Psyche
alle pijlers
Ik maak mij zorgen om mijn ouders en heb daar last van
donderdag 10 februari 2022 om 22:08
Hi all,
In vorige topics al verteld dat mijn moeder nu al vijf maanden last heeft van stress en slapeloosheid. Kort gezegd: het gaat niet goed en daar maak ik me natuurlijk al een tijd zorgen over (ze heeft wel therapie etc). Inmiddels gaat het ook al maanden niet goed met mijn vader: door de situatie met mijn moeder en zijn gevoel van radeloosheid/frustratie heeft hij last van (extreme) woede-aanvallen. In eerste instantie wist ik dit niet, maar nu weet ik het wel (hij wil niet in therapie). Kortom: het gaat met beide niet zo goed.
Ik vind dit zó pijnlijk om te zien en merk aan mijzelf dat ik er continu mee bezig ben: hoe gaat het met ze? Hebben ze ruzie? Hoe moet het verder? Zijn ze nog online geweest? Ik heb mijn moeder nu al een paar keer zó verdrietig gezien en mijn vader gehoord als hij woest was (tieren, boos weglopen). Dat gaat bij mij dus door merg en been. Waar zijn mijn 'gewone' ouders?
We hebben een hele hechte band met elkaar (ben enig kind). Als mijn moeder zich niet goed voelt, neem ik dat gevoel over. Zo hecht is de band. Maar dat maakt het nu ook lastig. Ik voel bij vlagen paniek bij mezelf. Als ik een kortaf appje terugkrijg, schiet ik al in paniek: zie je wel, het gaat daar niet goed. Ik word er nerveus van, een heel onbehagelijk gevoel. Ik ben dan bang dat het nooit meer goedkomt, en dat het onbezorgde van voor deze situatie niet meer terugkomt. Leuke uitjes, vaak afspreken, hele tijd kletsen zonder na te denken. We hadden het erg goed en dat lijkt nu weg.
Ik heb een drukke baan en een eigen leven (geen vriend/kids), maar ben er toch continu mee bezig. Ik moest vorige week erg huilen aan de telefoon en de dag ervoor bij mijn ouders thuis. Allebei zeggen ze dat het wel weer goedkomt, en dat ik er niet zo veel mee bezig moet zijn. Ze belasten mij verder niet met hun situatie, maar ik voel natuurlijk aan alles dat het nu niet lekker loopt.
Ik vraag me af of het normaal is dat ik me dit zó aantrek? En misschien hebben er mensen tips? Ik heb al een keer met de praktijkondersteuner gepraat. Dat ga ik denk ik nogmaals doen.
In vorige topics al verteld dat mijn moeder nu al vijf maanden last heeft van stress en slapeloosheid. Kort gezegd: het gaat niet goed en daar maak ik me natuurlijk al een tijd zorgen over (ze heeft wel therapie etc). Inmiddels gaat het ook al maanden niet goed met mijn vader: door de situatie met mijn moeder en zijn gevoel van radeloosheid/frustratie heeft hij last van (extreme) woede-aanvallen. In eerste instantie wist ik dit niet, maar nu weet ik het wel (hij wil niet in therapie). Kortom: het gaat met beide niet zo goed.
Ik vind dit zó pijnlijk om te zien en merk aan mijzelf dat ik er continu mee bezig ben: hoe gaat het met ze? Hebben ze ruzie? Hoe moet het verder? Zijn ze nog online geweest? Ik heb mijn moeder nu al een paar keer zó verdrietig gezien en mijn vader gehoord als hij woest was (tieren, boos weglopen). Dat gaat bij mij dus door merg en been. Waar zijn mijn 'gewone' ouders?
We hebben een hele hechte band met elkaar (ben enig kind). Als mijn moeder zich niet goed voelt, neem ik dat gevoel over. Zo hecht is de band. Maar dat maakt het nu ook lastig. Ik voel bij vlagen paniek bij mezelf. Als ik een kortaf appje terugkrijg, schiet ik al in paniek: zie je wel, het gaat daar niet goed. Ik word er nerveus van, een heel onbehagelijk gevoel. Ik ben dan bang dat het nooit meer goedkomt, en dat het onbezorgde van voor deze situatie niet meer terugkomt. Leuke uitjes, vaak afspreken, hele tijd kletsen zonder na te denken. We hadden het erg goed en dat lijkt nu weg.
