Psyche
alle pijlers
Ik heb het gevoel dat ik stil sta...
donderdag 8 maart 2018 om 20:46
Hi allemaal,
De laatste tijd ben ik in de war. Ik heb een tijdje geleden in een topic verteld dat ik me weleens eenzaam voel. Ik merk dat dat gevoel me de laatste tijd een beetje overschaduwd. Daarnaast stel ik mezelf steeds vragen, vragen die ik eigenlijk niet goed kan beantwoorden.
Eind 2016 heb ik een 8-jarige (eerste) relatie beëindigd. Het gevoel was op van mijn kant. Dacht ik, denk ik... Ik ben er nooit heel rouwig om geweest achteraf. Ik denk dat dat al wel genoeg zegt. Ik had het niet slecht voor elkaar, maar misschien was dat juist wel de oorzaak dat ik er na 8 jaar toch een punt achter heb gezet (we hadden geen downs, maar ook geen ups). Maar goed, dat is inmiddels alweer zo'n 1,5 jaar geleden... Hij heeft inmiddels een nieuwe vriendin, wat ik hem ook wel gun, maar wat er sinds een tijdje voor zorgt dat ik geregeld aan hem terug denk (niet dat ik terug wil, maar hij popt toch geregeld in mijn hoofd op). De laatste weken komt hij ook steeds voorbij in mijn dromen. Nu weet ik dat dat eigenlijk vrij weinig zegt, maar ik ga mezelf daardoor van alles afvragen. Vermoeiend...
Ik heb me langere tijd ontzettend gelukkig gevoeld. Ik was trots op mijn beslissing om deze relatie te beëindigen, omdat het een ontzettend grote knoop was die ik door moest hakken. Mede door invloeden van buitenaf: "wat zullen anderen wel niet denken? Hij is zo goed voor mij" etc. Daarom heb ik me eigenlijk heel lang na het beëindigen goed gevoeld (en ik mag nog niet klagen, want ik vind het oprecht knap van mezelf dat ik in het diepe ben gesprongen).
Momenteel ben ik niet aan het daten. Ik val best wel terug op mijn familie (zussen) met wie ik een goede en fijne klik heb. Daarnaast heb ik ook wat vriendinnen met wie ik ontzettend fijn kan praten, maar er knaagt iets... Afgelopen week sprak ik met 2 vriendinnen af en zij zijn allebei kortgeleden verhuisd (wat ik ontzettend leuk voor ze vind!) en zo spraken ze ook over bepaalde praktische zaken in het huis met het oog op evt. kinderen krijgen in de toekomst. Hoe ontzettend ik ze het gun, er knapte iets in mij. Ik voel me compleet nutteloos.
Wat heb ik nou? Ik ben 25 jaar. Ik heb echt wel een pracht van een baan, maar de stappen die de meesten van mijn leeftijd zetten, die zet ik niet (en dat vond ik eerder helemaal prima). En dat is het ontzettend rare: ik voel de behoefte niet om te daten. Ik vind het goed zoals het is, maar ergens beangstigd het mij dat ik die behoefte niet heb. Want dat hoort toch wel een beetje als je 25 bent? Ben ik dan een suffe muts waarvan het leven stilstaat omdat ze op haar 25ste nog lekker wil stappen en er een feestje van wil maken? Ik heb het gevoel dat ik achterloop. Dit gevoel heb ik al wel langer, maar ik heb hier sinds kort echt wel last van.
Daarnaast merk ik dat ik niemand heb met wie ik dit gevoel kan delen. Iemand die ook niet zozeer bezig is met daten, iemand op hetzelfde level. Iemand die ook nog lekker wil stappen..Mijn vriendinnen zijn echt toppers, begrijp me niet verkeerd, maar in zo'n totaal andere fase en ik mis daarin soms iemand die hetzelfde in het leven staat als wat ik doe op dit moment. Om hieraan te ontvluchten wil ik absoluut niet gaan daten, want ik vind niet dat mijn geluk daarvan afhangt. Maar ik zit wel met allerlei tegenstrijdigheden in mijn hoofd.
Ik hoop ergens dat iemand zich hier gewoon in herkend (dan voel ik me enigszins een beetje gerust, dat ik niet de 'enige' ben)...
