Ik kan 'm niet helpen, wie wel?

Hallo wijze Vivaforum-dames! Ik lees al een aardig tijdje mee, maar heb me pas net geregistreerd, dus hallo iedereen... Hopelijk is het niet erg dat ik meteen een help!topic open. Maar misschien heeft iemand hier nuttige tips...



Mijn vriend is een echte leukerd. Gezellig, sociaal, niet te druk en niet te passief in contact (wanneer het er eenmaal is), goed in een heleboel dingen, de hele riedel.

Hij heeft echter een behoorlijk traumatische jeugd achter de rug. Overlijden van een aantal mensen toen hij heel klein was, dat nooit mogen verwerken, (in mijn ogen) gruwelijk emotioneel en fysiek mishandeld en verwaarloosd door zijn (stief)ouders, de hele reutemeteut. En daar is ' ie niet ongeschonden uit gekomen. Hij heeft zo ongeveer geen eigenwaarde. Kan niet praten over hoe hij zich voelt. Als ik boos op hem wordt (wat volgens mij normaal is in een relatie) slaat 'ie dicht. Hij weet niet wat te zeggen, weet niet wat hij voelt, staart alleen in paniek zoals een konijntje naar de koplampen van een auto naar Grote Boze StressEend. irritaties komen er niet uit. Gevolg is dat hij heel slecht slaapt, soms last heeft van hyperventilatie, bij elk klein pijntje denkt dat het iets heeel groots is, daar dan weer niet over praat want het zal wel onzin zijn, en kortom helemaal op is van de stress..

Daarnaast is hij zo bang om ergens in te falen, of afgewezen te worden, of weetikveelwat, dat hij geen afspraken durft te maken met welke instantie dan ook, geen nieuwe sociale contacten aangaat want "ze zullen m wel stom vinden" (zegt ie niet zo letterlijk, komt het wel op neer), en doet dingen niet. Soms maakt hij een plan, zo van "Ja! Vandaag ga ik dit EN dit EN dit EN dit regelen", legt dan heel veel druk op zichzelf, slaat dicht en doet vervolgens helemaal niets meer. En hij voelt zich klo-te hieronder. Hij krijgt er veel lichamelijke klachten door, omdat het allemaal naar binnen slaat, zoals dat heet, en hij is op het moment vooral heel erg verdrietig en boos op zichzelf omdat het allemaal aan hem ligt dat alles niet lukt, dat ie het toch niet kan, en hij zit zo verschrikkelijk klem met zichzelf



Ik probeer hem te steunen, maar de koek begint aan mijn kant ook een beetje op te raken. Ik ben zijn vriendin, niet zijn hulpverlener, ik kan hem helpen en steunen maar daar heeft hij heel duidelijk niet genoeg aan. Hij is inmiddels een paar keer naar een psycholoog geweest die ook van mening is dat een keer in de twee weken gesprekjes voeren waarschijnlijk niet erg veel zoden aan de dijk gaat zetten, ook al werkt mijn vriend er op zijn manier echt hard aan.

Heeft iemand een idee van een intensiever traject waaraan hij zou kunnen beginnen of tips of ideeen of ervaring of wat dan ook? Ik kan een en ander niet goed omschrijven, maar ik ben nu echt niet van een mug een olifant aan het maken. Hij zit echt zo godvergeten klem in zichzelf, het gaat niet goed zo, en ik weet ook echt even niet meer waar het lichtpuntje in de tunnel te zoeken is voor 'm.



Uhm. Sorry voor het lange verhaal.

Youk: Nee, dat hij hier niet snel vanaf zal zijn weet ik wel. Ik verwacht ook niet dat hij een heel ander of perfect persoon wordt, maar dit is gewoon niet leefbaar voor ons alletwee. Hij heeft denk ik wel een goede psycholoog, maar die zegt ook dat er teveel dingen liggen om in individuele gesprekken op te lossen. Dus, vandaar dat ik hier even kwam vragen. Dank je wel voor je bemoedigende woorden

En Ziva: Hee, er zit er eentje hier in de regio! Ik stuur de link zo ff naar m door, dank je voor de tip. Zo te lezen weten zij inderdaad wel ongeveer waar van deze hoed de rand zit.

Ah, mail gaat worden gemaakt nu, tnx!