Psyche
alle pijlers
hoe om te gaan met ....
zaterdag 3 januari 2009 om 22:53
3 januari 2009, iets meer dan een jaar geleden begon de ellende. Nu maak ik de balans op en merk dat ik, ondanks verschillende acties, nog steeds niet stabiel genoeg ben en om kleine zaken totaal van streek raak.
in het kort:
eind 2007 einde relatie, zoontje van bijna 2 jaar oud. woon bijna een jaar in verschillende tijdelijke woningen. gelukkig inmiddels een vaste plek.
februari 2008 zus 30 jaar, met baby van 2 maanden oud, zeldzame vorm van kanker waarvoor een zeer agressieve chemo.
mei 2008 volgt een operatie waarna verteld wordt dat ondanks chemo en operatie de kanker uitgezaaid is en haar toekomst waarschijnlijk zeer beperkt zal zijn.'
van juli tot oktober opnieuw chemo waarvan de uitkomst onvoorspelbaar is, maar wel een vreselijke aanslag op haar lichaam!
inmiddels is behandeling klaar en probeert ze voor zover dat lichamelijk en psychisch gaat haar leven (en vooral haar dochter!!) weer op te pakken.
ben een aantal weken thuis geweest om te proberen zaken weer enigszins vanuit een ander perspectief te bekijken om zo weer wat stabieler te worden. Daarna langzaam mijn werk weer opgepakt. Werk zelf in de zorg, confronterend! Heb psychische ondersteuning gehad. Maar ben er wel achter dat, als het erop aankomt, je het echt zelf moet doen. Heb veel gelezen, mindfulness, psychologie etc. Haal er best wat uit. Maar die onrust, stress om kleine dingen, blijft nog altijd aanwezig. Waardoor ik er niet zo voor mijn zoontje en mijn zus kan zijn, als ik eigenlijk wel zou willen.
Daarbij is het ook voor mezelf niet goed.
Had gehoopt de balans terug te hebben, maar het is er dus nog niet. Ben aan het denken wat de volgende stap zal zijn.... Misschien toch maar weer eens langs de huisarts? Of toch nog even doorgaan in de hoop dat het beter wordt? zucht....
in het kort:
eind 2007 einde relatie, zoontje van bijna 2 jaar oud. woon bijna een jaar in verschillende tijdelijke woningen. gelukkig inmiddels een vaste plek.
februari 2008 zus 30 jaar, met baby van 2 maanden oud, zeldzame vorm van kanker waarvoor een zeer agressieve chemo.
mei 2008 volgt een operatie waarna verteld wordt dat ondanks chemo en operatie de kanker uitgezaaid is en haar toekomst waarschijnlijk zeer beperkt zal zijn.'
van juli tot oktober opnieuw chemo waarvan de uitkomst onvoorspelbaar is, maar wel een vreselijke aanslag op haar lichaam!
inmiddels is behandeling klaar en probeert ze voor zover dat lichamelijk en psychisch gaat haar leven (en vooral haar dochter!!) weer op te pakken.
ben een aantal weken thuis geweest om te proberen zaken weer enigszins vanuit een ander perspectief te bekijken om zo weer wat stabieler te worden. Daarna langzaam mijn werk weer opgepakt. Werk zelf in de zorg, confronterend! Heb psychische ondersteuning gehad. Maar ben er wel achter dat, als het erop aankomt, je het echt zelf moet doen. Heb veel gelezen, mindfulness, psychologie etc. Haal er best wat uit. Maar die onrust, stress om kleine dingen, blijft nog altijd aanwezig. Waardoor ik er niet zo voor mijn zoontje en mijn zus kan zijn, als ik eigenlijk wel zou willen.
Daarbij is het ook voor mezelf niet goed.
Had gehoopt de balans terug te hebben, maar het is er dus nog niet. Ben aan het denken wat de volgende stap zal zijn.... Misschien toch maar weer eens langs de huisarts? Of toch nog even doorgaan in de hoop dat het beter wordt? zucht....
zaterdag 3 januari 2009 om 23:11
Eva,
Als je het mij vraagt is je balans er nog lang niet en zul je eerst wat uit jouw rugzak moeten gaan gooien.
