Psyche
alle pijlers
Hoe om te gaan met dwangneurose
dinsdag 15 januari 2008 om 20:17
Ik zit met een probleempje wat eerst heel onschuldig was maar is uitgegroeid tot iets groots. Sinds ik op mezelf woon, heb ik de neiging om van alles te controleren. Voorbeelden zijn o.a.: controleren of het gas uit is, de deur op slot is etc. Van een paar kleine dingen in het begin controleer ik nu echt alles. Als ik dit niet doe, word ik heel onrustig en kan ik niet slapen. Het begint als ik thuis kom dan controleer ik of de voordeur dicht zit. Als ik ga slapen kom het meeste: eerst het gas controleren (daar kan ik al 5 minuten over doen), daarna de koelkast (of die dicht zit), dan de lampen in de kamer, de deuren op slot, daarna of mijn pasjes in mijn portemonnee zitten. En tot slot de sleutels compleet. Echt alle sleutels tel ik na. Dan kan ik rustig slapen. Komt er nog iets extras bij, zoals bijv. kaartjes voor een concert dan controleer ik die ook nog iedere avond voordat ik ga slapen. anders slaap ik dus echt niet. Dit is echt heel erg. En ik doe dit nu ook al op m'n werk. Ik reserveer er iedere dag 10 minuten voor om te controleren of het raam dicht is, de computer uit is, de kasten op slot zijn, het kopieerapparaat uit staat en de radio. Ik ging laatst zelf nog terug om te controleren of de radio wel uit was. Dit is echt niet normaal meer. En ik wil hier heel graag vanaf. Heb al vanalles geprobeerd maar verval steeds in mijn oude patroon. Wat kan nog helpen?
dinsdag 15 januari 2008 om 20:58
Ik herken het in zoverre dat ik thuis ook de door jou genoemde zaken (behalve die kaartjes) controleer voor ik ga slapen. Maar ik doe daar niet zo lang over, alles samen nog geen drie minuutjes. En ik doe dat al jaren. Ik vind het fijn om zeker te weten of het gas goed uit is (heb een oud fornuis waarvan de knoppen makkelijk verdraaien), ik al mijn sleutels nog heb, of mijn portemonnee nog in mijn tas zit, en of de deuren op slot zitten. Wat is daar mis mee? Niets, tenzij je er zelf las van krijgt omdat het steeds erger wordt. Dat is bij mij niet het geval, het wordt eerder iets minder omdat ik het heel druk heb met andere dingen.
Maar jij zegt dat je het nu ook al op je werk gaat doen. Dan wordt het dus wel erger en ga je er last van krijgen. Misschien zou je eens met een gedragstherapeut kunnen gaan praten. Die kan je helpen de patronen te veranderen. Het lijkt me erg vermoeiend als het je steeds meer tijd kost. Uiteindelijk kun je niet meer stoppen, en dat moet je voor zijn.
Maar jij zegt dat je het nu ook al op je werk gaat doen. Dan wordt het dus wel erger en ga je er last van krijgen. Misschien zou je eens met een gedragstherapeut kunnen gaan praten. Die kan je helpen de patronen te veranderen. Het lijkt me erg vermoeiend als het je steeds meer tijd kost. Uiteindelijk kun je niet meer stoppen, en dat moet je voor zijn.
dinsdag 15 januari 2008 om 21:13
Jolietje, allereerst heel vervelend dat je hier last van hebt. Zoals je zelf al aangeeft, ervaar je dit als een groot probleem. Een dwangneurose valt onder psychische aandoeningen in de categorie angststoornissen.Ik zou je dan ook aanraden om je huisarts te raadplegen, hem/haar je probleem voor te leggen en een verwijzing voor hulp te vragen. Ik kan me voorstellen dat de drempel heel hoog is, maar het blijkt erg lastig te zijn om in je eentje van een dergelijke stoornis af te komen. En weet dat er veel mensen last van hebben, je bent niet de enige. Schrale troost uiteraard en ik wens je veel sterkte!
dinsdag 15 januari 2008 om 21:45
Zooo herkenbaar, het is bij mij nu stukken minder dan een aantal jaren geleden. Het is begonnen (volgens mij) door heftige periode in mijn leven. Ik had last van gluurder, daarnaast liep het ook niet lekker op mijn (toen huidige) werk... wat veel stress op leverde, het sloop er heel langzaam in....
