Psyche
alle pijlers
Ik kan nooit plaatsen wat ik zie
zondag 8 december 2024 om 07:09
Geen idee wat ik met dit topic wil. Herkenning zou leuk zijn, maar ik vrees eigenlijk al mijn hele leven dat ik de enige hierin ben. Misschien tips om hiermee om te gaan?
Als ik iets zie, kan ik eigenlijk nooit plaatsen wat het is. Ook lijk ik niet goed logisch te kunnen nadenken, waardoor ik altijd iets anders zie dan anderen en me een outsider voel. Enkele voorbeelden:
- Ik zat eens in de bus in België. Het was 's ochtends vroeg en we reden langs een heideveld. Er waren veel van die mistbanken, maar ik dacht dat het allemaal meren waren. Pas toen ik tegen mijn medereiziger zei dat het mooi was, al die meren, moest zij lachen en zei dat het mist was. Het is nu jaren terug maar ik schaam me nog dood.
- Op de terugweg van mijn werk fiets ik altijd langs een fabriek in een open veld. Die fabriek heeft een soort enorme schoorsteen met allemaal ramen. Ik heb jaren gedacht dat die schoorsteen mijn appartementencomplex was dat ik in de verte zag. Alsof ik geen perspectief zie bijna.
- Ik ben een soort gezichtsblind. Als mijn buren een nieuwe jas aan hebben, herken ik ze niet meer. Ik groet uit voorzorg maar iedereen die ik tegenkom en me aankijkt, omdat het iemand zou kunnen zijn die ik ken, maar niet herken.
- Vaak zie ik iets gebeuren dat me enorm verontrust. Intussen heb ik geleerd naar anderen in mijn omgeving te kijken. Als het hen niet verontrust, weet ik dat het aan mij ligt en negeer ik het verder. Bijvoorbeeld een vliegtuig dat te snel lijkt te dalen of zo.
Ik heb sinds begin dit jaar een diagnose ASS, kan het hiermee te maken hebben? Hoewel de mensen die ik ken met ASS dit niet herkennen.
Als ik iets zie, kan ik eigenlijk nooit plaatsen wat het is. Ook lijk ik niet goed logisch te kunnen nadenken, waardoor ik altijd iets anders zie dan anderen en me een outsider voel. Enkele voorbeelden:
- Ik zat eens in de bus in België. Het was 's ochtends vroeg en we reden langs een heideveld. Er waren veel van die mistbanken, maar ik dacht dat het allemaal meren waren. Pas toen ik tegen mijn medereiziger zei dat het mooi was, al die meren, moest zij lachen en zei dat het mist was. Het is nu jaren terug maar ik schaam me nog dood.
- Op de terugweg van mijn werk fiets ik altijd langs een fabriek in een open veld. Die fabriek heeft een soort enorme schoorsteen met allemaal ramen. Ik heb jaren gedacht dat die schoorsteen mijn appartementencomplex was dat ik in de verte zag. Alsof ik geen perspectief zie bijna.
- Ik ben een soort gezichtsblind. Als mijn buren een nieuwe jas aan hebben, herken ik ze niet meer. Ik groet uit voorzorg maar iedereen die ik tegenkom en me aankijkt, omdat het iemand zou kunnen zijn die ik ken, maar niet herken.
- Vaak zie ik iets gebeuren dat me enorm verontrust. Intussen heb ik geleerd naar anderen in mijn omgeving te kijken. Als het hen niet verontrust, weet ik dat het aan mij ligt en negeer ik het verder. Bijvoorbeeld een vliegtuig dat te snel lijkt te dalen of zo.
Ik heb sinds begin dit jaar een diagnose ASS, kan het hiermee te maken hebben? Hoewel de mensen die ik ken met ASS dit niet herkennen.
Adieu les cons!
maandag 9 december 2024 om 05:29
Als je continu zulke domme dingen zegt omdat je de wereld om je heen niet snapt, maakt dat (om voor mezelf te spreken) wel onzeker.Lorem_Ipsum schreef: ↑08-12-2024 12:20Ja, die schaamte is jammer. Soms zeg je wat doms, kan toch? Is toch niet iets om je voor te schamen? Dat is om te lachen. Zoals met die meren, dat is toch gewoon heel grappig?
