Hoe om te gaan met temperament en prikkels van buitenaf????

Ik beschik over een vrij levendige fantasie, ik kan dingen altijd beeldend voor me zien, maar op de een of andere manier heb ik mijn fantasiewereld, mijn binnenwereld, wat er in me leeft, niet kunnen uiten.



Ik was altijd een levendig kind, spontaan en altijd vol energie, maar toen die energie niet naar buiten kon komen, bleef ik van binnen gevangen zitten, als een gekooid vogeltje, mijn ouders hebben mij te weinig mogelijkheden geboden om mij op een normale manier te kunnen en te mogen uiten.



Ik merk als ik mij teveel uit en/of teveel opwindt over dingen, dat mijn gevoel van binnen barst, dan wil ik zoveel zeggen, zoveel uiten dat mijn hersens dat overschot aan informatie niet kunnen bevatten, maar gedoseerd uiten lukt me gewoon niet, het is net of ik van binnen een soort oerdrang heb om mezelf te bewijzen, om mezelf te laten zien wie ik ben, dat ik aanwezig ben en dat ik gezien wil worden.



Nu zit ik hiervoor natuurlijk in therapie, maar soms heb ik daar helemaal geen zin om daar heen te gaan, want dan moet ik weer stil staan bij mezelf en dan word ik zwaar depressief, want dan gaat het vooral over het feit dat ik me niet heb kunnen uiten, wat ik gemist heb ed en ik ben die fase eigenlijk zat, ik wil ook naar een stukje vrijheid in mezelf, dat ik mezelf de ruimte geef om mezelf te zijn, maar van binnen voel ik me vaak gebonden en ik ben ook niet altijd leuk en gezellig in het contact met anderen, o.a. door mijn heftigheid en door het teveel met mezelf bezig zijn, dat merk ik aan de reacties op het forum ook.



Ik zal ook wel weer de opmerking krijgen dat ik alweer een topic heb geopend en dat het weer over hetzelfde onderwerp gaat, maar ik zit hier ook om iets te leren en als mensen niet in mjn verhalen geinteresseerd zijn, kunnen ze beter niet reageren en gewoon op een ander forum verder gaan, want al lijkt het niet zo en al lijk ik vaak schoppende en rebellerende en al vinden mensen mijn opmerkingen niet altijd gestoeld op fijngevoeligheid, ik zit ook in een leerproces en velen van jullie hebben misschien wel de ruimte en de gelegenheid gehad om zich te uiten, in het verleden en nu en ik heb dat nu eenmaal niet, dus ik heb heel erg veel in te halen, maar soms denk ik dat het allemaal wel mee valt, dus dat wisselt.



Mijn gevoel is dus overduidelijk uit balans, hoewel ik ook wel duidelijk een vooruitgang zie ivm een paar jaar geleden, toen had ik mezelf echt nooit onder controle en nu gaat dat toch een stuk beter.



Ik heb in therapie ook geleerd om dingen uit te praten, nu is mijn vriend niet zo'n prater en hij vond het op een gegeven moment ook vrij irritant, want ik bleef maar gaan en ik hield niet op en nu lees ik ook postings dat ik rekening moet houden met andermans gevoelens en dat begrijp ik ook, maar voor mijn gemoedsrust blijf ik soms dingen doorvragen, net zolang tot ik een rustig en bevredigend gevoel van binnen heb en dat komt zeker vrij kinderachtig over, maar dat is nu eenmaal mijn leerproces en ik kom er op deze manier ook.



Voor degenen die in dit verhaal herkenning vinden, tips en adviezen zijn welkom. Criticasters die het zgn allemaal zo beter weten, die mogen wegblijven, want daar schiet ik gewoon helemaal niets mee op, je gaat tegen een kind toch ook niet zeggen dat ie in een keer volwassen moet worden, dat valt nu eenmaal niet te overhaasten, hoe kritisch jullie ook zijn en waarom zou ik luisteren naar mensen die mij irritant vinden, dat heeft toch op geen enkele manier nut?

