Psyche
alle pijlers
Hoe word ik minder achterdochtig?
zondag 21 januari 2018 om 09:42
Al sinds ik me kan herinneren vind ik het best moeilijk om vrienden te maken. Niet dat ik nooit vrienden heb gehad, ik heb zelfs nu een paar contacten die zichzelf waarschijnlijk mijn vrienden noemen.
Wat ik jammer vind aan mijzelf is dat ik bijna nooit diepere vriendschappen heb, waarin ik het gevoel heb dat ik echt kan delen wat me bezighoud. Dat komt denk ik omdat ik erg achterdochtig ben. Ik vind het heel moeilijk te geloven dat vriendinnen (vooral vrouwen eigenlijk) het goed met me voor hebben. Ik voel me eigenlijk altijd alsof ze zich vooral met me vergelijken om zich beter te voelen over zichzelf, of mijn successen vooral worden bekeken met afgunst en mijn mislukkingen met leedvermaak. Bij 1 vriendin in het speciaal, waar ik ruim 25 jaar mee bevriend was, had ik dat gevoel heel erg en die vriendschap heb ik om die reden laten varen.
De laatste tijd weerhoudt deze angst mij er zelfs van om nieuwe vriendschappen aan te gaan. Dat zorgt ervoor dat ik erg weinig sociale contacten heb op het moment, want ik ben vrij recent geemigreerd. Ik lijk het zonde van de tijd/moeite te vinden, ben er kennelijk van overtuigd dat het de moeite niet waard is.
Ik ben helemaal niet depressief ofzo, ik heb een heel fijne relatie, een goed draaiend bedrijf en leuk contact met het personeel en de klanten. Dat gaat me ook allemaal vrij gemakkelijk af.
Hoe kan ik me over dit gevoel van achterdocht heenzetten?
Wat ik jammer vind aan mijzelf is dat ik bijna nooit diepere vriendschappen heb, waarin ik het gevoel heb dat ik echt kan delen wat me bezighoud. Dat komt denk ik omdat ik erg achterdochtig ben. Ik vind het heel moeilijk te geloven dat vriendinnen (vooral vrouwen eigenlijk) het goed met me voor hebben. Ik voel me eigenlijk altijd alsof ze zich vooral met me vergelijken om zich beter te voelen over zichzelf, of mijn successen vooral worden bekeken met afgunst en mijn mislukkingen met leedvermaak. Bij 1 vriendin in het speciaal, waar ik ruim 25 jaar mee bevriend was, had ik dat gevoel heel erg en die vriendschap heb ik om die reden laten varen.
De laatste tijd weerhoudt deze angst mij er zelfs van om nieuwe vriendschappen aan te gaan. Dat zorgt ervoor dat ik erg weinig sociale contacten heb op het moment, want ik ben vrij recent geemigreerd. Ik lijk het zonde van de tijd/moeite te vinden, ben er kennelijk van overtuigd dat het de moeite niet waard is.
Ik ben helemaal niet depressief ofzo, ik heb een heel fijne relatie, een goed draaiend bedrijf en leuk contact met het personeel en de klanten. Dat gaat me ook allemaal vrij gemakkelijk af.
Hoe kan ik me over dit gevoel van achterdocht heenzetten?
zondag 21 januari 2018 om 10:22
Ana isabel,
Dat vind ik eigenlijk een heel goede vraag.
Er veranderde heel veel de laatste jaren, ik veranderde van baan, na heel erg lang modderen in iets wat me niet gelukkig meer maakte, het zat me eindelijk mee in de liefde, en ik startte een bedrijf wat beter ging dan verwacht. Al met al denk ik dat ik eindelijk zelfverzekerd genoeg was om tegen de vriendin op te komen, en daarop liep de vriendschap stuk.
Dat vind ik eigenlijk een heel goede vraag.
Er veranderde heel veel de laatste jaren, ik veranderde van baan, na heel erg lang modderen in iets wat me niet gelukkig meer maakte, het zat me eindelijk mee in de liefde, en ik startte een bedrijf wat beter ging dan verwacht. Al met al denk ik dat ik eindelijk zelfverzekerd genoeg was om tegen de vriendin op te komen, en daarop liep de vriendschap stuk.
zondag 21 januari 2018 om 10:24
Wat moet je van TO?
zondag 21 januari 2018 om 10:45
Ana isabel,
Wauw! Wat een vraag. Ik wil niet in een cliche veranderen. Mijn vroege jeugd was heel leuk, ik heb een zusje dat bijna even oud als ik dus er was altijd iemand om mee te spelen. We woonden op een boerderij dus speelden altijd buiten. Er kwam een eind aan die tijd toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn vader heb ik niet meer gezien sinds die tijd.
Alles veranderde, mijn moeder werkte zeven dagen per week. Ik ben echt grootgebracht met het idee niet bij de pakken neer te zitten: ook als het tegenzit doorzetten.
