Psyche
alle pijlers
Iemand steunen tijdens het gevecht tegen kanker
maandag 24 augustus 2009 om 15:33
Hallo allemaal,
Ik vraag niet echt om advies, toch een beejte wel, maar niet helemaal. Ik heb behoefte aan herkenning want ik vind het zo moeilijk hiermee om te gaan.
Dit is mijn situatie; Ik heb een hele lieve vriend al 3 jaar, wonen samen en zijn heel gelukkig zo met zijn tweetjes. Bijna een jaar geleden kregen wij te horen dat zijn moeder kanker heeft. Ze heeft al eerder kanker gehad, aan haar borst. Deze is toen weggehaald, net als een lymfklier in haar oksel. Ze was ervanaf.
Totdat ze last kreeg van haar rug, hernia dacht de HA. Toch voor de zekerheid even foto's maken, want ze bleef last houden, misschien was het iets anders. En ja hoor. Haar hele ruggenwervel zat vol met kanker, tot in de botten. De kanker was uitgezaaid naar lymfeklieren ( deze schijnen te filteren voor je organen) en het zat nog niet in haar organen, behalve een klein plekje op de longen. Ze is behandelbaar, maar genezen zal ze niet; ze is dus terminaal.
De behandelingen slaan redelijk goed aan, kanker is goed geremd. Alleen is het nu 'wachten' totdat ze resistent wordt voor de behandelingen ( chemo's, hormonen, bestralingen )..
Mijn vriend is een echt moederskind en hij vindt dit natuurlijk verschrikkelijk, net als ik natuurlijk. Afgelopen week zijn we met de schoonfamilie ( mijn vriend heeft nog 2 zusjes en een broertje) en weekje weggeweest. Je merkt zo goed aan zijn moeder dat ze weet dat ze er niet meer zal zijn.. Dat weten we allemaal, maar zij is er zo bewust mee bezig. Voorbeeld: op een gegeven moment kwam 'trouwen' ter sprake en ze vroeg aan ons of wij dat van plan waren. En ik zeg; Ja hoor we gaan wel trouwen, over een jaar of 8/10 ( ik ben 20 en studeer nog..)
Waarop zij antwoord: "ja maar ik wil het nog wel meemaken hoor als mijn oudste zoon gaat trouwen!" KABAM. dat kwam als een klap... ik schrok, want ik wil haar als moeder natuurlijk heel graag een bruiloft laten meemaken en een kleinkind en dat soort dingen.. Maar ik ben pas 20, mijn vriend 24, en ben daar nog totaal niet mee bezig! Ik wil zaken binnen mijn leven en mijn relatie niet overhaasten omdat ik het anders zo zielig vind voor mijn schoonmoeder.. Voor haar ligt het in de verwachting dat mijn vriend overal de eerste erin zal zijn, omdat hij haar oudste zoon is..
Ik vind dit heel moeilijk, Ik probeer heel rationeel met de situatie om te gaan, en ik ben best sociaal; ik begrijp iedereen altijd heel goed. Ben een echt gevoelsmens wat in deze situatie best moeilijk is voor mijzelf.. Ik ben nu nog zo bezig met mijzelf! te ontdekken wat ik wil, ik studeer nog, ben aan het ontdekken wie ik ben.. en daarnaast draai ik overuren in het begrijpen en steunen van mijn schoonmoeder, te letten op wa tik zeg, want kwetsen wil ik haar zeker niet, etc.
Hoe kan ik mijn schoonfamilie en mijn lieve vriend steunen in deze moeilijke tijd? Ik wil mijzelf niet verliezen en ook dichtbij mijzelf blijven, maar ik wil ook de nodige steun bieden waar dat nodig is in de tijd die komen gaat. Ik vind niet dat het ten koste mag gaan van mijzelf.. Of moet ik dat wel doen?
