Psyche
alle pijlers
Hoe los ik dit op?
dinsdag 11 april 2023 om 13:02
Ik hoop dat iemand even wil meedenken, ik kom er niet meer helemaal uit...
Eerder schreef ik op dit forum al eens over de eenzaamheid van mijn verstandelijk beperkte zoon (16 jaar). Door zijn beperking in combinatie met zijn wat kinderlijke karakter lukt het hem niet om wat blijvende vriendschappen te sluiten. Dat is, ondanks inzet van een gespecialiseerde organisatie in het aflopen jaar, nog niet veranderd.
En helaas gaat het inmiddels met mijzelf nu ook niet meer zo goed. Ook ik voel me inmiddels behoorlijk alleen op de wereld. Terwijl ik altijd genoeg vriendinnen heb gehad. Ik ben verhuisd naar een ander deel van het land toen ik moeder werd en raakte daardoor wat vriendinnen kwijt. Maar op de scholen van mijn zoon klikte het met een aantal andere moeders en dat leverde weer verschillende leuke vriendschappen op. We ondernamen veel, met de kinderen en vaak ook met onze partners. We hebben niet veel familie, maar sommige vrienden voelden bijna als familie.
Tot mijn verdriet zijn er de laatste jaren alleen steeds meer mensen afgevallen. Ook ik heb gemerkt dat je je echte vrienden leert kennen in moeilijke tijden en blijkbaar had ik er niet zoveel. We hadden best een rottijd, met veel ziekte en verlies in onze omgeving en daarna Corona. Na die tijd had ik nog maar een klein groepje vrienden over. En nu vallen ook die vrienden steeds meer weg. Niet omdat ze ons niet meer aardig vinden, maar onze werelden zijn de laatste jaren zo veranderd. Hun kinderen worden zelfstandig, gaan op stap met vrienden en zijn steeds minder thuis. Er is meer tijd voor nieuwe hobby's, andere banen en nieuwe contacten. Terwijl ik nog altijd veel tijd besteed aan mijn zoon. Die op zijn beurt natuurlijk ook niet meer klikt met de kinderen van die vriendinnen.
En nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. We zijn als gezin nog redelijk actief, sporten allemaal individueel. Maar buiten dat zitten we thuis met z'n drieën, heel af en toe met wat familie. De etentjes en uitjes met vrienden komen niet meer voor en als ik een voorstel doe kan er niemand of zeggen ze erop terug te komen. Wat ze vervolgens niet meer doen. Inmiddels ben ik ook een beetje moe van al dat trekken aan een dood paard.
Natuurlijk zou het logisch zijn om zelf ook een nieuwe hobby te zoeken en zo nieuwe mensen te leren kennen. Ik weet ook wel ongeveer wat ik zou willen doen. Maar in de praktijk betekent het dat ik dan een dag extra in de week weg ben. En dat is dan een extra dag dat mijn zoon alleen zit. Ik heb nu heel erg het gevoel dat ik moet kiezen tussen mijn eigen eenzaamheid oplossen of er voor hem zijn. En steeds opnieuw kies ik dan voor hem. Een logische keuze denk ik, als moeder. Maar het maakt me zo verdrietig om zo'n klein wereldje te hebben.
Heeft iemand een tip of idee hoe ik dit kan oplossen?
Eerder schreef ik op dit forum al eens over de eenzaamheid van mijn verstandelijk beperkte zoon (16 jaar). Door zijn beperking in combinatie met zijn wat kinderlijke karakter lukt het hem niet om wat blijvende vriendschappen te sluiten. Dat is, ondanks inzet van een gespecialiseerde organisatie in het aflopen jaar, nog niet veranderd.
En helaas gaat het inmiddels met mijzelf nu ook niet meer zo goed. Ook ik voel me inmiddels behoorlijk alleen op de wereld. Terwijl ik altijd genoeg vriendinnen heb gehad. Ik ben verhuisd naar een ander deel van het land toen ik moeder werd en raakte daardoor wat vriendinnen kwijt. Maar op de scholen van mijn zoon klikte het met een aantal andere moeders en dat leverde weer verschillende leuke vriendschappen op. We ondernamen veel, met de kinderen en vaak ook met onze partners. We hebben niet veel familie, maar sommige vrienden voelden bijna als familie.
Tot mijn verdriet zijn er de laatste jaren alleen steeds meer mensen afgevallen. Ook ik heb gemerkt dat je je echte vrienden leert kennen in moeilijke tijden en blijkbaar had ik er niet zoveel. We hadden best een rottijd, met veel ziekte en verlies in onze omgeving en daarna Corona. Na die tijd had ik nog maar een klein groepje vrienden over. En nu vallen ook die vrienden steeds meer weg. Niet omdat ze ons niet meer aardig vinden, maar onze werelden zijn de laatste jaren zo veranderd. Hun kinderen worden zelfstandig, gaan op stap met vrienden en zijn steeds minder thuis. Er is meer tijd voor nieuwe hobby's, andere banen en nieuwe contacten. Terwijl ik nog altijd veel tijd besteed aan mijn zoon. Die op zijn beurt natuurlijk ook niet meer klikt met de kinderen van die vriendinnen.
