Psyche
alle pijlers
Hoe omgaan met diepliggend verdriet?
zaterdag 17 oktober 2020 om 16:17
Beetje een dramatische titel maar het komt er wel op neer.
De afgelopen jaren voor mij enorm heftig geweest.
Veel gezondheids en financiele problemen gehad.
Er kwam op een heel heftige wijze een einde aan mijn nogal onrustige huwelijk.
Mijn exman en ik staan gelukkig op goede voet met elkaar, gaan als vrienden met elkaar om en ik heb een nieuwe partner die erg goed kan opschieten met mijn exman.
Maar toch, het was heel heftig, vooral omdat er een boel omstandigheden waren die een diepe wond hebben gemaakt bij zowel mijn ex als bij mij.
De laatste jaren waren zwaar en vrijwel alles kwam op mijn schouders terecht.
Ik dealde met alles en had geen energie meer om af en toe eens goed te janken of te beseffen dat het best wel veel was allemaal.
Ik heb sinds begin dit jaar geen contact meer met mijn ouders.
Wie de ins en outs wil weten, even loepen
.
Ik heb er vrede mee dat ik geen contact meer met ze heb maar er komt een boel oud zeer naar boven.
Er worden een heleboel dingen uit mijn verleden duidelijk, zaken die altijd wel een beetje vreemd waren maar als kind was het nu eenmaal zoals het was.
Nu is me nu duidelijk dat mijn ouders mij behoorlijk hebben afgezonderd van heel veel simpele maar ook zwaardere dingen.
Dingen waarvan je pas merkt dat je 'iets' gemist hebt als je ouder wordt.
Ik heb een grote familie maar door alle ruzies in die mijn ouders in het verleden hadden, heb ik met niemand, op één oom na, contact.
Mijn halfzus heeft in haar tienerjaren het contact met ons verbroken.
We hebben elkaar onlangs voor het eerst na bijna 14 jaar weer gezien maar er is teveel gebeurd om een zussenband op te bouwen.
We verschillen ook van karakter en hoewel ik heel graag een wat diepgaander contact zou opbouwen heb ik die indruk niet bij haar.
Dat moet ik accepteren natuurlijk, ik push verder ook niet.
Ik merk nu, nu alles een beetje tot rust komt dat er veel verdriet naar boven komt.
Dingen waarvan ik gewoon 'geen tijd' had om er bij stil te staan. Ook een beetje in het kader van 'wat heb je eraan, niet zeuren maar doorgaan....'.
Het komt nu wel omhoog en dat vind ik lastig.
Ik heb ook in mijn vorige topics advies gekregen om eens met een specialist te gaan praten.
Op sommige momenten zie ik dat heel erg zitten, maar op andere dagen denk ik ook...'en dan... ik heb alleen al 5 sessies nodig om alles toe te lichten..ik kan het beter zelf doen..'
Maar, hoe doe je zoiets zelf?
Ik heb de laatste tijd veel nachtmerries over gebeurtenissen uit het verleden, word vermoeid wakker.
Ik heb verdriet om het gemis van dingen die ik nooit meer terugkrijg..een band met mijn oma die inmiddels overleden is, die ik onder invloed van mijn ouders vanaf mijn kindertijd niet meer heb gezien.. gemis omdat ik al die zussendingen nooit met mijn zus heb kunnen doen, en ook niet meer zal doen.. het missen van een vader en een moeder, hoewel ze nog leven.
Er komen veel dingen naar boven waarvan ik dacht dat ik ze had weggedrukt.
Ik kan er wel met mijn vriend over praten maar daar heb ik ook niet altijd zin in.
En ik wil ook niet zo'n jankerd zijn.
Hoe hebben mensen die dit herkennen dit aangepakt?
De afgelopen jaren voor mij enorm heftig geweest.
Veel gezondheids en financiele problemen gehad.
Er kwam op een heel heftige wijze een einde aan mijn nogal onrustige huwelijk.