Ik hoop trouwens ook niet dat dit topic verkeerd wordt geïnterpreteerd. Dat ik een ondankbaar persoon ben, want ik waardeer mijn vriendinnen en ik ben oke met het vrijgezel zijn, maar ik voel gewoon ontzettende tegenstrijdigheden...
Nouja, in ieder geval al fijn dat ik het van me af heb kunnen typen..
De laatste tijd ben ik in de war. Ik heb een tijdje geleden in een topic verteld dat ik me weleens eenzaam voel. Ik merk dat dat gevoel me de laatste tijd een beetje overschaduwd. Daarnaast stel ik mezelf steeds vragen, vragen die ik eigenlijk niet goed kan beantwoorden.
Eind 2016 heb ik een 8-jarige (eerste) relatie beëindigd. Het gevoel was op van mijn kant. Dacht ik, denk ik... Ik ben er nooit heel rouwig om geweest achteraf. Ik denk dat dat al wel genoeg zegt. Ik had het niet slecht voor elkaar, maar misschien was dat juist wel de oorzaak dat ik er na 8 jaar toch een punt achter heb gezet (we hadden geen downs, maar ook geen ups). Maar goed, dat is inmiddels alweer zo'n 1,5 jaar geleden... Hij heeft inmiddels een nieuwe vriendin, wat ik hem ook wel gun, maar wat er sinds een tijdje voor zorgt dat ik geregeld aan hem terug denk (niet dat ik terug wil, maar hij popt toch geregeld in mijn hoofd op). De laatste weken komt hij ook steeds voorbij in mijn dromen. Nu weet ik dat dat eigenlijk vrij weinig zegt, maar ik ga mezelf daardoor van alles afvragen. Vermoeiend...
Ik heb me langere tijd ontzettend gelukkig gevoeld. Ik was trots op mijn beslissing om deze relatie te beëindigen, omdat het een ontzettend grote knoop was die ik door moest hakken. Mede door invloeden van buitenaf: "wat zullen anderen wel niet denken? Hij is zo goed voor mij" etc. Daarom heb ik me eigenlijk heel lang na het beëindigen goed gevoeld (en ik mag nog niet klagen, want ik vind het oprecht knap van mezelf dat ik in het diepe ben gesprongen).
Momenteel ben ik niet aan het daten. Ik val best wel terug op mijn familie (zussen) met wie ik een goede en fijne klik heb. Daarnaast heb ik ook wat vriendinnen met wie ik ontzettend fijn kan praten, maar er knaagt iets... Afgelopen week sprak ik met 2 vriendinnen af en zij zijn allebei kortgeleden verhuisd (wat ik ontzettend leuk voor ze vind!) en zo spraken ze ook over bepaalde praktische zaken in het huis met het oog op evt. kinderen krijgen in de toekomst. Hoe ontzettend ik ze het gun, er knapte iets in mij. Ik voel me compleet nutteloos.
Wat heb ik nou? Ik ben 25 jaar. Ik heb echt wel een pracht van een baan, maar de stappen die de meesten van mijn leeftijd zetten, die zet ik niet (en dat vond ik eerder helemaal prima). En dat is het ontzettend rare: ik voel de behoefte niet om te daten. Ik vind het goed zoals het is, maar ergens beangstigd het mij dat ik die behoefte niet heb. Want dat hoort toch wel een beetje als je 25 bent? Ben ik dan een suffe muts waarvan het leven stilstaat omdat ze op haar 25ste nog lekker wil stappen en er een feestje van wil maken? Ik heb het gevoel dat ik achterloop. Dit gevoel heb ik al wel langer, maar ik heb hier sinds kort echt wel last van.
Daarnaast merk ik dat ik niemand heb met wie ik dit gevoel kan delen. Iemand die ook niet zozeer bezig is met daten, iemand op hetzelfde level. Iemand die ook nog lekker wil stappen..Mijn vriendinnen zijn echt toppers, begrijp me niet verkeerd, maar in zo'n totaal andere fase en ik mis daarin soms iemand die hetzelfde in het leven staat als wat ik doe op dit moment. Om hieraan te ontvluchten wil ik absoluut niet gaan daten, want ik vind niet dat mijn geluk daarvan afhangt. Maar ik zit wel met allerlei tegenstrijdigheden in mijn hoofd.
