven' bent over de hele wereld. Jij kan je dan moeilijk binden aan iemand, maar dat geld andersom ook, mensen binden zich ook niet makkelijk aan jou ( in vriendschapsvorm) , of binden zich in een geringe mate aan je omdat je er bijna nooit bent en dat is vrij logisch.
Ik heb zelf ook een vriendin die heel veel reist en heb daar een hele andere band mee dan met mijn vriendinnen die permanent in Nederland wonen. Die betreffende vriendin is gewoon veel minder beschikbaar dus ik vraag en deel veel minder met haar want de contactmomenten ( als ze in Nederland is) zijn sporadisch. Ik kan me zo voorstellen dat dat je gegeven moment wel eenzaam kan maken. En dan is het tijd om je te gaan settelen denk ik. Een vaste woonplek, een baan in Nederland en zeker aan te raden : neem een huisdier! Dan heb je iets om voor te zorgen en dan is er altijd iemand die op je wacht en zeker ook waar jij de belangrijkste persoon voor bent. Die man komt dan vanzelf wel ( of niet natuurlijk) maar dat moet je even aan de kant zetten ( hoe moeilijk ook) eerst jezelf een basis gaan geven. Het accepteren van dat je zo graag een relatie wil wil ook goed helpen tegenwoordig 'moet' elke single zo genieten van het alleen zijn , sterk zijn en 'moet' je geen man nodig hebben. Het is geen schande dit verlangen te hebben , accepteer het, ook dat HIJ niet vandaag voor de deur staat. Maar daar kan jij nu niks aan veranderen en dat zijn de feiten. Je kan wel je levenssituatie veranderen.
Tijd voor verandering lijkt me, jezelf wat meer comfort gaan geven in de vorm van een vaste woonplek. Van daaruit kan je je sociale leven gaan opbouwen , want een sociaal leven is bij jou in geringe mate aanwezig als ik het zo lees, vrienden over de hele wereld, ( even kopje koffie doen om je hart te luchten gaat moeilijk dan) en je hebt het gevoel dat je voor niemand het belangrijkste bent. Dat gaat ook moeilijk denk ik als je altijd maar weg bent en aan het 'zwerven' bent over de hele wereld. Jij kan je dan moeilijk binden aan iemand, maar dat geld andersom ook, mensen binden zich ook niet makkelijk aan jou ( in vriendschapsvorm) , of binden zich in een geringe mate aan je omdat je er bijna nooit bent en dat is vrij logisch.
Ik heb zelf ook een vriendin die heel veel reist en heb daar een hele andere band mee dan met mijn vriendinnen die permanent in Nederland wonen. Die betreffende vriendin is gewoon veel minder beschikbaar dus ik vraag en deel veel minder met haar want de contactmomenten ( als ze in Nederland is) zijn sporadisch. Ik kan me zo voorstellen dat dat je gegeven moment wel eenzaam kan maken. En dan is het tijd om je te gaan settelen denk ik. Een vaste woonplek, een baan in Nederland en zeker aan te raden : neem een huisdier! Dan heb je iets om voor te zorgen en dan is er altijd iemand die op je wacht en zeker ook waar jij de belangrijkste persoon voor bent. Die man komt dan vanzelf wel ( of niet natuurlijk) maar dat moet je even aan de kant zetten ( hoe moeilijk ook) eerst jezelf een basis gaan geven. Het accepteren van dat je zo graag een relatie wil wil ook goed helpen tegenwoordig 'moet' elke single zo genieten van het alleen zijn , sterk zijn en 'moet' je geen man nodig hebben. Het is geen schande dit verlangen te hebben , accepteer het, ook dat HIJ niet vandaag voor de deur staat. Maar daar kan jij nu niks aan veranderen en dat zijn de feiten. Je kan wel je levenssituatie veranderen.
zaterdag 3 januari 2009 om 22:53
Dank jullie wel voor al jullie - vaak hele rake - opmerkingen! Werd vanmorgen toch nog wakker met dikke opgezette ogen en zwelgend in zelfmedelijden, ben lekker een stuk gaan lopen en wat mensen gaan bellen. Daarna me ingeschreven op een internationale datingsite 
, eens kijken of dat iets oplevert. Zo niet, dan heb ik met jullie hulp toch een aantal zaken wat duidelijker voor me.
