Psyche
alle pijlers
Ik vind het leven (momenteel) niet leuk
maandag 24 maart 2025 om 16:44
Beste lezers,
deze zin (topic titel) uitspreken is een behoorlijke stap voor me, want ik vind het vreselijk en deze zin gaat al langere tijd door me heen. Ik weet niet goed waar het door komt, in ieder geval is het in mijn hoofd zo'n chaos dat ik het antwoord niet vindt. Ik probeer het zo kort mogelijk te doen, dat vind ik tegelijkertijd lastig juist omdat ik niet weet in welke richting ik op moet, maar misschien willen jullie meedenken en me helpen. Ik heb geen enkele intentie om uit het leven te stappen ofzo, dat terzijde.
Ik heb de indruk dat ik vooral het gezinsleven niet leuk vind. Ik zeg momenteel, omdat ik hoop dat het iets tijdelijks is. Uiteraard hou ik zielsveel van mijn 2 kinderen (12 en 8) en mijn man, houd ik enerzijds van de dynamiek van een gezin en tegelijkertijd zou ik nu het liefst een maand weg willen alleen. Niet omdat ik niet bij ze wil zijn, wel omdat ik het zo vermoeiend vindt. Ik zou niet eens zo lang zonder mn kinderen kunnen en willen trouwens.
Ik heb gedacht aan een burnout, maar qua werk etc voel ik me niet opgebrand of vermoeid. Ik werk parttime, vind het leuk en heb een fijne balans tussen werk op kantoor/thuis en de schooltijden van de kinderen. Ik doe thuis wel het meest qua dagelijkse gang van zaken, de regeldingen, opvang, boodschappen en alles wat bij een gezin hoort. We hebben een schoonmaakster wekelijks. Met mijn man heb ik door de jaren heen vaker gesprekken gevoerd over mijn rol, alle taken en dat ik veel meer deed dan hij en ik me overbelast voelde daarin. Dit trokken we dan recht, hij snapte het maar na verloop van tijd verslonste het ook vaak weer. Door het te herhalen en hem alert te maken houden we het redelijk stabiel, ik doe meer omdat ik ook meer thuis ben en ik ben eerlijk dat ik dingen sneller naar me toe trek. Ik ben er letterlijk meer waardoor het in mijn beleving ook logisch (en sneller) is dat ik meer dingen oppak. In ieder geval doet hij zn best en ligt mijn depressieve stemming niet zozeer hieraan, denk ik.
Ik heb een verleden van therapie, door mijn jeugd ben ik sneller angstig en altijd zoekende naar controle en overzicht. Controle = veilig.
Ik slik AD, zonder is geen doen (geprobeerd) en ik heb sinds een jaar de diagnose ADHD. Ergens geloof ik die diagnose niet, want veel van mijn patronen komt voort uit mijn jeugd en aangeleerd gedrag om te overleven. Anyway, ik slik wel adhd medicatie waar ik rustiger van wordt en ik kan me beter focussen en concentreren, dus het doet wel iets. Ik verveel me snel waardoor ik altijd actief wil zijn en ga dan vaak over mn grens, die balans is lastig.
Ik leef veel in mn hoofd, gevoel ontwijk ik graag en hup doorgaan. Ik ben impulsief en als er ergens hulp nodig is sta ik op. Om later te beseffen dat ik over mn grenzen ga en het me teveel is. Ik ben heel sociaal en houd van mensen helpen en er voor ze te zijn. Ik weet dat ik dit ook vaak doe omdat het mij waarde geeft, zo heb ik het geleerd. Letten op andere mensen, voor ze zorgen en anderen helpen met hun problemen maakt dat ik gezien werd/wordt maar ik leerde ook mijzelf niet op nr 1 te zetten. En met dit laatste ben ik de laatste jaren te ver gegaan denk ik. I
Wat voel ik dan? Overbelast, niet meer willen zorgen voor anderen, ik wil met rust gelaten worden. Wil alleen zijn, geen mama zijn en alleen met mezelf bezig willen zijn. Ik ben eigenlijk altijd 'nodig' (mijn gevoel) en dat wil ik niet meer. Mijn man weet dit, hij vertelt me 100x dat hij van me houdt omdat hij mij leuk vind en niet omdat hij me nodig heeft. Ik geloof hem, maar voel het niet. Het gezinsleven draait altijd door, met een vaste planning en activiteiten (sporten van de kinderen etc.) We worden ook een beetje geleefd, dat herkennen veel ouders wel waarschijnlijk. Ik heb het onder controle, alles draait, iedereen is blij en kan zijn ding doen.
