Psyche
alle pijlers
Ik loop op mijn wenkbrauwen
maandag 7 september 2009 om 14:10
Hallo,
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt.
Waar zal ik beginnen? Half december 2007 ben ik er achter gekomen dat mijn man verliefd was op een ander en al een tijdje niet meer van me hield. (We zijn 23 jaar bij elkaar geweest.) Hij is toen bij mij en onze kids (meisje van 15 en jongen van 12) weggegaan. Hij ontkende een relatie te hebben met haar. Hij wilde "even een tijdje ergens anders wonen om tot rust te komen". Wilde ook geen hulp zoeken met mij. Maar woonde in aug. daarna wel samen met haar en haar 2 zoontjes.
Mijn dochter heeft het erg moeilijk met het feit dat hij nooit thuis was en geen aandacht voor haar, haar broer en mij had. Hij heeft een eigen zaak gehad waar ik ook in meegewerkt heb. Hij is nu wel veel thuis en heeft wel aandacht voor zijn nieuwe kids en zijn nieuwe vlam. Ze trekt dat niet. Ze heeft hier gesprekken voor bij maatschappelijk werk. Ik ben heel bewust bezig met het niet zwart maken van mijn a.s. ex bij de kids. Het gaat me om wat het beste is voor de kinderen. Maar ook dat is niet altijd makkelijk.
Ons gezamelijke huis werd te koop gezet, want te groot en te duur. Staat inmiddels nog steeds te koop (economische crisis kwam er even tussen door). Ik heb een ander kleiner huisje gekocht op basis van dat ik de helft van de overwaarde zou krijgen om een gedeelte van de hypotheek af te kunnen lossen.
Ik was degene die alles uit moest zoeken voor de scheiding. Maar toen ik alles uitgwerkt had en op papier had staan, klaar om naar de advocaat te gaan, werd zijn bedrijf failliet verklaard!
Inmiddels woont hij met zijn nieuwe gezinnetje in ons oude huis. Het huis waar ik zo oneindig veel meer tijd in doorgebracht heb dan hij. Hij wil het nu niet verkopen met het oog op de bank en het faillissement. Dus we zijn hard op zoek naar een oplossing hier voor.
O ja, ongeveer 3 jaar geleden ben ik een webwinkel begonnen. Altijd mijn droom geweest. Dit was nog in de opbouwfase. Maar ik heb noodgedwongen een fulltime baan ernaast moeten zoeken. Dus ik werk nu sinds half maart 40 uur per week en heb daarnaast bijna een uur reistijd 's morgens en 's avonds. Maar ik ben al blij dát ik werk heb, in deze tijd. Maar mijn webwinkel kan ik verder wel op mijn buik schrijven, geen tijd.
Ik snak naar liefde. Heb dat al zo lang niet van hem gekregen. Ik heb nu een prille relatie met een hele lieve man. Maar ik kan het allemaal niet aan. Ondanks dat ik naar die liefde verlang, benauwt het me ook heel snel als iemand lief voor me is.
Begin oktober zal de echtscheiding uitgesproken worden. Daarna komt de boedelscheiding nog. Ik voel me al zo lang ongelukkig dat ik er een beetje radeloos van ben. Ik weet dat er een boel emotionele toestanden bij een scheiding komen kijken. Het is echt zwaar. Moet er voor de kinderen zijn. En ik moet goed mijn best doen ons hoofd boven water te houden. Maar ik heb het nog moeilijk met veel dingen. Mijn toekomstbeeld is helemaal verdwenen, ik hield nog wel veel van hem, mijn financiële zekerheid is weg, ik ben mijn oude huis waar ik veel van hield kwijt, ik ben gedwongen zo veel te werken, vertrouwen in mensen is weg enz. Ik ben zo afhankelijk van de situaties. En ik kan er zelf zo weinig aan doen. Als ik een plan van aanpak heb gemaakt, gebeurt er weer iets waardoor alles weer tenietgedaan wordt.
Ik merk dat ik depressief ben. Huilbuien, somber, lusteloos, tobben. Maar ik zoek geen hulp. Ik denk bij mezelf: "het is niet gek dat ik me zo voel met al die ellende. Het zal ooit heus wel beter worden en dan zal die depressie ook wel weer over gaan." Maar het is verdomde moeilijk allemaal.
Bedankt voor het lezen. Sorry dat het zo'n lap tekst geworden is.
Ellen
Ik wil graag even mijn verhaal kwijt.
Waar zal ik beginnen? Half december 2007 ben ik er achter gekomen dat mijn man verliefd was op een ander en al een tijdje niet meer van me hield. (We zijn 23 jaar bij elkaar geweest.) Hij is toen bij mij en onze kids (meisje van 15 en jongen van 12) weggegaan. Hij ontkende een relatie te hebben met haar. Hij wilde "even een tijdje ergens anders wonen om tot rust te komen". Wilde ook geen hulp zoeken met mij. Maar woonde in aug. daarna wel samen met haar en haar 2 zoontjes.
