Psyche
alle pijlers
Ik sleur mezelf de dag door, elke keer opnieuw...
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:22
Ik weet niet waarom ik dit hier neerschrijf. Ik moet het gewoon even kwijt.
Ik ben 19 jaar en heb mijn eerste jaar aan de universiteit afgerond. Maar in mei/juni dit jaar zijn de problemen begonnen.
Tijdens de examens in juni ben ik voor het eerst "gecrasht". Huilen om niets, heel veel verdriet, overgevoelig,... Geen idee waar het vandaan komt, vroeger was ik helemaal anders. Toen het zo'n dag of 5 bleef duren, ben ik samen met mijn moeder naar de dokter gegaan. Ze heeft bloed genomen en laten onderzoeken en blijkbaar had ik klierkoorts en was ik gewoon opgebruikt. Maar ik zat met examens, dus moest ik verder en dat deed ik dan ook maar.
Nu heb ik ongeveer een maand vakantie kunnen nemen en toen ging alles goed. Maar nu moet ik weer beginnen leren. Ten eerste voor een herexamen en ten tweede voor een toelatingsproef om geneeskunde te kunnen gaan studeren. Het is al de 4de keer nu dat ik voor die proef leer omdat ik echt geneeskunde wil gaan doen, maar elke keer kom ik net een puntje ofzo te kort... Dat is heel telleurstellend en demotiverend!
Ik heb nergens nog moed voor, ik barst soms echt gewoon in tranen uit omdat ik niet meer kan! Het is mij ook een raadsel waarom ik geen drive meer vind, vroeger was het helemaal anders en ging ik voor mijn doelen.
Een paar oorzaken die er iets mee kunnen te maken hebben zijn misschien ofwel de pil ofwel mijn vriend. Ik ben in maart de pil beginnen nemen maar het ging al snel mis, ik werd heel gevoelig en weende bij het minste, dus ik stopte met die pil. Een paar weken geleden heb ik een andere geprobeerd, maar het was weer hetzelfde, na een week al zelfs.
En dan mijn vriend. Hij is de allerliefste persoon die ik mij kan inbeelden, dus daar is helemaal niks fout mee. Maar ik denk wel dat ik door hem gevoeliger geworden ben. Ik kan hem nu ook even niet zo veel zien. Als ik nog maar aan hem denk op dit moment, staan de tranen al klaar.
Ik weet echt niet wat er met me gebeurd. Mijn ouders weten wel dat ik het soms moeilijk heb, maar ik vind het lastig om met hen daarover te praten omdat ik toch telkens er om moet huilen. Ik ben het zo beu! Ik wil niet meer zielig rondlopen en altijd huilen om het minste!
Ik moet nog 2 weken leren en dan ben ik er vanaf. Ik hoop dat ik deze periode door geraak en er dan wat boven op kom...
Het is misschien moeilijk om mijn problemen te begrijpen, het lijkt allemaal maar niets tov wat ik hier lees, maar het maakt me echt kapot vanbinnen!
Liefs, Annabelle
Ik ben 19 jaar en heb mijn eerste jaar aan de universiteit afgerond. Maar in mei/juni dit jaar zijn de problemen begonnen.
Tijdens de examens in juni ben ik voor het eerst "gecrasht". Huilen om niets, heel veel verdriet, overgevoelig,... Geen idee waar het vandaan komt, vroeger was ik helemaal anders. Toen het zo'n dag of 5 bleef duren, ben ik samen met mijn moeder naar de dokter gegaan. Ze heeft bloed genomen en laten onderzoeken en blijkbaar had ik klierkoorts en was ik gewoon opgebruikt. Maar ik zat met examens, dus moest ik verder en dat deed ik dan ook maar.
Nu heb ik ongeveer een maand vakantie kunnen nemen en toen ging alles goed. Maar nu moet ik weer beginnen leren. Ten eerste voor een herexamen en ten tweede voor een toelatingsproef om geneeskunde te kunnen gaan studeren. Het is al de 4de keer nu dat ik voor die proef leer omdat ik echt geneeskunde wil gaan doen, maar elke keer kom ik net een puntje ofzo te kort... Dat is heel telleurstellend en demotiverend!
Ik heb nergens nog moed voor, ik barst soms echt gewoon in tranen uit omdat ik niet meer kan! Het is mij ook een raadsel waarom ik geen drive meer vind, vroeger was het helemaal anders en ging ik voor mijn doelen.
