Psyche
alle pijlers
Hypochondrie: hoe ga je hiermee om?
maandag 6 mei 2024 om 19:41
De titel zegt het eigenlijk al. Al jaren heb ik ‘last’ van Hypochondrie.
Ik heb er ooit ACT therapie voor gevolgd, de oefeningen kan ik toepassen, maar helaas gaat mijn gevoel niet echt mee.
Al sinds 2019 slik ik Venlafaxine. Hier ben ik enkele maanden mee afgebouwd tot stop. Ik had behoorlijk last van bepaalde bijwerkingen: extreem vermoeid en gewichtstoename. Vooral de vermoeidheid was een reden om ermee te willen stoppen. In eerste instantie ging het de eerste 6 weken heel goed. Ik voelde me goed, fitter en merkte geen verschil op psychisch vlak.
Na 6 weken kropen langzaam wat angsten weer naar binnen: bang voor de dood, bang om zelf dood te gaan, bang om (ernstig) ziek te zijn, bang dat ik dan mijn kind achter moet laten. De gedachtes zijn naar, maar het oprecht zo voelen is beangstigend. Ik voel de paniek wat ik zou voelen als een van bovenstaande dingen écht aan de hand zou zijn.
Ik ben extra allert op alles wat ik voel: zo heb ik al enkele weken pijn in mijn linker onderbuik, regelmatig pijn in mijn rechter flank en zie ik rode bobbeltjes achter in mijn keel.
Sinds vorige week helder rood bloedverlies bij de ontlasting. Ik weet dat het waarschijnlijk onschuldig is, maar toch… (met het laatste ga ik wel naar de chirurg).
Bij alles wat ik regelmatig voel (dus niet wanneer ik dit maar 1x voel), ben ik bang dat het iets ernstigs is, en bang om dood te gaan. Ik weet vanuit mijn werk in de zorg, dat vaak gezegd werd: “als mensen voelen dat ze ernstig ziek zijn, of dood gaan, moet je dat serieus nemen, vaak hebben ze gelijk”.
Dit beangstigd me nog meer, want waarom voel ik dit dan steeds?
In mijn werk zie en hoor ik veel: (jonge) mensen met zeer milde/vage klachten, die toch ernstig ziek bleken etc. Huisartsen die bepaalde klachten niet herkenden.
Soms zou ik willen vragen om een scan van mijn gehele buik, zodat ik waarschijnlijk gerustgesteld ben (dit doen ze overigens niet, denk ik).
Wat helpt jullie om met hypochondrie om te gaan?
Hoe maak je onderscheid tussen: hypochondrie gedachten of écht lichamelijk iets hebben? Want ook iemand met hypochondrie kan iets mankeren. Ik wil niet bij alles denken dat ik iets (ergs) heb, maar wil ook zeker niet alles onder hypochondrie schuiven. Dit vind ik lastig…
Tips zijn zeker welkom!
Ik ben uiteraard vorige week weer begonnen met de Venlafaxine.
Ik heb er ooit ACT therapie voor gevolgd, de oefeningen kan ik toepassen, maar helaas gaat mijn gevoel niet echt mee.
Al sinds 2019 slik ik Venlafaxine. Hier ben ik enkele maanden mee afgebouwd tot stop. Ik had behoorlijk last van bepaalde bijwerkingen: extreem vermoeid en gewichtstoename. Vooral de vermoeidheid was een reden om ermee te willen stoppen. In eerste instantie ging het de eerste 6 weken heel goed. Ik voelde me goed, fitter en merkte geen verschil op psychisch vlak.
Na 6 weken kropen langzaam wat angsten weer naar binnen: bang voor de dood, bang om zelf dood te gaan, bang om (ernstig) ziek te zijn, bang dat ik dan mijn kind achter moet laten. De gedachtes zijn naar, maar het oprecht zo voelen is beangstigend. Ik voel de paniek wat ik zou voelen als een van bovenstaande dingen écht aan de hand zou zijn.
Ik ben extra allert op alles wat ik voel: zo heb ik al enkele weken pijn in mijn linker onderbuik, regelmatig pijn in mijn rechter flank en zie ik rode bobbeltjes achter in mijn keel.
Sinds vorige week helder rood bloedverlies bij de ontlasting. Ik weet dat het waarschijnlijk onschuldig is, maar toch… (met het laatste ga ik wel naar de chirurg).
Bij alles wat ik regelmatig voel (dus niet wanneer ik dit maar 1x voel), ben ik bang dat het iets ernstigs is, en bang om dood te gaan. Ik weet vanuit mijn werk in de zorg, dat vaak gezegd werd: “als mensen voelen dat ze ernstig ziek zijn, of dood gaan, moet je dat serieus nemen, vaak hebben ze gelijk”.