Ik heb zoveel om blij mee te zijn, het leven waardevol te moeten vinden. Rationeel weet ik zoveel, maar ik voel het niet. Praten met mijn man helpt, maar ik voel me vaak een zeur en ik krijg mijn gevoel niet goed uitgelegd omdat ik niet weet waarom ik me zo voel. Ik heb geen zin me ziek te melden en thuis te gaan zitten om uit te rusten, want ik ga graag werken en ik voel me niet ziek. Zou ook niet weten wat ik thuis moet doen. Ik wandel dagelijks, de buitenlucht vind ik fijn, ik slaap goed. Ik ben ook niet vermoeid door slaaptekort.
Als ik zonder schaamte nu mijn gevoel moet opschrijven...ik twijfel soms of het gevoel of mijn gedachten zijn, dan zou ik het volgende noteren: Ik voel me tot last thuis, ik ben snel geirriteerd en niet gezellig. Niet de moeder die ik moet en wil zijn. Wie zou mij missen behalve mijn kinderen? Mijn man boeit me momenteel niet zoveel, ik irriteer me vooral als hij er is net zoals ik me aan zoveel dingen irriteer. Ik mis de levenslust, de energie, de sprankle in mn ogen, geen zin om leuke dingen te doen. Alsof niets me echt boeit.
En ik vind dit vreselijk! Echt vreselijk dat ik dit denk, dit opschrijf en dit mijn huidige staat van zijn is. Waar begin ik? Ik wil het heel graag oplossen, het leven kan zomaar over zijn en dan zit ik continu te zeiken en me niet goed te voelen, terwijl je alles hebt om gelukkig te zijn. Ik zie mezelf als een ontevreden verwend nest die de waarde van het leven niet inziet, terwijl ik rationeel wel weet dat het waardevol is. Mijn hoofd staat onderhand niet meer stil door alle gedachten, oplossingen zoeken en het uitvinden hoe ik dit moet oplossen.
Helaas toch een te lang verhaal. Sorry, ik hoop dat het te volgen is.
deze zin (topic titel) uitspreken is een behoorlijke stap voor me, want ik vind het vreselijk en deze zin gaat al langere tijd door me heen. Ik weet niet goed waar het door komt, in ieder geval is het in mijn hoofd zo'n chaos dat ik het antwoord niet vindt. Ik probeer het zo kort mogelijk te doen, dat vind ik tegelijkertijd lastig juist omdat ik niet weet in welke richting ik op moet, maar misschien willen jullie meedenken en me helpen. Ik heb geen enkele intentie om uit het leven te stappen ofzo, dat terzijde.
Ik heb de indruk dat ik vooral het gezinsleven niet leuk vind. Ik zeg momenteel, omdat ik hoop dat het iets tijdelijks is. Uiteraard hou ik zielsveel van mijn 2 kinderen (12 en 8) en mijn man, houd ik enerzijds van de dynamiek van een gezin en tegelijkertijd zou ik nu het liefst een maand weg willen alleen. Niet omdat ik niet bij ze wil zijn, wel omdat ik het zo vermoeiend vindt. Ik zou niet eens zo lang zonder mn kinderen kunnen en willen trouwens.
Ik heb gedacht aan een burnout, maar qua werk etc voel ik me niet opgebrand of vermoeid. Ik werk parttime, vind het leuk en heb een fijne balans tussen werk op kantoor/thuis en de schooltijden van de kinderen. Ik doe thuis wel het meest qua dagelijkse gang van zaken, de regeldingen, opvang, boodschappen en alles wat bij een gezin hoort. We hebben een schoonmaakster wekelijks. Met mijn man heb ik door de jaren heen vaker gesprekken gevoerd over mijn rol, alle taken en dat ik veel meer deed dan hij en ik me overbelast voelde daarin. Dit trokken we dan recht, hij snapte het maar na verloop van tijd verslonste het ook vaak weer. Door het te herhalen en hem alert te maken houden we het redelijk stabiel, ik doe meer omdat ik ook meer thuis ben en ik ben eerlijk dat ik dingen sneller naar me toe trek. Ik ben er letterlijk meer waardoor het in mijn beleving ook logisch (en sneller) is dat ik meer dingen oppak. In ieder geval doet hij zn best en ligt mijn depressieve stemming niet zozeer hieraan, denk ik.
