Psyche
alle pijlers
Ik durf niet!
donderdag 12 februari 2009 om 14:49
Ik wil met een psycholoog gaan praten maar de stap om dat te doen is zo groot!! Ik heb echt het gevoel dat mensen mij dan 'gek' vinden, dat ze mij een stempel geven. Wel denk ik dat het goed is om te doen, dan kom ik misschien eindelijk van mijn somberheid af en het gevoel niets waard te zijn. Wat denken jullie?
donderdag 12 februari 2009 om 14:56
donderdag 12 februari 2009 om 14:58
Ik denk dat je jezelf en je somberheid serieus moet nemen en naar een psycholoog moet gaan. En ik zou er niet vanuit gaan dat anderen dat raar vinden. Veel mensen volgen een therapie in welke vorm dan ook (of hebben dat gedaan). En mensen die dat niet doen of hebben gedaan begrijpen echt wel dat je gaat om beter in je vel te zitten en niet omdat je gek zou zijn. Gewoon doen! Succes.
donderdag 12 februari 2009 om 14:59
Ik denk dat de mening van anderen minder belangrijk is als je eigen mening. Jij moet uiteindelijk met jezelf verder, dus als mensen je nu 'gek' vinden, so what? Het helpt jou misschien wel om je gelukkiger te voelen.
Ander argument; moet je het van de daken schreeuwen, dat je hulp zoekt/krijgt? Als je het op je voorhoofd zet dan oordelen mensen ook (als ik op mijn voorhoofd zet dat ik bi ben, doe ik dat ook om reactie, het is immers een statement). Als ze ernaar vragen of je komt erop in een gesprek, is de oorzaak/je reden ook wel duidelijk en vinden ze het ook heus wel een logische stap.
Nog een argument; vind je het zelf niet wat krom om iets wat je gelukkiger zou maken, te laten omdat mensen je misschien gek vinden of een stempel op je plakken? Het láten is toch juist gek?
Maar misschien zit de oorzaak van je 'angst' ("Ik durf niet") wel meer in jezelf. Vraag je eens af hoe je denkt over hulpverlening. Vind je het echt raar, als iemand gebruik maakt van de mogelijkheden? En zo ja, waarom vind je dat dan? Vind je bijvoorbeeld dat iemand zichzelf moet kunnen redden, verwacht je dat ook van jezelf? Hoe logisch vind je dat?
Hulpverlening bestaat namelijk niet voor niets. Mensen kunnen problemen niet altijd alleen aan, het is geen schande toe te geven dat je het even niet meer weet.
Succes ermee. Hoop dat je hier iets aan hebt
Ander argument; moet je het van de daken schreeuwen, dat je hulp zoekt/krijgt? Als je het op je voorhoofd zet dan oordelen mensen ook (als ik op mijn voorhoofd zet dat ik bi ben, doe ik dat ook om reactie, het is immers een statement). Als ze ernaar vragen of je komt erop in een gesprek, is de oorzaak/je reden ook wel duidelijk en vinden ze het ook heus wel een logische stap.
Nog een argument; vind je het zelf niet wat krom om iets wat je gelukkiger zou maken, te laten omdat mensen je misschien gek vinden of een stempel op je plakken? Het láten is toch juist gek?
Maar misschien zit de oorzaak van je 'angst' ("Ik durf niet") wel meer in jezelf. Vraag je eens af hoe je denkt over hulpverlening. Vind je het echt raar, als iemand gebruik maakt van de mogelijkheden? En zo ja, waarom vind je dat dan? Vind je bijvoorbeeld dat iemand zichzelf moet kunnen redden, verwacht je dat ook van jezelf? Hoe logisch vind je dat?
Hulpverlening bestaat namelijk niet voor niets. Mensen kunnen problemen niet altijd alleen aan, het is geen schande toe te geven dat je het even niet meer weet.
Succes ermee. Hoop dat je hier iets aan hebt
donderdag 12 februari 2009 om 15:00
gewoon doen. Ik snap het verschil ook nooit zo goed. Mensen gaan met allerlei kleine kwaaltjes naar de huisarts omdat het toch een beetje ongemak geeft (ik denk bijv. aan wratten op voeten), en dat is gewoon normaal. Zo kun je toch ook heel normaal naar een psycholoog gaan omdat er wat kleine ongemakken zijn zonder meteen gek te zijn?! Lekker gaan hoor, volgens mij heeft echt een groot deel van de volwassenen in Nederland al ooit korter of langer bij een psycholoog (of soortgelijke hulpverlener) gelopen.
donderdag 12 februari 2009 om 15:02
Bedankt allemaal!! Ik ga het echt proberen te doen, en zal natuurlijk laten weten of het is gelukt!