Nu zit ik met een vraag: in hoeverre moet je dat over kunnen doen, emotioneel? Moet je alles maar zeggen wat je denkt met alle gevolgen van dien? Moet je je inhouden ten koste van alles om maar geen ruzies en conflicten te krijgen????

schorpioentje29 schreef op 25 juli 2008 @ 23:05:

ik snap je vraag niet zo goed, daarvoor zit er te weinig samenhang en informatie in je post. ook snap ik het verband niet tussen je jeugd en je kennelijke drang om zomaar alles te kunnen zeggen. het lijkt erop dat je erg in de knoop zit met jezelf. volgens mij heb jij meer aan een gesprek met een psycholoog of psychiater dan wat volkswijsheden van de viva-dames (niet lullig bedoeld hoor, maar mensen met mentale problemen kunnen beter hulp zoeken denk ik dan forummen).

Veel succes gewenst met alles

Waarom moet een mens bij elk probleem dat hij of zij heeft naar een therapeut en mag er over zulk soort dingen niet gewoon op een forum gesproken worden, ik ben niet ziek of zo?



Alles wordt hier besproken, zie ik en als ik weer eens wat ik wil zeggen, dan is daar geen ruimte voor.

Soms word ik er gewoon verdrietig en depressief van hoe ik ben en hoe ik kan reageren. Ik heb er heel veel moeite mee om op een normale, beschaafde, menselijke manier met mensen te communiceren. Of ik ben bang voor ze, of ik vertrouw ze niet en soms heb ik gewoon geen zin om contact te maken, dan ben ik liever op mezelf.



Mijn baan vergt ook wel erg veel van me, ik ben dan constant met mensen bezig en dat is aan de ene kant de reden dat ik voor het werk heb gekozen, maar soms kost het me veel moeite en heb ik echt de behoefte om tot mezelf te komen, wat gelukkig wel kan. Ik praat op mijn werk ook niet veel met collega's, dan ben ik vrij zakelijk en afstandelijk om niet gekwetst te worden en dat doet me van binnen dan ook verdriet, omdat ik aan de buitenkant heel anders overkom, dan wat er van binnen zit, er zit nog totaal geen balans tussen mijn gevoel en mijn werkelijke leeftijd.



Volgens mijn leeftijd zou ik volwassen moeten zijn en misschien al kinderen moeten hebben, maar ik mis die competenties om altijd en eeuwig voor iemand te moeten zorgen, ik heb dat veel en veel te veel gedaan in het verleden, altijd maar sloven voor anderen en totaal niet aan mezelf toekomen.

Zamirah schreef op 25 juli 2008 @ 23:16:

Ga lekker sporten ofzo, dan raak je je energie een beetje kwijt.

Ja, dat is ook wel een goed idee.

En wat doe ik dan met die overvloedige behoefte aan contact?



En soms wordt het contact met mensen me teveel, dan ben ik weer bang dat het kapot wordt gemaakt, net zoals dat vroeger het geval was. Mijn vader kon nooit eens gezellig zijn en van contact met zijn familie genieten, zodra er iets dichtbij kwam, maakte hij het kapot en stuk door een paar rotopmerkingen, daarom heb ik nooit en te nimmer een band met mijn familieleden op kunnen bouwen en daar lijd ik nu heel erg onder.



Ik krijg vaak op m'n kop dat ik het gezin verpest enzo, maar mijn gedrag vroeger was slechts een reactie op wat er om me heen gebeurde, ik kon ook niet gezellig en positief blijven als er voortdurend ruzie en geweld om me heen was en een vader die altijd en eeuwig depressief was en in de knoei met zichzelf en dan al die woedebuien, daar werd ik helemaal gek van, er hoefde maar iets niet te gaan zoals hij dat wilde en het huis was te klein en wij moesten het weer eens ontgelden, helaas heb ik al die gedragingen van hem overgenomen zoals hij dat weer van zijn ouders heeft overgenomen, leuk zo'n erfenis, echt heel erg leuk.