Alles wat jij nu opnoemt behalve het tellen van de sleutels, deed ik. Ik heb dan ook nog een auto, die ik dan ook nog even moest controleren. Was hij wel op slot, had ik de radio er wel uit.... Totdat er daadwerklijk in mijn auto was ingebroken, hield het gek genoeg op. Het maakt dus niks uit, sterker nog, ik had hem beter open kunnen laten, dan had ik niet zoveel schade gehad, want ik laat er toch niks inzitten.
Het nakijken of mijn voordeur wel op slot zit, het gas en het controleren van de pasjes in mijn portemonnee, doe ik nog steeds alleen een stuk minder.
N.a.v. mijn problemen op het werk (lang verhaal) ben ik gan praten met een psycholoog en toen hebben we gelijk die controledwang aangepakt. d.m.v. cognitieve therapie. Dan moet je je zelf aan een aantal vragen stellen zodra je weer zo´n gedachte heb. Google het maar even, ik weet niet meer precies hoe het het werkt.
Het kan wel helpen denk ik, maar bij is het eigenlijk pas minder geworden toen het wat rustiger werd in mijn leven. Het zal nooit helemaal weg gaan, maar er is nu goed mee te leven.
Alles wat jij nu opnoemt behalve het tellen van de sleutels, deed ik. Ik heb dan ook nog een auto, die ik dan ook nog even moest controleren. Was hij wel op slot, had ik de radio er wel uit.... Totdat er daadwerklijk in mijn auto was ingebroken, hield het gek genoeg op. Het maakt dus niks uit, sterker nog, ik had hem beter open kunnen laten, dan had ik niet zoveel schade gehad, want ik laat er toch niks inzitten.
Het nakijken of mijn voordeur wel op slot zit, het gas en het controleren van de pasjes in mijn portemonnee, doe ik nog steeds alleen een stuk minder.
N.a.v. mijn problemen op het werk (lang verhaal) ben ik gan praten met een psycholoog en toen hebben we gelijk die controledwang aangepakt. d.m.v. cognitieve therapie. Dan moet je je zelf aan een aantal vragen stellen zodra je weer zo´n gedachte heb. Google het maar even, ik weet niet meer precies hoe het het werkt.
Het kan wel helpen denk ik, maar bij is het eigenlijk pas minder geworden toen het wat rustiger werd in mijn leven. Het zal nooit helemaal weg gaan, maar er is nu goed mee te leven.
woensdag 16 januari 2008 om 10:09
dit euvel herken ik!
ik moet savonds ook altijd alles controleren
en dan denk je van nu heb ik alles gecontroleerd ben ik èèn iets vergeten moet ik alles opnieuw controleren
ik ben blij dat dit onderwerp er bijstond
voel me op gelucht dat ik niet de enigste ben
zal nog iets vertellen
ook al weet ik dat de deur bijv dicht is moet ik soms nog een keer naaar beneden om het te controleren!
en dan mn man he die mag mewel eens een beetje plagen dan lig ik nèt lekker en dan zegt is het gas wel uiit is de achterdeur op de knip?
en ja hoor dan gaat mel weer...
hopeloos
mar hoop dat je ervan af komt als het lukt hoop ik het van je te horen tot die dag sterkte ...
groetjes mel
ik moet savonds ook altijd alles controleren
en dan denk je van nu heb ik alles gecontroleerd ben ik èèn iets vergeten moet ik alles opnieuw controleren
ik ben blij dat dit onderwerp er bijstond
voel me op gelucht dat ik niet de enigste ben
zal nog iets vertellen
ook al weet ik dat de deur bijv dicht is moet ik soms nog een keer naaar beneden om het te controleren!
