Psyche
alle pijlers
Hoe wordt je empathischer?
woensdag 21 mei 2025 om 06:38
Ik ben zelf opgevoed met een vrij hoge mate niet lullen maar poetsen. Tanden op elkaar en doorgaan. Ook was er minder ruimte voor gevoelens. Ondank dat kijk ik terug op een goede jeugd, maar ik wil het met mijn kinderen net anders.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
Dit heeft ertoe geleid dat ik hoge belastbaarheid heb (en waarschijnlijk heb ik ook meer energie dan een gemiddeld persoon), maar ook bijna een burn-out heb gehad, maar dat is toch net goed gegaan doordat ik veel kan hebben (letterlijke woorden van mijn coach 2 jaar geleden: er zijn weinig mensen die onder deze omstandigheden overeind blijven). Ik heb toen in een jaar tijd ook veel op mijn bordje gehad zowel zelf, als zieke ouders etc.
In het dagelijks leven merk dat ik het toch lastig vind wat de belastbaarheid is van anderen en ik ben bang dat ik dat ook bij mijn kinderen gaan doen en dat wil ik niet. Vorige week had ik weer zo’n moment dat ik mij van geen kwaad bewust was, maar toch iets heel onhandigs deed: een collega heeft ongeveer 3 maanden een zwangerschap moeten afbreken met 4,5 maand, ik vroeg dus wanneer kom ze weer koffie doen? Ik kreeg (denk ik terecht) de wind van voren dat het nog veel te vroeg daarvoor was. Tsja, ik bedoelde er geen kwaad mee: een nichtje van mij en een vriendin waren na in eenzelfde situatie weer nagenoeg fulltime aan het werk na 6 a 7 weken. Dus ik dacht ik zit wel aan de veilige kant met die vraag.
3 jaar geleden is mijn zoontje geboren en hij was blauw want geboorte ging niet goed, gelukkig heeft hij hier niks aan overgehouden. Dat was schrikken, maar ik heb geen therapie gehad of iets dergelijks gehad om het te verwerken dat vinden ook veel mensen verbazend, soms reageren ze daar ook soort van boos op. En dan zeg ik maar het viel wel mee, dan trap ik weer onbedoeld weer op tenen.
En ik maak vaker dat soort missers: dat mensen veel zwaarder aan gebeurtenissen tillen dan ik kan inschatten en ik zou zo graag mijn kinderen dat goed leren, maar hoe doe je dat. En ook mijn kinderen willen leren dat alle gevoelens er mogen zijn.
wielrenster87 wijzigde dit bericht op 21-05-2025 07:10
3.38% gewijzigd
woensdag 21 mei 2025 om 13:03
Dat wil ik wel veranderen, we dwalen af.
Maar ik vind het lastig als ik dan om hulp vraag het vaak is je redt het toch wel dus het hoeft niet en als je altijd kom hulp vraagt krijgt je het dan ook.
wielrenster87 wijzigde dit bericht op 21-05-2025 13:06
0.55% gewijzigd
woensdag 21 mei 2025 om 13:03
woensdag 21 mei 2025 om 13:04
Je hebt al snel weer wat uren gemaakt. Je vind het sterk en krachtig van jezelf dat je snel je gevoel wegdrukt en weer over gaat tot de orde van de dag?Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 12:18Ja ik was fysiek niet in staat om te werken, trouwens ik heb al snel weer wat uren gemaakt. 3 maanden werken omdat je mentaal niet daartoe in staat bent vanwege een zieke ouder Tsja
Ik heb een aantal jaar terug veel bewondering gehad voor een stel jongens. Ze zaten op een richel in de stad toen een van hen hard achterover viel op de straatstenen.
Als het mij zou zijn overkomen, was ik direct opgestaan, had me afgeklopt en was meteen weer op een betere plek gaan zitten en overgegaan tot de orde van de dag, alsof er niets was gebeurd. En had de pijn en schaamte in stilte voor mezelf ondergaan. Als ik de vriend was geweest, was ik opgesprongen, had ik tot actie gemaand en snel gezorgd dat alles weer was als vóór de valpartij.
