Hypochondrie: wie ook?

Ik ben sinds mijn man erg ziek is geweest (helemaal genezen) wel wat paranoia als ik zelf iets denk te voelen in mijn lijf. Bij een steek in mijn hoofd denk ik aan een tumor. Ik weet al heel snel dat ik verkeerd bezig ben maar als ik aan de andere kant een scanner in huis zou kunnen halen (en die ook kunnen lezen) zou ik het doen. Verder heb ik een hekel aan viezigheid in huis, maar ik heb wel katten die binnen en buiten komen.

Ik zit in het openbaar niet op het toilet zonder bescherming, neem ook natte doekjes mee, heb een antibacteriespray in mijn tas als we naar de kinderboerderij zijn geweest (aai daar wel alle dieren). Ik denk dat ik gewoon oplet. Wat ik dus niet doe is deuren in het openbaar aanraken, of leuningen. Dan denk ik werkelijk aan alle bacterien die daar zitten van al die mensen die hun handen niet wassen. Mijn kinderen mogen die ook niet aanraken als t ff kan maar mijn kind mag wel nog met zijn knuffel knuffelen als ie op de grond is gevallen.



Ben ik dus een hypogonder? Nee, ik denk het niet.

Ja ik ben een hypochonder. Of was, ik heb er succesvol therapie voor gevolgd. Die is nu afgesloten. Wat ik zo uit je verhaal begrijp is dat je wel therapie gevolgd hebt maar er toch nog ´last´ van hebt. Mede daarom vermoed ik dat je met een andere therapie wellicht verder komt. Ik denk dat het op zich verhelderend kan zijn om je verleden in connectie met het heden te brengen MAAR het lost niets op. Dus je kunt nu wel de oorzaak van je probleem weten maar ik denk dat je er veel baat bij hebt als je nog aan de oplossing voor je gedrags patronen gaat werken. Ik zou dus zeggen ga op zoek naar een goede therapeute die je cognietieve gedragstherapie kan aanbieden.



Voor de rest vind ik niet dat het iets is om je voor te schamen. Het is vervelend maar je kunt er prima mee leren leven ook schaamte is mijns inziens verspilde emotie in dit geval.



Succes!





@NoYo, ik vind je geen hypochonder maar de dingen die je hierboven noemt doen mij wel aan smetvrees denken.

Ik heb het een beetje. De laatste jaren heb ik af en toe een wat benauwd gevoel en soms duizelingen. Dan ben ik wel bang iets vreselijks onder de leden te hebben.

Wat ik vooral heb, is dat ik niet geloof dat een dokter er iets mee kan, met die vage klachten. Eigenlijk zou ik het liefst mijn hele lijf laten scannen en ook een catheterisatie ondergaan om te zien of mijn bloedvaten goed zijn. Dan pas geloof ik dat ik niks heb.

Is ook redelijk verklaarbaar. Mijn vader heeft heel dicht tegen een infarct aangezeten. Pas bij de catheterisatie bleek dat hij vijf vernauwingen rond zijn hart had en hij heeft bypass chirurgie gehad. Toen hij met zijn klachten werd opgenomen, had hij in die week eigenlijk naar zijn cardioloog in een universitair ziekenhuis gemoeten voor de uitslag van allerlei onderzoeken (hij heeft hoge bloeddruk en stond al langer onder controle). Die uitslagen zouden allemaal prima zijn geweest. Kun je nagaan!

Dat heeft mijn vertrouwen in allerlei globale onderzoeken danig verminderd en dat vind ik een heel naar gevoel.



Ik vind angst voor ziektes een lastige angst omdat het deels reëel is. Net zoals auto-angst/verkeersangst (ander topic).

Maar je bent zeker de enige niet!

xx lisa.

Hoi Bollo,



Er is hier al eens een topic over geopend volgens mij, met tips waaraan je misschien wel iets hetb. Ik zal even zoeken. :0

Gevonden!

Het hypochondrie-topic



Ik zou me trouwens kunnen voorstellen dat je schaamtegevoel je eigenlijk 'remt' om van je hypochondrische gevoel af te komen. Wanneer je je ergens voor schaamt, wil je dus eigenlijk niet aan jezelf toegeven dat je er last van hebt. En als je dat niet toegeeft, kunt je het niet veranderen.

Snap je wat ik bedoel? Ik schrijf het even een beetje gechargeerd om duidelijk te maken wat ik bedoel (want het openen van het topic zegt natuurlijk dat je wel weet waar je last van hebt).

NoYo, klinkt niet als hypochonder maar een beetje smetvrees?