Maar voor TO komt er wellicht een extra onzekerheid bij als je vaak ervaart dat je iets anders interpreteert. Dan heb je geen houvast.
Adieu les cons!
maandag 9 december 2024 om 09:15
Ja, dat zeg ik toch ook?VirginieEfira schreef: ↑09-12-2024 05:29Als je continu zulke domme dingen zegt omdat je de wereld om je heen niet snapt, maakt dat (om voor mezelf te spreken) wel onzeker.
maandag 9 december 2024 om 09:24
Ik denk dat iedereen wel eens domme dingen zegt, maak ik me niet al te druk om.
Het is wel dat je als neurodivergent soms raar wordt gevonden. Het sterkt mij op die momenten om een "achterban" van vrienden en familie te hebben die me kennen en die zulke dingen ook hebben. Dan kan je er om lachen en vind je herkenning.
Heb je ook zulke mensen in je omgeving?
Het is wel dat je als neurodivergent soms raar wordt gevonden. Het sterkt mij op die momenten om een "achterban" van vrienden en familie te hebben die me kennen en die zulke dingen ook hebben. Dan kan je er om lachen en vind je herkenning.
Heb je ook zulke mensen in je omgeving?
maandag 9 december 2024 om 10:08
Wat fijn dat je hier herkenning vindt. Ik denk zeker dat er veel mensen zijn met enige vorm van wat jij beschrijft en ik hoop niet dat je je hierdoor dom voelt. Ik heb het zelf heel licht, maar voldoende om zelf te besluiten niet meer auto te rijden, ondanks dat ik wel een rijbewijs heb.
Ons kind van 7 heeft een vorm van visuele agnosie. Ze beleeft de wereld daardoor echt anders dan wij en het is voor mij als ouder ook een enorm leerproces om dat te begeleiden. Ze gaat naar school en dat is voor haar intens. Ik maak soms de 'fout' dat ik denk dat ik me kan voorstellen wat dat betekent, maar het omvat zoveel meer bij haar. Stel, de deur van de klas is een andere kleur geschilderd, dan kan zij niet alleen zomaar concluderen in het verkeerde gebouw te zijn, maar dan duurt het ook weer even voordat ze zeker weet dat haar juf Lisa de echte juf Lisa is. Gelukkig is ze inmiddels verbaal goed aan het ontwikkelen en dat scheelt een hoop verdriet en frustratie. Maar het kan ook erg beangstigend zijn en dan weten we soms niet hoe haar te helpen en zijzelf ook niet. Ik ben ook blij met de diagnostici van het ziekenhuis die in eerste instantie dachten aan autisme - non-verbaal , en zo kreeg zij ook begeleiding, tot ze dit ook hebben onderzocht als mogelijke oorzaak van extreme angst en non-verbaliteit. Hierdoor kan de ambulant begeleider veel beter helpen en ontwikkelt ze ook echt. Ik begrijp uit je verhaal dat je al goed functioneert, maar er zijn dus wel een aantal gedachte-oefeningen -truc'jes zo je wil- die wij en de begeleider met ons kind oefenen waardoor ze de wereld beter aan kan. Waarschijnlijk pas jij die truc'jes al ongemerkt toe.
