Psyche
alle pijlers
Hypochondrie, uitlaatklep
vrijdag 10 maart 2017 om 14:50
Hallo, ik ben nieuw aangemeld hier op het forum nadat ik al een tijdje mee lees. Ik kwam topics tegen over hypochondrie en het lezen daarvan gaf me zoveel herkenning. Helaas zijn deze topics al een paar jaar niet meer actief, vandaar dat ik een nieuwe poging doe.
Ik wil heel graag van me af schrijven want ...ik ben heel erg bang om ernstig ziek te worden of al te zijn. Dit speelt al twee jaar met ups en downs. In de goeie periode kan ik heel goed relativeren, in de downperiode helpt het me om verhalen van andere hypochonders te lezen. Dan denk ik bij mezelf dat het overduidelijk de angst is die bij iemand spreekt, bij een ander zie ik dat wel, maar bij mezelf vind ik het soms moeilijk om dat te zien.
Mijn grootste angst is om kanker te krijgen (als ik eerlijk ben is het mijn enige angst), andere ziektes doen me niks. De reden hiervoor is dat ik twee jaar geleden een tijdje erg moe was, ik ging naar de huisarts en die stelde voor om mijn bloed te onderzoeken. Bij de assistente vertelde hij waarop gestest moest worden en 1 van die dingen was kanker... (dat is tenminste wat ik eruit begreep, ik woon in het buitenland). Uit dat bloedonderzoek kwam helemaal niks en mijn energie was al snel weer terug maar, de hypo in mij was getriggerd. Opeens besefte ik mij dat ik niet onsterfelijk ben (wat ik stiekem altijd wel dacht ). Ik werd hier heel bang van en langzamerhand heeft zich een patroon ontwikkeld: ik voel iets, zoek op google , (helemaal fout, dat weet ik) en mijn dodelijke ziekte was geboren. Googelen doe ik niet meer, maar inmiddels heb ik zoveel kennis opgedaan dat ik overal iets van kan vinden.
In het begin ging ik vaak naar de huisarts maar inmiddels durf ik dat niet meer. Het was namelijk zo dat ik op een bepaald moment angst had dat ik een tumor in mijn keel had. De huisarts vroeg of ik slikklachten had, die had ik niet. Maar....en je raadt het al, prompt ontwikkelde ik slikklachten. De huisarts wist me altijd iets te zeggen dat mijn hypo juist onbedoeld triggerde. Nu probeer ik dus zelf maar te relativeren en ik moet zeggen dat ik na twee jaar hier best goed in geworden ben.
Nu ik mijn verhaal zo opschrijf en teruglees (sorry, het is een beetje hak op de tak geworden maar dat heb je als je een uitlaadklep nodig hebt), is het net of het over iemand anders gaat en kan ik goed relativeren. Haha, lekker makkelijk zo.
Ik hoop dat ik reacties krijg van (ex)lotgenoten zodat we elkaar een hart onder de riem kunnen steken.
Xx Zell
Ik wil heel graag van me af schrijven want ...ik ben heel erg bang om ernstig ziek te worden of al te zijn. Dit speelt al twee jaar met ups en downs. In de goeie periode kan ik heel goed relativeren, in de downperiode helpt het me om verhalen van andere hypochonders te lezen. Dan denk ik bij mezelf dat het overduidelijk de angst is die bij iemand spreekt, bij een ander zie ik dat wel, maar bij mezelf vind ik het soms moeilijk om dat te zien.
Mijn grootste angst is om kanker te krijgen (als ik eerlijk ben is het mijn enige angst), andere ziektes doen me niks. De reden hiervoor is dat ik twee jaar geleden een tijdje erg moe was, ik ging naar de huisarts en die stelde voor om mijn bloed te onderzoeken. Bij de assistente vertelde hij waarop gestest moest worden en 1 van die dingen was kanker... (dat is tenminste wat ik eruit begreep, ik woon in het buitenland). Uit dat bloedonderzoek kwam helemaal niks en mijn energie was al snel weer terug maar, de hypo in mij was getriggerd. Opeens besefte ik mij dat ik niet onsterfelijk ben (wat ik stiekem altijd wel dacht ). Ik werd hier heel bang van en langzamerhand heeft zich een patroon ontwikkeld: ik voel iets, zoek op google , (helemaal fout, dat weet ik) en mijn dodelijke ziekte was geboren. Googelen doe ik niet meer, maar inmiddels heb ik zoveel kennis opgedaan dat ik overal iets van kan vinden.