Deze jongens niet. Hier bleef de jongen even liggen. Ging daarna rustig zitten en bleef gewoon even zitten met de benen recht vooruit. Zijn vriend verzamelde de spullen van hen beide maar liet de ander begaan. Pas na een aantal minuten stond de gevallen jongen op en ging rustig zijn hele lichaam bij langs om te zien of alles nog bewoog en werkte. De vriend bleef geduldig wachten. Pas na 7 minuten was de jongen zover dat hij weer verder ging met waar ze mee bezig waren, namelijk een blikje drinken drinken.
En ik dacht alleen maar: ja, zo kan het ook. Jezelf de tijd geven om de nasleep van de valpartij serieus te nemen en gewoon de tijd te nemen om te kijken of je zélf oke bent. Ongeacht wat anderen ervan vinden.
Aan dit voorbeeld moet ik denken als ik jou zo lees. Nare dingen moet je zo snel mogelijk kwijt raken en gewoon weer snel over tot de orde van de dag.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 21 mei 2025 om 13:06
Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:03Dat wil ik best veranderen, we dwalen af.
Maar ik vind het lastig als ik dan om hulp vraag het vaak is je redt het toch wel dus het hoeft niet en als je altijd kom hulp vraagt krijgt je het dan ook.
Krijg je nooit hulp van iemand als je het vraagt? Of kreeg je geen ‘gratis’ verlof toen je geen opvang had?
•
woensdag 21 mei 2025 om 13:07
Dan dus leren om adequater om hulp te vragen.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:03Dat wil ik best veranderen, we dwalen af.
Maar ik vind het lastig als ik dan om hulp vraag het vaak is je redt het toch wel dus het hoeft niet en als je altijd kom hulp vraagt krijgt je het dan ook.
Of mss hebben die anderen ook al ettelijke keren tevergeefs om hulp gevraagd en daardoor nu wel geleerd hoe ze dat adequaat kunnen doen.
Ik zou vooral proberen te stoppen met dat vergelijken. Je vult enorm veel in voor anderen en voelt jezelf continu tekortgedaan.
Kijk naar wat jij nodig hebt en hoe jij dat kunt regelen. Punt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 21 mei 2025 om 13:09
Ik hoorde laatst iemand zeggen dat wij mensen ons vaak het meest irriteren aan eigenschappen in een ander die wij onszelf niet toestaan.
Jij staat jezelf niet toe om je grenzen te bewaken, omdat wat ik aanneem dat voor jou als zwakte voelt. Je ziek melden is zwak. En dat is natuurlijk onzin. Maar jij ziet anderen dat wel doen, en daar ben je stiekem jaloers op. En dat irriteert.
Klopt dat een beetje?
Jij staat jezelf niet toe om je grenzen te bewaken, omdat wat ik aanneem dat voor jou als zwakte voelt. Je ziek melden is zwak. En dat is natuurlijk onzin. Maar jij ziet anderen dat wel doen, en daar ben je stiekem jaloers op. En dat irriteert.
Klopt dat een beetje?
woensdag 21 mei 2025 om 13:11
Als ik geen kinderen en werk had lijkt me dat inderdaad heel fijn. Maar met 2 kinderen onder de 10 moet je gewoon door dan kun je niet in bed blijven liggen. En ziekmelden om te kijken of alles nog werk met werk lijkt me ook lastig.Doreia* schreef: ↑21-05-2025 13:04Je hebt al snel weer wat uren gemaakt. Je vind het sterk en krachtig van jezelf dat je snel je gevoel wegdrukt en weer over gaat tot de orde van de dag?
Ik heb een aantal jaar terug veel bewondering gehad voor een stel jongens. Ze zaten op een richel in de stad toen een van hen hard achterover viel op de straatstenen.
Als het mij zou zijn overkomen, was ik direct opgestaan, had me afgeklopt en was meteen weer op een betere plek gaan zitten en overgegaan tot de orde van de dag, alsof er niets was gebeurd. En had de pijn en schaamte in stilte voor mezelf ondergaan. Als ik de vriend was geweest, was ik opgesprongen, had ik tot actie gemaand en snel gezorgd dat alles weer was als vóór de valpartij.