Worden die gesprekken vergoed door de verzekering? Ik heb gehoord dat de eerste 7?? gesprekken ofzo worden vergoed? Ik woon tijdelijk weer thuis, komen mijn ouders er dan achter? Want dat wil ik eigenlijk niet.. Pff wat een drama!
Worden die gesprekken vergoed door de verzekering? Ik heb gehoord dat de eerste 7?? gesprekken ofzo worden vergoed? Ik woon tijdelijk weer thuis, komen mijn ouders er dan achter? Want dat wil ik eigenlijk niet.. Pff wat een drama!
donderdag 12 februari 2009 om 15:06
Finsternis, heb je zelf alle papieren van je verzekering? Of ben je via je ouders verzekerd? Vraag dat even na. Als je via je ouders verzekerd bent, kun je het beter toch met ze delen, misschien kunnen ze je erbij steunen.
Als je zelfstandig verzekerd bent, kun je in ieder geval contact opnemen met de verzekeringsmaatschappij (hou je polisnummer erbij) en vragen in hoeverre het vergoed wordt. (wat de voorwaarden zijn)
Als je zelfstandig verzekerd bent, kun je in ieder geval contact opnemen met de verzekeringsmaatschappij (hou je polisnummer erbij) en vragen in hoeverre het vergoed wordt. (wat de voorwaarden zijn)
donderdag 12 februari 2009 om 15:06
van de site van het NIP:
(ik denk dat je vast met je psycholoog wel iets kunt regelen dat de rekeningen "live" aan je worden gegeven ipv adres ouders. Maken ze vast vaker mee. )
Wanneer wordt een psycholoog vergoed?
Vanaf 1 januari 2008 krijgt u als cliënt van een psycholoog acht zittingen voor eerstelijnspsychologische hulp (kortdurende hulp) vergoed vanuit de basisverzekering. U betaalt per consult een eigen bijdrage van ¤ 10,-.
Vraag vóór aanvang van de behandeling na of de psycholoog een contract heeft met uw zorgverzekeraar. Als dit niet het geval is, kunt u soms toch voor vergoeding in aanmerking komen. De voorwaarden hiervoor kunt u bij uw verzekeraar opvragen. Doe dit vooraf zodat u na de behandeling niet voor verrassingen komt te staan.
Indien u aanvullend verzekerd bent, is het mogelijk dat u extra zittingen of (een deel van) de eigen bijdrage vergoed kan krijgen. De verzekeraar bepaalt echter zelf de voorwaarden van het aanvullende pakket. Kijk uw polis voor 2008 hier op na.
Kijk op www.kiesbeter.nl voor een handig en uitgebreid overzicht van alle zorgverzekeraars en hun polissen.
Psychotherapie
Vanaf 2008 valt psychotherapie (de zogenaamde tweedelijns ggz) ook onder de Zorgverzekeringswet. Dit betekent dat psychotherapeutische zorg vergoed wordt via de basisverzekering. Zorgverzekeraars nemen deze hulp in hun polissen op en vergoeden deze. De eigen bijdrage voor psychotherapie voor cliënten bedraagt ¤ 15,60 per consult in 2008. Vanaf 1 januari 2009 wordt deze eigen bijdrage afgeschaft.
Verplicht eigen risico
Naast de eigen bijdrage valt alle geneeskundige ggz onder het verplichte eigen risico van ¤ 150 per jaar. Dit eigen risico vervangt vanaf 1 januari 2008 de no-claimterruggaaf. Bij deze regeling kregen verzekerden 255 euro van hun verzekeraar terug als ze in een jaar geen gebruik hebben gemaakt van gezondheidszorg.
Meer informatie
informatie over de Zorgverzekeringswet van het ministerie van VWS
brochure over de ggz en de basisverzekering vanaf 2008 (ministerie van VWS). Deze brochure gaat vooral over de tweedelijnszorg, zoals psychotherapie
factsheet over eigen bijdrage en eigen risico bij de behandeling van psychische problemen (ministerie van VWS)
Het NIP heeft een folder voor huisartsen gemaakt over de vergoeding van en verwijzing naar psychologische hulp in 2008.
