Psyche
alle pijlers
ik verdrink!
maandag 18 januari 2010 om 20:22
Eh... hm. Ja. Al de derde keer dat ik een verhaal tiep, maar het werd steeds zo warrig. Kijken of het nu wel lukt.
Anleiding om me (na een jaar lang lurken) te registreren was eigenlijk vooral een vrij plotsklaps verdwenen libido. Ik ben 24, leuke vriend, altijd wel een redelijke zin in sex gehad en het is nu al bijna een JAAR (af en aan) zo'n 2x in de maand. Niet dat ik niet WIL (ik wil heel graag dat ik zou willen, zeg maar) maar... alles voelt gewoon intens kut En dat is denk ik een beetje het probleem: ik vind het zo dozig klinken maar ik zit nogal in de knoop met mijn gevoel. Ik rationaliseer veel en dat kan ik ook erg goed, zoek overal oorzaken voor en zo en dat is om me een beetje staande te houden in een brei van emoties die me soms helemaal mee lijken te sleuren. Als ik vrolijk ben, dan stuiter ik de pan uit. Iedereen blij en kijkt vreemd op van die happy stuiterbal. Als ik verdrietig ben is dat niet zo maar even sipjes, nee hoppa, meteen de afgrond in geflikkerd en op de bodem van de put, alsof ik een filter mis dat de ergste heftigheid buiten zou houden. "Temperamentvol" noemen ze dat geloof ik en ik heb er de schurft aan want het is verschikkelijk vermoeiend. Als je dat zomaar de vrije hand laat gaan, dan wordt iedereen gillend gek van je. (En ik erbij). Dus ik bedenk altijd probeer altijd te bedenken waarom ik me voel zoals ik doe, waardoor dat komt en of het nu uitkont me zo te voelen. En dat is heel handig! Want over het algemeen merken mensen wel de leuke kanten ervan, maar niet de boze, onredelijke, felle en ongelukkige kanten en ik zwak ze ook voor mezelf af.
En nu heb ik het idee dat ik even helemaal niet toe ben aan intimiteit. Ik wordt er zo moe van. Ik ben al zeker 20 jaar bezig om mezelf een beetje fatsoenlijk staande te houden met die enorme berg heftigheid in mijn hoofd (plus dat het er ook nog eens een tyfusdrukke zooi is), heb in mijn eentje een depressie en een eetstoornis zo HUP de vuilnisbelt opgeslingerd, en ik dacht echt: "hee, kijk mij! Ik ben dan wel een tikkie geflipt maar ik kan er mee omgaan" en nu voel ik niets meer bij sex, alleen maar dat ik het NIE WIL. Omdat ik zo druk ben met mezelf onder controle te houden.
Het is ook niet alsof er heel erg edingen zijn gebeurd vroeger, ik funtioneer prima in het dagelijks leven, ik heb echt het idee dat ik best wel de goede dingen doe om mezelf emotioneel stabiel te houden maar dat kost moeite, moeite moeite en ik verzuip er in.
Zo, dat heb ik er ook even uit gejankt Wat een verhaal weer.
Waar het op neerkomt is eigenlijk... uhm... ik wilde even mijn hart luchten. En misschien heeft iemand ook iets dergelijks aan de hand gehad, en een tip, ofzo. Ik wilde gewoon even uithuilen zo op de maandagavond.
Heb ook al iets van een specialist die hier zo af en toe zijn mening over geeft, die zegt ook "je zit misschien wat klem in je gevoel." Maar ik ben daar in eerste instantie voor iemand anders, dus dit blijft even op de achtergrond. Uhm.