<< ik haal dit mogelijk later weg vanwege de zeldzaamheid van de diagnose bij kinderen, bij ons kind door een zeer slechte start en daardoor hersenschade. Graag niet quoten >>
Ons kind van 7 heeft een vorm van visuele agnosie. Ze beleeft de wereld daardoor echt anders dan wij en het is voor mij als ouder ook een enorm leerproces om dat te begeleiden. Ze gaat naar school en dat is voor haar intens. Ik maak soms de 'fout' dat ik denk dat ik me kan voorstellen wat dat betekent, maar het omvat zoveel meer bij haar. Stel, de deur van de klas is een andere kleur geschilderd, dan kan zij niet alleen zomaar concluderen in het verkeerde gebouw te zijn, maar dan duurt het ook weer even voordat ze zeker weet dat haar juf Lisa de echte juf Lisa is. Gelukkig is ze inmiddels verbaal goed aan het ontwikkelen en dat scheelt een hoop verdriet en frustratie. Maar het kan ook erg beangstigend zijn en dan weten we soms niet hoe haar te helpen en zijzelf ook niet. Ik ben ook blij met de diagnostici van het ziekenhuis die in eerste instantie dachten aan autisme - non-verbaal , en zo kreeg zij ook begeleiding, tot ze dit ook hebben onderzocht als mogelijke oorzaak van extreme angst en non-verbaliteit. Hierdoor kan de ambulant begeleider veel beter helpen en ontwikkelt ze ook echt. Ik begrijp uit je verhaal dat je al goed functioneert, maar er zijn dus wel een aantal gedachte-oefeningen -truc'jes zo je wil- die wij en de begeleider met ons kind oefenen waardoor ze de wereld beter aan kan. Waarschijnlijk pas jij die truc'jes al ongemerkt toe.
<< ik haal dit mogelijk later weg vanwege de zeldzaamheid van de diagnose bij kinderen, bij ons kind door een zeer slechte start en daardoor hersenschade. Graag niet quoten >>
maandag 9 december 2024 om 10:24
Ik heb dus het omgekeerde, ik herken iedereen, al heb ik als kind met je in de box gelegen, of ik zat bij wijze van spreken een keer een uur tegenover je in de trein.
Ik heb echt moeten leren niet iedereen te groeten die ik herken, want het leverde vaak ongemakkelijke situaties op.
Mensen vinden het helemaal niet fijn iemand niet te herkennen die hen wel herkent. Dus dan riep ik vroeger uit de verte hallo naar iemand waarmee ik als kind op ballet had gezeten, of die ik een keer op een vaag feestje had gesproken en dan ontstond er een hele toestand. Dus ik maak tegenwoordig echt een inschatting in waar de kans groot is dat de ander ook weet wie ik ben. Ik heb zelf altijd de indruk dat de meeste mensen veel moeite hebben met het onthouden van gezichten.
Ik heb overigens een vrij opvallend uiterlijk, maar evengoed blijft ik bij de meeste mensen niet hangen op de manier dat zij bij mij blijven hangen.
maandag 9 december 2024 om 10:39
Iemand die ik ken heeft dit ook! Die kan rustig een film kijken en zeggen "Hé dat lijk op de grond was politieman die 3 seconden in beeld was 20 jaar geleden bij de ene tv reclame!" En ik denk alleen maar "Ik weet niet eens wie de hoofd acteur is".Lorem_Ipsum schreef: ↑09-12-2024 10:24Ik heb dus het omgekeerde, ik herken iedereen, al heb ik als kind met je in de box gelegen, of ik zat bij wijze van spreken een keer een uur tegenover je in de trein.
Ik heb echt moeten leren niet iedereen te groeten die ik herken, want het leverde vaak ongemakkelijke situaties op.
Mensen vinden het helemaal niet fijn iemand niet te herkennen die hen wel herkent. Dus dan riep ik vroeger uit de verte hallo naar iemand waarmee ik als kind op ballet had gezeten, of die ik een keer op een vaag feestje had gesproken en dan ontstond er een hele toestand. Dus ik maak tegenwoordig echt een inschatting in waar de kans groot is dat de ander ook weet wie ik ben. Ik heb zelf altijd de indruk dat de meeste mensen veel moeite hebben met het onthouden van gezichten.
Ik heb overigens een vrij opvallend uiterlijk, maar evengoed blijft ik bij de meeste mensen niet hangen op de manier dat zij bij mij blijven hangen.
maandag 9 december 2024 om 10:41
Oh ja, dit heb ik ook.
maandag 9 december 2024 om 11:01
Die indruk heb ik ook. Ik onthoud mensen (niet per se gezichten) en hun namen, hun beroep, hun levensverhaal, hun auto, etc., dat vinden mensen ook ongemakkelijk. Ik ben net een detective, maar ik doe geen speciale moeite om al die info te onthouden.Lorem_Ipsum schreef: ↑09-12-2024 10:24Ik heb zelf altijd de indruk dat de meeste mensen veel moeite hebben met het onthouden van gezichten.
