Psyche
alle pijlers
Hoe ouders vertellen over opname?
zaterdag 18 december 2021 om 14:17
Hoe vertel ik aan mijn ouders dat ik al een aantal jaar behoorlijk psychisch ziek ben, dat ik in 2022 10 weken klinisch wordt opgenomen en dat van hen wordt verwacht dat zij meedoen aan een ouderprogramma?
Vanwege de complexheid van mijn problematiek* zijn er maar heel weinig instellingen die mij willen behandelen. Eigenlijk is dit de enige plek die goed bij me lijkt te passen. Het enige punt waar ik op stukloop is dat ik dan mijn ouders dus moet betrekken bij de intake en behandeling. Ik heb al besloten dat ik die behandeling toch ga doen, omdat ik voor mezelf een betere toekomst wil, dus daar hoef ik geen adviezen meer over.
Ik heb mijn ouders nooit eerder verteld over de problemen die ik heb/had, dus ik vind het lastig om ze dit te vertellen. Ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken en ik hoop dat jullie tips hebben voor me!
*depressie, suïcidaliteit en hechtingsproblematiek door emotionele verwaarlozing, daarbij ook nog ASS en hoogbegaafdheid. Bij een te hoog oplopende spanning in contact treedt vaak mutisme op, waardoor ik niet meer in staat ben om te communiceren
Vanwege de complexheid van mijn problematiek* zijn er maar heel weinig instellingen die mij willen behandelen. Eigenlijk is dit de enige plek die goed bij me lijkt te passen. Het enige punt waar ik op stukloop is dat ik dan mijn ouders dus moet betrekken bij de intake en behandeling. Ik heb al besloten dat ik die behandeling toch ga doen, omdat ik voor mezelf een betere toekomst wil, dus daar hoef ik geen adviezen meer over.
Ik heb mijn ouders nooit eerder verteld over de problemen die ik heb/had, dus ik vind het lastig om ze dit te vertellen. Ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken en ik hoop dat jullie tips hebben voor me!
*depressie, suïcidaliteit en hechtingsproblematiek door emotionele verwaarlozing, daarbij ook nog ASS en hoogbegaafdheid. Bij een te hoog oplopende spanning in contact treedt vaak mutisme op, waardoor ik niet meer in staat ben om te communiceren
zaterdag 18 december 2021 om 17:50
Pfoe, pittig. Voor jou! En ik snap dat het lastig is dit aan je ouders te vertellen.
Wat ik me wel afvraag: dit is niet iets wat pas kort geleden de kop opstak. En ook niet iets wat je makkelijk kunt verbergen. Hoe komt het dat je ouders hier niks vanaf weten? Ligt dit aan desinteresse van hun kant? Of hebben ze een laag niveau (kan zowel op cognitief niveau zijn als op allerlei andere vlakken). Willen ze het niet zien? Altijd de andere kant op gekeken? Of ben je gewoon knettergoed in het verbergen van al je shit? Maakt wat mij betreft wel verschil in hoe je het ze vraagt en wat je van ze kunt verwachten.
Sterkte!
Wat ik me wel afvraag: dit is niet iets wat pas kort geleden de kop opstak. En ook niet iets wat je makkelijk kunt verbergen. Hoe komt het dat je ouders hier niks vanaf weten? Ligt dit aan desinteresse van hun kant? Of hebben ze een laag niveau (kan zowel op cognitief niveau zijn als op allerlei andere vlakken). Willen ze het niet zien? Altijd de andere kant op gekeken? Of ben je gewoon knettergoed in het verbergen van al je shit? Maakt wat mij betreft wel verschil in hoe je het ze vraagt en wat je van ze kunt verwachten.
Sterkte!
zaterdag 18 december 2021 om 18:01
Je ouders hebben nooit wat gemerkt? Dan bij het begin beginnen, vertellen dat je problemen hebt. Waarschijnlijk komt de rest dan vanzelf op tafel. Je ouders zullen vast vragen of je in behandeling bent, of ze wat voor je kunnen doen .... Of verwacht je van niet?
Sterkte!
Sterkte!
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
zaterdag 18 december 2021 om 18:21
Dat gebeurt best vaak, dat ouders bijvoorbeeld een vragenlijst invullen over de jeugd van de betrokkene. Of dat ze een sessie bijwonen. Ze zullen niet uitgebreid mee in therapie hoeven.
