Psyche
alle pijlers
Hoe moet ik verder?
woensdag 23 juni 2010 om 13:31
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen....
Voel me zo verward...
Bij mij thuis vroeger was het niet zo fijn, mijn vader was erg agressief. Kan vanaf mijn 3e jaar bepaalde dingen herinneren.
Mijn vader sloeg mijn moeder altijd bont en blauw voor de meest
stomme dingen.
Mijn moeder mocht geen contact hebben met haar familie, want die waren slecht en mijn zus werd door mijn oma opgevoed, omdat mijn oma "haar nodig" had, terwijl ze iets van 4 kinderen toen nog bij haar had wonen.
Vanaf jongs af aan ben ik door mijn vader gekleineerd.
Ik kon nooit iets goeds doen in zijn ogen.
Dan was ik weer een dikzak, ukkie en zijn favoriet je liegt
en bedriegt! (tegen een kind van 5 elke dag)
Anderen waren altijd beter dan mij.
Huiswerk maken was een hell, bij elk fout antwoord
zat een klap.
Ik weet nog dat hij mijn zus leerde klok kijken en haar
hele arm was dik en rood.
Ik zat op turnen, pianoles, dansen, was erg creatief,
deed vaak mee met toneel of playbachshows.
Buiten moesten wij voor anderen altijd een masker ophouden.
Mijn vader was een perfectionist en alles van de buitenkant
moest gepolijst lijken.
Ik was altijd angstig voor hem. Hij rammelde mijn moeder echt goed inelkaar of mij met stok of riem. Heb haar vaak genoeg met bloed op de vloer zien liggen of bewusteloos.
En dan moest ik als klein kind haar wakker proberen te schudden.
Mijn vader zei altijd tegen mij; Ik ga je slaan tot je bloed en daarna gooi ik zout in je wonden zodat het gaat branden, dat soort dingen.
Uiteindelijk was het zo heftig in huis en konden mijn moeder en ik in mijn vaders ogen niks goed meer doen, dus liepen we weg uit angst, hij deed erg raar, zoals: Ik kwam op een dag thuis zat hij
al mijn moeder haar kleren en oorbellen echt alles van haar te verknippen, vroeg hij doodleuk, of ik hem niet mee wilde helpen.
Of hij schoot zomaar met zijn pistool uit het raam op klaarlichte dag.
Uiteindelijk zijn we naar een blijf van mijn lijf huis toe weggelopen.
Wat een hele aparte ervaring voor mij was, een huis die je plotseling met behoorlijk veel anderen moet delen.
Thuis hield ik mij altijd in, de angst hield alles onder controle.
Ik was 12 toen wij weg gingen, dus net naar de middelbare school (waar ik gelijk 2 weken niet naartoe mocht, omdat alles geheim moest blijven).
Alle emoties kwamen eruit, ik was een verwarde 13 jarige.
In de eerste klas werd ik ook nog eens behoorlijk gepest,
kauwgum in m'n haren plakken, stenen naar me gooien, mij elke dag uitschelden voor hoer en weet ik het allemaal.
Ik begon te spijbelen en allerlei smoesjes te verzinnen om niet naar school te hoeven gaan.
Op school was ik het gewend om alleen te zijn of om tussen de hoofddoek dragende meisjes te zitten die ook niet elke dag even aardig waren.
Door al het gespijbel haalde ik mijn eerste jaar niet en moest naar een andere school een zwarte school heb daar niks op tegen verder ben zelf gekleurd, maar de meiden van die school waren echt niet de makkellijkste.
Ik begon te vroeg met vriendjes en voelde mij niet op mijn gemak op de nieuwe school, tot ik op een dag zomaar uit het niets inelkaar geslagen was met dikke bloedneus.(17 jarige meiden ik was 14)
Vervelend vond ik het pas toen mijn moeder toch weer contact had met mijn vader.
Zij was constant aan het werk, ik kon niet met haar praten over "vroeger" dat moest ik maar weer vergeten, ik zat meestal alleen thuis voelde mij altijd erg verdrietig en eenzaam met niemand om te praten behalve maatschappelijkwerkers via school.
Ik was verward en zocht gewoon liefde en begeleiding.
Op 14 jarige leeftijd raakte ik zwanger, kreeg alleen maar the evil eye en mijn vader grapte nog dat ik beter vloeren kon gaan schrobben. Mijn zus lachte mij ook uit en noemde het smerig,
zij kon het op een gegeven moment wel goed met mijn vader vinden en ik was met moeders meegegaan dus the evil one.
Ik snapte niet dat mijn moeder dit weer toeliet na alles.
Uiteindelijk heeft mijn moeder mij naar een abortuskliniek
gebracht en vanaf die dag is er nooit meer over gesproken.
Op jonge leeftijd ben ik niet vrijwillig ontmaagd mijn vader geloofde mij niet (liegt&bedriegt wat hij aan de halve wereld had verteld en die waren overtuigd) hij lachte gewoon en maakte vage opmerkingen.
Dat schooljaar haalde ik ook niet en moest weer naar een andere school toe.
Mijn moeder was weer terug bij mijn vader en ik dus ook.
Als ik lange nagels had wat alle meiden toen hadden, knipte hij ze weer kort.
Ik wilde niet meer zo en daarnaast werd ik door alles om mij heen nog onzekerder en voelde mij altijd minder dan anderen.
15 jaar nog een vriendje weer zwanger, ik had de abortus nooit verwerkt, ik sloeg met mijn hoofd tegen muren sneed mezelf en wilde vaak niet meer leven.
Ik was alleen thuis toen ik een miskraam kreeg, naar het ziekenhuis voor curretatie helemaal alleen.
Daarna had ik echt het gevoel alsof ik kapot ging iedereen inclusief vriendinnen waren gemeen of kon ik niet mee praten,
als ik weer een poging deed om mezelf te doden, lachte mijn zus me uit samen met moeder, ik was dom en wat dacht ik nou wel niet, dat verergerde het allemaal juist.
