Psyche
alle pijlers
ik bedenk doemscenario"s
zaterdag 28 juni 2008 om 09:09
zaterdag 28 juni 2008 om 09:50
Ik herken het wel, maar heb geen oplossing. Ik denk dat accepteren dat het zo is en hoop houden dat het allemaal wel los zal lopen het beste is...
Ik ben bang dat mijn kinderen ziek worden, ons huis instort, ik ziek word, we het financieel niet gaan redden, de wereld vergaat, etc etc.... Als kind bedacht ik al vluchtroutes vanuit ons huis als er brand zou uitbreken, tactieken om inbrekers om de tuin te leiden zodat ze me niet zouden vermoorden, etc. Suf eigenlijk. Tot nu toe gaat het leven best goed namelijk.
Ik ben bang dat mijn kinderen ziek worden, ons huis instort, ik ziek word, we het financieel niet gaan redden, de wereld vergaat, etc etc.... Als kind bedacht ik al vluchtroutes vanuit ons huis als er brand zou uitbreken, tactieken om inbrekers om de tuin te leiden zodat ze me niet zouden vermoorden, etc. Suf eigenlijk. Tot nu toe gaat het leven best goed namelijk.
zaterdag 28 juni 2008 om 10:31
zaterdag 28 juni 2008 om 10:32
Ik heb dat ik iets 'zie' gebeuren bijv als mijn kind de trap af loopt met iets in haar hand, dan zie ik haar naar beneden sodemieteren in mijn gedachtes. Dat soort dingen. Dan loop ik even naar haar toe en kijk of ze de leuning wel vasthoudt
Ik kijk liever niet naar klimpartijen, want ik heb dat heel sterk. Zie een nare gebeurtenis in mijn gedachtes plaatsvinden. Gelukkig, al komt het vrij veel voor, kan ik het redelijk snel loslaten.
Ik kijk liever niet naar klimpartijen, want ik heb dat heel sterk. Zie een nare gebeurtenis in mijn gedachtes plaatsvinden. Gelukkig, al komt het vrij veel voor, kan ik het redelijk snel loslaten.
zaterdag 28 juni 2008 om 10:40
Hallo Wil78,
Heel herkenbaar zeg. Sinds de geboorte van mijn zoontje (bijna 4) voel ik me super verantwoordelijk en ben soms bang voor van alles en nog wat. Tegenwoordig vooral dat ik zelf iets mankeer en dat hij dan zonder mij verder zou moeten, hoor hem al helemaal overstuur huilen. Vreselijke gedachte is dat. Maar kan het redelijk loslaten, het komt alleen zo nu en dan even extra boven. Heb het vooral door mijn hormonen, als ik ongesteld word enzo. Heb jij dat ook?
Ook scenario's dat hij alleen blijft zonder vriendjes etc.
Maar een echte goede tip heb ik helaas niet, ga je topic wel volgen!
sabine
Heel herkenbaar zeg. Sinds de geboorte van mijn zoontje (bijna 4) voel ik me super verantwoordelijk en ben soms bang voor van alles en nog wat. Tegenwoordig vooral dat ik zelf iets mankeer en dat hij dan zonder mij verder zou moeten, hoor hem al helemaal overstuur huilen. Vreselijke gedachte is dat. Maar kan het redelijk loslaten, het komt alleen zo nu en dan even extra boven. Heb het vooral door mijn hormonen, als ik ongesteld word enzo. Heb jij dat ook?
Ook scenario's dat hij alleen blijft zonder vriendjes etc.
Maar een echte goede tip heb ik helaas niet, ga je topic wel volgen!
sabine
zaterdag 28 juni 2008 om 10:44
zaterdag 28 juni 2008 om 10:49
Ik herken het ook wel hoor. Gelukkig beheerst het niet mijn leven en kan ik genieten van de mooie dingen die ik heb.
Heb je misschien in het verleden vaak teleurstellingen gehad? Zijn er veel dingen misgelopen die je dierbaar waren? Dit kan jouw gevoel misschien ook wel bevorderen. Je durft niet te genieten omdat je bang bent dat je het kwijt raakt of dat er iets erg gebeurd.
Als deze gevoelens de kwaliteit van je leven verminderen is het wel een probleem. Probeer te genieten van de dingen die goed gaan en probeer daar geen nare dingen bij te denken. Heel moeilijk natuurlijk, want deze gedachtes heb je nou eenmaal. Maar is het niet eeuwig zonde dat je niet maximaal leeft omdat je bang bent dat er misschien iets erg KAN gebeuren?
Heb je misschien in het verleden vaak teleurstellingen gehad? Zijn er veel dingen misgelopen die je dierbaar waren? Dit kan jouw gevoel misschien ook wel bevorderen. Je durft niet te genieten omdat je bang bent dat je het kwijt raakt of dat er iets erg gebeurd.
Als deze gevoelens de kwaliteit van je leven verminderen is het wel een probleem. Probeer te genieten van de dingen die goed gaan en probeer daar geen nare dingen bij te denken. Heel moeilijk natuurlijk, want deze gedachtes heb je nou eenmaal. Maar is het niet eeuwig zonde dat je niet maximaal leeft omdat je bang bent dat er misschien iets erg KAN gebeuren?
zaterdag 28 juni 2008 om 10:53
Jee, wat herkenbaar!