Mijn exman en ik staan gelukkig op goede voet met elkaar, gaan als vrienden met elkaar om en ik heb een nieuwe partner die erg goed kan opschieten met mijn exman.
Maar toch, het was heel heftig, vooral omdat er een boel omstandigheden waren die een diepe wond hebben gemaakt bij zowel mijn ex als bij mij.
De laatste jaren waren zwaar en vrijwel alles kwam op mijn schouders terecht.
Ik dealde met alles en had geen energie meer om af en toe eens goed te janken of te beseffen dat het best wel veel was allemaal.
Ik heb sinds begin dit jaar geen contact meer met mijn ouders.
Wie de ins en outs wil weten, even loepen
. Ik heb er vrede mee dat ik geen contact meer met ze heb maar er komt een boel oud zeer naar boven.
Er worden een heleboel dingen uit mijn verleden duidelijk, zaken die altijd wel een beetje vreemd waren maar als kind was het nu eenmaal zoals het was.
Nu is me nu duidelijk dat mijn ouders mij behoorlijk hebben afgezonderd van heel veel simpele maar ook zwaardere dingen.
Dingen waarvan je pas merkt dat je 'iets' gemist hebt als je ouder wordt.
Ik heb een grote familie maar door alle ruzies in die mijn ouders in het verleden hadden, heb ik met niemand, op één oom na, contact.
Mijn halfzus heeft in haar tienerjaren het contact met ons verbroken.
We hebben elkaar onlangs voor het eerst na bijna 14 jaar weer gezien maar er is teveel gebeurd om een zussenband op te bouwen.
We verschillen ook van karakter en hoewel ik heel graag een wat diepgaander contact zou opbouwen heb ik die indruk niet bij haar.
Dat moet ik accepteren natuurlijk, ik push verder ook niet.
Ik merk nu, nu alles een beetje tot rust komt dat er veel verdriet naar boven komt.
Dingen waarvan ik gewoon 'geen tijd' had om er bij stil te staan. Ook een beetje in het kader van 'wat heb je eraan, niet zeuren maar doorgaan....'.
Het komt nu wel omhoog en dat vind ik lastig.
Ik heb ook in mijn vorige topics advies gekregen om eens met een specialist te gaan praten.
Op sommige momenten zie ik dat heel erg zitten, maar op andere dagen denk ik ook...'en dan... ik heb alleen al 5 sessies nodig om alles toe te lichten..ik kan het beter zelf doen..'
Maar, hoe doe je zoiets zelf?
Ik heb de laatste tijd veel nachtmerries over gebeurtenissen uit het verleden, word vermoeid wakker.
Ik heb verdriet om het gemis van dingen die ik nooit meer terugkrijg..een band met mijn oma die inmiddels overleden is, die ik onder invloed van mijn ouders vanaf mijn kindertijd niet meer heb gezien.. gemis omdat ik al die zussendingen nooit met mijn zus heb kunnen doen, en ook niet meer zal doen.. het missen van een vader en een moeder, hoewel ze nog leven.
Er komen veel dingen naar boven waarvan ik dacht dat ik ze had weggedrukt.
Ik kan er wel met mijn vriend over praten maar daar heb ik ook niet altijd zin in.
En ik wil ook niet zo'n jankerd zijn.
Hoe hebben mensen die dit herkennen dit aangepakt?
zaterdag 17 oktober 2020 om 16:27
Wees wel een jankerd! Huil lekker uit, dat lucht niet alleen op, het zuivert, want het zijn die teruggedrongen tranen die jou verstikken en al die toestanden jou lastig blijven vallen. Echt hoor, je moet er doorheen, met dikke tranen en compleet met snottebellen. Doe maar, dan zal je je in de loop van de tijd veel beter gaan voelen.
zaterdag 17 oktober 2020 om 16:56
Toch in therapie gegaan. Viel niet mee, en na een half jaar komen er nog steeds dingen "bij", waar ik eerder gewoon niet aan toegekomen was om te vertellen.
