Ik kan niet meer huilen

26-05-2024 16:53 14 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik kan niet meer huilen.

Maar wel schiet ik enorm snel vol bij dingen waar de meeste mensen niet om huilen. Denk aan iemand die iets kleins maar aardigs voor iemand anders doet. Echt de meest onbenullige dingen laten mij volschieten, maar dat zet ook niet door naar echt huilen.

Nu is er iets ingrijpends gebeurd waar ik veel verdriet van heb en ik kan er niet om huilen.

Ik denk dat het misschien een onbewuste zelfbescherming is, of onbewuste angst dat het verdriet te groot is. Vroeger had ik dat niet volgens mij. Toen schoot ik in ieder geval niet zo snel vol als tegenwoordig.

Ik vind het allebei heel vervelend. Zijn er mensen die deze combinatie herkennen en/of die tips hebben?
Alle reacties Link kopieren Quote
Alleen tranen zijn toch geen graatmeter van verdriet?
Alle reacties Link kopieren Quote
Nee, zeker niet. Als ik nooit gehuild zou hebben zou het ook anders zijn.

Maar dit voelt echt niet fijn.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik herken het. Een van mijn ouders is erg plotseling en op een nare manier overleden. Hier kan ik jaren later nog steeds niet om huilen, het verdriet is te overweldigend.

Boeken, films, het afscheid van groep 8 op het schoolplein, situaties op het werk; tranen met tuiten. Op het genante af terwijl ik vroeger een ijskonijn was.

Ik denk dat dit een veilige ontlading is. In het grote verdriet ga ik niet wroeten, dit is wat het is.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik raak vaak in de war van verdriet. Kan mij niet concentreren, moe. Ik heb weleens een week in mijn bed gelezen vanwege familielid die was overleden. Echt ziek van verdriet, maar ook niet echt huilen.

E.a. kwam langzaam weer op orde, eerst onbenullige series kijken, Langzaam weer opstaan, boodschappen, koken ipv bestellen en na 2 weken was ik er ineens weer. Verdriet was niet 100% weg, maar ik kon weer een beetje normaal functioneren.
Alle reacties Link kopieren Quote
Herkenbaar.
Om kleine dingen schiet ik tegenwoordig vaker vol, bij bij grote zaken ben ik een ijskonijn. En heel enkele keer huil ik drie hele seconden onder de douche om grote dingen, maar verder dan dat gaan tranen niet.

De tijd dat ik hier van baalde ligt eigenlijk wel achter mij, het heeft (bij mij!) toch geen zin. Ik ben redelijk mild naar mezelf in dit opzicht, ik weet dat mijn gebrek aan tranen geen gebrek aan gevoel of verdriet is. Ik uit me nu meer door te schrijven, door een plantje te planten, door af en toe een mooie, lelijke, zielige, enz gedachte te hebben.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
In tegenstelling tot wat velen ervaren vind ik huilen niet opluchten, dus ik vind het niet erg dat ik zelden huil. Ik ervaar natuurlijk wel verdriet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik huil ook nooit, de laatste keer is denk ik wel 20 jaar geleden. Verdriet uit zich op een andere manier bij mij.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik zit in de overgang en schiet ook van de raarste dingen vol.

Ik laat het er zijn, net als opvliegers, jammer dan: we zijn mensen geen robots.
Alle reacties Link kopieren Quote
Fijn om wat herkenning te lezen. Het gewoon accepteren kan natuurlijk ook en is misschien het beste. Maar het voelt zo leeg ofzo. Huilen lucht niet altijd op inderdaad, maar af en toe wel voor mij.

Ik heb dat snel volschieten ook erger sinds de overgang denk ik.
Alle reacties Link kopieren Quote
Soms slaat zo’n verdriet je helemaal lam, letterlijk. Dat heb ik met ‘grote’ dingen nu ik op een bepaalde leeftijd kom. En inderdaad, bij een zielige commercial of verhaal voel ik tranen branden. Ik word ook sneller boos nu dan verdrietig. Het is ook makkelijker om boos te zijn dan verdrietig. Alsof mijn onderbewustzijn het doseert voor het moment dat ik het ‘trek’ om pijn te voelen. Het is een cliché dat je je eraan moet overgeven maar meer kun je ook niet doen. Behalve dan dat beeld loslaten in je hoofd hoe het eruit zou ‘moeten’ zien/komen.
lemoos2 wijzigde dit bericht op 26-05-2024 21:27
0.71% gewijzigd
Nee heb je, ja kun je krijgen
Heel herkenbaar.
En kind dat een mooi liedje zingt en normaal snik snik.
Nu is er iets heel heftigs en ik heb alleen heel bizar superkorte heftige huilbuien en die zijn zo weer over en dan ga ik weer op zakelijk.
Ik moet echt oppassen dat ik geen dingen uitkraam als de een of andere psychopaat zelfs, zo droog ben ik eronder.
Ondertussen een zeurende bijna fysieke pijn die er maar niet uit wil.
Kon ik maar huilen.
Alle reacties Link kopieren Quote
september schreef:
26-05-2024 18:02
In tegenstelling tot wat velen ervaren vind ik huilen niet opluchten, dus ik vind het niet erg dat ik zelden huil. Ik ervaar natuurlijk wel verdriet.
Dat herken ik. Ik kan ook zeker wel volschieten van iets met een bepaalde emotionele lading, of het nou mezelf betreft of gewoon iets op tv of muziek die me op dat moment raakt. Maar dat is inderdaad wat mij betreft niet hetzelfde als huilen. Echt huilen doe ik zeer zelden. Ik voel me na huilen ook niet opgelucht of beter, eerder slechter. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet voel.
Vandaar mijn vraag, to: waarom ervaar je dat als vervelend?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik vind het vooral vervelend omdat ik vroeger wel gewoon kon huilen. En nu voel ik het verdriet net als Surebaby wel in mijn lichaam, maar komt het er niet uit. Het voelt gewoon heel ongemakkelijk. Leeg.

Maar dit is gewoon wat het nu is blijkbaar....

Dank voor jullie reacties.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven