Psyche
alle pijlers
Hyperventilatie,Paniek en Angst aanvallen
vrijdag 11 juli 2008 om 18:32
vrijdag 11 juli 2008 om 18:57
Ik heb hier al jaren last van. Veel van mijn vriendinnen ook. Het komt steeds meer voor lijkt het.
Ik heb er mee leren leven, maar ben wel gelimiteerd in mijn doen en laten. Ik laat dingen, heel veel dingen. Het heeft een effect op mijn werk, op mijn sociale leven en liefdesleven.
Ik neem medicijnen en het gata langzaam beter. Ik zou eigenlijk in therapie moeten, maar ik ben er al eerder geweest en alhoewel dat hielp (ben enkele jaren paniek vrij geweest) ging de therapie de tweede keer veel moeilijker. Voelde me niet begrepen.
Ondertussen heb ik al bijna 12 jaar last van angst. Het benauwd me soms dat mijn leven aan me voorbij gaat en ik krampachtig probeer om dingen te vermijden....ik weet rationeel dat de angstklachten onzin zijn, maar dat verandert niks aan mijn realiteit.
Toch heb ik hoop....ik ben eerder angstvrij geweest en functioneer toch ondanks mijn angsten en troost me met de gedachte dat er meer mensen zijn die dit hebben en dat ik lieve vriendinnen en een vriendje hebt die het proberen te begrijpen....
Er waren tijden dat ik echt dacht dat ik gek was, is niet gebeurd, dus dat geeft ook hoop
Ik heb er mee leren leven, maar ben wel gelimiteerd in mijn doen en laten. Ik laat dingen, heel veel dingen. Het heeft een effect op mijn werk, op mijn sociale leven en liefdesleven.
Ik neem medicijnen en het gata langzaam beter. Ik zou eigenlijk in therapie moeten, maar ik ben er al eerder geweest en alhoewel dat hielp (ben enkele jaren paniek vrij geweest) ging de therapie de tweede keer veel moeilijker. Voelde me niet begrepen.
Ondertussen heb ik al bijna 12 jaar last van angst. Het benauwd me soms dat mijn leven aan me voorbij gaat en ik krampachtig probeer om dingen te vermijden....ik weet rationeel dat de angstklachten onzin zijn, maar dat verandert niks aan mijn realiteit.
Toch heb ik hoop....ik ben eerder angstvrij geweest en functioneer toch ondanks mijn angsten en troost me met de gedachte dat er meer mensen zijn die dit hebben en dat ik lieve vriendinnen en een vriendje hebt die het proberen te begrijpen....
Er waren tijden dat ik echt dacht dat ik gek was, is niet gebeurd, dus dat geeft ook hoop
vrijdag 11 juli 2008 om 19:37
Vreselijk, ik heb er 7 jaar mee rondgelopen, ik werd er gek van. Uiteindelijk een jaar aan de seroxat, 20 kilo zwaarder, toen afgebouwd, problemen kwamen terug maar toen in soort hapklare brokken en kon het leven weer aan. Angst-hyperventilatie vrij.
Ik was iets van 22 toen ik het kreeg, veel onverwerkte dingen uit mn jeugd, ineens overgestapt naar andere vroend ( daarvoor een relatie van 7 jaar gehad) Over mn oren verliefd, ook nog eens heel hard op mn hoofd gevallen en dat alles bij elkaar was bij mij het begin van de paniek.
Ik was vreselijk op zoek naar antwoorden en toen ik accepteerde dat die er soms niet zijn was ik ook weer een stap verder.
Ik heb het als een vervelende maar leerzame les gezien. Ik voel me nu erg goed en sterk. ( ben net 38 gheghe) Maar na die 7 slechte jaren kwamen de 80 rijke jaren toch?
Sterkte!
Ik was iets van 22 toen ik het kreeg, veel onverwerkte dingen uit mn jeugd, ineens overgestapt naar andere vroend ( daarvoor een relatie van 7 jaar gehad) Over mn oren verliefd, ook nog eens heel hard op mn hoofd gevallen en dat alles bij elkaar was bij mij het begin van de paniek.
Ik was vreselijk op zoek naar antwoorden en toen ik accepteerde dat die er soms niet zijn was ik ook weer een stap verder.