Hebben er hier mensen ervaring? Dan wil ik jullie ervaringen graag horen! vind het alleen al erg fijn dat ik mijn ei hierover kwijt kan en zou het heel prettig vinden als er hier meer mensen zijn die hier wat meer ervaring mee hebben
Lieve groetjes
( Wist niet of dit nou bij Relatie hoorde of bij Psyche, maar heb het maar hier geplaatst )
Ik vraag niet echt om advies, toch een beejte wel, maar niet helemaal. Ik heb behoefte aan herkenning want ik vind het zo moeilijk hiermee om te gaan.
Dit is mijn situatie; Ik heb een hele lieve vriend al 3 jaar, wonen samen en zijn heel gelukkig zo met zijn tweetjes. Bijna een jaar geleden kregen wij te horen dat zijn moeder kanker heeft. Ze heeft al eerder kanker gehad, aan haar borst. Deze is toen weggehaald, net als een lymfklier in haar oksel. Ze was ervanaf.
Totdat ze last kreeg van haar rug, hernia dacht de HA. Toch voor de zekerheid even foto's maken, want ze bleef last houden, misschien was het iets anders. En ja hoor. Haar hele ruggenwervel zat vol met kanker, tot in de botten. De kanker was uitgezaaid naar lymfeklieren ( deze schijnen te filteren voor je organen) en het zat nog niet in haar organen, behalve een klein plekje op de longen. Ze is behandelbaar, maar genezen zal ze niet; ze is dus terminaal.
De behandelingen slaan redelijk goed aan, kanker is goed geremd. Alleen is het nu 'wachten' totdat ze resistent wordt voor de behandelingen ( chemo's, hormonen, bestralingen )..
Mijn vriend is een echt moederskind en hij vindt dit natuurlijk verschrikkelijk, net als ik natuurlijk. Afgelopen week zijn we met de schoonfamilie ( mijn vriend heeft nog 2 zusjes en een broertje) en weekje weggeweest. Je merkt zo goed aan zijn moeder dat ze weet dat ze er niet meer zal zijn.. Dat weten we allemaal, maar zij is er zo bewust mee bezig. Voorbeeld: op een gegeven moment kwam 'trouwen' ter sprake en ze vroeg aan ons of wij dat van plan waren. En ik zeg; Ja hoor we gaan wel trouwen, over een jaar of 8/10 ( ik ben 20 en studeer nog..)
Waarop zij antwoord: "ja maar ik wil het nog wel meemaken hoor als mijn oudste zoon gaat trouwen!" KABAM. dat kwam als een klap... ik schrok, want ik wil haar als moeder natuurlijk heel graag een bruiloft laten meemaken en een kleinkind en dat soort dingen.. Maar ik ben pas 20, mijn vriend 24, en ben daar nog totaal niet mee bezig! Ik wil zaken binnen mijn leven en mijn relatie niet overhaasten omdat ik het anders zo zielig vind voor mijn schoonmoeder.. Voor haar ligt het in de verwachting dat mijn vriend overal de eerste erin zal zijn, omdat hij haar oudste zoon is..
Ik vind dit heel moeilijk, Ik probeer heel rationeel met de situatie om te gaan, en ik ben best sociaal; ik begrijp iedereen altijd heel goed. Ben een echt gevoelsmens wat in deze situatie best moeilijk is voor mijzelf.. Ik ben nu nog zo bezig met mijzelf! te ontdekken wat ik wil, ik studeer nog, ben aan het ontdekken wie ik ben.. en daarnaast draai ik overuren in het begrijpen en steunen van mijn schoonmoeder, te letten op wa tik zeg, want kwetsen wil ik haar zeker niet, etc.
Hoe kan ik mijn schoonfamilie en mijn lieve vriend steunen in deze moeilijke tijd? Ik wil mijzelf niet verliezen en ook dichtbij mijzelf blijven, maar ik wil ook de nodige steun bieden waar dat nodig is in de tijd die komen gaat. Ik vind niet dat het ten koste mag gaan van mijzelf.. Of moet ik dat wel doen?