Maar weet je, niet alles hoeft in één keer op tafel gesmeten te worden. En er is geen beste plek of onderwerp om mee te beginnen, want alles is met elkaar verweven. Je begint gewoon ergens, en de rest komt wel. Is het niet deze sessie, dan de volgende. Of die daarna of volgende maand een keer.
En, misschien nog wel het allerbelangrijkste: niet alles hoeft gefixt om fijn door te kunnen met je leven. Sommige dingen zijn misschien goed om even flink door te therapieën, andere dingen heb je het een keer over met je peut en klaar, en weer andere dingen komen misschien niet eens aan bod. En dat is prima.
Want gaandeweg leer je namelijk zelf ook een hoop heilzame technieken en zienswijzen. Gaandeweg ga je merken dat sommige dingen die gebeurd zijn een andere lading krijgen door wat je in therapie geleerd hebt toen het over heel andere dingen ging.
Dat het vooral heel veel is wat er gebeurd is, wil niet zeggen dat er ook heel veel besproken moet worden en dat er ook heel veel gefixt moet worden. Als dat een belangrijke reden is waarom je tegen therapie op ziet, laat dat je alsjeblieft niet weerhouden.
Maar weet je, niet alles hoeft in één keer op tafel gesmeten te worden. En er is geen beste plek of onderwerp om mee te beginnen, want alles is met elkaar verweven. Je begint gewoon ergens, en de rest komt wel. Is het niet deze sessie, dan de volgende. Of die daarna of volgende maand een keer.
En, misschien nog wel het allerbelangrijkste: niet alles hoeft gefixt om fijn door te kunnen met je leven. Sommige dingen zijn misschien goed om even flink door te therapieën, andere dingen heb je het een keer over met je peut en klaar, en weer andere dingen komen misschien niet eens aan bod. En dat is prima.
Want gaandeweg leer je namelijk zelf ook een hoop heilzame technieken en zienswijzen. Gaandeweg ga je merken dat sommige dingen die gebeurd zijn een andere lading krijgen door wat je in therapie geleerd hebt toen het over heel andere dingen ging.
Dat het vooral heel veel is wat er gebeurd is, wil niet zeggen dat er ook heel veel besproken moet worden en dat er ook heel veel gefixt moet worden. Als dat een belangrijke reden is waarom je tegen therapie op ziet, laat dat je alsjeblieft niet weerhouden.
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
zaterdag 17 oktober 2020 om 17:04
Het is zo simpel en zo moeilijk tegelijk: verdriet wil alleen maar gevoeld worden. Volledig.
Simpel omdat het van jou niks vereist om het voelen.
Moeilijk omdat oordelen over dat verdriet de verwerking in de weg staan. Oordelen als in:"Zij hadden nooit zus mogen doen en zo mogen zeggen."
Ik hoop dat je de ruimte neemt om alles te voelen en er is niks raars aan om daar hulp bij te zoeken. Je valt er niemand mee lastig en een goede professional kan je die zetjes geven om je verdriet toe te laten. Ik zie het als een grote schoonmaak van binnen. Sterkte!
Simpel omdat het van jou niks vereist om het voelen.
Moeilijk omdat oordelen over dat verdriet de verwerking in de weg staan. Oordelen als in:"Zij hadden nooit zus mogen doen en zo mogen zeggen."
Ik hoop dat je de ruimte neemt om alles te voelen en er is niks raars aan om daar hulp bij te zoeken. Je valt er niemand mee lastig en een goede professional kan je die zetjes geven om je verdriet toe te laten. Ik zie het als een grote schoonmaak van binnen. Sterkte!
zaterdag 17 oktober 2020 om 17:31
zaterdag 17 oktober 2020 om 17:43
Alle gevoel wat er niet mag zijn (je moet niet zeuren, flink zijn, niet teveel achterom kijken maar focussen op de toekomst enz), gaat alleen maar nog harder roepen om aandacht.
Gevoel ís er en de enige manier om het kleiner te maken is door er aandacht aan te geven.
