Psyche
alle pijlers
Ik glij een eetstoornis in
zondag 23 januari 2022 om 14:33
Hoi lieve allemaal. Om maar met de deur in huis te vallen: ik glij een eetstoornis in. Ik zie het gebeuren. Ik wil het niet, maar ik weet niet hoe ik het tij keer.
Mijn gewicht is altijd een gevoelig punt geweest. Mijn moeder had er veel moeite mee dat ik wat steviger was (echt dik was ik niet), en deed vele pogingen om mij af te laten vallen. Toen ik volwassen werd heb ik mentaal erg met mezelf in de knoop gezeten. Ik werd depressief, kreeg AD, ging voor het eerst op kamers, resultaat: ik kwam erg veel aan. Ik heb toen jaren aan mezelf gewerkt, met als doel om gelukkig met mezelf te worden. Mijn gewicht was daarin bijzaak. En met succes! Ik was vele malen gelukkiger, maar, nog steeds dik. Het maakte me toen niet zoveel uit, tuurlijk, ik wist dat ik ooit gezonder moest gaan leven, maar ik wou het bewust los koppelen van mijn zoektocht om gelukkiger te worden.
En toen, twee jaar geleden, ontmoette ik mijn huidige vriend. Hoewel hij niet per definitie heel complimenteus was, voelde ik me bij hem de mooiste vrouw op aarde. Hij had al wel eens aangegeven dat ik qua uiterlijk niet per se zijn type was, maar ik koppelde dat altijd aan kenmerken zoals lengte of haarkleur. Na een half jaar kwam in een gesprek, en na een vraag van mijn kant, naar boven dat het hem toch wel beter leek als ik af zou vallen. Vanuit gezondheidsperspectief, zei hij. Er is toen een knop bij mij omgegaan. Het half jaar dat volgde was ik erg gefixeerd op zijn handelen. Het viel me op dat hij weleens vrouwen nakeek: allemaal veel dunner. Complimentjes over mijn lichaam waren er amper. En toen ging een jaar geleden helaas toch die knop om, en ben ik weer gaan afvallen om erkenning te krijgen en weer gelukkig te worden.
Ik ben in het afgelopen jaar bijna 25 kilo afgevallen. Ik heb dat een tijd op een hele ongezonde manier gedaan. Ik at circa 900kcal per dag en sportte 4/5 keer per week zeer intensief. Mijn lichaam trok het natuurlijk niet, maar ik merkte vooral dat het gevaarlijk obsessief werd. Ik werd angstig voor de weegschaal, en schoot in paniek als ik mijn ontbijtshake met melk in plaats van water dronk. Dat was voor mij het teken dat dit zo niet ging. Ik gooide mijn eetpatroon om en ging naar 2000kcal, at echt gezond en minderde het sporten na 2/3 keer per week. Ik voelde me vele malen beter, en bleef ook afvallen, maar dat werd steeds meer bijzaak. Ik zat inmiddels al ver onder mijn initiële streefgewicht, en was een paar kilo van een 'gezond' bmi verwijderd.
En toen kwamen de feestdagen. Hoewel ik amper ben aangekomen, merk ik dat sindsdien mijn eten toch weer een fixatie begint te worden. En ik wil het niet! Ik wil net als de vorige keer het roer omgooien, me niet laten leiden door de weegschaal, maar het lukt me niet. Ik heb sinds kort weer psychische hulp, en ik heb vorige week aan haar toegegeven dat dit problematisch is - dat voelde als een enorme win en opluchting. Maar wat nu? Hoe maak ik die shift weer? Hoe raak ik die obsessie kwijt? Ik wil niet dat dit ongezond wordt (wat het natuurlijk al is) en ik er nog verder in wegzak, maar ben ook doodsbang om weer aan te komen.
Ik hoop vooral dat er mensen zijn die tips hebben om me te helpen die mentale 'shift' weer te maken. Ik ga zelf bijvoorbeeld al niet meer sporten, omdat ik merk dat het triggerend werkt, maar daar kan ik me dan ook weer schuldig over voelen.