Mijn dochter heeft het erg moeilijk met het feit dat hij nooit thuis was en geen aandacht voor haar, haar broer en mij had. Hij heeft een eigen zaak gehad waar ik ook in meegewerkt heb. Hij is nu wel veel thuis en heeft wel aandacht voor zijn nieuwe kids en zijn nieuwe vlam. Ze trekt dat niet. Ze heeft hier gesprekken voor bij maatschappelijk werk. Ik ben heel bewust bezig met het niet zwart maken van mijn a.s. ex bij de kids. Het gaat me om wat het beste is voor de kinderen. Maar ook dat is niet altijd makkelijk.
Ons gezamelijke huis werd te koop gezet, want te groot en te duur. Staat inmiddels nog steeds te koop (economische crisis kwam er even tussen door). Ik heb een ander kleiner huisje gekocht op basis van dat ik de helft van de overwaarde zou krijgen om een gedeelte van de hypotheek af te kunnen lossen.
Ik was degene die alles uit moest zoeken voor de scheiding. Maar toen ik alles uitgwerkt had en op papier had staan, klaar om naar de advocaat te gaan, werd zijn bedrijf failliet verklaard!
Inmiddels woont hij met zijn nieuwe gezinnetje in ons oude huis. Het huis waar ik zo oneindig veel meer tijd in doorgebracht heb dan hij. Hij wil het nu niet verkopen met het oog op de bank en het faillissement. Dus we zijn hard op zoek naar een oplossing hier voor.
O ja, ongeveer 3 jaar geleden ben ik een webwinkel begonnen. Altijd mijn droom geweest. Dit was nog in de opbouwfase. Maar ik heb noodgedwongen een fulltime baan ernaast moeten zoeken. Dus ik werk nu sinds half maart 40 uur per week en heb daarnaast bijna een uur reistijd 's morgens en 's avonds. Maar ik ben al blij dát ik werk heb, in deze tijd. Maar mijn webwinkel kan ik verder wel op mijn buik schrijven, geen tijd.
Ik snak naar liefde. Heb dat al zo lang niet van hem gekregen. Ik heb nu een prille relatie met een hele lieve man. Maar ik kan het allemaal niet aan. Ondanks dat ik naar die liefde verlang, benauwt het me ook heel snel als iemand lief voor me is.
Begin oktober zal de echtscheiding uitgesproken worden. Daarna komt de boedelscheiding nog. Ik voel me al zo lang ongelukkig dat ik er een beetje radeloos van ben. Ik weet dat er een boel emotionele toestanden bij een scheiding komen kijken. Het is echt zwaar. Moet er voor de kinderen zijn. En ik moet goed mijn best doen ons hoofd boven water te houden. Maar ik heb het nog moeilijk met veel dingen. Mijn toekomstbeeld is helemaal verdwenen, ik hield nog wel veel van hem, mijn financiële zekerheid is weg, ik ben mijn oude huis waar ik veel van hield kwijt, ik ben gedwongen zo veel te werken, vertrouwen in mensen is weg enz. Ik ben zo afhankelijk van de situaties. En ik kan er zelf zo weinig aan doen. Als ik een plan van aanpak heb gemaakt, gebeurt er weer iets waardoor alles weer tenietgedaan wordt.
Ik merk dat ik depressief ben. Huilbuien, somber, lusteloos, tobben. Maar ik zoek geen hulp. Ik denk bij mezelf: "het is niet gek dat ik me zo voel met al die ellende. Het zal ooit heus wel beter worden en dan zal die depressie ook wel weer over gaan." Maar het is verdomde moeilijk allemaal.
Bedankt voor het lezen. Sorry dat het zo'n lap tekst geworden is.
Ellen
maandag 7 september 2009 om 14:20
ik wil jou en je kinderen heel veel sterkte toe wensen.
Bedenk ook dat het geen schande is om hulp te zoenen. Misschien is het voor je dochter zelfs makkelijker als ze ziet dat haar moeder ook hulp van buiten accepteerd.
Ik denk ook dat het verstandig is om je gevoelens uit te spreken naar je nieuwe liefde. Ookal is het pril, waarschijnlijk doe je dat al wel. Geniet er iig van.
Sterkte
Bedenk ook dat het geen schande is om hulp te zoenen. Misschien is het voor je dochter zelfs makkelijker als ze ziet dat haar moeder ook hulp van buiten accepteerd.
Ik denk ook dat het verstandig is om je gevoelens uit te spreken naar je nieuwe liefde. Ookal is het pril, waarschijnlijk doe je dat al wel. Geniet er iig van.