Hebben er hier mensen ervaring? Dan wil ik jullie ervaringen graag horen! vind het alleen al erg fijn dat ik mijn ei hierover kwijt kan en zou het heel prettig vinden als er hier meer mensen zijn die hier wat meer ervaring mee hebben
Lieve groetjes
( Wist niet of dit nou bij Relatie hoorde of bij Psyche, maar heb het maar hier geplaatst )
maandag 24 augustus 2009 om 15:50
Het belangrijkste in alles is, is dat je goed voor jezelf zorgt. Dus, zoals je zegt, blijf bij jezelf. Alleen als je goed voor jezelf zorgt kun je goed voor een ander zorgen.
Geef je grenzen aan, ga verder met je eigen ontdekkinstocht. Dit kan heel goed naast er te zijn voor je schoonfamilie.
Mijn moeder is overleden toen ik 26 was. Ze is een aantal jaren ziek geweest. Wat ik mijn vriend in gewaardeerd heb is dat hij er gewoon was. Hij drong zich niet op, hij was er gewoon. Meer is niet nodig. In de jaren van haar ziekte heb ik gewoon mijn eigen leven geleid. Heb juist nog meer leren genieten van hetgene ik had, het kan zomaar over zijn.
Geef je grenzen aan, ga verder met je eigen ontdekkinstocht. Dit kan heel goed naast er te zijn voor je schoonfamilie.
Mijn moeder is overleden toen ik 26 was. Ze is een aantal jaren ziek geweest. Wat ik mijn vriend in gewaardeerd heb is dat hij er gewoon was. Hij drong zich niet op, hij was er gewoon. Meer is niet nodig. In de jaren van haar ziekte heb ik gewoon mijn eigen leven geleid. Heb juist nog meer leren genieten van hetgene ik had, het kan zomaar over zijn.
maandag 24 augustus 2009 om 15:56
sorry, heb hier geen ervaring mee, maar wilde je wel even hart onder de riem steken! Heel veel sterkte ermee!
Denk dat veel mensen het onderschatten dat het jouw relatie ook op een bepaalde manier onder drukt zet. Mijn ouders zijn extra snel getrouwd toen mijn opa op sterven lag, maar waren er volgens mij wel aan toe.
Het lijkt me ook dat je als terminale kankerpatiënt een proces doormaakt waarbij je eerst denkt aan wat je allemaal nog wilt doen en wat je allemaal gaat missen aan bruiloften en kleinkinderen en daarna langzaam zult moet gaan accepteren dat je sommige dingen echt niet meer mee zult maken (zo stel ik het me voor, maar verder dus geen ervaring mee). Geef haar die tijd en blijf vooral praten met je vriend!
Denk dat veel mensen het onderschatten dat het jouw relatie ook op een bepaalde manier onder drukt zet. Mijn ouders zijn extra snel getrouwd toen mijn opa op sterven lag, maar waren er volgens mij wel aan toe.
Het lijkt me ook dat je als terminale kankerpatiënt een proces doormaakt waarbij je eerst denkt aan wat je allemaal nog wilt doen en wat je allemaal gaat missen aan bruiloften en kleinkinderen en daarna langzaam zult moet gaan accepteren dat je sommige dingen echt niet meer mee zult maken (zo stel ik het me voor, maar verder dus geen ervaring mee). Geef haar die tijd en blijf vooral praten met je vriend!
maandag 24 augustus 2009 om 16:19
Maar ik ben pas 20, mijn vriend 24, en ben daar nog totaal niet mee bezig! Ik wil zaken binnen mijn leven en mijn relatie niet overhaasten omdat ik het anders zo zielig vind voor mijn schoonmoeder..
Je lijkt me een hele positieve vrouw toe, vind het knap dat je iedereen probeert te steunen.
Maar wat je zelf al zegt: er zijn grenzen, je kan niet trouwen omdat je schoonmoeder dat zo graag wil. Aan zoiets moet je toe zijn.
Ik denk dat je schoonmoeder, heel begrijpelijk, veel met zichzelf bezig is en uit het oog verliest dat jullie nog erg jong zijn en daar absoluut nog niet aan toe zijn.
