Psyche
alle pijlers
Hoe omgaan met zorg om (ouder wordende) ouders?
maandag 4 mei 2009 om 09:22
Een paar dagen geleden opende ik hier een topic over mijn moeder. N.a.v wat er toen speelde ben ik veel gaan piekeren (en eigenlijk daarvoor ook al) en vraag ik me af hoe andere mensen omgaan met ouders die ouder worden en de zorgen die daardoor (kunnen) ontstaan.
Mijn moeder is inmiddels eind 70 en begint nu toch wel wat kwaaltjes te krijgen. Hoge bloedruk, hoog choles. en al vanaf haar kindertijd heeft ze astma waar ze nu steeds meer last van krijg.
Ik ben hartstikke bang haar te verliezen, denk bij alles wat ze heeft: ze gaat dood, ze heeft kanker. Het gaat ten koste van mijn eigen leven en ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ben ook nog eens enig kind (ben zelf 35) dus veel steun heb ik niet.
Hoe doen jullie dat?
Mijn moeder is inmiddels eind 70 en begint nu toch wel wat kwaaltjes te krijgen. Hoge bloedruk, hoog choles. en al vanaf haar kindertijd heeft ze astma waar ze nu steeds meer last van krijg.
Ik ben hartstikke bang haar te verliezen, denk bij alles wat ze heeft: ze gaat dood, ze heeft kanker. Het gaat ten koste van mijn eigen leven en ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ben ook nog eens enig kind (ben zelf 35) dus veel steun heb ik niet.
Hoe doen jullie dat?
maandag 4 mei 2009 om 09:30
Hoi Pontichella,
Mijn ouders zijn wat jonger dan die van jou maar ik ben ook (bijna) 35 en ook enig kind. Ik denk ook wel eens: als ze er niet meer zijn, dan heb ik niemand meer. Nou ja, niemand, natuurlijk is er andere familie maar geen broers en zussen. Bovendien lijkt het me ook zwaar en eenzaam dat je de zorg (zowel in uitvoerende zin als in overleggen/emoties delen) met niemand kunt delen (NB ik ben ook nog eens single dus dat versterkt het waarschijnlijk nog meer).
Nog even geen ervaring van mijn kant dus maar ik ben wel heel benieuwd naar de reacties van anderen.
Mijn ouders zijn wat jonger dan die van jou maar ik ben ook (bijna) 35 en ook enig kind. Ik denk ook wel eens: als ze er niet meer zijn, dan heb ik niemand meer. Nou ja, niemand, natuurlijk is er andere familie maar geen broers en zussen. Bovendien lijkt het me ook zwaar en eenzaam dat je de zorg (zowel in uitvoerende zin als in overleggen/emoties delen) met niemand kunt delen (NB ik ben ook nog eens single dus dat versterkt het waarschijnlijk nog meer).
Nog even geen ervaring van mijn kant dus maar ik ben wel heel benieuwd naar de reacties van anderen.
maandag 4 mei 2009 om 09:33
Ik heb die zorg niet, maar het lijkt me loodzwaar.
Vriend heeft nog wel ouders en die heeft jaren geleden tegen zijn vader gezegd dat als zijn moeder eerder overlijdt, hij zijn vader in huis zal nemen. Weet niet of ik daar heel blij mee moet zijn, maar ik geloof niet dat hier discussie over mogelijk is.
Maar jij bedoelt ws de 'geestelijke' zorgen, niet het fysieke zorgen?
Vriend heeft nog wel ouders en die heeft jaren geleden tegen zijn vader gezegd dat als zijn moeder eerder overlijdt, hij zijn vader in huis zal nemen. Weet niet of ik daar heel blij mee moet zijn, maar ik geloof niet dat hier discussie over mogelijk is.
