Psyche
alle pijlers
iemand 'nodig' hebben (niet alleen kunnen zijn?)
dinsdag 4 augustus 2009 om 21:50
Zucht... de titel opschrijven en wat ik kwijt wil zo kost me moeite. Ik zou het niet willen schrijven. Maar ik zou er graag wat over praten hier, misschien met gelijkgestemden. Dus het moet maar. Ik zal maar een beetje chronologisch uiteenzetten wat in mijn ogen relevant is of zou kunnen zijn.
Van mijn vroege jeugd weet ik niet zoveel meer qua gevoel, al geloof ik dat veilig voelen onbewust wel een thema was. We zijn op een bepaald moment verhuisd en toen voelde ik me echt ontworteld. Dit uitte zich in iets wat ik als kleiner kind (2 of 3 jr oud) ook had gehad: problemen met ontlasting, alles op willen houden, niet los durven laten, ja zo letterlijk. Die verhuizing is een omwenteling geweest, alles ervoor idealiseerde ik, alles erna was kut. Hier kan ik nog wel meer op ingaan, maar is niet zo heel relevant, behalve misschien dat ik me ook wel vaak vijfde wiel aan de wagen voelde in ons gezin. Ik trok me zelf ook terug.
Op mijn twaalfde ongeveer was er een akkefietje waar ik overstuur van was. Mijn moeder wilde me troosten, vasthouden, maar ik kon het niet toestaan. Ze heeft me nooit wat misdaan, maar ik weet niet, ik kon het niet meer verdragen. Dit is heel langzaam wel wat bijgetrokken: het hele contact was moeizaam en dat is nu wel beter.
Maar toen dat gebeurd was, ging er iets los ofzo, ik ben ontzettend gaan zoeken naar moederfiguren, knuffels, liefde. Dat vond ik altijd maar ten dele. Dit is lang heel moeilijk geweest. Tot ik mannen 'ontdekte', het heeft zich voor mijn gevoel min of meer geprojecteerd naar een soort obsessie voor het krijgen van een relatie. Ik heb me daar op zich niet heel idioot bij gedragen, ik zat meer mezelf in de weg, onrust etc.
Tot voor kort heb ik voor het eerst een langere relatie gehad. Helaas was ik mijn gevoel door omstandigheden kwijt en dat is nooit meer echt teruggekomen. Toch eerst ander beeld gehad van hoe hij was. Niet iets zorgwekkends hoor, maar gewoon niet iemand meer die ik aantrekkelijk vond. Ik was verward, ook doordat dit gevoel niet geleidelijk was ontstaan, maar vrij plotseling door de omstandigheden. Ik heb nog een tijd gekeken of het toch nog weer ten goede veranderde, maar het werkte gewoon niet. Nu ben ik sinds een tijdje weer alleen.
Tot mijn ergernis en schaamte merk ik, nu ik me weer een beetje verlost begin te voelen van de relatie dat ik weer om me heen begin te kijken. Dat gegeven op zich is niet erg en ik hoef ook niet meteen in het diepe, maar als ik zeg alleen voor een beetje seks ofzo, weet ik niet of ik de waarheid spreek. Begin toch weer het gevoel te krijgen van iemand nodig hebben, of zo je wilt, niet alleen kunnen zijn.
Enerzijds denk ik dat veel mensen dit hebben, dat kan bijv een reden zijn om veel te lang in een relatie te blijven hangen. In dat opzicht ben ik wel blij dat ik er toch een punt achter heb gezet. Maar hoe ga je hiermee om? Ik voel me ellendig omdat ik denk een blauwtje te hebben gelopen bij iemand die ik best leuk vind (en die ook lekker veilig een end weg woont) en omdat ik vermoed dat mijn ex aan het 'broeien' is met iemand. Ja, dat mag hij, maar we wonen nog in een huis, ik wil het niet allemaal meekrijgen. Ik voel me al alleen omdat ik veel dingen moet regelen en nu nog meer. Ik wil niet zielig doen, ik merk alleen dat ik me erg rot voel even en dat baart me een beetje zorgen. Bang weer terug te vallen naar die leegte van eerder/vroeger.
Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben of hierover willen praten? Ik schaam me ervoor, maar voel me even zo rot en alleen.
