Psyche
alle pijlers
Ik denk dat ik een midlifecrisis heb
dinsdag 13 januari 2009 om 09:54
Hoi
Met rasse schreden nader ik de 40. Eigenlijk nog helemaal niet oud natuurlijk. Toch heb ik de laatste tijd het gevoel dat ik het einde van mijn leven genaderd ben.
Als het leven een trein zou zijn die af en toe bij een station stopt, dan heb ik het idee dat mijn trein voorbij is. Ik heb mijn kansen gehad om in te stappen om er iets van te maken, maar er niets mee gedaan.
Ik heb verschillende studies opgepakt, maar niets afgemaakt, sterker nog, ik ben meestal het eerste jaar nog niet eens doorgekomen. Ik heb op zich een goede baan, maar niet een waar ik heel blij van word. Ik heb na al die jaren nog geen idee wat ik wil, dat is nl. ook heel variabel. De ene dag wil ik dit, de andere dat.
Voordat jullie denken dat het alleen kommer en kwel is, dat is niet zo. Objectief gezien heb ik een leuk leven. Ik ben al jaren getrouwd met een lieve man, heb leuke vrienden, de baan die ik heb zorgt er wel voor dat ik fijn kan leven, ik heb een hoop vrijheid.
Een wens die ik al een hele tijd had, was om naar het buitenland te gaan. Mijn man en ik reizen veel en het leek mij altijd leuk om ergens anders een nieuw avontuur aan te gaan.
Wat wil het geluk. Mijn man heeft een baan aangeboden gekregen in het buitenland. Gezien mijn eerder genoemde wens zou ik nu uitzinnig van vreugde moeten zijn.
Dat ben ik echter niet.
Ik twijfel aan alles, moeten we wel naar het buitenland gaan, moet ik hier alles achterlaten, stel dat het enorm tegenvalt enzovoorts.
Ik had vorig jaar al besloten om weer te gaan studeren hier in Nederland en had er ook zin in, maar dat gaat niet meer in het buitenland. Ik zal daar in eerste instantie ook geen baan hebben.
Ik weet het even niet meer. Misschien til ik wel te zwaar aan van alles, maar ik weet niet wat ik moet doen en wat ik met mezelf aan moet. Kunnen jullie je licht hierop laten schijnen?
Met rasse schreden nader ik de 40. Eigenlijk nog helemaal niet oud natuurlijk. Toch heb ik de laatste tijd het gevoel dat ik het einde van mijn leven genaderd ben.
Als het leven een trein zou zijn die af en toe bij een station stopt, dan heb ik het idee dat mijn trein voorbij is. Ik heb mijn kansen gehad om in te stappen om er iets van te maken, maar er niets mee gedaan.
Ik heb verschillende studies opgepakt, maar niets afgemaakt, sterker nog, ik ben meestal het eerste jaar nog niet eens doorgekomen. Ik heb op zich een goede baan, maar niet een waar ik heel blij van word. Ik heb na al die jaren nog geen idee wat ik wil, dat is nl. ook heel variabel. De ene dag wil ik dit, de andere dat.
Voordat jullie denken dat het alleen kommer en kwel is, dat is niet zo. Objectief gezien heb ik een leuk leven. Ik ben al jaren getrouwd met een lieve man, heb leuke vrienden, de baan die ik heb zorgt er wel voor dat ik fijn kan leven, ik heb een hoop vrijheid.
Een wens die ik al een hele tijd had, was om naar het buitenland te gaan. Mijn man en ik reizen veel en het leek mij altijd leuk om ergens anders een nieuw avontuur aan te gaan.
Wat wil het geluk. Mijn man heeft een baan aangeboden gekregen in het buitenland. Gezien mijn eerder genoemde wens zou ik nu uitzinnig van vreugde moeten zijn.
Dat ben ik echter niet.
Ik twijfel aan alles, moeten we wel naar het buitenland gaan, moet ik hier alles achterlaten, stel dat het enorm tegenvalt enzovoorts.
Ik had vorig jaar al besloten om weer te gaan studeren hier in Nederland en had er ook zin in, maar dat gaat niet meer in het buitenland. Ik zal daar in eerste instantie ook geen baan hebben.