Anleiding om me (na een jaar lang lurken) te registreren was eigenlijk vooral een vrij plotsklaps verdwenen libido. Ik ben 24, leuke vriend, altijd wel een redelijke zin in sex gehad en het is nu al bijna een JAAR (af en aan) zo'n 2x in de maand. Niet dat ik niet WIL (ik wil heel graag dat ik zou willen, zeg maar) maar... alles voelt gewoon intens kut En dat is denk ik een beetje het probleem: ik vind het zo dozig klinken maar ik zit nogal in de knoop met mijn gevoel. Ik rationaliseer veel en dat kan ik ook erg goed, zoek overal oorzaken voor en zo en dat is om me een beetje staande te houden in een brei van emoties die me soms helemaal mee lijken te sleuren. Als ik vrolijk ben, dan stuiter ik de pan uit. Iedereen blij en kijkt vreemd op van die happy stuiterbal. Als ik verdrietig ben is dat niet zo maar even sipjes, nee hoppa, meteen de afgrond in geflikkerd en op de bodem van de put, alsof ik een filter mis dat de ergste heftigheid buiten zou houden. "Temperamentvol" noemen ze dat geloof ik en ik heb er de schurft aan want het is verschikkelijk vermoeiend. Als je dat zomaar de vrije hand laat gaan, dan wordt iedereen gillend gek van je. (En ik erbij). Dus ik bedenk altijd probeer altijd te bedenken waarom ik me voel zoals ik doe, waardoor dat komt en of het nu uitkont me zo te voelen. En dat is heel handig! Want over het algemeen merken mensen wel de leuke kanten ervan, maar niet de boze, onredelijke, felle en ongelukkige kanten en ik zwak ze ook voor mezelf af.
En nu heb ik het idee dat ik even helemaal niet toe ben aan intimiteit. Ik wordt er zo moe van. Ik ben al zeker 20 jaar bezig om mezelf een beetje fatsoenlijk staande te houden met die enorme berg heftigheid in mijn hoofd (plus dat het er ook nog eens een tyfusdrukke zooi is), heb in mijn eentje een depressie en een eetstoornis zo HUP de vuilnisbelt opgeslingerd, en ik dacht echt: "hee, kijk mij! Ik ben dan wel een tikkie geflipt maar ik kan er mee omgaan" en nu voel ik niets meer bij sex, alleen maar dat ik het NIE WIL. Omdat ik zo druk ben met mezelf onder controle te houden.
Het is ook niet alsof er heel erg edingen zijn gebeurd vroeger, ik funtioneer prima in het dagelijks leven, ik heb echt het idee dat ik best wel de goede dingen doe om mezelf emotioneel stabiel te houden maar dat kost moeite, moeite moeite en ik verzuip er in.
Zo, dat heb ik er ook even uit gejankt Wat een verhaal weer.
Waar het op neerkomt is eigenlijk... uhm... ik wilde even mijn hart luchten. En misschien heeft iemand ook iets dergelijks aan de hand gehad, en een tip, ofzo. Ik wilde gewoon even uithuilen zo op de maandagavond.
Heb ook al iets van een specialist die hier zo af en toe zijn mening over geeft, die zegt ook "je zit misschien wat klem in je gevoel." Maar ik ben daar in eerste instantie voor iemand anders, dus dit blijft even op de achtergrond. Uhm.
maandag 18 januari 2010 om 20:41
Non, dat ben ik niet. (weet ik zeker, is ooit eens uitgevlooit.) Schijn zelfs geen borderline te hebben, hoewel er wel een aantal trekken zijn die erg overeenkomen. Ik draai ook nog gewoon met alles mee, maar ik maak het mezelf gewoon wat moeilijker. En, uhm, ik vrees dat er vandaag ook even geen demper op zit. Du staat het er ook in z'n volle drama.
uhm.
uhm.
maandag 18 januari 2010 om 20:42
Je nickname doet je eer aan: Stuiterkip! Als ik zo je verhaal lees, hi hi hi. Maar goed, dat even ter zijde.
Als ik zo je verhaal lees kan ik me helemaal voorstellen dat je van de hele situatie moe wordt. Het valt echt niet mee om dagelijks met dit soort emoties te moeten leven. Ik ben van mening dat deze emotionele "knoop" niet helemaal zelf op te lossen is. Bij sommige dingen heb je nu eenmaal hulp nodig en dat kan in allerlei vormen zijn; medicijnen, deskundige hulp. Maar soms kan het met hele kleine dingen ook al een stukje beter gaan; wat dacht je van sporten. Even je agressie eruit gooien. Of wellicht yoga dat je juist een rustpunt hebt in de week. Er moet een aanleiding zijn waarom je dit soort "stemmingswisselingen" hebt. Is er wellicht iets in je verleden voorgevallen, wat je tot nu toen niet hebt verwerkt? Het is moeilijk om je passende tips te geven, omdat dit iets heel persoonlijks is, maar mijn advies zou dan toch zijn; ga met een deskundige praten. Iemand die je kan helpen een balans te vinden.