Ik hoop ergens dat iemand zich hier gewoon in herkend (dan voel ik me enigszins een beetje gerust, dat ik niet de 'enige' ben)...
Ik hoop trouwens ook niet dat dit topic verkeerd wordt geïnterpreteerd. Dat ik een ondankbaar persoon ben, want ik waardeer mijn vriendinnen en ik ben oke met het vrijgezel zijn, maar ik voel gewoon ontzettende tegenstrijdigheden...
Nouja, in ieder geval al fijn dat ik het van me af heb kunnen typen..
anoniem_353679 wijzigde dit bericht op 08-03-2018 21:28
0.53% gewijzigd
donderdag 8 maart 2018 om 21:06
Ik denk dat iedereen dit gevoel wel eens een tijdje heeft. Mijn advies aan je is om dit gevoel er gewoon te laten zijn en niet te veel gaan analyseren. Blijf de dingen doen die bij jou passen en ga niet daten als je daar geen goed gevoel bij hebt. Er breekt vanzelf weer een andere tijd aan met een ander gevoel. Het zou alleen een beetje jammer zijn als je dan 'vastzit' aan allerlei dingen die je in deze fase hebt gedaan, maar waar je zelf niet blij mee bent.
donderdag 8 maart 2018 om 21:14
Ik ben 33 en ook pas sinds 4 jaar gesetteld! Geen stapper maar ook geen dater.. een lange relatie gehad voor de huidige en daarna gewoon even rust en uitzoeken wie ik ben en wat ik wil. En mede door deze periode weet ik precies wie ik ben en wat ik wil! En ik heb het ook. Geen haast meid 
je hebt volgens mij precies de juiste, volgroeide leeftijd (hersensgewijs) om je toekomst te gaan bekijken en daar naartoe te werken.
En terwijl je dat allemaal doet; vergeet niet te genieten!! Dat onbestemde gevoel hoort denk ik bij een soort tussenfase en ik denk dat zo’n fase wel hoort bij het volwassen worden. Ik denk dat acceptatie van deze fase veel onrust weg gaat nemen!
je hebt volgens mij precies de juiste, volgroeide leeftijd (hersensgewijs) om je toekomst te gaan bekijken en daar naartoe te werken. En terwijl je dat allemaal doet; vergeet niet te genieten!! Dat onbestemde gevoel hoort denk ik bij een soort tussenfase en ik denk dat zo’n fase wel hoort bij het volwassen worden. Ik denk dat acceptatie van deze fase veel onrust weg gaat nemen!
donderdag 8 maart 2018 om 21:38
Joh dat huisje, boompje, beestje komt vanzelf wel! Je bent hartstikke jong, geniet van je vrijheid! Echt, het is geen wedstrijd. Ga reizen, sporten, carrière maken, hobbieën... Wat dan ook. Later als je leven vol zit met verantwoordelijkheden en je amper meer tijd hebt voor jezelf hebt, kijk je met weemoed terug op deze periode.
donderdag 8 maart 2018 om 21:53
Ken je de uitspraak 'comparison is the thief of joy'?
Je hebt geen probleem. Je staat zeer waarschijnlijk niet stil, want nog jong en bezig jezelf en de wereld te leren kennen. Jij voelt je een suffe muts omdat je nog wilt stappen? Ik durf te wedden dat jouw settelende vriendinnen af en toe precies dezelfde onzekerheid hebben over hun eigen leven.
Ik denk niet dat je gevoelens raar zijn. Maar je kunt ze wel te veel aandacht geven waardoor ze je negatief kunnen beïnvloeden. En dat zou zonde zijn aangezien er niets raars aan jou is. In elk geval niet voor zover je beschreven hebt.
Je hebt geen probleem. Je staat zeer waarschijnlijk niet stil, want nog jong en bezig jezelf en de wereld te leren kennen. Jij voelt je een suffe muts omdat je nog wilt stappen? Ik durf te wedden dat jouw settelende vriendinnen af en toe precies dezelfde onzekerheid hebben over hun eigen leven.
