Psyche
alle pijlers
Ik lijdt in stilte...
zaterdag 28 februari 2009 om 03:21
quote:KayleighLarkin schreef op 28 februari 2009 @ 03:12:
[...]
Als iemand kwetsbaar is, is het soms beter om in stilte te lijden...
En als je daar eenmaal mee begint, is het moeilijk die vicieuze cirkel te doorbreken, terwijl alles zich ondertussen stiekem wel blijft opstapelen .Misschien kunnen wij helpen?
[...]
Als iemand kwetsbaar is, is het soms beter om in stilte te lijden...
En als je daar eenmaal mee begint, is het moeilijk die vicieuze cirkel te doorbreken, terwijl alles zich ondertussen stiekem wel blijft opstapelen .Misschien kunnen wij helpen?
zaterdag 28 februari 2009 om 08:22
zaterdag 28 februari 2009 om 08:29
zaterdag 28 februari 2009 om 08:35
Ik geloof niet - meer - in het idee dat iemand in stilte lijdt omwille van een ander. Ik denk dat het in stilte blijven lijden en het ook daadwerkelijk als lijden voelen, iets is wat je wel kunt doorbreken. Maar dat je zoiets niet doet omdat je bang bent dat je de ander daarmee verliezen kunt. Althans, voorzover je die ander echt kunt verliezen, want door niet jezelf te zijn, ben je eigenlijk vooral jezelf al kwijt.
Enfin, warrige reactie.
Ik begrijp wel dat je denkt dat je in stilte lijdt omdat je zoveel van de ander houdt, maar ik denk dat het goed is om je af te vragen of dat écht waar is. En of het ook iets is wat per se op die manier zou moeten zijn.
Wat levert het je op?
Wat wil je, met dat lijden in stilte? Vraag jezelf ook eens af of je eigenlijk ook alvast denkt over een eventueel 'ooit' waarin die ander zich realiseert dat jij zo in stilte hebt geleden en welke reactie jij dan denkt te willen/zullen krijgen van die ander.
Lijden in stilte lijkt in de ogen van veel mensen iets nobels te zijn, maar dat vraag ik mij oprecht af, of daar wel altijd nobele motieven achter zitten. Het kan ook een verkapte vorm zijn van je gevoel van superioriteit t.a.v. die ander. Of een vorm van verongelijktheid 'kijk eens wat ik wel niet voor je over heb'.
Ik bedoel vooral te zeggen: denk er eens over na, waarom en waarvoor je dit doet.
En realiseer je ook dat het jouw keuze is. Dat het jouw beslissing is. Dat die ander je er niet toe dwingen kan, zelfs al zou diegene dat bewust of onbewust wel proberen.
En als het dus jouw keuze is, waarom kies je dit dan? Uit liefde voor die ander, of uit liefde voor de liefde die je denkt te hebben voor die ander?
Enfin, warrige reactie.
Ik begrijp wel dat je denkt dat je in stilte lijdt omdat je zoveel van de ander houdt, maar ik denk dat het goed is om je af te vragen of dat écht waar is. En of het ook iets is wat per se op die manier zou moeten zijn.
Wat levert het je op?
Wat wil je, met dat lijden in stilte? Vraag jezelf ook eens af of je eigenlijk ook alvast denkt over een eventueel 'ooit' waarin die ander zich realiseert dat jij zo in stilte hebt geleden en welke reactie jij dan denkt te willen/zullen krijgen van die ander.
Lijden in stilte lijkt in de ogen van veel mensen iets nobels te zijn, maar dat vraag ik mij oprecht af, of daar wel altijd nobele motieven achter zitten. Het kan ook een verkapte vorm zijn van je gevoel van superioriteit t.a.v. die ander. Of een vorm van verongelijktheid 'kijk eens wat ik wel niet voor je over heb'.
Ik bedoel vooral te zeggen: denk er eens over na, waarom en waarvoor je dit doet.
En realiseer je ook dat het jouw keuze is. Dat het jouw beslissing is. Dat die ander je er niet toe dwingen kan, zelfs al zou diegene dat bewust of onbewust wel proberen.