Sterkte
maandag 7 september 2009 om 14:22
Wat Karin al zei: zoek hulp!
Je hoeft het niet allemaal alleen te doen en jezelf constant groot te houden. Jij hebt helemaal niet om deze situatie gevraagd en zoals ik je verhaal lees doe je het onzettend goed!
Je maakt hem niet zwart, omdat het wel de vader van je kinderen is, je bent er voor je kids, je hebt alweer een plek om te wonen en je zorgt voor inkomsten.
Het is niet meer dan logisch dat je een klap krijgt van dit hele gebeuren en dat snappen je kinderen vast ook wel. Er met iemand over praten kan vast al heel erg helpen en dingen op een rijtje zetten en er weer nuchter tegenaan kijken is vast ook erg prettig met iemand die daar verstand van heeft.
Zie hulp niet als falen, maar als voor jezelf en je kinderen kiezen. Verstandig handelen zou ik het noemen
Heel veel sterkte!
Je hoeft het niet allemaal alleen te doen en jezelf constant groot te houden. Jij hebt helemaal niet om deze situatie gevraagd en zoals ik je verhaal lees doe je het onzettend goed!
Je maakt hem niet zwart, omdat het wel de vader van je kinderen is, je bent er voor je kids, je hebt alweer een plek om te wonen en je zorgt voor inkomsten.
Het is niet meer dan logisch dat je een klap krijgt van dit hele gebeuren en dat snappen je kinderen vast ook wel. Er met iemand over praten kan vast al heel erg helpen en dingen op een rijtje zetten en er weer nuchter tegenaan kijken is vast ook erg prettig met iemand die daar verstand van heeft.
Zie hulp niet als falen, maar als voor jezelf en je kinderen kiezen. Verstandig handelen zou ik het noemen
Heel veel sterkte!
maandag 7 september 2009 om 14:28
Mèn, ook jouw verhaal is een voorbeeld van al die menselijke dramaas die achter een scheiding zitten.
Het is heel belangrijk dat je je ex niet gaat afzeiken tov je dochter, dat doe je al niet en daar moet je ook vooral niet aan beginnen, uiteindelijk trek je aan het langste eind!
Verder: je huis, de boedel, de scheiding, je werk, je droom....meissie meissie, dat is teveel voor 1 leven hoor! Zou je niet even relatietechnisch een pas op de plaats maken, volgens mij is er helemaal geen plek voor een nieuwe liefde!! Dat je ernaar hunkert begrijp ik natuurlijk helemaal!!
Tja, over hulp zoeken hebben mijn voorgangers al het nodige geschreven. Heb je niemand waar je even tegen aan kan janken (ik kom net bij mijn nicht vandaan, die mocht ook even heerlijk tegen me aan piepen over alles wat haar overkomt) dat kan ook al opluchten!!
Ellen, heel veel sterkte, ik vind dat je in een klote situatie zit en hoop dat het zonnetje strax weer door de wolken komt schijnen voor je!!
Het is heel belangrijk dat je je ex niet gaat afzeiken tov je dochter, dat doe je al niet en daar moet je ook vooral niet aan beginnen, uiteindelijk trek je aan het langste eind!
Verder: je huis, de boedel, de scheiding, je werk, je droom....meissie meissie, dat is teveel voor 1 leven hoor! Zou je niet even relatietechnisch een pas op de plaats maken, volgens mij is er helemaal geen plek voor een nieuwe liefde!! Dat je ernaar hunkert begrijp ik natuurlijk helemaal!!
Tja, over hulp zoeken hebben mijn voorgangers al het nodige geschreven. Heb je niemand waar je even tegen aan kan janken (ik kom net bij mijn nicht vandaan, die mocht ook even heerlijk tegen me aan piepen over alles wat haar overkomt) dat kan ook al opluchten!!
Ellen, heel veel sterkte, ik vind dat je in een klote situatie zit en hoop dat het zonnetje strax weer door de wolken komt schijnen voor je!!
maandag 7 september 2009 om 14:45
Jeetje, wat een lieve reacties, zeg!
Nee, inderdaad Simoon, als je de vader van je kids zwart maakt, komt dat weer op een negatieve manier bij je terug. Daarom heb ik met haar ook hulp gezocht bij maatschappelijk werk. Daar kunnen ze op een onpartijdige manier naar haar luisteren. Er kan mij dan in ieder geval nooit verweten worden dat ik haar beïnvloed heb of zoiets. Want mijn hartje zegt, als mijn dochter een huilbui heeft "Ik ga met die kinders heel ver weg en kom nooit meer terug!" Maar ja, dat gaat niet. Gelukkig doet ze het heel goed op school (net als haar broer). Trotse mam, hoor! En wat die nieuwe relatie betreft, ik doe het daar idd heel rustig aan mee. Ik weet er nog niet altijd raad mee en zie wel waar het schip strandt.