Het verdriet waar je mee zit is groot en kan je behoorlijk ontregelen. Mijn advies: ga het samen met een therapeut aan. Een goede therapeut kan doseren en zorgen dat er genoeg komt om mee aan de slag te gaan maar niet teveel zodat je erin zou verdrinken.
In je verhaal lees ik veel eenzaamheid. Alleen daarom al denk ik: doe het samen met iemand, dat is óók een helende factor.
Gevoel ís er en de enige manier om het kleiner te maken is door er aandacht aan te geven.
Het verdriet waar je mee zit is groot en kan je behoorlijk ontregelen. Mijn advies: ga het samen met een therapeut aan. Een goede therapeut kan doseren en zorgen dat er genoeg komt om mee aan de slag te gaan maar niet teveel zodat je erin zou verdrinken.
In je verhaal lees ik veel eenzaamheid. Alleen daarom al denk ik: doe het samen met iemand, dat is óók een helende factor.
zaterdag 17 oktober 2020 om 19:09
Ik heb ooit therapie gehad, die therapie was erg gericht was op het nu.
Ik heb een heel bizar levensverhaal en de eerste therapeut zat te huilen toen ik het vertelde en vond dat ik per direct moest stoppen met werken en liefst een opname.
Dat vond ik echt belachelijk, en de tweede was dus inderdaad 'kort over de oorzaak, meer over het effect en hoe er nu mee om te gaan'.
Ik kreeg een boek (zal zo de titel even zoeken) met opdrachten en mocht thuis eraan werken.
Het bracht veel verdriet met zich mee maar ook fijn dat dat gewoon zo 'hoorde' volgens het boek en de therapeut.
Het werd als gezond gezien en benoemd dat je er soms doorheen zat.
De erkenning en het toekomstperspectief en het resultaat waren echt heel motiverend en hielpen me echt.
Sterkte.
Ik heb een heel bizar levensverhaal en de eerste therapeut zat te huilen toen ik het vertelde en vond dat ik per direct moest stoppen met werken en liefst een opname.
Dat vond ik echt belachelijk, en de tweede was dus inderdaad 'kort over de oorzaak, meer over het effect en hoe er nu mee om te gaan'.
Ik kreeg een boek (zal zo de titel even zoeken) met opdrachten en mocht thuis eraan werken.
Het bracht veel verdriet met zich mee maar ook fijn dat dat gewoon zo 'hoorde' volgens het boek en de therapeut.
Het werd als gezond gezien en benoemd dat je er soms doorheen zat.
De erkenning en het toekomstperspectief en het resultaat waren echt heel motiverend en hielpen me echt.
Sterkte.
zaterdag 17 oktober 2020 om 19:16
Die eerste therapeut was dan ook een lapzwans!Het-groepje schreef: ↑17-10-2020 19:09Ik heb ooit therapie gehad, die therapie was erg gericht was op het nu.
Ik heb een heel bizar levensverhaal en de eerste therapeut zat te huilen toen ik het vertelde en vond dat ik per direct moest stoppen met werken en liefst een opname.
Dat vond ik echt belachelijk, en de tweede was dus inderdaad 'kort over de oorzaak, meer over het effect en hoe er nu mee om te gaan'.
Ik kreeg een boek (zal zo de titel even zoeken) met opdrachten en mocht thuis eraan werken.
Het bracht veel verdriet met zich mee maar ook fijn dat dat gewoon zo 'hoorde' volgens het boek en de therapeut.
Het werd als gezond gezien en benoemd dat je er soms doorheen zat.
De erkenning en het toekomstperspectief en het resultaat waren echt heel motiverend en hielpen me echt.
Sterkte.
zaterdag 17 oktober 2020 om 19:23
Herkenbaar, ik heb ooit een therapeut gehad die idd ging zitten huilen omdat het zo enorm veel en heftig was, wat ik op mijn bordje had. Dat hielp mij niet. Daarom ben ik nu voor mezelf heel erg anti-therapie.Het-groepje schreef: ↑17-10-2020 19:09Ik heb ooit therapie gehad, die therapie was erg gericht was op het nu.