Dat dit nomadenbestaan eigenlijk niets voor mij is wist ik al langer, maar ik zie nu wel in wat voor effect het op me heeft. Of het Nederland zal worden betwijfel ik, maar een volgende baan zal zeker meer vastigheid moeten bieden. Ik zal daarnaast toch - op één of ander moment - me eens moeten verdiepen in een professionele hulpverlening, en wellicht is haptonomie ook wel iets voor mij. En tenslotte, eerlijk toegeven dat ik inderdaad een relatie wil, en niet alleen zeggen dat ik daar iets voor wil veranderen maar dat ook daardwerkelijk doen!
Goh, zou 2009 dan toch een mooi jaar kunnen worden, plaats van - zoals ik het de afgelopen dagen zag - eentje waarin alles verder naar beneden gaat?? Thanks!
, eens kijken of dat iets oplevert. Zo niet, dan heb ik met jullie hulp toch een aantal zaken wat duidelijker voor me. Dat dit nomadenbestaan eigenlijk niets voor mij is wist ik al langer, maar ik zie nu wel in wat voor effect het op me heeft. Of het Nederland zal worden betwijfel ik, maar een volgende baan zal zeker meer vastigheid moeten bieden. Ik zal daarnaast toch - op één of ander moment - me eens moeten verdiepen in een professionele hulpverlening, en wellicht is haptonomie ook wel iets voor mij. En tenslotte, eerlijk toegeven dat ik inderdaad een relatie wil, en niet alleen zeggen dat ik daar iets voor wil veranderen maar dat ook daardwerkelijk doen!
Goh, zou 2009 dan toch een mooi jaar kunnen worden, plaats van - zoals ik het de afgelopen dagen zag - eentje waarin alles verder naar beneden gaat?? Thanks!
zondag 4 januari 2009 om 17:09
quote:Bodile schreef op 03 januari 2009 @ 22:53:
Daarna me ingeschreven op een internationale datingsite :-)Vind dat persoonlijk toch wel de verkeerde volgorde. Je laat het land waar je je wil gaan settelen dan dus afhangen van 'n mogelijke partner. Je kunt 't beter andersom doen: zoek 'n locatie waar je je thuis voelt en bouw eerst een bestaan voor jezelf op mét vriendenkring. Als er dan 'n partner komt en die dumpt je na 'n paar jaar weer, dan heb je nog steeds je thuisbasis. Als je voor 'n kerel naar 't buitenland gaat en hij dumpt je sta je wéér met lege handen.
Daarna me ingeschreven op een internationale datingsite :-)Vind dat persoonlijk toch wel de verkeerde volgorde. Je laat het land waar je je wil gaan settelen dan dus afhangen van 'n mogelijke partner. Je kunt 't beter andersom doen: zoek 'n locatie waar je je thuis voelt en bouw eerst een bestaan voor jezelf op mét vriendenkring. Als er dan 'n partner komt en die dumpt je na 'n paar jaar weer, dan heb je nog steeds je thuisbasis. Als je voor 'n kerel naar 't buitenland gaat en hij dumpt je sta je wéér met lege handen.
maandag 5 januari 2009 om 17:56
Ik heb zelf een relatie en daarom is het wellicht wat makkelijk schrijven van mij. Maar ik begrijp dus echt niet dat je alles laat afhangen van het krijgen van een relatie. Je wilt wellicht ergens anders gaan wonen zodat je stabiliteit krijgt maar alleen in het land waar je dan wellicht weer een relatie krijgt.
Mij lijkt het veel beter als je voor jezelf uitmaakt wat voor leven je graag zou willen leven in je eentje. Maak jezelf nou toch eerst gelukkig door eigen keuzes te maken en te ontdekken wat jij leuk vind. Wellicht vind je vanuit die kracht wel een kei van een man, maar dat zou niet het doel moeten zijn. Je man moet niet jou compleet maken of gelukkig maken. Je bent al een compleet mens met je leuke en minder leuke kanten.
Ik sluit me ook wel aan bij wat Elninjoo schrijft in haar posting:
quote:elninjoo schreef op 04 januari 2009 @ 17:09:
[...]