Ik heb een verleden van therapie, door mijn jeugd ben ik sneller angstig en altijd zoekende naar controle en overzicht. Controle = veilig.
Ik slik AD, zonder is geen doen (geprobeerd) en ik heb sinds een jaar de diagnose ADHD. Ergens geloof ik die diagnose niet, want veel van mijn patronen komt voort uit mijn jeugd en aangeleerd gedrag om te overleven. Anyway, ik slik wel adhd medicatie waar ik rustiger van wordt en ik kan me beter focussen en concentreren, dus het doet wel iets. Ik verveel me snel waardoor ik altijd actief wil zijn en ga dan vaak over mn grens, die balans is lastig.
Ik leef veel in mn hoofd, gevoel ontwijk ik graag en hup doorgaan. Ik ben impulsief en als er ergens hulp nodig is sta ik op. Om later te beseffen dat ik over mn grenzen ga en het me teveel is. Ik ben heel sociaal en houd van mensen helpen en er voor ze te zijn. Ik weet dat ik dit ook vaak doe omdat het mij waarde geeft, zo heb ik het geleerd. Letten op andere mensen, voor ze zorgen en anderen helpen met hun problemen maakt dat ik gezien werd/wordt maar ik leerde ook mijzelf niet op nr 1 te zetten. En met dit laatste ben ik de laatste jaren te ver gegaan denk ik. I
Wat voel ik dan? Overbelast, niet meer willen zorgen voor anderen, ik wil met rust gelaten worden. Wil alleen zijn, geen mama zijn en alleen met mezelf bezig willen zijn. Ik ben eigenlijk altijd 'nodig' (mijn gevoel) en dat wil ik niet meer. Mijn man weet dit, hij vertelt me 100x dat hij van me houdt omdat hij mij leuk vind en niet omdat hij me nodig heeft. Ik geloof hem, maar voel het niet. Het gezinsleven draait altijd door, met een vaste planning en activiteiten (sporten van de kinderen etc.) We worden ook een beetje geleefd, dat herkennen veel ouders wel waarschijnlijk. Ik heb het onder controle, alles draait, iedereen is blij en kan zijn ding doen.
Ik heb zoveel om blij mee te zijn, het leven waardevol te moeten vinden. Rationeel weet ik zoveel, maar ik voel het niet. Praten met mijn man helpt, maar ik voel me vaak een zeur en ik krijg mijn gevoel niet goed uitgelegd omdat ik niet weet waarom ik me zo voel. Ik heb geen zin me ziek te melden en thuis te gaan zitten om uit te rusten, want ik ga graag werken en ik voel me niet ziek. Zou ook niet weten wat ik thuis moet doen. Ik wandel dagelijks, de buitenlucht vind ik fijn, ik slaap goed. Ik ben ook niet vermoeid door slaaptekort.
Als ik zonder schaamte nu mijn gevoel moet opschrijven...ik twijfel soms of het gevoel of mijn gedachten zijn, dan zou ik het volgende noteren: Ik voel me tot last thuis, ik ben snel geirriteerd en niet gezellig. Niet de moeder die ik moet en wil zijn. Wie zou mij missen behalve mijn kinderen? Mijn man boeit me momenteel niet zoveel, ik irriteer me vooral als hij er is net zoals ik me aan zoveel dingen irriteer. Ik mis de levenslust, de energie, de sprankle in mn ogen, geen zin om leuke dingen te doen. Alsof niets me echt boeit.
En ik vind dit vreselijk! Echt vreselijk dat ik dit denk, dit opschrijf en dit mijn huidige staat van zijn is. Waar begin ik? Ik wil het heel graag oplossen, het leven kan zomaar over zijn en dan zit ik continu te zeiken en me niet goed te voelen, terwijl je alles hebt om gelukkig te zijn. Ik zie mezelf als een ontevreden verwend nest die de waarde van het leven niet inziet, terwijl ik rationeel wel weet dat het waardevol is. Mijn hoofd staat onderhand niet meer stil door alle gedachten, oplossingen zoeken en het uitvinden hoe ik dit moet oplossen.