En wat Greenmonk al schreef: langzaam zal ze moeten accepteren dat ze sommige dingen niet mee kan maken. En zoiets zal verschrikkelijk moeilijk zijn.
Probeer dicht bij jezelf te blijven, pas dan kan je iedereen goed steunen. Sterkte!
Je lijkt me een hele positieve vrouw toe, vind het knap dat je iedereen probeert te steunen.
Maar wat je zelf al zegt: er zijn grenzen, je kan niet trouwen omdat je schoonmoeder dat zo graag wil. Aan zoiets moet je toe zijn.
Ik denk dat je schoonmoeder, heel begrijpelijk, veel met zichzelf bezig is en uit het oog verliest dat jullie nog erg jong zijn en daar absoluut nog niet aan toe zijn.
En wat Greenmonk al schreef: langzaam zal ze moeten accepteren dat ze sommige dingen niet mee kan maken. En zoiets zal verschrikkelijk moeilijk zijn.
Probeer dicht bij jezelf te blijven, pas dan kan je iedereen goed steunen. Sterkte!
maandag 24 augustus 2009 om 16:52
Je kunt inderdaad niet gaan trouwen omdat je schoonmoeder dat zo graag mee wil maken (zo werkt dat niet, hoe graag je haar dat ook gunt). Net zo min als je nu spontaan aan kinderen begint omdat zij graag oma zou willen worden.
Je schoonmoeder zal inderdaad moeten accepteren dat ze sommige dingen niet meer mee zal maken.
Dit is nog de plaats nog het moment om dit soort dingen te gaan doen als de gedachte nog nooit eerder bij je is opgekomen.
Het enige wat je kunt doen is er zijn voor je moeder en je vriend. Je kunt ze luisteren en ondersteunen en de grenzen van het redelijke aanwijzen. Als je dat rustig doet zijn ze daar vast wel ontvankelijk voor.
Sterkte
Je schoonmoeder zal inderdaad moeten accepteren dat ze sommige dingen niet meer mee zal maken.
Dit is nog de plaats nog het moment om dit soort dingen te gaan doen als de gedachte nog nooit eerder bij je is opgekomen.
Het enige wat je kunt doen is er zijn voor je moeder en je vriend. Je kunt ze luisteren en ondersteunen en de grenzen van het redelijke aanwijzen. Als je dat rustig doet zijn ze daar vast wel ontvankelijk voor.
Sterkte
maandag 24 augustus 2009 om 17:09
Hoi Sopsie,
Jullie maken een hele heftige tijd mee met zijn allen, ik kan er over mee praten maar dan vanaf de andere kant, Ik ben 27, mijn vader is vorig jaar oktober overleden, hij had darmkanker, hij is 3 maanden ziek geweest en is toen overleden.
het belangrijkste vond ik inderdaad wat iemand eerder ook zei, er gewoon zijn, dat kan zijn een luisterend oor, even iets van afleiding geven noem maar op.
Veel mensen zeiden tegen mij: bel maar als je me nodig hebt, uit eigen ervaring ( is persoonlijk hoor) werkte het beter als andere mensen mij belde, of langs kwamen of een kaartje stuurden, ik was zelf niet zo bellerig in die tijd.
Bij mij kwam het gevoel van mij uit, Ik vond het zelf heel erg moeilijk dat mijn vader nooit mijn kinderen zal leren kennen, ik heb dit tegen mijn vader gezegd, maar dat moet niet een reden zijn om daar nu al aan te beginnen, het is wel door mijn hoofd gegaan hoor, moet ik eerlijk zeggen!! maar dan toch komt er een helder moment waarbij je denk.. nee, je moet dat niet voor een ander doen.