Mijn gewicht is altijd een gevoelig punt geweest. Mijn moeder had er veel moeite mee dat ik wat steviger was (echt dik was ik niet), en deed vele pogingen om mij af te laten vallen. Toen ik volwassen werd heb ik mentaal erg met mezelf in de knoop gezeten. Ik werd depressief, kreeg AD, ging voor het eerst op kamers, resultaat: ik kwam erg veel aan. Ik heb toen jaren aan mezelf gewerkt, met als doel om gelukkig met mezelf te worden. Mijn gewicht was daarin bijzaak. En met succes! Ik was vele malen gelukkiger, maar, nog steeds dik. Het maakte me toen niet zoveel uit, tuurlijk, ik wist dat ik ooit gezonder moest gaan leven, maar ik wou het bewust los koppelen van mijn zoektocht om gelukkiger te worden.
En toen, twee jaar geleden, ontmoette ik mijn huidige vriend. Hoewel hij niet per definitie heel complimenteus was, voelde ik me bij hem de mooiste vrouw op aarde. Hij had al wel eens aangegeven dat ik qua uiterlijk niet per se zijn type was, maar ik koppelde dat altijd aan kenmerken zoals lengte of haarkleur. Na een half jaar kwam in een gesprek, en na een vraag van mijn kant, naar boven dat het hem toch wel beter leek als ik af zou vallen. Vanuit gezondheidsperspectief, zei hij. Er is toen een knop bij mij omgegaan. Het half jaar dat volgde was ik erg gefixeerd op zijn handelen. Het viel me op dat hij weleens vrouwen nakeek: allemaal veel dunner. Complimentjes over mijn lichaam waren er amper. En toen ging een jaar geleden helaas toch die knop om, en ben ik weer gaan afvallen om erkenning te krijgen en weer gelukkig te worden.
Ik ben in het afgelopen jaar bijna 25 kilo afgevallen. Ik heb dat een tijd op een hele ongezonde manier gedaan. Ik at circa 900kcal per dag en sportte 4/5 keer per week zeer intensief. Mijn lichaam trok het natuurlijk niet, maar ik merkte vooral dat het gevaarlijk obsessief werd. Ik werd angstig voor de weegschaal, en schoot in paniek als ik mijn ontbijtshake met melk in plaats van water dronk. Dat was voor mij het teken dat dit zo niet ging. Ik gooide mijn eetpatroon om en ging naar 2000kcal, at echt gezond en minderde het sporten na 2/3 keer per week. Ik voelde me vele malen beter, en bleef ook afvallen, maar dat werd steeds meer bijzaak. Ik zat inmiddels al ver onder mijn initiële streefgewicht, en was een paar kilo van een 'gezond' bmi verwijderd.
En toen kwamen de feestdagen. Hoewel ik amper ben aangekomen, merk ik dat sindsdien mijn eten toch weer een fixatie begint te worden. En ik wil het niet! Ik wil net als de vorige keer het roer omgooien, me niet laten leiden door de weegschaal, maar het lukt me niet. Ik heb sinds kort weer psychische hulp, en ik heb vorige week aan haar toegegeven dat dit problematisch is - dat voelde als een enorme win en opluchting. Maar wat nu? Hoe maak ik die shift weer? Hoe raak ik die obsessie kwijt? Ik wil niet dat dit ongezond wordt (wat het natuurlijk al is) en ik er nog verder in wegzak, maar ben ook doodsbang om weer aan te komen.
Ik hoop vooral dat er mensen zijn die tips hebben om me te helpen die mentale 'shift' weer te maken. Ik ga zelf bijvoorbeeld al niet meer sporten, omdat ik merk dat het triggerend werkt, maar daar kan ik me dan ook weer schuldig over voelen.
zondag 23 januari 2022 om 15:14
Focus je vooral op de psychische hulp irl die je gelukkig al hebt!
Ik ging veel online opzoeken over eetstoornissen, en ook als het ‘helpende’ sites waren, het was alleen maar triggerend en bevestigend. Ook Instagram had ik nóóit op moeten zoeken, daar heb ik echt spijt van. Lotgenotencontact lijkt leuk en kan tot op zekere hoogte helpend zijn, maar bij eetstoornissen komt ook veel vergelijken met elkaar en competitie kijken, en dat is echt desastreus.
Sterkte!
Ik ging veel online opzoeken over eetstoornissen, en ook als het ‘helpende’ sites waren, het was alleen maar triggerend en bevestigend. Ook Instagram had ik nóóit op moeten zoeken, daar heb ik echt spijt van. Lotgenotencontact lijkt leuk en kan tot op zekere hoogte helpend zijn, maar bij eetstoornissen komt ook veel vergelijken met elkaar en competitie kijken, en dat is echt desastreus.