In het begin ging ik vaak naar de huisarts maar inmiddels durf ik dat niet meer. Het was namelijk zo dat ik op een bepaald moment angst had dat ik een tumor in mijn keel had. De huisarts vroeg of ik slikklachten had, die had ik niet. Maar....en je raadt het al, prompt ontwikkelde ik slikklachten. De huisarts wist me altijd iets te zeggen dat mijn hypo juist onbedoeld triggerde. Nu probeer ik dus zelf maar te relativeren en ik moet zeggen dat ik na twee jaar hier best goed in geworden ben.
Nu ik mijn verhaal zo opschrijf en teruglees (sorry, het is een beetje hak op de tak geworden maar dat heb je als je een uitlaadklep nodig hebt), is het net of het over iemand anders gaat en kan ik goed relativeren. Haha, lekker makkelijk zo.
Ik hoop dat ik reacties krijg van (ex)lotgenoten zodat we elkaar een hart onder de riem kunnen steken.
Xx Zell
vrijdag 10 maart 2017 om 15:00
Heel herkenbaar, inclusief psychosomatische pijnen zelf een tijdje RET gevolgd en dat hielp iets. Bij mij kwam het vooral als ik in de stress zat, of er speelde iets anders (onzekerheid in relatie, opleiding etc.) als alles 'rustig' is heb ik er vrijwel geen last van. Maar vooral het googelen en denken dat je de vreselijkste ziektes hebt, erg herkenbaar en vermoeiend! Heb je al proff hulp gezocht..? Mij hielp humor er ook wel doorheen en er open over zijn in mn omgeving
vrijdag 10 maart 2017 om 15:33
Ernstige hypochonder (met name borstkanker) zoekt lotgenoten
Misschien heb je hier iets aan Dit is een topic van januari dit jaar.
Stop in ieder geval met op Google zoeken! Ik weet het, dat is is lastig maar Googelen zorgt er alleen voor dat je klachten en angsten verergeren of dat je inderdaad ''spontaan'' symptomen denkt te voelen waar je (voor het Googelen) niet eens last van had.
Als je druk bezig bent, heb je dan ook last? Of is het meer als je echt op jezelf bent aangewezen waardoor je te veel aandacht geeft aan alles wat je voelt?
De huisarts zal altijd maar een tijdelijke opluchting / bevestiging zijn. De verandering moet echt vanuit jou komen (eventueel met hulp van een psycholoog). En dat is heel lastig maar dat kan jij! Probeer je eens af te vragen wat je doet / dacht vóórdat je je gedachtetrein laat gaan naar de meest gevreesde ziektes. En probeer jezelf kritische vragen te stellen: Hoe reëel is het dat ik deze ziekte nu heb? Zijn er andere, meer logische verklaringen voor wat ik nu voel? Wat zou je zeggen als een vriend / vriendin met dezelfde klachten zou komen? Zou je dan ook van het ergste uitgaan? Waarom wel/niet?
Veel sterkte !
Misschien heb je hier iets aan Dit is een topic van januari dit jaar.
Stop in ieder geval met op Google zoeken! Ik weet het, dat is is lastig maar Googelen zorgt er alleen voor dat je klachten en angsten verergeren of dat je inderdaad ''spontaan'' symptomen denkt te voelen waar je (voor het Googelen) niet eens last van had.
Als je druk bezig bent, heb je dan ook last? Of is het meer als je echt op jezelf bent aangewezen waardoor je te veel aandacht geeft aan alles wat je voelt?
De huisarts zal altijd maar een tijdelijke opluchting / bevestiging zijn. De verandering moet echt vanuit jou komen (eventueel met hulp van een psycholoog). En dat is heel lastig maar dat kan jij! Probeer je eens af te vragen wat je doet / dacht vóórdat je je gedachtetrein laat gaan naar de meest gevreesde ziektes. En probeer jezelf kritische vragen te stellen: Hoe reëel is het dat ik deze ziekte nu heb? Zijn er andere, meer logische verklaringen voor wat ik nu voel? Wat zou je zeggen als een vriend / vriendin met dezelfde klachten zou komen? Zou je dan ook van het ergste uitgaan? Waarom wel/niet?