Dit beangstigd me nog meer, want waarom voel ik dit dan steeds?
In mijn werk zie en hoor ik veel: (jonge) mensen met zeer milde/vage klachten, die toch ernstig ziek bleken etc. Huisartsen die bepaalde klachten niet herkenden.
Soms zou ik willen vragen om een scan van mijn gehele buik, zodat ik waarschijnlijk gerustgesteld ben (dit doen ze overigens niet, denk ik).
Wat helpt jullie om met hypochondrie om te gaan?
Hoe maak je onderscheid tussen: hypochondrie gedachten of écht lichamelijk iets hebben? Want ook iemand met hypochondrie kan iets mankeren. Ik wil niet bij alles denken dat ik iets (ergs) heb, maar wil ook zeker niet alles onder hypochondrie schuiven. Dit vind ik lastig…
Tips zijn zeker welkom!
Ik ben uiteraard vorige week weer begonnen met de Venlafaxine.
helenax89 wijzigde dit bericht op 06-05-2024 20:21
10.49% gewijzigd
maandag 6 mei 2024 om 20:09
Naast medicatie is eigenlijk therapie het belangrijkste. Leren omgaan met verkeerde gedachten en angsten. Tijdig signalen herkennen. Tijd voor extra of andere therapie dus.
En extra scans of onderzoeken zijn in dit geval zinloos want dat zijn momentopnames. Even later voel je weer elders wat. Of je denkt dat na de scan er iets nieuws is ontstaan etc.
Ga dus terug naar jouw arts. In mijn omgeving is iemand met dit ziektebeeld en dat is behalve voor haarzelf ook erg vervelend voor de omgeving. Continu bezig zijn met ingebeelde ziektes. Uitgebreide verhalen over ziektes in het algemeen en verhalen overnemen van mensen die daadwerkelijke ziektes hebben. Het heeft gezorgd voor afstand tot anderen (mensen gaan haar uit de weg).
En extra scans of onderzoeken zijn in dit geval zinloos want dat zijn momentopnames. Even later voel je weer elders wat. Of je denkt dat na de scan er iets nieuws is ontstaan etc.
Ga dus terug naar jouw arts. In mijn omgeving is iemand met dit ziektebeeld en dat is behalve voor haarzelf ook erg vervelend voor de omgeving. Continu bezig zijn met ingebeelde ziektes. Uitgebreide verhalen over ziektes in het algemeen en verhalen overnemen van mensen die daadwerkelijke ziektes hebben. Het heeft gezorgd voor afstand tot anderen (mensen gaan haar uit de weg).
maandag 6 mei 2024 om 21:22
Lastig. Ik heb ervaring met hypochondrie. Het sloop er bij mij langzaam in. Ik heb zo rond eind twintig een paar nare ervaringen kort na elkaar gehad. Mensen dichtbij me verloren. Jonge mensen. Ook een jong iemand met twee jonge kinderen, terwijl ik toen net zelf zwanger was. Haar kinderen kunnen zich haar niet herinneren. Uiteindelijk greep me dat na de geboorte van mijn eigen kind enorm naar de keel allemaal. Maar goed, ik had nog weinig coping skills, hoorde gelukkig te zijn met mijn kersverse gezonde kind, en ging dus gewoon door. Maar mijn hoofd bleef malen. Ik ontwikkelde hypochondrie. Het heeft nog vijf jaar geduurd voordat ik zelf ging inzien dat het zo niet langer ging. Ik heb een therapeut gezocht, die EMDR aanraadde omdat het bij mij duidelijk voortkwam uit onverwerkte gebeurtenissen. Dat heeft me erg geholpen.
Het is nu zo'n dertien jaar geleden dat ik voor therapie koos, en heel soms spelen er nog ongezonde gedachten op. Maar ik heb nu vertrouwen in mijn rationaliteit, dat die mij gaat helpen als er mogelijk echt iets mis zou zijn.
Kun jij ook een specifieke oorzaak of trigger aanwijzen?
Het is nu zo'n dertien jaar geleden dat ik voor therapie koos, en heel soms spelen er nog ongezonde gedachten op. Maar ik heb nu vertrouwen in mijn rationaliteit, dat die mij gaat helpen als er mogelijk echt iets mis zou zijn.
Kun jij ook een specifieke oorzaak of trigger aanwijzen?
dinsdag 7 mei 2024 om 04:00
Wat vervelend voor je.
Wat je zou kunnen doen is naar een hypnotherapeut gaan. Een hypnotherapeut werkt met je op een onderbewust niveau je onderbewustzijn. Dat is de regio waar veel afspeelt maar waar we gedurende het reilen en zeilen van de dag weinig kontakt mee hebben.