(ik denk dat je vast met je psycholoog wel iets kunt regelen dat de rekeningen "live" aan je worden gegeven ipv adres ouders. Maken ze vast vaker mee. )
Wanneer wordt een psycholoog vergoed?
Vanaf 1 januari 2008 krijgt u als cliënt van een psycholoog acht zittingen voor eerstelijnspsychologische hulp (kortdurende hulp) vergoed vanuit de basisverzekering. U betaalt per consult een eigen bijdrage van ¤ 10,-.
Vraag vóór aanvang van de behandeling na of de psycholoog een contract heeft met uw zorgverzekeraar. Als dit niet het geval is, kunt u soms toch voor vergoeding in aanmerking komen. De voorwaarden hiervoor kunt u bij uw verzekeraar opvragen. Doe dit vooraf zodat u na de behandeling niet voor verrassingen komt te staan.
Indien u aanvullend verzekerd bent, is het mogelijk dat u extra zittingen of (een deel van) de eigen bijdrage vergoed kan krijgen. De verzekeraar bepaalt echter zelf de voorwaarden van het aanvullende pakket. Kijk uw polis voor 2008 hier op na.
Kijk op www.kiesbeter.nl voor een handig en uitgebreid overzicht van alle zorgverzekeraars en hun polissen.
Psychotherapie
Vanaf 2008 valt psychotherapie (de zogenaamde tweedelijns ggz) ook onder de Zorgverzekeringswet. Dit betekent dat psychotherapeutische zorg vergoed wordt via de basisverzekering. Zorgverzekeraars nemen deze hulp in hun polissen op en vergoeden deze. De eigen bijdrage voor psychotherapie voor cliënten bedraagt ¤ 15,60 per consult in 2008. Vanaf 1 januari 2009 wordt deze eigen bijdrage afgeschaft.
Verplicht eigen risico
Naast de eigen bijdrage valt alle geneeskundige ggz onder het verplichte eigen risico van ¤ 150 per jaar. Dit eigen risico vervangt vanaf 1 januari 2008 de no-claimterruggaaf. Bij deze regeling kregen verzekerden 255 euro van hun verzekeraar terug als ze in een jaar geen gebruik hebben gemaakt van gezondheidszorg.
Meer informatie
informatie over de Zorgverzekeringswet van het ministerie van VWS
brochure over de ggz en de basisverzekering vanaf 2008 (ministerie van VWS). Deze brochure gaat vooral over de tweedelijnszorg, zoals psychotherapie
factsheet over eigen bijdrage en eigen risico bij de behandeling van psychische problemen (ministerie van VWS)
Het NIP heeft een folder voor huisartsen gemaakt over de vergoeding van en verwijzing naar psychologische hulp in 2008.
donderdag 12 februari 2009 om 15:08
Volgens mij kun je je gewoon door de huisarts laten doorverwijzen. Je ouders blijven er dan buiten. Maareh... wil je je ouders niet laten weten dat je somber en onzeker bent en daarvoor hulp wilt zoeken? Als zij op de hoogte zijn, kunnen ze je misschien ook helpen of minstens een beetje rekening met je houden.
donderdag 12 februari 2009 om 15:09
donderdag 12 februari 2009 om 15:11
Ik heb het er weleens overgehad, en toen reageerde mijn moeder erg vreemd.. Ze snapte het niet denk ik.
Nu wil ik het er eigenlijk niet meer met ze over hebben, bang dat ze weer zo reageert.
Ze hebben denk ik ook wel door dat het niet zo goed met me gaat maar kunnen hun vinger er niet op leggen. Ik kan ook niet echt over zulke dingen praten met mijn ouders, ik ben weinig thuis en mijn ouders zijn ook druk. Eigenlijk wil ik ze er niet mee lastig vallen.
Allemaal heel erg bedankt!!
Nu wil ik het er eigenlijk niet meer met ze over hebben, bang dat ze weer zo reageert.
Ze hebben denk ik ook wel door dat het niet zo goed met me gaat maar kunnen hun vinger er niet op leggen. Ik kan ook niet echt over zulke dingen praten met mijn ouders, ik ben weinig thuis en mijn ouders zijn ook druk. Eigenlijk wil ik ze er niet mee lastig vallen.
Allemaal heel erg bedankt!!
donderdag 12 februari 2009 om 15:53
Ik vind 't erg relaxt om te praten met een professioneel iemand die geen oordeel velt over wat ik denk en voel.