en dan mn man he die mag mewel eens een beetje plagen dan lig ik nèt lekker en dan zegt is het gas wel uiit is de achterdeur op de knip?
en ja hoor dan gaat mel weer...
hopeloos
mar hoop dat je ervan af komt als het lukt hoop ik het van je te horen tot die dag sterkte ...
groetjes mel
woensdag 16 januari 2008 om 10:34
Ik heb even wat googlespeurwerk verricht. Er is een heleboel info te vinden, kijk zelf ook maar eens rond, waarschijnlijk herken je het wel. Hieronder wat info.
De obsessief-compulsieve stoornis (OCS) is een psychische aandoening die in het DSM-IV is gecategoriseerd als angststoornis. De oude naam van de aandoening is dwangneurose. OCS komt in verschillende vormen voor, maar het meest voorkomende kenmerk is een obsessieve drang om bepaalde handelingen uit te voeren, die rituelen worden genoemd. De OCS-patiënt voert deze handelingen (compulsies) uit als reactie op dwangmatige gedachten (obsessies). Voor anderen lijken deze handelingen overbodig en zij hebben ook geen oog voor de details, maar voor de patiënt zijn deze handelingen van vitaal belang en moeten volgens een bepaald patroon worden uitgevoerd om vermeende nadelige gevolgen te voorkomen. Voorbeelden zijn het zeer vaak controleren of een deur gesloten is of het overmatig vaak wassen van de handen (smetvrees, niet te verwarren met de specifieke mysofobie).
Er valt veel te twisten over de oorzaken van OCS, maar recent onderzoek heeft uitgewezen dat mensen met deze aandoening een ander type structuur of grotere hersenabnormaliteit vertonen op verschillende plekken in de hersenen.
De meeste OCS-patiënten zijn zich er terdege van bewust dat hun gedrag niet rationeel is, maar toch blijven ze hun dwangmatige handelingen uitvoeren om te voorkomen dat ze angstig of gespannen worden. Anderen zien hun gedrag niet als uitzonderlijk en zijn daarvan ook niet te overtuigen. In dit geval is hun OCS verwant aan een persoonlijkheidsstoornis en heeft het een andere naam, namelijk OCPD (Obsessive-compulsive personality disorder, Dwangmatige- of Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis)) en moet niet verward worden met OCS. Er is nog een derde groep die geen dwangmatige handelingen verricht. In hun geval blijft het ziektebeeld beperkt tot dwanggedachten.
OCS moet worden onderscheiden van de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, die in de psychiatrie wordt gedefinieerd als een eigenschap van de persoonlijkheid in plaats van een angststoornis. De term obsessief wordt ook in andere contexten gebruikt, vaak om aan te geven dat iemand zeer geconcentreerd of perfectionistisch met zijn taken bezig is. In dit geval is er natuurlijk lang niet altijd sprake van een stoornis. Dit is pas het geval als het obsessieve of compulsieve gedrag normaal functioneren in de weg staat. Het is ook van belang om OCS en andere typen van angst of spanning te onderscheiden, waaronder de spanningen en stress die in het dagelijks leven kunnen voorkomen
De obsessief-compulsieve stoornis (OCS) is een psychische aandoening die in het DSM-IV is gecategoriseerd als angststoornis. De oude naam van de aandoening is dwangneurose. OCS komt in verschillende vormen voor, maar het meest voorkomende kenmerk is een obsessieve drang om bepaalde handelingen uit te voeren, die rituelen worden genoemd. De OCS-patiënt voert deze handelingen (compulsies) uit als reactie op dwangmatige gedachten (obsessies). Voor anderen lijken deze handelingen overbodig en zij hebben ook geen oog voor de details, maar voor de patiënt zijn deze handelingen van vitaal belang en moeten volgens een bepaald patroon worden uitgevoerd om vermeende nadelige gevolgen te voorkomen. Voorbeelden zijn het zeer vaak controleren of een deur gesloten is of het overmatig vaak wassen van de handen (smetvrees, niet te verwarren met de specifieke mysofobie).