Als ik zo je verhaal lees kan ik me helemaal voorstellen dat je van de hele situatie moe wordt. Het valt echt niet mee om dagelijks met dit soort emoties te moeten leven. Ik ben van mening dat deze emotionele "knoop" niet helemaal zelf op te lossen is. Bij sommige dingen heb je nu eenmaal hulp nodig en dat kan in allerlei vormen zijn; medicijnen, deskundige hulp. Maar soms kan het met hele kleine dingen ook al een stukje beter gaan; wat dacht je van sporten. Even je agressie eruit gooien. Of wellicht yoga dat je juist een rustpunt hebt in de week. Er moet een aanleiding zijn waarom je dit soort "stemmingswisselingen" hebt. Is er wellicht iets in je verleden voorgevallen, wat je tot nu toen niet hebt verwerkt? Het is moeilijk om je passende tips te geven, omdat dit iets heel persoonlijks is, maar mijn advies zou dan toch zijn; ga met een deskundige praten. Iemand die je kan helpen een balans te vinden.
maandag 18 januari 2010 om 20:48
quote:Nammma schreef op 18 januari 2010 @ 20:33:
Heb je je wel eens laten testen op manisch-depressief? Zo klinkt het namelijk....
Mijn idee, maargoed dat is dus niet zo.
TO ik ken het wel een beetje, kan soms ook erg vrolijk zijn of erg down. Heb het van mijzelf geaccepteerd. En ik probeer het als een voordeel te zien, als ik down ben kan ik namelijk ook vrij snel weer lekker in mijn vel zitten
Heb je je wel eens laten testen op manisch-depressief? Zo klinkt het namelijk....
Mijn idee, maargoed dat is dus niet zo.
TO ik ken het wel een beetje, kan soms ook erg vrolijk zijn of erg down. Heb het van mijzelf geaccepteerd. En ik probeer het als een voordeel te zien, als ik down ben kan ik namelijk ook vrij snel weer lekker in mijn vel zitten
maandag 18 januari 2010 om 21:02
quote:_barbie_ schreef op 18 januari 2010 @ 20:48:
[...]
En ik probeer het als een voordeel te zien, als ik down ben kan ik namelijk ook vrij snel weer lekker in mijn vel zitten dat is ook absoluut een groot pluspunt ja! Het voelt ook niet alsof ik het niet accepteer, maar meer... dat ik in dagelijkse dingen wel de balans erin heb weten te vinden maar in de stress van een relatie (met een knul die ook een geschiedenis heeft) in de knoop kom te zitten door het afscherm-gedrag. Als dat niet onlogisch klinkt..?quote:CMLgirly schreef op 18 januari 2010 @ 20:42:
Maar soms kan het met hele kleine dingen ook al een stukje beter gaan; wat dacht je van sporten. Even je agressie eruit gooien. Of wellicht yoga dat je juist een rustpunt hebt in de week. Sporten werkt niet, maar yoga... nooit over nagedacht. Dat is misschien nog wel leuk ook. quote:Er moet een aanleiding zijn waarom je dit soort "stemmingswisselingen" hebt. Is er wellicht iets in je verleden voorgevallen, wat je tot nu toen niet hebt verwerkt? Het is moeilijk om je passende tips te geven, omdat dit iets heel persoonlijks is, maar mijn advies zou dan toch zijn; ga met een deskundige praten. Iemand die je kan helpen een balans te vinden.