Heb een tijdje in verschillende tehuizen gewoond, wilde niet meer naar mijn vader, die maakte mij psychisch kapot en wilde niet op 15 jarige leeftijd nog worden gerammeld.
Ik ga straks ff verder voel me beetje vervelend.
Voel me zo verward...
Bij mij thuis vroeger was het niet zo fijn, mijn vader was erg agressief. Kan vanaf mijn 3e jaar bepaalde dingen herinneren.
Mijn vader sloeg mijn moeder altijd bont en blauw voor de meest
stomme dingen.
Mijn moeder mocht geen contact hebben met haar familie, want die waren slecht en mijn zus werd door mijn oma opgevoed, omdat mijn oma "haar nodig" had, terwijl ze iets van 4 kinderen toen nog bij haar had wonen.
Vanaf jongs af aan ben ik door mijn vader gekleineerd.
Ik kon nooit iets goeds doen in zijn ogen.
Dan was ik weer een dikzak, ukkie en zijn favoriet je liegt
en bedriegt! (tegen een kind van 5 elke dag)
Anderen waren altijd beter dan mij.
Huiswerk maken was een hell, bij elk fout antwoord
zat een klap.
Ik weet nog dat hij mijn zus leerde klok kijken en haar
hele arm was dik en rood.
Ik zat op turnen, pianoles, dansen, was erg creatief,
deed vaak mee met toneel of playbachshows.
Buiten moesten wij voor anderen altijd een masker ophouden.
Mijn vader was een perfectionist en alles van de buitenkant
moest gepolijst lijken.
Ik was altijd angstig voor hem. Hij rammelde mijn moeder echt goed inelkaar of mij met stok of riem. Heb haar vaak genoeg met bloed op de vloer zien liggen of bewusteloos.
En dan moest ik als klein kind haar wakker proberen te schudden.
Mijn vader zei altijd tegen mij; Ik ga je slaan tot je bloed en daarna gooi ik zout in je wonden zodat het gaat branden, dat soort dingen.
Uiteindelijk was het zo heftig in huis en konden mijn moeder en ik in mijn vaders ogen niks goed meer doen, dus liepen we weg uit angst, hij deed erg raar, zoals: Ik kwam op een dag thuis zat hij
al mijn moeder haar kleren en oorbellen echt alles van haar te verknippen, vroeg hij doodleuk, of ik hem niet mee wilde helpen.
Of hij schoot zomaar met zijn pistool uit het raam op klaarlichte dag.
Uiteindelijk zijn we naar een blijf van mijn lijf huis toe weggelopen.
Wat een hele aparte ervaring voor mij was, een huis die je plotseling met behoorlijk veel anderen moet delen.
Thuis hield ik mij altijd in, de angst hield alles onder controle.
Ik was 12 toen wij weg gingen, dus net naar de middelbare school (waar ik gelijk 2 weken niet naartoe mocht, omdat alles geheim moest blijven).
Alle emoties kwamen eruit, ik was een verwarde 13 jarige.
In de eerste klas werd ik ook nog eens behoorlijk gepest,
kauwgum in m'n haren plakken, stenen naar me gooien, mij elke dag uitschelden voor hoer en weet ik het allemaal.
Ik begon te spijbelen en allerlei smoesjes te verzinnen om niet naar school te hoeven gaan.
Op school was ik het gewend om alleen te zijn of om tussen de hoofddoek dragende meisjes te zitten die ook niet elke dag even aardig waren.
Door al het gespijbel haalde ik mijn eerste jaar niet en moest naar een andere school een zwarte school heb daar niks op tegen verder ben zelf gekleurd, maar de meiden van die school waren echt niet de makkellijkste.
Ik begon te vroeg met vriendjes en voelde mij niet op mijn gemak op de nieuwe school, tot ik op een dag zomaar uit het niets inelkaar geslagen was met dikke bloedneus.(17 jarige meiden ik was 14)
Vervelend vond ik het pas toen mijn moeder toch weer contact had met mijn vader.
Zij was constant aan het werk, ik kon niet met haar praten over "vroeger" dat moest ik maar weer vergeten, ik zat meestal alleen thuis voelde mij altijd erg verdrietig en eenzaam met niemand om te praten behalve maatschappelijkwerkers via school.
Ik was verward en zocht gewoon liefde en begeleiding.
Op 14 jarige leeftijd raakte ik zwanger, kreeg alleen maar the evil eye en mijn vader grapte nog dat ik beter vloeren kon gaan schrobben. Mijn zus lachte mij ook uit en noemde het smerig,
zij kon het op een gegeven moment wel goed met mijn vader vinden en ik was met moeders meegegaan dus the evil one.
Ik snapte niet dat mijn moeder dit weer toeliet na alles.
Uiteindelijk heeft mijn moeder mij naar een abortuskliniek
gebracht en vanaf die dag is er nooit meer over gesproken.
Op jonge leeftijd ben ik niet vrijwillig ontmaagd mijn vader geloofde mij niet (liegt&bedriegt wat hij aan de halve wereld had verteld en die waren overtuigd) hij lachte gewoon en maakte vage opmerkingen.
Dat schooljaar haalde ik ook niet en moest weer naar een andere school toe.
Mijn moeder was weer terug bij mijn vader en ik dus ook.
Als ik lange nagels had wat alle meiden toen hadden, knipte hij ze weer kort.
Ik wilde niet meer zo en daarnaast werd ik door alles om mij heen nog onzekerder en voelde mij altijd minder dan anderen.
15 jaar nog een vriendje weer zwanger, ik had de abortus nooit verwerkt, ik sloeg met mijn hoofd tegen muren sneed mezelf en wilde vaak niet meer leven.
Ik was alleen thuis toen ik een miskraam kreeg, naar het ziekenhuis voor curretatie helemaal alleen.
Daarna had ik echt het gevoel alsof ik kapot ging iedereen inclusief vriendinnen waren gemeen of kon ik niet mee praten,
als ik weer een poging deed om mezelf te doden, lachte mijn zus me uit samen met moeder, ik was dom en wat dacht ik nou wel niet, dat verergerde het allemaal juist.