Veel sterkte !
anoniem_206374 wijzigde dit bericht op 10-03-2017 15:56
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
% gewijzigd
I'm a goal digger.
vrijdag 10 maart 2017 om 15:37
Heel herkenbaar haha! Tot afgelopen januari nog redelijk veel last van gehad. Zit nu via een revalidatietraject ook bij een psychologe, en zij heeft één keer hoeven zeggen dat ik niet meer op Google moet opzoeken. Sindsdien doe ik het ook niet meer xD Denk dat ik dat nog even nodig had. Ook zijn we aan het relativeren waar het vandaan komt, en pakken we dat probleem aan. Hierdoor gaat het al een stuk beter Naar een psycholoog gaan hiervoor is een heel goed idee!
zaterdag 11 maart 2017 om 13:33
Hallo allemaal,
Bedankt voor alle lieve reacties. In al jullie reacties zit een flinke hoeveelheid waarheid en pragmatisch gezien weet ik dat ook wel, maar als ik mijn gevoel laat spreken.....
Ik heb (nog) geen hulp, omdat het de ene keer beter gaat dan de andere keer. Steeds als ik denk dat ik aan de bel ga trekken, gaat t weer de goeie kant op en heb ik het niet nodig. Maar ik houd in gedachten dat het een optie is. Daarbij ben ik een beetje van de struisvogel politiek....Als ik m'n ogen ervoor dicht doe bestaat het niet, haha. Ik weet wel beter maar ik hoop nog steeds dat ik het zelf kan oplossen.
Die psychosomatische pijnen heb ik ook heel erg. Ik heb het idee dat ik onbewust spieren aanspan als ik m'n focus op een bepaald lichaamsdeel heb waardoor ik pijntjes krijg.
MD 0110, als ik bezig ben heb ik juist helemaal geen last. Ik heb momenteel een heerlijk druk weekend, dan ga ik lekker door. Pas als ik kom te zitten krijg ik weer piekermomenten. Ik vind t ook moeilijk om alleen thuis te zijn , afleiding is altijd fijn.
Wat je zegt over als een ander met mijn klachten zou komen .....In dat geval kan ik heel nuchter reageren. Daarom vind ik het ook fijn om mijn eigen post na te lezen alsof die van iemand anders is dan kan ik heel nuchter tegen mezelf zijn .
Retro star, wat je zegt komt wel even hard aan maar ik een waarheid als een koe. Mijn huisarts is net zo nuchter. Die zegt ook...Dood ga je toch! Eerlijk gezegd vind ik het wel fijn dat hij zo realistisch tegen me praat.
Ik vind het fijn om reacties te krijgen en op die manier te lezen hoe anderen hiermee om gaan. Ik moet er vandoor, maar bedankt zover.
Xx Zell
Bedankt voor alle lieve reacties. In al jullie reacties zit een flinke hoeveelheid waarheid en pragmatisch gezien weet ik dat ook wel, maar als ik mijn gevoel laat spreken.....
Ik heb (nog) geen hulp, omdat het de ene keer beter gaat dan de andere keer. Steeds als ik denk dat ik aan de bel ga trekken, gaat t weer de goeie kant op en heb ik het niet nodig. Maar ik houd in gedachten dat het een optie is. Daarbij ben ik een beetje van de struisvogel politiek....Als ik m'n ogen ervoor dicht doe bestaat het niet, haha. Ik weet wel beter maar ik hoop nog steeds dat ik het zelf kan oplossen.
Die psychosomatische pijnen heb ik ook heel erg. Ik heb het idee dat ik onbewust spieren aanspan als ik m'n focus op een bepaald lichaamsdeel heb waardoor ik pijntjes krijg.
MD 0110, als ik bezig ben heb ik juist helemaal geen last. Ik heb momenteel een heerlijk druk weekend, dan ga ik lekker door. Pas als ik kom te zitten krijg ik weer piekermomenten. Ik vind t ook moeilijk om alleen thuis te zijn , afleiding is altijd fijn.
Wat je zegt over als een ander met mijn klachten zou komen .....In dat geval kan ik heel nuchter reageren. Daarom vind ik het ook fijn om mijn eigen post na te lezen alsof die van iemand anders is dan kan ik heel nuchter tegen mezelf zijn .