Laatst zocht ik een fotograaf en reageerde iemand op mijn oproep, ik wist precies wie hij was, want ik heb hem ooit al eens ontmoet, hij had geen idee wie ik ben.
Een vrouw die notabene ruim een jaar in een kantoor naast het mijne heeft gewerkt, had geen idee meer wie ik ben. Ik weet nog hoe zij heet, hoe haar zoon heet en hoe oud die is, etc. Heeft ze me zelf allemaal ooit verteld. Die keek mij echt aan alsof ik een stalker ben.
maandag 9 december 2024 om 11:21
Heb ik ook, maar hangt bij mij wel af van het onderwerp, van auto’s weet ik niets, dus dat zal ik niet onthouden.bijtie schreef: ↑09-12-2024 11:01Die indruk heb ik ook. Ik onthoud mensen (niet per se gezichten) en hun namen, hun beroep, hun levensverhaal, hun auto, etc., dat vinden mensen ook ongemakkelijk. Ik ben net een detective, maar ik doe geen speciale moeite om al die info te onthouden.
Laatst zocht ik een fotograaf en reageerde iemand op mijn oproep, ik wist precies wie hij was, want ik heb hem ooit al eens ontmoet, hij had geen idee wie ik ben.
Een vrouw die notabene ruim een jaar in een kantoor naast het mijne heeft gewerkt, had geen idee meer wie ik ben. Ik weet nog hoe zij heet, hoe haar zoon heet en hoe oud die is, etc. Heeft ze me zelf allemaal ooit verteld. Die keek mij echt aan alsof ik een stalker ben.
Maar heb ook vaak genoeg gehad dat mensen anoniem een verhaal vertellen over iets dat iemand in de omgeving heeft meegemaakt, iemand die ik niet ken. Maar door een aantal dingen kan ik dat dan meteen koppelen aan iets dat mij tijden geleden is verteld. Dus zo van, dit is zeker diezelfde persoon die toen ook dit en dat, of niet? En dat zijn gewoon kletsgesprekken, de ander is al compleet vergeten mij eerder iets over die persoon verteld te hebben. Inderdaad, komt soms stalkerig of geobsedeerd over.
Maar ik heb geleerd niet alle herkenning te delen, of te wachten tot er een meer natuurlijk moment is waarop je “samen” tot de realisatie komt dat je elkaar al kent “Werkte jij toen ook daar en daar? Oh ja, je kwam me al bekend voor!” —ik wist direct wie je was, maar maakt niet uit.
maandag 9 december 2024 om 11:23
Maar het omgekeerde is zeker lastiger, want ik kan me voorstellen dat je dan op den duur gaat twijfelen aan je eigen observaties, en dat maakt onzeker, ook als je het wél goed ziet. Ik hoef me alleen maar aan te passen aan het tempo van de ander.
Maar iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden, TO zal zelf ook weleens over de ander denken; wat raar zeg. Ten minste, daar klamp ik me altijd maar aan vast.
Maar iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden, TO zal zelf ook weleens over de ander denken; wat raar zeg. Ten minste, daar klamp ik me altijd maar aan vast.
maandag 9 december 2024 om 12:13
Precies dat. Ik zat laatst op een verjaardag waar ook de zus van de vriendin van een oud-buurman van mij was. Ik had haar nooit ontmoet, ik ken de vriendin van buurman amper, maar ik dacht dat is natuurlijk de zus van zijn vriendin, met die angststoornis, eetproblemen en ASS diagnose, die toen niet mee kon op vakantie.Lorem_Ipsum schreef: ↑09-12-2024 11:21
Maar heb ook vaak genoeg gehad dat mensen anoniem een verhaal vertellen over iets dat iemand in de omgeving heeft meegemaakt, iemand die ik niet ken. Maar door een aantal dingen kan ik dat dan meteen koppelen aan iets dat mij tijden geleden is verteld. Dus zo van, dit is zeker diezelfde persoon die toen ook dit en dat, of niet? En dat zijn gewoon kletsgesprekken, de ander is al compleet vergeten mij eerder iets over die persoon verteld te hebben. Inderdaad, komt soms stalkerig of geobsedeerd over.
