Psyche
alle pijlers
Hypochonder
donderdag 17 december 2009 om 13:04
Ik kon zo snel geen topic vinden met ditzelfde onderwerp, bij voorbaat excuses als ik er toch overheen gekeken heb (zoekfunctie werkte niet zo handig).
Ik hoop echt wat lotgenoten te vinden wat betreft mijn eeuwige ik-voel-iets-aan-mijn-lichaam-en-het-moet-wel-ernstig-zijn afwijking
Ik begin de laatste tijd te merken dat het echt de spuigaten uitloopt en niet meer zijdelings 'grappig' te benaderen is (jaja An, jij altijd met je kwaaltjes en angsten haha.....:s)
Van kinds af aan ben ik al vrij angstig wanneer ik pijn voel in mijn lichaam of afwijkingen voel of zie (bultjes enz.) Dit is in de loop der jaren uitgegroeid naar een standaard link richting kanker. Als ik een steek in mijn buik voel heb ik darmkanker, voel ik wat hoofdpijn moet het wel een hersentumor zijn, ziet die moedervlek er nog hetzelfde uit als gisteren? Mijn linkerbeen lijkt dikker dan rechts, zou er een gezwel in kunnen zitten?
Ik zit serieus wel eens twee keer per week bij de huisarts. Als ik even terugkijk op de laatste maanden alleen al ben ik weggeweest voor benauwdheid, afwijkende moedervlekken, een dikkere spier in mijn nek, snel blauwe plekken, rare plekjes in mijn gezicht, pijn bij m'n elleboog en morgenochtend staat er weer een afspraak gepland voor een opgezette spier/klier bij mijn oksel. Het vermoeiende is ook dat ik me een dag totaal gerustgesteld voel na zo'n huisartsenbezoekje en daarna standaard wel weer wat anders vind of zie om me ongerust over te maken.
Het klinkt zo simpel; gewoon een kwestie van je gedachten omzetten en ik kan me voorstellen dat het ook weerstand oproept vanuit mensen die echt iets ernstigs mankeren, soort van 'ben blij dat je niks hebt, waarom zoek je het op???'
Ik heb hiervoor dus al regelmatig bij psychologen gezeten, boeken doorgewerkt om het verkeerde patroon in mijn gedachten te veranderen, Mindfulness therapie.. maar alles lijkt slechts een paar weken te werken, daarna gaan mijn angsten toch weer met me op de loop.
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen hiermee en ook wat jullie er aan doen of wat jullie er eventueel vanaf heeft geholpen?
Ik hoop echt wat lotgenoten te vinden wat betreft mijn eeuwige ik-voel-iets-aan-mijn-lichaam-en-het-moet-wel-ernstig-zijn afwijking
Ik begin de laatste tijd te merken dat het echt de spuigaten uitloopt en niet meer zijdelings 'grappig' te benaderen is (jaja An, jij altijd met je kwaaltjes en angsten haha.....:s)Van kinds af aan ben ik al vrij angstig wanneer ik pijn voel in mijn lichaam of afwijkingen voel of zie (bultjes enz.) Dit is in de loop der jaren uitgegroeid naar een standaard link richting kanker. Als ik een steek in mijn buik voel heb ik darmkanker, voel ik wat hoofdpijn moet het wel een hersentumor zijn, ziet die moedervlek er nog hetzelfde uit als gisteren? Mijn linkerbeen lijkt dikker dan rechts, zou er een gezwel in kunnen zitten?
Ik zit serieus wel eens twee keer per week bij de huisarts. Als ik even terugkijk op de laatste maanden alleen al ben ik weggeweest voor benauwdheid, afwijkende moedervlekken, een dikkere spier in mijn nek, snel blauwe plekken, rare plekjes in mijn gezicht, pijn bij m'n elleboog en morgenochtend staat er weer een afspraak gepland voor een opgezette spier/klier bij mijn oksel. Het vermoeiende is ook dat ik me een dag totaal gerustgesteld voel na zo'n huisartsenbezoekje en daarna standaard wel weer wat anders vind of zie om me ongerust over te maken.
