ik ben gek geworden

Hi, even een heel raar stukje denk ik. Ik ben 28 jaar en heb best lang psychische problemen al. van gestoord eetgedrag naar drugs en alcoholmisbruik. Het begon zo'n 10 jaar geleden met anorexia, toen boulimia,flink blowen en te veel drinken. Ik heb een relatie van 6 jaar en een relatie van 3 jaar achter de rug. Deze laatste relatie eindigde ongeveer vorige week. Helaas. Hij is mijn allergrootste beste vriend en ik hou vreselijk veel van hem, hij ook van mij maar ik ben echt niet gemakkelijk nu om mee samen te leven. Verder ben ik een erg normaal vrolijk mens, ik heb met niemand ruzie, supergoed contact met beide ouders en zussen en broer. Mijn vriend weet alles van mijn problematiek en heeft me altijd heel erg gesteund. Hij geeft nu aan dat hij het niet meer kan. (uiterst begrijpelijk) Ik heb bij verschillende hulpverleners aan de bel getrokken. Ben kampioen in het aantal intakegesprekken die ik gehad heb. Wachttijden zijn lang, en ik wissel qua stemmingen zó hard dat ik de ene keer op het randje van breken sta en de dag erna als een vrolijk meisje door het leven huppel. Ik kan mezelf niet meer volgen en voel me doodmoe en opgebrand. Ik heb geen zin meer om iets te doen, weet het gewoon niet meer. Nu mijn relatie ook nog verbroken is voel ik me compleet hulpeloos. Mijn moeder zei gisteren zelfs dat ze me zou gaan laten vallen als het zo door zou gaan. Autsj... dat deed erg pijn. Ik ben net bij vriend geweest. Hij is superlief en steunt me in alles waar hij me steunen kan. Want ik ben natuurlijk niet alleen maar ellende, heb ook echt mijn goede kanten..

Anyway, ik denk nu aan opname. Iets van een crisisdienst? Ik heb alleen geen idee waar ik heen moet dan. Ik voel me langzaam gek worden en heb het gevoel dat iedereen tegen me is. Net kwam ik bij mijn ouders aan (waar ik nu slaap en er is niemand thuis. Dacht dat ze allemaal voor me weg waren gerend. Achterdeur is op slot en ik dacht dat ze dat extra hadden gedaan, om me op te sluiten..) Gisteren waren zussen broer en ouders hier aant bbq-en en ik was in bed gaan liggen. Kwamen ze me na een uur zoeken omdat ze dachten dat ik mezelf iets had aangedaan.



Ik heb het hier net met vriend over gehad. Hij is ook bang dat het verkeerd gaat, durft me niet los te laten terwijl het aan hem vreet als een gek. Ik wil gewoon verdwijnen ofzo. Ben hier nu alleen en voel me absurd wanhopig. Niet dat ik mezelf ooit iets zou aandoen, absoluut niet. Maar weet gewoon echt even niet wat te doen. Pfoeh... Wat een verhaal he? helemaal zelf met tranen in mijn ogen getypt. En voor wie het leest, dankjewel!