En dan al die negatieve opmerkingen de hele dag, ik werd daar zo moe van op een gegeven moment, ik had als kind ook wel eens de behoefte aan een sterke en vrolijke vader die er ook eens voor mij was ipv dat hij altijd in zichzelf was gekeerd.



Ik moest als kind mezelf maar vermaken, vandaar mijn rijke fantasiewereld, dat was mijn vlucht, ik las veel boeken en ik droomde over het leven wat ik wilde hebben met veel aandacht en veel geluk en liefde, een veilig nest gewoon, maar helaas zat dat er niet in en nu mag ik blij zijn dat ik enigszins normaal kan functioneren, want er zijn ook mensen met zo'n verleden die echt niets meer durven en zich altijd onveilig en bang voelen.



Ik verberg die gevoelens van onveiligheid, maar ik ben nog altijd bang als ik harde geluiden hoor, dat er iets engs gebeurd, waar ik niet tegen bestand ben, daarom wil ik altijd en eeuwig de controle houden over dingen, maar dat kan natuurlijk niet, want dan raak ik hartstikke gespannen.



Ook ben ik nog steeds bang om geslagen te worden, ik werd vroeger veel geslagen door mijn vader als hij een rotbui had, dan reageerde hij dat op ons af en nu heb ik zoiets van, als er weer een ruzie is, waar blijven die klappen, zo ben ik er aan gewend. Ik weet gewoon niet beter, mijn vader praatte zijn emoties niet uit, maar hij uitte zich in geweld en woede en zijn kinderen waren de dupe.



Daarom ook mijn postings op een ander topic over die buurvrouw die duidelijk wordt mishandeld door haar man, ik zie daar dan ook het kwaad niet echt in, ik ben zelf niet anders gewend, maar als ik dat zeg, word ik weer aangevallen. Vrouwen die geen geweld gewend zijn, begrijpen niet dat je ook aan geweld, woede, machtsmisbruik ed gewend raakt, het wordt een soort tweede natuur van je, al weet je dat het niet goed is, wat moest ik doen?



Mijn vader was de baas en dat liet hij merken ook en wat van binnen zo diep is geplant, dat krijg je er niet zomaar uit, ondanks al de positieve verhalen die ik hier ook op het forum lees, de verhalen die men graag leest en als iemand langer vastzit vanbinnen, is iemand al gauw een zielepoot en een slachtoffer, ze zouden zelf eens in mijn schoenen moeten hebben gestaan, een jeugd vormt je gewoon, je weet niet beter, want je moeder keurt het gedrag van je vader ook goed en wie vertelt me dat mijn vader me niet mag slaan etc?



wie zegt me dat hij me niet mag vernederen, in hoeverre kan je jezelf verdedigen als kind, je bent dan totaal niet weerbaar, dat moet je immers nog leren, ik werd ahw helemaal doodgedrukt door mijn dominante pa die voor mij totaal geen ruimte overliet om te leven, om te ademen, zijn wil is en was wet, hij was en is de baas en wij waren/zijn slechts zijn volgelingen en ieder protest werd/wordt de grond in geboord, met de opmerking dat zulk soort gedrag niet passend is, maar ze wekken dat gedrag zelf op, ze werken het zelf in de hand en dan ons de schuld geven dat we zulke slechte kinderen zijn geworden, een mens is niet voor niets een product van zijn opvoeding?