Een paar oorzaken die er iets mee kunnen te maken hebben zijn misschien ofwel de pil ofwel mijn vriend. Ik ben in maart de pil beginnen nemen maar het ging al snel mis, ik werd heel gevoelig en weende bij het minste, dus ik stopte met die pil. Een paar weken geleden heb ik een andere geprobeerd, maar het was weer hetzelfde, na een week al zelfs.
En dan mijn vriend. Hij is de allerliefste persoon die ik mij kan inbeelden, dus daar is helemaal niks fout mee. Maar ik denk wel dat ik door hem gevoeliger geworden ben. Ik kan hem nu ook even niet zo veel zien. Als ik nog maar aan hem denk op dit moment, staan de tranen al klaar.
Ik weet echt niet wat er met me gebeurd. Mijn ouders weten wel dat ik het soms moeilijk heb, maar ik vind het lastig om met hen daarover te praten omdat ik toch telkens er om moet huilen. Ik ben het zo beu! Ik wil niet meer zielig rondlopen en altijd huilen om het minste!
Ik moet nog 2 weken leren en dan ben ik er vanaf. Ik hoop dat ik deze periode door geraak en er dan wat boven op kom...
Het is misschien moeilijk om mijn problemen te begrijpen, het lijkt allemaal maar niets tov wat ik hier lees, maar het maakt me echt kapot vanbinnen!
Liefs, Annabelle
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:38
Advies 1:
Stop met de pil. Ik werd er ook depressief van. Nu heb ik een koperspiraal en nergens meer last van.
Laat je ook geen Mirena aansmeren, daar zitten ook hormonen en en zo te lezen reageer je nogal heftig op hormonen.
Advies 2:
Iedere universiteit heeft iemand voor de geestelijke verzorging. Ga met de decaan praten, er is vast wel een psycholoog aan de universiteit waar je mee kan gaan praten.
Heel veel sterkte. Is het een idee om pas in het tweede trimester verder te gaan met je studie en een paar maanden een wezenloos baantje te nemen. Zodat je geestelijk een beetje bij kan tanken?
Stop met de pil. Ik werd er ook depressief van. Nu heb ik een koperspiraal en nergens meer last van.
Laat je ook geen Mirena aansmeren, daar zitten ook hormonen en en zo te lezen reageer je nogal heftig op hormonen.
Advies 2:
Iedere universiteit heeft iemand voor de geestelijke verzorging. Ga met de decaan praten, er is vast wel een psycholoog aan de universiteit waar je mee kan gaan praten.
Heel veel sterkte. Is het een idee om pas in het tweede trimester verder te gaan met je studie en een paar maanden een wezenloos baantje te nemen. Zodat je geestelijk een beetje bij kan tanken?
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:41
Lieve Annabelle,
Herkenning hier, al is het al heel lang geleden.
Maar ik heb ook op mijn 18e/19e een moeilijke tijd doorgemaakt.
Achteraf was het een combinatie van factoren; wennen aan het studentenleven, vermoeidheid (ik bleek Pfeiffer te hebben gehad, maar kwam ik pas achter toen het al voorbij was), en verder nogal wat onverwerkte dingen uit mijn jeugd. Ik was erg bezig met allerlei vragen over mezelf, wie ben ik, wat voor invloed heeft mijn jeugd op mij etc., erg vermoeiend proces ook. Ik kon ook huilen om 'niets' en begreep eigenlijk ook helemaal niet waarom ik zo verdrietig was.
Ik had ook de neiging om me wat meer af te sluiten maar dat lost niets op! Ik ben uiteindelijk meer gaan praten, met goede vrienden, en ook met familieleden en uiteindelijk ben ik ook naar een psycholoog geweest, een paar keer maar, maar dat was erg verhelderend.
Wat ook fijn is, om je gedachten op papier te zetten, het lijkt of je nu geen idee hebt waar het vandaan komt en door je gedachten wat te ordenen kom je er misschien wel achter.
Veel sterkte!
Fladder
Herkenning hier, al is het al heel lang geleden.
Maar ik heb ook op mijn 18e/19e een moeilijke tijd doorgemaakt.