De enkele keer dat iemand op me af kwam met bijtie, hoi, je herkent me niet he? Moet ik zeggen dat ik het helemaal niet leuk vond. Alsof iemand uit een andere dimensie opduikt, ik denk dan meteen dat ik iets verdrongen heb. Het voelde opdringerig en verwarrend. Als je dat vaak hebt, lijkt me helemaal niet fijn en heel onrustig.
Een kennis van een familielid van mij (gaan we weer) is slechtziend en heel sociaal, die heeft dagelijks dat hij joviaal wordt begroet en omhelsd door mensen en dat hij niet weet wie het is. Meestal kletst hij maar gewoon mee en komt er vanzelf achter, of niet, hij is eraan gewend blijkbaar.
maandag 9 december 2024 om 15:26
maandag 9 december 2024 om 16:03
Hoe vergaat het met de vlotheid om gebeurtenissen te vertellen uit het verleden?VirginieEfira schreef: ↑09-12-2024 05:22Dat herken ik ook heel erg. Ik moest me héél erg focussen om goede cijfers te halen. Er lag vanuit huis zoveel nadruk op, dat het een dagtaak werd om de beste cijfers van de klas te halen. Maar als ik er niet actief op lette, droomde ik tijdens de les weg en was er ineens een lesuur weg waarvan ik niets had gehoord of begrepen.
Ik vind mezelf een slechte verteller , mijn geheugen is een zeef op dat moment. Ik ben jaloers van mensen die in geuren en kleuren en met details een gebeurtenis kunnen bovenhalen van vroeger, zelfs van enkele jaren geleden. Als ik echt op mijn gemak ben bij mensen lukt dit beter. Maar als ik onzeker ben, kan ik me heel weinig herinneren. Het zal ook wel een deel desinteresse zijn waardoor ik het moeilijker kan herinneren, maar ook mij aangepast aan de mensen.
maandag 9 december 2024 om 16:42
Ik las je verhaal en dacht - goh, misschien iets op het ass spectrum maar ik kan niet vanuit een verhaal even praten over diagnoses - en zo eindigde je verhaal ook.
Het is niet vreemd. Je hoeft je niet te schamen. Je bent niet de enige. Als je er bewust van bent kan je ook vragen wat een ander ziet om zeker te zijn of het klopt wat jij ziet.
Het is niet vreemd. Je hoeft je niet te schamen. Je bent niet de enige. Als je er bewust van bent kan je ook vragen wat een ander ziet om zeker te zijn of het klopt wat jij ziet.
woensdag 11 december 2024 om 07:47
woensdag 11 december 2024 om 08:52
Ook hier herkenning! Ik wijt het altijd aan een vertraagde informatieverwerking maar snel denken. Alsof je hoofd wel snel interpretaties en associaties maakt, terwijl nog niet alle informatie op de juiste plek terecht is gekomen.
Het levert soms grappige situaties op, maar ik kan me soms ook wel schamen als ik dingen daardoor later dan anderen lijk te snappen.
Hierdoor heb ik soms ook wat angst voor aanwijzingen of uitleg. Dat iemand luchtig vraagt of ik iets wil pakken in een ruimte en ik ‘snap’ de ruimte niet op een bepaalde manier. Sommige apparaten (zoals koffiemachines of in een parkeergarage) vind ik ook intimiderend, omdat ik de informatie niet meteen goed kan ‘lezen’. En dan sta ik weer mijn pinpas in een niet relevante gleuf te duwen bijvoorbeeld.
Het levert soms grappige situaties op, maar ik kan me soms ook wel schamen als ik dingen daardoor later dan anderen lijk te snappen.
