Ik heb K

Heel veel sterkte voor jou en je gezin.

Sterkte

Dat vind ik een heel normale primaire reactie, zowel van je kind als van jou, op zulk heftig nieuws. Eén advies: noem het geen "k", maar gewoon kanker. Ik weet niet hoe je het thuis noemt, maar het beestje niet bij de naam noemen is net zo goed vluchtgedrag.



Geef het even tijd om het nieuws te laten bezinken. Wacht even tot jd weet wat het behandelplan wordt en tot ze gestart zijn. Dan gaat de ergste stress misschien al liggen. Chemo is bijvoorbeeld tegenwoordig minder heftig dan vroeger, heb ik begrepen. En anders kun je psychische hulp inschakelen. Als je googlet op psychische hulp kanker vind je een heleboel organisaties waar je laagdrempelig steun kunt krijgen, ook voor je kinderen. Ipso is de overkoepelende organisatie, als ik het goed onthouden heb. (www.ipso.nl daar kun je dan zoeken naar een inloophuis in jouw buurt)



Heb je www.kanker.nl al ontdekt? Daar vind je betrouwbare info over alle soorten kanker.



Veel sterkte en nogmaal: gun jezelf en je kinderen even tijd en ruimte om dit op jullie eigen manier om te verwerken. En accepteer misschien ook dat je kind nu júist niet bij jou terecht wil, dus vraag aan hem of er iemand is bij wie hij wel terecht kan en zo niet: help hem met het vinden van iemand. Dat kan familie zijn, iemand van zijn werk of school, de huisarts of dus psychische ondersteuning speciaal voor mensen met een ouder met kanker.



Veel sterkte, het is een rot-diagnose!

Als eerste een dikke



Ik denk dat je jongste bang is. Kanker staat voor veel mensen gelijk aan dood gaan. Je zegt het zelf al, veel mensen verloren aan die rotziekte.



Twee jaar geleden stond ik er ook zo voor, hoewel ik wel een partner heb. Maar ook een puber van toen 14 die zich geen raad wist en ook niet wist hoe erover te praten. Mede ook door wat ik al schreef, teveel mensen al verloren. Zelfs in de week van mijn diagnose overleed een goede kennis, tevens de moeder van een maatje van zoon.

Ander punt was dat hij ons niet met zijn angsten wilde lastig vallen zei hij later. Heel dubbel voor een kind.



Probeer hem niet te dwingen om te praten, dat werkt niet. Vanuit onze eigen situatie kan ik zeggen dat wat Beeldig schrijft idd klopt. Geef het even de tijd.



Verder kan ik me in alles wat Beeldig schrijft goed vinden.



Veel sterkte, het ís gewoon ook moeilijk.

Ja, dat was bij mijn kind ook de eerste reactie: dat ik nu dood zou gaan. Aan kanker ga je immers dood. Dat denkt niet alleen mijn kind, ook alle andere mensen vragen dat als eerste. (Omkleed natuurlijk, als in "is het te behandelen?" En "ben je er op tijd bij?")



Nu ik begonnen ben met de chemo komt de nieuwe lading vooringenomen standpunten: dat ik volcontinue leeg loop aan alle kanten en me vast wel héél beroerd voel. Terwijl ik op alle sites met betrouwbare informatie lees dat dat tegenwoordig sowieso al minder vaak voorkomt en ik dan ook nog eens het geluk heb dat ik een "milde" kuur krijg. Maar in het hoofd van een kind zitten ook dat soort ideeën. Mijn kind had me al volledig afgescheven voor de duur van de chemokuur.



Wat hier ook heeft geholpen, is juist voorbeelden zoeken van mensen die kanker gehad hebben en die al jaren lang gewoon weer vrolijk door leven. Dat kunnen mensen uit jullie eigen omgeving zijn, maar ook mensen uit het nieuws of uit de bladen. Sonja Barend heeft drie keer kanker gehad, las ik recent, er zijn diverse sporters die kanker hebben gehad en die nu weer topsporter zijn! (Sonja Barend zegt jouw kind natuurlijk niets, maar ik vond het heel erg hoopgevend dat ze nu al zo oud is!)



Probeer je kinderen even een iets breder denkkader te geven dan "van kanker ga je dood" en dan "van chemokuren word je een kotsend kasplantje".

En wéér eens met Beeldig.

Je zoon heeft wat tijd nodig. Het is nogal wat om te horen dat je ouder kanker heeft. (Noem het ook gewoon zo, hoe lastig dat ook is) Dat koppie maakt overuren. Omdat zoals de dames hierboven al schrijven, kanker betekent of dood, of doodziek van de chemotherapie. Geef hem de ruimte en laat hem weten dat je er voor hem bent. Ook als jij op je zieks zou zijn...dan mag hij met zijn verdriet bij je komen. Dit soort dingen terloops laten vallen tijdens gesprekken en verder zou ik hem hierin de ruimte geven zelf bij je te komen. Hij komt vanzelf wel. Het is nog zo enorm vers. Denk dat ik (als dertiger) ook even de ruimte nodig heb om dit te kunnen verwerken. En dan heb ik het zelf ook gehad...