En nu weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. We zijn als gezin nog redelijk actief, sporten allemaal individueel. Maar buiten dat zitten we thuis met z'n drieën, heel af en toe met wat familie. De etentjes en uitjes met vrienden komen niet meer voor en als ik een voorstel doe kan er niemand of zeggen ze erop terug te komen. Wat ze vervolgens niet meer doen. Inmiddels ben ik ook een beetje moe van al dat trekken aan een dood paard.
Natuurlijk zou het logisch zijn om zelf ook een nieuwe hobby te zoeken en zo nieuwe mensen te leren kennen. Ik weet ook wel ongeveer wat ik zou willen doen. Maar in de praktijk betekent het dat ik dan een dag extra in de week weg ben. En dat is dan een extra dag dat mijn zoon alleen zit. Ik heb nu heel erg het gevoel dat ik moet kiezen tussen mijn eigen eenzaamheid oplossen of er voor hem zijn. En steeds opnieuw kies ik dan voor hem. Een logische keuze denk ik, als moeder. Maar het maakt me zo verdrietig om zo'n klein wereldje te hebben.
Heeft iemand een tip of idee hoe ik dit kan oplossen?
dinsdag 11 april 2023 om 13:24
Waarom zit je zoon dan alleen? Is er ook een vader/partner die dan bij hem kan zijn?
Niet iemand anders die dan bij hem kan zijn of kan het tijdens de uren dat hij op school zit? Kennis heeft ook 2 kinderen die veel zorg en aandacht nodig hebben wegens hun beperking. Maar die heeft een netwerk opgebouwd van mensen die iets met de kinderen ondernemen zodat die dan dingen voor zichzelf kan gaan doen.
Niet iemand anders die dan bij hem kan zijn of kan het tijdens de uren dat hij op school zit? Kennis heeft ook 2 kinderen die veel zorg en aandacht nodig hebben wegens hun beperking. Maar die heeft een netwerk opgebouwd van mensen die iets met de kinderen ondernemen zodat die dan dingen voor zichzelf kan gaan doen.
dinsdag 11 april 2023 om 13:36
dinsdag 11 april 2023 om 14:32
Via Nationale Hulpgids is kennis ook wel aan mensen gekomen voor "oppassen". Moet je wel voor betalen maar bv een student HBO-v of andere opleiding in de richting van (gehandicatpten)zorg vragen niet de hoofdprijs. Voorkom dat je door de zorg voor zoon in een isolement komt want dat merkt zoon dat op den duur ook omdat je er niet gezelliger op gaat worden.
dinsdag 11 april 2023 om 15:26
Ik heb ook een kind met een verstandelijke beperking, dus ik snap hoe bezorgd je over hem bent en dat het ook gevolgen heeft voor je eigen leven. Het is zwaar en een grote zorg om een kind te hebben dat niet zelfstandig is.
Voor nu is het misschien goed om je te richten op bezigheden en activiteiten voor je zoon in plaats van vriendschappen. Gaat hij naar school of dagbesteding? Gaat hij logeren?
Als je een pgb-budget hebt (via gemeente of wlz-indicatie via zorgkantoor) dan heb je als het goed is budget om pgb'ers in te huren. Dat is weliswaar niet hetzelfde als een spontane vriendschap, maar dan kan je zoon wel leuke dingen doen met iemand die hem begrijpt en helpt. Dat zorgt er ook voor dat jij en je man wat meer tijd voor jullie zelf hebben.
Logeren en (op termijn) wonen zijn misschien ook goed om naar te kijken. Je kunt hulp vragen aan een clientondersteuner of mantelzorgmakelaar. In veel gemeentes is er gratis ondersteuning via Stichting MEE. Dan kijkt iemand met je mee wat er voor aanbod is voor je zoon. Er is misschien ook wel iemand op zijn school of dagbesteding bij wie je eens aan kunt kloppen, een maatschappelijk werker of orthopedagoog.
Op Facebook zijn meerdere besloten groepen, bijvoorbeeld voor 'ouders van kinderen met autisme en verstandelijke beperking'. Het is misschien even zoeken of er een groep is die past bij waar jullie tegenaan lopen. Hier op het viva forum zijn ook een aantal topics waarin je mee kunt schrijven: mijn kind heeft een verstandelijke beperking & je kind op het speciaal onderwijs.
Voor nu is het misschien goed om je te richten op bezigheden en activiteiten voor je zoon in plaats van vriendschappen. Gaat hij naar school of dagbesteding? Gaat hij logeren?
Als je een pgb-budget hebt (via gemeente of wlz-indicatie via zorgkantoor) dan heb je als het goed is budget om pgb'ers in te huren. Dat is weliswaar niet hetzelfde als een spontane vriendschap, maar dan kan je zoon wel leuke dingen doen met iemand die hem begrijpt en helpt. Dat zorgt er ook voor dat jij en je man wat meer tijd voor jullie zelf hebben.