En ik ben het soms zo beu om tegen al die emoties van binnen te vechten, soms wilde ik maar dat ik niets voelde, dat ik niet telkens werd geconfronteerd met mezelf, dat ik niet de hele dag met mezelf bezig was, dat ik kon loslaten, maar dat blijkt heel erg moeilijk te zijn. Wanneer word ik nu ooit eens volwassen en heb ik mijn emoties op een rijtje en kan ik mjin emoties op een normale manier uiten zonder te schoppen en/of andere mensen pijn te doen. Het ene lijkt wel te gaan ten koste van een ander. Ben ik uberhaupt wel in staat om van anderen te houden, soms twijfel ik eraan, zo op slot zit ik van binnen en zie ik mensen als vijanden en als personen die een slaatje uit me willen slaan en ik zie veel mensen, bijna iedereen als iemand die mij wil overheersen, ik weet immers niet beter.



als iemand iets meer weet dan ik, beter ontwikkeld is dan ik, dan voel ik me al dom en ga ik commentaar geven op wat die persoon zegt, bv op tv om die persoon naar beneden te halen,maar dat kan je ook niet de hele dag doen, dan wordt mijn hele leven een machtsspel en daar lijkt het nu af en toe ook op.

rosanne08, je hebt gelijk, ik zal kijken wat ik met je advies kan doen.



Aan de ene kant schreeuw ik om aandacht, maar ik denk al heel erg snel dat mensen iets verkeerd bedoelen etc.



Ook heb ik snel het gevoel dat ik buitengesloten en genegeerd wordt, dat ik er niet bijhoor.



In de kerk hoorde ik er ook niet bij en ipv dat ik ervan wegliep, bleef ik er ten koste van mezelf, omdat ik niet beter wist en dacht dat het zo hoorde.



Ik was immers niet anders gewend en toen ik echt lichamelijke klachten kreeg, ben ik pas hulp gaan zoeken, maar pas na aandringen van collega's van mijn werk.



Nu zit ik idd in een periode dat ik heel erg open wordt en ik er van alles uitgooi, omdat ik er zat van ben om alles maar in te slikken en alles maar te accepteren wat anderen van mij zeggen en dat ze me in een bepaalde hokje stoppen omdat dat veilig is voor ze.



Het lucht me aan de ene kant op om me te uiten, aan de andere kant sla ik idd door, maar ik heb liever dat ik doorsla naar de andere kant dan dat ik alle emoties weer binnen houdt, ik heb er volgens mij ervoor gekozen om dan maar negatief over te komen dan alles maar te pikken en niets te zeggen en op een gegeven op m'n tandvlees te lopen om niet kwetsbaar te zijn, uit angst om gekwetst te worden en volgens mji maakt iedereen wel eens zo'n periode door dat je soms heel erg stoer bent en dingen binnen houdt en later dan toch de behoefte heb om erover te praten, maar daar gewoon de juiste plek er niet voor vindt



In therapie is idd wel zo'n plek om de emoties te uiten, maar ik heb al zolang therapie gehad en best wel intensief en soms werd ik gewoon gek van al die verhalen van anderen omdat ik zelf zo vol zat en eigenljk niet geconfronteerd wilde worden met het leed en de ellende van anderen, gewoon omdat ik dat er niet meer bij wilde hebben en omdat ik bang was dat ik erin mee werd getrokken, vooral als anderen zichzelf gingen beschadigen of als ze gingen zeggen dat ze niet meer verder wilden leven, daar werd ik dan zo enorm boos van, want volgens mij hadden die uitingen teveel invloed op mij en ik was bang dat ik me niet tegen die destrcutieve invloed kon verzetten, want mjin leven was en is ook totaal geen pretje geweest met veel afwijzingen, een onveilig gezin met veel ruzies, een kerk waarin ik totaal niet werd begrepen en waarin al mijn problemen en mjin behoefte aan aandacht totaal werd genegeerd en totaal op een verkeerde manier werd uitgelegd, dus voor mij zou het heel erg makkelijk zijn om zelfmoord te plegen, niemand die me zou missen, zo dacht ik erover.



Ik dacht echt: als ik begraven zou worden, zou niemand het erg vinden, niemand zou er achter de kist lopen, mijn ouders hielden toch niet van me, die waren me liever kwijt dan rijk etc en die kerkgangers zouden net doen alsof ze het erg vonden, omdat dat nu eenmaal beter stond voor de buitenwereld, anders zouden ze niet geloofwaardig overkomen als christenen.