Als er dan 'n partner komt en die dumpt je na 'n paar jaar weer, dan heb je nog steeds je thuisbasis. Als je voor 'n kerel naar 't buitenland gaat en hij dumpt je sta je wéér met lege handen.
Waarom zou je jezelf dat aandoen?
Gr,
WZK
Mij lijkt het veel beter als je voor jezelf uitmaakt wat voor leven je graag zou willen leven in je eentje. Maak jezelf nou toch eerst gelukkig door eigen keuzes te maken en te ontdekken wat jij leuk vind. Wellicht vind je vanuit die kracht wel een kei van een man, maar dat zou niet het doel moeten zijn. Je man moet niet jou compleet maken of gelukkig maken. Je bent al een compleet mens met je leuke en minder leuke kanten.
Ik sluit me ook wel aan bij wat Elninjoo schrijft in haar posting:
quote:elninjoo schreef op 04 januari 2009 @ 17:09:
[...]
Als er dan 'n partner komt en die dumpt je na 'n paar jaar weer, dan heb je nog steeds je thuisbasis. Als je voor 'n kerel naar 't buitenland gaat en hij dumpt je sta je wéér met lege handen.
Waarom zou je jezelf dat aandoen?
Gr,
WZK
maandag 5 januari 2009 om 18:09
Als ik het zo lees denk ik ook dat het meer alles bij elkaar is, dan het gemis van een partner, Bodile. Ik ben ook single (ok, wel jonger dan jij, 30) heb een bijzonder onregelmatig leven met allerlei projecten en steeds weer nieuwe mensen, en ik heb vooral hele bijzondere vrienden, waar ik altijd welkom ben. Als ik dat laatste niet had, was ik een stuk meer op zoek geweest naar een partner, dat weet ik echt zeker. Want het gaat niet alleen om 'die ene' denk ik, het gaat erom dat elk mens mensen om zich heen nodig heeft die hem/haar kennen, begrijpen, met warmte omringen, om het maar zweverig te zeggen. En dan nog mijn eigen huisje met twee katten, en Moosey is, ondanks (en ook wel dankzij hoor ) fikse werkdruk en een vrij ingewikkeld leven, een behoorlijk gelukkig beestje.
En natuurlijk verlang ik ook wel naar een knuffel en een warm lijf in mijn bed, maar dat is vooral zo op het moment dat ik heel moe ben en in alles geen gat meer zie. Misschien heb jij dat in extreme mate, dat je van het hele leven dat je leidt zo moe&alleen wordt dat je ook enorm naar een man verlangt? En dat het daarom lijkt dat de afwezigheid van die man het probleem is, terwijl het dus eigenlijk maar onderdeeltje van het probleem is?
Ik redeneer natuurlijk vanuit mijn eigen situatie, dus ik kan er helemaal naast zitten, maar 't is het eerste wat ik denk als ik jou lees.
En natuurlijk verlang ik ook wel naar een knuffel en een warm lijf in mijn bed, maar dat is vooral zo op het moment dat ik heel moe ben en in alles geen gat meer zie. Misschien heb jij dat in extreme mate, dat je van het hele leven dat je leidt zo moe&alleen wordt dat je ook enorm naar een man verlangt? En dat het daarom lijkt dat de afwezigheid van die man het probleem is, terwijl het dus eigenlijk maar onderdeeltje van het probleem is?
Ik redeneer natuurlijk vanuit mijn eigen situatie, dus ik kan er helemaal naast zitten, maar 't is het eerste wat ik denk als ik jou lees.
maandag 5 januari 2009 om 18:10
dinsdag 6 januari 2009 om 14:43
Ik zal de komende tijd eens met jullie suggesties en ideeën in mijn hoofd aan de slag gaan... Rationeel denk ik / weet ik dat jullie wel gelijk hebben, maar het is nogal anders dan hoe ik de laatste jaren heb gedacht... Ik heb me de afgelopen 15 jaar vooral laten leiden door mijn werk, daar waar een interessant project was ging ik naartoe. Ik ben erover aan het denken, en zal vandaag of morgen als ik iets meer tijd heb wat uitgebreider reageren. Thanks!!