Hypnose is een diepe staat van ontspanning en op dat niveau ben je meer open voor het aangaan van veranderingen. De hypnotherapeut kan met je werken om te kijken of die stem in je, die gedachte, die je vertelt dat je waarschijnlijk ziek bent als je dit pijntje voelt of dat bemerkt….om die te stoppen.
Hypnose is eigenlijk iets heel natuurlijks. Zoals bijvoorbeeld een film kijken waar je helemaal in opgaat dat je niet eens bemerkt dat iemand anders naar de wc is gegaan of je hebt bijna niks van je omgeving opgemerkt.
Wat je zou kunnen doen is naar een hypnotherapeut gaan. Een hypnotherapeut werkt met je op een onderbewust niveau je onderbewustzijn. Dat is de regio waar veel afspeelt maar waar we gedurende het reilen en zeilen van de dag weinig kontakt mee hebben.
Hypnose is een diepe staat van ontspanning en op dat niveau ben je meer open voor het aangaan van veranderingen. De hypnotherapeut kan met je werken om te kijken of die stem in je, die gedachte, die je vertelt dat je waarschijnlijk ziek bent als je dit pijntje voelt of dat bemerkt….om die te stoppen.
Hypnose is eigenlijk iets heel natuurlijks. Zoals bijvoorbeeld een film kijken waar je helemaal in opgaat dat je niet eens bemerkt dat iemand anders naar de wc is gegaan of je hebt bijna niks van je omgeving opgemerkt.
woensdag 22 mei 2024 om 20:26
Wat goed dat je er nu meer grip op hebt!Jufjoke schreef: ↑06-05-2024 21:22Lastig. Ik heb ervaring met hypochondrie. Het sloop er bij mij langzaam in. Ik heb zo rond eind twintig een paar nare ervaringen kort na elkaar gehad. Mensen dichtbij me verloren. Jonge mensen. Ook een jong iemand met twee jonge kinderen, terwijl ik toen net zelf zwanger was. Haar kinderen kunnen zich haar niet herinneren. Uiteindelijk greep me dat na de geboorte van mijn eigen kind enorm naar de keel allemaal. Maar goed, ik had nog weinig coping skills, hoorde gelukkig te zijn met mijn kersverse gezonde kind, en ging dus gewoon door. Maar mijn hoofd bleef malen. Ik ontwikkelde hypochondrie. Het heeft nog vijf jaar geduurd voordat ik zelf ging inzien dat het zo niet langer ging. Ik heb een therapeut gezocht, die EMDR aanraadde omdat het bij mij duidelijk voortkwam uit onverwerkte gebeurtenissen. Dat heeft me erg geholpen.
Het is nu zo'n dertien jaar geleden dat ik voor therapie koos, en heel soms spelen er nog ongezonde gedachten op. Maar ik heb nu vertrouwen in mijn rationaliteit, dat die mij gaat helpen als er mogelijk echt iets mis zou zijn.
Kun jij ook een specifieke oorzaak of trigger aanwijzen?
Ik denk dat het bij mij door werk komt. Ik zie regelmatig (jonge) mensen met ernstige ziekten. Mensen die met relatief onschuldige klachten binnen komen.
donderdag 23 mei 2024 om 07:47
Alsof ik de OP heb geschreven. Ik ben al jaren bekend met angst- en paniekklachten en sinds een aantal maanden uit zich dat in ziekteangst. En ik moet je eerlijk bekennen dat het mijn leven beheerst. Komt ook voort uit een diepe angst voor de dood en met name het achterlaten van mijn kinderen die nog veel zorg nodig hebben. Ik sta op de wachtlijst voor therapie en heb goede hoop dat dat me weer gaat helpen. Verder geen directe tips, alleen een hart onder de riem omdat ik weet dat het heel pittig is als iets psychisch je leven zo kan beheersen.
donderdag 23 mei 2024 om 19:36
Ja bij mij wordt het ook steeds erger. Ook idd angst voor de dood en angst om mijn kind achter te laten.Zamira schreef: ↑23-05-2024 07:47Alsof ik de OP heb geschreven. Ik ben al jaren bekend met angst- en paniekklachten en sinds een aantal maanden uit zich dat in ziekteangst. En ik moet je eerlijk bekennen dat het mijn leven beheerst. Komt ook voort uit een diepe angst voor de dood en met name het achterlaten van mijn kinderen die nog veel zorg nodig hebben. Ik sta op de wachtlijst voor therapie en heb goede hoop dat dat me weer gaat helpen. Verder geen directe tips, alleen een hart onder de riem omdat ik weet dat het heel pittig is als iets psychisch je leven zo kan beheersen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