Zo zag ik dat toen voor me, maar ik durfde dat tegen niemand te vertellen, bang dat ik af zou gaan en nog banger dat ik dan helemaal werd genegeerd en ik mezelf helemaal nergens meer kon vertonen, vooral bij m'n ouders niet, want die stonden daar echt niet voor open, die hadden zelf teveel aan hun eigen hoofd om met de problemen van hun dochter bezig te zijn en dat voelde ik toen wel degelijk en ik was blij dat ik toen die illegaal ontmoette, ik hield met toen helemaal aan hem vast, ik zag hem als enige vorm van leven en toen hij wegviel, ja toen viel ik ook dood, toen hoefde het voor mij helemaal niet meer, ik had geen zin meer om mezelf voor de buitenwereld anders en beter voor te doen, ik was al mijn maskers kwijt, die waren me afgenomen en ik stond daar in m'n eentje, naakt en zo intens kwetsbaar, eigenlijk te kwetsbaar om nog te kunnen leven en dat is het moment waarop er dus hulp voor me werd gezocht, want ik kon het zelf niet meer, ik wist niet meer wat ik moest doen, ik wist dat mijn leven kut was, maar ik wist niet meer hoe ik het op moest knappen, want ik had alle mogelijkheden al gehad en er was er nog geen een gelukt.



Toen moest ik dus aan de professionele hulp en dat was heftig, echt heftig, want dan word je na al die jaren echt geconfronteerd met jezelf, dan ga je zien wat er echt van binnen zit, dan zeggen ze je ook eerlijk hoe het komt, hoe het kan komen, daar kom je dan achter na een intake, dat het wel degelijk met het kerkverleden van m'n ouders had te maken en toen ik terug kwam van de intake, zei ik dat tegen m'n vriend en ik werd er vrij heftig van, maar verder wist ik op dat moment echt niet wat mij mankeeerde, wat mij echt mankeerde, ik voelde me wel depressief, maar ik was dat normaal gaan vinden.



Ik had gewoon nooit echte aandacht gehad en wat er niet is, is er gewoon niet. En toch gaat een mens dan ergens op zoek naar compensatie voor die leegte, op welke manier dan ook, omdat je toch een mens blijft en wilt overleven. Aan de ene kant leerde ik door het geloof dat je nu eenmaal dingen moest accpeteren, dat het niet anders was en dat Jezus je dan wel gelukkig zou maken, maar helaas werkte dat voor mij niet, Jezus was voor mij iemand op afstand en ik wilde nabijheid, ik wilde liefde en ik dacht dat als ik dichter bij Jezus zou komen, ik me gelukkiger zou voelen, dat dacht die hele kerk, alleen werkte het voor mij niet, want hoe meer aandacht ik gaf aan het geloof, hoe meer ik mezelf verwaarloosde, Jezus en het geloof werden voor mij een soort vlucht, een vlucht waar ik heel erg blij mee was.



Dan was ik tenminste iemand, het geloof vervulde voor mij een soort leegte, die diep van binnen zat en ik dacht, hoe fanatieker ik zou zijn, hoe beter ik me zou voelen van binnen, maar hoe fanatieker ik werd, hoe moeier ik ook werd, want van binnen werd ik moe en teleurgesteld, want ik deed totaal niets aan mijn sociale en emotionele ontwikkeling, die stonden al jaren stil, maar wat moest ik dan, vroeg ik me af, moest ik in therapie? Ik had daar op dat moment totaal geen zin in om te gaan praten over mezelf en toen die behoefte er op een gegeven moment wel kwam, toen werd mij de mond gesnoerd door de vrouw van de dominee dat ik maar meer de bijbel moest gaan lezen, maar de bijbel werd voor mij dood, omdat ik van binnen heel andere dingen voelde, ik wilde leven, ik wilde genieten, ik wilde van die plichtmatige kerkgang af, een leven zonder contacten, een leven zonder sex, een leven zonder genieten, dat wilde ik niet langer en ik ben toen ook weggegaan en confronteerde mezelf met mijn leegte, ik wilde op zoek naar mezelf maar dat ging niet zonder haken en ogen.

leefnu schreef op 27 juli 2008 @ 12:42:

Jouw citaat: 'Nu zit ik met een vraag: in hoeverre moet je dat over kunnen doen, emotioneel? Moet je alles maar zeggen wat je denkt met alle gevolgen van dien? Moet je je inhouden ten koste van alles om maar geen ruzies en conflicten te krijgen????'