Ik weet het even niet meer. Misschien til ik wel te zwaar aan van alles, maar ik weet niet wat ik moet doen en wat ik met mezelf aan moet. Kunnen jullie je licht hierop laten schijnen?
dinsdag 13 januari 2009 om 10:09
Nou, klinkt als (tijdelijke) cold feet, ipv midlifecrisis.
Ik snap best dat je nu niet zo staat te springen om je leven een heel andere kant op te gooien, wat je leeftijd betreft. Het is natuurlijk verre van oud, maar als het tegenvalt, kun je dan "gewoon" hier weer terug komen en verder gaan?
Aan de andere kant, pas als je het niet doet is die trein voorbij geraast. je hebt nu alle kans om er op te springen.
(kijk naar de motto's...... gewoon gaan! )
Ik snap best dat je nu niet zo staat te springen om je leven een heel andere kant op te gooien, wat je leeftijd betreft. Het is natuurlijk verre van oud, maar als het tegenvalt, kun je dan "gewoon" hier weer terug komen en verder gaan?
Aan de andere kant, pas als je het niet doet is die trein voorbij geraast. je hebt nu alle kans om er op te springen.
(kijk naar de motto's...... gewoon gaan! )
dinsdag 13 januari 2009 om 10:15
Ik en ijn gezin staan ook op het punt om de grens over te gaan omdat we een geweldig mooi huis hebben gekocht (nouja, zo goed als, er moet nog getekent worden ) en ook ik twijfel elke dag meerdere malen of we het nu echt wel moeten doen Lijkt me logisch hoor, tis ook niet zomaar een beslissing. Lijkt me ook totaal niet afhankelijk van je leeftijd, ik ben 27 dus nog lang niet in mijn midlifecrisis
Ben het dus ook helemaal eens met de laatste zin van Lonki. Spring op die trein!
Ben het dus ook helemaal eens met de laatste zin van Lonki. Spring op die trein!
dinsdag 13 januari 2009 om 10:16
Ik herken het wel een beetje. Ik word dit jaar 40 en vraag me soms af waar ik zou moeten staan op dit punt in mijn leven. Ben altijd een beetje 'zoekende' geweest, heb veel gedaan maar nog niet echt iets 'bereikt' in maatschappelijk opzicht. Paar WO-studies gedaan, in 2007 eindelijk afgestudeerd met een flinke stok achter de deur (van doctoraal- naar BA/MA zorgde ervoor dat ik ineens op korte termijn moest gaan afstuderen). Maar het maakt me geen ander en geen gelukkiger mens. Toch ben ik wel tevreden en gelukkig, ik haal mijn geluk uit mijn gezin, mijn hobbies en mijn werk en probeer mezelf steeds nieuwe doelen te stellen om mezelf te triggeren en om niet teveel in sleur te vervallen.
Ik snap het wel denk ik, je wilt gewoon tevreden kunnen zijn met wat je hebt, wie je bent en wat je doet, maar dat lukt op de een of andere manier niet helemaal, en om je heen zie je leeftijdgenoten die de indruk maken helemaal happy te zijn met wat ze al jaren in tevredenheid doen.
Toch, staar je niet blind op wat een ander doet en wat een ander in het leven heeft 'bereikt'. De keuzes die we tegenwoordig hebben, die onze generatie eigenlijk als eerste na-oorlogse generatie had, maken het leven interessanter, maar ook lastiger omdat we ons constant afvragen of we wel de juiste keuze hebben gemaakt, en of we niet nog een andere keuze kunnen maken om het leven nog leuker te maken. Het is wel zo denk ik dat de ene persoon 'makkelijker' is en sneller tevreden is, het geluk uit kleine dingetjes weet te halen, dan de ander. Wat betreft het tijdelijk in het buitenland wonen, ik zou er gewoon voor gaan. Ik vind het wel begrijpelijk dat je, nu er ineens gelegenheid voor is, toch gaat twijfelen omdat je veel moet achterlaten. Je bent niet voor niets bijna 40, je hebt hier een leven opgebouwd. Maar als je er vanuit gaat dat je een goede kans hebt 80 te worden, dan zit je nog maar op de helft van je leven en heb je nog jaren te gaan om leuke dingen te doen, te leren en te werken. Ga je oriënteren op dat land, kijk wat je daar kunt doen als vrijwilliger, of pak een zelfstudie op, Open Universiteit of LOI bijvoorbeeld. Niet bij de pakken neer zitten, je bent pas 39! Twintig, dertig jaar geleden was het heel anders om die leeftijd te hebben dan nu, profiteer daarvan!