Ik heb een drukke baan en een eigen leven (geen vriend/kids), maar ben er toch continu mee bezig. Ik moest vorige week erg huilen aan de telefoon en de dag ervoor bij mijn ouders thuis. Allebei zeggen ze dat het wel weer goedkomt, en dat ik er niet zo veel mee bezig moet zijn. Ze belasten mij verder niet met hun situatie, maar ik voel natuurlijk aan alles dat het nu niet lekker loopt.
Ik vraag me af of het normaal is dat ik me dit zó aantrek? En misschien hebben er mensen tips? Ik heb al een keer met de praktijkondersteuner gepraat. Dat ga ik denk ik nogmaals doen.
donderdag 10 februari 2022 om 22:14
Ik vind het ongezond, je symbiotische relatie.
Tegelijkertijd vraag ik me af of je het er wel met iemand over kan hebben?
Je kunt het beste je vader streng toespreken dat zijn woede uitbarstingen de situatie niet verbeteren en dat hij daar mee moet stoppen. En als het niet lukt, dat hij dan even gaat fietsen of zo.
Je moeder heeft er niets aan dat jij niet slaapt omdat zij niet slaapt. Dus daar moet jij mee stoppen of hulp voor vinden.
Tegelijkertijd vraag ik me af of je het er wel met iemand over kan hebben?
Je kunt het beste je vader streng toespreken dat zijn woede uitbarstingen de situatie niet verbeteren en dat hij daar mee moet stoppen. En als het niet lukt, dat hij dan even gaat fietsen of zo.
Je moeder heeft er niets aan dat jij niet slaapt omdat zij niet slaapt. Dus daar moet jij mee stoppen of hulp voor vinden.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 10 februari 2022 om 22:19
Laat de verantwoordelijkheid daar waar hij hoort. Je ouders zijn volwassen mensen en zelf verantwoordelijk voor hun eigen leven en geluk. Jij hoeft er niet voor te zorgen dat het goed met ze gaat. Natuurlijk kun je ze ondersteunen door met ze te praten en eventueel adviezen te geven, maar als ze dat niet opvolgen (zoals met je vader die niet in therapie wil) is dat hun verantwoordelijkheid.
Dan ga ik er wel even vanuit dat er geen excessen zijn zoals mishandeling of zoiets.
Dan ga ik er wel even vanuit dat er geen excessen zijn zoals mishandeling of zoiets.
donderdag 10 februari 2022 om 22:27
Dit is het 4e topic wat je over dit onderwerp opent. Heb je het er al eens met je huisarts over gehad dat je het zo aantrekt?
Wat heb je met alle tips en adviezen gedaan in de vorige topics?
Wat heb je met alle tips en adviezen gedaan in de vorige topics?
himalaya wijzigde dit bericht op 10-02-2022 22:44
20.89% gewijzigd
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
donderdag 10 februari 2022 om 22:28
Waarom een nieuw topic?
Ik heb je vorige topic gelezen en het is wat onduidelijk wat er nou precies speelt. Je moeder blijft angstig, slecht slapen.. had ze dit vroeger ook al? Waar is de therapie voor bedoeld? Helpt het, is het voldoende?
Je vader heeft extreme woedeaanvallen. Van de stress? Heeft hij ook hulp inmiddels?
Is er ergens een lichtpuntje? Kun je wat afstand nemen, als ze echt niet meer hulp willen zoeken?
Ik heb je vorige topic gelezen en het is wat onduidelijk wat er nou precies speelt. Je moeder blijft angstig, slecht slapen.. had ze dit vroeger ook al? Waar is de therapie voor bedoeld? Helpt het, is het voldoende?
Je vader heeft extreme woedeaanvallen. Van de stress? Heeft hij ook hulp inmiddels?
Is er ergens een lichtpuntje? Kun je wat afstand nemen, als ze echt niet meer hulp willen zoeken?
vrijdag 11 februari 2022 om 01:32
Dit dus.eva-luna schreef: ↑10-02-2022 22:28Waarom een nieuw topic?
Ik heb je vorige topic gelezen en het is wat onduidelijk wat er nou precies speelt. Je moeder blijft angstig, slecht slapen.. had ze dit vroeger ook al? Waar is de therapie voor bedoeld? Helpt het, is het voldoende?
Je vader heeft extreme woedeaanvallen. Van de stress? Heeft hij ook hulp inmiddels?
