hoe sta jij t.o.v. je familie?

Ik vind het vanzelfsprekend dat je familie er voor je is, als dat nodig is. Hangt er natuurlijk wel van af hoe de onderlinge band in de familie is en binnen het gezin (ouderlijk huis) waar je uit komt.



Ik weet niet wat de psychische problemen van je broer zijn maar het kan best dat het feit dat hij niet ziet wat voro druk deze op de familie legt, zijn oorsprong heeft in zijn problematiek en als dat zo is kun je het hem niet eens kwalijk nemen.

Wat het ook is, is het wel gezond om als familie (ouderlijk huis) niet alleen te staan in de opvang voor hem.

dat jullie hem doorverwijzen naar reguliere therapievormen ism dan ook prima: blijven doen. En ook beslist grenzen aangeven in kontakt naar hem toe.

Ik vind dat het niet altijd vanzelfsprekend zo is dat je er voor familie moet zijn. Er zijn allerlei soorten families, en er zijn families waar mensen elkaar vermoorden, mishandelen, elkaar vreselijk in de weg zitten of belemmeren, enorme verwachtingen van elkaar hebben, en er zijn families waar mensen enorm veel plezier en steun beleven. Je hebt er zelf maar voor een klein deel invloed op hoe jouw familie functioneert.



Het feit dat je genetisch met elkaar te maken hebt, hoeft niet perse een morele verplichting in te houden. Ik denk dat daar wel heel vaak vanuit wordt gegaan. Ik ben er erg voor om mensen met wie je je leven deelt zo goed mogelijk te behandelen en zo eerlijk mogelijk met ze om te gaan, maar dat geldt voor vrienden/ de slager/ en mijn familie -ieder op zijn eigen manier, en wat dat is hangt af van de voorgeschiedenis/band/persoonlijkheid.



Maar soms is het zo dat het beter is voor jezelf en soms voor iedereen om wat meer afstand te nemen. Soms moet je echt voor je eigen gezondheid waken, niemand heeft er wat aan als je dat niet doet.



Dat je broer niet inziet wat hij jullie aandoet kan met zijn ziekte te maken hebben. Op hulp aandringen en grenzen aangeven idd heel goed. Soms zoeken mensen pas hulp als ze merken dat de familie niet meer alles voor ze oplost. Je kunt ook zelf contact opnemen met de geestelijke gezondheidszorg in jouw omgeving om advies te vragen.



Sterkte

Hoi Visje444,



Ik herken je vraag heel goed! In mijn familie ben ik ook vaak het 'opvangnet', en na vele jaren begint het nu wel zijn tol te eisen. Het gaat bij ons in het gezin om verschillende problemen die ook spelen bij verschillende personen. Onderwerpen zijn: familieruzies, destructieve relaties, scheiding, familieproblemen etc. Het betreft nooit mijzelf, altijd anderen, en daarom heb je steeds het gevoel dat jij als, persoon die niks te klagen heeft, altijd maar klaar moet staan voor anderen.

Het is op zich niet zo'n grote belasting om vaak mensen op te vangen, om over problemen te praten, advies te geven, practisch klaar te staan (helpen in huishouding, mensen te eten vragen), maar ik ben in de loop van de jaren mezelf wel een beetje kwijtgeraakt. Wat wil ik eigenlijk met mijn eigen leven?

Mijn eigen belevenissen en 'problemen' lijken vaak zo triviaal naast die van andere mensen, en daarom houd ik dat voor me. Ook voel ik me wel eens schuldig tevenover diegenen die het niet zo getroffen hebben als ik, waardoor ik ook niet van mijn eigen dingen kan genieten.



Ik dacht altijd dat dit gewoon moest en dat het erbij hoorde, maar ik heb tijdens de laatste maanden geleerd dat dit niet het geval is. Het probleem ligt echter vooral bij mezelf. Ik heb me tevaak opgesteld als oplosser, als verantwoordelijke voor het probleem. Tijdens een aantal gesprekken met een psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik mijn eigen rol in het gezin (en soms ook in andere relaties) niet duidelijk heb. Ik gedraag me bijvoorbeeld in de relatie tot mijn moeder niet altijd als kind, maar soms ook als haar moeder of als partner. Daarmee bedoel ik dat ik te vaak problemen 'overneem' (moederrol), het gevoel krijg dat ik ze op moet lossen ( moeder / partner) of dat ik me uberhaupt veel te veel meng in de problemen, haar ook vaak om uitleg vraag etc (partner). En dat terwijl ik me dus, zelfs als volwassene, vooral als dochter moet gedragen.