Achteraf was het een combinatie van factoren; wennen aan het studentenleven, vermoeidheid (ik bleek Pfeiffer te hebben gehad, maar kwam ik pas achter toen het al voorbij was), en verder nogal wat onverwerkte dingen uit mijn jeugd. Ik was erg bezig met allerlei vragen over mezelf, wie ben ik, wat voor invloed heeft mijn jeugd op mij etc., erg vermoeiend proces ook. Ik kon ook huilen om 'niets' en begreep eigenlijk ook helemaal niet waarom ik zo verdrietig was.
Ik had ook de neiging om me wat meer af te sluiten maar dat lost niets op! Ik ben uiteindelijk meer gaan praten, met goede vrienden, en ook met familieleden en uiteindelijk ben ik ook naar een psycholoog geweest, een paar keer maar, maar dat was erg verhelderend.
Wat ook fijn is, om je gedachten op papier te zetten, het lijkt of je nu geen idee hebt waar het vandaan komt en door je gedachten wat te ordenen kom je er misschien wel achter.
Veel sterkte!
Fladder
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:45
lieve meid,
ondanks dat je misschien niet het zwaarste probleem hebt als andere forummers, voor jou is het nu wel heel zwaar.
je verhaal komt op mij over als dat je overspannen aan het raken bent, vooral omdat je zegt dat je dingen moet halen en moet doen. het is vervelend als je je vakken niet allemaal haalt (om welke reden dan ook). maar het is nog vervelender als jij de komende jaren geen plezier aan je studie kan beleven. probeer voor jezelf op een rijtje te zetten waar je stress vandaan komt, en waarom je persé geneeskunde wilt gaan doen en bijvoorbeeld niet je studie wil afmaken waar je nu mee bezig bent. ik kan me voorstellen dat dit heel lastig is, vooral omdat je al zolang geneeskunde in je hoofd hebt.
Ik wens je iig heel veel sterkte en succes voor de komende tijd!
ondanks dat je misschien niet het zwaarste probleem hebt als andere forummers, voor jou is het nu wel heel zwaar.
je verhaal komt op mij over als dat je overspannen aan het raken bent, vooral omdat je zegt dat je dingen moet halen en moet doen. het is vervelend als je je vakken niet allemaal haalt (om welke reden dan ook). maar het is nog vervelender als jij de komende jaren geen plezier aan je studie kan beleven. probeer voor jezelf op een rijtje te zetten waar je stress vandaan komt, en waarom je persé geneeskunde wilt gaan doen en bijvoorbeeld niet je studie wil afmaken waar je nu mee bezig bent. ik kan me voorstellen dat dit heel lastig is, vooral omdat je al zolang geneeskunde in je hoofd hebt.
Ik wens je iig heel veel sterkte en succes voor de komende tijd!
dinsdag 11 augustus 2009 om 10:53
Wat AbsoluteEinstein zegt.
En 3: onderschat het niet. Eerste jaar universiteit is gewoon erg vermoeiend en dan voor de vierde keer die proef, dat is ook een flinke mentale belasting. Probeer naast het leren zoveel mogelijk vrij te nemen en alleen maar te doen waar je echt zin in hebt. Dus niet alleen maar leren en daarnaast over problemen praten. Nee: lekker tv kijken, boek lezen, zwemmen, fietsen, naar buiten of uitgaan, net wat je het leukste vindt.
En 3: onderschat het niet. Eerste jaar universiteit is gewoon erg vermoeiend en dan voor de vierde keer die proef, dat is ook een flinke mentale belasting. Probeer naast het leren zoveel mogelijk vrij te nemen en alleen maar te doen waar je echt zin in hebt. Dus niet alleen maar leren en daarnaast over problemen praten. Nee: lekker tv kijken, boek lezen, zwemmen, fietsen, naar buiten of uitgaan, net wat je het leukste vindt.
dinsdag 11 augustus 2009 om 17:32
Bedankt allemaal voor de lieve en begripvolle reacties!
Ik heb het daarnet toch allemaal er uit gegooid bij mijn ouders, ik kan de huilbuien niet blijven verstoppen.
@ AbsoluteEinstein en wanda_p
ik ben al een weekje gestopt nu met de pil. Ik had die maar een week genomen en ik zat er al onderdoor. Mijn moeder zegt dat ik eens naar de dokter of gyneacoloog moet om mijn hormoonwaarden te laten checken in mijn bloed. Dat is misschien geen slecht idee...