Heb een tijdje in verschillende tehuizen gewoond, wilde niet meer naar mijn vader, die maakte mij psychisch kapot en wilde niet op 15 jarige leeftijd nog worden gerammeld.
Ik ga straks ff verder voel me beetje vervelend.
woensdag 23 juni 2010 om 13:51
Bulma, dit klinkt echt ontzettend moeilijk en zwaar en ik hoop dat je een manier kan vinden om hier op een goede manier mee om te gaan in de toekomst. En dat je je leven vanaf nu naar eigen wens kan invullen en niet meer geplaagd wordt door het verleden.
Kijk nu alsjeblieft vooral vooruit en maak er het beste van!
Kijk nu alsjeblieft vooral vooruit en maak er het beste van!
woensdag 23 juni 2010 om 13:54
Dat is me nogal een achtergrond meid. Gelukkig heb je wel een toekomst, een goede toekomt die nog helemaal open staat. Daarvoor moet je dit allemaal wel een plekje geven. Zoek daarvoor hulp aub. Als je dit allemaal al hebt overleeft, dan ben je al sterker dan je denkt! Zodat je ook es niet altijd even sterk hoeft te zijn
woensdag 23 juni 2010 om 13:59
Lieve schat, dit krijg je in je eentje niet verwerkt, en ook niet met de hulp van een heel forum vol welwillende mensen. De dingen die jij hebt meegemaakt zou geen mens mee moeten maken omdat het simpelweg onmenselijk is.
Schroom alsjeblieft niet om professionele hulp te zoeken, te vragen en te accepteren. Het is verschrikkelijk dat jij het helse kwarwei op je moet nemen de schade die een ander heeft veroorzaakt te moeten dragen en herstellen, maar toch is dat de enige weg.
Waar woon je nu? Is de situatie waarin je nu zit wèl veilig?
Schroom alsjeblieft niet om professionele hulp te zoeken, te vragen en te accepteren. Het is verschrikkelijk dat jij het helse kwarwei op je moet nemen de schade die een ander heeft veroorzaakt te moeten dragen en herstellen, maar toch is dat de enige weg.
Waar woon je nu? Is de situatie waarin je nu zit wèl veilig?
woensdag 23 juni 2010 om 14:17
Een hele dikke knuffel en ik wil net als al de andere forummers heel veel sterkte wensen.
Probeer professionele hulp te zoeken.
Ik wil je adviseren om een afspraak te maken met je huisarts. Of loop bij het maatschappelijk werk binnen.
Ik weet uit eigen ervaring dat het zetten van die eerste stap de moeilijkste stap is, daarna zal je blij zijn dat je die stap hebt gezet.
Probeer professionele hulp te zoeken.
Ik wil je adviseren om een afspraak te maken met je huisarts. Of loop bij het maatschappelijk werk binnen.
Ik weet uit eigen ervaring dat het zetten van die eerste stap de moeilijkste stap is, daarna zal je blij zijn dat je die stap hebt gezet.
woensdag 23 juni 2010 om 15:20
Ik wil jullie even bedanken voor de lieve reacties, kan dat vaker gebruiken in mijn leven, mjah ga verder..
Toen ik in het meisjes tehuis woonde, werd ik best goed begeleid, ik had regelmatig gesprekken en zou mijn eerste gesprek met mijn ouders onder begeleiding krijgen.
Was nerveus en angstig, durfde mijn vader niet zo goed in de ogen aan te kijken, dus schreef ik alles op een brief.
Die avond kwamen m'n ouders nog met lekkere hapjes aanzetten, het voorlezen begon, het ging specifiek om die herinnering die maar niet uit mijn hoofd ging.
Die dag hadden mijn ouders zo'n ruzie en mijn vader rende naar de keuken om een mes te pakken, laatste wat ik me kan herinneren is dat mijn moeder op de vloer lag met bloed en hij ernaast huilend "ik heb mijn vrouw vermoord!!".
Hij begon tijdens het lezen te lachen begon de boel te manipuleren, dat ik loog&bedroog.
Ik moest naar huis en durfde niet echt ertegenin te gaan, mijn vader zette me zo onder druk.
Mijn begeleiders zeiden nog je moet niks he, ben toch weggegaan.
Heb er nog steeds spijt van, want ik zou uiteindelijk doorstromen naar begeleid wonen, ik had ook goede gesprekken daar, veel beter dan met de psycholoog, riagg of wat dan ook, ik had het gevoel dat ik verder zou komen.
Ik weet nog toen ik thuis kwam heeft hij mij naar iemand toe gebracht en die bracht 3 sneetjes achter in mijn nek aan en smeerde er een soort zwart spul in, ik was bang en snapte het niet.
Die avond kreeg ik de meest enge nachtmerries die ik tot de dag van vandaag heb gehad, kan ze ook nog precies navertellen.
Ik weet nog dat ik badend in het zweet wakker werd en het hem vertelde en hij lachte en zei"dat laat je nadenken he?"
Uiteindelijk wilde mijn moeder toch maar weer terug naar ons andere huis die we via het tehuis hadden gekregen.
We hadden een mooi huis achter gelaten kwamen in een tehuis vol rare gebeurtenissen(kan niet alles over mijn leven in details gaan schrijven ben morgen dan nog nie klaar) om daarna in een superklein huis te gaan wonen waar junks hadden gewoond het zag er echt niet uit al met al hadden we er wat van gemaakt, we sliepen de eerste paar keren op de vloer opgerold in een dekbed.
Ik was blij dat we weg zouden gaan begreep niet dat na dat alles ze toch weer terug ging.
Ik heb mij eigenlijk altijd als een soort van alien gevoeld en weet nu wel zeker dat ik zoveel vriendjes gehad heb, omdat ik aandacht zocht en nergens echte liefde kon ontvangen.