Ik vind het veel over ouders zeggen die dat niet willen.
zaterdag 18 december 2021 om 18:21
De behandeling, is die vooral gericht op het ass stuk? Of op de hechting?
Ik vind het op zijn zachtst gezegd bijzonder dat je ouders mee moeten in behandeling bij hechtingstrauma bij volwassenen.
Heb je je vraag bij de betreffende instelling neergelegd?
Hier ook een moeilijke jeugd met oa emotionele verwaarlozing, mijn ouders zouden botweg 'nee' zeggen dus ik kan verder geen advies geven, behalve: zorg dat dit niet hertraumatiserend wordt en ga niet over je grenzen.
Ik vind het op zijn zachtst gezegd bijzonder dat je ouders mee moeten in behandeling bij hechtingstrauma bij volwassenen.
Heb je je vraag bij de betreffende instelling neergelegd?
Hier ook een moeilijke jeugd met oa emotionele verwaarlozing, mijn ouders zouden botweg 'nee' zeggen dus ik kan verder geen advies geven, behalve: zorg dat dit niet hertraumatiserend wordt en ga niet over je grenzen.
zaterdag 18 december 2021 om 18:24
Jeetje wat complex. Is er een reden dat je ouders betrokken moeten zijn? Behalve dan dat de oorzaak van jouw problematiek naar ik vermoed in je jeugd en bij je ouders ligt? Kun je daar omheen of moet je er verplicht doorheen?
Naar ik begrijp zie jij je ouders nu weinig genoeg om jouw problematiek voor ze verborgen te hebben kunnen houden. Ze hebben wel een rol in je leven, maar redelijk langs de zijlijn. Denk ik.
Misschien zou die afstand die jij tot je ouders hebt ingebouwd nu wel een oplossing voor jouw probleem kunnen zijn. Door afstand tot ze te hebben opgebouwd heb jij hun beschermd of gezorgd dat er niet nog meer problemen kwamen.
Voor jou is hulp nabij. Alleen duurt het nog even voor jij de intake en de hulp krijgt. Ik zou, als ik jou was pas jouw verhaal doen aan je ouders wanneer jij zelf de ondersteuning krijgt die je nodig hebt. Vaak zijn zulke gesprekken best pittig. Zelfs als het jou zou lukken je verhaal zonder verwijten en grote emoties te vertellen. Wat al een behoorlijke uitdaging is, vermoed ik. Want er zit behoorlijk groot leed achter. Daarnaast kunnen mensen zich aangevallen voelen.
Wat je wel zou kunnen doen. Schrijf het op. Schrijf een persoonlijke brief naar jouw ouders. Gericht aan beide.
Voordeel daarvan is dat je dan geen directe confrontatie hoeft aan te gaan, dat je zelf niet verstrikt kunt raken in je emoties en ook dat je de directe reactie niet krijgt.
Ik vermoed en hoop dat je ook nu al wel een pro hebt waarmee je gesprekken voert? Wat vindt die ervan? Kan die jou genoeg ondersteunen in de periode tot aan intake en tussen intake en opname? Zodat je, ook wanneer dat gesprek met je ouders, of de brief minder goed uitpakt, gesteund wordt en je verhaal kwijt kunt?
Naar ik begrijp zie jij je ouders nu weinig genoeg om jouw problematiek voor ze verborgen te hebben kunnen houden. Ze hebben wel een rol in je leven, maar redelijk langs de zijlijn. Denk ik.
Misschien zou die afstand die jij tot je ouders hebt ingebouwd nu wel een oplossing voor jouw probleem kunnen zijn. Door afstand tot ze te hebben opgebouwd heb jij hun beschermd of gezorgd dat er niet nog meer problemen kwamen.
Voor jou is hulp nabij. Alleen duurt het nog even voor jij de intake en de hulp krijgt. Ik zou, als ik jou was pas jouw verhaal doen aan je ouders wanneer jij zelf de ondersteuning krijgt die je nodig hebt. Vaak zijn zulke gesprekken best pittig. Zelfs als het jou zou lukken je verhaal zonder verwijten en grote emoties te vertellen. Wat al een behoorlijke uitdaging is, vermoed ik. Want er zit behoorlijk groot leed achter. Daarnaast kunnen mensen zich aangevallen voelen.