Van mijn vroege jeugd weet ik niet zoveel meer qua gevoel, al geloof ik dat veilig voelen onbewust wel een thema was. We zijn op een bepaald moment verhuisd en toen voelde ik me echt ontworteld. Dit uitte zich in iets wat ik als kleiner kind (2 of 3 jr oud) ook had gehad: problemen met ontlasting, alles op willen houden, niet los durven laten, ja zo letterlijk. Die verhuizing is een omwenteling geweest, alles ervoor idealiseerde ik, alles erna was kut. Hier kan ik nog wel meer op ingaan, maar is niet zo heel relevant, behalve misschien dat ik me ook wel vaak vijfde wiel aan de wagen voelde in ons gezin. Ik trok me zelf ook terug.
Op mijn twaalfde ongeveer was er een akkefietje waar ik overstuur van was. Mijn moeder wilde me troosten, vasthouden, maar ik kon het niet toestaan. Ze heeft me nooit wat misdaan, maar ik weet niet, ik kon het niet meer verdragen. Dit is heel langzaam wel wat bijgetrokken: het hele contact was moeizaam en dat is nu wel beter.
Maar toen dat gebeurd was, ging er iets los ofzo, ik ben ontzettend gaan zoeken naar moederfiguren, knuffels, liefde. Dat vond ik altijd maar ten dele. Dit is lang heel moeilijk geweest. Tot ik mannen 'ontdekte', het heeft zich voor mijn gevoel min of meer geprojecteerd naar een soort obsessie voor het krijgen van een relatie. Ik heb me daar op zich niet heel idioot bij gedragen, ik zat meer mezelf in de weg, onrust etc.
Tot voor kort heb ik voor het eerst een langere relatie gehad. Helaas was ik mijn gevoel door omstandigheden kwijt en dat is nooit meer echt teruggekomen. Toch eerst ander beeld gehad van hoe hij was. Niet iets zorgwekkends hoor, maar gewoon niet iemand meer die ik aantrekkelijk vond. Ik was verward, ook doordat dit gevoel niet geleidelijk was ontstaan, maar vrij plotseling door de omstandigheden. Ik heb nog een tijd gekeken of het toch nog weer ten goede veranderde, maar het werkte gewoon niet. Nu ben ik sinds een tijdje weer alleen.
Tot mijn ergernis en schaamte merk ik, nu ik me weer een beetje verlost begin te voelen van de relatie dat ik weer om me heen begin te kijken. Dat gegeven op zich is niet erg en ik hoef ook niet meteen in het diepe, maar als ik zeg alleen voor een beetje seks ofzo, weet ik niet of ik de waarheid spreek. Begin toch weer het gevoel te krijgen van iemand nodig hebben, of zo je wilt, niet alleen kunnen zijn.
Enerzijds denk ik dat veel mensen dit hebben, dat kan bijv een reden zijn om veel te lang in een relatie te blijven hangen. In dat opzicht ben ik wel blij dat ik er toch een punt achter heb gezet. Maar hoe ga je hiermee om? Ik voel me ellendig omdat ik denk een blauwtje te hebben gelopen bij iemand die ik best leuk vind (en die ook lekker veilig een end weg woont) en omdat ik vermoed dat mijn ex aan het 'broeien' is met iemand. Ja, dat mag hij, maar we wonen nog in een huis, ik wil het niet allemaal meekrijgen. Ik voel me al alleen omdat ik veel dingen moet regelen en nu nog meer. Ik wil niet zielig doen, ik merk alleen dat ik me erg rot voel even en dat baart me een beetje zorgen. Bang weer terug te vallen naar die leegte van eerder/vroeger.
Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben of hierover willen praten? Ik schaam me ervoor, maar voel me even zo rot en alleen.
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:03
Ik herken heel veel van mezelf in jou verhaal. Ik vind het ook zo'n rottig gevoel, zo'n gevoel dat je niet 100 % bent in je eentje. Bij mij loopt het door allerlei zaken zo hoog op dat ik ervoor naar een psych. ga. Vorige week een intake gesprek gehad.
Misschien lijkt het op de vlakte allemaal niet zo'n probleem voor buitenstaanders (wie wil er nou niet liever een relatie dan alleen zijn....) maar je voelt diep van binnen dat er iets fundamenteel niet lekker zit, en dat gevoel doet er toe en moet je serieus nemen.
Je voelt je rusteloos in je eentje, en je bent jezelf kwijt met z'n tweetjes... dat is mijn probleem eigenlijk.
Misschien lijkt het op de vlakte allemaal niet zo'n probleem voor buitenstaanders (wie wil er nou niet liever een relatie dan alleen zijn....) maar je voelt diep van binnen dat er iets fundamenteel niet lekker zit, en dat gevoel doet er toe en moet je serieus nemen.