Er valt veel te twisten over de oorzaken van OCS, maar recent onderzoek heeft uitgewezen dat mensen met deze aandoening een ander type structuur of grotere hersenabnormaliteit vertonen op verschillende plekken in de hersenen.
De meeste OCS-patiënten zijn zich er terdege van bewust dat hun gedrag niet rationeel is, maar toch blijven ze hun dwangmatige handelingen uitvoeren om te voorkomen dat ze angstig of gespannen worden. Anderen zien hun gedrag niet als uitzonderlijk en zijn daarvan ook niet te overtuigen. In dit geval is hun OCS verwant aan een persoonlijkheidsstoornis en heeft het een andere naam, namelijk OCPD (Obsessive-compulsive personality disorder, Dwangmatige- of Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis)) en moet niet verward worden met OCS. Er is nog een derde groep die geen dwangmatige handelingen verricht. In hun geval blijft het ziektebeeld beperkt tot dwanggedachten.
OCS moet worden onderscheiden van de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, die in de psychiatrie wordt gedefinieerd als een eigenschap van de persoonlijkheid in plaats van een angststoornis. De term obsessief wordt ook in andere contexten gebruikt, vaak om aan te geven dat iemand zeer geconcentreerd of perfectionistisch met zijn taken bezig is. In dit geval is er natuurlijk lang niet altijd sprake van een stoornis. Dit is pas het geval als het obsessieve of compulsieve gedrag normaal functioneren in de weg staat. Het is ook van belang om OCS en andere typen van angst of spanning te onderscheiden, waaronder de spanningen en stress die in het dagelijks leven kunnen voorkomen
woensdag 16 januari 2008 om 10:38
Nog iets, een dwangneurose valt dus onder de noemer angststoornis, ik vond dit nog:
Niet afwachten
De deur niet uit durven, niemand durven aankijken, dagelijks het hele huis controleren op spinnen: iemand met een angststoornis kan geen gewoon leven meer leiden. Mensen die lange tijd last hebben van een angststoornis, raken vaak hun werk en vrienden kwijt en vereenzamen. De kans daarop is vooral groot als zij de angst voor iedereen verborgen houden. 30 procent van de mensen met een angststoornis kampt ook met depressiviteit of alcoholmisbruik.
Ook voor een partner, kinderen en vrienden is de angst vaak een zware belasting, bijvoorbeeld wanneer hun partner, ouder of vriend(in) nooit zonder hun begeleiding de straat op durft of voortdurend het huis blinkend schoon wil houden.
Het ontlopen van de angst begint meestal met het vermijden van een paar onopvallende situaties, maar uiteindelijk kan een angststoornis het leven van de ‘patiënt’ en zijn omgeving geheel beheersen. Zover hoeft het niet te komen, want angststoornissen zijn goed te behandelen.
Wacht niet met hulp zoeken, want angststoornissen gaan zelden vanzelf over.
Therapie helpt
Angststoornissen zijn goed te behandelen met behulp van gedragstherapie en medicijnen. Tijdens de therapie gaat de behandelaar met u in op uw klachten, de mogelijke oorzaken, de situaties waarin de angst of paniek optreedt en de gedachten die u daarbij heeft. Verder geeft hij u oefeningen mee waarmee u kunt werken aan het overwinnen van de angst en het bestrijden van angstopwekkende gedachten. Verder kunt u met behulp van ademhalings- en ontspanningsoefeningen de angst leren beheersen en bijvoorbeeld hyperventilatie leren voorkomen.
