Hypochonder

Hoi dames,

Ik heb een nieuw account aangemaakt en lees al jaren op en aan mee. Ik heb zelf ook vaak zat onder verschillende namen die ik niet terug kan vinden zelf gepost. Ik vind het fijn dat dit forum - vanuit het verleden iig - erg actief is en kreeg vaak goede adviezen of vond herkenning. Dat vind ik fijn, want ik val mijn omgeving liever niet teveel lastig met mijn (angst) gedachten en heb ook gemerkt dat de omgeving het niet altijd voor mij kan relativeren dus laat ik dat meestal maar achterwege

Ik ben al een jarenlange hypochonder met gelukkig ook hele goede jaren ertussen. Ik ben nu half 30 en heb weer een slechte tijd die nu al wat langer aanhoudt: ik ben niet zo lang geleden moeder geworden. In de zwangerschap lette ik logischerwijs goed op mijn lijf en na de zwangerschap heeft dat behoorlijk doorgezet met als resultaat weer die extreme focus inclusief controleren van mijn lijf en de constante angst iets ernstigs onder de leden te hebben. Mijn angst focust zich vooral op kanker en alles wat ik voel en mijn inziens niet in de haak is krijgt dan ook van mij meteen die stempel. Ik ben vooral zeer op mijn borsten gefocust. Ik heb dit jaar tevens een operatie daaraan gehad, al had dat te maken met een gescheurde borstprothese. Ook dat heeft er weer voor gezorgd dat ik extreem veel aan mijn borsten voel. Dit maakt me onrustig en angstig en vaak vind ik dat ik niet goed genoeg heb gevoeld en dat ik me niet zo moet lopen aanstellen want war als ik iets mis? Je raadt het al.. natuurlijk had ik weer iets gevoeld en wacht ik nu tot ik aan de beurt ben voor een mammo over 1.5 week.

Mijn vriendinnen begrijpen het niet en dat is voor mij dan ook weer logisch. Zij zijn niet zo bezig met hun lijf, naast de gebruikelijke dingen als sporten en gezond eten/niet teveel alcohol.

Ik vind zelf dat ik enorm lijd onder deze angst, maar de drempel om hiervoor naar de HA te gaan is hoog. Ik sta niet iedere week op de stoep, omdat het me heel vaak gelukkig wel lukt iets zelf te relativeren. Echter als ik feitelijk iets kan voelen aan mijn lijf, dan slaat de paniek echt toe. Toch weet ik dat ik geen andere keuze heb als ik echt weer wil genieten en vrij wil zijn van mijn gedachtes. In het verleden is dit mij gelukt, dus alle vertrouwen in een toekomst waar dit ook lukt.

Ik ben benieuwd naar herkenning/ervaringen. Hoe ga je hier zelf mee om? Wat helpt jou?

Liefs!

Bedankt voor jullie berichten dames!

Ik zit momenteel angsten uit te staan voor mijn geplande mammografie dinsdag. Heb mezelf beloofd niet meer te gaan voelen tot dinsdagochtend en dat gaat goed gelukkig heb ook met mezelf afgesproken dat ik de HA ga bellen om mijn angsten te bespreken en dat ik er hulp voor wil. Het is gewoon wachten tot het volgende zich weer aandient..
Ik ben ook benieuwd naar antwoorden: waarom ben ik nou zo bang? Waar komt dat vandaan? Ik zou het graag weten. Krijg je dat met emdr en cognitieve gedragstherapie ook boven tafel?

Liefs!