Als het niet aan de hormonen ligt, is gaan praten met een psycholoog wel een goede oplossing. Misschien kan hij me iets laten inzien wat ik al die tijd niet zag.
Alleen weet ik nu totaal niet wat te doen! Liefst van al zou ik gewoon huilen en slapen. En ook mijn vriend zien want ik mis hem ontzettend, ik heb veel aan hem! Morgen zie ik hem wel weer eventjes . Maar geen idee hoe het nu verder moet. Als ik iets wil leren, crash ik weer volledig en als ik niet leer haal ik het waarschijnlijk niet...
Ik wil gewoon even rust in mijn leven!
Ik heb het daarnet toch allemaal er uit gegooid bij mijn ouders, ik kan de huilbuien niet blijven verstoppen.
@ AbsoluteEinstein en wanda_p
ik ben al een weekje gestopt nu met de pil. Ik had die maar een week genomen en ik zat er al onderdoor. Mijn moeder zegt dat ik eens naar de dokter of gyneacoloog moet om mijn hormoonwaarden te laten checken in mijn bloed. Dat is misschien geen slecht idee...
Als het niet aan de hormonen ligt, is gaan praten met een psycholoog wel een goede oplossing. Misschien kan hij me iets laten inzien wat ik al die tijd niet zag.
Alleen weet ik nu totaal niet wat te doen! Liefst van al zou ik gewoon huilen en slapen. En ook mijn vriend zien want ik mis hem ontzettend, ik heb veel aan hem! Morgen zie ik hem wel weer eventjes . Maar geen idee hoe het nu verder moet. Als ik iets wil leren, crash ik weer volledig en als ik niet leer haal ik het waarschijnlijk niet...
Ik wil gewoon even rust in mijn leven!
dinsdag 11 augustus 2009 om 17:39
Blijf van de hormonen af. Laat je zoals Einstein zegt geen Mirena aansmeren. Men onderschat de invloed van hormonen op sommige vrouwen nogal. Ik heb hetzelfde, kan er ook niet tegen.
Kun je bij de studentenpsycholoog terecht?
Qua leren heb ik niet echt tips, het is ook lastig als je andere dingen aan je kop hebt. Kun je niet even echt rust inbouwen? Een dag slapen, een dag film kijken, een dag welness, en dag zwemmen, een dag aan zee, whatever?
Kun je bij de studentenpsycholoog terecht?
Qua leren heb ik niet echt tips, het is ook lastig als je andere dingen aan je kop hebt. Kun je niet even echt rust inbouwen? Een dag slapen, een dag film kijken, een dag welness, en dag zwemmen, een dag aan zee, whatever?
dinsdag 11 augustus 2009 om 17:44
Ik heb een maand rust gehad en nu begint het opnieuw... Ik hoop echt waar dat het ooit over gaat. Ik zou die studies wel aankunnen als ik niet met dit rotte gevoel zat! Vroeger had ik nooit problemen, het is in mei ongeveer pas begonnen.En als het die hormonen zijn, gaan die niet ineens verdwijnen door een dagje iets anders te doen (spijtig genoeg)...
Hormonen smeren ze mij idd niet zo makkelijk meer aan! Daarom ga ik ook eens praten met de gyneacoloog of dokter.
Ik ben het echt ZAT! Ik kan niets meer doen en daardoor voelt het ook alsof ik niets waard ben! Als ik weer is begin te wenen denk ik altijd dat het wel beter zal gaan nadat ik geweend heb of het aan iemand verteld heb ofzo, maar nee, het gevoel blijft elke keer gewoon hangen.
Hormonen smeren ze mij idd niet zo makkelijk meer aan! Daarom ga ik ook eens praten met de gyneacoloog of dokter.
Ik ben het echt ZAT! Ik kan niets meer doen en daardoor voelt het ook alsof ik niets waard ben! Als ik weer is begin te wenen denk ik altijd dat het wel beter zal gaan nadat ik geweend heb of het aan iemand verteld heb ofzo, maar nee, het gevoel blijft elke keer gewoon hangen.
dinsdag 11 augustus 2009 om 17:47
dinsdag 11 augustus 2009 om 18:04
Een depressie is het denk ik niet. Als ik nu gewoon even niets zou moeten doen, ben ik weer opgewekt en blij . Dat heb ik vorige maand wel gemerkt. Het is me misschien ook allemaal even wat te veel geweest, geen idee. Het doet wel goed mijn gevoelens hier kwijt te kunnen. Als ik er moet over praten barst ik meestal toch in tranen uit (is dat trouwens normaal? ).