Hierdoor heb ik soms ook wat angst voor aanwijzingen of uitleg. Dat iemand luchtig vraagt of ik iets wil pakken in een ruimte en ik ‘snap’ de ruimte niet op een bepaalde manier. Sommige apparaten (zoals koffiemachines of in een parkeergarage) vind ik ook intimiderend, omdat ik de informatie niet meteen goed kan ‘lezen’. En dan sta ik weer mijn pinpas in een niet relevante gleuf te duwen bijvoorbeeld.
woensdag 11 december 2024 om 08:56
Zeker! Soms kom ik er pas na een kwartier achter dat de persoon naar wie ik kijk, niet dezelfde persoon uit de eerste scène is bijvoorbeeld. Heel irritant! Terwijl ik vaak plots dan weer snel door heb, maar dat is denk ik ook de top-down vs bottom up behoefte
woensdag 11 december 2024 om 09:17
ik had eens een moment waarbij iemand een simpele uitleg gaf, en ik hem moest vragen om het nog eens te herhalen. En ik toen nog moeite had om het te verwerken. Het maakte me heel onzeker. Gelukkig moest ik maar eenmalig werken met die persoon. Dit was een korte periode, alsof ik afwezig was. Ik denk dat het komt omdat ik op automatische piloot leef en niets nieuws verwerk en niets bijleer , ik sta er ook niet voor open. Het is ook wel heel rustig in mijn hoofd.
woensdag 11 december 2024 om 09:51
Ik onthoud ook heel erg veel, ook anekdotes die mensen mij ooit hebben verteld en zelf zijn vergeten. Kan ik ze vertellen wat ze hebben meegemaakt. Dat kunnen mensen eng vinden dus ik houd me soms om die reden ook een beetje op de vlakte ook al zijn mijn herinneringen haarscherp.bijtie schreef: ↑09-12-2024 11:01Die indruk heb ik ook. Ik onthoud mensen (niet per se gezichten) en hun namen, hun beroep, hun levensverhaal, hun auto, etc., dat vinden mensen ook ongemakkelijk. Ik ben net een detective, maar ik doe geen speciale moeite om al die info te onthouden.
Laatst zocht ik een fotograaf en reageerde iemand op mijn oproep, ik wist precies wie hij was, want ik heb hem ooit al eens ontmoet, hij had geen idee wie ik ben.
Een vrouw die notabene ruim een jaar in een kantoor naast het mijne heeft gewerkt, had geen idee meer wie ik ben. Ik weet nog hoe zij heet, hoe haar zoon heet en hoe oud die is, etc. Heeft ze me zelf allemaal ooit verteld. Die keek mij echt aan alsof ik een stalker ben.
ik ben alleen heel erg dramatisch slecht in gezichten (prosopagnosie heet dat). Ik moet soms vragen hoe iemand heet want dan weet ik wel weer alles. Meestal verwachten mensen het omgekeerde: dat ik ze wel herken maar niet meer weet hoe ze heten.
Zo gauw ik iemand ken dan 'klikt' het gezicht ook wel, maar nog niet met mensen die ik maar één keer heb gezien. Tenzij ik er echt bewust op focus: let op, gezicht onthouden!!! Ik durf me ook nooit zo goed aan nieuwe mensen voor te stellen uit angst dat ze helemaal niet nieuw zijn.
Routes weet ik ook heel slecht, dat gaat vaak samen met slechte gezichtsherkenning.
Iets niet herkennen in het algemeen heet visuele agnosie. Dat kan op allerlei niveaus plaatsvinden. Als je dat heel extreem hebt dan zie je alles als strepen en stippen en gekleurde vlakken om je heen, maar kan je hoofd die niet groeperen tot afgebakende objecten. Iets minder extreem zie je de objecten wel maar heb je moeite om ze te herkennen.