Dit probleem heb ik ook (in mindere mate) met mijn vader en zus / schoonzus.



Ik probeer me nu erg te richten op deze rolverdeling. Ik besef dat ik niet alles kan (en hoef!) op te lossen en heb van een aantal dingen bewust mijn handen afgetrokken. Ik heb bijvoorbeeld aan mijn moeder gevraagd of ze me niet meer op de hoogte wil houden van de problemen in de familie. Dit heb ik wel met de nodige uitleg gedaan, om aan te geven dat ik geen problemen van anderen meer wil omarmen als eigen problemen. Met die uitleg erbij begreep ze het heel goed. Ik hoor nu wel nog flarden, maar ik probeer mezelf aan te leren ook niet meer naar het hele verhaal te vragen. Dit heeft een hoop rust gebracht.



Het punt is dat je er niet voor kunt zorgen dat anderen zich anders gedragen. Je broer zal niet veranderen. Het enige dat je kunt veranderen is de manier waarop jij met deze problemen omgaat. Hij moet zelf de gevolgen van zijn daden dragen, en niet jij, al is dat nog zo verleidelijk. Dit is een moeilijk proces, maar ik leer nu nog steeds dat mijn eigen rol als moeder en zus voor mij beter werkt dan een andere rol. Ik weet niet hoe de relatie met je broer nu is, maar je zou kunnen kijken of je je meer als zus kunt gedragen, en niet als partner / moeder / voogd / hulpverlener. Ik denk dat je dan een relatie kunt hebben waar jij en je broer wat aan hebben. Hij kan 'normale' zusterlijke steun van je verwachten, maar moet wel zijn eigen boontjes doppen. En jij zal zijn problemen bij hem moeten laten, of moeten aansturen op externe hulp.



Lang verhaal, maar hopelijk heb je er iets aan!

Ik weet niet wat voor problemen jouw broef heeft, maar zoals hierboven al gezegd, het zou natuurlijk met zijn stoornis te maken kunnen hebben. Daarnaast is een psychische stoornis niet niks, ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat als hij depressief is (als voorbeeld) hij zich idd ellendig voelt en alleen maar kan wensen dat hij zo'n "zorgenloos" leven heeft als jullie. Maakt het in dat geval natuurlijk niet goed dat hij in de slachtofferrol kruipt en jullie onder druk zet, maar ik denk dat het er net een beetje aan ligt wat de problemen precies zijn hoe je dat dan aanpakt.



Sowieso denk ik dat het goed is om je grenzen aan te geven. Je hoeft niet alles aan te kunnen. Je kunt best de stoornis scheiden van je broer, soms is dat ook wel gewoon nodig.



Ik zie net je reactie, dus ik voeg hier een stukje aan toe....ik heb vroeger een eetstoornis gehad en dit legde enorm veel druk op mijn ouders. Als ik nu terug kijk kan ik me daar best schuldig over voelen, maar op het moment zelf....ik was toen zoveel jonger dan nu, ik zat zo diep in die stoornis, ik kón gewoon niet anders. Ik had het toen gewoon niet door. Mijn vader heeft verteld dat hij mij (zijn dochter) los moest zien van mijn gedrag (de stoornis). Dat was niet altijd makkelijk en heel frustrerend, maar hij kon het anders niet aan. Hij moest zich soms gewoon aflsuiten voor de dingen die ik deed.

Ik heb een klein stukje toegevoegd aan mijn reactie (had jouw reacties nog niet gezien)

visje444 schreef op 28 april 2008 @ 12:12:

Bedankt voor de reactie!



maar ik opende dit topic vooral om eens te horen of mensen die zelf worstelen met psychische problemen inzien hoe belastend dit kan zijn voor de familie, of nog, hoe kan ik mijn broer laten inzien dat mijn ouders het niet meer aankunnen? Ik vind dat hij het ook ons ergens verschuldigd is...

Nog even een reactie op deze vraag:



Ik denk dat mensen dit niet inzien. Mensen gaan er te vaak van uit dat zij het middelpunt van de aandacht zijn. Het probleem is dat mensen met problemen deze aandacht naar zich toetrekken en dit ook nog krijgen, en dus zo eigenlijk niet leren dat ze zelf dingen moeten kunnen oplossen. Als je blijft geven zal dit probleem in stand blijven.