Het klinkt zo simpel; gewoon een kwestie van je gedachten omzetten en ik kan me voorstellen dat het ook weerstand oproept vanuit mensen die echt iets ernstigs mankeren, soort van 'ben blij dat je niks hebt, waarom zoek je het op???'
Ik heb hiervoor dus al regelmatig bij psychologen gezeten, boeken doorgewerkt om het verkeerde patroon in mijn gedachten te veranderen, Mindfulness therapie.. maar alles lijkt slechts een paar weken te werken, daarna gaan mijn angsten toch weer met me op de loop.
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen hiermee en ook wat jullie er aan doen of wat jullie er eventueel vanaf heeft geholpen?
donderdag 17 december 2009 om 13:24
Hi Fame,
Thanks voor je reactie! Dat kanker geen pijn zou doen heb ik van meerdere mensen gehoord, dat stelt inderdaad aan de ene kant gerust, maar het maakt me ook tegelijkertijd weer ongerust dat er dus vanalles gaande kan zijn in mijn lichaam waar ik niks van merk/weet.
Mijn huisarts is in principe wel een erg relaxed persoon, hij weet inmiddels ook hoe ik in elkaar steek zeg maar en onderzoekt me elke keer weer trouw als ik me bij hem meld. Het is gelukkig niet zo dat ik elke week 2 keer in de wachtkamer zit daar, dan zou ik echt geen leven meer hebben denk ik, maar er zitten soms dus periodes tussen dat dit wel het geval is. Af en toe meld ik me dan maar bij een andere huisarts uit dezelfde praktijk
dan voel ik me minder voor aap haha.
Thanks voor je reactie! Dat kanker geen pijn zou doen heb ik van meerdere mensen gehoord, dat stelt inderdaad aan de ene kant gerust, maar het maakt me ook tegelijkertijd weer ongerust dat er dus vanalles gaande kan zijn in mijn lichaam waar ik niks van merk/weet.
Mijn huisarts is in principe wel een erg relaxed persoon, hij weet inmiddels ook hoe ik in elkaar steek zeg maar en onderzoekt me elke keer weer trouw als ik me bij hem meld. Het is gelukkig niet zo dat ik elke week 2 keer in de wachtkamer zit daar, dan zou ik echt geen leven meer hebben denk ik, maar er zitten soms dus periodes tussen dat dit wel het geval is. Af en toe meld ik me dan maar bij een andere huisarts uit dezelfde praktijk
dan voel ik me minder voor aap haha.
donderdag 17 december 2009 om 13:27
Eens met fame! Ik neem aan dat je huisarts ervan weet?
Even gegoogled: http://www.forum-hypochondrie.tk/
Succes!
Even gegoogled: http://www.forum-hypochondrie.tk/
Succes!
donderdag 17 december 2009 om 13:32
Hey,
Dit lijkt me een lastig probleem inderdaad! Wie weet is het verstandig om eens met een psychiater hier over te praten. Je vertoont dit gedrag niet enkel vanwege lichamelijke klachten maar het is vooral psychisch.
Je krijgt er wat voor terug: je schrijft het zelf al 'geruststelling'. Je denkt steeds '' ik heb kanker, ik heb een gezwel!!'' en iedere keer als je bij de huisarts vandaan komt krijg je je beloning, je bent dan gerustgesteld en de lasten vallen weer van je schouders.
Ik zou echt hulp gaan zoeken, je bent zeker niet de enige met dit probleem!
Dit lijkt me een lastig probleem inderdaad! Wie weet is het verstandig om eens met een psychiater hier over te praten. Je vertoont dit gedrag niet enkel vanwege lichamelijke klachten maar het is vooral psychisch.