Als je Engels een beetje ok is dan heeft Wikipedia een best uitgebreide pagina: https://en.wikipedia.org/wiki/Visual_agnosia
En ook de boeken van Oliver Sacks, zoals het al eerder genoemde 'De man die zijn vrouw voor een hoed hield' zijn interessant. Meer ter herkenning dan wat je er specifiek mee moet overigens. Maar zoals heel vaak: als er iets niet helemaal lekker loopt in je hersenen dan kan je daar ook niet veel meer mee dan ermee leren leven.
woensdag 11 december 2024 om 11:12
Ik onthoud ook veel van wat mensen vertellen. Zelfs weleens gehad dat mensen zichzelf dan later tegenspraken, maar je kunt iemand moeilijk corrigeren op zijn eigen leven.
Bijvoorbeeld: iemand had me ooit eens uitgebreid verteld dat hij voor het eerst naar een bepaald festival ging, ik kon me veel details van het gesprek herinneren. Het jaar erop staat hij in het groep te vertellen dat hij weer ging, want ja, hij ging al jaaaaren. Dus ik vroeg, ik dacht dat je vorig jaar voor het eerst ging? —Nee hoor, hoe kwam ik erbij? De enige mogelijke reactie is dan natuurlijk; oh ik vergis me, laat maar! Maar hij en ik weten wel beter
. Dat soort situaties heb ik echt heel vaak, omdat ik teveel onthoud. Of dat ik iemand anders eraan herinner dat een gesprekspartner een scharrel van ze is geweest. Die ene van toen en toen, owwww ja, dan weten ze het weer. Dus niet mijn scharrel, maar die van een vriendin, haha!
Gezichten onthoud ik tot mijn graf, maar routes en gebouwen enzo dan weer absoluut niet. Met rijles bracht ik week in, week uit dezelfde persoon naar huis. Ik kon de route echt met geen mogelijkheid onthouden. De instructeur dacht echt dat ik gek was. Er was een grote knalrode flat en daar afslaan, dát kon ik toch wel onthouden? Die hele flat was me nooit opgevallen. Ik wentel me juist in dat soort mankementen van mezelf. Ach ja, dat ben ik, denk ik dan.
Bijvoorbeeld: iemand had me ooit eens uitgebreid verteld dat hij voor het eerst naar een bepaald festival ging, ik kon me veel details van het gesprek herinneren. Het jaar erop staat hij in het groep te vertellen dat hij weer ging, want ja, hij ging al jaaaaren. Dus ik vroeg, ik dacht dat je vorig jaar voor het eerst ging? —Nee hoor, hoe kwam ik erbij? De enige mogelijke reactie is dan natuurlijk; oh ik vergis me, laat maar! Maar hij en ik weten wel beter
. Dat soort situaties heb ik echt heel vaak, omdat ik teveel onthoud. Of dat ik iemand anders eraan herinner dat een gesprekspartner een scharrel van ze is geweest. Die ene van toen en toen, owwww ja, dan weten ze het weer. Dus niet mijn scharrel, maar die van een vriendin, haha!Gezichten onthoud ik tot mijn graf, maar routes en gebouwen enzo dan weer absoluut niet. Met rijles bracht ik week in, week uit dezelfde persoon naar huis. Ik kon de route echt met geen mogelijkheid onthouden. De instructeur dacht echt dat ik gek was. Er was een grote knalrode flat en daar afslaan, dát kon ik toch wel onthouden? Die hele flat was me nooit opgevallen. Ik wentel me juist in dat soort mankementen van mezelf. Ach ja, dat ben ik, denk ik dan.
woensdag 11 december 2024 om 12:25
Ik snap je vraag , dat heb ik dus ook. Vooral als mensen wat op elkaar lijken dan kost het mij moeite. Mijn vriend heeft dat niet dus ik hou me vaak wijselijk stil
Voor mijn werk spreek ik mensen op kantoor. Ik herken die mensen bij een vervolg afspraak prima, maar buiten kantoor dus niet…….
Dan is de setting anders en kan ik het niet koppelen ofzo.
woensdag 11 december 2024 om 14:55
Wauw ik herlen zoveel van wat jullie zeggem! Dat van details onthouden heb ik ook. Ik heb mij van kinds af aan aangeleerd om mij aan te passen io de rest. Daardoor houd ik mijzelf 'dommer' voor zodat ik inderdaad niet als gek verklaard word.