Wat ik vooral zag was dat mensen heel overstuur waren op sommige momenten maar het niet wilde uiten omdat ze me daar niet mee wilde belasten. Wat ik echt heel rot vond. Dat heb ik ook uitgesproken en daarna was het voor iedereen een stukje prettiger. Wat ik bij directe familie bemerkte was dat ze hun ei ook kwijt konden bij een goede vriend(in) of partner. Zoon bespreekt het misschien al wel met een vriend.



Verder en heel veel sterkte de komende tijd en zeker vandaag!

quote:Grobbekuiken schreef op 14 maart 2017 @ 09:43:

En wéér eens met Beeldig. Plus tweeeeej!

Goed dat je school hebt ingeschakeld, ik heb dat toen ook gedaan. Mocht er gedragsverandering zijn kunnen zij meteen ingrijpen.



Ze beginnen gelukkig al snel met de behandeling.

Ik weet niet hoe dat met het spoelen gaat, maar ik weet nog dat als ik een chemo had gehad ik me de eerste 2 dagen prima voelde, er een paar dagen algehele malaise volgde en vervolgens ging het weer prima. Hoop dat het voor jou ook niet erger is dan dat.



V.w.b. een evt. erectiestoornis. Tuurlijk doet dat wat met je als man. Heel fijn te lezen dat dat niet aan de orde is bij je.



Je sociale leven hoeft ook niet groot te zijn, als het maar wel echt is en jij dus ook met je zorgen bij mensen terecht kan. Mocht je nou toch denken dat je meer dan dat nodig hebt, meteen in het z.h. naar een gespecialiseerde maatschappelijk werker vragen.

En verder ben je hier natuurlijk welkom om te schrijven.

Er loop een topic over borstkanker die allang niet meer alleen over b.k. gaat. Misschien kun je daar je ei kwijt.

Dit is de link naar dat topic.

Brooser, ik ben even aan het lezen, maar ik zie dat ze die spoelingen kunnen doen met chemo, of met een afweer-opwekkend middel (BCG)? Weet je welke je krijgt? En een grieperig gevoel, dat heb ik ook als bijwerking, ik dacht van de immuuntherapie die ik voor mijn kanker krijg. Ik heb net mijn tweede kuur gehad en ik voel me de dag erna een beetje grieperig, met af en aan wat verhoging (dan krijg ik het opeens heel warm en even later zakt dat weer af). Rillerig voel ik me verder niet, wel moe. Maar ik vind het prima te doen. Je moet er even rekening mee houden dat je rustig aan doet na de kuur. De eerste keer vond ik het wel spannend, of ik veel bijwerkingen zou krijgen, maar dat viel allemaal wel mee dus. Je kunt het maar het beste gewoon over je heen laten komen. Het is zoals het is en dit is nodig om beter te worden. Even doorbijten en er doorheen maar gewoon, voor de rest zijn het zorgen voor later.

Wel een fijn vooruitzicht dat de functies gewoon behouden blijven. Je blaas blijft ook gewoon zitten, begrijp ik uit de info op www.kanker.nl? Dat zijn wel fijne berichten. Dat kanker zich zomaar ontwikkelt in je lijf is al vervelend genoeg natuurlijk. Ik merk zelf dat alle cosmetische dingen die erbij komen relatief gezien dan wel licht zijn, maar dat ik het ook wel fijn vind dat bij mij het vooruitzicht is dat ik redelijk ongeschonden uit de strijd ga komen.



Goed dat je school hebt ingelicht! Dan kunnen zij ook een oogje in het zeil houden. En het is wel belangrijk voor je jongens dat ze bij iemand terecht kunnen die van de situatie af weet. Had je nog gekeken naar de inloophuizen en verdere ondersteuning op www.ipso.nl? Nu zijn jongens van die leeftijd natuurlijk veel te stoer voor zo'n inloophuis, maar aan de andere kant is het wel fijn dat er mensen zijn die gewoon al weten wat kanker is en hoe zo'n diagnose er in kan hakken en dat je bij die mensen terecht kunt. Er wordt ook individuele ondersteuning aangeboden. Bij het centrum bij mij in de buurt zijn de wachttijden lang, dus wacht niet te lang met inschrijven als je denkt dat er behoefte aan is.



Wat ik hier thuis wel zie, is dat we allemaal weer wat meer ontspannen nu de behandelingen begonnen zijn. Daar hebben we echt naartoe geleefd. In mijn geval gaat het om een voelbare en zichtbare tumor, dus we voelden zelf ook dat de eerste kuur meteen aansloeg. Dat zal bij jou anders zijn, maar ook zien dat de bijwerkingen meevallen kan al grote opluchting geven.