Ik snap het wel denk ik, je wilt gewoon tevreden kunnen zijn met wat je hebt, wie je bent en wat je doet, maar dat lukt op de een of andere manier niet helemaal, en om je heen zie je leeftijdgenoten die de indruk maken helemaal happy te zijn met wat ze al jaren in tevredenheid doen.
Toch, staar je niet blind op wat een ander doet en wat een ander in het leven heeft 'bereikt'. De keuzes die we tegenwoordig hebben, die onze generatie eigenlijk als eerste na-oorlogse generatie had, maken het leven interessanter, maar ook lastiger omdat we ons constant afvragen of we wel de juiste keuze hebben gemaakt, en of we niet nog een andere keuze kunnen maken om het leven nog leuker te maken. Het is wel zo denk ik dat de ene persoon 'makkelijker' is en sneller tevreden is, het geluk uit kleine dingetjes weet te halen, dan de ander. Wat betreft het tijdelijk in het buitenland wonen, ik zou er gewoon voor gaan. Ik vind het wel begrijpelijk dat je, nu er ineens gelegenheid voor is, toch gaat twijfelen omdat je veel moet achterlaten. Je bent niet voor niets bijna 40, je hebt hier een leven opgebouwd. Maar als je er vanuit gaat dat je een goede kans hebt 80 te worden, dan zit je nog maar op de helft van je leven en heb je nog jaren te gaan om leuke dingen te doen, te leren en te werken. Ga je oriënteren op dat land, kijk wat je daar kunt doen als vrijwilliger, of pak een zelfstudie op, Open Universiteit of LOI bijvoorbeeld. Niet bij de pakken neer zitten, je bent pas 39! Twintig, dertig jaar geleden was het heel anders om die leeftijd te hebben dan nu, profiteer daarvan!
dinsdag 13 januari 2009 om 10:19
Mischien heb je je het gevoel dat je, nu je bijna 40 bent, wel eens een keer je zaken op orde moet hebben, gesettled en tevreden achterover zou moeten leunen.
En dat je daarom een weldoordachte, goed voor de lange termijn, beslissing moet nemen over werken in het buitenland of toch maar gaan studeren.
Bekijk het eens van de andere kant, je hebt een open mind, als je erg gesettled zou zijn en de rest van je leven als een vastomlijnd plan voor je zou liggen, zou je je waarschijnlijk erg gaan vervelen, je de bekende vraag stellen "is dit alles wat er is"............
Meer praktisch: ik zou de buitenlandkans zeker aannemen. Hoe vaak komt zoiets langs? Ja, en misschien valt het tegen. So what, dan heb je het in ieder geval geprobeerd en hoef je je niet de rest van je leven af te vragen of je niet een fantastische ervaring hebt laten lopen. Gelukkig ben je flexibel genoeg om dan terug te gaan, een ander plan te verzinnen. dan kun je alsnog wel gaan studeren. Aangezien je man degene is die de buitenlandbaan krijgt, wat ga jij daar dan doen? Wie weet wat voor leuke interessante kansen er voor jou zijn.
Ik krijg het gevoel dat je probeert iemand te zijn die je niet bent, dat je vanzelf verwacht dat je alles helder hebt, zeker nu je àl bijna 40 bent.
Waarom zou je; het leven is voortdurend in beweging, het is erg handig als je geest daarbij past.
Sterkte en succes
En dat je daarom een weldoordachte, goed voor de lange termijn, beslissing moet nemen over werken in het buitenland of toch maar gaan studeren.