Ik was 16 nog geen diploma alles was zo onrustig in mijn leven,
alles en iedereen die ik had uit mijn jeugd had ik niet meer, mijn vaders familie waar ik vaak bij bleef logeren, had ik helemaal geen contact meer.
Meisjes mochten mij echt nooit, dus was altijd alleen, snap tot de dag van vandaag niet dat mijn moeder mij als 26 jarige met een 21 jarige liet omgaan.
Uiteindelijk kreeg ik weer een vriend en mijn moeder ook, gelukkig een hele lieve man die ik het eerst echt moeilijk heb gemaakt.
Ik raakte weer zwanger en mijn moeder kon het niet meer aan, dus trok in bij mijn vriend, de zwangerschap was niet makkellijk.
Ik had een scheurtje in mijn vliezen dus moest worden opgenomen en kreeg bedrust.
Mijn vriend is tijdens mijn zwangerschap op valentijnsdag vreemdgegaan, kwam er later achter met een heleboel verschillende meiden.
Hij kleineerde mij en zei dat het goed was wat er met mij gebeurd was, dan geloofde hij het niet, alles wat ik hem had verteld gebruikte hij tegen mij.
Bevalling was erg zwaar ben zelfs helemaal weg gevallen geen hartslag meer.
Hij wilde niks met onze dochter te maken hebben en uiteindelijk ben ik gelukkig terug naar mijn moeder gegaan.
Ik heb jaren geprobeerd om hem contact met zijn dochter te laten hebben, elke keer weer een discussie, dan ging het hem weer om mij.
Na jaren heb ik het eindelijk helemaal afgebroken, mijn dochter is nu 10 en wilde het zelf niet meer, ik wilde niet degene zijn die haar van hem weg hield, dus toen zij na de zoveelste leugen aangaf hem niet meer te geloven en geen contact meer te willen dacht ik, eindelijk!!
Het ws niet makkelijk om haar op te voeden, had een postnatale depressie, mijn moeder ws er wel, maar weer op haar manier.
Daarna leerde ik iemand kennen was ik wel blij mee, was zo lief en leuk, totdat zijn vriendin opbelde dat ze zichzelf wat aan zou doen.
Ben zelfs nog naar haar toe gegaan en heb haar geholpen....
Ik had geen diploma niks dus een uitkering wat ik echt niet wilde.
Ik zag om mij heen dat zij opleidingen aan jongeren aanboden, er werd mij van alles beloofd om na 1,5 jaar te horen dat er geen opleidingen meer betaald werden, ik moest zelf opzoek naar iets en dan zou kinderopvang worden betaald.
Heb ik een particuliere opleiding gevonden hebben ze alles gechecked, vertellen ze mij doodleuk dat ik het maar zelf uit moest zoeken.
Ik zonder oppas naar school ging uiteindelijk niet kon op niemand rekenen, moest kappen met de opleiding en 4000 euro schuld verder.
Kreeg een vriend die mij in Euro Disney in het hotel helemaal gerammeld had ik in Parijs naar het bureau.
Mijn hele naam door hem in mijn moeders buurt verpest, ik hou er nog steeds niet van om daar te lopen.
Op 23 jarige leeftijd leerde ik mijn huidige vriend kennen, ik was een vroegere jeugdvriendin uit mijn oma's buurt tegen gekomen en had iemand om dingen mee te doen of gewoon te praten, toevallig vertelde mijn moeder dat haar moeder haar nicht is.
Zij had een zoontje van mijn dochters leeftijd en haar toenmalige vriend is de neef van mijn huidige vriend.
Ik leerde hem kennen en vertelde nog dat ik voorzichtig en het rustig aan wilde doen, uiteindelijk ging het zo goed hij vroeg of mijn dochter en ik met hem samen wilde wonen.
Hij woont toevallig weer in de buurt waar mijn vaders moeder woont, dus kwam de familie na jaren weer tegen, mijn dochter zat op school met allemaal neefjes en nichtjes vond ze leuk.
Die nicht van mij en haar vriend gingen uitelkaar met een hele hoop romslomp en niet lang daarna kreeg hij een nieuwe vriendin, hij mocht zijn zoon niet zien van mijn nicht.
Op een dag zat ze bij ons thuis en de neef van mijn vriend belde en hoorde dat zijn zoon hier was en vroeg of hij even met hem mocht praten, sinds die dag was ik haar aardsvijand en begon zij mij door de hele buurt zwart te maken.
Mijn vader zijn familie kleineerde mij alleen maar en waren jaloers, omdat zij dachten dat ik veel geld had en mij geweldig voelde????!!
Mijn vader heeft nog gedreigd mij te zoeken en de deur in te trappen, mijn moeder kwam niet eens voor me op, dacht echt dat ik een fucking twilight zone beland was.
Mijn zus is erg hecht met die familie en deed volop mee!!
Totdat mijn moeder haar toch eindelijk de waarheid heeft verteld, zij heeft natuurlijk ook niet alles mee gemaakt, zij woonde bij mijn oma en vertelde aan iedereen dat oma echt haar moeder was.
Ik dacht bij mezelf je moet eens weten wat er met ma gebeurde als ze aan pa vertelde ik wil mijn dochter thuis hebben.....
Mijn zus kreeg wel een opleiding betaald en zou eerst administratie volgen, maar wat ik haar vertelde klonk beter.
Zij zou sociale dienstverlening gaan doen heeft ze ook gehaald zonder enige moeite te doen en werkt met mbo 3 niveau als maatschappelijkwerkster wat ik altijd had willen doen!
Eindelijk kreeg ik bericht na toch weer een uitkering aangevraagd te hebben, dat ik een opleiding mocht volgen niveau 4.
De school geloofde mij niet want wat kon ik nou...
Dus moest beginnen met niveau 2 ik raakte tijdens de opleiding zwanger van mijn zoontje, was zwaar, maar heb het afgemaakt!
Toch voelde ik mij leeg, zat weer met een postnatale depressie en heb het gevoel tot de dag van vandaag dat ik er niet uit kom 2 jaar later.