Wat je wel zou kunnen doen. Schrijf het op. Schrijf een persoonlijke brief naar jouw ouders. Gericht aan beide.
Voordeel daarvan is dat je dan geen directe confrontatie hoeft aan te gaan, dat je zelf niet verstrikt kunt raken in je emoties en ook dat je de directe reactie niet krijgt.
Ik vermoed en hoop dat je ook nu al wel een pro hebt waarmee je gesprekken voert? Wat vindt die ervan? Kan die jou genoeg ondersteunen in de periode tot aan intake en tussen intake en opname? Zodat je, ook wanneer dat gesprek met je ouders, of de brief minder goed uitpakt, gesteund wordt en je verhaal kwijt kunt?
zaterdag 18 december 2021 om 20:14
Ik ben ook nieuwsgierig wat het doel is dat je ouders betrokken worden?
Ik zou dit horror vinden, toen ik nog een kind was wilden ze al niet meewerken aan zorg en interventies voor mij, laat staan nu we elkaar al jaren niet meer zien. Hoe is dat voor jou?
Ik vind het erg moedig dat je het aan wil gaan.
In die instelling zullen ze vaker met dit bijltje gehakt hebben. Ik zou deze zorg/vraag daarom met hen bespreken.
Ik zou dit horror vinden, toen ik nog een kind was wilden ze al niet meewerken aan zorg en interventies voor mij, laat staan nu we elkaar al jaren niet meer zien. Hoe is dat voor jou?
Ik vind het erg moedig dat je het aan wil gaan.
In die instelling zullen ze vaker met dit bijltje gehakt hebben. Ik zou deze zorg/vraag daarom met hen bespreken.
zaterdag 18 december 2021 om 20:16
Dank voor alle meelevende reacties en adviezen! Ik laat alles nog even bezinken, maar fijn om in ieder geval een aantal opties te lezen.
@moizer,
Na de middelbare school ben ik op kamers gegaan en woon inmiddels helemaal op mezelf, dus ik ben al 5 jaar het huis uit. Het komt denk ik van twee kanten. Mijn ouders tonen sowieso weinig interesse, maar als ze dan een keer iets vragen, dan gooi ik meteen de deur dicht... Ze zien dat ik last heb van vermoeidheid, al jaren, maar verder hebben ze eigenlijk nog nooit iets gevraagd over mijn mentale gezondheid.
@Lariba
Ik zie ze misschien 1x per maand een dagdeel. Dan praten we soms over alledaagse dingen, zeker geen diepgaande gesprekken. Misschien vermoeden ze iets, maar dat vermoeden hebben ze in ieder geval nog nooit uitgesproken of daar naar gevraagd.
@sugarmiss
Ze willen bij de intake zelf bepalen of mijn ouders in staat zijn om mee te doen aan het ouderprogramma en of dat helpend of juist belemmerend gaat zijn voor mij. Er bestaat inderdaad een kans dat ik daar geen behandeling krijg, als mijn ouders niet 'meedoen'.
@zilverelfje
Ik weet niet echt wat ik moet verwachten van ze. Ik verwacht eigenlijk niets meer van ze, in ieder geval niet op sociaal-emotioneel gebied...
@GreenLadyFern
De behandeling is vooral gericht op hechting, depressie en suïcidaliteit. ASS is 'gewoon' ook aanwezig en moet rekening mee worden gehouden, maar dat is niet de hoofddiagnose. Net als HB. Natuurlijk heb ik dat aangegeven bij de instelling, maar zij zeggen dat ze niet kunnen/willen behandelen zonder systeem, omdat zij nou eenmaal heel systeemgericht werken. En omdat zij zo ongeveer de enige instelling zijn waar ik terecht kan, zal ik het daar dus mee moeten doen, helaas.
@BeauCis
Mijn ouders staan inderdaad aan de zijlijn, er is relatief weinig contact. Voor nu helaas alleen mijn huisarts in beeld, omdat ik na de zoveelste keer vastliep in behandeling en eerst duidelijk wilde hebben wat er nu precies aan de hand was dmv uitgebreide diagnostiek. Maar ik heb wel vaak (lees: elke week) en goed contact met haar.