Retro star, wat je zegt komt wel even hard aan maar ik een waarheid als een koe. Mijn huisarts is net zo nuchter. Die zegt ook...Dood ga je toch! Eerlijk gezegd vind ik het wel fijn dat hij zo realistisch tegen me praat.
Ik vind het fijn om reacties te krijgen en op die manier te lezen hoe anderen hiermee om gaan. Ik moet er vandoor, maar bedankt zover.
Xx Zell
maandag 13 maart 2017 om 01:19
Heel herkenbaar, en jou verhaal lijkt op iets wat ik vroeger zelf geschreven zou kunnen hebben, met de nadruk op vroeger want ben sinds 3 a 4 jaar hypochondrie vrij! Ook ik ging veel en vaak naar de huisarts toe, op het laatst durfde ik dat niet meer zo goed omdat ik het genant vond en toch wel een beetje werd gezien als een dokterloper. Hoe ik eraf ben gekomen weet ik nog niet, klinkt bizar maar eigenlijk was het van de 1 op andere dag over, ook mijn langdurige depressie/angststoornis zijn verdwenen terwijl ik het echt van laten we zeggen 16 tot 26ste heb gehad.
Door die vreselijk depressie en angsten heb ik jarenlang heel veel medicatie gehad, echt heel veel. Slikte meerdere pammetjes, anti depressiva en anti psychotica, daar moest ik toen in 1 keer cold turkey mee stoppen na 10 jaar, afkicken was een hel maar daarna zijn echt mijn psychische klachten verdwenen, dus mijn vermoeden is dat de vele medicatie mijn angsten en depressie hebben versterkt en in stand gehouden.
Bizzare is dat ik nu juist gefascineerd ben door de dood, onderzoeken vet interessant vind en medische artikelen allemaal met veel interesse door spit.
Waar ik nog wel eens mee zit is dat de (huis)artsen mij dus altijd zeiden ''het zit tussen je oren'' en ja ,grotendeels zat dat het ook wel maar achteraf bleek dus dat ik wel degelijk een ernstige slaap stoornis heb met gevaarlijke en nare symptomen van o.a. je hart/bloeddruk en dat ik ook andere niet psychische aandoeningen heb waarvan ik vroeger al dacht dat het niet goed was, alleen dacht ik er wat extremer over dan het in werkelijkheid was feit blijft dat zij het niet hebben (h)erkend en het hebben afgedaan als een mentaal iets.
Dinsdag a.s. krijg ik een zenuw onderzoek/echo, heb er zin an haha ( stom hé? )
Het kan echt goed komen, voor mij was therapie een no go, had er geen zin en motivatie voor maar het kan heel veel mensen echt helpen zoals cognitieve gedragstherapie of de 4 G's ( gevoel, gedachten, gedrag, gevolgen ) én relativeren is zo verdomd belangrijk en cruciaal.
Door die vreselijk depressie en angsten heb ik jarenlang heel veel medicatie gehad, echt heel veel. Slikte meerdere pammetjes, anti depressiva en anti psychotica, daar moest ik toen in 1 keer cold turkey mee stoppen na 10 jaar, afkicken was een hel maar daarna zijn echt mijn psychische klachten verdwenen, dus mijn vermoeden is dat de vele medicatie mijn angsten en depressie hebben versterkt en in stand gehouden.
Bizzare is dat ik nu juist gefascineerd ben door de dood, onderzoeken vet interessant vind en medische artikelen allemaal met veel interesse door spit.
Waar ik nog wel eens mee zit is dat de (huis)artsen mij dus altijd zeiden ''het zit tussen je oren'' en ja ,grotendeels zat dat het ook wel maar achteraf bleek dus dat ik wel degelijk een ernstige slaap stoornis heb met gevaarlijke en nare symptomen van o.a. je hart/bloeddruk en dat ik ook andere niet psychische aandoeningen heb waarvan ik vroeger al dacht dat het niet goed was, alleen dacht ik er wat extremer over dan het in werkelijkheid was feit blijft dat zij het niet hebben (h)erkend en het hebben afgedaan als een mentaal iets.