Ik heb het als een vervelende maar leerzame les gezien. Ik voel me nu erg goed en sterk. ( ben net 38 gheghe) Maar na die 7 slechte jaren kwamen de 80 rijke jaren toch?
Sterkte!
anoniem_65179 wijzigde dit bericht op 11-07-2008 19:59
Reden: skreiffauten
Reden: skreiffauten
% gewijzigd
vrijdag 11 juli 2008 om 21:11
Kreeg een paar jaar geleden plots paniek aanvallen. Zo ineens uit het niets voor mijn gevoel. Monde uiteindelijk uit in een soort van burnout. Niet zo zeer door te veel werken (hoewel ik wel een tikkeltje perfectionistisch ben aangelegd) maar net als _lente_ met name door onverwerkte shit uit het verleden.
Kwam uiteindelijk thuis te zitten (was toen pas 24!) met enorme angstaanvallen, hoge bloeddruk (waarvoor ik medicijnen kreeg) en soms zelf wat uitvalverschijnselen en heb m'n parttime baan en studie tijdelijk stilgelegd. Ik durfde een poosje niet eens meer de deur uit angst dat ik weer een paniekaanval zou krijgen.
Omdat psychische klachten wel meer voorkomen in mijn familie heb ik - nadat alles een beetje bezonken was ("ik moet hier iets mee gaan doen") er meteen werk van gemaakt. De dokter stelde direct voor om me aan de medicijnen te zetten maar ik wilde eerst m'n alternatieven bekijken.
Ben op advies van een arbo arts bij haptonoom terecht gekomen. Let op! Ben helemaal niet van al dat zweverigs maar ik werd op een gegeven moment wel erg wanhopig ("gaat dit uberhaupt nog over?") dat ik het maar geprobeerd heb. Heb er echt enorm veel aan gehad. Bleek achteraf helemaal niet zo vaag te zijn maar een combinatie van gesprekken voeren (met een objectief iemand - erg prettig) en lichamelijke oefeningen en massage (grenzen weer leren kennen).
Nu 3 jaar later kan ik stellen dat ik me goed voel. Ik heb net m'n studie afgerond ben nu 4 dagen in de week aan het werk en maak lekker veel tijd vrij om leuke dingen te doen. Ik heb heus nog wel eens een terugval. Dan voel ik weer die knoop in m'n maag en begint het weer te malen in m'n kop. Voordeel nu is dat ik veel beter naar mezelf heb leren luisteren. Waarbij ik vroeger tot 06:00 's ochtends door zat te werken met blikken Red Bull om een project maar af te ronden probeer ik nu grenzen te trekken (met hulp van vrienden en familie overigens).
Ik kan er nu overigens erg makkelijk over praten maar realiseer je dat het geen makkelijke strijd was. Ik ben echt wel 1,5 jaar goed onder de pannen geweest voordat ik mezelf weer een beetje goed begon te voelen.
Nikema, houd je taai en realiseer je dat ook voelt dat nu niet zo, het echt wel weer beter zal gaan.
Kwam uiteindelijk thuis te zitten (was toen pas 24!) met enorme angstaanvallen, hoge bloeddruk (waarvoor ik medicijnen kreeg) en soms zelf wat uitvalverschijnselen en heb m'n parttime baan en studie tijdelijk stilgelegd. Ik durfde een poosje niet eens meer de deur uit angst dat ik weer een paniekaanval zou krijgen.
Omdat psychische klachten wel meer voorkomen in mijn familie heb ik - nadat alles een beetje bezonken was ("ik moet hier iets mee gaan doen") er meteen werk van gemaakt. De dokter stelde direct voor om me aan de medicijnen te zetten maar ik wilde eerst m'n alternatieven bekijken.
Ben op advies van een arbo arts bij haptonoom terecht gekomen. Let op! Ben helemaal niet van al dat zweverigs maar ik werd op een gegeven moment wel erg wanhopig ("gaat dit uberhaupt nog over?") dat ik het maar geprobeerd heb. Heb er echt enorm veel aan gehad. Bleek achteraf helemaal niet zo vaag te zijn maar een combinatie van gesprekken voeren (met een objectief iemand - erg prettig) en lichamelijke oefeningen en massage (grenzen weer leren kennen).