@moizer,
Na de middelbare school ben ik op kamers gegaan en woon inmiddels helemaal op mezelf, dus ik ben al 5 jaar het huis uit. Het komt denk ik van twee kanten. Mijn ouders tonen sowieso weinig interesse, maar als ze dan een keer iets vragen, dan gooi ik meteen de deur dicht... Ze zien dat ik last heb van vermoeidheid, al jaren, maar verder hebben ze eigenlijk nog nooit iets gevraagd over mijn mentale gezondheid.
@Lariba
Ik zie ze misschien 1x per maand een dagdeel. Dan praten we soms over alledaagse dingen, zeker geen diepgaande gesprekken. Misschien vermoeden ze iets, maar dat vermoeden hebben ze in ieder geval nog nooit uitgesproken of daar naar gevraagd.
@sugarmiss
Ze willen bij de intake zelf bepalen of mijn ouders in staat zijn om mee te doen aan het ouderprogramma en of dat helpend of juist belemmerend gaat zijn voor mij. Er bestaat inderdaad een kans dat ik daar geen behandeling krijg, als mijn ouders niet 'meedoen'.
@zilverelfje
Ik weet niet echt wat ik moet verwachten van ze. Ik verwacht eigenlijk niets meer van ze, in ieder geval niet op sociaal-emotioneel gebied...
@GreenLadyFern
De behandeling is vooral gericht op hechting, depressie en suïcidaliteit. ASS is 'gewoon' ook aanwezig en moet rekening mee worden gehouden, maar dat is niet de hoofddiagnose. Net als HB. Natuurlijk heb ik dat aangegeven bij de instelling, maar zij zeggen dat ze niet kunnen/willen behandelen zonder systeem, omdat zij nou eenmaal heel systeemgericht werken. En omdat zij zo ongeveer de enige instelling zijn waar ik terecht kan, zal ik het daar dus mee moeten doen, helaas.
@BeauCis
Mijn ouders staan inderdaad aan de zijlijn, er is relatief weinig contact. Voor nu helaas alleen mijn huisarts in beeld, omdat ik na de zoveelste keer vastliep in behandeling en eerst duidelijk wilde hebben wat er nu precies aan de hand was dmv uitgebreide diagnostiek. Maar ik heb wel vaak (lees: elke week) en goed contact met haar.
zaterdag 18 december 2021 om 22:26
Systeemtherapie kan zeker belangrijk zijn. Maar jij vormt toch geen systeem meer met je ouders? Al 5 jaar uit huis en eens per maand op bezoek?
Wat is het doel voor de systeemtherapie in jouw situatie?
Ik snap overigens wel dat je het overweegt, ik sta momenteel ook op een hele lange wachtlijst voor hoogspecialistische ggz en snap je wanhoop en frustratie.
Zou ik misschien een linkje mogen naar de instantie waar je heen gaat, eventueel via pb?
Wat is het doel voor de systeemtherapie in jouw situatie?
Ik snap overigens wel dat je het overweegt, ik sta momenteel ook op een hele lange wachtlijst voor hoogspecialistische ggz en snap je wanhoop en frustratie.
Zou ik misschien een linkje mogen naar de instantie waar je heen gaat, eventueel via pb?
zaterdag 18 december 2021 om 22:26
Kun jij genoeg rekenen op de steun van je huisarts om een mogelijke confrontatie met je ouders aan te gaan?
Anders zou je echt bij je intake nog kunnen aangeven dat jij dat gesprek met je ouders wel aangaat maar pas wanneer jij hun steun en hulp hebt.
Blijf het namelijk erg bijzonder vinden dat er nu klaarblijkelijk van jou wordt verwacht, zonder dat jij een vangnet hebt, dat jij een moeilijke confrontatie aangaat. Kan me bijna niet voorstellen dat dat jou gaat helpen. Nu dan. Later wellicht wel. Maar nu sta je ervoor in je uppie met je huisarts, ik vind die vraag zo groot. Kun je dat wellicht iets duidelijker toelichten? Wat vragen zij precies van jou? Voor de intake?
Anders zou je echt bij je intake nog kunnen aangeven dat jij dat gesprek met je ouders wel aangaat maar pas wanneer jij hun steun en hulp hebt.