Ik ben ook echt zo'n worst case scenario denker.
Niet alleen met betrekking tot mijn zoon trouwens.
Voor zijn geboorte had ik het ook al.
Ook niet alleen met grote dingen zoals ongelukken of ziektes, maar ook in kleine dingen.
Dan denk ik bijvoorbeeld; het gaat vast regenen als ik de fiets neem i.p.v de auto, als ik dat recept wil proberen mislukt het zeker, ik kan vast geen parkeerplaats vinden enz enz.
Het 'voordeel' is dat me eigenlijk nooit iets tegenvalt, maar het kost me zo ontzettend veel energie.
Ik ben vaak ook sceptisch als iets helemaal goed lijkt te gaan.
Dan ben ik altijd op zoek naar het addertje onder het gras.
Ik ben ook echt zo'n worst case scenario denker.
Niet alleen met betrekking tot mijn zoon trouwens.
Voor zijn geboorte had ik het ook al.
Ook niet alleen met grote dingen zoals ongelukken of ziektes, maar ook in kleine dingen.
Dan denk ik bijvoorbeeld; het gaat vast regenen als ik de fiets neem i.p.v de auto, als ik dat recept wil proberen mislukt het zeker, ik kan vast geen parkeerplaats vinden enz enz.
Het 'voordeel' is dat me eigenlijk nooit iets tegenvalt, maar het kost me zo ontzettend veel energie.
Ik ben vaak ook sceptisch als iets helemaal goed lijkt te gaan.
Dan ben ik altijd op zoek naar het addertje onder het gras.
The time is now
zaterdag 28 juni 2008 om 21:38
Herkenbaar .
Ik heb dat ook, zeker met mijn man en kinderen. Achteraf gezien ging dat best wel ver. Mijn man heeft bijvoorbeeld onze dochter leren fietsen en zich leren handhaven in het verkeer omdat ik alleen maar doem-scenario's voor me zag en bang was dat ik dat op haar over zou brengen. En ze daar dus onzeker van zou worden.
Met alleen de trap op en af keek ik liever de ander kant op en zou het liefst mijn vingers in mijn oren stoppen. Zag ze al liggen...
Mijn zoon was nogal een blessure-gevoelige voetballer en werd zo'n twee keer per jaar thuisgebracht met een dikke enkel, pijnlijke knie. Mijn man ging met hem naar de eerste hup.
Ik ben één keer meegegaan maar daar werd iedereen zenuwachtig van.
En nu de tip die mij heeft geneest van deze zenuwen. Ik las een artikel, volgens mij in Psycologie Magazine (of zoiets). Daar stond een stuk in over angst(en). Daarin werd gezegd dat 99,999 van de dingen waar je bang voor bent, niet gebeurt. Als je dan ervoor kiest om daar wel bang voor te zijn, heb je een angstig leven.
Als je dat loslaat, heb je in elk geval meer rust, plezier, voel je je beter en ben je een leuker mens.
Voor mij was dit echt een inzicht.
.Ik heb dat ook, zeker met mijn man en kinderen. Achteraf gezien ging dat best wel ver. Mijn man heeft bijvoorbeeld onze dochter leren fietsen en zich leren handhaven in het verkeer omdat ik alleen maar doem-scenario's voor me zag en bang was dat ik dat op haar over zou brengen. En ze daar dus onzeker van zou worden.
Met alleen de trap op en af keek ik liever de ander kant op en zou het liefst mijn vingers in mijn oren stoppen. Zag ze al liggen...
Mijn zoon was nogal een blessure-gevoelige voetballer en werd zo'n twee keer per jaar thuisgebracht met een dikke enkel, pijnlijke knie. Mijn man ging met hem naar de eerste hup.
Ik ben één keer meegegaan maar daar werd iedereen zenuwachtig van.
En nu de tip die mij heeft geneest van deze zenuwen. Ik las een artikel, volgens mij in Psycologie Magazine (of zoiets). Daar stond een stuk in over angst(en). Daarin werd gezegd dat 99,999 van de dingen waar je bang voor bent, niet gebeurt. Als je dan ervoor kiest om daar wel bang voor te zijn, heb je een angstig leven.
Als je dat loslaat, heb je in elk geval meer rust, plezier, voel je je beter en ben je een leuker mens.
Voor mij was dit echt een inzicht.
zondag 29 juni 2008 om 08:21
Ik probeer mezelf ook echt een schop onder m'n kont te geven om niet zo dom te doen ,maar soms...
Als ik dan op school bijv een kind zie huilen denk ik , hopelijk heeft mijn kind er niks mee te maken.
Nou moet ik zeggen dat alles wat er fout is betrek ik op mijzelf en soms op mijn kind.Maar daar ben ik al druk voor in therapie om dat af te leren .Maar dat doemdenken brengt mijn hoofd soms op hol(een afstandbediening van mijn gedachten had toch echt wel een topuitvinding geweest!!)
Als ik dan op school bijv een kind zie huilen denk ik , hopelijk heeft mijn kind er niks mee te maken.
Nou moet ik zeggen dat alles wat er fout is betrek ik op mijzelf en soms op mijn kind.Maar daar ben ik al druk voor in therapie om dat af te leren .Maar dat doemdenken brengt mijn hoofd soms op hol(een afstandbediening van mijn gedachten had toch echt wel een topuitvinding geweest!!)