Bekijk het eens van de andere kant, je hebt een open mind, als je erg gesettled zou zijn en de rest van je leven als een vastomlijnd plan voor je zou liggen, zou je je waarschijnlijk erg gaan vervelen, je de bekende vraag stellen "is dit alles wat er is"............
Meer praktisch: ik zou de buitenlandkans zeker aannemen. Hoe vaak komt zoiets langs? Ja, en misschien valt het tegen. So what, dan heb je het in ieder geval geprobeerd en hoef je je niet de rest van je leven af te vragen of je niet een fantastische ervaring hebt laten lopen. Gelukkig ben je flexibel genoeg om dan terug te gaan, een ander plan te verzinnen. dan kun je alsnog wel gaan studeren. Aangezien je man degene is die de buitenlandbaan krijgt, wat ga jij daar dan doen? Wie weet wat voor leuke interessante kansen er voor jou zijn.
Ik krijg het gevoel dat je probeert iemand te zijn die je niet bent, dat je vanzelf verwacht dat je alles helder hebt, zeker nu je àl bijna 40 bent.
Waarom zou je; het leven is voortdurend in beweging, het is erg handig als je geest daarbij past.
Sterkte en succes
dinsdag 13 januari 2009 om 10:29
quote:mabel007 schreef op 13 januari 2009 @ 10:19:
Mischien heb je je het gevoel dat je, nu je bijna 40 bent, wel eens een keer je zaken op orde moet hebben, gesettled en tevreden achterover zou moeten leunen.
En dat je daarom een weldoordachte, goed voor de lange termijn, beslissing moet nemen over werken in het buitenland of toch maar gaan studeren.
Bekijk het eens van de andere kant, je hebt een open mind, als je erg gesettled zou zijn en de rest van je leven als een vastomlijnd plan voor je zou liggen, zou je je waarschijnlijk erg gaan vervelen, je de bekende vraag stellen "is dit alles wat er is"............
Meer praktisch: ik zou de buitenlandkans zeker aannemen. Hoe vaak komt zoiets langs? Ja, en misschien valt het tegen. So what, dan heb je het in ieder geval geprobeerd en hoef je je niet de rest van je leven af te vragen of je niet een fantastische ervaring hebt laten lopen. Gelukkig ben je flexibel genoeg om dan terug te gaan, een ander plan te verzinnen. dan kun je alsnog wel gaan studeren. Aangezien je man degene is die de buitenlandbaan krijgt, wat ga jij daar dan doen? Wie weet wat voor leuke interessante kansen er voor jou zijn.
Ik krijg het gevoel dat je probeert iemand te zijn die je niet bent, dat je vanzelf verwacht dat je alles helder hebt, zeker nu je àl bijna 40 bent.
Waarom zou je; het leven is voortdurend in beweging, het is erg handig als je geest daarbij past.
Sterkte en succes
Dat is het. Beter had ik het zelf niet kunnen verwoorden.
Ik vind jullie reacties overigens echt super. Ik had verwacht dat jullie zouden zeggen dat ik moet ophouden met mijn gezeik, maar jullie komen met hele rake opmerkingen, dingen waar ik echt wat aan heb.
Ik denk ook dat ik spijt krijg wanneer ik niet ga en mocht het niet lukken dan kan ik altijd terugkomen, hoewel dat niet hetzelfde is natuurlijk. En ik ben ook bang dat mijn man het helemaal leuk gaat vinden en ik heimwee krijg (nog een beer op de weg).
Het rare is dat ik vroeger helemaal niet zo bangig was. Ik dacht altijd ik red me wel en nu heb ik overal vraagtekens bij. Bijv. stel dat ik terugkom naar Nederland, kan ik dan wel een baan vinden (en ja, weer een beer)?
Sarahscott, had jij dat ook dat je altijd tegen anderen zei in zo'n geval dat ze het gewoon moesten doen en dat als het jezelf betreft, het toch wel even heel anders is?
Mischien heb je je het gevoel dat je, nu je bijna 40 bent, wel eens een keer je zaken op orde moet hebben, gesettled en tevreden achterover zou moeten leunen.
En dat je daarom een weldoordachte, goed voor de lange termijn, beslissing moet nemen over werken in het buitenland of toch maar gaan studeren.