Blijf het namelijk erg bijzonder vinden dat er nu klaarblijkelijk van jou wordt verwacht, zonder dat jij een vangnet hebt, dat jij een moeilijke confrontatie aangaat. Kan me bijna niet voorstellen dat dat jou gaat helpen. Nu dan. Later wellicht wel. Maar nu sta je ervoor in je uppie met je huisarts, ik vind die vraag zo groot. Kun je dat wellicht iets duidelijker toelichten? Wat vragen zij precies van jou? Voor de intake?
zaterdag 18 december 2021 om 22:33
zaterdag 18 december 2021 om 22:43
Ik heb exact een zelfde situatie, en die afstand tussen mij en mijn familie is juist wat het voor mij werkbaar houdt. We zitten gewoon niet op dezelfde golflengte, en gaan dat ook niet meer komen.
Wat wil jij van ze? Wat is je verwachting? Want het lijkt me niet realistisch om te verwachten dat zij nog gaan veranderen.
Ze worden ook best wel voor het blok gezet als je hiermee aankomt eigenlijk..
Wat wil jij van ze? Wat is je verwachting? Want het lijkt me niet realistisch om te verwachten dat zij nog gaan veranderen.
Ze worden ook best wel voor het blok gezet als je hiermee aankomt eigenlijk..
zaterdag 18 december 2021 om 22:49
Ik ken een kliniek waarbij het zo werkt, is gericht op jongeren. Omdat ik afleid dat je aan het eind van de maximumleeftijd, zou het niet superongebruikelijk zijn dat de ouders weinig rol hebben in je dagelijkse leven. Ik zou vooraf hen vragen hoe dit moet, voorafgaand aan opname heb je als het goed is ook gesprekken. Je zal niet de eerste zijn met deze vraag. Grote kans ook dat het op hun site staat.
Sowieso zal je het je ouders moeten vertellen, je bent 10 weken niet thuis..... Daarbij zal enige openheid tussen jullie ook echt kunnen helpen. Je hoeft niet alles in detail te vertellen. Maar dat mutisme hebben ze waarschijnlijk al vaak bij je gezien, depressie ook. ASS komt misschien in je familie voor (grote kans dus ook bij je ouders).... Noem dat je behandelingen hiervoor bent aangegaan, maar dat het niet zo lekker loopt. Noem later dat je een opname op de planning hebt staan. Misschien helpt het in stukjes hakken van het "nieuws" wat voor jou?
Andere ingang: heb je eventueel grootouders of andere belangrijke mensen die je al lang kent en die nog wel een grote rol in je leven spelen? Daar kun je mogelijk ook een aangepast ouderprogramma mee doorlopen.
Echt, dit komt wel op zijn pootjes terecht. Door je klachten denk je waarschijnlijk te moeilijk nu erover en pieker je hoe het moet. Maar het loopt zoals het loopt, je doet die opname voor jezelf, zet dat door en dat onderdeel van ouderbetrokkenheid wijst zichzelf wel als het aan de orde komt.
Sowieso zal je het je ouders moeten vertellen, je bent 10 weken niet thuis..... Daarbij zal enige openheid tussen jullie ook echt kunnen helpen. Je hoeft niet alles in detail te vertellen. Maar dat mutisme hebben ze waarschijnlijk al vaak bij je gezien, depressie ook. ASS komt misschien in je familie voor (grote kans dus ook bij je ouders).... Noem dat je behandelingen hiervoor bent aangegaan, maar dat het niet zo lekker loopt. Noem later dat je een opname op de planning hebt staan. Misschien helpt het in stukjes hakken van het "nieuws" wat voor jou?
Andere ingang: heb je eventueel grootouders of andere belangrijke mensen die je al lang kent en die nog wel een grote rol in je leven spelen? Daar kun je mogelijk ook een aangepast ouderprogramma mee doorlopen.
Echt, dit komt wel op zijn pootjes terecht. Door je klachten denk je waarschijnlijk te moeilijk nu erover en pieker je hoe het moet. Maar het loopt zoals het loopt, je doet die opname voor jezelf, zet dat door en dat onderdeel van ouderbetrokkenheid wijst zichzelf wel als het aan de orde komt.
zondag 19 december 2021 om 09:27
@Avage
Het doel is het systeem herstellen en laten meebewegen met jouw verandering. Van mij hoeven m'n ouders er ook niet bij betrokken te worden. Maar ik heb al 2 keer een half uur gebeld met ze en de situatie uitgelegd, maar dat hielp niet. Zij blijven bij hun punt, dus ik heb daar niet echt een keuze in. Ja alleen de keuze tussen wel of geen behandeling, maar wel op hun voorwaarden.
