Psyche
alle pijlers
Hoe kom je in het reine met je opvoeding?
woensdag 18 november 2009 om 11:07
Dat is een vraag waar ik even mee zit. Ik ken in mijn nabije omgeving iemand. een goede vriend, die steeds weer tegen dingen aanloopt, bepaalde onzekerheid bijvoorbeeld en nog wat meer dingen die belemmerend zijn bij het functioneren in het algemeen.
Nou was de thuissituatie daar niet superslecht, maar wel apart. Geen mishandeling of ernstige verwaarlozing, maar wel bijzonder weinig aandacht voor de kinderen, geen enkele steun, kinderen waren vooral lastig, bijzonder strenge en starre regels op het onredelijke af, enzovoorts. ( ik ken deze vriend al heel lang, dus ken ook zijn ouders en thuissituatie erg goed en als buitenstaander heb ik me daar vaak over verbaasd, hoe het daar thuis ging)
Allemaal niet onoverkomelijk, dat vind deze persoon zelf ook. Diegene is er vrij nuchter onder, 'ik ben nu volwassen, dus ik moet niet piepen, dat was vroeger' maar loopt toch tegen bepaalde dingen aan die steeds terugkomen, en waarbij steeds zijn thuissituatie weer naar voren komt als medeoorzaak.
Hij verwijt zijn ouders ook niets, is niet boos op ze, maar is wel erg verdrietig over sommige dingen en wil er graag minder last van hebben en bepaalde patronen doorbreken. Zijn ouders wisten ook niet beter, hebben het vast naar hun beste kunnen gedaan. Sinds de kinderen allemaal uit huis zijn lijkt het net alsof die ouders wat zijn gaan ontspannen, dat ze het 'achter de rug hebben' en gaan ze ook veel beter met hun kinderen om, maar die nare bijsmaak blijft.
Punt is, hij wil niet blijven hangen in vroeger, maar heeft wel degelijk last van dingen die toen speelden. Hij wil zijn ouders nergens van beschuldigen, want hij heeft er ook begrip voor.
Maar hoe pak je zoiets aan? Zijn daar therapieen voor? Ga je naar een gewone psycholoog?
Het is allemaal niet superheftig, maar wel een terugkerend struikelblok en iets waar hij graag mee bezig wil.
Nou was de thuissituatie daar niet superslecht, maar wel apart. Geen mishandeling of ernstige verwaarlozing, maar wel bijzonder weinig aandacht voor de kinderen, geen enkele steun, kinderen waren vooral lastig, bijzonder strenge en starre regels op het onredelijke af, enzovoorts. ( ik ken deze vriend al heel lang, dus ken ook zijn ouders en thuissituatie erg goed en als buitenstaander heb ik me daar vaak over verbaasd, hoe het daar thuis ging)
Allemaal niet onoverkomelijk, dat vind deze persoon zelf ook. Diegene is er vrij nuchter onder, 'ik ben nu volwassen, dus ik moet niet piepen, dat was vroeger' maar loopt toch tegen bepaalde dingen aan die steeds terugkomen, en waarbij steeds zijn thuissituatie weer naar voren komt als medeoorzaak.
Hij verwijt zijn ouders ook niets, is niet boos op ze, maar is wel erg verdrietig over sommige dingen en wil er graag minder last van hebben en bepaalde patronen doorbreken. Zijn ouders wisten ook niet beter, hebben het vast naar hun beste kunnen gedaan. Sinds de kinderen allemaal uit huis zijn lijkt het net alsof die ouders wat zijn gaan ontspannen, dat ze het 'achter de rug hebben' en gaan ze ook veel beter met hun kinderen om, maar die nare bijsmaak blijft.
Punt is, hij wil niet blijven hangen in vroeger, maar heeft wel degelijk last van dingen die toen speelden. Hij wil zijn ouders nergens van beschuldigen, want hij heeft er ook begrip voor.
Maar hoe pak je zoiets aan? Zijn daar therapieen voor? Ga je naar een gewone psycholoog?
Het is allemaal niet superheftig, maar wel een terugkerend struikelblok en iets waar hij graag mee bezig wil.
woensdag 18 november 2009 om 11:14
Ik vind eigenlijk wel dat hij er netjes mee omgaat. Het is niet hangen in het verleden, het is niet geleerd hebben hoe het ook kan, waarbij de oorzaak het verleden is. Niets mis mee.
Ik denk dat een oplossing kan zijn om andere referentiekaders op te gaan bouwen. Dat kan indien nodig met hulp van een psycholoog.
Eerst bepalen waar hij nu last van heeft.