Helaas toch een te lang verhaal. Sorry, ik hoop dat het te volgen is.
maandag 24 maart 2025 om 16:59
maandag 24 maart 2025 om 17:02
Toevoeging: Ik heb de afgelopen jaren veel gesproken met mijn man over de therapie, mijn jeugd en alles wat daaruit voortkwam. Door al die gesprekken over therapie, het oprakelen van vroeger, wat het met me heeft gedaan etc gaat het altijd over mij. En hoewel mijn man dit niet erg vind zegt hij, hij er voor me wil zijn, vind ik dit wel erg. Hierin vind ik mezelf dus tot last en ben ik snel geneigd te denken dat het zo vaak over mij gaat en ik zoveel met mijzelf bezig ben. Eigenlijk vind ik mezelf een egoist die normaal moet doen en moet stoppen met zeuren. En ik overcompenseer dat misschien wel door juist altijd er voor anderen te zijn zodat het niet over mij gaat. Best droevig dat ik zo naar mezelf denk
maandag 24 maart 2025 om 17:17
Volgens mij moet jij bedenken hoeveel tijd je voor jezelf zou willen in de ideale situatie (bijvoorbeeld 3 uur per week, of elke week een hele dag) en dat wat je bedacht hebt minimaal verdubbelen.
En die tijd dan inplannen als ‘niet beschikbaar om te zorgen’. Al ga je in de bieb een boek lezen, of alle torens van het land beklimmen, losgaan in een sportschool of navelstaren in een hotelbed, je bent niet beschikbaar.
Dat tegen alle impulsen in minimaal 6 maanden volhouden.
Opladen. Instorten, uitrusten, niet naar jezelf op zoek gaan, maar afwachten of je een deel van jezelf spontaan weer hervindt.
En je man en je kinderen ook gunnen dat ze falen in dingen, in plaats van dingen naar je toe trekken.
En je bent geen zeur. Zo te lezen wel op.
E; je bent geen verwend kreng, zo te leze; juist veel te hard voor jezelf.
En die tijd dan inplannen als ‘niet beschikbaar om te zorgen’. Al ga je in de bieb een boek lezen, of alle torens van het land beklimmen, losgaan in een sportschool of navelstaren in een hotelbed, je bent niet beschikbaar.
Dat tegen alle impulsen in minimaal 6 maanden volhouden.
Opladen. Instorten, uitrusten, niet naar jezelf op zoek gaan, maar afwachten of je een deel van jezelf spontaan weer hervindt.
En je man en je kinderen ook gunnen dat ze falen in dingen, in plaats van dingen naar je toe trekken.
En je bent geen zeur. Zo te lezen wel op.
E; je bent geen verwend kreng, zo te leze; juist veel te hard voor jezelf.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 24 maart 2025 om 17:20
Er is niemand die ziet wat je allemaal doet, dus er is ook geen waardering en dat is echt niet goed voor een mens. Voor je gezin zijn jouw inspanningen doodnormaal. Op je werk krijg je tenminste wel waardering in de vorm van een loon. En dan kun je ook nog leuke spullen kopen voor jezelf en sparen.
En een weekend weg van die energieslurpers!
En een weekend weg van die energieslurpers!
maandag 24 maart 2025 om 17:26
Als ik dit lees, denk ik: wees liever voor jezelf. Je mag niet zeuren van jezelf, je moet tevreden en dankbaar zijn. Maar wat als je dat nu niet voelt? Je dwingt jezelf ergens om het zo te voelen en ook hier ga je je eigen grenzen over.
Jij mag voelen wat je voelt. Dat is niet verkeerd.
Tot in hoeverre hebben je kinderen je nodig? Kan je niet eens zeggen: nu heb ik een paar uur voor mezelf, ga maar naar je vader als je iets nodig hebt?
Hoe en waarvan kom jij tot rust? Als dat is om een lange wandeling te maken, of in een restaurant te zitten met een boek, regel dat!
Jij mag voelen wat je voelt. Dat is niet verkeerd.