Ik probeer van alles niks helpt artsen, psychologen.
Ik probeer werk te zoeken krijg nergens de kans, heb nog steeds geen vriendinnen, ben constant alleen en hoe lief mijn vriend ook is, hij heeft het te druk met zijn werk.
Mijn zoontje is vaker bij zijn moeder dan thuis, mijn dochter is 10 menstrueerd en zit in de puberteit, ik geef mijn 100% als moeder zijnde en merk gelukkig dat alles goed gaat met haar en zij een slimme, verstandige meid is(wat veel moeite kost hoor) ze geniet van het leven.
Alleen mama is er doorheen vroeger kon ik nog grappen maken en mijn muurtje om me heen trekken of een masker op doen, maar dat gaat niet meer.
Ik huil om alles ben nu 28 niks lukt ik voel me ellendig verward eenzaam en ik ga amper nog naar buiten.
Ik vertrouw niemand meer en voel me als stront onder een schoen,
Ik haat mezelf, ik vecht elke dag een innerlijke strijd.
Het is alsof ik elke dag opsta met een hart vol pijn, ben nu ook nog jointjes gaan roken als de kinderen slapen om tot rust te komen, maar wil er eigenlijk mee stoppen.
Ik zou willen dat ik de juiste begeleiding gehad had, nu dat ikzelf kinderen heb, snap ik niet hoe het zo heeft kunnen gaan....
Ik wil het beste voor hun, mijn moeder is gelukkig veranderd en heeft goede gesprekken met mij gehad, ik heb haar vergeven, iedereen maakt fouten en leert ervan, maar het heeft wel zijn tol geeist.
Ze had hem zelfs bij mij thuis uitgenodigd zonder dat ik het wilde, zat hij met zijn vieze schoenen op mijn nieuwe tapijt te schreeuwen:"Ik heb alleen maar mijn best gedaan hoor, misschien moet je hulp gaan zoeken, ik ben de beste vader geweest die ik kon zijn" YEAH RIGHT!!
Alles wordt toch weer op mij gereflecteerd he.
Ik hoef geen medelijden hoor, maar zet dit verhaal neer in het superkort om jullie mening te horen.
Mijn vriend, moeder eigenlijk iedereen vind dat ik mijn aanstel en er het beste van moet maken positief blijven!
Ik heb alles geprobeerd, maar als alles is wat ik krijg negatief is en ik mij nergens kan opladen of mezelf verder ontwikkelen wat verder dan??
Ben ik gek?
Toen ik in het meisjes tehuis woonde, werd ik best goed begeleid, ik had regelmatig gesprekken en zou mijn eerste gesprek met mijn ouders onder begeleiding krijgen.
Was nerveus en angstig, durfde mijn vader niet zo goed in de ogen aan te kijken, dus schreef ik alles op een brief.
Die avond kwamen m'n ouders nog met lekkere hapjes aanzetten, het voorlezen begon, het ging specifiek om die herinnering die maar niet uit mijn hoofd ging.
Die dag hadden mijn ouders zo'n ruzie en mijn vader rende naar de keuken om een mes te pakken, laatste wat ik me kan herinneren is dat mijn moeder op de vloer lag met bloed en hij ernaast huilend "ik heb mijn vrouw vermoord!!".
Hij begon tijdens het lezen te lachen begon de boel te manipuleren, dat ik loog&bedroog.
Ik moest naar huis en durfde niet echt ertegenin te gaan, mijn vader zette me zo onder druk.
Mijn begeleiders zeiden nog je moet niks he, ben toch weggegaan.
Heb er nog steeds spijt van, want ik zou uiteindelijk doorstromen naar begeleid wonen, ik had ook goede gesprekken daar, veel beter dan met de psycholoog, riagg of wat dan ook, ik had het gevoel dat ik verder zou komen.
Ik weet nog toen ik thuis kwam heeft hij mij naar iemand toe gebracht en die bracht 3 sneetjes achter in mijn nek aan en smeerde er een soort zwart spul in, ik was bang en snapte het niet.
Die avond kreeg ik de meest enge nachtmerries die ik tot de dag van vandaag heb gehad, kan ze ook nog precies navertellen.
Ik weet nog dat ik badend in het zweet wakker werd en het hem vertelde en hij lachte en zei"dat laat je nadenken he?"
Uiteindelijk wilde mijn moeder toch maar weer terug naar ons andere huis die we via het tehuis hadden gekregen.
We hadden een mooi huis achter gelaten kwamen in een tehuis vol rare gebeurtenissen(kan niet alles over mijn leven in details gaan schrijven ben morgen dan nog nie klaar) om daarna in een superklein huis te gaan wonen waar junks hadden gewoond het zag er echt niet uit al met al hadden we er wat van gemaakt, we sliepen de eerste paar keren op de vloer opgerold in een dekbed.
Ik was blij dat we weg zouden gaan begreep niet dat na dat alles ze toch weer terug ging.
Ik heb mij eigenlijk altijd als een soort van alien gevoeld en weet nu wel zeker dat ik zoveel vriendjes gehad heb, omdat ik aandacht zocht en nergens echte liefde kon ontvangen.
Ik was 16 nog geen diploma alles was zo onrustig in mijn leven,
alles en iedereen die ik had uit mijn jeugd had ik niet meer, mijn vaders familie waar ik vaak bij bleef logeren, had ik helemaal geen contact meer.
Meisjes mochten mij echt nooit, dus was altijd alleen, snap tot de dag van vandaag niet dat mijn moeder mij als 26 jarige met een 21 jarige liet omgaan.
Uiteindelijk kreeg ik weer een vriend en mijn moeder ook, gelukkig een hele lieve man die ik het eerst echt moeilijk heb gemaakt.
Ik raakte weer zwanger en mijn moeder kon het niet meer aan, dus trok in bij mijn vriend, de zwangerschap was niet makkellijk.
Ik had een scheurtje in mijn vliezen dus moest worden opgenomen en kreeg bedrust.