Sterkte!
zondag 23 januari 2022 om 15:23
Ik heb ook zo'n trigger van plotselinge hevige stress maar dat gaat over iets heel anders.
Ineens lig ik dan wakker en de woedende gedachten tuimelen over elkaar.
Ik mijd de gedachte tegenwoordig dus gewoon omdat het nergens goed voor is.
Ik denk dat je je moet focussen op de dingen van vandaag en niet op iets in de toekomst zoals je slanke lijn.
Een mentale "shift" krijg je niet door die met al je kracht te willen. Dan heb je toevallig ook nog precies zoveel succes nodig als waar jouw hoofd genoegen mee neemt. Zodra het tegenvalt - en het kan door allerlei redenen tegenvallen - is het weer afgelopen met die shift en dan zit je weer daarmee.
Iets zegt me dat je niet snel genoegen met een bepaald resultaat neemt. De meesten zullen een gat in de lucht springen en meteen een feestdiner bestellen als ze 25 kg zouden zijn afgevallen. Maar jij gaat dan somberen om iets.
Ineens lig ik dan wakker en de woedende gedachten tuimelen over elkaar.
Ik mijd de gedachte tegenwoordig dus gewoon omdat het nergens goed voor is.
Ik denk dat je je moet focussen op de dingen van vandaag en niet op iets in de toekomst zoals je slanke lijn.
Een mentale "shift" krijg je niet door die met al je kracht te willen. Dan heb je toevallig ook nog precies zoveel succes nodig als waar jouw hoofd genoegen mee neemt. Zodra het tegenvalt - en het kan door allerlei redenen tegenvallen - is het weer afgelopen met die shift en dan zit je weer daarmee.
Iets zegt me dat je niet snel genoegen met een bepaald resultaat neemt. De meesten zullen een gat in de lucht springen en meteen een feestdiner bestellen als ze 25 kg zouden zijn afgevallen. Maar jij gaat dan somberen om iets.
tv-icoon wijzigde dit bericht op 23-01-2022 15:49
68.10% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
zondag 23 januari 2022 om 16:16
Ik vind dat je het in het verleden al heel goed hebt aangepakt door rigoreus een gezond voedingspatroon op te pakken (2,000 kcal) en te minderen met sporten. Een eetstoornis is enorm tricky, en voor je het weet zit je er tot je nek in.
Mijn advies zou zijn, doe wat je voorheen deed: een gezond en volwaardig dagmenu volgen en minder sporten. Juist om die eetstoornis de nek om te draaien. En dat voelt waarschijnlijk heel kut in het begin, maar je lichaam zal je er dankbaar voor zijn.
Bovendien zorgt een kcal-tekort ook voor een mentale shift; je gaat automatisch meer denken aan eten, en wakkert zo als het ware je eetstoornis nog eens extra aan. Een lichaam dat goed gevoed is zorgt ook voor een heldere geest, waardoor je je weer beter kunt wapenen tegen eventuele eetgestoorde gedachtes.
Ik weet hoe het voelt; heb zelf ook een eetstoornis die af en toe nog flink loopt te schreeuwen, maar juist het tegenovergestelde doen van wat de eetstoornis wil is vaak het beste medicijn.
Mijn advies zou zijn, doe wat je voorheen deed: een gezond en volwaardig dagmenu volgen en minder sporten. Juist om die eetstoornis de nek om te draaien. En dat voelt waarschijnlijk heel kut in het begin, maar je lichaam zal je er dankbaar voor zijn.
Bovendien zorgt een kcal-tekort ook voor een mentale shift; je gaat automatisch meer denken aan eten, en wakkert zo als het ware je eetstoornis nog eens extra aan. Een lichaam dat goed gevoed is zorgt ook voor een heldere geest, waardoor je je weer beter kunt wapenen tegen eventuele eetgestoorde gedachtes.
Ik weet hoe het voelt; heb zelf ook een eetstoornis die af en toe nog flink loopt te schreeuwen, maar juist het tegenovergestelde doen van wat de eetstoornis wil is vaak het beste medicijn.
zondag 23 januari 2022 om 17:01
Wat voor psychische hulp heb je?
Mijn ervaring is dat specifieke en gerichte hulp noodzaak is.
Een gesprek met een psycholoog niet gespecialiseerd in eetstoornis is prima om de wachtlijst te overbruggen, maar bied niet de oplossing die jij zoekt en nodig hebt mbt die eetstoornis.