@GreenLadyFern
https://www.yeswecanclinics.nl/ouderprogramma
@BeauCis
Ik hoop dat dat genoeg is. Maar ik ben het zeker met je eens dat dit nogal een tricky plan is als ik geen goed vangnet heb.
@fryskefaam
Ik vind dat ook bijzonder. Ze zeggen zelf te willen beoordelen na de intake of het wel of niet zinvol is om mijn ouders erbij te betrekken.
@OohBoy
Het gaat on Yes We Can idd. Ik verwacht eigenlijk niets van mijn ouders. Ben er nu enigszins okay mee hoe het nu is. In de zin van dat ik het liever anders had gezien, maar hoe het nu gaat is voldoende. Ik denk oprecht dat ze niet kúnnen veranderen, want ze hebben mij emotioneel verwaarloosd vanuit onvermogen. Daar ben ik echt van overtuigd.
@schaduwdier
Mutisme gebeurt voornamelijk in therapie, als we 'moeilijke dingen' bespreken. Met mijn ouders heb ik geen diepgaande gesprekken, dus dit is ze waarschijnlijk nog nooit opgevallen. Mijn systeem bestaat op dit moment vooral uit vriendinnen, een huisgenootje en collega's. Wellicht is het een vraag waard om eens te vragen of een ander systeem ook prima is.
Het doel is het systeem herstellen en laten meebewegen met jouw verandering. Van mij hoeven m'n ouders er ook niet bij betrokken te worden. Maar ik heb al 2 keer een half uur gebeld met ze en de situatie uitgelegd, maar dat hielp niet. Zij blijven bij hun punt, dus ik heb daar niet echt een keuze in. Ja alleen de keuze tussen wel of geen behandeling, maar wel op hun voorwaarden.
@GreenLadyFern
https://www.yeswecanclinics.nl/ouderprogramma
@BeauCis
Ik hoop dat dat genoeg is. Maar ik ben het zeker met je eens dat dit nogal een tricky plan is als ik geen goed vangnet heb.
@fryskefaam
Ik vind dat ook bijzonder. Ze zeggen zelf te willen beoordelen na de intake of het wel of niet zinvol is om mijn ouders erbij te betrekken.
@OohBoy
Het gaat on Yes We Can idd. Ik verwacht eigenlijk niets van mijn ouders. Ben er nu enigszins okay mee hoe het nu is. In de zin van dat ik het liever anders had gezien, maar hoe het nu gaat is voldoende. Ik denk oprecht dat ze niet kúnnen veranderen, want ze hebben mij emotioneel verwaarloosd vanuit onvermogen. Daar ben ik echt van overtuigd.
@schaduwdier
Mutisme gebeurt voornamelijk in therapie, als we 'moeilijke dingen' bespreken. Met mijn ouders heb ik geen diepgaande gesprekken, dus dit is ze waarschijnlijk nog nooit opgevallen. Mijn systeem bestaat op dit moment vooral uit vriendinnen, een huisgenootje en collega's. Wellicht is het een vraag waard om eens te vragen of een ander systeem ook prima is.
zondag 19 december 2021 om 11:39
Subnautica schreef: ↑19-12-2021 11:29Wil je zelf eigenlijk dit traject aangaan met je ouders? Of ga je hierin mee omdat je denkt dat er anders geen hulp is voor je?
Dit inderdaad.
Het is helemaal prima hè, als je de verhouding met je ouders zo laat als die nu is. Het gaat om jou en jij kunt ook dealen met je verleden zonder hun inmenging nu nog.
zondag 19 december 2021 om 13:13
Ik ken jou en je ouders niet, maar ik denk dat er wel veel te winnen is om ze toch te betrekken. Of dat dat het hele programma moet zijn of niet, dat komt later wel. Maar je ouders moeten sowieso op de hoogte zijn dat je 10 weken niet thuis bent. Dan kun je wel allemaal moeilijke excuses gaan verzinnen tegenover hen, maar openheid helpt wel.
Ik ken die kliniek redelijk. Hoe ze het met je ouders in zo'n traject zouden aanpakken zou ik ze toevertrouwen. Ook werk ik zelf ergens waar het systeem bij volwassenen vrijwel altijd betrokken wordt. Zo gek is dat niet.