Je krijgt er wat voor terug: je schrijft het zelf al 'geruststelling'. Je denkt steeds '' ik heb kanker, ik heb een gezwel!!'' en iedere keer als je bij de huisarts vandaan komt krijg je je beloning, je bent dan gerustgesteld en de lasten vallen weer van je schouders.
Ik zou echt hulp gaan zoeken, je bent zeker niet de enige met dit probleem!
donderdag 17 december 2009 om 13:43
Het is inderdaad wat Livetti zegt: zolang je nog "beloond" wordt voor je gedrag, ga je er mee door. (Dit zeg ik overigens zonder enige toon van veroordeling.)
Een gedragstherapie om deze vicieuze circel te doorbreken lijkt me dan ook zinvoller dan steeds naar de huisarts te blijven gaan. Een goede huisarts zou je dit trouwens ook aanraden, in plaats van mee te gaan met jouw eindeloze hoeveelheid kwaaltjes. Hij helpt je hier namelijk niet mee, ook al lijkt het (kortstondig) wel zo.
Een gedragstherapie om deze vicieuze circel te doorbreken lijkt me dan ook zinvoller dan steeds naar de huisarts te blijven gaan. Een goede huisarts zou je dit trouwens ook aanraden, in plaats van mee te gaan met jouw eindeloze hoeveelheid kwaaltjes. Hij helpt je hier namelijk niet mee, ook al lijkt het (kortstondig) wel zo.
donderdag 17 december 2009 om 13:44
Als je morgen dan toch bij je HA bent zou ik ook dit probleem aan de orde stellen. Daar is die beste man ookl voor namelijk. Het is goed van je dat je zelf hebt geprobeerd het probleem op te lossen, maar hoeveel, liefde, steun en al het andere uit jezelf en je omgeving je ook krijgt, soms is het net te weinig en heb je een handje extra hulp nodig.
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
donderdag 17 december 2009 om 13:45
Laat je doorverwijzen naar een psycholoog! Vreemd ook dat de huisarts dit uit zichzelf nog niet heeft gedaan.
Ik heb er in het verleden ook mee gekampt, maar ben er van af gekomen door behandeling bij een goede psycholoog.
Sterkte en een , want ik weet hoe deze angst je leven kan beheersen.
Oh en een forum voor hypochondrie vind ik persoonlijk geen aanrader, daar kom je alleen nog maar meer (angsten voor) mogelijke ziektebeelden tegen.
Ik heb er in het verleden ook mee gekampt, maar ben er van af gekomen door behandeling bij een goede psycholoog.
Sterkte en een , want ik weet hoe deze angst je leven kan beheersen.
Oh en een forum voor hypochondrie vind ik persoonlijk geen aanrader, daar kom je alleen nog maar meer (angsten voor) mogelijke ziektebeelden tegen.
The time is now
donderdag 17 december 2009 om 13:47
Voor sommige mensen helpt het om al hun klachten op te schrijven op een lijstje en dan eens per 6 weken oid daarmee langs de huisarts te gaan.
Maar vraag je huisarts eens wat voor mogelijke oplossingen deze heeft, hoe er mee om te gaan. Die weet ook allang dat jij hier last van hebt.
Maar vraag je huisarts eens wat voor mogelijke oplossingen deze heeft, hoe er mee om te gaan. Die weet ook allang dat jij hier last van hebt.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
donderdag 17 december 2009 om 14:00
Bedankt voor jullie snelle reacties allemaal, erg fijn om eens wat meningen te horen van mensen die mij niet persoonlijk kennen en het dus in ander perspectief zien.
Ik ben inderdaad pasgeleden eindelijk doorverwezen naar een psychiater, de beste man schijnt nogal een populaire hulpverlener te zijn, dus kan pas eind januari bij hem terecht i.v.m. wachtlijsten. Helaas sta ik er toch ook wat sceptisch tegenover aangezien ik al twee lange procedures heb gevolgd bij een psychologe waar het erg goed mee klikte, maar waar het effect op de lange termijn dus uitbleef. Ook verschillende boeken op het gebied van cognitieve therapie hebben me niet kunnen helpen, ben dus erg bang dat het een beetje in mezelf zit.