Ik denk dat een oplossing kan zijn om andere referentiekaders op te gaan bouwen. Dat kan indien nodig met hulp van een psycholoog.
Eerst bepalen waar hij nu last van heeft.
woensdag 18 november 2009 om 11:20
Ja, daarvoor kun je naar een psycholoog gaan.
Het kan helpen om twee dingen uit elkaar te houden: nee, je verwijt het je ouders niet <--> ja, je hebt er wél last van. Dat zijn twee verschillende dingen en die kunnen goed samengaan.
Dat je vriend toch die bagage meedraagt en er last van ondervindt in het dagelijks leven, is een indicatie dat het misschien toch zinnig is er wat mee te doen. Dat hoeft niet uit te monden in beschuldigingen of zieligdoenerij, het is een constructieve manier om je eigen 'kwaliteit van leven' te verbeteren.
Het kan helpen om twee dingen uit elkaar te houden: nee, je verwijt het je ouders niet <--> ja, je hebt er wél last van. Dat zijn twee verschillende dingen en die kunnen goed samengaan.
Dat je vriend toch die bagage meedraagt en er last van ondervindt in het dagelijks leven, is een indicatie dat het misschien toch zinnig is er wat mee te doen. Dat hoeft niet uit te monden in beschuldigingen of zieligdoenerij, het is een constructieve manier om je eigen 'kwaliteit van leven' te verbeteren.
woensdag 18 november 2009 om 11:21
woensdag 18 november 2009 om 11:26
quote:Snormel schreef op 18 november 2009 @ 11:20:
Het kan helpen om twee dingen uit elkaar te houden: nee, je verwijt het je ouders niet <--> ja, je hebt er wél last van. Dat zijn twee verschillende dingen en die kunnen goed samengaan.
He, dat is precies waar mijn moeder op dit moment op therapie mee bezig is. Haar jeugd heeft ook veel 'sporen' nagelaten. Ook hier geen sprake van mishandeling of iets dergelijks, maar wel van spanningen binnen de familie, een streng geloof en starre regels.
Mijn moeder heeft veel aan de therapie. Het helpt haar om gevoelens te analyseren en dingen los van elkaar te kunnen zien. Ik denk dat praten met een psycholoog of therapie (in het geval van mijn moeder: cognitieve groepstherapie) in deze situaties dus wel degelijk kunnen helpen.
Het kan helpen om twee dingen uit elkaar te houden: nee, je verwijt het je ouders niet <--> ja, je hebt er wél last van. Dat zijn twee verschillende dingen en die kunnen goed samengaan.
He, dat is precies waar mijn moeder op dit moment op therapie mee bezig is. Haar jeugd heeft ook veel 'sporen' nagelaten. Ook hier geen sprake van mishandeling of iets dergelijks, maar wel van spanningen binnen de familie, een streng geloof en starre regels.
Mijn moeder heeft veel aan de therapie. Het helpt haar om gevoelens te analyseren en dingen los van elkaar te kunnen zien. Ik denk dat praten met een psycholoog of therapie (in het geval van mijn moeder: cognitieve groepstherapie) in deze situaties dus wel degelijk kunnen helpen.
woensdag 18 november 2009 om 11:28
En daarmee bagatelliseert hij dus zijn eigen gevoel en neemt hij zichzelf niet serieus. En zolang je jezelf niet serieus neemt moet je ook niet zeuren over vroeger, vind ik. Klinkt hard, maar zo bedoel ik het niet.
Als je echt van plan bent om er iets mee te doen dan onderneem je actie en blijf je niet hangen in het bagatelliseren van dat wat je belemmert. Zolang je daarin blijft hangen is het zeuren. Of ga er wat aan doen, of zeur er niet langer over, is mijn motto.
Misschien heeft hij een duwtje in de goede richting nodig van iemand die hem goed kent, of domweg een schop onder zijn kont. Ik heb hier zelf ook mee gezeten en ik ben jaren geleden ook naar een psycholoog gegaan. Die zette dingen voor me in een ander licht waardoor ik er anders tegenaan ging kijken. En hoppakee, weg waren een hele hoop drempels! Het hielp bij mij echt, wie weet zou het hem ook helpen.
Dit gemiep brengt hem niet verder, zo te lezen, en dat is jammer. En tijdverspilling ook.
Als je echt van plan bent om er iets mee te doen dan onderneem je actie en blijf je niet hangen in het bagatelliseren van dat wat je belemmert. Zolang je daarin blijft hangen is het zeuren. Of ga er wat aan doen, of zeur er niet langer over, is mijn motto.
