Hoe lang thuis geweest?

Ik denk dat dat moeilijk te zeggen is. Ikzelf ben nog niet overspannen of burned out geweest, maar volgens mij verschilt dat echt van persoon tot persoon en ook de aanleiding tot die overspannenheid. EN aan je persoonlijkheid.



Wat je niet moet doen is je willen optrekken aan hoe lang anderen er al dan niet over hebben gedaan. Dit is jouw proces en niemand staat in precies dezelfde schoenen als jij dat doet. Je willen optrekken of dit willen weten legt misschien NOG een extra druk op je schouders.

Helemaal eens met oriane.

ik ben bij elkaar 2,5 jaar thuis geweest. x suuz

Ik 3 maanden; en toen voorzichtig met een paar uur per dag begonnen.

quote:suuz1981 schreef op 26 mei 2009 @ 13:43:

ik ben bij elkaar 2,5 jaar thuis geweest. x suuz



by the way was thuis ook veel 'in therapie' dmv opnames of dagbehandeling hoor. Ik ben maar 3 maanden thuis geweest zonder hulp. Na mijn laatste dagbehandeling heb ik direct een voltijd studie opgepakt en tijdens mijn laatste dagbehandeling werkte ik de laatste maanden ook al wel in de avonduren.



gr suuz

Hey cha,



Dat is toch heel individueel zoiets. Je kan het beste kijken naar wat jij denkt, wat de behandelaar denkt, en je omgeving (familie enzo) en daar een plannetje van maken.



Die angst om te werken is ingewikkeld. Je moet niet blijven hangen in de situatie, maar je moet ook zeker niets forceren en teveel vragen voordat de situatie er naar is. Dus daar valt vanaf hier niks zinnigs over te zeggen.



Toch het fijnst als de mensen om je heen achter je beslissing staan. Denk jij over 2 weken, ik ga beginnen, maar de rest raad je dwingend aan dat niet te doen; zou ik toch nog even nadenken of je er goed aan doet.



Andersom kan het ook. De angst is er, en de omgeving stimuleert niet genoeg waardoor je veilig kan blijven zitten. Misschien helemaal niet aan de orde, maar het kan wel.



Ik heb met mijn klachten, vooral naar mezelf geluisterd. Ook wel naar de doktoren. Familie was het meestal met mij eens. Dat is al heel fijn. Ik ben wel eens op mijn bek gegaan, te snel na een opname weer gaan studeren, en daar leer ik dan van. Toch is mijn eigen inschatting de beste, vind ik. Ik ben wel een persoon die eerder te snel aan de gang gaat, dan te lang blijft zitten.



Als je je beter voelt, wordt de angst misschien wel minder. Die verstikking waar je over praat kan wel zijn, omdat je voelt dat het teveel zal zijn. Dan moet je dus nog even rust hebben. Maar ik vind angst niet altijd het veto-recht hebben omdat het ook kan bedriegen.



Conclusie: ik kan er niets zinnigs over zeggen



Oja nog wel: beter om het op te bouwen, wanneer je weer wat gaat doen. Dat geeft ook vertrouwen, en maakt de berg wat lager om tegenop te kijken. Dan lijkt het ook minder fataal, mocht het niet lukken. Het is beter om in stappen wat op te bouwen, dan er meteen in te duiken.



Over je vraag hoelang thuis (reken ik ook even ziekenhuis mee): varieert van 4 weken tot bijna 2 jaar. Dus dat zegt ook niet veel



x

5 maanden thuis geweest. Nu sinds 5 weken aan het opbouwen en werk al weer 16 uur deze week (wel rustig aan). Gaat eigenlijk best goed.



Arbo arts stond en staat volledig achter me. Werkgever ook.

ik moest na 5 weken weer aan het werk met 2 dagen in de week 2 uur. Omdat bedrijfsarts vond dat als je thuis zit je nog verder weg zakt en je dus wel in het werk-wereldje moet blijven.

helaas werd het in een mum van tijd elke week verhoogd zodat ik een maand later alweer volledig moest.

In oktober op de crisisdienst beland, wilde in november weer werken maar werkgever wilde me niet meer terug. Dus in principe een maand, als het aan mij had gelegen.



Heyjij heeft wel een punt, vind ik. Over het algemeen word je van thuiszitten niet beter.

Ik denk ook dat het persoonlijk is. Maar dat dat niet alleen met je ziekte te maken heeft, maar ook met je instelling.

Ik moest na 6 weken thuis te zijn geweest weer wat gaan doen. Werken beklemde mij ook enorm. Mede omdat mijn laatste werkdag voor het begin van mijn ziekzijn eindigde met een flinke paniekaanval. Angst, vreselijke angst om weer naar die plek terug te gaan. Daarnaast was mijn motivatie ver te zoeken en gaf nog minder 'zin' om weer wat te gaan doen.



Ik ben begonnen met 2x2 uur. En het is heel langzaam opgebouwd. Na 9 maanden was ik volledig weer aan het werk. Met de nodige ups en downs.



Nu ik alweer een tijdje hersteld ben, heb ik geleerd dat ik nooit meer dezelfde zal zijn als voorheen. Ik ben allerter op signalen,probeer bewuster te ontspannen.



Ik hoop dan ook dat deze zware, wijze les mij helpt om nooit meer burnout/depressief te raken

Paar weken ziek, paar weken hard gewerkt, paar weken ziek, paar weken hard gewerkt, ingestort en toen volledig ziek. Na twee maanden stelde werkgever ontslag voor. Mee akkoord gegaan omdat ik niet meer terug wilde naar dat bedrijf, en omdat ik mezelf voorlopig niet beter zag worden. Naar GGZ: depressie geconstateerd, antidepressiva aangeraden, uiteindelijk toch niet genomen. Wel therapie. Dit is nu ruim een half jaar geleden, ben nu officieel met ontslag. Ik heb het dieptepunt gehad, langzaam (af en toe een klein terugvalletje) gaat het steeds beter. Heb weer zin in dingen, maak weer plannen, meer energie. Maar ik merk ook dat ik nog geen 100% energie heb, valt me soms hard tegen. Bijvoorbeeld veel sociale afspraken, word ik echt heel moe van, ben dan blij dat ik een dagje alleen kan bijtrekken, omdat ik nog niet werk. Zou nu in principe 4 dagen kunnen werken, maar dan de sociale dingen alleen in het weekend, ben nog niet goed in staat om te combineren. Al met al kom ik dus op een maand of tien. Maar met de gebeurtenissen die eraan vooraf gingen, zouden andere mensen misschien meer tijd nodig hebben, ik vind dat ik heel goed vooruit ga! En ben er ook een sterker mens van geworden. Soms heb je een periode tijd voor jezelf nodig, anders kom je gewoon niet verder. Ik denk dat iedereen dat diep in zijn hart wel aan kan voelen, hoelang je ongeveer nodig hebt. En als het beter gaat, ook weer stappen richting werk zetten. Het is wel zo dat hoe langer je eruit bent, hoe lastiger het is om er weer helemaal in te komen. Het ligt er ook aan hoe fijn je het op je werk hebt, je contact met collega's.

Laat je vooral niet opjutten, jouw lichamelijke en geestelijke gezondheid is belangrijker dan de werkproblemen van de baas. Daar heb ik zelf erg mee geworsteld (zie begin van deze reactie, werken, ziek, werken, ziek) maar nu weet ik die grens veel beter te trekken, hoop ik, in de toekomst.

Succes meid, met alles!