Als ik lees wat je achter de rug hebt, dan vermoed ik dat je gewoon maar blijft door rennen. Probeert er voor iedereen te zijn, maar zelf eigenlijk bijna gaan 'back-up' hebt. Je blijft roeien met de riemen die je hebt, maar je hebt geen tijd meer om op 'adem' te komen. Het elastiekje is gewoon compleet uitgerekt. Ik denk dat het tijd wordt om een aantal zaken van je af te schrijven. En probeert 'steun' te krijgen, al is het alleen maar doordat ook jij je verhaal kwijt kan. Als jij namelijk gaat instorten, dan heeft niemand wat aan jou, dus het wordt tijd dat je heel even aan jezelf gaat denken.
Als je het mij vraagt is je balans er nog lang niet en zul je eerst wat uit jouw rugzak moeten gaan gooien.
Als ik lees wat je achter de rug hebt, dan vermoed ik dat je gewoon maar blijft door rennen. Probeert er voor iedereen te zijn, maar zelf eigenlijk bijna gaan 'back-up' hebt. Je blijft roeien met de riemen die je hebt, maar je hebt geen tijd meer om op 'adem' te komen. Het elastiekje is gewoon compleet uitgerekt. Ik denk dat het tijd wordt om een aantal zaken van je af te schrijven. En probeert 'steun' te krijgen, al is het alleen maar doordat ook jij je verhaal kwijt kan. Als jij namelijk gaat instorten, dan heeft niemand wat aan jou, dus het wordt tijd dat je heel even aan jezelf gaat denken.
maandag 5 januari 2009 om 17:46
Hallo Eva,
Het is nog helemaal niet een jaar geleden, je zus heeft van juli tot oktober chemo's moeten ondergaan. Dat is niet niks. Je bent te streng voor jezelf. Balans voelen en hebben in je leven kan niet altijd. Het klinkt inderdaad alsof de rek er wat uit is en dat is niet gek.
Tuurlijk probeer jij op de beste manier die jij kan je te redden en er te zijn voor je zus en je zoontje. En waarschijnlijk voelen zij echt wel dat je er bent.
Gun jezelf de ruimte, de tijd en kijk of je stappen kan ondernemen om je rugzak wat minder zwaar beladen te maken.
Kijk of je tijdelijk minder kan werken, een hulp in de huishouding kan nemen, je met iemand kan praten, etc, etc. Allemaal dingetjes om voor jou het leven (tijdelijk) lichter en overzichtelijker te maken. Dat is niet egoistisch maar dat is goed voor jezelf zorgen. En daarna lukt het je vast weer beter om er ook weer meer voor anderen te zijn.
Sterkte!!!
Gr,
WZK
Het is nog helemaal niet een jaar geleden, je zus heeft van juli tot oktober chemo's moeten ondergaan. Dat is niet niks. Je bent te streng voor jezelf. Balans voelen en hebben in je leven kan niet altijd. Het klinkt inderdaad alsof de rek er wat uit is en dat is niet gek.
Tuurlijk probeer jij op de beste manier die jij kan je te redden en er te zijn voor je zus en je zoontje. En waarschijnlijk voelen zij echt wel dat je er bent.
Gun jezelf de ruimte, de tijd en kijk of je stappen kan ondernemen om je rugzak wat minder zwaar beladen te maken.
Kijk of je tijdelijk minder kan werken, een hulp in de huishouding kan nemen, je met iemand kan praten, etc, etc. Allemaal dingetjes om voor jou het leven (tijdelijk) lichter en overzichtelijker te maken. Dat is niet egoistisch maar dat is goed voor jezelf zorgen. En daarna lukt het je vast weer beter om er ook weer meer voor anderen te zijn.
Sterkte!!!
Gr,
WZK
