Psyche
alle pijlers
Ik mis iets...
woensdag 23 september 2020 om 10:49
Hoi allemaal,
even een kort verhaaltje.
Moeder van 2 kinderen, sinds 5 jaar gescheiden. Leuk huis, leuk werk, leuke vrienden, leuke kids. Super leuk leven.
Nu heb ik na mijn scheiding 3 jaar een partner gehad, dat is sinds begin dit jaar over (vreselijke narcist, echt zonde van mijn jaren geweest maar dat terzijde).
Nu merk ik dat ik toch soms een partner mis, een maatje. Iemand waarbij ik mijn problemen kan bespreken, die me geruststelt gewoon een arm om me heen.
Nu weet ik dat dit niet de manier is om 'op zoek' te gaan naar een relatie.
Maar ik vraag me gewoon af. Hebben meer mensen dit, eigenlijk alles op de rit, maar alleen dat ene gemis. Hoe lossen jullie dat op? Ik praat heus wel met mn vriendinnen maar soms wil ik ze er ook niet mee lastig vallen of voelt het gewoon niet goed om met hen te bespreken.
Vroeger in mijn oude huis had ik een bad, dan ging ik lekker in bad ontspannen muziekje aan en dan voelde ik me wel weer beter.
Nu heb ik geen bad, maar denk dat ik heus niet de enige ben die me soms zo voelt.
Wellicht hebben jullie tips waar ik zelf nog niet aan gedacht hebt.
Komt een beetje dit nu omdat ik een moeder met kanker heb, die bestraald is in haar hoofd en niet meer beter kan worden. Zij was altijd mijn maatje, bijna mijn partner qua steun en toeverlaat want ik bespreek alles met haar (en zij met mij) maar zij gaat nu psychisch heel hard achteruit en ik merk dat ik nu juist zo'n behoefte heb daaraan maar het niet meer met haar kan bespreken, het gaat namelijk óver haar.
Sorry lang, onsamenhangend verhaal. Wellicht begrijpen jullie me een beetje.
even een kort verhaaltje.
Moeder van 2 kinderen, sinds 5 jaar gescheiden. Leuk huis, leuk werk, leuke vrienden, leuke kids. Super leuk leven.
Nu heb ik na mijn scheiding 3 jaar een partner gehad, dat is sinds begin dit jaar over (vreselijke narcist, echt zonde van mijn jaren geweest maar dat terzijde).
Nu merk ik dat ik toch soms een partner mis, een maatje. Iemand waarbij ik mijn problemen kan bespreken, die me geruststelt gewoon een arm om me heen.
Nu weet ik dat dit niet de manier is om 'op zoek' te gaan naar een relatie.
Maar ik vraag me gewoon af. Hebben meer mensen dit, eigenlijk alles op de rit, maar alleen dat ene gemis. Hoe lossen jullie dat op? Ik praat heus wel met mn vriendinnen maar soms wil ik ze er ook niet mee lastig vallen of voelt het gewoon niet goed om met hen te bespreken.
Vroeger in mijn oude huis had ik een bad, dan ging ik lekker in bad ontspannen muziekje aan en dan voelde ik me wel weer beter.
Nu heb ik geen bad, maar denk dat ik heus niet de enige ben die me soms zo voelt.
Wellicht hebben jullie tips waar ik zelf nog niet aan gedacht hebt.
Komt een beetje dit nu omdat ik een moeder met kanker heb, die bestraald is in haar hoofd en niet meer beter kan worden. Zij was altijd mijn maatje, bijna mijn partner qua steun en toeverlaat want ik bespreek alles met haar (en zij met mij) maar zij gaat nu psychisch heel hard achteruit en ik merk dat ik nu juist zo'n behoefte heb daaraan maar het niet meer met haar kan bespreken, het gaat namelijk óver haar.
Sorry lang, onsamenhangend verhaal. Wellicht begrijpen jullie me een beetje.
woensdag 23 september 2020 om 10:57
woensdag 23 september 2020 om 11:00
Een. Het is niet raar om dat te willen, een leuke relatie is ook gewoon leuk.
En wat rot van je moeder.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 23 september 2020 om 12:37
Wat heftig van je moeder Ik heb ook zo'n band met mijn moeder dat ik bijna alles met haar kan bespreken. Mijn grootste steunpilaar. Ze gaat ook met me mee naar ziekenhuisafspraken waar ik tegenop zie. Dat hoef ik niet te vragen. Zij heeft al 4 keer kanker overleefd en is nu weer "schoon". Ik zie erg op tegen de dag dat ze er niet meer is. Met niemand ben ik zo vertrouwd als met haar. Dat wil niet zeggen dat er nooit heftige discussies zijn.
Ik heb wel een ander leven, ben vrijgezel en bewust kinderloos. Soms zou ik ook wel een partner willen. Maar dan latten, niet samenwonen. Ik ben erg op mijn vrijheid gesteld. Nog nooit een serieuze relatie gehad. Voel me niet verbonden met mensen. Dat zou ik graag eens willen voelen. Maar door mijn autisme komen dingen vaak anders binnen dan bedoeld. Een pestverleden en teleurstellingen in vriendschappen helpen ook niet mee. Ik heb veel moeite om mensen echt te vertrouwen.
Ik heb ook zo'n band met mijn moeder dat ik bijna alles met haar kan bespreken. Mijn grootste steunpilaar. Ze gaat ook met me mee naar ziekenhuisafspraken waar ik tegenop zie. Dat hoef ik niet te vragen. Zij heeft al 4 keer kanker overleefd en is nu weer "schoon". Ik zie erg op tegen de dag dat ze er niet meer is. Met niemand ben ik zo vertrouwd als met haar. Dat wil niet zeggen dat er nooit heftige discussies zijn.Ik heb wel een ander leven, ben vrijgezel en bewust kinderloos. Soms zou ik ook wel een partner willen. Maar dan latten, niet samenwonen. Ik ben erg op mijn vrijheid gesteld. Nog nooit een serieuze relatie gehad. Voel me niet verbonden met mensen. Dat zou ik graag eens willen voelen. Maar door mijn autisme komen dingen vaak anders binnen dan bedoeld. Een pestverleden en teleurstellingen in vriendschappen helpen ook niet mee. Ik heb veel moeite om mensen echt te vertrouwen.
woensdag 23 september 2020 om 14:56
@rooss4.0 & @dianaf ik heb gewoon super veel vrienden en mensen om me heen maar mis soms die kern, dat echte maatje. Maar denk vooral dat ik wil leren daar zelf mee om te gaan als dat ik per se nu een relatie wil om dat op te lossen.
@hondenmens super vervelend dat je moeite hebt mensen te vertrouwen. En ik snap de band met je moeder heel goed. Dat heb ik dus nu ook, maar ik ben inderdaad gewoon bang voor als zij er niet meer is. Nu ze zo achteruit gaat merk ik pas welke rol ze vervult in mijn leven. Zonder de gesprekken met haar, de steun van haar en de lol met haar ben ik pas echt eenzaam.
Bedankt voor jullie reacties.
@hondenmens super vervelend dat je moeite hebt mensen te vertrouwen. En ik snap de band met je moeder heel goed. Dat heb ik dus nu ook, maar ik ben inderdaad gewoon bang voor als zij er niet meer is. Nu ze zo achteruit gaat merk ik pas welke rol ze vervult in mijn leven. Zonder de gesprekken met haar, de steun van haar en de lol met haar ben ik pas echt eenzaam.
Bedankt voor jullie reacties.