Logeren en (op termijn) wonen zijn misschien ook goed om naar te kijken. Je kunt hulp vragen aan een clientondersteuner of mantelzorgmakelaar. In veel gemeentes is er gratis ondersteuning via Stichting MEE. Dan kijkt iemand met je mee wat er voor aanbod is voor je zoon. Er is misschien ook wel iemand op zijn school of dagbesteding bij wie je eens aan kunt kloppen, een maatschappelijk werker of orthopedagoog.
Op Facebook zijn meerdere besloten groepen, bijvoorbeeld voor 'ouders van kinderen met autisme en verstandelijke beperking'. Het is misschien even zoeken of er een groep is die past bij waar jullie tegenaan lopen. Hier op het viva forum zijn ook een aantal topics waarin je mee kunt schrijven: mijn kind heeft een verstandelijke beperking & je kind op het speciaal onderwijs.
dinsdag 11 april 2023 om 18:04
Mijn zoon valt een beetje tussen wal en schip. Hij gaat naar een praktijkschool en is niet ernstig genoeg beperkt om in aanmerking te komen voor dagbesteding. Wel kwam hij in aanmerking voor begeleiding door een instantie voor LVB-jongeren (vergelijkbaar met MEE). Daar heeft hij dit jaar een traject doorlopen. Conclusie is dat hij het heel goed doet, hij is in staat om licht betaald werk te verrichten en met enige begeleiding zelfstandig te wonen. Maar omdat hij in emotioneel opzicht nogal achterloopt is hij kinderlijk in zijn doen en laten. En daardoor vindt hij de aansluiting met leeftijdsgenoten niet. Daar heeft de instantie eigenlijk geen oplossingen voor.
Ik kan hem gelukkig best een paar uur alleen thuis laten en doe dat ook regelmatig. Maar ik ben doordeweeks ook aan het werk (thuis of op kantoor) en sport af en toe in de avond. Op die momenten zit hij vooral thuis op de bank met zijn telefoon. Ik heb liever niet dat dat nog meer wordt. Helaas heb ik niet het type man die goed kan omgaan met deze problematiek, dus van hem kan ik niet veel vragen.
Wat het ook lastig maakt is zijn zachtaardige karakter. Hij wil niet alles, omdat sommige LVB-jongeren nogal pittig zijn. Dat soort kinderen komt hij al genoeg tegen op school en vindt hij erg vermoeiend. Wat dat betreft heb ik voor hem al zoveel geprobeerd.
Ik ga in elk geval eens kijken naar die FB-groepen. Het zou heerlijk zijn om wat contact te hebben met mensen die zelf ook deze situatie zitten...
Ik kan hem gelukkig best een paar uur alleen thuis laten en doe dat ook regelmatig. Maar ik ben doordeweeks ook aan het werk (thuis of op kantoor) en sport af en toe in de avond. Op die momenten zit hij vooral thuis op de bank met zijn telefoon. Ik heb liever niet dat dat nog meer wordt. Helaas heb ik niet het type man die goed kan omgaan met deze problematiek, dus van hem kan ik niet veel vragen.
Wat het ook lastig maakt is zijn zachtaardige karakter. Hij wil niet alles, omdat sommige LVB-jongeren nogal pittig zijn. Dat soort kinderen komt hij al genoeg tegen op school en vindt hij erg vermoeiend. Wat dat betreft heb ik voor hem al zoveel geprobeerd.
Ik ga in elk geval eens kijken naar die FB-groepen. Het zou heerlijk zijn om wat contact te hebben met mensen die zelf ook deze situatie zitten...
woensdag 12 april 2023 om 08:07
Ik kan hem gelukkig best een paar uur alleen thuis laten en doe dat ook regelmatig. Maar ik ben doordeweeks ook aan het werk (thuis of op kantoor) en sport af en toe in de avond. Op die momenten zit hij vooral thuis op de bank met zijn telefoon. Ik heb liever niet dat dat nog meer wordt. Helaas heb ik niet het type man die goed kan omgaan met deze problematiek, dus van hem kan ik niet veel vragen.
Ik snap je zorgen, maar ik denk ook dat je hem teveel onder je vleugels houdt vanuit een behoefte om hem te beschermen. Hij gaat naar school en thuis zit hij op zijn telefoon. Ik snap dat je anders wil voor hem omdat hij zich eenzaam voelt, maar jij kunt dat gat niet geheel voor hem opvullen, jij kunt die eenzaamheid dus niet geheel wegnemen. Leg de lat niet zo hoog mbt het telefoongebruik, dat geeft ook jou veel meer rust en vrijheid. Hou ook jezelf niet zo gevangen op dat vlak, ga lekker een hobby doen en onder de mensen zijn.
Doet zoon ook iets aan sport of hobby?
En wat bedoel je met "Helaas heb ik niet het type man die goed kan omgaan met deze problematiek, dus van hem kan ik niet veel vragen."? Kan hij niet omgaan met zijn(?) zoon of vindt hij het prima dat zoon net als hij op de bank zit te hangen?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