En als het dus jouw keuze is, waarom kies je dit dan? Uit liefde voor die ander, of uit liefde voor de liefde die je denkt te hebben voor die ander?
zaterdag 28 februari 2009 om 11:26
Als jij in stilte lijdt, ben je dan zo ontzettend bang om je boosheid te uiten?
Voor wat dat voor effect heeft op degene die je hier kwetsbaar noemt.
Boos zijn op iemand die kwetsbaar is?
Wat is dat voor boosheid, die je niet kwijt kan?
Wat gebeurt daar achter die deur, die jij zo stevig dicht houdt?
Dat gist verder en verder, totdat de stoom tussen de scharnieren door komt, en de boel uiteindelijk ontploft.
Je zet dit hier neer, een beetje stoom afblazen dus?
Voor wat dat voor effect heeft op degene die je hier kwetsbaar noemt.
Boos zijn op iemand die kwetsbaar is?
Wat is dat voor boosheid, die je niet kwijt kan?
Wat gebeurt daar achter die deur, die jij zo stevig dicht houdt?
Dat gist verder en verder, totdat de stoom tussen de scharnieren door komt, en de boel uiteindelijk ontploft.
Je zet dit hier neer, een beetje stoom afblazen dus?
zaterdag 28 februari 2009 om 12:15
quote:Driek schreef op 28 februari 2009 @ 08:15:
Ik lijdt ook in stilte .. met al die taalvouten op het forum..
Ik kan best boos worden om de ongepastheid van deze opmerking op dit topic. Iemand zit hier met een serieus probleem en jij komt zeuren of taalfouten! Doe eens even normaal zeg!
TO: ik krijg het idee dat partner ernstig ziek is en dat jij daarom in stilte lijdt. Kan je/wil je misschien iets aan opheldering geven en is er iets waar wij je bij kunnen helpen? Misschien is het fijn je boosheid wel aan iemand anders te uiten, als bijvoorbeeld een vriendin.
Ik lijdt ook in stilte .. met al die taalvouten op het forum..
Ik kan best boos worden om de ongepastheid van deze opmerking op dit topic. Iemand zit hier met een serieus probleem en jij komt zeuren of taalfouten! Doe eens even normaal zeg!
TO: ik krijg het idee dat partner ernstig ziek is en dat jij daarom in stilte lijdt. Kan je/wil je misschien iets aan opheldering geven en is er iets waar wij je bij kunnen helpen? Misschien is het fijn je boosheid wel aan iemand anders te uiten, als bijvoorbeeld een vriendin.
zaterdag 28 februari 2009 om 14:43
Hey Kayleigh Larkin,
Ik kan in verband met herkenning er niet te veel op in gaan nu (als ik alles op het forum wil gooien wil ik dat iets minder spontaan doen), maar ik zit in een zelfde situatie.
Mocht je behoefte hebben om met iemand te mailen (maakt niet uit waarover) Kun je me altijd mailen.
Dat kan trouwens ook in Engels als je dat liever hebt/ makkelijker vindt.
Ik kan in verband met herkenning er niet te veel op in gaan nu (als ik alles op het forum wil gooien wil ik dat iets minder spontaan doen), maar ik zit in een zelfde situatie.
Mocht je behoefte hebben om met iemand te mailen (maakt niet uit waarover) Kun je me altijd mailen.
Dat kan trouwens ook in Engels als je dat liever hebt/ makkelijker vindt.
zaterdag 28 februari 2009 om 14:46
Ik dacht uit je eerste post al te begrijpen dat het ging om een partner of broer die zoveel problemen met zichzelf heeft dat het voor jou ook zwaar is.
Ik vind overigens dat het met je spelfouten best meevalt, voor iemand waarvan Nederlands niet de moedertaal is. Lijd had alleen zonder t gemoeten, valt vooral op omdat het de topictitel is.
Waarom laat je partner jou niet toe in zijn problemen? Het is goed dat hij hulp zoekt en krijgt, maar waarom mag jij niet weten wat er speelt?