Misschien heeft hij een duwtje in de goede richting nodig van iemand die hem goed kent, of domweg een schop onder zijn kont. Ik heb hier zelf ook mee gezeten en ik ben jaren geleden ook naar een psycholoog gegaan. Die zette dingen voor me in een ander licht waardoor ik er anders tegenaan ging kijken. En hoppakee, weg waren een hele hoop drempels! Het hielp bij mij echt, wie weet zou het hem ook helpen.
Dit gemiep brengt hem niet verder, zo te lezen, en dat is jammer. En tijdverspilling ook.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 18 november 2009 om 11:33
Hij miept niet hoor Setter, valt reuze mee.
Het is alleen lastig om de grens tussen 'wat is een normale opvoeding' en 'wat is abnormaal' te trekken. Helemaal omdat je als ouders volgens mij altijd je kind in een bepaalde mate beschadigd, dat is niet te voorkomen.
Aan de andere kant, het gaat om zíjn gevoel, en niet om hoe het daadwerkelijk wás, maar hij heeft er last van dus hij moet er iets aan gaan doen, daarin heb je gewoon wel gelijk.
Het is alleen lastig om de grens tussen 'wat is een normale opvoeding' en 'wat is abnormaal' te trekken. Helemaal omdat je als ouders volgens mij altijd je kind in een bepaalde mate beschadigd, dat is niet te voorkomen.
Aan de andere kant, het gaat om zíjn gevoel, en niet om hoe het daadwerkelijk wás, maar hij heeft er last van dus hij moet er iets aan gaan doen, daarin heb je gewoon wel gelijk.
woensdag 18 november 2009 om 11:40
Sorry dat ik zeg dat hij miept, dat was een beetje lelijk van me.
Wat ik eigenlijk bedoel is dat hij wel last heeft van dingen van vroeger, maar hij zichzelf belemmert er iets aan te doen omdat hij zich schuldig voelt tegenover zijn ouders. Ik vraag me af waarom. Hij is er zelf van overtuigd dat zijn ouders met de beste bedoelingen gehandeld hebben, dus waarom dat schuldgevoel?
Hij is degene die er nu last van heeft, hij voelt zich nu geremd in bepaalde dingen, hij is nu volwassen en hij heeft dus het volste recht om iets met die gevoelens te gaan doen. Daar doet hij niemand, he-le-maal niemand, kwaad mee!
Als hij weet dat zijn ouders het beste met hem voor hebben, waarom zouden ze hem dan verwijten dat hij probeert het beste uit zijn leven te halen?
Wat ik eigenlijk bedoel is dat hij wel last heeft van dingen van vroeger, maar hij zichzelf belemmert er iets aan te doen omdat hij zich schuldig voelt tegenover zijn ouders. Ik vraag me af waarom. Hij is er zelf van overtuigd dat zijn ouders met de beste bedoelingen gehandeld hebben, dus waarom dat schuldgevoel?
Hij is degene die er nu last van heeft, hij voelt zich nu geremd in bepaalde dingen, hij is nu volwassen en hij heeft dus het volste recht om iets met die gevoelens te gaan doen. Daar doet hij niemand, he-le-maal niemand, kwaad mee!
Als hij weet dat zijn ouders het beste met hem voor hebben, waarom zouden ze hem dan verwijten dat hij probeert het beste uit zijn leven te halen?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 18 november 2009 om 12:01
eens met setter,
Hardstikke lief, dapper en bescheiden van hem dat hij niet met modder wil gooien of zwelgen in verdriet. Maar... als je eraan wil gaan werken moet eerst die rem eraf. Rationaliseren kan goed helpen als je iets vooral wil vergoeilijken maar voor herstel is het niet praktisch want het zorgt ervoor dat je niet bij de kern komt.
Ben maar eens een keer boos, verdrietig want het klinkt wel alsof hij daar recht op heeft. Het is best een beetje eng ook om je emoties zo los te laten maar achteraf is het een opluchting....
Hardstikke lief, dapper en bescheiden van hem dat hij niet met modder wil gooien of zwelgen in verdriet. Maar... als je eraan wil gaan werken moet eerst die rem eraf. Rationaliseren kan goed helpen als je iets vooral wil vergoeilijken maar voor herstel is het niet praktisch want het zorgt ervoor dat je niet bij de kern komt.
Ben maar eens een keer boos, verdrietig want het klinkt wel alsof hij daar recht op heeft. Het is best een beetje eng ook om je emoties zo los te laten maar achteraf is het een opluchting....
woensdag 18 november 2009 om 12:03
quote:Astarte schreef op 18 november 2009 @ 11:33:
Hij miept niet hoor Setter, valt reuze mee.