Wauw! Wat een vraag. Ik wil niet in een cliche veranderen. Mijn vroege jeugd was heel leuk, ik heb een zusje dat bijna even oud als ik dus er was altijd iemand om mee te spelen. We woonden op een boerderij dus speelden altijd buiten. Er kwam een eind aan die tijd toen mijn ouders gingen scheiden. Mijn vader heb ik niet meer gezien sinds die tijd.
Alles veranderde, mijn moeder werkte zeven dagen per week. Ik ben echt grootgebracht met het idee niet bij de pakken neer te zitten: ook als het tegenzit doorzetten.
zondag 21 januari 2018 om 10:50
Dus een vrij ongecompliceerde jeugd tot je ouders gingen scheiden. Je vader heb je sindsdien nooit meer gezien? Misschien heb je jezelf onbewust aangeleerd destijds dat hoe aardig mensen ook zijn, ze uiteindelijk toch weggaan. Ik heb het idee dat het heel traumatisch voor je is geweest, maar waarschijnlijk weggestopt.
zondag 21 januari 2018 om 10:52
Ik denk dat het lastig is om daar een goed antwoord op te geven. Je kunt je afvragen of jij op voorhand te achterdochtig bent, of dat je de verkeerde vriendschappen trekt en daardoor achterdochtig bent.
In het eerste geval zou ik zeggen dat je aan de slag moet met je achterdocht, in het tweede geval zul je juist meer naar je gevoel moeten luisteren en mensen die dat niet waard zijn, die je teleur gaan stellen, niet te dichtbij laten komen.
In beide gevallen is het misschien geen gek idee om daar eens met een psycholoog over te praten. Wat gebeurt er nu precies? Stap twee is dan wat je er aan kan doen.
In het eerste geval zou ik zeggen dat je aan de slag moet met je achterdocht, in het tweede geval zul je juist meer naar je gevoel moeten luisteren en mensen die dat niet waard zijn, die je teleur gaan stellen, niet te dichtbij laten komen.
In beide gevallen is het misschien geen gek idee om daar eens met een psycholoog over te praten. Wat gebeurt er nu precies? Stap twee is dan wat je er aan kan doen.
zondag 21 januari 2018 om 10:57
Vaak vind je het antwoord in jezelf. Een psycholoog is inderdaad een goed idee. Hij/zij kan je helpen om tot de kern van je handelen te komen en bepaalde (denk) patronen te leren doorbreken.
zondag 21 januari 2018 om 11:16
Het kan natuurlijk ook zijn dat die lange vriendschap van 25 jaar écht helemaal scheef gegroeid was. Dat dat niet achterdocht is, maar realiteit.
Ik heb ook een hechte vriendschap gehad waarin iets vreselijk mis ging. Vriendschap over en nu bij iedere leuke vrouw die ik ontmoet denk ik 'het zou toch niet net zo lopen als bij X? '
Maar dat is wel normaal in het begin, denk ik. Dat ik niet wil openstaan voor alleen types zoals zij. Kennelijk zijn dat de eerste mensen die een klik met mij hebben en tijd in mij steken.
Wat Patchouli zegt, het kan ook zijn dat je meerdere keren tegen dezelfde soort mensen aan bent gelopen.
Ik heb ook een hechte vriendschap gehad waarin iets vreselijk mis ging. Vriendschap over en nu bij iedere leuke vrouw die ik ontmoet denk ik 'het zou toch niet net zo lopen als bij X? '
Maar dat is wel normaal in het begin, denk ik. Dat ik niet wil openstaan voor alleen types zoals zij. Kennelijk zijn dat de eerste mensen die een klik met mij hebben en tijd in mij steken.
Wat Patchouli zegt, het kan ook zijn dat je meerdere keren tegen dezelfde soort mensen aan bent gelopen.
Je kunt méér.
zondag 21 januari 2018 om 15:45
Je kan je over het gevoel van achterdocht heen te zetten door nieuwe dingen te proberen. Ga wél nieuwe vriendschappen aan, geef mensen een kans, leer mensen écht kennen, sta oprecht voor mensen open en investeer in vriendschappen. Hoe kunnen mensen zich 'bewijzen' als vriend(in) voor jou als jij ze geen kans geeft?
Het onderzoeken waar deze overtuiging (k voel me eigenlijk altijd alsof ze zich vooral met me vergelijken om zich beter te voelen over zichzelf, of mijn successen vooral worden bekeken met afgunst en mijn mislukkingen met leedvermaak) vandaan komt en hoe jij het de rest van je leven hebt meegnomen en steeds het patroon in herhaling hebt voortgezet. Een goede coach of therapeut zou je hierbij ook kunnen helpen.
Het onderzoeken waar deze overtuiging (k voel me eigenlijk altijd alsof ze zich vooral met me vergelijken om zich beter te voelen over zichzelf, of mijn successen vooral worden bekeken met afgunst en mijn mislukkingen met leedvermaak) vandaan komt en hoe jij het de rest van je leven hebt meegnomen en steeds het patroon in herhaling hebt voortgezet. Een goede coach of therapeut zou je hierbij ook kunnen helpen.