Heeft hij misschien iets op zijn geweten waarvan jij niet mag weten wat het is? Of schaamt hij zich voor het feit dat hij psychisch 'niet gezond' is?
Heb je een idee waar zijn trauma mee te maken heeft? Komt hij zelf uit Nederland?
Allemaal vragen...
Ik vind dat een relatie tweerichtingsverkeer moet zijn. Het mag niet zo zijn dat jij in stilte lijdt, en hij op zijn manier ook lijdt, en dat hij niet ziet dat jij ook problemen hebt.
Het beste zou misschien zijn dat je mee ging naar zijn afspraken, maar zo te zien zal hij dat niet zomaar willen.
Ik wil je veel sterkte wensen met alles, en hoop dat er vanaf nu alleen nog maar reacties komen waar je iets aan hebt.
(dus niet over spelfouten)
Ik vind overigens dat het met je spelfouten best meevalt, voor iemand waarvan Nederlands niet de moedertaal is. Lijd had alleen zonder t gemoeten, valt vooral op omdat het de topictitel is.
Waarom laat je partner jou niet toe in zijn problemen? Het is goed dat hij hulp zoekt en krijgt, maar waarom mag jij niet weten wat er speelt?
Heeft hij misschien iets op zijn geweten waarvan jij niet mag weten wat het is? Of schaamt hij zich voor het feit dat hij psychisch 'niet gezond' is?
Heb je een idee waar zijn trauma mee te maken heeft? Komt hij zelf uit Nederland?
Allemaal vragen...
Ik vind dat een relatie tweerichtingsverkeer moet zijn. Het mag niet zo zijn dat jij in stilte lijdt, en hij op zijn manier ook lijdt, en dat hij niet ziet dat jij ook problemen hebt.
Het beste zou misschien zijn dat je mee ging naar zijn afspraken, maar zo te zien zal hij dat niet zomaar willen.
Ik wil je veel sterkte wensen met alles, en hoop dat er vanaf nu alleen nog maar reacties komen waar je iets aan hebt.
(dus niet over spelfouten)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 28 februari 2009 om 17:53
Hai Kayleigh,
Lijd alsjeblieft nooit in stilte. Ga alsjeblieft naar een hulpverlener en praat met je man over wat jij voelt. Hij probeert misschien jou te beschermen door er niet over te praten maar het effect is duidelijk averechts. En jij probeert hem weer te beschermen. Hij moet in goede therapie en samen kun je daar dan weer over praten. Samen huilen en samen LACHEN. Doe je dat nog wel eens? Niemand heeft er iets aan als jij lijdt.
Zoals mijn tante zegt: alleen pratende mensen zijn te helpen.
Dit doet mij denken aan een ouder echtpaar aan de ontbijttafel. Zij hield van de donkere korst van de boterham en gaf het bovenste deel van de boterham altijd aan haar man, dat ging door jaar na jaar. Bleek dat hij juist het onderste deel het lekkerste vonden. Uit liefde hadden ze dus allebei het minst lekkere gegeten....
Lijden uit liefde, dat kan toch niet de bedoeling van een relatie?
Veel liefs
Lijd alsjeblieft nooit in stilte. Ga alsjeblieft naar een hulpverlener en praat met je man over wat jij voelt. Hij probeert misschien jou te beschermen door er niet over te praten maar het effect is duidelijk averechts. En jij probeert hem weer te beschermen. Hij moet in goede therapie en samen kun je daar dan weer over praten. Samen huilen en samen LACHEN. Doe je dat nog wel eens? Niemand heeft er iets aan als jij lijdt.
Zoals mijn tante zegt: alleen pratende mensen zijn te helpen.
Dit doet mij denken aan een ouder echtpaar aan de ontbijttafel. Zij hield van de donkere korst van de boterham en gaf het bovenste deel van de boterham altijd aan haar man, dat ging door jaar na jaar. Bleek dat hij juist het onderste deel het lekkerste vonden. Uit liefde hadden ze dus allebei het minst lekkere gegeten....