Je tweede vraag: ik denk dat je ouders dit zelf moeten aangeven. Jij kunt dit niet voor ze doen, want dat is jouw rol niet. En het werkt niet als jij voor hen hun problemen gaat oplossen. Als zij niet sterk genoeg zijn om dit zelf op te lossen is dat hun lot, en jouw lot is dat je ouders hebt die niet voor zichzelf opkomen. Het moet niet jouw probleem worden, bedoel ik hiermee te zegen. Je kunt ze natuurlijk wel helpen om dit aan je broer duidelijk te maken, je moet het alleen niet voor hen gaan doen.



Nog even over die opmerkigng dat je broer het aan jullie verschuldigd is: dit gevoel heb ik ook heel lang gehad. Dat is precies het gevaar van problemen voor iemand oplossen. Hoezeer je het ook doet uit liefde, ooit wil je iets terug. En dat gaat vaak niet, waardoor je je bedonderd voelt.

In een boek las ik een prachtig citaat dat ik mezelf vaak voorhoud:

Ouders zeggen altijd dat ze onvoorwaardelijk van hun kind houden en dat ze alles uit liefde hebben gegeven, maar uiteindelijk willen ze die investering met rente terug (wij hebben altijd alles voor je gedaan en wat krijgen wij? stank voor dank!).



Hier heb ik uit geleerd dat je in het begin zegt dat je alles voor iemand doet (het is toch je broer en dat hoort zo, bovendien hou je van hem) maar dat je diep in je hart wel iets terug verwacht, al is het maar dankbaarheid. Als je dat niet krijgt voelt dat vervelend. Maar jij hebt iets uit jezelf gegeven, hij heeft er niet altijd om gevraagd waarschijnlijk. Daarom kun je alleen maar uitgaan van wat je geeft, en daar niks op terug verwachten. Als je iets alleen kunt geven als je iets terug krijgt, dan kun je het beter niet geven.

Meid, het maakt niet uit wat je broer heeft. Alles wat Sjoba zo mooi heeft opgeschreven is onverminderd van toepassing.



Het is aan hem om er iets mee te doen, jij kunt het niet voor hem inzien. Alles wat je kunt doen is jou grenzen aangeven en hem erop wijzen dat dingen alleen kunnen verbeteren als hij hulp gaat zoeken. Verdrietig om aan te moeten zien, maar ik ben bang dat je niet meer kunt doen.

Jouw ouders zijn in een hogere mate verantwoordelijk voor je broer dan jij, daar zijn het zijn ouders voor. Dat zag je ook in een reactie hierboven, dat meisje met de eetstoornis (sorrie ik kan je naam even niet zien vanuit dit scherm). Hij kan van hen dus meer verwachten. Maar ook zij moeten hun grenzen aangeven.



Wanneer je ouders bij jou klagen dat ze het zwaar hebben met je broer dan leggen ze hun probleem (de zwaarte) in principe bij jou. Maar het is hun probleem, en dat moeten ze zelf oplossen. Je kunt hun wel helpen door samen met je broer te praten.



Als jij de relatie met je broer als zwaar beschouwd kun je bij je broer je grenzen aangeven. Dat betekent niet dat je hem moet laten vallen, maar ook niet dat je klakkeloss alles voor hem doet. Hij moet inzien dat hij naar de dokter moet en hulp (op welk front dan ook) nodig heeft, omdat jij het hem niet meer geeft (en je ouders wellicht ook niet). Sommige mensen zien het pas als jij de spreekwoordelijke kraan dichtdraait. Je hebt wel kans dat je hiervoor een flinke ruzie moet aangaan, want veel mensen pikken het niet zomaar als de hulp ineens wordt stopgezet. Ze zijn het zo gewend dat ze menen er recht op te hebben. Aan jou om vol te houden om alleen te geven wat je kunt en niet meer. Op termijn is het voor alle partijen beter, anders eindig je met een enrome familieruzie en veel overspannen mensen.

Helaas is je verhaal erg herkenbaar voor mij. Ook ik heb een broer in de familie die al heel lang te lijden heeft onder psychische problemen, en daarmee door de jaren heen een behoorlijke druk op ons gezin heeft gelegd. In tegenstelling tot jouw verhaal heeft mijn broer door de jaren heen wel professionele hulp gehad maar dat maakte het niet altijd makkelijker.