Nu 3 jaar later kan ik stellen dat ik me goed voel. Ik heb net m'n studie afgerond ben nu 4 dagen in de week aan het werk en maak lekker veel tijd vrij om leuke dingen te doen. Ik heb heus nog wel eens een terugval. Dan voel ik weer die knoop in m'n maag en begint het weer te malen in m'n kop. Voordeel nu is dat ik veel beter naar mezelf heb leren luisteren. Waarbij ik vroeger tot 06:00 's ochtends door zat te werken met blikken Red Bull om een project maar af te ronden probeer ik nu grenzen te trekken (met hulp van vrienden en familie overigens).
Ik kan er nu overigens erg makkelijk over praten maar realiseer je dat het geen makkelijke strijd was. Ik ben echt wel 1,5 jaar goed onder de pannen geweest voordat ik mezelf weer een beetje goed begon te voelen.
Nikema, houd je taai en realiseer je dat ook voelt dat nu niet zo, het echt wel weer beter zal gaan.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:09
Ik weet ook wat het is, helaas en hoe moeilijk het is om eruit te komen. Ik kreeg in mijn laatste jaar op de middelbare school mijn eerste hyperventielatie/paniekaanval en had geen idee wat er gebeurde, dus dacht dat ik dood ging. Ik durfde niks meer, niet meer met de bus, maar ook niet meer op de fiets, niet meer op stap want het bleef overal gebeuren.
Toen ik ging studeren moest ik wel met de trein en das maar goed ook, maar ik voelde me elke dag helemaal van de kaart. Dat heeft een behoorlijke poos geduurt, tot ik halverwege het eerste jaar bij de studentenpsycholoog terecht kwam. Ik had heel veel last van dingen uit m'n jeugd, die tot die tijd netjes verborgen hadden gezeten. Ik heb het zo goed als ik kon uitgezocht en doorvoelt, ben opgehouden met het onderdrukken van m'n gevoel met m'n verstand en na een jaar kwam ik weer een beetje tot leven. Ik las meer over hyperventilatie en werd er minder bang voor, leerde mezelf door een aanval heen te ademen en langzamer zeker werd het minder. Geen medicijnen, wel heel veel verdriet gehad.
Als je gevoelig bent, dan ben je ook gevoelig voor angst helaas. Maar ik wil er niet aan toe geven. Bedenk me nog wel 's "wat als ik nu in deze trein benauwd wordt, wat dan?' Maar daarna volgt meteen 'Dan nu maar even rustig ademen want ik zit best lekker en wil helemaal geen paniek nu'. Klinkt makkelijk, maar dat was het zeker niet. Laat je niet gek maken door je angst en zoek uit wat het veroorzaakt, waar je eigenlijk bang voor bent en wat je zo graag onder controle wil houden.
Hyperventilatie is een symptoom ergens anders van, laat het niet de oorzaak van pleinvrees of zoiets worden, maar pak de oorzaak aan zou ik zeggen.
Good luck to you!
Toen ik ging studeren moest ik wel met de trein en das maar goed ook, maar ik voelde me elke dag helemaal van de kaart. Dat heeft een behoorlijke poos geduurt, tot ik halverwege het eerste jaar bij de studentenpsycholoog terecht kwam. Ik had heel veel last van dingen uit m'n jeugd, die tot die tijd netjes verborgen hadden gezeten. Ik heb het zo goed als ik kon uitgezocht en doorvoelt, ben opgehouden met het onderdrukken van m'n gevoel met m'n verstand en na een jaar kwam ik weer een beetje tot leven. Ik las meer over hyperventilatie en werd er minder bang voor, leerde mezelf door een aanval heen te ademen en langzamer zeker werd het minder. Geen medicijnen, wel heel veel verdriet gehad.
Als je gevoelig bent, dan ben je ook gevoelig voor angst helaas. Maar ik wil er niet aan toe geven. Bedenk me nog wel 's "wat als ik nu in deze trein benauwd wordt, wat dan?' Maar daarna volgt meteen 'Dan nu maar even rustig ademen want ik zit best lekker en wil helemaal geen paniek nu'. Klinkt makkelijk, maar dat was het zeker niet. Laat je niet gek maken door je angst en zoek uit wat het veroorzaakt, waar je eigenlijk bang voor bent en wat je zo graag onder controle wil houden.
Hyperventilatie is een symptoom ergens anders van, laat het niet de oorzaak van pleinvrees of zoiets worden, maar pak de oorzaak aan zou ik zeggen.
