Psyche
alle pijlers
Hoe moet het nu verder?
vrijdag 24 november 2017 om 11:55
Ik wil graag even wat van me afschrijven en eigenlijk zoek ik ook gewoon wat steun.
Ik zou gisteren meerijden met mijn stiefvader omdat ik heel vroeg in Amsterdam moest zijn om mijn tentamens te maken. Mijn stiefvader heeft altijd een hele vroege trein (6:30 ofzo) dus daarom zou ik met hem naar het station meerijden. Maar ik werd gisterochtend eerder wakker dan mijn wekker ging, rond 5:30. Ik hoorde mijn moeder praten met de huisartsenpost en ik ben mijn bed uitgegaan. Mijn stiefvader had pijn op zijn borst en ze stuurde een ambulance om even een hartfilmpje te maken. Ik kleedde me aan want vrienden van mijn stiefvader zouden me nu wegbrengen.
En hij zei 'ik voel me nu wel heel duizelig' en hij zakte zo in elkaar. Mijn moeder en ik waren zo in paniek. We hebben hem achterover op bed geduwd (hij zat rechtop) en hij begon rare snurkachtige geluiden te maken alsof hij aan het stikken was. Ik was zo ontzettend bang. Mijn moeder begon hem te reanimeren en ik belde 112 om te zeggen dat ze moesten opschieten. Ik weet niet eens meer wat ik gezegd heb, we waren zo ontzettend in paniek. Hij bleef maar rare geluiden maken en zijn ogen waren open maar hij reageerde niet. Toen de ambulance er was hebben ze hem proberen te reanimeren, hij kwam bij na 1 schok maar hij zakte steeds weer weg. Ik was zo bang dat hij dood zou gaan en kon alleen maar huilen en bidden. Na 4 schokken kwam hij bij en was hij ook aanspreekbaar. Mijn stiefvader is afgevoerd met de ambulance en mijn moeder ging mee. Ik ben evengoed naar Amsterdam gegaan en heb mijn tentamens gemaakt. Hij ligt nu in het ziekenhuis en het is net alsof er niets gebeurd is, maar ik en mijn moeder zitten er helemaal doorheen.
Vanochtend werd ik wakker van mijn moeder die kotsend boven de wc ging, ze zou om 10:00 in het ziekenhuis zijn en ze bleef maar zeggen dat ze heen moest maar ze was doodziek en heeft niet geslapen. Ze bleef maar huilen en ik wist niet wat ik moest doen. Waarschijnlijk komt de huisarts vanmiddag langs om even te praten. Het voelt zo onwerkelijk. We krijgen allebei dat beeld van mijn niet meer uit ons hoofd, de man niet nooit ergens last van heeft en iedere dag naar het station fietst zakte zo in elkaar. We waren zo machteloos en we dachten echt dat hij het niet meer zou redden. Hij was gewoon dood en wonder boven wonder leeft hij nu gewoon weer. Nu doet hij gewoon alsof alles prima gaat, hij kan weer lopen en de bloedprop is gedotterd, maar wij zitten nu thuis en zijn helemaal onszelf niet meer.
En dan vraagt een vriendin van me in de groepsapp of ik al een huis heb gevonden waar we in kunnen wonen, ik zei dat ik daar nu even totaal niet mee bezig was. Ze ging uit de groep en vervolgens zegt ze 'ik vind het niet meer leuk zo', 'je doet de laatste tijd gewoon gemeen', 'we maken gewoon grapjes in de groep jij kiest ervoor om zo te reageren'. Ligt het nou aan mij of is dat gewoon belachelijk?! Ik voel me zo ontzettend alleen en ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Toen ik m'n stiefvader zag was ik bang dat hij ieder moment weer in elkaar kon zakken en ik hoor overal ambulance sirenes. Ik weet niet meer hoe ik verder moet en ondertussen laat mijn beste vriendin me vallen. Wat kan ik nou het beste doen?
Ik zou gisteren meerijden met mijn stiefvader omdat ik heel vroeg in Amsterdam moest zijn om mijn tentamens te maken. Mijn stiefvader heeft altijd een hele vroege trein (6:30 ofzo) dus daarom zou ik met hem naar het station meerijden. Maar ik werd gisterochtend eerder wakker dan mijn wekker ging, rond 5:30. Ik hoorde mijn moeder praten met de huisartsenpost en ik ben mijn bed uitgegaan. Mijn stiefvader had pijn op zijn borst en ze stuurde een ambulance om even een hartfilmpje te maken. Ik kleedde me aan want vrienden van mijn stiefvader zouden me nu wegbrengen.