Je zit nu nog vrijwel aan de kop van dat proces. Dat is heel goed en maakt dat kans op genezen groter is. Je bent je bewust van je probleem, je wilt gezond worden. Dat zijn twee noodzakelijkheden om hier bovenop te komen.
Ik ben eerlijk gezegd mega trots op je dat je dit in de gate hebt, het patroon doorziet en het een halt wil toeroepen. Heb je zelf ook in de gate dat dit zo is?
Mijn ervaring is dat specifieke en gerichte hulp noodzaak is.
Een gesprek met een psycholoog niet gespecialiseerd in eetstoornis is prima om de wachtlijst te overbruggen, maar bied niet de oplossing die jij zoekt en nodig hebt mbt die eetstoornis.
Je zit nu nog vrijwel aan de kop van dat proces. Dat is heel goed en maakt dat kans op genezen groter is. Je bent je bewust van je probleem, je wilt gezond worden. Dat zijn twee noodzakelijkheden om hier bovenop te komen.
Ik ben eerlijk gezegd mega trots op je dat je dit in de gate hebt, het patroon doorziet en het een halt wil toeroepen. Heb je zelf ook in de gate dat dit zo is?
zondag 23 januari 2022 om 18:05
Een tip voor een (ander) dieet is in deze onverstandig.
Deze TO is niet gebaat met tips inzake diëten. Deze TO is gebaat met gerichte hulp, en dat gezonde eetpatroon komt vervolgens vanzelf, ook weer met behulp van gespecialiseerde en gerichte interventie.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 23-01-2022 20:56
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
33.33% gewijzigd
zondag 23 januari 2022 om 18:40
Ttroeteltje schreef: ↑23-01-2022 18:05Een tip voor een (ander) dieet is in deze onverstandig.
Deze TO is niet gebaat met tips inzake diëten. Deze TO is gebaat met gerichte hulp, en dat gezonde eetpatroon komt vervolgens vanzelf, ook weer met behulp van gespecialiseerde en gerichte interventie.
Inderdaad, vooral níet gaan vlooien met diëten en bepaalde voedingsmiddelen of macro’s weglaten. Dan liever nog naar een diëtist gespecialiseerd in eetstoornissen zodat die een oogje in het zeil kan houden bij een volwaardig voedingspatroon.
maandag 24 januari 2022 om 14:45
Dank voor alle adviezen en inzichten! Ik ga proberen voor nu wat meer uit mijn hoofd te komen en zal dit zeker deze week verder met mijn psycholoog bespreken (die ik dus niet per se heb ivm mijn verstoorde eetpatroon).
@Ttroeteltje, superlief je woorden, dankjewel, doet me echt goed!
@Softijsje, dankjewel, je doet me inzien dat het inderdaad een vicieuze cirkel is die ik moet doorbreken.
@Ttroeteltje, superlief je woorden, dankjewel, doet me echt goed!
@Softijsje, dankjewel, je doet me inzien dat het inderdaad een vicieuze cirkel is die ik moet doorbreken.
maandag 24 januari 2022 om 19:41
reysin schreef: ↑24-01-2022 14:45Dank voor alle adviezen en inzichten! Ik ga proberen voor nu wat meer uit mijn hoofd te komen en zal dit zeker deze week verder met mijn psycholoog bespreken (die ik dus niet per se heb ivm mijn verstoorde eetpatroon).
@Ttroeteltje, superlief je woorden, dankjewel, doet me echt goed!
@Softijsje, dankjewel, je doet me inzien dat het inderdaad een vicieuze cirkel is die ik moet doorbreken.
Weetje uiteindelijk is je verstoorde eten alleen een uiting van iets wat dieper zit. En natuurlijk hebben therapeuten gespecialiseerd in eetstoornissen veel kennis, kunde en ervaring, maar het is geen must. En zeker als je al wat ouder bent en zoals jij al best veel inzicht in je eigen doen en laten hebt, is het gewoon zaak om aan die onderliggende zaken te werken zodat je de eetstoornis niet meer nodig hebt.
Je eigen psycholoog kan altijd opschalen in zorg als hij/ zij denkt dat dat nodig is.
(Het is trouwens ook nog verrekte lastig om bij een gespecialiseerde kliniek in behandeling te komen als je al ergens in behandeling bent voor iets anders, en een eetstoornis niet je primaire diagnose/ probleem is).