Ga vooral genieten van de tijd die je nog met elkaar hebt. Dat is nu wel het mooie eraan ( hoe vreselijk het ook is) jullie kunnen alles zeggen, doen met haar en je schoonmoeder kan alles op haar manier afsluiten!
heel veel sterkte
Jullie maken een hele heftige tijd mee met zijn allen, ik kan er over mee praten maar dan vanaf de andere kant, Ik ben 27, mijn vader is vorig jaar oktober overleden, hij had darmkanker, hij is 3 maanden ziek geweest en is toen overleden.
het belangrijkste vond ik inderdaad wat iemand eerder ook zei, er gewoon zijn, dat kan zijn een luisterend oor, even iets van afleiding geven noem maar op.
Veel mensen zeiden tegen mij: bel maar als je me nodig hebt, uit eigen ervaring ( is persoonlijk hoor) werkte het beter als andere mensen mij belde, of langs kwamen of een kaartje stuurden, ik was zelf niet zo bellerig in die tijd.
Bij mij kwam het gevoel van mij uit, Ik vond het zelf heel erg moeilijk dat mijn vader nooit mijn kinderen zal leren kennen, ik heb dit tegen mijn vader gezegd, maar dat moet niet een reden zijn om daar nu al aan te beginnen, het is wel door mijn hoofd gegaan hoor, moet ik eerlijk zeggen!! maar dan toch komt er een helder moment waarbij je denk.. nee, je moet dat niet voor een ander doen.
Ga vooral genieten van de tijd die je nog met elkaar hebt. Dat is nu wel het mooie eraan ( hoe vreselijk het ook is) jullie kunnen alles zeggen, doen met haar en je schoonmoeder kan alles op haar manier afsluiten!
heel veel sterkte
maandag 24 augustus 2009 om 17:46
Allereerst heel veel sterkte voor jou en je vriend!
Mijn moeder is afgelopen jaar overleden aan kanker. Ook uitgezaaide borstkanker die ontdekt werd doordat ze opgenomen was in het ziekenhuis voor een "hernia". Na de diagnose heeft ze overigens nog bijna 4 jaar geleefd, dus het hoeft zeker niet meteen afgelopen te zijn. Er kan dus nog een hoop gebeuren in die tijd.
Probeer er vooral te zijn voor je vriend. Het idee dat er iemand naast je staat waar je altijd bij terecht kan is echt al een enorme steun. Doordat mijn vriend er thuis voor mij was en ik daar mijn verhaal kwijt kon, kon ik er weer voor mijn moeder zijn. Onze relatie is in die periode ook enorm sterk geworden. Als je dit door komt met zijn 2e, kun je alles aan.
Blijf verder heel goed luisteren naar jezelf in deze periode. Wat wil jij. Vraag jezelf steeds af of je er spijt van gaat krijgen als je iets doet of juist niet doet. En praat hier over met je vriend!!! Het is echt heel verschillend hoe mensen hiermee omgaan. Ik ken mensen die hun hele leven stop zetten om bij hun moeder (of vader etc.) te kunnen zijn. Andere proberen juist liever gewoon door te gaan met het leven dat ze hadden. Ik ben zelfs tijdens de ziekte periode van mijn moeder naar het buitenland verhuist, omdat we dat altijd al wilde en dus ook gedaan hadden als ze niet ziek was. Al vonden de meeste mensen dat maar raar, het was voor ons het beste.
Of je schoonmoeder zal accepteren dat ze niet meer alles zal meemaken. De tijd zal het leren. Ik denk dat ze het nooit helemaal zal accepteren, maar misschien dat ze er wel leert mee om te gaan. Probeer in ieder geval ook met haar zo veel mogenlijk te praten over de situatie en jou en haar gevoelens. Laat idd zien dat je haar begrijpt, maar probeer ook uit te leggen wat het met jou doet.
Mijn moeder heeft het denk ik achteraf nooit echt geaccepteerd dat ze er niet meer zou zijn. Het bleef atijd een gevoelig onderwerp. Toch kon je ook heel duidelijk zien dat het haar enorm goed deed om te zien dat wij gelukkig waren in het leven. Dat we de dingen deden die we wilde doen. Het gaf haar een gevoel van vertrouwen dat we het zonder haar zouden gaan redden.