Deze jongens niet. Hier bleef de jongen even liggen. Ging daarna rustig zitten en bleef gewoon even zitten met de benen recht vooruit. Zijn vriend verzamelde de spullen van hen beide maar liet de ander begaan. Pas na een aantal minuten stond de gevallen jongen op en ging rustig zijn hele lichaam bij langs om te zien of alles nog bewoog en werkte. De vriend bleef geduldig wachten. Pas na 7 minuten was de jongen zover dat hij weer verder ging met waar ze mee bezig waren, namelijk een blikje drinken drinken.
En ik dacht alleen maar: ja, zo kan het ook. Jezelf de tijd geven om de nasleep van de valpartij serieus te nemen en gewoon de tijd te nemen om te kijken of je zélf oke bent. Ongeacht wat anderen ervan vinden.
Aan dit voorbeeld moet ik denken als ik jou zo lees. Nare dingen moet je zo snel mogelijk kwijt raken en gewoon weer snel over tot de orde van de dag.
woensdag 21 mei 2025 om 13:11
Ik weet eigenlijk ook niet anders dan dat mensen vrije dagen moeten nemen in zo'n geval hoor. Bijzonder verlof is bij een overlijden o.i.d. volgens mij niet iets wat een werkgever "zomaar" kan toekennen.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:08Dit is denk ik een van de weinige keren dat ik echt om hulp heb gevraagd aan niet familie.
woensdag 21 mei 2025 om 13:11
Oei dat klinkt niet prettig. Jij hebt dus vooral de ervaring dat mensen de hulp díe je wel eens gevraagd hebt afwijzen omdat ze jou kennen als iemand die sterk is?Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:03Dat wil ik wel veranderen, we dwalen af.
Maar ik vind het lastig als ik dan om hulp vraag het vaak is je redt het toch wel dus het hoeft niet en als je altijd kom hulp vraagt krijgt je het dan ook.
Ik denk dat dat namelijk helemaal niet de reden hoeft te zijn. Soms krijgen mensen ook niet de hulp die ze hopen of zouden willen krijgen als ze die wel vragen. En dat kan heel veel redenen hebben en hoeft niet persoonlijk te zijn. De zin "jij redt je wel toch" is misschien gauw gezegd maar ook tegen mensen die niet als sterk en krachtig te boek staan.
Dat zijn misschien ook niet de mensen die je het dichtst nabij staan.
En vaak hebben mensen het ook gewoon druk met hun eigen levens. Met de leuke en de minder leuke dingen.
woensdag 21 mei 2025 om 13:14
Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:08Dit is denk ik een van de weinige keren dat ik echt om hulp heb gevraagd aan niet familie.
Helaas heb je geen recht op gratis verlof bij gebrek aan kinderopvang. Daar kunnen zieke collega’s toch niks aan doen?
•
woensdag 21 mei 2025 om 13:16
Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:11Als ik geen kinderen en werk had lijkt me dat inderdaad heel fijn. Maar met 2 kinderen onder de 10 moet je gewoon door dan kun je niet in bed blijven liggen. En ziekmelden om te kijken of alles nog werk met werk lijkt me ook lastig.
Jouw houding klinkt juist als hét ingrediënt voor een volgende burn-out.