Hopelijk vind ik een oorzaak en iets of iemand die mee daarbij kan helpen!
Hopelijk vind ik een oorzaak en iets of iemand die mee daarbij kan helpen!
dinsdag 11 augustus 2009 om 20:39
Poeh, herkenbaar.
Het doet mij denken aan de periode vlak voor mijn eerste depressie. Ik had een tijd lang heel veel gedaan: werken, studeren, feesten, van alles. Het ging maar door: door de week bezig, alle weekenden bezig. Als er eens een dag was dat ik geen verplichtingen had ging ik bij iemand klussen of verhuizen (want wat heb je nu aan een dag 'niks'?)
Op een gegeven moment had ik twee weken vrij en ik kon er niet meer van genieten. (dat is dus wel anders dan wat jij beschrijft)
Aan het eind van die twee weken moest ik weer studieboeken kopen en het was net of ik blokkeerde. Toen de colleges weer begonnen ook: ik kon geen artikelen lezen, kon de collegestof niet bevatten, moest er niet aan denken een presentatie te moeten maken... Toen crashte ik eigenlijk.
Ik ken je niet en ik weet niet hoe het er precies voor staat: maar zorg alsjeblieft dat je het niet zo ver laat komen. Als jouw lichaam en hoofd aangeven dat het niet meer gaat, moet je dat misschien serieus nemen.
En ik denk ook dat je beter kunt stoppen met de pil.
Je schrijft ergens iets in de trant van: proberen je huilbuien te stoppen. Misschien is het goed om het gewoon te laten komen. Het kan enorm opluchten.
Ik ben niet zo'n huiler, zou willen dat het makkelijker ging, ik geef mezelf er ook niet echt gelegenheid voor.
Maar als je moet huilen: laat maar stromen die tranen.
Het doet mij denken aan de periode vlak voor mijn eerste depressie. Ik had een tijd lang heel veel gedaan: werken, studeren, feesten, van alles. Het ging maar door: door de week bezig, alle weekenden bezig. Als er eens een dag was dat ik geen verplichtingen had ging ik bij iemand klussen of verhuizen (want wat heb je nu aan een dag 'niks'?)
Op een gegeven moment had ik twee weken vrij en ik kon er niet meer van genieten. (dat is dus wel anders dan wat jij beschrijft)
Aan het eind van die twee weken moest ik weer studieboeken kopen en het was net of ik blokkeerde. Toen de colleges weer begonnen ook: ik kon geen artikelen lezen, kon de collegestof niet bevatten, moest er niet aan denken een presentatie te moeten maken... Toen crashte ik eigenlijk.
Ik ken je niet en ik weet niet hoe het er precies voor staat: maar zorg alsjeblieft dat je het niet zo ver laat komen. Als jouw lichaam en hoofd aangeven dat het niet meer gaat, moet je dat misschien serieus nemen.
En ik denk ook dat je beter kunt stoppen met de pil.
Je schrijft ergens iets in de trant van: proberen je huilbuien te stoppen. Misschien is het goed om het gewoon te laten komen. Het kan enorm opluchten.
Ik ben niet zo'n huiler, zou willen dat het makkelijker ging, ik geef mezelf er ook niet echt gelegenheid voor.
Maar als je moet huilen: laat maar stromen die tranen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 11 augustus 2009 om 21:36
Moonlight, voor mij ook herkenbaar dat studieverhaal. Zodra ik verschillende deadlines door elkaar of te dicht op elkaar heb, gaat het ook fout. Dan kan ik er gewoon niet meer voor vechten. Zoals je noemt, je blokkeert. Heb een goede vakantie gehad waarna het weer een paar weken goed ging, maar nu komen er weer allemaal dingen tegelijk en vecht ik tegen een crash. Als ik nu gewoon elke avond wat extra werkte, zou alles gewoon goedkomen. Alleen heb ik er niet de kracht voor....belachelijk....
Annabella, maak voor jezelf duidelijk wat nu voor jouw de meeste prioriteit heeft en ga voorlopig alleen daar voor werken. Lijkt mij dat je dat propedeuse hertentamen over een paar maanden wel weer kunt doen... Ik ging ''vroeger'' ook altijd gewoon overal 100% voor, maar toen ging alles me redelijk makkelijk af. Dingen worden moeilijker op de universiteit. Ook omdat je jezelf afvraagt of je wel de juiste studie doet, etc.