Is er ergens een lichtpuntje? Kun je wat afstand nemen, als ze echt niet meer hulp willen zoeken?
Even een gedachtengang: zou je moeder verdrietig en gestresst zijn door de woede-uitbarstingen van je vader? In plaats van andersom?
vrijdag 11 februari 2022 om 06:52
Jouw ouders spelen een overdreven grote rol in jouw leven. Ze hebben toch echt recht op hun eigen leven. Iedereen moet weer zijn eigen levensloop uitvinden als de kinderen groot zijn en uit het nest zijn gevlogen. Mogelijk gaan ze verder zonder elkaar. Dat mag. Je zal het goed bedoelen maar ieder beslist over zijn eigen leven.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 11 februari 2022 om 06:56
vrijdag 11 februari 2022 om 07:44
Ik denk dat jij de lijm bent geweest die hun relatie bij elkaar hield maar dat die los heeft gelaten en afbrokkelt. Ze hebben veel gedaan voor hun kind en hoefden zo niet over hun eigen leven na te denken maar aan elke episode van je leven komt een eind en daarna moet je weer met je eigen levensloop verder gaan. Dat doe je door je op jezelf te concentreren: wie ben je, wat wordt je nieuwe liefde en interesse en wat ga je nu doen? Een kind wat telkens emotioneel aangeslagen terug komt rennen helpt niet bepaald mee om te bepalen wat je wil. Want ineens zit je weer in je oude saamhorigheidsgevoel en ieder pakt voor die gelegenheid automatisch zijn oude rol weer op die eigenlijk niet meer bestaat in je dagelijkse leven. En dat werkt ontzettend verwarrend.
Laat ze gaan. Vertel ze dat je een gelukkige jeugd hebt gehad en dat jij nu alleen maar wil dat ieder gelukkig wordt, wat hij/zij ook doet.
Laat ze gaan. Vertel ze dat je een gelukkige jeugd hebt gehad en dat jij nu alleen maar wil dat ieder gelukkig wordt, wat hij/zij ook doet.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 11 februari 2022 om 13:36
Daar dacht ik ook meteen aan. Mijn vader heeft dementie en voor de diagnose kon hij al helemaal ontploffen.madamecannibale schreef: ↑10-02-2022 22:25Ik weet niet hoe oud je ouders zijn maar is het een idee dit met de huisarts te bespreken? Kan er iets van vroege dementie of zoiets spelen? Wie weet heeft de huisarts wat advies?
Mijn moeder kon er niet echt mee omgaan hoewel hij er niks aan kon doen was hij wel ontzettend onredelijk. Hij zit inmiddels in een verpleeghuis maar die woede aanvallen waren er al jaren daarvoor.
Je zou je ouders kunnen zeggen dat je je zorgen maakt en jij graag wil dat ze naar de huisarts gaan. Misschien kun je meegaan dat heb ik toen wel gedaan.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
maandag 14 februari 2022 om 21:33
Hallo allemaal,
Ja, ik ben er idd heel veel mee bezig
Of dat normaal is of niet, sja ik weet het niet. Ik geef veel om mijn ouders en we hebben hele hechte band, dus natuurlijk doet het mij wat.
Nee, natuurlijk ben ik niet verantwoordelijk voor hun leven. Maar als zij zich niet goed voelen, heeft dat zijn weerslag op mij.
De woede-uitbarstingen van mijn vader helpen niet mee in het herstel nee. Maar ik kan het wel begrijpen. Het is ook zó frustrerend allemaal.
Naja, ik weet het ook niet zo goed nu. Ik heb wel gesprek met de praktijkondersteuner om het erover te hebben.
Dank voor reacties in elk geval!
Ja, ik ben er idd heel veel mee bezig
Of dat normaal is of niet, sja ik weet het niet. Ik geef veel om mijn ouders en we hebben hele hechte band, dus natuurlijk doet het mij wat. Nee, natuurlijk ben ik niet verantwoordelijk voor hun leven. Maar als zij zich niet goed voelen, heeft dat zijn weerslag op mij.
De woede-uitbarstingen van mijn vader helpen niet mee in het herstel nee. Maar ik kan het wel begrijpen. Het is ook zó frustrerend allemaal.
Naja, ik weet het ook niet zo goed nu. Ik heb wel gesprek met de praktijkondersteuner om het erover te hebben.
Dank voor reacties in elk geval!