@Banba Wat goed te horen dat jij er helemaal vanaf bent Had jij er in even grote mate last van als ik? Tot een jaartje geleden was het bij mij namelijk nog wel houdbaar en meer een eigenschap waar mijn omgeving en ook ikzelf vaak hartelijk om konden lachen. Toen kon ik me ook druk maken om klachten, maar gaf het dan vaak eerst de kans automatisch te verdwijnen... nu zit ik al met de telefoon in mijn hand op het moment dat ik net iets heb 'ontdekt'.
@Livetti & Iris (Niet bang zijn om veroordelend te klinken hoor, ik houd wel van een portie realiteit )
Ik had het eerlijk gezegd nog nooit bekeken in de zin van 'beloning', maar hier zit inderdaad wel wat in. Er moet bij mij ergens in mijn hoofd 'iets' verkeerd gaan en dat zou het kunnen triggeren. Ik heb namelijk geen traumatische dingen meegemaakt op het gebied van ziekte of overlijden.
@Singalala Goeie tip inderdaad, ook al eens vaker meegekregen, maar het erge is dus dat ik serieus niet meer normaal kan functioneren op het moment dat ik iets voel of merk. Ik ben dan constant volledig bezig met bijvoorbeeld het bultje dat ik heb ontdekt, ga er dan ook constant aanzitten e.d. (wat het alleen maar erger maakt, omdat het tot nu toe dus altijd simpele geïrriteerde kliertjes waren). Ik heb pas echt weer rust in mijn hoofd als ik terugkom van de huisarts.. erg he?
Ik ben inderdaad pasgeleden eindelijk doorverwezen naar een psychiater, de beste man schijnt nogal een populaire hulpverlener te zijn, dus kan pas eind januari bij hem terecht i.v.m. wachtlijsten. Helaas sta ik er toch ook wat sceptisch tegenover aangezien ik al twee lange procedures heb gevolgd bij een psychologe waar het erg goed mee klikte, maar waar het effect op de lange termijn dus uitbleef. Ook verschillende boeken op het gebied van cognitieve therapie hebben me niet kunnen helpen, ben dus erg bang dat het een beetje in mezelf zit.
@Banba Wat goed te horen dat jij er helemaal vanaf bent Had jij er in even grote mate last van als ik? Tot een jaartje geleden was het bij mij namelijk nog wel houdbaar en meer een eigenschap waar mijn omgeving en ook ikzelf vaak hartelijk om konden lachen. Toen kon ik me ook druk maken om klachten, maar gaf het dan vaak eerst de kans automatisch te verdwijnen... nu zit ik al met de telefoon in mijn hand op het moment dat ik net iets heb 'ontdekt'.
@Livetti & Iris (Niet bang zijn om veroordelend te klinken hoor, ik houd wel van een portie realiteit
)Ik had het eerlijk gezegd nog nooit bekeken in de zin van 'beloning', maar hier zit inderdaad wel wat in. Er moet bij mij ergens in mijn hoofd 'iets' verkeerd gaan en dat zou het kunnen triggeren. Ik heb namelijk geen traumatische dingen meegemaakt op het gebied van ziekte of overlijden.
@Singalala Goeie tip inderdaad, ook al eens vaker meegekregen, maar het erge is dus dat ik serieus niet meer normaal kan functioneren op het moment dat ik iets voel of merk. Ik ben dan constant volledig bezig met bijvoorbeeld het bultje dat ik heb ontdekt, ga er dan ook constant aanzitten e.d. (wat het alleen maar erger maakt, omdat het tot nu toe dus altijd simpele geïrriteerde kliertjes waren). Ik heb pas echt weer rust in mijn hoofd als ik terugkom van de huisarts.. erg he?
donderdag 17 december 2009 om 16:48
zondag 20 december 2009 om 09:00
En het heeft ook al heel wat moed gekost om zoiets onder ogen te zien!