En hij zei 'ik voel me nu wel heel duizelig' en hij zakte zo in elkaar. Mijn moeder en ik waren zo in paniek. We hebben hem achterover op bed geduwd (hij zat rechtop) en hij begon rare snurkachtige geluiden te maken alsof hij aan het stikken was. Ik was zo ontzettend bang. Mijn moeder begon hem te reanimeren en ik belde 112 om te zeggen dat ze moesten opschieten. Ik weet niet eens meer wat ik gezegd heb, we waren zo ontzettend in paniek. Hij bleef maar rare geluiden maken en zijn ogen waren open maar hij reageerde niet. Toen de ambulance er was hebben ze hem proberen te reanimeren, hij kwam bij na 1 schok maar hij zakte steeds weer weg. Ik was zo bang dat hij dood zou gaan en kon alleen maar huilen en bidden. Na 4 schokken kwam hij bij en was hij ook aanspreekbaar. Mijn stiefvader is afgevoerd met de ambulance en mijn moeder ging mee. Ik ben evengoed naar Amsterdam gegaan en heb mijn tentamens gemaakt. Hij ligt nu in het ziekenhuis en het is net alsof er niets gebeurd is, maar ik en mijn moeder zitten er helemaal doorheen.
Vanochtend werd ik wakker van mijn moeder die kotsend boven de wc ging, ze zou om 10:00 in het ziekenhuis zijn en ze bleef maar zeggen dat ze heen moest maar ze was doodziek en heeft niet geslapen. Ze bleef maar huilen en ik wist niet wat ik moest doen. Waarschijnlijk komt de huisarts vanmiddag langs om even te praten. Het voelt zo onwerkelijk. We krijgen allebei dat beeld van mijn niet meer uit ons hoofd, de man niet nooit ergens last van heeft en iedere dag naar het station fietst zakte zo in elkaar. We waren zo machteloos en we dachten echt dat hij het niet meer zou redden. Hij was gewoon dood en wonder boven wonder leeft hij nu gewoon weer. Nu doet hij gewoon alsof alles prima gaat, hij kan weer lopen en de bloedprop is gedotterd, maar wij zitten nu thuis en zijn helemaal onszelf niet meer.
En dan vraagt een vriendin van me in de groepsapp of ik al een huis heb gevonden waar we in kunnen wonen, ik zei dat ik daar nu even totaal niet mee bezig was. Ze ging uit de groep en vervolgens zegt ze 'ik vind het niet meer leuk zo', 'je doet de laatste tijd gewoon gemeen', 'we maken gewoon grapjes in de groep jij kiest ervoor om zo te reageren'. Ligt het nou aan mij of is dat gewoon belachelijk?! Ik voel me zo ontzettend alleen en ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Toen ik m'n stiefvader zag was ik bang dat hij ieder moment weer in elkaar kon zakken en ik hoor overal ambulance sirenes. Ik weet niet meer hoe ik verder moet en ondertussen laat mijn beste vriendin me vallen. Wat kan ik nou het beste doen?
'You can't always get what you want'
vrijdag 24 november 2017 om 12:00
vrijdag 24 november 2017 om 12:25
ze wil niet bellen en ze is ook op vakantie
'You can't always get what you want'
vrijdag 24 november 2017 om 13:30
In zo'n geval, even een korte mededeling op de groepsApp gooien, iets in de trant van: "Vader voor mijn ogen zware hardaanval gehad, met moeder samen ter plekke moeten reanimeren terwijl op ambulance moesten wachten. Hij is in zwaar kritische toestand naar ziekenhuis afgevoerd en nu herstellende. Moeder helemaal van slag. Heb even wat anders aan mijn hoofd dan de gewoonlijke geintjes via de App, dus bewaar verwijten daarover naar mij maar even voor een andere keer."
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
vrijdag 24 november 2017 om 14:05
Bedenk dat je stiefvader veel minder heeft meegekregen van wat er is gebeurd dan jij en je moeder. Met hem gaat het al weer beter, maar jullie zijn nog in shock. Gun jezelf tijd. En stuur je vriendin een sms waarin je uitlegt hoe erg jij geschrokken bent, en dat jij tijd nodig hebt om dit te verwerken. Vraag haar om er voor jou te zijn. Heel veel sterkte TO.
vrijdag 24 november 2017 om 14:19
Hier precies hetzelfde meegemaakt met een van mijn ouders . En het is zo ontzettend heftig!
Ook voor degene die het ondergaan heeft natuurlijk , Maar ook voor de naaste familie.
Mijn ouder die het trof heeft het wonder boven wonder overleeft en had geen idee wat er allemaal gebeurd was.
Soms kan ik nog het gevoel terughalen van toen ik het net hoorde.
En het is hier al 13 jaar geleden.
Laat die app groep voor wat het is . Dat is nu niet belangrijk.