Sja, dat is het lastige, ik heb wel hulp gehad, maar ik zit nu op het punt van: Dit is het, je bent al een eind gekomen, succes ermee!(want geloof me, 5 jaar geleden was ik geen leuk gezelschap, voor niemand niet). Omdat er geen ernstige issues meer waren, heeft mijn shrink me toen een ferme handdruk gegeven en me de wijde wereld in gejaagd. dus ik voel me wel bagger, soms, maar niet... bagger genoeg. Geloof ik. Klopt dat? Of gooi ik met deze redenatie meteen alle deuren dicht? Want dat is niet mijn bedoeling.
Overigens is er nooit een duidelijke reden voor bedacht, ik zelf heb er wel wat vage ideeen over maar er zijn geen grote, gemene dingen gebeurd vroeger. Het is ook iets wat in de familie zit, ik ben niet de enige die er last van heeft.
[...]
En ik probeer het als een voordeel te zien, als ik down ben kan ik namelijk ook vrij snel weer lekker in mijn vel zitten dat is ook absoluut een groot pluspunt ja! Het voelt ook niet alsof ik het niet accepteer, maar meer... dat ik in dagelijkse dingen wel de balans erin heb weten te vinden maar in de stress van een relatie (met een knul die ook een geschiedenis heeft) in de knoop kom te zitten door het afscherm-gedrag. Als dat niet onlogisch klinkt..?quote:CMLgirly schreef op 18 januari 2010 @ 20:42:
Maar soms kan het met hele kleine dingen ook al een stukje beter gaan; wat dacht je van sporten. Even je agressie eruit gooien. Of wellicht yoga dat je juist een rustpunt hebt in de week. Sporten werkt niet, maar yoga... nooit over nagedacht. Dat is misschien nog wel leuk ook. quote:Er moet een aanleiding zijn waarom je dit soort "stemmingswisselingen" hebt. Is er wellicht iets in je verleden voorgevallen, wat je tot nu toen niet hebt verwerkt? Het is moeilijk om je passende tips te geven, omdat dit iets heel persoonlijks is, maar mijn advies zou dan toch zijn; ga met een deskundige praten. Iemand die je kan helpen een balans te vinden.
Sja, dat is het lastige, ik heb wel hulp gehad, maar ik zit nu op het punt van: Dit is het, je bent al een eind gekomen, succes ermee!(want geloof me, 5 jaar geleden was ik geen leuk gezelschap, voor niemand niet). Omdat er geen ernstige issues meer waren, heeft mijn shrink me toen een ferme handdruk gegeven en me de wijde wereld in gejaagd. dus ik voel me wel bagger, soms, maar niet... bagger genoeg. Geloof ik. Klopt dat? Of gooi ik met deze redenatie meteen alle deuren dicht? Want dat is niet mijn bedoeling.
Overigens is er nooit een duidelijke reden voor bedacht, ik zelf heb er wel wat vage ideeen over maar er zijn geen grote, gemene dingen gebeurd vroeger. Het is ook iets wat in de familie zit, ik ben niet de enige die er last van heeft.
maandag 18 januari 2010 om 21:07
Ok.... Ik vind het raar dat een shrink je zomaar aan de kant zet. Vaag. Zeker als het in de familie zit. Maar als het dan toch in de famlie zit, hoe gaan andere famlieleden hier mee om? Maar heb je wel eens aan medicijnen gedacht? Er zijn medicijnen die dit soort emoties kunnen onderdrukken, zodat je in alle rust aan jezelf kunt werken. Voor mij waren die medicijnen een oplossing en heb er baat bij gehad. Wellicht even met je huisarts overleggen.
maandag 18 januari 2010 om 21:28
quote:CMLgirly schreef op 18 januari 2010 @ 21:07:
Ok.... Ik vind het raar dat een shrink je zomaar aan de kant zet. Vaag. Zeker als het in de familie zit. Maar als het dan toch in de famlie zit, hoe gaan andere famlieleden hier mee om? Maar heb je wel eens aan medicijnen gedacht? Er zijn medicijnen die dit soort emoties kunnen onderdrukken, zodat je in alle rust aan jezelf kunt werken. Voor mij waren die medicijnen een oplossing en heb er baat bij gehad. Wellicht even met je huisarts overleggen.