Je voelt je rusteloos in je eentje, en je bent jezelf kwijt met z'n tweetjes... dat is mijn probleem eigenlijk.
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:18
Hoi Laura,
Grappig, toevallig had ik het er vandaag nog over met een vriendin.
Ook ik ben sinds enige tijd weer single na eerst een relatie van 4,5 jaar, en daarna 2 jaar. Nu dus weer alleen.
Had even een scharrel, die heel leuk leek, maar uiteindelijk toch niks voor mij was. Heb er een einde aan gemaakt en ben dus nu weer alleen.
Ik voelde me de eerste 3 weken opgelucht toen ik het af had gekapt, en nu begint het alweer te kriebelen... Ik vond dat die jongen en ik te snel gingen, en was nog niet over mijn vorige relatie heen, maar nu kijk ik dus alweer om me heen...
Ook ik vroeg me vandaag af: kan ik dan niet alleen zijn? Moet ik niet eerst een jaar ofzo op mezelf zijn, alles afsluiten?
Maar toen realiseerde ik me; iedereen wil graag Die Ene vinden (waar is ie dan??), en daarom kijk ik toch weer om me heen, wie weet....
Maar er zit bij mij ook iets uit het verleden. Als kind heb ik me vaak erg alleen gevoeld en niet zo'n leuke jeugd gehad. Als ik iemand ontmoet, kan ik me helemaal open stellen, maar zodra het 'serieus' wordt, en ik blijk hem toch niet o leuk te vinden, kan ik de boel ineens afkappen. Van de één op andere dag is het dan klaar. Doei Doei! Terwijl ik wel bijvoorbeeld 6 weken met iemand het bed heb gedeeld. Ik vind dat een beetje vreemd van mezelf. En de mannen snapper er natuurlijk ook niks van.
Het lijkt wel of ik soms veel te snel ga met een nieuwe liefde, en daardoor niet meer zie wat ik eigenlijk zou moeten zien. Ik leer iemand niet goed kennen, en kom er (te) laat pas achter dat diegene helemaal niet bij mij past. En dan is het klaar, vertrek ik, en dat lijkt me ook niet helemaal normaal.
Ik denk dat jij nu gewoon heel erg wil genieten van een bepaalde vorm van aandacht. Het is vleidend wanneer iemand jou leuk vindt. Jou smst, jou zegt hoe leuk je bent. Waarschijnlijk ben je op zoek naar bevestiging en zoek je het misschien bij mannen. En ik denk dat heel veel vrouwen dat doen!
Waarschijnlijk kijk je over een half jaar terugop deze periode en denk je: oja, hij...nee, dat was 'm toch niet!
Maar jou ex heeft iets broeien en jij wil ook voelen dat je 'gewild' bent, dus waarschijnlijk doe je het daarom.
Ikzelf probeer niet weer in dezelfde valkuil te trappen. Ik houd me voorlopig rustig, en als ik iemand ontmoet, dan MOET ik van mezelf rustig aan doen. Bij mij gaat het altijd in sneltreinvaart.
Als je nou een one night stand wil geeft dat natuurlijk niks, maar doe het om de juiste redenen, omdat JIJ daar zin in hebt, en niet om je ego te laten strelen (en ondertussen andere delen van je lichhaam, haha). Want dat werkt niet!!!
Probeer jezelf te zien hoe je bent, wat je goede kanten zijn, wees er trots op, wees trots op jezelf! En dan komt die leuke man vanzelf, zeggen al mijn not-single vriendinnen...maar ik geloof het!!!!!
Grappig, toevallig had ik het er vandaag nog over met een vriendin.
Ook ik ben sinds enige tijd weer single na eerst een relatie van 4,5 jaar, en daarna 2 jaar. Nu dus weer alleen.
Had even een scharrel, die heel leuk leek, maar uiteindelijk toch niks voor mij was. Heb er een einde aan gemaakt en ben dus nu weer alleen.
Ik voelde me de eerste 3 weken opgelucht toen ik het af had gekapt, en nu begint het alweer te kriebelen... Ik vond dat die jongen en ik te snel gingen, en was nog niet over mijn vorige relatie heen, maar nu kijk ik dus alweer om me heen...
Ook ik vroeg me vandaag af: kan ik dan niet alleen zijn? Moet ik niet eerst een jaar ofzo op mezelf zijn, alles afsluiten?
