Psyche
alle pijlers
hypochondrie, hoe help ik vriendin.
woensdag 23 januari 2008 om 09:04
Een goede vriendin (42, getrouwd, volwassen kinderen) van me heeft al paar jaar hypochondrie, met tussendoor last van depressies. Op dit moment is het zo erg dat het leven geen zin meer heeft voor haar. Ze is overtuigd dat ze een ernstige ziekte heeft waar ze toch binnenkort aan zal overlijden. Ze heeft ook vaak last van ernstige buik- en hoofdpijn, maar dat is allemaal lichamelijk onderzocht, dus blijft over dat het toch "tussen de oren" zit. Daar is ze nog steeds niet van overtuigd, zoals dat bij een echte hypochonder is dus. Mijn vriendin heeft al een aantal therapietjes gevolgd bij oa. een psycholoog/therapeut. Niets helpt, ze raakt alleen maar meer in een gat. Op dit moment kan ze zelfs niet meer werken, terwijl dat voorheen nog wel kon. Ik ben heel bang dat ze toch op zeker moment rare dingen gaat doen. (ze heeft het steeds vaker over dat het leven zo niet meer hoeft en heeft veel verdriet.)
Ik las zelf op het internet over cognitieve gedragstherapie bij hypochonders.
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee?
Kennen jullie een goede therapeut in de buurt van Lelystad/Almere? (mag ook ietsje verder)
Hoe kan ik haar verder helpen?
Ik las zelf op het internet over cognitieve gedragstherapie bij hypochonders.
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee?
Kennen jullie een goede therapeut in de buurt van Lelystad/Almere? (mag ook ietsje verder)
Hoe kan ik haar verder helpen?
woensdag 23 januari 2008 om 09:38
Hé muzze,
Ik heb zelf last gehad van hypochondrie en en inmiddels overheen. Ik ben daarvoor behandeld bij een psycholoog. Uiteindelijk bleek mij hypochondrie een heel andere aanleiding te hebben dan ik had gedacht. Het is ontstaan door mijn perfectionisme. Ik heb altijd de neiging gehad om alles onder controle te willen houden (misschien herken je dit ook in het karakter van je vriendin). Het ultieme voorbeeld van iets waar je geen controle over hebt, zijn natuurlijk (ernstig) ziek worden en overlijden. Het idee dat dit mij, zomaar, kon overkomen, maakte me gek.
Ik herken de pijnklachten van je vriendin ook. Dit is een vicieuze crikel waarin je terecht komt. Je hebt ergens pijn, daar ga je je op concentreren en over piekeren. Hierdoor verkramp je en krijg je slaapproblemen, dit verergerd de pijn enz, enz.
Dit is iets waar je niet alleen uit kunt komen. Je voelt je erg onbegrepen, omdat veel mensen reageren met een houding van: "Ja, maar je bent toch gezond" en "ze hebben toch niks gevonden". Als hypochonder ben je niet 'bang' dat je iets hebt, je bent ervan 'overtuigd' dat je iets hebt. Onderzoeken helpen hierdoor niet, als er niets uitkomt, maak je jezelf wijs dat je iets anders hebt, of dat ze zich hebben vergist.
Hetgene mij uiteindelijk geholpen heeft is acceptatie. Ik heb leren accepteren dat ook ik ziek kan worden en (jong) kan overlijden, maar dat dit nog niet wil zeggen dat de gedachte mijn leven hoeft te vergallen.
Aangezien je vriendin al verschillende therapeuten heeft geprobeert, hoef ik je dat niet aan te raden. Ik had het geluk dat het heel erg goed klikte met mijn psycholoog, denk dat dat een voorwaarde is. Helaas zit zij niet bij jou in de buurt.