Maar jij bedoelt ws de 'geestelijke' zorgen, niet het fysieke zorgen?
maandag 4 mei 2009 om 09:42
probeer in aanmerking te komen voor thuiszorg en maatschappelijk werkster.
er zijn ook stichtingen die je kunnen helpen,met vragen/begeleiding over mantelzorg.(google of gemeentegids)
je hoeft niet alleen te staan.
dat je geen broers of zussen hebt is mischien jammer.
maar vaak is het ook zo dat er zich maar 1 vd familie om de ouders bekommerd en dr rest heeft het altijd te druk met "belangerijke"dingen.die ergenis word jou nu bespaard.
er zijn ook stichtingen die je kunnen helpen,met vragen/begeleiding over mantelzorg.(google of gemeentegids)
je hoeft niet alleen te staan.
dat je geen broers of zussen hebt is mischien jammer.
maar vaak is het ook zo dat er zich maar 1 vd familie om de ouders bekommerd en dr rest heeft het altijd te druk met "belangerijke"dingen.die ergenis word jou nu bespaard.
maandag 4 mei 2009 om 09:48
quote:fleurtje schreef op 04 mei 2009 @ 09:43:
Broer of zus hebben is niet alleen 'de praktische dingen delen', Desteny.
Maar als jij degene bent die van al die broers en zussen de meeste zorg op zich neemt, dan weet je wel gelijk waar je staat op hun prioriteitenlijstje en dan heb je dus ook niks aan die siblings.
Ik ben ook enig kind van ouder wordende ouders. Ik vrees echt de dag dat ze er niet meer zullen zijn en/of dat ze ernstige ziektes krijgen. Ik wil er in elk geval zoveel mogelijk voor hen zijn. En ook nu geniet ik bewust van alle dingen die we nog samen kunnen doen. Mijn ouders zijn voor mij de enige vaste waarde in mijn leven. Het zijn de enige mensen die me steunen en er voor me zijn, no matter what. Vriendschappen en relaties zijn vergankelijk.
Broer of zus hebben is niet alleen 'de praktische dingen delen', Desteny.
Maar als jij degene bent die van al die broers en zussen de meeste zorg op zich neemt, dan weet je wel gelijk waar je staat op hun prioriteitenlijstje en dan heb je dus ook niks aan die siblings.
Ik ben ook enig kind van ouder wordende ouders. Ik vrees echt de dag dat ze er niet meer zullen zijn en/of dat ze ernstige ziektes krijgen. Ik wil er in elk geval zoveel mogelijk voor hen zijn. En ook nu geniet ik bewust van alle dingen die we nog samen kunnen doen. Mijn ouders zijn voor mij de enige vaste waarde in mijn leven. Het zijn de enige mensen die me steunen en er voor me zijn, no matter what. Vriendschappen en relaties zijn vergankelijk.
maandag 4 mei 2009 om 09:58
quote:fleurtje schreef op 04 mei 2009 @ 09:43:
Broer of zus hebben is niet alleen 'de praktische dingen delen', Desteny.
nee dat zou zeker niet zo moeten zijn.
maar tis vaak niet eens de praktische dingen delen.maar nog minder.
door mn werk zie ik regelmatig familie,s waar alles op 1 neer komt en de anderen hebben "echt" geen tijd.soms heeel soms gebeurd het anders,maar das miz toch een minderheid.
dit was een opmerking terzijde om duidelijk te maken dat een stel broers/zussen hebben, het zeker niet makkelijker hoeft te maken qua mantelzorg.
maar goed,er zijn nu wat handvaten gegeven zodat TO daar hopelijk iets aan heeft.
Broer of zus hebben is niet alleen 'de praktische dingen delen', Desteny.
nee dat zou zeker niet zo moeten zijn.
maar tis vaak niet eens de praktische dingen delen.maar nog minder.
door mn werk zie ik regelmatig familie,s waar alles op 1 neer komt en de anderen hebben "echt" geen tijd.soms heeel soms gebeurd het anders,maar das miz toch een minderheid.
dit was een opmerking terzijde om duidelijk te maken dat een stel broers/zussen hebben, het zeker niet makkelijker hoeft te maken qua mantelzorg.
maar goed,er zijn nu wat handvaten gegeven zodat TO daar hopelijk iets aan heeft.
maandag 4 mei 2009 om 10:01
Pontichella, het is inderdaad heel zwaar om te beseffen dat ze er eens niet meer zijn.