Wat betreft hormonen, sorry daar weet ik niks van behalve premenstruele ''depressie''.
Annabella, maak voor jezelf duidelijk wat nu voor jouw de meeste prioriteit heeft en ga voorlopig alleen daar voor werken. Lijkt mij dat je dat propedeuse hertentamen over een paar maanden wel weer kunt doen... Ik ging ''vroeger'' ook altijd gewoon overal 100% voor, maar toen ging alles me redelijk makkelijk af. Dingen worden moeilijker op de universiteit. Ook omdat je jezelf afvraagt of je wel de juiste studie doet, etc.
Wat betreft hormonen, sorry daar weet ik niks van behalve premenstruele ''depressie''.
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:56
meis, laat alles los. Een beter advies kan ik je niet geven.
De pil kan inderdaad een rol meespelen voor je gevoel, maar overdrijf het niet...Gewoon niet weer mee beginnen, dan ben je die onzekerheid kwijt ( dat het daar aan zou kunnen liggen)
iedereen heeft wel eens het gevoel van de weg kwijt te zijn. Hier moet je niet in blijven hangen, zoek een weg waar je je prettig bij voelt. Zie: je leven is een andere wending aan het nemen omdat je geslaagd bent op school, en dus sla je een ander levenspad in. Leuk, laat het je overkomen...........Je zult zien dat er andere mensen op je pad komen, dat je jezelf anders leert kennen etc. etc. Super interessant om dat allemaal met een positieve kijk tegemoet te gaan.
Tip: noem elke avond voor je gaat slapen 5 positieve punten van de dag op.............
Succes met je nieuwe levensfase!
Tineke
De pil kan inderdaad een rol meespelen voor je gevoel, maar overdrijf het niet...Gewoon niet weer mee beginnen, dan ben je die onzekerheid kwijt ( dat het daar aan zou kunnen liggen)
iedereen heeft wel eens het gevoel van de weg kwijt te zijn. Hier moet je niet in blijven hangen, zoek een weg waar je je prettig bij voelt. Zie: je leven is een andere wending aan het nemen omdat je geslaagd bent op school, en dus sla je een ander levenspad in. Leuk, laat het je overkomen...........Je zult zien dat er andere mensen op je pad komen, dat je jezelf anders leert kennen etc. etc. Super interessant om dat allemaal met een positieve kijk tegemoet te gaan.
Tip: noem elke avond voor je gaat slapen 5 positieve punten van de dag op.............
Succes met je nieuwe levensfase!
Tineke
woensdag 12 augustus 2009 om 10:04
@Sagrera
Wat je vertelt klopt grotendeels met hoe ik me voel!
Ik heb nu 3 "deadlines" te halen en misschien is dat wat te veel. Vrijdag heb ik rijexamen, dan herexamen en dan die toelatingsproef. het herexamen en de proef vallen net achter elkaar, dus dat is sowieso voor iedereen al heel stresserend.
Ik had inderdaad vroeger ook nooit problemen met school en moest nooit veel leren. Maar nu aan de universiteit is het sowieso allemaal meer en moeilijker. Dan nog in de vakantie moeten studeren voor iets waar je al 3 keer nipt in gefaald bent. Het zal er allemaal geen goed aan doen. Misschien zit mijn hoofd gewoon overvol met school en weer leren en weer de moed vinden.
Ik ben er over aan het denken om dat herexamen te laten vallen, dan kan ik mij (misschien) meer concentreren op de proef want die is voor mij belangrijker.
Ook hebben mijn ouders gevraagd of ik niet voor een paar daagjes mee met hun naar het buitenland wil gaan. Nu, als ik het herexamen niet meedoe, gaat dat wel, maar anders zou ik daar ook moeten leren, dus dan zie ik het nut er niet zo van in... En ook moet ik hier dan alles een paar dagen achter laten. Ok, dat klinkt misschien stom, maar hoe ik me nu voel til ik daar zwaar aan. Ik zou mijn vriend en mijn huisdieren echt wel missen.
Wat je vertelt klopt grotendeels met hoe ik me voel!