Maar toen realiseerde ik me; iedereen wil graag Die Ene vinden (waar is ie dan??), en daarom kijk ik toch weer om me heen, wie weet....
Maar er zit bij mij ook iets uit het verleden. Als kind heb ik me vaak erg alleen gevoeld en niet zo'n leuke jeugd gehad. Als ik iemand ontmoet, kan ik me helemaal open stellen, maar zodra het 'serieus' wordt, en ik blijk hem toch niet o leuk te vinden, kan ik de boel ineens afkappen. Van de één op andere dag is het dan klaar. Doei Doei! Terwijl ik wel bijvoorbeeld 6 weken met iemand het bed heb gedeeld. Ik vind dat een beetje vreemd van mezelf. En de mannen snapper er natuurlijk ook niks van.
Het lijkt wel of ik soms veel te snel ga met een nieuwe liefde, en daardoor niet meer zie wat ik eigenlijk zou moeten zien. Ik leer iemand niet goed kennen, en kom er (te) laat pas achter dat diegene helemaal niet bij mij past. En dan is het klaar, vertrek ik, en dat lijkt me ook niet helemaal normaal.
Ik denk dat jij nu gewoon heel erg wil genieten van een bepaalde vorm van aandacht. Het is vleidend wanneer iemand jou leuk vindt. Jou smst, jou zegt hoe leuk je bent. Waarschijnlijk ben je op zoek naar bevestiging en zoek je het misschien bij mannen. En ik denk dat heel veel vrouwen dat doen!
Waarschijnlijk kijk je over een half jaar terugop deze periode en denk je: oja, hij...nee, dat was 'm toch niet!
Maar jou ex heeft iets broeien en jij wil ook voelen dat je 'gewild' bent, dus waarschijnlijk doe je het daarom.
Ikzelf probeer niet weer in dezelfde valkuil te trappen. Ik houd me voorlopig rustig, en als ik iemand ontmoet, dan MOET ik van mezelf rustig aan doen. Bij mij gaat het altijd in sneltreinvaart.
Als je nou een one night stand wil geeft dat natuurlijk niks, maar doe het om de juiste redenen, omdat JIJ daar zin in hebt, en niet om je ego te laten strelen (en ondertussen andere delen van je lichhaam, haha). Want dat werkt niet!!!
Probeer jezelf te zien hoe je bent, wat je goede kanten zijn, wees er trots op, wees trots op jezelf! En dan komt die leuke man vanzelf, zeggen al mijn not-single vriendinnen...maar ik geloof het!!!!!
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:53
Natuurlijk goed om oorzaken te zoeken als je moeilijkheden hebt. Wat ik je wel wil meegeven dat het heel normaal is om je leven te willen delen met een ander persoon. Het is heel normaal om liever een relatie persoon te zijn dan single. Dat een verbroken relatie zeer doet en dat zich dit afspeelt is heel erg pijnlijk. Het is normaal en niet raar
dinsdag 4 augustus 2009 om 22:57
Dank voor jullie reacties en herkenning! Jullie noemen ook de ene kant dat het iets is wat eigenlijk heel veel mensen hebben, maar anderzijds misschien ook het gevoel dat het toch dieper zit. Dat vind ik ook het lastige.
@Hangmat: ik was mezelf op zich niet kwijt binnen de relatie, alleen toen het niet meer lekker ging, ik me niet meer op mijn plaats voelde wel. Ik heb een mail gestuurd naar iemand (geen psych, maar iets anders) waar ik een paar jaar geleden wel eens kwam. Even een update en misschien nog wat afspraken, ik zie het wel. Ik zit sowieso in een turbulente periode, dus misschien valt eea ook wel weer op z'n plek als dat minder wordt. Maar dingen die ik nu voel herken ik ook zo goed....
@goldmember: de relatie duurde drieëneenhalf jaar. In mijn gevoel zat het al een hele tijd niet meer lekker, maar omdat ik niet wist of dat nou externe factoren waren of echt de relatie zelf heb ik het toch aangekeken. Ik was overigens al langer weer om me heen aan het kijken. De indruk dat mijn ex iemand op het oog heeft (en zij hem ook lijkt het) is veel verser. Het is dus niet dat hij het heeft en dat ik daarom ook ga kijken. Wel dat ik me nog eenzamer voel, omdat er nu zo'n rare situatie lijkt te ontstaan. Dat van te snel gaan en dan erachter komen dat iemand niet past herken ik niet echt. Wel dat ik iemand een beetje ken, dat er iets gaat broeien (ja daar hebben we 'm weer) en ik eerst helemaal de kriebels heb en dat het dan ineens over kan zijn. Maar ja, dat is dan al na een zoen ofzo, dat je gewoon merkt dat het niet de chemie is... En dat is ook geen patroon van me ofzo. Het daten is ook alweer een tijdje terug he, haha.