•
woensdag 21 mei 2025 om 13:18
Dit klinkt erg hard voor jezelf. Alsof jij geen recht hebt op gevoelens en emoties, omdat het de rest van de wereld niet zo goed zou uitkomen.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:11Als ik geen kinderen en werk had lijkt me dat inderdaad heel fijn. Maar met 2 kinderen onder de 10 moet je gewoon door dan kun je niet in bed blijven liggen. En ziekmelden om te kijken of alles nog werk met werk lijkt me ook lastig.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 21 mei 2025 om 13:18
Als je hard genoeg valt, kan je dat niet hoor. Als die jongen op zijn hoofd was gevallen dat hij een paar tellen even weg was/sterretjes zag of als de lucht uit zijn longen was geslagen door plat op de rug vallen, kun je niet zo even recht overeind gaan zitten.Doreia* schreef: ↑21-05-2025 13:04Als het mij zou zijn overkomen, was ik direct opgestaan, had me afgeklopt en was meteen weer op een betere plek gaan zitten en overgegaan tot de orde van de dag, alsof er niets was gebeurd. En had de pijn en schaamte in stilte voor mezelf ondergaan. Als ik de vriend was geweest, was ik opgesprongen, had ik tot actie gemaand en snel gezorgd dat alles weer was als vóór de valpartij.
woensdag 21 mei 2025 om 13:21
Maar hiermee zeg je dus eigenlijk: ik heb werk en jonge kinderen, dus ik kan niet/heb geen tijd/geen energie/geen mogelijkheid om voor mezelf te zorgen. Eerlijk gezegd klinkt dit ook (weer) wat verongelijkt. Het is niet dat je niet wat meer bij jezelf stil kunt staan op het moment dat je werk en kleine kinderen hebt. Het lijkt me zelfs dan, maar ook in andere levensfasen, bittere noodzaak.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:11Als ik geen kinderen en werk had lijkt me dat inderdaad heel fijn. Maar met 2 kinderen onder de 10 moet je gewoon door dan kun je niet in bed blijven liggen. En ziekmelden om te kijken of alles nog werk met werk lijkt me ook lastig.
woensdag 21 mei 2025 om 13:22
Emotie en gevoelens zijn niet tijdgebonden. Klinkt alsof het niet toegestaan in je eigen jeugd, het verdriet moest maar snel in een doosje op zolder waardoor je je daarom mss nu irriteert aan mensen kampen met rouw, verdriet of gezondheid.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 10:41Klopt, denk toch gedrill uit mijn jeugd: verdriet en verlies hoort bij het leven, daar staan je bij stil maar naar een bepaalde periode gaat het leven door. En je wint er zo weinig mee om daar bij stil te blijven staan continu.
Mijn schoonvader had dus kanker, net als mijn moeder. Dat is spannend, daar hebben we het af en toe over, maar verder gaat het leven door. Maar we hebben gewoon doorgewerkt, leuke dingen met kinderen gedaan en ik tussendoor nog een ingrijpende operatie gehad, toen ben ik voor fysiek herstel thuisgeweest van werk maar zodra het kon weer gedaan qua werk en huishouden.
Ja ik had weken langer thuis kunnen blijven om te komen en te netflixen, maar dat is niet eens bij me opgekomen. Die als iemand zich ziekmeld ofis omdat een ouder kanker denk ik, hoezo?
Ik zeg niet dat je langdurige therapie nodig hebt maar een gesprek met een kundig iemand over je jeugd zou wat inzichten over jezelf kunnen geven.
milkefleur wijzigde dit bericht op 21-05-2025 13:24
0.04% gewijzigd
woensdag 21 mei 2025 om 13:23
Bij mijn moeder vermoed ik beide. Ze had er een hekel aan om de controle uit handen te geven en op het laatst hield ieder pijntje in dat er risico bestond op ziekenhuisopname. Dat is het ultieme controleverlies want dan mag je helemaal niets meer zelf bepalen en dat wilde ze dus tot het uiterste voorkomen. Daarnaast had ze nu eenmaal leren omgaan met pijntjes en ongemak, dus doorgaan.Pelle schreef: ↑21-05-2025 12:06Als je hartkloppingen krijgt, bewaak je je grenzen dus niet goed. Dat vind ik helemaal niet sterk. Je “zwakten” durven tonen, vind ik veel sterker.
Iemand in mijn omgeving had ook kanker met allerlei uitzaaien, hij heeft nog maar een maand geleefd. Bleek dat hij al een half jaar ervoor bloed overgaf. Niemand wat verteld. Is dat sterk of juist angst?