Good luck to you!
zaterdag 12 juli 2008 om 22:53
Mijn hyperventilatie /paniek/angst stoornissen komen voort uit het overlijden van onze twee meisjes (geen medelijden alsjeblieft) die zijn levenloos geboren met 22 weken zwangerschap dus de reden weet ik wel alleen ik moet nu gaan rouwen (een half jaar later)
en dat is moeilijk want geestelijk denk ik alles op een rij te hebben maar mijn lichaam zegt uh uh nee echt niet dus dat is zwaar en moeilijk
en dat is moeilijk want geestelijk denk ik alles op een rij te hebben maar mijn lichaam zegt uh uh nee echt niet dus dat is zwaar en moeilijk
zondag 13 juli 2008 om 11:52
En daar begint 't oplossen denk ik. 't Probleem is, zeker als je intelligent bent, dat je met je hoofd alles meestal wel weet en snapt en en doorgrondt. Alleen je gevoel loopt daarop achter. Een psycholoog kan je helpen om je gevoel weer bij je verstand te trekken, zodat 't wat meer 'stroomt' allemaal. Dat valt niet mee, want er kan alsnog heel veel gevoel loskomen waarvan je dacht dat het al weg was. De hyperventilatie is een teken dat dat niet zo is. Sterkte met alles, neem de tijd en wees lief voor jezelf (zorry, cliché, maar heel waar hoor!)
(PS en 't is niet je lichaam die zegt dat 't niet gaat, je lichaam reageert op je hoofd en je gevoel die zeggen dat 't nog niet helemaal klaar is..)
(PS en 't is niet je lichaam die zegt dat 't niet gaat, je lichaam reageert op je hoofd en je gevoel die zeggen dat 't nog niet helemaal klaar is..)
anoniem_59429 wijzigde dit bericht op 13-07-2008 11:54
Reden: aanvullinkje
Reden: aanvullinkje
% gewijzigd
dinsdag 15 juli 2008 om 17:29
Hoort erbij, ik heb me heel vaak zorgen gemaakt over dat hart van me en als ik daar op ging letten dan ging m'n ademhaling verkeerd en begon het hele feest van voor af aan. Zo van: zo snel kan ie toch niet kloppen? Dat houdt ie nooit vol! Zoek afleiding, is mijn enige tip, iets heel simpels en verlsavends doen (kruiswoordraadsels!). Sterkte!
dinsdag 15 juli 2008 om 22:25
hoi allemaal...
ook ik heb al 5 jaar last van angst en paniek aanvallen.
Het is idd net of het steeds meer voorkomt of dat mensen er nu makkelijker over durven te praten.Ik dacht dat ik een hele aparte enge ziekte ofzo onder de leden moest hebben want kende het niet.kwam bij huisarts en kreeg van allerlei medicijnen voorgeschreven...eerst homeopatisch en later oxazepam(wilde ik niet lang mee doorgaan en mocht ook niet)en op laatst seroxat.ik heb erg last van duizeligheid hartkloppingen,ledematenuitval en een mega vluchtgevoel...denk steeds dat ik van de 'benen'ga of dood ga.weet ook dat het gevoel is en gedachten maar om me gedachten weer op verstandig te zetten op dat moment is erg moeilijk.heb ademhalingstherapie gehad(heb ook hyperventilatie erbij) en ben bij 2 verschillende psychologen geweest.durf geen winkel in en visites afleggen is een ramp!Wil het liefst alles ontwijken maar goed daar word je ook niet beter van...elke dag is het weer een strijd met je gevoelens.Je moet jezelf dwingen om wel dingen te gaan ondernemen,maar weet dat dit wel weer minder word.Het zijn meestal periodes en weet gelukkig ook dat er meerderen met mij zijn(is niet leuk voor anderen maar geeft jezelf wel wat troost)
ik wens iedereen met dit allemaal erg veel sterkte en weet dat het echt weer beter gaat worden!!daar houd ik me ook aan vast
ook ik heb al 5 jaar last van angst en paniek aanvallen.
