Hoe om te gaan met depressie

Ik zou je heel graag willen helpen, maar ik weet uit ervaring dat het moeilijk is, constant die negatieve gedachtes en gevoelens. Het enige wat ik je kan aanraden is om te praten, steun te zoeken, en vooral te accepteren dat dit nu is hoe het is. Je hoeft jezelf niet te forceren om positief te zijn. Laat het negatieve gevoel maar gewoon toe, zonder jezelf of het gevoel te veroordelen. Soms zijn dingen kut en moeilijk, en dat is gewoon wat het is. Probeer jezelf elke dag kleine doelen te stellen om toch je bed uit te komen. Al is het maar om even buiten te zijn, iemand te zien of te spreken, een paar boodschappen te doen.

Echt, het voelt nu vast heel ver weg maar het kan echt veranderen. Het plezier kan weer terugkomen. Heel veel sterkte, en wees mild voor jezelf en zorg goed voor jezelf.

Wat zegt je psych van ondersteunde medicatie?

Je psych is geen arts.

Ik heb zelf geen medicatie gebruikt maar alleen cognitieve gedragstherapie gehad. Vanaf oktober ging ik de ziektewet in(2x4 uurtjes) en vanaf februari zit ik nu thuis omdat mijn contract niet werd verlengt.
Die paar uurtjes werken heeft mij zo veel headspace gekost de hele tijd dat de rust daardoor niet is gekomen. Nu, na 2,5 maand thuis, begint het zand in het troebele water in mijn hoofd wat te zakken. Ik zie het wel voor me dat over een paar maand misschien mijn creativiteit weer terug gaat komen en ik misschien wel weer een boek zou kunnen lezen.
Ik weet niet wat je nu doet qua werk ofzo maar ik zou willen dat ik iets bewuster had nagedacht wat het me heeft ‘gekost’ om te blijven werken

herkenbaar, en dapper dat je hier over schrijft Regeneration. Het is een zoektocht.

Ik heb een paar soorten medicatie uitgeprobeerd, en op het moment dat ik er niet meer in geloofde kreeg ik bij een nieuwe psychiater mijn huidige voorgeschoteld.
Alsof ik een bril opkreeg, wat een verschil.

Nog steeds zijn er tijden dat ik mijn bed moeilijk uitkom. Dagen dat alles zinloos lijkt, en ik vooral hoop dat de dag snel om is (om dan niet naar bed te willen, want dan is er weer een nieuwe dag), maar over all hebben ze mijn levenskwaliteit enorm verbeterd.


Wat voor jou de juiste weg is kan je denk ik alleen zelf uitvinden.
Ja, ritme en regelmaat helpen. Ja, wat doelen kunnen helpen om tot dingen te komen.
Bij mij helpen vooral sociale verplichtingen, die zeg ik niet zo makkelijk af en leiden me af.

Maar zware doelen, elke dag hardlopen, en een obsessie om in te duiken lijken me vooral erg uitputtend.

Ritme of dagdoelen hoef ik niet perse leuk te vinden. Ze helpen me om de tijd door te komen, mijn slaap/waak en bijbehorende hormonen/emoties redelijk te houden, en zorgen dat ik me eind van de dag nog een beetje voldaan kan voelen.


Te hoge of zware doelen zijn hier gedoemd om te mislukken, en dat levert weer een beerput aan falen en moedeloosheid op.


Weet jij ondertussen of de schop voor je kont werkt, of dat je jezelf daarmee vooral straft?
Kan je grijs zien, of ervaar je alles zwart wit?
En je kan je verleden niet loslaten zeg je, kan je daar met je therapeute wat mee?

Het is moeilijk gelukkig zijn in het heden als je verleden steeds de overhand neemt.

Sterkte!

Wat vervelend om je zo te voelen. Hoe laat kom je, je bed uit? En hoe laat ga je slapen? Zou niet gelijk zulke hoge doelen stellen, zoals hardlopen.
Probeer eerst regelmaat te krijgen en bijvoorbeeld elke dag een rondje buiten te lopen ookal lijkt dat doelloos je beweegt wel en komt buiten.
Sterkte