Heel veel sterkte de komende tijd. Blijf jezelf en probeer er vooral te zijn voor je vriend!
Mijn moeder is afgelopen jaar overleden aan kanker. Ook uitgezaaide borstkanker die ontdekt werd doordat ze opgenomen was in het ziekenhuis voor een "hernia". Na de diagnose heeft ze overigens nog bijna 4 jaar geleefd, dus het hoeft zeker niet meteen afgelopen te zijn. Er kan dus nog een hoop gebeuren in die tijd.
Probeer er vooral te zijn voor je vriend. Het idee dat er iemand naast je staat waar je altijd bij terecht kan is echt al een enorme steun. Doordat mijn vriend er thuis voor mij was en ik daar mijn verhaal kwijt kon, kon ik er weer voor mijn moeder zijn. Onze relatie is in die periode ook enorm sterk geworden. Als je dit door komt met zijn 2e, kun je alles aan.
Blijf verder heel goed luisteren naar jezelf in deze periode. Wat wil jij. Vraag jezelf steeds af of je er spijt van gaat krijgen als je iets doet of juist niet doet. En praat hier over met je vriend!!! Het is echt heel verschillend hoe mensen hiermee omgaan. Ik ken mensen die hun hele leven stop zetten om bij hun moeder (of vader etc.) te kunnen zijn. Andere proberen juist liever gewoon door te gaan met het leven dat ze hadden. Ik ben zelfs tijdens de ziekte periode van mijn moeder naar het buitenland verhuist, omdat we dat altijd al wilde en dus ook gedaan hadden als ze niet ziek was. Al vonden de meeste mensen dat maar raar, het was voor ons het beste.
Of je schoonmoeder zal accepteren dat ze niet meer alles zal meemaken. De tijd zal het leren. Ik denk dat ze het nooit helemaal zal accepteren, maar misschien dat ze er wel leert mee om te gaan. Probeer in ieder geval ook met haar zo veel mogenlijk te praten over de situatie en jou en haar gevoelens. Laat idd zien dat je haar begrijpt, maar probeer ook uit te leggen wat het met jou doet.
Mijn moeder heeft het denk ik achteraf nooit echt geaccepteerd dat ze er niet meer zou zijn. Het bleef atijd een gevoelig onderwerp. Toch kon je ook heel duidelijk zien dat het haar enorm goed deed om te zien dat wij gelukkig waren in het leven. Dat we de dingen deden die we wilde doen. Het gaf haar een gevoel van vertrouwen dat we het zonder haar zouden gaan redden.
Heel veel sterkte de komende tijd. Blijf jezelf en probeer er vooral te zijn voor je vriend!
maandag 24 augustus 2009 om 18:06
Bedankt voor al jullie lieve reacties! Ik ga proberen om in 1 berichtje op jullie allemaal te reageren
Ik denk inderdaad dat mijn schoonmoeder nu heel erg bezig is te overdenken van wat ze allemaal nog wil of wat ze dan niet meer zal meemaken.. Het lijkt me zo moeilijk te accepteren dat er dingen zijn die je wil meemaken en dat dat hoogstwaarschijnlijk niet meer kan.
Op vakantie geniette ze ook van de meest kleine dingetjes; een boom waar bloemetjes aan zaten, kanoën met mooi uitzicht. Zij leeft zo bewust, en als moeder wil ze nog zo voor iedereen zorgen! En als ze dan niet met haar ongste dochter meekan ( die is 10) zwemmen omdat ze pijn heeft, dan zie ik dat ze het verschrikkelijk vindt.. Ik voel dan zo met haar mee!!
Ze is over het algemeen nog best goed te been en daardoor vergeten we wel eens dat ze eigenlijk heel ziek is. Dat is wel iets goeds natuurlijk, maar soms als ze dan zo'n opmerking plaatst over kleinkinderen enzo schrik je daarvan.