Ik vind films kijken niet zo leuk en doe dat in mijn eentje nooit. Bekende van mij weten dat als ze toch een film met mij kijken, ik de eerste 20 minuten héél véél vragen stel haha. Ik onthou ook niet meteen wie wat is en wat doet.
Dingen als machines, apparaten en ruimtes etc begin ik voor de eerste keer ook liever niet aan. Ik begrijp die technische dingen nooit meteen en ben bang dat andere mijn klungeligheid zien.
Ook als ik iemand de weg moet wijzen of ik zou de weg vragen. Dat gaat gewoon niet. Heb wel eens tegen iemand gezegd loop maar mee haha, moest toevallig dezelfde kant op. Maar als ik naar iemand voor de weg zou moeten luisteren, dat onthou ik gewoon niet. Terwijl ik een heel goed visueel geheugen heb.
Ik vind films kijken niet zo leuk en doe dat in mijn eentje nooit. Bekende van mij weten dat als ze toch een film met mij kijken, ik de eerste 20 minuten héél véél vragen stel haha. Ik onthou ook niet meteen wie wat is en wat doet.
Dingen als machines, apparaten en ruimtes etc begin ik voor de eerste keer ook liever niet aan. Ik begrijp die technische dingen nooit meteen en ben bang dat andere mijn klungeligheid zien.
Ook als ik iemand de weg moet wijzen of ik zou de weg vragen. Dat gaat gewoon niet. Heb wel eens tegen iemand gezegd loop maar mee haha, moest toevallig dezelfde kant op. Maar als ik naar iemand voor de weg zou moeten luisteren, dat onthou ik gewoon niet. Terwijl ik een heel goed visueel geheugen heb.
woensdag 11 december 2024 om 15:19
Ik had een keer dat een moeder bij het peuterzwemmen mij meldde dat mijn dochter vorige week haar balletschoenen op de dansschool had laten liggen. Ik dacht echt huh hoe weet jij dat nou weer, hoe weet je überhaupt dat ik ook nog een dochter heb?Bo-Katan schreef: ↑11-12-2024 12:25Ik snap je vraag , dat heb ik dus ook. Vooral als mensen wat op elkaar lijken dan kost het mij moeite. Mijn vriend heeft dat niet dus ik hou me vaak wijselijk stil
Voor mijn werk spreek ik mensen op kantoor. Ik herken die mensen bij een vervolg afspraak prima, maar buiten kantoor dus niet…….
Dan is de setting anders en kan ik het niet koppelen ofzo.
Ik was alweer op weg naar huis toen ik ineens bedacht: die moeder lijkt eigenlijk wel erg veel op de balletjuf. OMG ze IS de balletjuf!
Toen zag ik haar al driekwart jaar wekelijks 2 keer per week.
woensdag 11 december 2024 om 15:20
Zo herkenbaar.Lorem_Ipsum schreef: ↑11-12-2024 11:12Ik onthoud ook veel van wat mensen vertellen. Zelfs weleens gehad dat mensen zichzelf dan later tegenspraken, maar je kunt iemand moeilijk corrigeren op zijn eigen leven.
Een grote rode flat zou ik 35 jaar niet kunnen zien al kom ik er dagelijks langs.
Na vele jaren ontdekken dat er een molen staat in de Molenstraat.
Ik heb laatst heel bewust zitten bestuderen hoe het huis van mijn overburen eruit ziet. Ik heb al die tijd gedacht dat het hetzelfde type woning was als mijne. Totdat iemand zei nee joh kijk maar eens goed. En verdomd. Het is veel groter, staat een kwartslag gedraaid, het heeft zelfs een andere kleur stenen en dakpannen. Het is een compleet ander huis.
Dus als mensen zeggen dat huis met het rode dak bij jou in de straat, zou ik met droge ogen gezegd hebben dat dat niet bestaat.
Heb ook al meerdere mensen verteld dat er een groot gezin in een piepklein huisje tegenover me woont.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