Ik denk niet dat je gevoelens raar zijn. Maar je kunt ze wel te veel aandacht geven waardoor ze je negatief kunnen beïnvloeden. En dat zou zonde zijn aangezien er niets raars aan jou is. In elk geval niet voor zover je beschreven hebt.
What a nuanced anxiety
donderdag 8 maart 2018 om 22:14
Naast je baan ben je ongebonden.
Wat biedt dit jou aan tijd en mogelijkheden?
Tijd voor vriewilligerswerk (zingeving)
Een cursus of opleiding die je nog graag wil doen.
Jezelf verder ontwikkelen in een hobby?
Nieuwe uitdaging aangaan qua sport.
Of een van deze dingen terwijl je op reis bent?
Er is zoveel meer waar je nu de tijd en ruimte voor hebt. Geniet ervan. Ook aan deze tijd zonder al te veel verplichtingen zul je eens terugdenken.
Wat biedt dit jou aan tijd en mogelijkheden?
Tijd voor vriewilligerswerk (zingeving)
Een cursus of opleiding die je nog graag wil doen.
Jezelf verder ontwikkelen in een hobby?
Nieuwe uitdaging aangaan qua sport.
Of een van deze dingen terwijl je op reis bent?
Er is zoveel meer waar je nu de tijd en ruimte voor hebt. Geniet ervan. Ook aan deze tijd zonder al te veel verplichtingen zul je eens terugdenken.
donderdag 8 maart 2018 om 22:50
Herkenbaar hoor, ik denk dat velen zo'n fase hebben dat iedereen om je heen een andere koers lijken te varen dan jij. Ik vind je echt sterk want ik heb de indruk dat je echt voor jezelf kiest en beslissingen maakt die tegen het algemene geaccepteerde idee ingaan zeg maar.
Ik heb dat ook altijd gehad, alles net iets anders dan de rest om me heen. Een paar jaar geleden begon iedereen om me heen ineens huizen te kopen, te settelen, kinderen, en ik had net weer de zoveelste relatie verbroken. Daardoor voelde ik me af en toe ook eenzaam en een vreemde eend want iedereen leek verder te gaan, een leven op te bouwen. Maar ik ben blij dat ik toch mijn eigen gevoel heb gevolgd want ik heb wel ontzettend veel gedaan met en dat had ik niet willen missen. Had ik hetzelfde pad gevolgd als mijn vrienden was ik ook op mijn 25e gesetteld en had ik nu een eigen huis gehad en had ik al die toffe dingen niet kunnen doen. Ben nu bijna 30 en heb nu pas iets echt serieus met iemand waarmee ik het huisje boompje beestje een beetje voor me zie, maar dit is een man die hetzelfde in het leven staat als ik (niet teveel vast, lekker samen reizen en in andere landen wonen. Iedereen verklaart me weer voor gek maar ik heb daar echt schijt aan inmiddels).
Volg je eigen gevoel en doe waar jij gelukkig van wordt en niet wat je denkt dat er van je verwacht wordt!
Ik heb dat ook altijd gehad, alles net iets anders dan de rest om me heen. Een paar jaar geleden begon iedereen om me heen ineens huizen te kopen, te settelen, kinderen, en ik had net weer de zoveelste relatie verbroken. Daardoor voelde ik me af en toe ook eenzaam en een vreemde eend want iedereen leek verder te gaan, een leven op te bouwen. Maar ik ben blij dat ik toch mijn eigen gevoel heb gevolgd want ik heb wel ontzettend veel gedaan met en dat had ik niet willen missen. Had ik hetzelfde pad gevolgd als mijn vrienden was ik ook op mijn 25e gesetteld en had ik nu een eigen huis gehad en had ik al die toffe dingen niet kunnen doen. Ben nu bijna 30 en heb nu pas iets echt serieus met iemand waarmee ik het huisje boompje beestje een beetje voor me zie, maar dit is een man die hetzelfde in het leven staat als ik (niet teveel vast, lekker samen reizen en in andere landen wonen. Iedereen verklaart me weer voor gek maar ik heb daar echt schijt aan inmiddels).