Ik bewaak mijn grenzen inderdaad niet altijd goed. Enerzijds omdat ik veel dingen (op mijn werk) leuk vind en me ermee wil bemoeien. Anderzijds omdat niemand anders zegt ‘goh jij hebt het druk’, of ze zeggen het wel maar niemand doet er iets aan. Ik wil dan weer niet het risico lopen om iets leuks niet te krijgen omdat ik net heb aangegeven dat ik het te druk heb.
woensdag 21 mei 2025 om 13:26
Jij lijkt maar 2 standen te hebben: 'gewoon door' of 'in bed blijven liggen'.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:11Als ik geen kinderen en werk had lijkt me dat inderdaad heel fijn. Maar met 2 kinderen onder de 10 moet je gewoon door dan kun je niet in bed blijven liggen. En ziekmelden om te kijken of alles nog werk met werk lijkt me ook lastig.
Daar zitten echt nog ontelbare mogelijkheden tussen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 21 mei 2025 om 13:27
Volgens mij praten we langs elkaar heen. Ik proef in jouw reactie veel frustratie over het feit dat je destijds geen hulp hebt gekregen toen je daarom vroeg — en dat is begrijpelijk.
De situatie van je collega’s nu staat los van die van jou toen. Hun hulpvraag is net zo legitiem, binnen hun eigen context. Dat zij nu op ziekteverlof zijn, is iets waar je geen oordeel over kan (of hoeft) te vellen. Als je vanuit empathie kijkt, is het voor hén juist heel naar dat het kennelijk zo ver heeft moeten komen.
Wie weet hebben zij al meerdere keren eerder om hulp gevraagd, zonder resultaat, en is dit uiteindelijk het gevolg daarvan. Of dat zo is, weten wij niet — en dat doet er eigenlijk ook niet toe. Wat wél belangrijk is, is uit te gaan dat niemand zomaar voor zijn plezier op ziekteverlof zit.
Het is belangrijk om elke situatie op zichzelf te bekijken. Dat jij destijds geen hulp hebt gekregen is rot, en dat verdient erkenning. Tegelijkertijd is het misschien helpend om terug te kijken op hoe je destijds om hulp hebt gevraagd en waar je precies om vroeg. Hulp kan immers in veel verschillende vormen komen.
Als je bijvoorbeeld specifiek om verlof hebt gevraagd, dan kan het zijn dat daar niet aan voldaan kon worden omdat er strikte voorwaarden zitten aan wanneer bepaald verlof toegekend kan worden. Maar los daarvan had er natuurlijk wel gereageerd kunnen worden op je signaal dat het je teveel werd — en had er samen naar andere oplossingen gezocht kunnen worden.
Mijn ervaring is helaas ook dat hulp vragen niet automatisch betekent dat je het krijgt. Je moet vaak echt heel duidelijk en volhardend zijn, wat vaak juist lastig is als je in een situatie zit waardoor je juist hulp nodig hebt. In mijn vorige baan heb ik zeker vier keer om hulp gevraagd, zonder resultaat — en uiteindelijk ben ik toen ook uitgevallen. Maar daardoor vind ik niet dat andere collega's maar watjes zijn, of door moeten zetten. Zij hebben net zo goed recht op empathie en support. Dat het systeem bij mij heeft gefaald wil niet zeggen dat dat bij hun ook zo moet zijn.
Dat je 1x om hulp hebt gevraagd en het niet hebt gekregen, betekent ook niet dat om hulp vragen een zwakte of niet goed. Het is gewoon botte pech en frustrerend dat niemand dat toen goed heeft opgevangen.
De situatie van je collega’s nu staat los van die van jou toen. Hun hulpvraag is net zo legitiem, binnen hun eigen context. Dat zij nu op ziekteverlof zijn, is iets waar je geen oordeel over kan (of hoeft) te vellen. Als je vanuit empathie kijkt, is het voor hén juist heel naar dat het kennelijk zo ver heeft moeten komen.
Wie weet hebben zij al meerdere keren eerder om hulp gevraagd, zonder resultaat, en is dit uiteindelijk het gevolg daarvan. Of dat zo is, weten wij niet — en dat doet er eigenlijk ook niet toe. Wat wél belangrijk is, is uit te gaan dat niemand zomaar voor zijn plezier op ziekteverlof zit.