Mja, weet je, een en ander is toen ook nogal vreemd gegaan, eerst was ik erg depressief en zijn er wat inschattingsfouten gemaakt, toen heb ik het op eigen houtje een beetje opgeknapt en heb ik nog een aantal keer daar gepraat hoe het ging. Ze vond dat ik het allemaal fantastisch deed en nou top, succes ermee zo te horen heb je ons niet meer nodig, tabee dan maar!
Ja, weet ik veel, ik doe het nu ook best okee, alleen voel ik me nog bij tijd en wijlen weggespoeld. Dus dat zal dan wel. Ik ben ook nogal huiverig om naar de huisarts te gaan, ik denk ook hierdoor. Bang dat ze me wegwuift.
Wat de rest van de familie betreft, die zijn ook allemaal wat apart. Mijn moeder is de normaalste, en doet hetzelfde als ik(alleen komt er bij haar een stuk minder doorheen dan bij mij, maar zij jojoot ook af en aan). Sja, de rest van de familie... Een is een enorme leugenaar, maar alleen op sociaal gebied dus hij vertelt de meest prachtige verhalen waar niets van waar is, maar hij is lief en bedoelt het goed. Een ander heeft de pest aan alle mensen maar gaat door het vuur voor allerhande dieren en daar is het dus een smerige maar wel heel gezellige zooi.
Oma was de extreemste van allemaal, heeft alles kapot gemaakt wat er kapot te maken viel maar is de laatste jaren verrassend mild en nu een wat geschifte maar wel erg vrolijke oma. (versimpelde versie, overigens.)
Niemand gebruikt trouwens medicatie. Ik heb het wel als optie gekregen, maar e waren er bij die praktijk geen fan van omdat dat het probleem zou verdoezelen en niet wegnemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd zelf wel ook die richting op heb zitten denken, voor een lichte vorm bijvoorbeeld voor de ergste scherpe kantjes. Mag ik vragen hoe dat bij jou z'n werk doet?quote:CMLgirly schreef op 18 januari 2010 @ 21:08:
... o ja, meis... We laten je niet zomaar "verdrinken" hoor... Viva is here to help!Wat lief om te zeggen! Ik vind het prettig het er zo eens over te kunnen hebben en te horen dat ik niet gek ben. Fijn
Ok.... Ik vind het raar dat een shrink je zomaar aan de kant zet. Vaag. Zeker als het in de familie zit. Maar als het dan toch in de famlie zit, hoe gaan andere famlieleden hier mee om? Maar heb je wel eens aan medicijnen gedacht? Er zijn medicijnen die dit soort emoties kunnen onderdrukken, zodat je in alle rust aan jezelf kunt werken. Voor mij waren die medicijnen een oplossing en heb er baat bij gehad. Wellicht even met je huisarts overleggen.
Mja, weet je, een en ander is toen ook nogal vreemd gegaan, eerst was ik erg depressief en zijn er wat inschattingsfouten gemaakt, toen heb ik het op eigen houtje een beetje opgeknapt en heb ik nog een aantal keer daar gepraat hoe het ging. Ze vond dat ik het allemaal fantastisch deed en nou top, succes ermee zo te horen heb je ons niet meer nodig, tabee dan maar!
Ja, weet ik veel, ik doe het nu ook best okee, alleen voel ik me nog bij tijd en wijlen weggespoeld. Dus dat zal dan wel. Ik ben ook nogal huiverig om naar de huisarts te gaan, ik denk ook hierdoor. Bang dat ze me wegwuift.
Wat de rest van de familie betreft, die zijn ook allemaal wat apart. Mijn moeder is de normaalste, en doet hetzelfde als ik(alleen komt er bij haar een stuk minder doorheen dan bij mij, maar zij jojoot ook af en aan). Sja, de rest van de familie... Een is een enorme leugenaar, maar alleen op sociaal gebied dus hij vertelt de meest prachtige verhalen waar niets van waar is, maar hij is lief en bedoelt het goed. Een ander heeft de pest aan alle mensen maar gaat door het vuur voor allerhande dieren en daar is het dus een smerige maar wel heel gezellige zooi.