Ik ken die kliniek redelijk. Hoe ze het met je ouders in zo'n traject zouden aanpakken zou ik ze toevertrouwen. Ook werk ik zelf ergens waar het systeem bij volwassenen vrijwel altijd betrokken wordt. Zo gek is dat niet.
dinsdag 21 december 2021 om 01:38
“Pa, ma, luister even naar me. Ik ben met die vermoeidheid van mij naar de dokter gegaan, en die heeft me doorverwezen naar deze kliniek. Ik kan daar hulp krijgen, maar dan moeten jullie mee, in ieder geval voor de intake. Dit is mijn enige kans om hier vanaf te komen. Zouden jullie in ieder geval mee willen naar de intake?”
Op die manier hang je het op aan iets wat ze kunnen zien, maak je hen geen verwijten (een aantal van de diagnoses die je noemt kunnen als een verwijt aan hun adres worden opgevat), en de kans is groot dat ze mee willen komen (want als je gelijk hebt en de verwaarlozing komt voort uit onvermogen, dan zullen ze een dergelijke directe vraag best ‘snappen’).
Als je ouders de behandeling niet aankunnen en jij bent idd 22/23, dan zou het mij een flinke ruzie waard zijn om de behandeling toch te krijgen. Want het kan niet zo zijn dat jij volledig meerderjarig bent en geen hulp krijgt omdat je ouders dat niet aankunnen. Ja, als je nog bij ze woont, of 5 keer per week bij ze langsgaat, maar zo klinkt het niet
Op die manier hang je het op aan iets wat ze kunnen zien, maak je hen geen verwijten (een aantal van de diagnoses die je noemt kunnen als een verwijt aan hun adres worden opgevat), en de kans is groot dat ze mee willen komen (want als je gelijk hebt en de verwaarlozing komt voort uit onvermogen, dan zullen ze een dergelijke directe vraag best ‘snappen’).
Als je ouders de behandeling niet aankunnen en jij bent idd 22/23, dan zou het mij een flinke ruzie waard zijn om de behandeling toch te krijgen. Want het kan niet zo zijn dat jij volledig meerderjarig bent en geen hulp krijgt omdat je ouders dat niet aankunnen. Ja, als je nog bij ze woont, of 5 keer per week bij ze langsgaat, maar zo klinkt het niet
dinsdag 21 december 2021 om 02:49
Pfoe ik vind het een grote vraag aan jou, gezien de problematiek.
Met mijn ouders zou ik me zoveel mogelijk op de vlakte houden, en zoveel mogelijk feitelijk en de meest minimale info. Is niet het meest mooi, maar het beschermt je wel.
Dus ik zou zeggen dat je naar die kliniek wil en er gevraagd is of ze mee willen komen naar de intake of whatever er van je ouders verwacht wordt. That's it.
Dus zonder te persoonlijk te worden.
Mijn ouders zouden denk ik niet vragen waarom maar je kan altijd zeggen dat je vast loopt en daarom hulp hebt gezocht. Heel algemeen.
Als je iets verder wil gaan of moet gaan, kun je je diagnose op een feitelijke manier noemen. Mijn ouders zouden dat niet op zichzelf betrekken en ook niet doorvragen. Jouwe wel? Je kan altijd zeggen dat je dat in therapie wil gaan uitzoeken als er een vraag komt waar je geen antwoord op kan of wil geven.
Wat voor reactie verwacht je eigenlijk van je ouders?
Met mijn ouders zou ik me zoveel mogelijk op de vlakte houden, en zoveel mogelijk feitelijk en de meest minimale info. Is niet het meest mooi, maar het beschermt je wel.
Dus ik zou zeggen dat je naar die kliniek wil en er gevraagd is of ze mee willen komen naar de intake of whatever er van je ouders verwacht wordt. That's it.
Dus zonder te persoonlijk te worden.
Mijn ouders zouden denk ik niet vragen waarom maar je kan altijd zeggen dat je vast loopt en daarom hulp hebt gezocht. Heel algemeen.
Als je iets verder wil gaan of moet gaan, kun je je diagnose op een feitelijke manier noemen. Mijn ouders zouden dat niet op zichzelf betrekken en ook niet doorvragen. Jouwe wel? Je kan altijd zeggen dat je dat in therapie wil gaan uitzoeken als er een vraag komt waar je geen antwoord op kan of wil geven.
Wat voor reactie verwacht je eigenlijk van je ouders?