Ik herinner me van vroeger vooral het bijna dwangmatig zoeken naar een geschikte persoon als ik ergens was. Dat was voor mezelf ook vermoeiend (vooral voor mezelf eigenlijk). Ben een beetje bang dat we dat nu weer gaan krijgen. En ik baal ervan dat ik een soort blauwtje gelopen lijk te hebben
((
@Hangmat: ik was mezelf op zich niet kwijt binnen de relatie, alleen toen het niet meer lekker ging, ik me niet meer op mijn plaats voelde wel. Ik heb een mail gestuurd naar iemand (geen psych, maar iets anders) waar ik een paar jaar geleden wel eens kwam. Even een update en misschien nog wat afspraken, ik zie het wel. Ik zit sowieso in een turbulente periode, dus misschien valt eea ook wel weer op z'n plek als dat minder wordt. Maar dingen die ik nu voel herken ik ook zo goed....
@goldmember: de relatie duurde drieëneenhalf jaar. In mijn gevoel zat het al een hele tijd niet meer lekker, maar omdat ik niet wist of dat nou externe factoren waren of echt de relatie zelf heb ik het toch aangekeken. Ik was overigens al langer weer om me heen aan het kijken. De indruk dat mijn ex iemand op het oog heeft (en zij hem ook lijkt het) is veel verser. Het is dus niet dat hij het heeft en dat ik daarom ook ga kijken. Wel dat ik me nog eenzamer voel, omdat er nu zo'n rare situatie lijkt te ontstaan. Dat van te snel gaan en dan erachter komen dat iemand niet past herken ik niet echt. Wel dat ik iemand een beetje ken, dat er iets gaat broeien (ja daar hebben we 'm weer) en ik eerst helemaal de kriebels heb en dat het dan ineens over kan zijn. Maar ja, dat is dan al na een zoen ofzo, dat je gewoon merkt dat het niet de chemie is... En dat is ook geen patroon van me ofzo. Het daten is ook alweer een tijdje terug he, haha.
Ik herinner me van vroeger vooral het bijna dwangmatig zoeken naar een geschikte persoon als ik ergens was. Dat was voor mezelf ook vermoeiend (vooral voor mezelf eigenlijk). Ben een beetje bang dat we dat nu weer gaan krijgen. En ik baal ervan dat ik een soort blauwtje gelopen lijk te hebben
((
maandag 17 augustus 2009 om 21:48
maandag 17 augustus 2009 om 21:53
Dank voor de tip! Ik heb twee katten. Had er een die is omgekomen. Heb toen wel een beetje twijfels gehad over nieuwe katten omdat de relatie toen al wat aan het wankelen was. Maar ben er heel blij mee dat ze er zijn (en straks gewoon mee verhuizen), want anders was het allemaal nog veel moeilijker/eenzamer geweest.
maandag 17 augustus 2009 om 23:03
Your welcome.
Nog even over iemand nodig hebben. Jij lijkt het in te vullen door een partner. Heb je eigenlijk vriendinnen? Neem aan van wel. Wat handig is is je onzekerheden delen met hen. Veel mensen voelen zich wel eens alleen. Eigenlijk heel normaal. Maar wat de grap is dat als je meer van jezelf laat zien naar vrienden toe merk je ook dat ze meer met je begaan zijn dan je denkt en dat zij ook meer van zichzelf gaan laten zien. Gevolg: je voelt je meer verbonden en minder alleen.
Voor ondertussen
Nog even over iemand nodig hebben. Jij lijkt het in te vullen door een partner. Heb je eigenlijk vriendinnen? Neem aan van wel. Wat handig is is je onzekerheden delen met hen. Veel mensen voelen zich wel eens alleen. Eigenlijk heel normaal. Maar wat de grap is dat als je meer van jezelf laat zien naar vrienden toe merk je ook dat ze meer met je begaan zijn dan je denkt en dat zij ook meer van zichzelf gaan laten zien. Gevolg: je voelt je meer verbonden en minder alleen.
Voor ondertussen