Bekijk het eens van de andere kant, je hebt een open mind, als je erg gesettled zou zijn en de rest van je leven als een vastomlijnd plan voor je zou liggen, zou je je waarschijnlijk erg gaan vervelen, je de bekende vraag stellen "is dit alles wat er is"............
Meer praktisch: ik zou de buitenlandkans zeker aannemen. Hoe vaak komt zoiets langs? Ja, en misschien valt het tegen. So what, dan heb je het in ieder geval geprobeerd en hoef je je niet de rest van je leven af te vragen of je niet een fantastische ervaring hebt laten lopen. Gelukkig ben je flexibel genoeg om dan terug te gaan, een ander plan te verzinnen. dan kun je alsnog wel gaan studeren. Aangezien je man degene is die de buitenlandbaan krijgt, wat ga jij daar dan doen? Wie weet wat voor leuke interessante kansen er voor jou zijn.
Ik krijg het gevoel dat je probeert iemand te zijn die je niet bent, dat je vanzelf verwacht dat je alles helder hebt, zeker nu je àl bijna 40 bent.
Waarom zou je; het leven is voortdurend in beweging, het is erg handig als je geest daarbij past.
Sterkte en succes
Dat is het. Beter had ik het zelf niet kunnen verwoorden.
Ik vind jullie reacties overigens echt super. Ik had verwacht dat jullie zouden zeggen dat ik moet ophouden met mijn gezeik, maar jullie komen met hele rake opmerkingen, dingen waar ik echt wat aan heb.
Ik denk ook dat ik spijt krijg wanneer ik niet ga en mocht het niet lukken dan kan ik altijd terugkomen, hoewel dat niet hetzelfde is natuurlijk. En ik ben ook bang dat mijn man het helemaal leuk gaat vinden en ik heimwee krijg (nog een beer op de weg).
Het rare is dat ik vroeger helemaal niet zo bangig was. Ik dacht altijd ik red me wel en nu heb ik overal vraagtekens bij. Bijv. stel dat ik terugkom naar Nederland, kan ik dan wel een baan vinden (en ja, weer een beer)?
Sarahscott, had jij dat ook dat je altijd tegen anderen zei in zo'n geval dat ze het gewoon moesten doen en dat als het jezelf betreft, het toch wel even heel anders is?
dinsdag 13 januari 2009 om 10:35
Ja zeker heb ik dat Haha Ik zal ook een baan moeten zoeken daar, en wanneer oudste naar school gaat (over 1,5 jaar) wil ik ook weer gaan studeren. Hoe ik dat allemaal ga doen weet ik nog niet. Maar het zal me vast wel lukken. Eerst maar eens verhuizen, settelen daar en dan zien we wel verder
Oh en ik wil nog wel even dit zeggen: nu mag je wel weer ophouden met je gezeik hoor
Oh en ik wil nog wel even dit zeggen: nu mag je wel weer ophouden met je gezeik hoor
dinsdag 13 januari 2009 om 10:40
quote:Sarah Scott schreef op 13 januari 2009 @ 10:35:
Ja zeker heb ik dat Haha Ik zal ook een baan moeten zoeken daar, en wanneer oudste naar school gaat (over 1,5 jaar) wil ik ook weer gaan studeren. Hoe ik dat allemaal ga doen weet ik nog niet. Maar het zal me vast wel lukken. Eerst maar eens verhuizen, settelen daar en dan zien we wel verder
Oh en ik wil nog wel even dit zeggen: nu mag je wel weer ophouden met je gezeik hoor Ohhh self-fullfilling prophecy.
Ja zeker heb ik dat Haha Ik zal ook een baan moeten zoeken daar, en wanneer oudste naar school gaat (over 1,5 jaar) wil ik ook weer gaan studeren. Hoe ik dat allemaal ga doen weet ik nog niet. Maar het zal me vast wel lukken. Eerst maar eens verhuizen, settelen daar en dan zien we wel verder
Oh en ik wil nog wel even dit zeggen: nu mag je wel weer ophouden met je gezeik hoor Ohhh self-fullfilling prophecy.