Grobbekuiken heeft de link al gegeven naar het borstkankertopic. Maar mocht dat je een brug te ver zijn, dan kom ik net zo lief hier even kijken hoe het met je gaat. Een groot sociaal netwerk is fijn, maar een goed klein netwerk is net zo goed natuurlijk. Uiteindelijk hoeven er maar één of twee mensen te zijn bij wie je je verhaal kwijt kunt. Als je dat hebt, dan is dat al heel fijn. En anders inderdaad ook zelf even kijken of je meer ondersteuning nodig hebt. Je kunt bij het ziekenhuis aankloppen, bij maatschappelijk werk, maar je kunt ook zelf bij zo'n gespecialiseerd centrum voor psychische ondersteuning bij kanker aankloppen.

Wel fijn dat ze zo snel al kunnen beginnen trouwens! Bij mij zaten er vier weken tussen diagnose en start behandeling, dat waren lange weken. Lekker dat ze meteen zo snel in actie kunnen schieten! Voelt voor jou misschien als een iets te snel rijdende trein, maar aan de andere kant kun je maar beter begonnen zijn. Verwerken kan ook onderweg!

Oké, bij dezen wijs ik Beeldig aan als mijn tekstschrijfster, die zegt steeds wat ik wil zeggen maar dan een stuk beter

Ik aapte gewoon jou na in andere woorden hoor.



En beter blijven we allebei posten, voor als ik wel een keer spugend boven de pot kom te hangen bijvoorbeeld.

quote:_Beeldig_ schreef op 14 maart 2017 @ 17:32:

Ik aapte gewoon jou na in andere woorden hoor.



En beter blijven we allebei posten, voor als ik wel een keer spugend boven de pot kom te hangen bijvoorbeeld.

quote:brooser20 schreef op 14 maart 2017 @ 18:27:

Ik heb echt superveel aan jullie ervaringen. Berichtjes .. lief

Ze beginnen met bcg spoelingen..

En ben superblij maar ook zo onzeker dat ze snel gaan beginnen.. binnen een week uitslag,en al gaan behandelen.. spannend..

Knufff voor jullie



Ik vond de snelheid juist fijn, weinig tijd om te gaan malen want dat gebeurt toch al wel.



Spannend, ja, dat is het. Komt ook omdat je niet goed weet wat het allemaal inhoudt denk ik.



Dikke knuf terug!

Waar ben je onzeker over? Over hoe de behandeling gaat vallen? Over of ze je wel beter kunnen maken of niet? Of gewoon in het algemeen, omdat je zo geschrokken bent dat jouw lichaam in staat is om opeens kankercellen te maken?



Als ik naar mezelf kijk, dan kan ik zeggen dat het allemaal even laten bezinken gewoon tijd nodig heeft. Zo'n snelle behandeling na de diagnose geeft inderdaad weinig tijd om te gaan lopen malen, maar het geeft ook weinig tijd om het te laten bezinken. In dat opzicht was ik wel blij dat het bij mij wat langer duurde, zodat ik de eerste klap kon verwerken voor ik de volgende golf (chemo! eng!) over me heen kreeg. Maar tegelijkertijd kan ik ook zeggen dat de start van de behandeling rust gaf. Nu werd er tenminste wat aan gedaan. Nu zijn we tenminste actief aan de slag om mij beter te maken.

Ik hoop voor jou dat de start van de behandeling ook die rust geeft. Of dat als het eenmaal begonnen is, je je er meer aan over kunt geven. Want dat is het uiteindelijk: je wordt op een trein gezet die al rijdt en nu moet je dus niet aan de rem gaan trekken of tegen de rijrichting in willen gaan rennen, maar nu kun je het beste gewoon op een stoel gaan zitten en je mee laten voeren. Als er eenmaal behandeld wordt, dan wordt dat een stuk concreter, wat ook een soort van houvast geeft.



BCG activeert je afweersysteem, lees ik, net als bij een vaccinatie? (Het is zelfs een vaccinatie, als ik het goed begrepen heb?) Dan snap ik dat grieperige gevoel wel, dat kun je na een vaccinatie ook hebben. Hopelijk gaat het je meevallen!

Sterkte

Wat vreselijk



Hoe oud zijn je kinderen?



Heel veel sterkte!!!

Sterkte Brooser voor jou en je kinderen. Hopelijk slaat de behandeling goed aan.

Lieve brooser wat een schrik voor jou en je kinderen. Wat moet jij veel dragen zeg. Ik ben blij dat hier zo goede tips worden gegeven. Hoe gaat het nu met je jongste?

Ook een van mij. Ik kan mij voorstellen dat je als draagbalk, de sterke man van je gezin, bij het horen van zulk nieuws emotioneel wel wiebelig wordt. Zeker omdat je dit niet kunt delen met je partner.

Veel sterkte, zoek steun bij je omgeving en blijf schrijven zolang dat goed voor je voelt.