Ik heb nu 3 "deadlines" te halen en misschien is dat wat te veel. Vrijdag heb ik rijexamen, dan herexamen en dan die toelatingsproef. het herexamen en de proef vallen net achter elkaar, dus dat is sowieso voor iedereen al heel stresserend.
Ik had inderdaad vroeger ook nooit problemen met school en moest nooit veel leren. Maar nu aan de universiteit is het sowieso allemaal meer en moeilijker. Dan nog in de vakantie moeten studeren voor iets waar je al 3 keer nipt in gefaald bent. Het zal er allemaal geen goed aan doen. Misschien zit mijn hoofd gewoon overvol met school en weer leren en weer de moed vinden.
Ik ben er over aan het denken om dat herexamen te laten vallen, dan kan ik mij (misschien) meer concentreren op de proef want die is voor mij belangrijker.
Ook hebben mijn ouders gevraagd of ik niet voor een paar daagjes mee met hun naar het buitenland wil gaan. Nu, als ik het herexamen niet meedoe, gaat dat wel, maar anders zou ik daar ook moeten leren, dus dan zie ik het nut er niet zo van in... En ook moet ik hier dan alles een paar dagen achter laten. Ok, dat klinkt misschien stom, maar hoe ik me nu voel til ik daar zwaar aan. Ik zou mijn vriend en mijn huisdieren echt wel missen.
woensdag 12 augustus 2009 om 11:42
Als je dat herexamen kunt uitstellen, lijkt dat me een goed idee.
Voor je rijexamen moet je ook een beetje ontspannen zijn, dat is eigenlijk de enige voorbereiding die je kunt treffen.
Lekker toch, een paar dagen naar het buitenland? Kun je even tot rust komen en misschien zie je daarna de dingen in ander perspectief.
Je vriend kun je bellen en je huisdieren knuffel je gewoon even extra voor je weggaat en als je weer terug bent.
Voor je rijexamen moet je ook een beetje ontspannen zijn, dat is eigenlijk de enige voorbereiding die je kunt treffen.
Lekker toch, een paar dagen naar het buitenland? Kun je even tot rust komen en misschien zie je daarna de dingen in ander perspectief.
Je vriend kun je bellen en je huisdieren knuffel je gewoon even extra voor je weggaat en als je weer terug bent.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 12 augustus 2009 om 12:11
Beste Annabella,
Wat vervelend voor je dat je je zo rot voelt!
In je openingspost schrijf je dat je Pfeiffer (klierkoorts) had maar toch bent doorgegaan vanwege je examens. Dat is natuurlijk al niet goed. Misschien ben je nog steeds niet goed uitgeziekt.
Verder herken ik het ook wel. Ik ben ook tijdens mijn studententijd wel een tijdje de weg kwijt geweest. Je bent in een kwetsbare fase. Negeer dat niet en vraag niet te veel van jezelf. Ga terug naar je huisarts en bespreek het met haar. Jij voelt je rot en daar moet iets aan gebeuren.
Sterkte!
Wat vervelend voor je dat je je zo rot voelt!
In je openingspost schrijf je dat je Pfeiffer (klierkoorts) had maar toch bent doorgegaan vanwege je examens. Dat is natuurlijk al niet goed. Misschien ben je nog steeds niet goed uitgeziekt.
Verder herken ik het ook wel. Ik ben ook tijdens mijn studententijd wel een tijdje de weg kwijt geweest. Je bent in een kwetsbare fase. Negeer dat niet en vraag niet te veel van jezelf. Ga terug naar je huisarts en bespreek het met haar. Jij voelt je rot en daar moet iets aan gebeuren.
Sterkte!
donderdag 13 augustus 2009 om 12:14
Ga met iemand praten,dit gaat niet vanzelf over!Ik heb ook een inzinking gehad een paar jaar geleden,maar wist wel waar het door kwam.Toch heb ik door mijn gesprekken met een maatschappelijk werkster veel handvaten gekregen,waar ik nu nog vaak mee aan de gang ben.Voorbeeld:ik doe heel stoer,maar ben eigenlijk heel gevoelig.Maar door mijn omstandigheden(alleenstaande mama,die veel te veel meegemaakt heeft, met 2 pubers en zeer zware,maar geweldige baan)Nu moet ik van mezelf 1 avond per maand mooie gevoelige muziek opzetten en foto's/video's bekijken ,en mezelf "dwingen"om te voelen..waardoor ik me toch kan uitten......vind het fantastisch!