Volg je eigen gevoel en doe waar jij gelukkig van wordt en niet wat je denkt dat er van je verwacht wordt!
donderdag 8 maart 2018 om 23:02
Herkenbaar!
Om me heen veel meiden met een vaste relatie, die flink aan het settelen zijn.
Ik kan niet meer over alles mee praten, dat is jammer. Toch zorgen we dat we zeker nog gemeenschappelijke onderwerpen hebben om over te praten en is er wederzijdse interesse.
Een relatie lijkt me weer heel fijn na een tijd single te zijn geweest. Ik zeg daarbij wel altijd: ik heb niemand nodig (in de zin van: moet iemand hebben anders ben ik zo alleen).
Precies wat iedereen hier zegt: ga lekker je eigen ding doen! Vooral wanneer het kan (financieel). Je kunt ook op zoek gaan naar gelijkgestemde. Een leuke single vakantie, leuke hobby. Er zijn zelfs sites voor mensen die anderen mensen zoeken om wat leuks te doen.
Betreft mijn huidige netwerk: ik laat hen wel altijd weten in welk feestje ik geïnteresseerd ben. Mogelijk zijn er mensen in je eigen netwerk die nog wel eens zin hebben in een feestje, ze moeten misschien een beetje geprikkeld worden.
Om me heen veel meiden met een vaste relatie, die flink aan het settelen zijn.
Ik kan niet meer over alles mee praten, dat is jammer. Toch zorgen we dat we zeker nog gemeenschappelijke onderwerpen hebben om over te praten en is er wederzijdse interesse.
Een relatie lijkt me weer heel fijn na een tijd single te zijn geweest. Ik zeg daarbij wel altijd: ik heb niemand nodig (in de zin van: moet iemand hebben anders ben ik zo alleen).
Precies wat iedereen hier zegt: ga lekker je eigen ding doen! Vooral wanneer het kan (financieel). Je kunt ook op zoek gaan naar gelijkgestemde. Een leuke single vakantie, leuke hobby. Er zijn zelfs sites voor mensen die anderen mensen zoeken om wat leuks te doen.
Betreft mijn huidige netwerk: ik laat hen wel altijd weten in welk feestje ik geïnteresseerd ben. Mogelijk zijn er mensen in je eigen netwerk die nog wel eens zin hebben in een feestje, ze moeten misschien een beetje geprikkeld worden
.
vrijdag 9 maart 2018 om 08:29
Ik moet zeggen dat ik mijn tijd ook echt wel anders probeer in te delen. Ik ben begonnen met sporten (nu eerst met een personal coach, omdat ik wil afvallen) en hardlopen. Over 2 weken ga ik beginnen aan een opleiding die mij aangeboden is via mijn werkgever waar ik ook ontzettend naar uit kijk.
Ik heb dit afgelopen week met mijn vriendinnen besproken en daarbij ook aangegeven dat ze gewoon moeten blijven vertellen wat betreft hun plannen, maar dat het door mijzelf komt dat ik me zo voel en absoluut niet door hun. Toen spraken we er dus over hoe ik mij voelde en toen zeiden ze juist dat ze zoveel ontzag voor mij hadden met de stappen die ik had gezet. Het voelt alleen alsof het de ‘verkeerde’ stappen zijn voor iemand van mijn leeftijd... (dus: samenwonen, kinderen etc. i.p.v. relatie beëindigen, studeren, feesten). Maargoed, dat was dus wel weer prettig om te horen. Ik dring mezelf gewoon op met dat beeld, denk ik...
Ik heb dit afgelopen week met mijn vriendinnen besproken en daarbij ook aangegeven dat ze gewoon moeten blijven vertellen wat betreft hun plannen, maar dat het door mijzelf komt dat ik me zo voel en absoluut niet door hun. Toen spraken we er dus over hoe ik mij voelde en toen zeiden ze juist dat ze zoveel ontzag voor mij hadden met de stappen die ik had gezet. Het voelt alleen alsof het de ‘verkeerde’ stappen zijn voor iemand van mijn leeftijd... (dus: samenwonen, kinderen etc. i.p.v. relatie beëindigen, studeren, feesten). Maargoed, dat was dus wel weer prettig om te horen. Ik dring mezelf gewoon op met dat beeld, denk ik...