Het is belangrijk om elke situatie op zichzelf te bekijken. Dat jij destijds geen hulp hebt gekregen is rot, en dat verdient erkenning. Tegelijkertijd is het misschien helpend om terug te kijken op hoe je destijds om hulp hebt gevraagd en waar je precies om vroeg. Hulp kan immers in veel verschillende vormen komen.
Als je bijvoorbeeld specifiek om verlof hebt gevraagd, dan kan het zijn dat daar niet aan voldaan kon worden omdat er strikte voorwaarden zitten aan wanneer bepaald verlof toegekend kan worden. Maar los daarvan had er natuurlijk wel gereageerd kunnen worden op je signaal dat het je teveel werd — en had er samen naar andere oplossingen gezocht kunnen worden.
Mijn ervaring is helaas ook dat hulp vragen niet automatisch betekent dat je het krijgt. Je moet vaak echt heel duidelijk en volhardend zijn, wat vaak juist lastig is als je in een situatie zit waardoor je juist hulp nodig hebt. In mijn vorige baan heb ik zeker vier keer om hulp gevraagd, zonder resultaat — en uiteindelijk ben ik toen ook uitgevallen. Maar daardoor vind ik niet dat andere collega's maar watjes zijn, of door moeten zetten. Zij hebben net zo goed recht op empathie en support. Dat het systeem bij mij heeft gefaald wil niet zeggen dat dat bij hun ook zo moet zijn.
Dat je 1x om hulp hebt gevraagd en het niet hebt gekregen, betekent ook niet dat om hulp vragen een zwakte of niet goed. Het is gewoon botte pech en frustrerend dat niemand dat toen goed heeft opgevangen.
woensdag 21 mei 2025 om 13:28
woensdag 21 mei 2025 om 13:32
Voor mij is empathie tonen toch vooral dat je vraagt 'hoe het voor iemand is' en daar begrip voor toont. En daar op doorvraagt. Om zo een beter inzicht te hebben in hoe het echt met iemand gaat. Dat er ruimte voor iemand is. En dat alles voor je er actie aan verbindt (dat is namelijk zelfbelang).
Maar mensen zonder/met minder empathie denken vooral uit 'actie-resultaat' en vinden gesprekken over ervaring/beleving vaak tijdverspilling. Bij de antwoorden die terugkomen moet je ook niet spiegelen (ook niet als je mensen kent die hetzelfde hebben meegemaakt), iedereens beleving mag er zijn en kan anders zijn dan dat je gewend bent. En zoals jij het zelf doet, hoeft niet per se de oplossing te zijn voor een ander. Om jouw voorbeeld aan te halen; voor sommigen werkt lullen veel beter dan poetsen. En dat mag ook. Iedereen heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing.
Empathie heeft toch te maken met oprechte interesse, begrip, inlevingsvermogen en acceptatie dat iedereen anders is. De realiteit leert dat dat niet voor iedereen weggelegd is. En als je het moeilijk vindt, kan je denk ik ook zeggen 'ik vind het erg voor je, weet niet wat ik moet zeggen', en/of vragen 'wat heb je nodig?'.
Maar mensen zonder/met minder empathie denken vooral uit 'actie-resultaat' en vinden gesprekken over ervaring/beleving vaak tijdverspilling. Bij de antwoorden die terugkomen moet je ook niet spiegelen (ook niet als je mensen kent die hetzelfde hebben meegemaakt), iedereens beleving mag er zijn en kan anders zijn dan dat je gewend bent. En zoals jij het zelf doet, hoeft niet per se de oplossing te zijn voor een ander. Om jouw voorbeeld aan te halen; voor sommigen werkt lullen veel beter dan poetsen. En dat mag ook. Iedereen heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing.