Ik heb een heel bizar levensverhaal en de eerste therapeut zat te huilen toen ik het vertelde en vond dat ik per direct moest stoppen met werken en liefst een opname.
Dat vond ik echt belachelijk, en de tweede was dus inderdaad 'kort over de oorzaak, meer over het effect en hoe er nu mee om te gaan'.
Ik kreeg een boek (zal zo de titel even zoeken) met opdrachten en mocht thuis eraan werken.
Het bracht veel verdriet met zich mee maar ook fijn dat dat gewoon zo 'hoorde' volgens het boek en de therapeut.
Het werd als gezond gezien en benoemd dat je er soms doorheen zat.
De erkenning en het toekomstperspectief en het resultaat waren echt heel motiverend en hielpen me echt.
Sterkte.
zondag 18 oktober 2020 om 15:34
Ik heb een tijd gedacht over een antwoord.
Ik denk omdat ik 'dit', dat gedoe met emoties, erg associeer met mijn moeder.
Vanaf mijn kindertijd waren veel dingen enorm beladen omdat mijn moeder er verdrietig van werd, dan ineens weer dagenlang met migraine in bed lag omdat iets haar teveel was geworden.
Het was altijd iets wat door anderen veroorzaakt was.
Ik vond dat zo irritant. Als kind al.
Ik ging op mijn tenen lopen, enerzijds om vooral geen 'gejank' te veroorzaken en anderzijds om vooral niet zo te worden.
Emoties en dan vooral verdriet, stopte ik weg, omdat ik dat alleen kende in extremen.
Mijn vader was namelijk een koude. Ik was enorm close met hem, wilde ook enorm graag op hem lijken en vooral niet op mijn moeder.
Mijn vader deed daar ook trots over.
Mijn beide ouders zijn enorm manipulatief, achteraf gezien.
Mijn moeder door haar eeuwige hang in drama. Mijn vader door altijd te schermen met zijn gebrek aan emotie.
Iets wat hij schuift op medicatie, maar wat grotendeels manipulatie is.
Voor mij was het tot afgelopen januari dus eigenlijk normaal om alles maar vooral niet te uiten, niet stilstaan bij alles wat je diep van binnen voelt, omdat ik zo ontzettend niet op mijn moeder wil lijken, die van alles een drama maakt, incl slachtofferrol en hele heisa er omheen.
Dat heeft zo ontzettend veel verpest.
Ik heb het nooit anders gezien.
Ik probeer het naar mijn zoon toe heel anders te doen. Dat hij zijn emoties moet uiten, komt ook omdat zijn vader als kind altijd te horen kreeg dat jongens niet mogen huilen. Emoties toon je niet.
We vertellen onze zoon wel dat papa en mama ook verdrietig zijn, dat huilen normaal is. Zodat hij niet zo'n binnenvetter als zijn vader wordt.
Ik weet dat ik een ander persoon ben dan mijn moeder, dan mijn beide ouders.
Maar ik ben zo bezig met 'niet die moeder zijn' dat ik iets te hard bezig ben geweest met alles wat de afgelopen jaren zo op me heeft ingehakt weg te drukken.
En zeker nu ik geen druk van mijn ouders ervaar sinds alle contact is verbroken komt het los.
En dat vind ik eng. Want dit ken ik niet.
En als controlefreak die alles, hoe moeilijk ook, in de hand hield en overal mee dealde, vind ik het heel lastig om dit toe te laten.
maandag 19 oktober 2020 om 08:47
Heb je de titel inmiddels gevonden? Ik ben wel benieuwd naar het boek.Het-groepje schreef: ↑17-10-2020 19:09Ik kreeg een boek (zal zo de titel even zoeken) met opdrachten en mocht thuis eraan werken.
Het bracht veel verdriet met zich mee maar ook fijn dat dat gewoon zo 'hoorde' volgens het boek en de therapeut.
Het werd als gezond gezien en benoemd dat je er soms doorheen zat.
De erkenning en het toekomstperspectief en het resultaat waren echt heel motiverend en hielpen me echt.
Sterkte.