Wat ik je nog wel wil adviseren is je vriendin het volgende boek cadeau te doen: '' De kracht van het nu'' van Eckhart Tolle. Dit boek concentreert zich op het belang van het leven in het 'nu' ipv van het leven in het verleden of de toekomst (zoals een hypochonder doet). Dit boek heeft mij erg geholpen om weer tot mezelf te komen en inzicht te krijgen over het onstaan en de ontwikkeling van mijn problemen. Er zijn ook veel goede boeken te krijgen over hypochondrie, maar daar was ik persoonlijk pas later aan toe.
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt gehad. Ik wil nog even zeggen dat ik het heel lief van je vind dat je je zoveel zorgen maakt en zo goed probeert je vriendin te helpen.
Groeten Marieke
Ik heb zelf last gehad van hypochondrie en en inmiddels overheen. Ik ben daarvoor behandeld bij een psycholoog. Uiteindelijk bleek mij hypochondrie een heel andere aanleiding te hebben dan ik had gedacht. Het is ontstaan door mijn perfectionisme. Ik heb altijd de neiging gehad om alles onder controle te willen houden (misschien herken je dit ook in het karakter van je vriendin). Het ultieme voorbeeld van iets waar je geen controle over hebt, zijn natuurlijk (ernstig) ziek worden en overlijden. Het idee dat dit mij, zomaar, kon overkomen, maakte me gek.
Ik herken de pijnklachten van je vriendin ook. Dit is een vicieuze crikel waarin je terecht komt. Je hebt ergens pijn, daar ga je je op concentreren en over piekeren. Hierdoor verkramp je en krijg je slaapproblemen, dit verergerd de pijn enz, enz.
Dit is iets waar je niet alleen uit kunt komen. Je voelt je erg onbegrepen, omdat veel mensen reageren met een houding van: "Ja, maar je bent toch gezond" en "ze hebben toch niks gevonden". Als hypochonder ben je niet 'bang' dat je iets hebt, je bent ervan 'overtuigd' dat je iets hebt. Onderzoeken helpen hierdoor niet, als er niets uitkomt, maak je jezelf wijs dat je iets anders hebt, of dat ze zich hebben vergist.
Hetgene mij uiteindelijk geholpen heeft is acceptatie. Ik heb leren accepteren dat ook ik ziek kan worden en (jong) kan overlijden, maar dat dit nog niet wil zeggen dat de gedachte mijn leven hoeft te vergallen.
Aangezien je vriendin al verschillende therapeuten heeft geprobeert, hoef ik je dat niet aan te raden. Ik had het geluk dat het heel erg goed klikte met mijn psycholoog, denk dat dat een voorwaarde is. Helaas zit zij niet bij jou in de buurt.
Wat ik je nog wel wil adviseren is je vriendin het volgende boek cadeau te doen: '' De kracht van het nu'' van Eckhart Tolle. Dit boek concentreert zich op het belang van het leven in het 'nu' ipv van het leven in het verleden of de toekomst (zoals een hypochonder doet). Dit boek heeft mij erg geholpen om weer tot mezelf te komen en inzicht te krijgen over het onstaan en de ontwikkeling van mijn problemen. Er zijn ook veel goede boeken te krijgen over hypochondrie, maar daar was ik persoonlijk pas later aan toe.
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt gehad. Ik wil nog even zeggen dat ik het heel lief van je vind dat je je zoveel zorgen maakt en zo goed probeert je vriendin te helpen.
Groeten Marieke
woensdag 23 januari 2008 om 10:56
Hé muzze,
De therapie was RET oftewel; rationeel emotieve therapie. Aan de hand van dzeze therapie leer je inzien dat je 'denken' niet rationeel is. Ook leer je op een andere manier te denken die realistischer en constructiever is. Denk dat je er op het internet ook nog wel e.e.a. over kunt vinden.
Succes
De therapie was RET oftewel; rationeel emotieve therapie. Aan de hand van dzeze therapie leer je inzien dat je 'denken' niet rationeel is. Ook leer je op een andere manier te denken die realistischer en constructiever is. Denk dat je er op het internet ook nog wel e.e.a. over kunt vinden.
Succes