Dit heeft een heel duidelijk effect gehad op onze gezinsverhoudingen. Ik heb jarenlang de rol van het schattige zusje gespeeld waarmee het altijd goed ging, goede cijfers op school etc, nooit problemen. Terwijl hij de brokkenpiloot was, altijd de aandacht naar zich toe trok (zowel negatief als positief). We waren ontzettend close, ik probeerde er zoveel mogelijk voor hem te zijn, maar hij bleef bezig zijn problemen af te reageren op de mensen die het dichtst bij hem stonden, waaronder ik. Hij vroeg ontzettend veel tijd, energie en aandacht. Door zijn stoornis kan hij daarnaast ook heel agressief, theatraal en onredelijk worden. Tegelijkertijd is hij ook nog eens hoogbegaafd en kan hij zeer manipulatief zijn. Hij heeft ondanks alle hulp nog steeds weinig inzicht in zijn eigen gedrag en schuift zijn problemen met name af op zijn omgeving, in plaats van kritisch naar zichzelf te kunnen kijken. Hij speelt idd de slachtofferrol.



Zo'n 2 jaar geleden is hij in een conflict met mijn ouders terechtgekomen, waarin ik ook ben meegesleurd. Ik wilde geen keus maken, maar werd daar door de omstandigheden min of meer toe gedwongen. Sindsdien heb ik nauwelijks tot geen contact meer met hem gehad. Dat geeft mij een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant is er opeens zoveel rust, ook in ons gezin, dat het weer ontspannen en gezellig is. Toen mijn broer er nog was, was de sfeer altijd gespannen en liep iedereen op zijn tenen om maar vooral niets fouts te zeggen of doen. Opeens kom ik zelf ook beter tot mijn recht bij mijn ouders, omdat ik eerst altijd een beetje in de schaduw van mijn broer stond.

Aan de andere kant mis ik hem ook vreselijk. Hij was naast mijn broer ook mijn beste vriend, mijn maatje, de eerste die ik belde als er iets was. Dat is nu weg, ik mis zijn positieve momenten, hij had namelijk naast al zijn problemen ook heel veel humor.



Mijn ouders hebben af en aan nog email contact met hem, maar als ik die verhalen hoor, weet ik dat het nog steeds niet goed gaat en er weinig veranderd is. Hij blijft verwijtend, onredelijk etc. Voorlopig zal deze situatie nog wel even voortduren dus.

beste dignity,



Wat een droevig verhaal. Ik kan me voorstellen dat je hem vreselijk mist, hoewel hij zo'n negatieve sfeer meebracht. Het blijft toch je broer en voor jezelf kiezen betekent in dit geval hem kwijtraken (tijdelijk of voor altijd). Wat een moeilijke keuze. Wel fijn dat je met je ouders beter contact hebt en nu meer jezelf kunt zijn, en geen rol van ' schattig zusje' hoeft te spelen.



Als ik mijn eigen verhaal zo terug lees is het soms net alsof ik alles weet en zelf heel goed weet hoe ik mij moet gedragen. Niks is minder waar, ik ben me er alleen bewust van geworden. Maar bewust zijn van een probleem is niet meteen hetzelfde als dat probleem oplossen..

Omdat het bij mij nog zo vers ik en ik er zo mee bezig ben heb ik erg de neiging om mijn nieuw verworven kennis te delen, omdat het mij zo goed gedaan heeft. Maar als het belerend overkomt, dan bij deze mijn excuses.



Ik zou het wel leuk vinden om over dit onderwerp door te praten, met de vragen van TO als leidraad.

Ook bij mij is het een voortdurende struggle... Het ene moment wil ik niets liever dan hem opbellen en zeggen dat het me spijt, het volgende moment ben ik zo kwaad dat ik niet voor mezelf insta als hij opeens voor me zou staan. Dat maakt het moeilijk. De situatie blijft dan wel hetzelfde, maar mijn emoties hierover veranderen met de dag. Ook ik weet nog steeds niet wat nou de beste manier is om met hem om te gaan, en tot die tijd is het misschien maar het beste dat we sowieso geen contact hebben, zowel voor hem als voor mij. Het is op zich dan al wel weer enige tijd geleden, ik ben hier nog dagelijks mee bezig, wat het voor mij ook vers maakt. Aan de ene kant is het een keuze voor mezelf, aan de andere kant is het een soort rouwproces van afscheid nemen van mijn broer.