Woon je ver bij je moeder vandaan? En woont je moeder nog zelfstandig? Vraagt je moeder zelf om veel aandacht of is dat iets wat uit jezelf komt?
Mijn vader is 2,5 jaar geleden overleden. En mijn moeder leeft nog. Ik woon dik 900 km bij haar vandaan, maar gelukkig woont mijn zus vlak bij haar.
Bij mij is het dus zo dat mijn zus de meeste zorg voor mijn moeder op zich neemt (waar ik heel erg blij mee ben). En ik zie ook dat dat helemaal niet gemakkelijk is soms. Als mijn moeder in een sombere bui is (omdat ze mijn vader heel erg mist) dan krijgt mijn zus het meeste op haar dak omdat ze haar gewoon veel vaker ziet.
Ik bel mijn moeder iedere dag, ik ga regelmatig even een paar dagen naar haar toe en ze komt regelmatig hierheen, maar dagelijkse dingen voor haar regelen of even koffie met haar drinken, dat zit er voor mij niet in. En daar baal ik soms echt van. En daarom ben ik heel erg blij met mijn zus die in de buurt woont.
Woon je ver bij je moeder vandaan? En woont je moeder nog zelfstandig? Vraagt je moeder zelf om veel aandacht of is dat iets wat uit jezelf komt?
Mijn vader is 2,5 jaar geleden overleden. En mijn moeder leeft nog. Ik woon dik 900 km bij haar vandaan, maar gelukkig woont mijn zus vlak bij haar.
Bij mij is het dus zo dat mijn zus de meeste zorg voor mijn moeder op zich neemt (waar ik heel erg blij mee ben). En ik zie ook dat dat helemaal niet gemakkelijk is soms. Als mijn moeder in een sombere bui is (omdat ze mijn vader heel erg mist) dan krijgt mijn zus het meeste op haar dak omdat ze haar gewoon veel vaker ziet.
Ik bel mijn moeder iedere dag, ik ga regelmatig even een paar dagen naar haar toe en ze komt regelmatig hierheen, maar dagelijkse dingen voor haar regelen of even koffie met haar drinken, dat zit er voor mij niet in. En daar baal ik soms echt van. En daarom ben ik heel erg blij met mijn zus die in de buurt woont.
maandag 4 mei 2009 om 14:27
Wat ontzettend fijn om jullie reacties te lezen! Ik zit op het moment echt even moeilijk en dit doet me wel goed.
Mijn vader leeft niet meer en ook ik ben single. Verder heb ik ook geen andere familie dus dat maakt het wel erg "alleen".
Lichamelijke zorg speelt niet, mijn moeder woont nog zelfstandig en kan alles nog zelf. Alleen voor de grote huishoudelijke klussen heeft ze 1x in de week een hulp. Het gaat dus echt om de psychische zorg om haar gezondheid en "wat als ze ziek wordt en ik ga haar verliezen". Vorige week had ze bijv wat pijn op haar borst wat na onderzoek van de arts maagklachten bleken te zijn. Die arts vertelde dat ze eigenlijk erg tevreden was over wat ze bij het beluisteren hoorde en ook het verslag van de cardioloog was prima. En dan toch ben ik niet gerustgesteld en denk ik; wat als het wel haar hart was/is? Wat als ze mss maagkanker heeft of longkanker (want piepende ademhaling) En tja, daarin ga ik natuurlijk veel te ver, dat piekeren. Dat weet ik maar ik heb mezelf dan niet in de hand meer. Het was zelfs zo erg dat ik niet durfde te gaan slapen...(op het moment voel ik me weer wat beter)
En natuurlijk weet ik wel dat je moet genieten van het nu maar ik vind dat heel moeilijk.Het feit blijft natuurlijk wel dat mijn moeder 78 wordt en dus ook niet heel lang meer leeft. Daarbij komt ook nog es dat haar moeder en zussen allemaal zijn gestorven op hun 79ste en bijna allemaal aan longkanker, dat gegeven spookt ook door mn hoofd.