Het is idd net of het steeds meer voorkomt of dat mensen er nu makkelijker over durven te praten.Ik dacht dat ik een hele aparte enge ziekte ofzo onder de leden moest hebben want kende het niet.kwam bij huisarts en kreeg van allerlei medicijnen voorgeschreven...eerst homeopatisch en later oxazepam(wilde ik niet lang mee doorgaan en mocht ook niet)en op laatst seroxat.ik heb erg last van duizeligheid hartkloppingen,ledematenuitval en een mega vluchtgevoel...denk steeds dat ik van de 'benen'ga of dood ga.weet ook dat het gevoel is en gedachten maar om me gedachten weer op verstandig te zetten op dat moment is erg moeilijk.heb ademhalingstherapie gehad(heb ook hyperventilatie erbij) en ben bij 2 verschillende psychologen geweest.durf geen winkel in en visites afleggen is een ramp!Wil het liefst alles ontwijken maar goed daar word je ook niet beter van...elke dag is het weer een strijd met je gevoelens.Je moet jezelf dwingen om wel dingen te gaan ondernemen,maar weet dat dit wel weer minder word.Het zijn meestal periodes en weet gelukkig ook dat er meerderen met mij zijn(is niet leuk voor anderen maar geeft jezelf wel wat troost)
ik wens iedereen met dit allemaal erg veel sterkte en weet dat het echt weer beter gaat worden!!daar houd ik me ook aan vast
donderdag 17 juli 2008 om 12:07
ja idd heel erg bekend..hoort allemaal bij de angst en paniek aanvallen hoe vervelend het ook is.Wat ik dan altijd doe is even heeel diep ademhalen en proberen te ontspannen meestal zakt het dan snel af.heel vervelend maar wees gerust je hebt niks aan je hart.Ben je er erg bang voor kan je zo naar huisarts gaan en die zal je dan geruststellen.
sterkte!!
donderdag 24 juli 2008 om 10:26
Hoe is het met jullie? Topic zakte een beetje weg... Fijn topic om ook even mijn ei kwijt te kunnen..
Ben ook bekend met HV, onrust, paniekaanvallen. Sinds 2 jaar met ups en downs, met nu een flinke down.. Zodanig dat ik ook ziek thuis zit, en deze week weer de eerste afspraak met de psycholoog sinds lange tijd. Ik vind het echt iets verschrikkelijks en beperkends... In de goede tijden heb ik er wel controle over, maar in de dippen heeft 'het' zeg maar controle over mij..en dat is geen prettig gevoel!
Hebben jullie ook veel lichamelijke klachten? Ik heb ook een lage weerstand, veel ziek, veel darmklachten, vermoeidheid..zal er allemaal wel min of meer bijhoren.
Nou sterkte allemaal en geniet van de zon!
Ben ook bekend met HV, onrust, paniekaanvallen. Sinds 2 jaar met ups en downs, met nu een flinke down.. Zodanig dat ik ook ziek thuis zit, en deze week weer de eerste afspraak met de psycholoog sinds lange tijd. Ik vind het echt iets verschrikkelijks en beperkends... In de goede tijden heb ik er wel controle over, maar in de dippen heeft 'het' zeg maar controle over mij..en dat is geen prettig gevoel!
Hebben jullie ook veel lichamelijke klachten? Ik heb ook een lage weerstand, veel ziek, veel darmklachten, vermoeidheid..zal er allemaal wel min of meer bijhoren.
Nou sterkte allemaal en geniet van de zon!
donderdag 24 juli 2008 om 11:03
hoi!!ja is idd jammer dat topic wat wegzakt..ik heb op moment ook flinke dip.ik had de seroxat 20mg altijd en heb nou een vervangende medicijn gekregen lijkt er precies op zei de apotheek..nou mijn lichaam moet er weer behoorlijk aan wennen!!!
ik heb ook last van lichamelijke klachten...als ik in aanval zit voel ik me benen totaal niet meer en denk dat ik dan niet meer kan lopen,ook erg vermoeid heel de dag door en een dove tong hele lichaam trillen(heb er dan geen controle meer over)
maar goed aan alles komt een eind dus dit komt ook weer goed!
ik heb ook last van lichamelijke klachten...als ik in aanval zit voel ik me benen totaal niet meer en denk dat ik dan niet meer kan lopen,ook erg vermoeid heel de dag door en een dove tong hele lichaam trillen(heb er dan geen controle meer over)
maar goed aan alles komt een eind dus dit komt ook weer goed!
donderdag 24 juli 2008 om 11:48
Als je mij een half jaar geleden had gevraagd dan had ik gezegd: 'ik heb paniekaanvallen maar ik zou niet weten hoe ik daar aan kom!!!'.