Niet afwachten
De deur niet uit durven, niemand durven aankijken, dagelijks het hele huis controleren op spinnen: iemand met een angststoornis kan geen gewoon leven meer leiden. Mensen die lange tijd last hebben van een angststoornis, raken vaak hun werk en vrienden kwijt en vereenzamen. De kans daarop is vooral groot als zij de angst voor iedereen verborgen houden. 30 procent van de mensen met een angststoornis kampt ook met depressiviteit of alcoholmisbruik.
Ook voor een partner, kinderen en vrienden is de angst vaak een zware belasting, bijvoorbeeld wanneer hun partner, ouder of vriend(in) nooit zonder hun begeleiding de straat op durft of voortdurend het huis blinkend schoon wil houden.
Het ontlopen van de angst begint meestal met het vermijden van een paar onopvallende situaties, maar uiteindelijk kan een angststoornis het leven van de ‘patiënt’ en zijn omgeving geheel beheersen. Zover hoeft het niet te komen, want angststoornissen zijn goed te behandelen.
Wacht niet met hulp zoeken, want angststoornissen gaan zelden vanzelf over.
Therapie helpt
Angststoornissen zijn goed te behandelen met behulp van gedragstherapie en medicijnen. Tijdens de therapie gaat de behandelaar met u in op uw klachten, de mogelijke oorzaken, de situaties waarin de angst of paniek optreedt en de gedachten die u daarbij heeft. Verder geeft hij u oefeningen mee waarmee u kunt werken aan het overwinnen van de angst en het bestrijden van angstopwekkende gedachten. Verder kunt u met behulp van ademhalings- en ontspanningsoefeningen de angst leren beheersen en bijvoorbeeld hyperventilatie leren voorkomen.
woensdag 16 januari 2008 om 17:41
Hoi Jolietje79
Zoooo herkenbaar!!! Ik heb ook dwangneurose al vanaf mijn 4e ( dat vertelde mijn moeder)
Ik moet alles controleren met een even getal ( dus 4 x de deur dicht doen, 6 keer het dekbed goed leggen enz) Doe ik dit niet dan word ik heel onrustig en zenuwachtig.
De laatste tijd gaat het wel redelijk goed, maar dat komt omdat ik een jaar in therapie heb gezeten hiervoor en ik hier echt heb geleerd dat ik over het dwangen mag praten en dat t niet stom is.
Door dat te doen heb ik minder last van de dwang neurose, maar inderdaad als er iets onverwachts gebeurd dan is t er weer!!
Zoooo herkenbaar!!! Ik heb ook dwangneurose al vanaf mijn 4e ( dat vertelde mijn moeder)
Ik moet alles controleren met een even getal ( dus 4 x de deur dicht doen, 6 keer het dekbed goed leggen enz) Doe ik dit niet dan word ik heel onrustig en zenuwachtig.
De laatste tijd gaat het wel redelijk goed, maar dat komt omdat ik een jaar in therapie heb gezeten hiervoor en ik hier echt heb geleerd dat ik over het dwangen mag praten en dat t niet stom is.
Door dat te doen heb ik minder last van de dwang neurose, maar inderdaad als er iets onverwachts gebeurd dan is t er weer!!
woensdag 16 januari 2008 om 17:50
Hoi Jolietje,
Knap dat je hier zo eerlijk schrijft wat je bij jezelf herkent. Dat is volgens mij de eerste stap tot verandering. Je schrijft dat je zelf geprobeerd hebt om je dwanghandelingen te stoppen/verminderen, maar dat dit niet lukt.
Ook ik denk dat dit betekent dat het je zou kunnen helpen om hulp te zoeken. Een psycholoog kan je hier bij helpen. Zoals Bumper al schrijft, kan cognitieve therapie hierbij zinvol zijn (Bumper doelt misschien op RET?).
Zonder Boompje meteen te willen beledigen, vind ik wel dat je moet oppassen met het spreken over een OCS. Het uitvoeren van dwanghandelingen betekent nog niet direct dat er bij Jolietje sprake is van een OCS-stoornis. Het is niet aan ons forummers om hier op basis van een berichtje van Jolietje maar meteen een diagnose te stellen. Belangrijk is dat Jolietje last heeft van haar eigen gedrag en hier iets aan wil veranderen
Succes!