Ik weet dat je sterker bent dan je denkt maar ik weet ook omdat ik mijn vader ook al ben verloren, dat ik ziekte en dood heel heel slecht kan handelen. Ik durf ziekenhuizen amper in.
Mijn vader leeft niet meer en ook ik ben single. Verder heb ik ook geen andere familie dus dat maakt het wel erg "alleen".
Lichamelijke zorg speelt niet, mijn moeder woont nog zelfstandig en kan alles nog zelf. Alleen voor de grote huishoudelijke klussen heeft ze 1x in de week een hulp. Het gaat dus echt om de psychische zorg om haar gezondheid en "wat als ze ziek wordt en ik ga haar verliezen". Vorige week had ze bijv wat pijn op haar borst wat na onderzoek van de arts maagklachten bleken te zijn. Die arts vertelde dat ze eigenlijk erg tevreden was over wat ze bij het beluisteren hoorde en ook het verslag van de cardioloog was prima. En dan toch ben ik niet gerustgesteld en denk ik; wat als het wel haar hart was/is? Wat als ze mss maagkanker heeft of longkanker (want piepende ademhaling) En tja, daarin ga ik natuurlijk veel te ver, dat piekeren. Dat weet ik maar ik heb mezelf dan niet in de hand meer. Het was zelfs zo erg dat ik niet durfde te gaan slapen...(op het moment voel ik me weer wat beter)
En natuurlijk weet ik wel dat je moet genieten van het nu maar ik vind dat heel moeilijk.Het feit blijft natuurlijk wel dat mijn moeder 78 wordt en dus ook niet heel lang meer leeft. Daarbij komt ook nog es dat haar moeder en zussen allemaal zijn gestorven op hun 79ste en bijna allemaal aan longkanker, dat gegeven spookt ook door mn hoofd.
Ik weet dat je sterker bent dan je denkt maar ik weet ook omdat ik mijn vader ook al ben verloren, dat ik ziekte en dood heel heel slecht kan handelen. Ik durf ziekenhuizen amper in.
maandag 4 mei 2009 om 16:00
quote:pontichella schreef op 04 mei 2009 @ 14:28:
Ik woon trouwens bijna 200km bij haar vandaan. Zie haar dus niet dagelijks (alleen ben ik nu even bij haar in huis ivm een blessure van mezelf)
Dus eigenlijk zorgt je moeder voor jou?
Ik snap je wel hoor. Ook ik pieker regelmatig over het feit dat ze een keer dood gaat (hoewel ze helemaal nog zo oud niet is en heel gezond). Toen mijn vader stierf was ik helemaal kapot van verdriet. En daarom ben ik nu ook zo bang voor de dood van mijn moeder.
Maar ik kan er redelijk mee omgaan nu. Je moet je gedachten soms echt de andere kant opsturen, want je hebt helemaal niets aan dat gepieker. Je weet dat het een keer gaat gebeuren, maar door er constant aan te denken verpest je de tijd die je nog met haar hebt.
Ik woon trouwens bijna 200km bij haar vandaan. Zie haar dus niet dagelijks (alleen ben ik nu even bij haar in huis ivm een blessure van mezelf)
Dus eigenlijk zorgt je moeder voor jou?