Mijn vriend is tijdens mijn zwangerschap op valentijnsdag vreemdgegaan, kwam er later achter met een heleboel verschillende meiden.
Hij kleineerde mij en zei dat het goed was wat er met mij gebeurd was, dan geloofde hij het niet, alles wat ik hem had verteld gebruikte hij tegen mij.
Bevalling was erg zwaar ben zelfs helemaal weg gevallen geen hartslag meer.
Hij wilde niks met onze dochter te maken hebben en uiteindelijk ben ik gelukkig terug naar mijn moeder gegaan.
Ik heb jaren geprobeerd om hem contact met zijn dochter te laten hebben, elke keer weer een discussie, dan ging het hem weer om mij.
Na jaren heb ik het eindelijk helemaal afgebroken, mijn dochter is nu 10 en wilde het zelf niet meer, ik wilde niet degene zijn die haar van hem weg hield, dus toen zij na de zoveelste leugen aangaf hem niet meer te geloven en geen contact meer te willen dacht ik, eindelijk!!
Het ws niet makkelijk om haar op te voeden, had een postnatale depressie, mijn moeder ws er wel, maar weer op haar manier.
Daarna leerde ik iemand kennen was ik wel blij mee, was zo lief en leuk, totdat zijn vriendin opbelde dat ze zichzelf wat aan zou doen.
Ben zelfs nog naar haar toe gegaan en heb haar geholpen....
Ik had geen diploma niks dus een uitkering wat ik echt niet wilde.
Ik zag om mij heen dat zij opleidingen aan jongeren aanboden, er werd mij van alles beloofd om na 1,5 jaar te horen dat er geen opleidingen meer betaald werden, ik moest zelf opzoek naar iets en dan zou kinderopvang worden betaald.
Heb ik een particuliere opleiding gevonden hebben ze alles gechecked, vertellen ze mij doodleuk dat ik het maar zelf uit moest zoeken.
Ik zonder oppas naar school ging uiteindelijk niet kon op niemand rekenen, moest kappen met de opleiding en 4000 euro schuld verder.
Kreeg een vriend die mij in Euro Disney in het hotel helemaal gerammeld had ik in Parijs naar het bureau.
Mijn hele naam door hem in mijn moeders buurt verpest, ik hou er nog steeds niet van om daar te lopen.
Op 23 jarige leeftijd leerde ik mijn huidige vriend kennen, ik was een vroegere jeugdvriendin uit mijn oma's buurt tegen gekomen en had iemand om dingen mee te doen of gewoon te praten, toevallig vertelde mijn moeder dat haar moeder haar nicht is.
Zij had een zoontje van mijn dochters leeftijd en haar toenmalige vriend is de neef van mijn huidige vriend.
Ik leerde hem kennen en vertelde nog dat ik voorzichtig en het rustig aan wilde doen, uiteindelijk ging het zo goed hij vroeg of mijn dochter en ik met hem samen wilde wonen.
Hij woont toevallig weer in de buurt waar mijn vaders moeder woont, dus kwam de familie na jaren weer tegen, mijn dochter zat op school met allemaal neefjes en nichtjes vond ze leuk.
Die nicht van mij en haar vriend gingen uitelkaar met een hele hoop romslomp en niet lang daarna kreeg hij een nieuwe vriendin, hij mocht zijn zoon niet zien van mijn nicht.
Op een dag zat ze bij ons thuis en de neef van mijn vriend belde en hoorde dat zijn zoon hier was en vroeg of hij even met hem mocht praten, sinds die dag was ik haar aardsvijand en begon zij mij door de hele buurt zwart te maken.
Mijn vader zijn familie kleineerde mij alleen maar en waren jaloers, omdat zij dachten dat ik veel geld had en mij geweldig voelde????!!
Mijn vader heeft nog gedreigd mij te zoeken en de deur in te trappen, mijn moeder kwam niet eens voor me op, dacht echt dat ik een fucking twilight zone beland was.
Mijn zus is erg hecht met die familie en deed volop mee!!
Totdat mijn moeder haar toch eindelijk de waarheid heeft verteld, zij heeft natuurlijk ook niet alles mee gemaakt, zij woonde bij mijn oma en vertelde aan iedereen dat oma echt haar moeder was.
Ik dacht bij mezelf je moet eens weten wat er met ma gebeurde als ze aan pa vertelde ik wil mijn dochter thuis hebben.....
Mijn zus kreeg wel een opleiding betaald en zou eerst administratie volgen, maar wat ik haar vertelde klonk beter.
Zij zou sociale dienstverlening gaan doen heeft ze ook gehaald zonder enige moeite te doen en werkt met mbo 3 niveau als maatschappelijkwerkster wat ik altijd had willen doen!
Eindelijk kreeg ik bericht na toch weer een uitkering aangevraagd te hebben, dat ik een opleiding mocht volgen niveau 4.
De school geloofde mij niet want wat kon ik nou...
Dus moest beginnen met niveau 2 ik raakte tijdens de opleiding zwanger van mijn zoontje, was zwaar, maar heb het afgemaakt!
Toch voelde ik mij leeg, zat weer met een postnatale depressie en heb het gevoel tot de dag van vandaag dat ik er niet uit kom 2 jaar later.
Ik probeer van alles niks helpt artsen, psychologen.
Ik probeer werk te zoeken krijg nergens de kans, heb nog steeds geen vriendinnen, ben constant alleen en hoe lief mijn vriend ook is, hij heeft het te druk met zijn werk.
Mijn zoontje is vaker bij zijn moeder dan thuis, mijn dochter is 10 menstrueerd en zit in de puberteit, ik geef mijn 100% als moeder zijnde en merk gelukkig dat alles goed gaat met haar en zij een slimme, verstandige meid is(wat veel moeite kost hoor) ze geniet van het leven.
Alleen mama is er doorheen vroeger kon ik nog grappen maken en mijn muurtje om me heen trekken of een masker op doen, maar dat gaat niet meer.