Ik vind het ook wel een beetje eng om met haar erover te praten.. Ik ben een emotioneel persoon en straks dan barst ik in huilen uit ineens, dat is voor haar ook niet echt een leuk gezicht natuurlijk
Wel een goede tip van jullie om goed op mijzelf te letten, ik heb de eigenschap op mezelf voorbij te lopen en er dan alleen voor anderen te zijn. Maar jullie hebben gelijk; als ik niet goed voor mezelf zorg kan ik dat ook niet voor iemand anders. Soms is het moeilijk om je eign gemoedsrust te bewaren als iedereen om je heen bij wijze van spreke in paniek is.
Heb het net aan mijn vriend gevraagd gewoon, of hij vind dat ik hem op deze manier goed ondersteun, of dat hij liever iets anders ziet. En hij zei inderdaad: als je er alleen al bent, als je alleen al lekker naast me op de bank zit, steun je me al heel erg.
Het zit 'm toch in de kleine dingen Maar het blijft moeilijk om toe te zien hoe iemand achteruit gaat en je daar in principe niet zoveel aan kan doen.. Ik probeer daarom ook heel positief te zijn, ook tegen mijn schoonfamilie. En gewoon de positieve kant ergens van inzien. Maar als ik dan zelf even mijn dag niet heb kan ik niet sterk zijn voor ze..
Bedankt allemaal voor jullie sterkte-wensen Ik ben een beetje bang voor de tijd die komen gaat dus ik kan het goed gebruiken!
Ik denk inderdaad dat mijn schoonmoeder nu heel erg bezig is te overdenken van wat ze allemaal nog wil of wat ze dan niet meer zal meemaken.. Het lijkt me zo moeilijk te accepteren dat er dingen zijn die je wil meemaken en dat dat hoogstwaarschijnlijk niet meer kan.
Op vakantie geniette ze ook van de meest kleine dingetjes; een boom waar bloemetjes aan zaten, kanoën met mooi uitzicht. Zij leeft zo bewust, en als moeder wil ze nog zo voor iedereen zorgen! En als ze dan niet met haar ongste dochter meekan ( die is 10) zwemmen omdat ze pijn heeft, dan zie ik dat ze het verschrikkelijk vindt.. Ik voel dan zo met haar mee!!
Ze is over het algemeen nog best goed te been en daardoor vergeten we wel eens dat ze eigenlijk heel ziek is. Dat is wel iets goeds natuurlijk, maar soms als ze dan zo'n opmerking plaatst over kleinkinderen enzo schrik je daarvan.
Ik vind het ook wel een beetje eng om met haar erover te praten.. Ik ben een emotioneel persoon en straks dan barst ik in huilen uit ineens, dat is voor haar ook niet echt een leuk gezicht natuurlijk
Wel een goede tip van jullie om goed op mijzelf te letten, ik heb de eigenschap op mezelf voorbij te lopen en er dan alleen voor anderen te zijn. Maar jullie hebben gelijk; als ik niet goed voor mezelf zorg kan ik dat ook niet voor iemand anders. Soms is het moeilijk om je eign gemoedsrust te bewaren als iedereen om je heen bij wijze van spreke in paniek is.
Heb het net aan mijn vriend gevraagd gewoon, of hij vind dat ik hem op deze manier goed ondersteun, of dat hij liever iets anders ziet. En hij zei inderdaad: als je er alleen al bent, als je alleen al lekker naast me op de bank zit, steun je me al heel erg.
Het zit 'm toch in de kleine dingen Maar het blijft moeilijk om toe te zien hoe iemand achteruit gaat en je daar in principe niet zoveel aan kan doen.. Ik probeer daarom ook heel positief te zijn, ook tegen mijn schoonfamilie. En gewoon de positieve kant ergens van inzien. Maar als ik dan zelf even mijn dag niet heb kan ik niet sterk zijn voor ze..
Bedankt allemaal voor jullie sterkte-wensen Ik ben een beetje bang voor de tijd die komen gaat dus ik kan het goed gebruiken!