Lijden uit liefde, dat kan toch niet de bedoeling van een relatie?
Veel liefs
dinsdag 10 maart 2009 om 12:40
Hai Kayleigh,
Pittige situatie zit je in.
Misschien is het een idee om zelf naar een psycholoog of iets dergelijks te gaan? Dan kun je zelf je hart luchten maar ook horen hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Bij 'zieke' mensen ontstaat onbewust ook wel eens een vorm van ziekte winst. Misschien kun je met hulp jezelf wat gelukkiger maken .. en hem.
Veel succes hiermee
J.
Pittige situatie zit je in.
Misschien is het een idee om zelf naar een psycholoog of iets dergelijks te gaan? Dan kun je zelf je hart luchten maar ook horen hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Bij 'zieke' mensen ontstaat onbewust ook wel eens een vorm van ziekte winst. Misschien kun je met hulp jezelf wat gelukkiger maken .. en hem.
Veel succes hiermee
J.
woensdag 11 maart 2009 om 18:57
Hoi KayleighLarkin,
Mijn vriend heeft vroeger geen trauma meegemaakt. Verre van dat, hij heeft een hele fijne jeugd gehad. Maar wel hebben wij in een periode gezeten dat ik er zeker van was dat er iets met hem aan de hand was ... dat er psychisch niet goed was ...alleen wilde hij en andere niet naar mijn luisteren. Ik heb hem toen een ultimatum gesteld en hij is naar een psych. gegaan. Wat bleek, ADHD en een sociale stoornis. NAtuurlijk niet te vergelijken met jou problemen maar ik wil alleen maar zeggen...daoor het te verzwijgen heb ik toen niets bereikt...ik wilde hem ook niet kwetsen....maar toen heb ik toch iets gezegd en we zijn er nu heel sterk uitgekomen...Nogmaals ik wil hiermee niet zeggen dat ik me met jou vergeijk etc. maar ik wil alleen laten merken dat, hoe moeilijk het ook is, het toch soms helpt om het er over te hebben..dat je daar sterker uit kan komen.
En nog iets belangrijks: cijfer jezelf niet weg!! Want dat maakt het nog moeilijker! (= makkelijker gezegd dan gedaan, iknow!)
Heel veel sterkte met alles
Mijn vriend heeft vroeger geen trauma meegemaakt. Verre van dat, hij heeft een hele fijne jeugd gehad. Maar wel hebben wij in een periode gezeten dat ik er zeker van was dat er iets met hem aan de hand was ... dat er psychisch niet goed was ...alleen wilde hij en andere niet naar mijn luisteren. Ik heb hem toen een ultimatum gesteld en hij is naar een psych. gegaan. Wat bleek, ADHD en een sociale stoornis. NAtuurlijk niet te vergelijken met jou problemen maar ik wil alleen maar zeggen...daoor het te verzwijgen heb ik toen niets bereikt...ik wilde hem ook niet kwetsen....maar toen heb ik toch iets gezegd en we zijn er nu heel sterk uitgekomen...Nogmaals ik wil hiermee niet zeggen dat ik me met jou vergeijk etc. maar ik wil alleen laten merken dat, hoe moeilijk het ook is, het toch soms helpt om het er over te hebben..dat je daar sterker uit kan komen.
En nog iets belangrijks: cijfer jezelf niet weg!! Want dat maakt het nog moeilijker! (= makkelijker gezegd dan gedaan, iknow!)
Heel veel sterkte met alles
woensdag 11 maart 2009 om 20:48
Ik denk dat de kans vrij groot is dat je relatie het niet houdt als je blijft opkroppen. Je gevoel kan veranderen (ik lees al over boosheid en over dat je je niet gezien voelt) en ik denk dat er op een bepaald moment geen weg terug is. Zou je partner daar blij mee zijn? Ik begrijp ook wel dat het moeilijk is, maar inderdaad zoals al vaker gezegd moet je er wel uiting aan kunnen geven wat het met jou doet. Anders hou je het niet vol en je relatie waarschijnlijk ook niet.