Ik snap je wel hoor. Ook ik pieker regelmatig over het feit dat ze een keer dood gaat (hoewel ze helemaal nog zo oud niet is en heel gezond). Toen mijn vader stierf was ik helemaal kapot van verdriet. En daarom ben ik nu ook zo bang voor de dood van mijn moeder.
Maar ik kan er redelijk mee omgaan nu. Je moet je gedachten soms echt de andere kant opsturen, want je hebt helemaal niets aan dat gepieker. Je weet dat het een keer gaat gebeuren, maar door er constant aan te denken verpest je de tijd die je nog met haar hebt.
dinsdag 5 mei 2009 om 07:39
Ja, ze zorgt nu voor mij
Ik probeer ook wel te genieten van de tijd nog samen maar vaak overheerst toch de angst. Van de week zei een vriendin tegen me; je moet ook realistisch blijven en er rekening mee houden dat ze er wellicht over twee jaar niet meer is. Toen dacht ik: TWEE JAAR! Jee, dat is zo om!!!
Vanochtend moest ze toch weer onder de tong spuiten en dan ben ik weer bang. Wat is nou toch de manier om hier relaxter mee om te gaan??
Ik probeer ook wel te genieten van de tijd nog samen maar vaak overheerst toch de angst. Van de week zei een vriendin tegen me; je moet ook realistisch blijven en er rekening mee houden dat ze er wellicht over twee jaar niet meer is. Toen dacht ik: TWEE JAAR! Jee, dat is zo om!!!
Vanochtend moest ze toch weer onder de tong spuiten en dan ben ik weer bang. Wat is nou toch de manier om hier relaxter mee om te gaan??
donderdag 7 mei 2009 om 02:01
Ik zou 't niet weten. Realistisch blijven misschien .. makkelijk gezegd, ik weet 't. Mijn moeder, met al jaren niet zo'n goede gezondheid, is wat jonger als de jouwe en ik ben al middelbaar, en het gekke is dat van die paniekgedachtes bij mij opkomen als het relatief goed gaat. Gaat het wat minder met haar dan heb ik gevoelsmatig zat te doen en maak me dan minder druk met ''als'''. Het scheelt heel veel nu ze hier vlakbij is komen wonen trouwens. Verder zetten we zo veel mogelijk de bloemetjes buiten samen en genieten enorm. Het verdrietigste vind ik de momenten dat ze zichtbaar mijn vader mist...
Vaak krijg ik naar mijn hoofd geslingerd, ja jij bent enig kind, geen wonder. Géén idee wat er op dat moment mee bedoeld wordt, maar uitgekletst ben je. Mijn moeder en ik hebben altijd een meer dan goede band met elkaar gehad, dat geldt ook voor mijn vader. In sommige gevallen is het ''jaloezie'' gezien de problematische relatie met hun eigen ouders, daar kan ik heel goed inkomen, lijkt me echt vreselijk.
Maar het feit blijft dat je als enig kind geen verantwoordelijkheid, ongerustheid etc. af kunt schuiven op of delen met een broer of zus die evenveel van haar houdt als jij, al is het maar voor heel eventjes. Die gevoelsmatige altijd aanwezige ''druk'' speelt denk ik ook een beetje mee.
Zelf heb ik het nooit als moeilijk ervaren omdat onze levens nu eenmaal sterk met elkaar verbonden zijn en je leeft van dag tot dag. Maar het bewust zijn van het enig kind zijn had ik al heel jong. Als kind heb ik schijnbaar heel lang volgehouden dat ik een aangenomen kind was. De reden daarvoor werd me in een flits (bizar, waar denk je aan op zo'n moment) pas duidelijk een paar dagen voordat mijn vader stierf. Kinderlogica, je kunt maar éénmaal je ouders verliezen, dus dan zat ik goed met dat stel...
Wat hier eerder ook al gezegd is, probeer niet te piekeren maar maak in plaats daarvan bijvoorbeeld een plannetje om samen iets te doen, hoe klein ook al is het maar even de afwas doen, samen iets leuks ondernemen, een telefoontje of maffe kaart uitzoeken en opsturen, noem maar op.