Oma was de extreemste van allemaal, heeft alles kapot gemaakt wat er kapot te maken viel maar is de laatste jaren verrassend mild en nu een wat geschifte maar wel erg vrolijke oma. (versimpelde versie, overigens.)
Niemand gebruikt trouwens medicatie. Ik heb het wel als optie gekregen, maar e waren er bij die praktijk geen fan van omdat dat het probleem zou verdoezelen en niet wegnemen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd zelf wel ook die richting op heb zitten denken, voor een lichte vorm bijvoorbeeld voor de ergste scherpe kantjes. Mag ik vragen hoe dat bij jou z'n werk doet?quote:CMLgirly schreef op 18 januari 2010 @ 21:08:
... o ja, meis... We laten je niet zomaar "verdrinken" hoor... Viva is here to help!Wat lief om te zeggen! Ik vind het prettig het er zo eens over te kunnen hebben en te horen dat ik niet gek ben. Fijn
dinsdag 19 januari 2010 om 15:37
Je moet je ook geen probleem laten aanpraten hoor! Met huisartsen en meer gesprekken met de psycholoog. Je stelt niet voor niets geen vraag aan het eind van je post. Zoveel is er immers niet aan de hand. Natuurlijk kom je jezelf wel eens de keel uit, maar dat heeft iedereen. (ik wil niet badinerend doen, maar je juist moed in praten). Kom op! Je kunt het.
dinsdag 19 januari 2010 om 18:43
Hey Meis...
bij mij werkte de medicijnen niet zo dat ze mijn problemen wegnamen, maar wel de drukte in mijn hoofd, zodat ik in alle rust aan die problemen kon werken.
Je kunt het op zijn minst proberen. Niet geschoten is altijd mis! zeg ik maar. Als je merkt dat de medicijnen niet het resultaat leveren dan bouw je 't gewoon weer af. Je hebt toch niets te verliezen? Let wel! gebruik medicijnen op doktersvoorschrift en lees de gebruiksaanwijzing goed door....
bij mij werkte de medicijnen niet zo dat ze mijn problemen wegnamen, maar wel de drukte in mijn hoofd, zodat ik in alle rust aan die problemen kon werken.
Je kunt het op zijn minst proberen. Niet geschoten is altijd mis! zeg ik maar. Als je merkt dat de medicijnen niet het resultaat leveren dan bouw je 't gewoon weer af. Je hebt toch niets te verliezen? Let wel! gebruik medicijnen op doktersvoorschrift en lees de gebruiksaanwijzing goed door....
woensdag 20 januari 2010 om 22:01
Dag Stuiterkip, als ik je topic lees klink je wel als iemand die zich van zichzelf heel erg sterk moet houden en de controle moet houden om maar niet emotioneel alle kanten uit te gaan. Je kunt wel goed schrijven trouwens vind ik! Je schrijft dat je vriend zelf ook zijn issues heeft, moet je naar hem toe ook sterk zijn? Deed je je naar je therapeut sterker voor dan je je daadwerkelijk voelt? Zomaar wat vragen.
Als je zegt dat je al 20 jaar bezig bent om jezelf een beetje fatsoenlijk staande te houden klinkt dat meer alsof je aan het overleven bent dan aan het leven, dat lijkt me behoorlijk zwaar voor je.
Wat je over je oma vertelt klinkt niet heel positief, dat kan zijn weerslag hebben op een hele familie. Ik spreek uit eigen ervaring, mijn oma is een moeilijk mens en al haar kinderen zijn behoorlijk neurotisch en de kleinkinderen helaas dus ook
Goed dat je het er uit gooit hier op het forum!
Als je zegt dat je al 20 jaar bezig bent om jezelf een beetje fatsoenlijk staande te houden klinkt dat meer alsof je aan het overleven bent dan aan het leven, dat lijkt me behoorlijk zwaar voor je.
Wat je over je oma vertelt klinkt niet heel positief, dat kan zijn weerslag hebben op een hele familie. Ik spreek uit eigen ervaring, mijn oma is een moeilijk mens en al haar kinderen zijn behoorlijk neurotisch en de kleinkinderen helaas dus ook
Goed dat je het er uit gooit hier op het forum!