Daarmee heb je al een hele taboe voor jezelf verbroken!
Dus niks waard zijn je je ziet iets onder ogen en zet dat ook nog op een openbaar forum!
Ik vind dat al een hele stap, en daarna maak je weer een stap hoe klein die dan ook voor je is je kan er een pluslijst van maken wat je al wel overwonnen hebt!
Wat ik daarmee wil zeggen is dat je zelf weet wat je mankeerd dus je kan daar wat aan doen je schrijft voor jezelf al een hele was lijst af zoek daaruit wat het belangrijkste is, en streep die af en begin aan de volgende niet tegelijkertijd maar om de beurt en dan mag je telkens trots op jezelf zijn.....
Klinkt kinderachtig misschien maar zou wel kunnen helpen...Wat zeker niet helpt is alleen de negatieve dingen te laten overheersen.....
Daarmee heb je al een hele taboe voor jezelf verbroken!
Dus niks waard zijn je je ziet iets onder ogen en zet dat ook nog op een openbaar forum!
Ik vind dat al een hele stap, en daarna maak je weer een stap hoe klein die dan ook voor je is je kan er een pluslijst van maken wat je al wel overwonnen hebt!
Wat ik daarmee wil zeggen is dat je zelf weet wat je mankeerd dus je kan daar wat aan doen je schrijft voor jezelf al een hele was lijst af zoek daaruit wat het belangrijkste is, en streep die af en begin aan de volgende niet tegelijkertijd maar om de beurt en dan mag je telkens trots op jezelf zijn.....
Klinkt kinderachtig misschien maar zou wel kunnen helpen...Wat zeker niet helpt is alleen de negatieve dingen te laten overheersen.....
zondag 3 januari 2010 om 02:15
Valt ook onder hypochondrie 'enkel' de angst voor ernstige ziektes, zonder dat er een fysiek voelbare aanwijzing is? Tenminste niet in pijn, ik ben wel altijd moe bijvoorbeeld, maar weet ook wel dat dat vooral op andere dingen zal duiden vermoedelijk. En ben bang voor knobbeltjes in borst enzo, vind daarom die borstkankermaand vreselijk. Durf er ook niet echt over te praten omdat ik bang ben dat ik 'er dan om vraag', het als het ware op me af laat komen. Ik heb jaren terug geloof ik wel eens gehoord dat dit een ander soort hypochondrie is, er werd toen een naam genoemd, maar ik heb geen idee. Iemand?
Met pijn heb ik het dus over het algemeen niet, tenzij het pijn is die ik beangstigend vind, zoals rond (wat ik beschouw als) de hartstreek, maar dat is niet iets wat zich echt voordoet. Rare bultjes en knobbeltjes (vaak wsch kliertje oid) vind ik wel eng. Ik vraag het wel eens aan mijn moeder (arts), maar da's alleen als iets er al lang zit of ik het raar vind. Ik ben zeker geen stamgast bij de huisarts. Dus geen standaard hypochonder volgens mij. Als iemand mij aan de naam kan helpen van of informatie over wat ik hier beschrijf, graag! Dank alvast..
Met pijn heb ik het dus over het algemeen niet, tenzij het pijn is die ik beangstigend vind, zoals rond (wat ik beschouw als) de hartstreek, maar dat is niet iets wat zich echt voordoet. Rare bultjes en knobbeltjes (vaak wsch kliertje oid) vind ik wel eng. Ik vraag het wel eens aan mijn moeder (arts), maar da's alleen als iets er al lang zit of ik het raar vind. Ik ben zeker geen stamgast bij de huisarts. Dus geen standaard hypochonder volgens mij. Als iemand mij aan de naam kan helpen van of informatie over wat ik hier beschrijf, graag! Dank alvast..