Sterkte hoor!!
Ook voor degene die het ondergaan heeft natuurlijk , Maar ook voor de naaste familie.
Mijn ouder die het trof heeft het wonder boven wonder overleeft en had geen idee wat er allemaal gebeurd was.
Soms kan ik nog het gevoel terughalen van toen ik het net hoorde.
En het is hier al 13 jaar geleden.
Laat die app groep voor wat het is . Dat is nu niet belangrijk.
Sterkte hoor!!
vrijdag 24 november 2017 om 14:52
Ik zou dan ook reageren zoals Jaw heeft geschreven, je kunt haar tekst gewoon gebruiken, als het nu moeilijk voor je is om iets te bedenken.
Als ik je beste vriendin zou zijn zou ik het willen weten wat er met je aan de hand is, en ik zou je reactie willen snappen, dus vertel het haar, dan snapt ze waarom je met andere dingen bezig bent.
Nogmaals sterkte, heb je al contact met de huisarts gehad?
Klinkt misschien raar, maar fijn dat je dit samen met je moeder meegemaakt hebt en niet alleen, want jullie kunnen er dan ook samen over praten.
Edit: ik neem aan dat je stiefvader nog in het ziekenhuis ligt, klopt dat? Ook daar kun je vragen om met iemand te praten, daar loopt maatschappelijk werk rond misschien voor nu wel het fijnste om zo snel mogelijk en zo vaak mogelijk je verhaal te doen, met vertellen ben je ook aan het verwerken.
vrijdag 24 november 2017 om 14:55
Deze!jaw schreef: ↑24-11-2017 13:30In zo'n geval, even een korte mededeling op de groepsApp gooien, iets in de trant van: "Vader voor mijn ogen zware hardaanval gehad, met moeder samen ter plekke moeten reanimeren terwijl op ambulance moesten wachten. Hij is in zwaar kritische toestand naar ziekenhuis afgevoerd en nu herstellende. Moeder helemaal van slag. Heb even wat anders aan mijn hoofd dan de gewoonlijke geintjes via de App, dus bewaar verwijten daarover naar mij maar even voor een andere keer."
(maar dan wel hartaanval schrijven)
vrijdag 24 november 2017 om 19:07
Dan app je die vriendin dat je stiefvader en hartinfarct (of wat het ook was) heeft gehad en dat je hoofd dus nu niet heeft gestaan naar huizen zoeken. En laat het daar verder bij. Als ze overal over wil zeiken dan doet ze dat toch?
Het is heel heftig als je getuige bent van zoiets en al helemaal als het om een dierbare gaat. Dus heel logisch dat jullie geschrokken zijn en heel fijn dat de ambulance al zou komen én dat je stiefvader gereanimeerd kon worden. Hij heeft het allemaal niet zo bewust mee gekregen als jullie en wanneer mensen een hartinfarct hebben en daarna geopereerd worden voelen ze zich vaak veel beter dan de periode daarvoor. Dit komt omdat ze zich daarvoor meestal een tijd toch wat minder goed voelden (maar dit niet aan het hart koppelden) en na de operatie stroom het bloed allemaal weer beter door en voelen ze zich dus ook beter. Maar jullie hebben het allemaal bewust meegemaakt, je in paniek gevoeld en machteloos. Ja, daar moet je even van bijkomen!
Je topictitel is 'hoe moet het nu verder?' die snap ik niet helemaal. Je moet even bekomen van de schrik, maar daarna ga je gewoon verder als het goed is. Je stiefvader is geopereerd en zal nu ook onder begeleiding staan van het ziekenhuis, dus dat is goed.
Het is heel heftig als je getuige bent van zoiets en al helemaal als het om een dierbare gaat. Dus heel logisch dat jullie geschrokken zijn en heel fijn dat de ambulance al zou komen én dat je stiefvader gereanimeerd kon worden. Hij heeft het allemaal niet zo bewust mee gekregen als jullie en wanneer mensen een hartinfarct hebben en daarna geopereerd worden voelen ze zich vaak veel beter dan de periode daarvoor. Dit komt omdat ze zich daarvoor meestal een tijd toch wat minder goed voelden (maar dit niet aan het hart koppelden) en na de operatie stroom het bloed allemaal weer beter door en voelen ze zich dus ook beter. Maar jullie hebben het allemaal bewust meegemaakt, je in paniek gevoeld en machteloos. Ja, daar moet je even van bijkomen!
Je topictitel is 'hoe moet het nu verder?' die snap ik niet helemaal. Je moet even bekomen van de schrik, maar daarna ga je gewoon verder als het goed is. Je stiefvader is geopereerd en zal nu ook onder begeleiding staan van het ziekenhuis, dus dat is goed.