Ik huil om alles ben nu 28 niks lukt ik voel me ellendig verward eenzaam en ik ga amper nog naar buiten.
Ik vertrouw niemand meer en voel me als stront onder een schoen,
Ik haat mezelf, ik vecht elke dag een innerlijke strijd.
Het is alsof ik elke dag opsta met een hart vol pijn, ben nu ook nog jointjes gaan roken als de kinderen slapen om tot rust te komen, maar wil er eigenlijk mee stoppen.
Ik zou willen dat ik de juiste begeleiding gehad had, nu dat ikzelf kinderen heb, snap ik niet hoe het zo heeft kunnen gaan....
Ik wil het beste voor hun, mijn moeder is gelukkig veranderd en heeft goede gesprekken met mij gehad, ik heb haar vergeven, iedereen maakt fouten en leert ervan, maar het heeft wel zijn tol geeist.
Ze had hem zelfs bij mij thuis uitgenodigd zonder dat ik het wilde, zat hij met zijn vieze schoenen op mijn nieuwe tapijt te schreeuwen:"Ik heb alleen maar mijn best gedaan hoor, misschien moet je hulp gaan zoeken, ik ben de beste vader geweest die ik kon zijn" YEAH RIGHT!!
Alles wordt toch weer op mij gereflecteerd he.
Ik hoef geen medelijden hoor, maar zet dit verhaal neer in het superkort om jullie mening te horen.
Mijn vriend, moeder eigenlijk iedereen vind dat ik mijn aanstel en er het beste van moet maken positief blijven!
Ik heb alles geprobeerd, maar als alles is wat ik krijg negatief is en ik mij nergens kan opladen of mezelf verder ontwikkelen wat verder dan??
Ben ik gek?
woensdag 23 juni 2010 om 15:25
Nee, je bent niet gek. Maar je bent nu wel volwassen. En wat je nu moet doen is voor jezelf en je dochter gaan zorgen, ongeacht wat anderen doen.
Je zal naar jezelf MOETEN kijken om verder te komen.
Je zal jezelf moeten vragen inderdaad, HOE nu verder? Je moet het met jou doen. Niet met moeders, vriendjes en andere mensen.
ff vraagje voor jezelf...
Hoe ga jij jou helpen? Wat is de eerste stap?
Iedereen kan het je vertellen. Het werkt beter als je zelf nadenkt over de volgende stap.
Wat absoluut niet betekent dat je de oplossing moet hebben of je verleden ook maar een beetje verwerkt. Maar meisje, als je nu niets doet... creeer je veel meer trauma's in je leven. Het is echt aan jou om nu iets te doen met jezelf.
Je zal naar jezelf MOETEN kijken om verder te komen.
Je zal jezelf moeten vragen inderdaad, HOE nu verder? Je moet het met jou doen. Niet met moeders, vriendjes en andere mensen.
ff vraagje voor jezelf...
Hoe ga jij jou helpen? Wat is de eerste stap?
Iedereen kan het je vertellen. Het werkt beter als je zelf nadenkt over de volgende stap.
Wat absoluut niet betekent dat je de oplossing moet hebben of je verleden ook maar een beetje verwerkt. Maar meisje, als je nu niets doet... creeer je veel meer trauma's in je leven. Het is echt aan jou om nu iets te doen met jezelf.
woensdag 23 juni 2010 om 15:36
Ja, geloof me ben zo lang bezig met mijn leven.
Kijk gewoon naar mijn vriend goede baan echt wat bereikt in zijn leven rijbewijs geestelijk stabiel, leuke vrienden.
Dan besef je eigenlijk wat je gemist hebt en tuurlijk door blijven gaan, maar ik wordt letterlijk nergens aan genomen met werk, krijg niet eens een kans of ik zit met oppas, finfncieel ben ik afhankelijk van vriendlief.
Zou graag nog een opleiding willen volgen om iets voor mezelf te beginnen, maar kan niet eens betalen, kan niks betalen, niks beginnen wat opvoeding betrft gaat het bhoorlijk goed, ik doe het beter dan de meeste moeders om mij heen, ik leer mijn dochter om niet onzeker te zijn en dat ze niet over zich heen moet laten lopen, gelukkig is zij alles wat ik vroeger had willen zijn.
Mijn zoontje is pas 2 die is nog jong en wilt alleen maar knuffelen, het is alleen mezelf
Kijk gewoon naar mijn vriend goede baan echt wat bereikt in zijn leven rijbewijs geestelijk stabiel, leuke vrienden.
Dan besef je eigenlijk wat je gemist hebt en tuurlijk door blijven gaan, maar ik wordt letterlijk nergens aan genomen met werk, krijg niet eens een kans of ik zit met oppas, finfncieel ben ik afhankelijk van vriendlief.
Zou graag nog een opleiding willen volgen om iets voor mezelf te beginnen, maar kan niet eens betalen, kan niks betalen, niks beginnen wat opvoeding betrft gaat het bhoorlijk goed, ik doe het beter dan de meeste moeders om mij heen, ik leer mijn dochter om niet onzeker te zijn en dat ze niet over zich heen moet laten lopen, gelukkig is zij alles wat ik vroeger had willen zijn.
Mijn zoontje is pas 2 die is nog jong en wilt alleen maar knuffelen, het is alleen mezelf
woensdag 23 juni 2010 om 15:41
Het is met het soort trauma's dat jij in je (vroege) leven hebt opgelopen op latere leeftijd erg lastig om de juiste keuzes te maken. Juist in de zin dat ze je helpen naar een betere toekomst. Ik denk dus (maar ik ben alleen ervaringsdeskundig, en geen geschoolde professional!) dat je gebaat zult zijn bij iemand die je kan leren goede, helpende, (voor jou) liefdevolle keuzes te maken.
Dat je 28 bent betekent alleen maar dat je nog 70 jaar tijd hebt om gelukkig te zijn .
Het is mogelijk om je leven te veranderen, om te leren met een andere bril naar jezelf, de wereld om je heen en de toekomst te kijken. Alleen is het natuurlijk niet zo, dat je ellende die is opgebouwd gedurende 28 jaar in één klap verwerkt kunt hebben.