Empathie heeft toch te maken met oprechte interesse, begrip, inlevingsvermogen en acceptatie dat iedereen anders is. De realiteit leert dat dat niet voor iedereen weggelegd is. En als je het moeilijk vindt, kan je denk ik ook zeggen 'ik vind het erg voor je, weet niet wat ik moet zeggen', en/of vragen 'wat heb je nodig?'.
woensdag 21 mei 2025 om 13:32
Ik heb relatief veel tijd voor mezelf op dit moment, maar 2 weken uitchecken en even op mezelf focussen (dat zou heel lekker zijn) is er in de praktijk gewoon niet bij. Daar kan ik om treuren en somberen, maar dat is de realiteit. Dus zoek je andere manieren en dat werkt best aardig. De wereld is niet zwart/wit, maar grijs.meisje85 schreef: ↑21-05-2025 13:21Maar hiermee zeg je dus eigenlijk: ik heb werk en jonge kinderen, dus ik kan niet/heb geen tijd/geen energie/geen mogelijkheid om voor mezelf te zorgen. Eerlijk gezegd klinkt dit ook (weer) wat verongelijkt. Het is niet dat je niet wat meer bij jezelf stil kunt staan op het moment dat je werk en kleine kinderen hebt. Het lijkt me zelfs dan, maar ook in andere levensfasen, bittere noodzaak.
Ik heb geen broers of zussen dus ik ben ook straks verantwoordelijk voor de mantelzorg voor mijn ouders dat gaat niemand anders doen: daar is geen personeel voor. Dan kan ik klagen of mezelf zielig maar wat schiet er mee op?
woensdag 21 mei 2025 om 13:35
Die laatste zin ga ik onthouden….Pimpelmeesje87 schreef: ↑21-05-2025 13:32Voor mij is empathie tonen toch vooral dat je vraagt 'hoe het voor iemand is' en daar begrip voor toont. En daar op doorvraagt. Om zo een beter inzicht te hebben in hoe het echt met iemand gaat. Dat er ruimte voor iemand is. En dat alles voor je er actie aan verbindt (dat is namelijk zelfbelang).
Maar mensen zonder/met minder empathie denken vooral uit 'actie-resultaat' en vinden gesprekken over ervaring/beleving vaak tijdverspilling. Bij de antwoorden die terugkomen moet je ook niet spiegelen (ook niet als je mensen kent die hetzelfde hebben meegemaakt), iedereens beleving mag er zijn en kan anders zijn dan dat je gewend bent. En zoals jij het zelf doet, hoeft niet per se de oplossing te zijn voor een ander. Om jouw voorbeeld aan te halen; voor sommigen werkt lullen veel beter dan poetsen. En dat mag ook. Iedereen heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing.
Empathie heeft toch te maken met oprechte interesse, begrip, inlevingsvermogen en acceptatie dat iedereen anders is. De realiteit leert dat dat niet voor iedereen weggelegd is. En als je het moeilijk vindt, kan je denk ik ook zeggen 'ik vind het erg voor je, weet niet wat ik moet zeggen', en/of vragen 'wat heb je nodig?'.
woensdag 21 mei 2025 om 13:35
En vaak is het niet eens zo rot of onwelwillend bedoeld maar zijn mensen gewoon te druk. Of ze hebben het nog veel erger. Dat houd ik me altijd maar voor. Je kunt dat ook niet afmeten aan de omstandigheden.
woensdag 21 mei 2025 om 13:41
Maar dat hoef je toch ook niet klagend en zielig te brengen? Maar je kunt wel gewoon zeggen: ik vind het zwaar of lastig om dit alleen te regelen. Of: ik mis het hebben van siblings met wie ik herinneringen aan pa en ma kan ophalen.Wielrenster87 schreef: ↑21-05-2025 13:32Ik heb geen broers of zussen dus ik ben ook straks verantwoordelijk voor de mantelzorg voor mijn ouders dat gaat niemand anders doen: daar is geen personeel voor. Dan kan ik klagen of mezelf zielig maar wat schiet er mee op?
Dat is niet klagend of zielig maar begrijpelijk.
Heb jij een vriend of vriendin met wie je dit bespreken kan, en die naar je luistert?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