Prinses
Knap dat je hier zo eerlijk schrijft wat je bij jezelf herkent. Dat is volgens mij de eerste stap tot verandering. Je schrijft dat je zelf geprobeerd hebt om je dwanghandelingen te stoppen/verminderen, maar dat dit niet lukt.
Ook ik denk dat dit betekent dat het je zou kunnen helpen om hulp te zoeken. Een psycholoog kan je hier bij helpen. Zoals Bumper al schrijft, kan cognitieve therapie hierbij zinvol zijn (Bumper doelt misschien op RET?).
Zonder Boompje meteen te willen beledigen, vind ik wel dat je moet oppassen met het spreken over een OCS. Het uitvoeren van dwanghandelingen betekent nog niet direct dat er bij Jolietje sprake is van een OCS-stoornis. Het is niet aan ons forummers om hier op basis van een berichtje van Jolietje maar meteen een diagnose te stellen. Belangrijk is dat Jolietje last heeft van haar eigen gedrag en hier iets aan wil veranderen
Succes!
Prinses
Peas on earth!
donderdag 17 januari 2008 om 08:09
Juist ja, en de symptonen die Jolientje beschrijft zijn dezelfde die voorkomen bij een dwangneurose. (de naam die zij zelf ook in titel topic er aan geeft ![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
Ik stel dus geen diagnose.
Dit zegt Van Dale erover;
dwang·neu·ro·se (dev)
1 zenuwziekte waarbij de lijder gedwongen bepaalde handelingen verricht
Ik heb er wat info over op gezocht en deze in topic geplakt. Als je ergens last van hebt, zoals Jolientje denk ik dat je niet eindeloos door moet blijven lopen, maar er verstandig aan doet hulp te zoeken.
Ik stel dus geen diagnose. Dit zegt Van Dale erover;
dwang·neu·ro·se (dev)
1 zenuwziekte waarbij de lijder gedwongen bepaalde handelingen verricht
Ik heb er wat info over op gezocht en deze in topic geplakt. Als je ergens last van hebt, zoals Jolientje denk ik dat je niet eindeloos door moet blijven lopen, maar er verstandig aan doet hulp te zoeken.
zondag 27 januari 2008 om 09:08
Wellicht een beetje mosterd na de maaltijd, maar ik herken het absoluut. Als klein kind had ik het al wel een beetje, maar dat hebben de meeste kinderen geloof ik wel. Maar als volwassene heb ik het heel sterk gehad rond en na het overlijden van mijn moeder. Psychologie van de koude grond: alsof het het enige was waar ik nog wel controle over had. Toen het me in de weg begon te zitten, bij voorbeeld toen ik uit de bijna vertrekkende trein ben gesprongen om terug te gaan naar huis om te controleren of ik de deur wel op slot had gedaan en me er steeds meer bewust van begon te worden, ben ik het zelf bewust gaan terugdraaien. Eerst met het weggaan ("het ergste wat kan gebeuren is dat iemand inbreekt en dan vergoed de verzekering de schade, ik doe de duer bovendien altijd op slot en hoe groot is nu de kans dat iemand langskomt de ene keer dat ik dat niet zou hebben gedaan" en dan 's avonds controleren "zie ik heb inderdaad de deur op slot gedaan zoals ik altijd doe") en langzamerhand ook met naar bed gaan. Kijk een zeker ritueel zal iedereen hebben met vertrekken en slapengaan, maar het moet jezelf niet in de weg gaan zitten. Ik hoop dat je er zelf mee kan stoppen, maar aarzel anders niet om hulp te zoeken. Je huisarts heeft zonder twijfel al honderden mensen gezien met precies hetzelfde probleem en kan zeker helpen als het jezelf niet meer lukt.