Als ik er niet heen zou moeten ivm cognitieve behandeling, dan zou ik eens per 8 weken, toch op gesprek gaan. Zomaar Vind 't niets om je voor te schamen.
Geen idee hoe mensen in mijn omgeving erover denken - daar let ik niet eens op en het interesseert me niet.
Doen! Baadt het niet, schaadt het niet.
Als ik er niet heen zou moeten ivm cognitieve behandeling, dan zou ik eens per 8 weken, toch op gesprek gaan. Zomaar Vind 't niets om je voor te schamen.
Geen idee hoe mensen in mijn omgeving erover denken - daar let ik niet eens op en het interesseert me niet.
Doen! Baadt het niet, schaadt het niet.
donderdag 12 februari 2009 om 18:12
Gewoon doen! Ik werd doorverwezen door mijn huisarts toen ik tijdens het bezoek in huilen uitbarstte omdat ik het allemaal even niet meer wist. Eerst dacht ik ook, wat psycholoog, ik ben toch niet gek. Maar achteraf ben ik zo blij! Het heeft mij enorm opgelucht! En met een paar gesprekken voelde ik mij veel beter.
Het wordt idd voor een deel vergoed. Maar daar hoeven je ouders niets van te weten zolang je gewooon zelf verzekerd bent. Alleen als je je verplichte eigen risico van ¤150,- nog niet hebt opgemaakt, kun je eerst nog een deel zelf moeten betalen. (Moest ik namelijk, maar na die ¤150 werden de behandelingen vergoed -10 euro eigen bijdrage. Deze eigen bijdrage kun je weer proberen vergoed te krijgen bij je belastingaangifte.)
Mocht je het niet zien zitten om met je ouders erover te praten, doe gewoon waar jij je goed bij voelt. Wellicht kun je het er met je psycholoog over hebben. Misschien zijn ze een onderdeel van je probleem, maar wellicht ook juist een hele grote steun.
Heel veel succes!
Het wordt idd voor een deel vergoed. Maar daar hoeven je ouders niets van te weten zolang je gewooon zelf verzekerd bent. Alleen als je je verplichte eigen risico van ¤150,- nog niet hebt opgemaakt, kun je eerst nog een deel zelf moeten betalen. (Moest ik namelijk, maar na die ¤150 werden de behandelingen vergoed -10 euro eigen bijdrage. Deze eigen bijdrage kun je weer proberen vergoed te krijgen bij je belastingaangifte.)
Mocht je het niet zien zitten om met je ouders erover te praten, doe gewoon waar jij je goed bij voelt. Wellicht kun je het er met je psycholoog over hebben. Misschien zijn ze een onderdeel van je probleem, maar wellicht ook juist een hele grote steun.
Heel veel succes!
zaterdag 14 februari 2009 om 13:50
Ga zelf ook naar een psycholoog en ik schaam me er totaal niet voor, vind het getuigen van kracht (ook van mezelf) om iets te doen aan de dingen die je leven belemmeren. Het gaat niet vanzelf, je moet er zelf ook aan werken maar het is altijd goed en handig om andere invalshoeken te horen van iemand die er objectief tegenover staat.
Kortom gewoon doen!
Kortom gewoon doen!
maandag 16 februari 2009 om 14:17
Doen! Ik ken genoeg mensen in mijn omgeving die wel eens met een psycholoog gepraat hebben. Het zijn allemaal normale, hoogopgeleide mensen met een goede baan, aanzien enz. Ik denk dat 99,9% van de Nederlandse bevolking wel met iets zit dat hij/zij graag eens met een objectief en professioneel iemand zou willen bespreken, inclusief ikzelf!
Als je het idee hebt dat sommige mensen het niet zullen begrijpen (zoals je moeder), dan zou ik bij hun er gewoon m'n mond over houden, je hoeft het niet met iedereen te bespreken toch? Het is ook iets wat je echt voor jezelf doet, anderen hoeven er echt niet van op de hoogte worden gebracht.
Als je het idee hebt dat sommige mensen het niet zullen begrijpen (zoals je moeder), dan zou ik bij hun er gewoon m'n mond over houden, je hoeft het niet met iedereen te bespreken toch? Het is ook iets wat je echt voor jezelf doet, anderen hoeven er echt niet van op de hoogte worden gebracht.