Het is alleen lastig om de grens tussen 'wat is een normale opvoeding' en 'wat is abnormaal' te trekken. Helemaal omdat je als ouders volgens mij altijd je kind in een bepaalde mate beschadigd, dat is niet te voorkomen.
Aan de andere kant, het gaat om zíjn gevoel, en niet om hoe het daadwerkelijk wás, maar hij heeft er last van dus hij moet er iets aan gaan doen, daarin heb je gewoon wel gelijk.
Hiermee sla je de spijker op zn kop. Het gaat er niet om wat normaal is of abnormaal. Dat is heel subjectief en relatief. Waar het om gaat is in hoeverre het hém belemmert in zijn dagelijks leven. Ik denk zelf dat een psycholoog o.i.d. iemand goed kan helpen bij het verkrijgen van inzicht in je eigen functioneren ten opzichte van de opvoeding die je gehad hebt. En als je er inzicht in hebt kun je dingen veranderen.
Soms helpt het lezen over bepaalde onderwerpen ook wel (heb zo 1, 2,3 geen tips), maar daar moet je maar net van houden.
Hij miept niet hoor Setter, valt reuze mee.
Het is alleen lastig om de grens tussen 'wat is een normale opvoeding' en 'wat is abnormaal' te trekken. Helemaal omdat je als ouders volgens mij altijd je kind in een bepaalde mate beschadigd, dat is niet te voorkomen.
Aan de andere kant, het gaat om zíjn gevoel, en niet om hoe het daadwerkelijk wás, maar hij heeft er last van dus hij moet er iets aan gaan doen, daarin heb je gewoon wel gelijk.
Hiermee sla je de spijker op zn kop. Het gaat er niet om wat normaal is of abnormaal. Dat is heel subjectief en relatief. Waar het om gaat is in hoeverre het hém belemmert in zijn dagelijks leven. Ik denk zelf dat een psycholoog o.i.d. iemand goed kan helpen bij het verkrijgen van inzicht in je eigen functioneren ten opzichte van de opvoeding die je gehad hebt. En als je er inzicht in hebt kun je dingen veranderen.
Soms helpt het lezen over bepaalde onderwerpen ook wel (heb zo 1, 2,3 geen tips), maar daar moet je maar net van houden.
woensdag 18 november 2009 om 12:30
EMDR therapie helpt, tenminste bij mij hielp het heel goed. Dan worden negatieve gedachten kronkels omgebouwd naar positieve.
Misschien kan hij daar eens naar vragen.
Ik had hetzelfde, Ik verwijt het mijn moeder niet, zij heeft naar kunnen haar best gedaan, maar dat neemt niet weg dat ik er last van had. Ik had mijzelf een leukere moeder gegund zeg maar.
Na de therapie heeft het een plekje gekregen en kan ik ook veel beter met mijn moeder omgaan. De behoefte aan haar goedkeuring in alles wat ik doe is verdwenen.
Misschien kan hij daar eens naar vragen.
Ik had hetzelfde, Ik verwijt het mijn moeder niet, zij heeft naar kunnen haar best gedaan, maar dat neemt niet weg dat ik er last van had. Ik had mijzelf een leukere moeder gegund zeg maar.
Na de therapie heeft het een plekje gekregen en kan ik ook veel beter met mijn moeder omgaan. De behoefte aan haar goedkeuring in alles wat ik doe is verdwenen.
woensdag 18 november 2009 om 12:40
Therapie lijkt me een goed startpunt. Cognitieve gedragstherapie (je manier van denken uitdagen en dingen in een ander licht leren zien, zodat het geen obstakels meer zijn) of schemagerichte therapie (patronen leren herkennen, zodat je die kunt doorbreken). Maar bij de intake zullen ze wel bespreken wat in zijn situatie de beste therapie is.
Zelfhulpboeken zijn niet voor iedereen weggelegd. Sommige mensen hebben toch nog dat extra steuntje van een psycholoog nodig (soms is 1 sessie per maand voldoende, dus het hoeft allemaal niet zo 'zwaar' te zijn).
Lief dat je hem helpt een oplossing te zoeken.
Zelfhulpboeken zijn niet voor iedereen weggelegd. Sommige mensen hebben toch nog dat extra steuntje van een psycholoog nodig (soms is 1 sessie per maand voldoende, dus het hoeft allemaal niet zo 'zwaar' te zijn).
Lief dat je hem helpt een oplossing te zoeken.