Heb je al eens overwogen om je door te laten verwijzen naar een hulpverlener die gespecialiseerd is in traumaverwerking?
Dat je 28 bent betekent alleen maar dat je nog 70 jaar tijd hebt om gelukkig te zijn .
Het is mogelijk om je leven te veranderen, om te leren met een andere bril naar jezelf, de wereld om je heen en de toekomst te kijken. Alleen is het natuurlijk niet zo, dat je ellende die is opgebouwd gedurende 28 jaar in één klap verwerkt kunt hebben.
Heb je al eens overwogen om je door te laten verwijzen naar een hulpverlener die gespecialiseerd is in traumaverwerking?
woensdag 23 juni 2010 om 16:12
quote:bulma schreef op 23 juni 2010 @ 15:36:
Ja, geloof me ben zo lang bezig met mijn leven.
Kijk gewoon naar mijn vriend goede baan echt wat bereikt in zijn leven rijbewijs geestelijk stabiel, leuke vrienden.
Het is op zich goed te zien om je heen hoe het allemaal kan
Dan besef je eigenlijk wat je gemist hebt en tuurlijk door blijven gaan, maar ik wordt letterlijk nergens aan genomen met werk, krijg niet eens een kans of ik zit met oppas, finfncieel ben ik afhankelijk van vriendlief.
Tuurlijk heb je wat gemist. Echter is het nu aan jou om dit goed te maken. Kijk naar een opleiding, leer/werk traject, vraag begeleiding. Oppas is geen excuus, ik heb er drie en werk fulltime. Grootste deel van mijn salaris gaat naar de oppas, maar voor jou wordt het grootste deel vergoed door de belastingdienst. Het kan dus wel degelijk. Je kiest er voor om afhankelijk te zijn van je vriend. Het KAN anders
Zou graag nog een opleiding willen volgen om iets voor mezelf te beginnen, maar kan niet eens betalen, kan niks betalen, niks beginnen wat opvoeding betrft gaat het bhoorlijk goed, ik doe het beter dan de meeste moeders om mij heen, ik leer mijn dochter om niet onzeker te zijn en dat ze niet over zich heen moet laten lopen, gelukkig is zij alles wat ik vroeger had willen zijn.
Je zou eens kunnen kijken naar een leer/werk traject en er zijn instanties die je verder kunnen helpen. Wat betreft je dochter, het is fijn dat het goed gaat, maar onderschat niet wat voor een effect het heeft als haar moeder niet goed met zichzelf omgaat.
Mijn zoontje is pas 2 die is nog jong en wilt alleen maar knuffelen, het is alleen mezelf
Je hebt echt hulp nodig en daar (nog) wel van afhankelijk. Maar zoek die hulp bij de mensen die daar wat mee kunnen en niet bij je partner. Hij kan je steunen, je kan eigenlijk met goed fatsoen niet altijd op hem blijven leunen.
Je bent als het er op aan komt ultimo op jezelf aangewezen. Andere mensen hebben beperkt de mogelijkheid om je te helpen. Als je teveel verwacht haken ze af en raak je teleurgesteld.
Wie is verantwoordelijk voor jou leven? Jij, en jij alleen.
Maar ook nog eens voor je kinderen.
Wijs zijn is beseffen dat je het nu nog niet alleen kan en zoeken naar de juiste wegen om vooruit te komen
Ja, geloof me ben zo lang bezig met mijn leven.
Kijk gewoon naar mijn vriend goede baan echt wat bereikt in zijn leven rijbewijs geestelijk stabiel, leuke vrienden.
Het is op zich goed te zien om je heen hoe het allemaal kan
Dan besef je eigenlijk wat je gemist hebt en tuurlijk door blijven gaan, maar ik wordt letterlijk nergens aan genomen met werk, krijg niet eens een kans of ik zit met oppas, finfncieel ben ik afhankelijk van vriendlief.
Tuurlijk heb je wat gemist. Echter is het nu aan jou om dit goed te maken. Kijk naar een opleiding, leer/werk traject, vraag begeleiding. Oppas is geen excuus, ik heb er drie en werk fulltime. Grootste deel van mijn salaris gaat naar de oppas, maar voor jou wordt het grootste deel vergoed door de belastingdienst. Het kan dus wel degelijk. Je kiest er voor om afhankelijk te zijn van je vriend. Het KAN anders
Zou graag nog een opleiding willen volgen om iets voor mezelf te beginnen, maar kan niet eens betalen, kan niks betalen, niks beginnen wat opvoeding betrft gaat het bhoorlijk goed, ik doe het beter dan de meeste moeders om mij heen, ik leer mijn dochter om niet onzeker te zijn en dat ze niet over zich heen moet laten lopen, gelukkig is zij alles wat ik vroeger had willen zijn.
Je zou eens kunnen kijken naar een leer/werk traject en er zijn instanties die je verder kunnen helpen. Wat betreft je dochter, het is fijn dat het goed gaat, maar onderschat niet wat voor een effect het heeft als haar moeder niet goed met zichzelf omgaat.
Mijn zoontje is pas 2 die is nog jong en wilt alleen maar knuffelen, het is alleen mezelf
Je hebt echt hulp nodig en daar (nog) wel van afhankelijk. Maar zoek die hulp bij de mensen die daar wat mee kunnen en niet bij je partner. Hij kan je steunen, je kan eigenlijk met goed fatsoen niet altijd op hem blijven leunen.
Je bent als het er op aan komt ultimo op jezelf aangewezen. Andere mensen hebben beperkt de mogelijkheid om je te helpen. Als je teveel verwacht haken ze af en raak je teleurgesteld.
Wie is verantwoordelijk voor jou leven? Jij, en jij alleen.
Maar ook nog eens voor je kinderen.
Wijs zijn is beseffen dat je het nu nog niet alleen kan en zoeken naar de juiste wegen om vooruit te komen