Dinsdag a.s. krijg ik een zenuw onderzoek/echo, heb er zin an haha ( stom hé? )
Het kan echt goed komen, voor mij was therapie een no go, had er geen zin en motivatie voor maar het kan heel veel mensen echt helpen zoals cognitieve gedragstherapie of de 4 G's ( gevoel, gedachten, gedrag, gevolgen ) én relativeren is zo verdomd belangrijk en cruciaal.
woensdag 15 maart 2017 om 09:16
Beste Zell,
Heel herkenbaar..heb zelf in het verleden ook last gehad van hypochondrie en helaas op het moment weer. Het is wel heel lang goed gegaan trouwens. Ik had zo mijn maniertjes om het binnen de perken te houden. Als ik iets voel of iets heeft me 'getriggerd' dan schrijf ik het op in mijn agenda op een maand later bijv. Kom ik het dan weer tegen kan het heel goed zijn dat ik dan beter in mijn vel zit en er niks mee hoef zeg maar.
Ik zit nu zelf in een rot periode en dan pak ik de hypochondrie weer vast zeg maar.
Maar dat je ook echt dingen gaat voelen waar je bang voor bent herken ik heel goed!! Ik denk omdat je onbewust toch heel veel spanning op dat gebied zet zeg maar....
Heel herkenbaar..heb zelf in het verleden ook last gehad van hypochondrie en helaas op het moment weer. Het is wel heel lang goed gegaan trouwens. Ik had zo mijn maniertjes om het binnen de perken te houden. Als ik iets voel of iets heeft me 'getriggerd' dan schrijf ik het op in mijn agenda op een maand later bijv. Kom ik het dan weer tegen kan het heel goed zijn dat ik dan beter in mijn vel zit en er niks mee hoef zeg maar.
Ik zit nu zelf in een rot periode en dan pak ik de hypochondrie weer vast zeg maar.
Maar dat je ook echt dingen gaat voelen waar je bang voor bent herken ik heel goed!! Ik denk omdat je onbewust toch heel veel spanning op dat gebied zet zeg maar....
zondag 19 maart 2017 om 18:05
Hoi,
Ik heb ook enkel en voornamelijk de angst voor alle vormen van kanker. Ik ben enorm bang dat ik het al heb of op zn minst een keer ga krijgen. Welke vorm dan ook.
Ik heb nu twee al maanden opgezette lymfeklieren. 1 achter mijn oor en 1 in mijn nek. Al voor naar de dokter geweest en die denkt dat het niets ernstigs is en moet pas terug komen als het groter wordt dan 1cm.
TOCH blijft het mijn leven beheersen en ik voel de hele dag door aan de klieren..
Hoe ga jij hiermee om?
Gr ann
Ik heb ook enkel en voornamelijk de angst voor alle vormen van kanker. Ik ben enorm bang dat ik het al heb of op zn minst een keer ga krijgen. Welke vorm dan ook.
Ik heb nu twee al maanden opgezette lymfeklieren. 1 achter mijn oor en 1 in mijn nek. Al voor naar de dokter geweest en die denkt dat het niets ernstigs is en moet pas terug komen als het groter wordt dan 1cm.
TOCH blijft het mijn leven beheersen en ik voel de hele dag door aan de klieren..
Hoe ga jij hiermee om?
Gr ann
Tess
vrijdag 24 maart 2017 om 17:24
Hoi,
Wel fijn dit forum! Te lezen dat je niet de enige bent. Ik zit nu zelf in een moeilijke periode..voelde me al een tijdje minder en erg angstig voor/tijdens menstruatie (PMS). Toen het even geestelijk heel slecht ging met mijn moeder kreeg ik daarna de klap en pakte ik mijn hypochondrie vast. Herkennen jullie ook dat het soms voelt als een 'houvast'? Terwijl het echt niet fijn is!!
Ik heb er jaren goed mee om kunnen gaan dus het kan wel! Heb nu zelf het idee dat mijn antidepressiva niet goed meer werkt. Die gebruik ik nl al best lang.
Hoe gaat het nu met jullie?
Wel fijn dit forum! Te lezen dat je niet de enige bent. Ik zit nu zelf in een moeilijke periode..voelde me al een tijdje minder en erg angstig voor/tijdens menstruatie (PMS). Toen het even geestelijk heel slecht ging met mijn moeder kreeg ik daarna de klap en pakte ik mijn hypochondrie vast. Herkennen jullie ook dat het soms voelt als een 'houvast'? Terwijl het echt niet fijn is!!
Ik heb er jaren goed mee om kunnen gaan dus het kan wel! Heb nu zelf het idee dat mijn antidepressiva niet goed meer werkt. Die gebruik ik nl al best lang.
Hoe gaat het nu met jullie?