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
donderdag 13 augustus 2009 om 23:40
quote:Annabella2 schreef op 12 augustus 2009 @ 10:04:
@Sagrera
Wat je vertelt klopt grotendeels met hoe ik me voel!
Ik heb nu 3 "deadlines" te halen en misschien is dat wat te veel. Vrijdag heb ik rijexamen, dan herexamen en dan die toelatingsproef. het herexamen en de proef vallen net achter elkaar, dus dat is sowieso voor iedereen al heel stresserend.
Ik had inderdaad vroeger ook nooit problemen met school en moest nooit veel leren. Maar nu aan de universiteit is het sowieso allemaal meer en moeilijker. Dan nog in de vakantie moeten studeren voor iets waar je al 3 keer nipt in gefaald bent. Het zal er allemaal geen goed aan doen. Misschien zit mijn hoofd gewoon overvol met school en weer leren en weer de moed vinden.
Ik ben er over aan het denken om dat herexamen te laten vallen, dan kan ik mij (misschien) meer concentreren op de proef want die is voor mij belangrijker.
Ook hebben mijn ouders gevraagd of ik niet voor een paar daagjes mee met hun naar het buitenland wil gaan. Nu, als ik het herexamen niet meedoe, gaat dat wel, maar anders zou ik daar ook moeten leren, dus dan zie ik het nut er niet zo van in... En ook moet ik hier dan alles een paar dagen achter laten. Ok, dat klinkt misschien stom, maar hoe ik me nu voel til ik daar zwaar aan. Ik zou mijn vriend en mijn huisdieren echt wel missen.Mogelijk krijg je al een hele rust over je heen zodra je besloten hebt om het herexamen uit te stellen. Ik heb trouwens in m'n eigen vakantie naar Spanje wel een paar ochtenden gestudeerd. Wonder boven wonder had ik daar ook nog gewoon zin in omdat ik daar lekker in mijn vel zat en genoeg tijd had. Als je echt serieus meer dan fulltime moet gaan studeren nu voor die toelating, zou ik niet op die vakantie gaan want dat geeft alleen maar meer stress als je afhankelijk bent van je reisgenoten (ouders). Kun je niet alvast wat boeken voor na die toets? Misschien geeft dat een fijn gevoel.
@Sagrera
Wat je vertelt klopt grotendeels met hoe ik me voel!
Ik heb nu 3 "deadlines" te halen en misschien is dat wat te veel. Vrijdag heb ik rijexamen, dan herexamen en dan die toelatingsproef. het herexamen en de proef vallen net achter elkaar, dus dat is sowieso voor iedereen al heel stresserend.
Ik had inderdaad vroeger ook nooit problemen met school en moest nooit veel leren. Maar nu aan de universiteit is het sowieso allemaal meer en moeilijker. Dan nog in de vakantie moeten studeren voor iets waar je al 3 keer nipt in gefaald bent. Het zal er allemaal geen goed aan doen. Misschien zit mijn hoofd gewoon overvol met school en weer leren en weer de moed vinden.
Ik ben er over aan het denken om dat herexamen te laten vallen, dan kan ik mij (misschien) meer concentreren op de proef want die is voor mij belangrijker.
Ook hebben mijn ouders gevraagd of ik niet voor een paar daagjes mee met hun naar het buitenland wil gaan. Nu, als ik het herexamen niet meedoe, gaat dat wel, maar anders zou ik daar ook moeten leren, dus dan zie ik het nut er niet zo van in... En ook moet ik hier dan alles een paar dagen achter laten. Ok, dat klinkt misschien stom, maar hoe ik me nu voel til ik daar zwaar aan. Ik zou mijn vriend en mijn huisdieren echt wel missen.Mogelijk krijg je al een hele rust over je heen zodra je besloten hebt om het herexamen uit te stellen. Ik heb trouwens in m'n eigen vakantie naar Spanje wel een paar ochtenden gestudeerd. Wonder boven wonder had ik daar ook nog gewoon zin in omdat ik daar lekker in mijn vel zat en genoeg tijd had. Als je echt serieus meer dan fulltime moet gaan studeren nu voor die toelating, zou ik niet op die vakantie gaan want dat geeft alleen maar meer stress als je afhankelijk bent van je reisgenoten (ouders). Kun je niet alvast wat boeken voor na die toets? Misschien geeft dat een fijn gevoel.