Nu zeg ik je dat ik die had omdat ik in een waardeloze relatie zat. Dat had ik toen niet in de gaten. Sinds het uit is met mijn waardeloze ex, en ik mijn rust heb gevonden, heb ik er nooit meer last van gehad.
Nu zeg ik je dat ik die had omdat ik in een waardeloze relatie zat. Dat had ik toen niet in de gaten. Sinds het uit is met mijn waardeloze ex, en ik mijn rust heb gevonden, heb ik er nooit meer last van gehad.
vrijdag 25 juli 2008 om 16:16
Hallo allemaal,
Ik heb het zelf niet, maar mijn vriend heeft agorafobie. In eerste instantie werd een generatieve angststoornis geconstateerd, maar later ontdekte hij dat het om agorafobie gaat. Dit is niet zozeer letterlijk pleinvrees (wat veel mensen denken), maar angst om ziek te worden/ je angstig te voelen op openbare plekken.
Het is een proces van jaren om ervanaf te komen (hangt er ook vanaf hoe erg je het hebt natuurlijk), maar mijn vriend is een heel eind (zeg 90%). Hij heeft veel gehad aan Geert Verschaave www.agorafobie.be Ja, wij waren eerst ook sceptisch, maar Geert heeft het zelf ook gehad en heeft een heel handzaam, herkenbare therapiereeks.
Belangrijk is om te beseffen dat het iets is wat in jezelf zit. Iedereen heeft angst. Dat is maar goed ook, want anders zou je niet wegrennen als er brand is. Dat is extrinsieke angst. Bij een angststoornis heb je intrinsieke angst. Je lichaam maakt adrenaline aan en jij voelt je angstig. Je denkt dit gaat niet goed, ik voel me niet goed, ik wil hier weg, kan ik hier weg, ik krijg geen lucht/ moet overgeven/ heb diarree/ mijn hart raced etc. Omdat je dat denkt, word je angstiger en maakt je lichaam nog meer adrenaline aan. Het resultaat: meer symptomen.
Maarja, hoe kom je uit die negatieve spiraal? Dat legt Geert heel goed uit. Ik wil echt geen reclame maken voor hem (mag ook niet hier), maar wij hebben er zoveel aan gehad. Vier jaar geleden durfde mijn vriend niet eens meer naar de supermarkt.
Ik heb het zelf niet, maar mijn vriend heeft agorafobie. In eerste instantie werd een generatieve angststoornis geconstateerd, maar later ontdekte hij dat het om agorafobie gaat. Dit is niet zozeer letterlijk pleinvrees (wat veel mensen denken), maar angst om ziek te worden/ je angstig te voelen op openbare plekken.
Het is een proces van jaren om ervanaf te komen (hangt er ook vanaf hoe erg je het hebt natuurlijk), maar mijn vriend is een heel eind (zeg 90%). Hij heeft veel gehad aan Geert Verschaave www.agorafobie.be Ja, wij waren eerst ook sceptisch, maar Geert heeft het zelf ook gehad en heeft een heel handzaam, herkenbare therapiereeks.
Belangrijk is om te beseffen dat het iets is wat in jezelf zit. Iedereen heeft angst. Dat is maar goed ook, want anders zou je niet wegrennen als er brand is. Dat is extrinsieke angst. Bij een angststoornis heb je intrinsieke angst. Je lichaam maakt adrenaline aan en jij voelt je angstig. Je denkt dit gaat niet goed, ik voel me niet goed, ik wil hier weg, kan ik hier weg, ik krijg geen lucht/ moet overgeven/ heb diarree/ mijn hart raced etc. Omdat je dat denkt, word je angstiger en maakt je lichaam nog meer adrenaline aan. Het resultaat: meer symptomen.