Hulp zoeken....tja....Ik heb altijd alles in mijn eentje moeten doen, dus ben heel erg typetje van "zelluf doen". Daarom probeer ik het nu zo lang mogelijk zelf te behappen. Ik klamp mezelf vast aan bepaalde dingen. Uitspraak echtscheiding begin oktober (oeh, zal ook best wel emotionele toestand worden trouwens) en daarna de boedelscheiding. Dat kan ook geen jaar meer duren. En dan daarna.... Zou de bedoeling zijn dat dan de "verlossing" er is. Maar ik hou er rekening mee dat ik dan ook weer in een soort gat zal vallen. Nu is het op de toppen van mn zenuwen leven. Ik kijk het nog een tijdje aan. Als het echt niet meer gaat... Het helpt ook niet dat ik mijn nieuwe huisarts niet echt mag.
Nee, inderdaad Simoon, als je de vader van je kids zwart maakt, komt dat weer op een negatieve manier bij je terug. Daarom heb ik met haar ook hulp gezocht bij maatschappelijk werk. Daar kunnen ze op een onpartijdige manier naar haar luisteren. Er kan mij dan in ieder geval nooit verweten worden dat ik haar beïnvloed heb of zoiets. Want mijn hartje zegt, als mijn dochter een huilbui heeft "Ik ga met die kinders heel ver weg en kom nooit meer terug!" Maar ja, dat gaat niet. Gelukkig doet ze het heel goed op school (net als haar broer). Trotse mam, hoor! En wat die nieuwe relatie betreft, ik doe het daar idd heel rustig aan mee. Ik weet er nog niet altijd raad mee en zie wel waar het schip strandt.
Hulp zoeken....tja....Ik heb altijd alles in mijn eentje moeten doen, dus ben heel erg typetje van "zelluf doen". Daarom probeer ik het nu zo lang mogelijk zelf te behappen. Ik klamp mezelf vast aan bepaalde dingen. Uitspraak echtscheiding begin oktober (oeh, zal ook best wel emotionele toestand worden trouwens) en daarna de boedelscheiding. Dat kan ook geen jaar meer duren. En dan daarna.... Zou de bedoeling zijn dat dan de "verlossing" er is. Maar ik hou er rekening mee dat ik dan ook weer in een soort gat zal vallen. Nu is het op de toppen van mn zenuwen leven. Ik kijk het nog een tijdje aan. Als het echt niet meer gaat... Het helpt ook niet dat ik mijn nieuwe huisarts niet echt mag.
maandag 7 september 2009 om 14:50
Ik was zelf ook altijd van het zelf willen doen en niks willen laten merken, maar dat breekt je op, echt! Heb zelf ook even een tijdje bij een psych gelopen en dat heeft mij juist erg goed gedaan. Niet iedereen hoeft dat te weten als je dat niet prettig vindt, maar het kan wel fijn zijn om er met iemand over te praten die daar ook voor betaald wordt. Dan hoef je je niet bezwaard te voelen dat je je hart aan het luchten bent en die persoon is er ook nog eens voor jou om evt met oplossingen te komen.
Als je je huisarts niet prettig vindt kun je altijd nog een andere huisarts vragen. Aan de andere kant, voor een verwijzing naar een psych hoef je echt geen lang gesprek met je ha aan te gaan. Ik kende mijn ha nog maar een paar maanden (was net verhuisd) en gaf aan waar ik mee zat en dat ik daar vanaf wou en er over wou praten. Kreeg een lijstje met nummers van eerstelijnspsychologen en de doorverwijzing was op die manier al geregeld. Die ha gaat jou dus echt niet tegenhouden als jij er maar om vraagt
En mocht een gesprek bij de psych toch niet zijn wat je er van had verwacht kun je er altijd nog mee stoppen. Heb je het toch geprobeerd?
Als je je huisarts niet prettig vindt kun je altijd nog een andere huisarts vragen. Aan de andere kant, voor een verwijzing naar een psych hoef je echt geen lang gesprek met je ha aan te gaan. Ik kende mijn ha nog maar een paar maanden (was net verhuisd) en gaf aan waar ik mee zat en dat ik daar vanaf wou en er over wou praten. Kreeg een lijstje met nummers van eerstelijnspsychologen en de doorverwijzing was op die manier al geregeld. Die ha gaat jou dus echt niet tegenhouden als jij er maar om vraagt
En mocht een gesprek bij de psych toch niet zijn wat je er van had verwacht kun je er altijd nog mee stoppen. Heb je het toch geprobeerd?