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
woensdag 18 november 2009 om 12:42
Ik vind heel eerlijk gezegd dat therapie voor iedereen wel goed zou zijn, echt niet alleen voor mensen die een moeilijke jeugd hebben gehad. Ik heb zelf helemaal geen moeilijke jeugd gehad, maar heb ook wel bepaald gedrag aangeleerd. Je jeugd bepaalt toch voor een groot deel hoe je je als volwassene hebt gevormd. Daar zit bijna altijd wel gedrag tussen waarmee je jezelf (en vaak anderen) behoorlijk in de weg zit.
Ik zie naar een psycholoog gaan helemaal niet als een aanval op je ouders of de manier waarop je bent opgevoed. Ik heb het met de psycholoog eigenlijk zelden over mijn jeugd gehad, het ging/gaat veel meer over mijn valkuilen in het heden. Dat helpt mij om nieuw gedrag aan te leren en bepaalde patronen te doorbreken.
Misschien wil je vriend bv. nog steeds niet "lastig zijn" voor zijn ouders (en ze dus niet lastigvallen met hoe zijn jeugd zijn heden beïnvloedt). Dat is nu typisch iets wat je in therapie kan aanpakken
Ik zie naar een psycholoog gaan helemaal niet als een aanval op je ouders of de manier waarop je bent opgevoed. Ik heb het met de psycholoog eigenlijk zelden over mijn jeugd gehad, het ging/gaat veel meer over mijn valkuilen in het heden. Dat helpt mij om nieuw gedrag aan te leren en bepaalde patronen te doorbreken.
Misschien wil je vriend bv. nog steeds niet "lastig zijn" voor zijn ouders (en ze dus niet lastigvallen met hoe zijn jeugd zijn heden beïnvloedt). Dat is nu typisch iets wat je in therapie kan aanpakken
Ga in therapie!
woensdag 18 november 2009 om 13:12
woensdag 18 november 2009 om 14:26
Ik ben een aantal jaar geleden naar de huisarts gegaan omdat ik in therapie wilde omdat ik van mijn rugzak afwilde.
Ik kwam bij een groepstherapie terecht en dat heb ik 1.5 jaar gedaan en heel veel aangehad.
op een gegeven moment was ik wel uitgepraat.
Als die vriend van jou hinder ondervindt in zijn dagelijks leven vind ik dat genoeg reden om in therapie te gaan.
Of hij het z'n ouders nu kwalijk neemt of niet , dat heeft er volgens mij niet zoveel mee te maken....
Ik kwam bij een groepstherapie terecht en dat heb ik 1.5 jaar gedaan en heel veel aangehad.
op een gegeven moment was ik wel uitgepraat.
Als die vriend van jou hinder ondervindt in zijn dagelijks leven vind ik dat genoeg reden om in therapie te gaan.
Of hij het z'n ouders nu kwalijk neemt of niet , dat heeft er volgens mij niet zoveel mee te maken....
woensdag 18 november 2009 om 17:05
Misschien kun je concreter aangeven wat voor dingen hij tegen aan loopt?
Dan wordt het zoeken naar boeken misschien wat makkelijker.
@ Purty; Het hoeven ook niet perse zelfhulpboeken te zijn. Hij hoeft ook niet persé iets aan zichzelf willen veranderen. Puur interesse in hoe dingen bij jezelf tot stand zijn gekomen, waarom je de dingen doet zoals je ze doet, kan soms al heel verhelderend werken.
Dan wordt het zoeken naar boeken misschien wat makkelijker.
@ Purty; Het hoeven ook niet perse zelfhulpboeken te zijn. Hij hoeft ook niet persé iets aan zichzelf willen veranderen. Puur interesse in hoe dingen bij jezelf tot stand zijn gekomen, waarom je de dingen doet zoals je ze doet, kan soms al heel verhelderend werken.
donderdag 19 november 2009 om 19:54
Ik herken wel het e.e.a. Ik zelf ben middels therapie bezig om bepaalde patronen te doorbreken maar ik loop nog regelmatig tegen bepaalde dingen aan waarbij ik de link kan leggen naar vroeger, en die herkenning is al een grote stap vooruit maar om bepaalde patronen en denkwijzen te veranderen is lastig maar niet onoverkomelijk mits je bepaalde dingen echt wilt veranderen, en er zit ook een stukje acceptatie in. Acceptatie dat dingen nou eenmaal gelopen zijn zoals ze zijn en dat je zelf een andere weg in kan slaan, therapie kan erg goed helpen maar je moet zelf wel gemotiveerd zijn.