Maarja, hoe kom je uit die negatieve spiraal? Dat legt Geert heel goed uit. Ik wil echt geen reclame maken voor hem (mag ook niet hier), maar wij hebben er zoveel aan gehad. Vier jaar geleden durfde mijn vriend niet eens meer naar de supermarkt.
vrijdag 25 juli 2008 om 17:05
vrijdag 25 juli 2008 om 21:25
Mamamirjam,
Wat goed van je! Houd me op de hoogte van hoe het gaat ajb. Mijn vriend heeft van alles geprobeerd: medicijnen (hij slikt nog steeds een lage dosis antidepressiva), cognitieve gedragstherapie en nog iets waarvan ik de naam even kwijt ben (tja, al die termen). Het hielp hem steeds een klein beetje, mondjesmaat richting een nieuw levensniveau. Maar Geert heeft absoluut het meeste teweeg gebracht. Dankzij hem is hij de angststoornis gaan zien als een verkeerde programmering van zichzelf ipv van een ziekte. En je kunt jezelf weer deprogrammeren. Ik zal het uitleggen voor de anderen (ja, ik krijg heel wat mee van de therapie):
Het is als met de hond van Pavlov. Die was op een gegeven moment geconditioneerd om te gaan kwijlen als hij een belletje hoorde, omdat hij dan eten zou krijgen. Mensen conditioneren zichzelf ook: bij een bepaald liedje voel je je verdrietig, heel blij etc. Op een begrafenis moet je huilen en vakantie is leuk. Mijn vriend had zichzelf zo geprogrammeerd dat uit eten gaan, op vakantie, naar de bioscoop, de schouwburg en naar de winkel gaan etc. allemaal niet leuk was. Hij zou daar ziek worden (zo ziek dat hij soms ook echt moest overgeven en diarree had). Nu heeft hij geleerd hoe hij nieuwe, positieve ervaringen kan creeren.
Ik hoop dat je er echt iets aan hebt, want het is zo ontzettend zonde van je leven. Het wordt niet makkelijk, maar zet door. Want ik weet hoe blij je bent als je bepaalde dingen weer angst- en symptoomvrij kunt doen.
Wat goed van je! Houd me op de hoogte van hoe het gaat ajb. Mijn vriend heeft van alles geprobeerd: medicijnen (hij slikt nog steeds een lage dosis antidepressiva), cognitieve gedragstherapie en nog iets waarvan ik de naam even kwijt ben (tja, al die termen). Het hielp hem steeds een klein beetje, mondjesmaat richting een nieuw levensniveau. Maar Geert heeft absoluut het meeste teweeg gebracht. Dankzij hem is hij de angststoornis gaan zien als een verkeerde programmering van zichzelf ipv van een ziekte. En je kunt jezelf weer deprogrammeren. Ik zal het uitleggen voor de anderen (ja, ik krijg heel wat mee van de therapie):
Het is als met de hond van Pavlov. Die was op een gegeven moment geconditioneerd om te gaan kwijlen als hij een belletje hoorde, omdat hij dan eten zou krijgen. Mensen conditioneren zichzelf ook: bij een bepaald liedje voel je je verdrietig, heel blij etc. Op een begrafenis moet je huilen en vakantie is leuk. Mijn vriend had zichzelf zo geprogrammeerd dat uit eten gaan, op vakantie, naar de bioscoop, de schouwburg en naar de winkel gaan etc. allemaal niet leuk was. Hij zou daar ziek worden (zo ziek dat hij soms ook echt moest overgeven en diarree had). Nu heeft hij geleerd hoe hij nieuwe, positieve ervaringen kan creeren.
Ik hoop dat je er echt iets aan hebt, want het is zo ontzettend zonde van je leven. Het wordt niet makkelijk, maar zet door. Want ik weet hoe blij je bent als je bepaalde dingen weer angst- en symptoomvrij kunt doen.
vrijdag 25 juli 2008 om 22:04
dankje frutje!!!
ik ben ook erg benieuwd en heb er zelfs erg veel zin aan om ermee te kunnen gaan beginnen!!eindelijk iets nieuws!!het beheerst me hele leven op moment,waar ik erg moe van word.
ook ik slik nog steeds anti depressivia,maar kom geen steek verder daarom ben ik zo blij dat er toch nog iets anders is dan psycholgen en andere therapieen!!!
veel liefs mirjam
ik ben ook erg benieuwd en heb er zelfs erg veel zin aan om ermee te kunnen gaan beginnen!!eindelijk iets nieuws!!het beheerst me hele leven op moment,waar ik erg moe van word.
ook ik slik nog steeds anti depressivia,maar kom geen steek verder daarom ben ik zo blij dat er toch nog iets anders is dan psycholgen en andere therapieen!!!
veel liefs mirjam