Kortom geniet van het leven samen.
Mijn oma is nog niet zo lang geleden overleden, en ook mijn moeder en haar zus pakken de draad weer op, mét alle herinneringen, de goede en de wat minder goede. En ook mijn oma heeft haar moeder moeten missen op een gegeven moment. Kortom, het leven gaat door.
Het is een heel verhaal geworden, sorry. Maar misschien heb je wat aan mijn gedachtespinsels
Vaak krijg ik naar mijn hoofd geslingerd, ja jij bent enig kind, geen wonder. Géén idee wat er op dat moment mee bedoeld wordt, maar uitgekletst ben je. Mijn moeder en ik hebben altijd een meer dan goede band met elkaar gehad, dat geldt ook voor mijn vader. In sommige gevallen is het ''jaloezie'' gezien de problematische relatie met hun eigen ouders, daar kan ik heel goed inkomen, lijkt me echt vreselijk.
Maar het feit blijft dat je als enig kind geen verantwoordelijkheid, ongerustheid etc. af kunt schuiven op of delen met een broer of zus die evenveel van haar houdt als jij, al is het maar voor heel eventjes. Die gevoelsmatige altijd aanwezige ''druk'' speelt denk ik ook een beetje mee.
Zelf heb ik het nooit als moeilijk ervaren omdat onze levens nu eenmaal sterk met elkaar verbonden zijn en je leeft van dag tot dag. Maar het bewust zijn van het enig kind zijn had ik al heel jong. Als kind heb ik schijnbaar heel lang volgehouden dat ik een aangenomen kind was. De reden daarvoor werd me in een flits (bizar, waar denk je aan op zo'n moment) pas duidelijk een paar dagen voordat mijn vader stierf. Kinderlogica, je kunt maar éénmaal je ouders verliezen, dus dan zat ik goed met dat stel...
Wat hier eerder ook al gezegd is, probeer niet te piekeren maar maak in plaats daarvan bijvoorbeeld een plannetje om samen iets te doen, hoe klein ook al is het maar even de afwas doen, samen iets leuks ondernemen, een telefoontje of maffe kaart uitzoeken en opsturen, noem maar op.
Kortom geniet van het leven samen.
Mijn oma is nog niet zo lang geleden overleden, en ook mijn moeder en haar zus pakken de draad weer op, mét alle herinneringen, de goede en de wat minder goede. En ook mijn oma heeft haar moeder moeten missen op een gegeven moment. Kortom, het leven gaat door.
Het is een heel verhaal geworden, sorry. Maar misschien heb je wat aan mijn gedachtespinsels
donderdag 7 mei 2009 om 09:16
quote:Leut schreef op 07 mei 2009 @ 02:01:
.......
Kortom geniet van het leven samen.
Mijn oma is nog niet zo lang geleden overleden, en ook mijn moeder en haar zus pakken de draad weer op, mét alle herinneringen, de goede en de wat minder goede. En ook mijn oma heeft haar moeder moeten missen op een gegeven moment. Kortom, het leven gaat door.
Het is een heel verhaal geworden, sorry. Maar misschien heb je wat aan mijn gedachtespinsels Leut, ik heb er in ieder geval wel wat aan, aan die gedachtenspinsels van je . Was goed om te lezen.
.......
Kortom geniet van het leven samen.
Mijn oma is nog niet zo lang geleden overleden, en ook mijn moeder en haar zus pakken de draad weer op, mét alle herinneringen, de goede en de wat minder goede. En ook mijn oma heeft haar moeder moeten missen op een gegeven moment. Kortom, het leven gaat door.
Het is een heel verhaal geworden, sorry. Maar misschien heb je wat aan mijn gedachtespinsels Leut, ik heb er in ieder geval wel wat aan, aan die gedachtenspinsels van je . Was goed om te lezen.