Hou de woorden die anderen kunnen kwetsen of woorden vanuit frustratie/agressie gewoon voor jezelf. Want je weet het, scherpe woorden kunnen een hel laten losbarsten...Wat is het nut daarvan?



Probeer te leren dat je voldoende hebt aan het 'weten wie je zelf bent'. Dan hoef je je niet steeds uitgedaagd te voelen om je te verantwoorden naar anderen, om op elk oordeel in te gaan. Jij weet wie je werkelijk bent. Zolang jij dat weet, is dat genoeg. Je hoeft jezelf niet continu te verdedigen naar anderen. Maar doe dit vanuit een berustende houding, niet vanuit een vijandige houding. 'Weten wie je bent'-houding kan je doen vanuit geslotenheid , angst en wantrouwen. Maar de 'Weten wie je bent'-houding kan je ook hebben vanuit eigenwaarde, wijsheid en berusting. Dat laatste , probeer dat te vinden.



Maar omdat je zo beschadigd bent, ben je jezelf verloren. Je weet dus eigenlijk niet meer zo goed wie je bent...lijkt wel...



Mijn tip is dus: Ga terug naar de persoon die je van nature bent. Zoals je als kind was. Ga weer je leven inrichten naar het mens dat je bent van nature. Ga dingen DOEN die passen bij je identiteit van nature. Je schreef ergens hoe je als kind van nature was. Ga dingen doen die bij dat kind passen. Was je creatief? Ga een creatieve hobby uitvoeren. Was je levendig, ga dingen doen die daarbij passen. Dan kan je weer opleven.



Niet te veel praten joh, dat doe je al jaren in die therapie, je zegt zelf dat je er af en toe depressief van wordt. Zoek even geen mensen die ook problemen hebben, en er nog niet uit zijn. Al dat gepraat, maakt moe. Ga dingen DOEN.



Zoek mensen die verder zijn dan jij. Die weer kunnen genieten van het leven. Trek je aan hen op.



Kan je hier wat mee?

Bedankt voor je tips, Leefnu, ik ben sinds zo'n 3 weken weer gaan werken en ik heb mijn studie Nederlands Recht weer opgepakt.



Het werk is wel enigszins onder mijn niveau, maar wat wil je als je 4 jaar lang niet hebt gewerkt? Ik werk aan de balie Burgerzaken bij een gemeentehuis en in het begin was het best wel wennen, zeker als je hele moeilijke klanten en zelfs agressieve klanten aan de balie krijgt.



Als je dan nog niet zo lekker en stevig in je vel zit, ga je denken dat het aan jou ligt, zeker als de mensen om je heen je niet begeleiden hierin: hoe om te gaan met agressieve klanten en/of klanten die ten koste van alles gelijk willen hebben???



Maar ik zit nu al bij de derde gemeente en ik heb het hier erg naar m'n zin, het is wel ver reizen, zo'n anderhalf uur heen en dan ook weer anderhalf uur terug, maar dat heb ik er wel voor over.



Op deze werkplek ontmoet ik leuke collega's die idd verder zijn dan ik en volop in het leven staan en daar kan ik dus ook heel erg veel van leren, dat was nl. in de vorige banen niet zo, daar was het eerder het tegenovergestelde het geval, daar leek het wel alsof ik meer levenservaring en levensvreugde had, maar ik zit hier voorlopig leuk op m'n plek.



Daarnaast probeer ik ook leuke dingen te doen in mijn vrije tijd en dat gaat ook lekker.