Tot in hoeverre hebben je kinderen je nodig? Kan je niet eens zeggen: nu heb ik een paar uur voor mezelf, ga maar naar je vader als je iets nodig hebt?
Hoe en waarvan kom jij tot rust? Als dat is om een lange wandeling te maken, of in een restaurant te zitten met een boek, regel dat!
maandag 24 maart 2025 om 17:27
Dit vind ik echt een fantastisch advies.feow schreef: ↑24-03-2025 17:17Volgens mij moet jij bedenken hoeveel tijd je voor jezelf zou willen in de ideale situatie (bijvoorbeeld 3 uur per week, of elke week een hele dag) en dat wat je bedacht hebt minimaal verdubbelen.
En die tijd dan inplannen als ‘niet beschikbaar om te zorgen’. Al ga je in de bieb een boek lezen, of alle torens van het land beklimmen, losgaan in een sportschool of navelstaren in een hotelbed, je bent niet beschikbaar.
Dat tegen alle impulsen in minimaal 6 maanden volhouden.
Opladen. Instorten, uitrusten, niet naar jezelf op zoek gaan, maar afwachten of je een deel van jezelf spontaan weer hervindt.
En je man en je kinderen ook gunnen dat ze falen in dingen, in plaats van dingen naar je toe trekken.
En je bent geen zeur. Zo te lezen wel op.
E; je bent geen verwend kreng, zo te leze; juist veel te hard voor jezelf.
Wat eten we vanavond?
maandag 24 maart 2025 om 19:39
Herkenbaar. En bij mij kwam het ook een beetje door de overgang.
Mijn zorg-hormoon is een beetje op ofzo. Verder ben ik ook vaker overprikkeld.
Ik weet niet wat voor eisen je aan je huishouden stelt.
Ik amper, ben er niet zo in opgevoed. Je hebt al een werkster, je kinderen gaan naar school. .je hebt overdag dus tijd.
Ik heb geen werkster en ben per dag zo'n 2 uur aan het huishouden kwijt als ik vrij ben, en doe in de weekenden ook nog wat.
Ook ik heb een lieve vriend die gewoon zijn deel doet.
Ik neem de rest van de tijd dat de kinderen er niet zijn voor mijzelf. Ik schrijf boeken, ik kleur kleurplaten, ik heb een tijd veel geknutseld. Voor mezelf, zonder dat ik er ambities in heb.
en als je eruit wil en je man vindt het prima ga dan gewoon. Ik ben eens een weekje met een vriendin weggeweest, en had regelmatig wekenlange werktrips.
Heerlijk.
Dat is dus mijn tip: als het kan, neem je tijd.
Mijn zorg-hormoon is een beetje op ofzo. Verder ben ik ook vaker overprikkeld.
Ik weet niet wat voor eisen je aan je huishouden stelt.
Ik amper, ben er niet zo in opgevoed. Je hebt al een werkster, je kinderen gaan naar school. .je hebt overdag dus tijd.
Ik heb geen werkster en ben per dag zo'n 2 uur aan het huishouden kwijt als ik vrij ben, en doe in de weekenden ook nog wat.
Ook ik heb een lieve vriend die gewoon zijn deel doet.
Ik neem de rest van de tijd dat de kinderen er niet zijn voor mijzelf. Ik schrijf boeken, ik kleur kleurplaten, ik heb een tijd veel geknutseld. Voor mezelf, zonder dat ik er ambities in heb.
en als je eruit wil en je man vindt het prima ga dan gewoon. Ik ben eens een weekje met een vriendin weggeweest, en had regelmatig wekenlange werktrips.
Heerlijk.
Dat is dus mijn tip: als het kan, neem je tijd.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
maandag 24 maart 2025 om 19:42
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het fijn te lezen dat ik me niet aanstel blijkbaar.
Het gaat zover terug, kort gezegd heb ik mijn bestaansrecht ontleend aan het zorgen, dat het met iedereen om me heen goed gaat, dat ik altijd klaarsta en alert ben dat het goed gaat. Mijn eigen behoeftes zijn niet belangrijk en als ik die wel duidelijk voel dan is dat pech, want daar heb ik geen ruimte voor. Zo ben ik groot geworden. En als ik voor mezelf kies, door 2 avonden iets voor mezelf te doen of een weekend weg te gaan in m'n uppie...dat kan niet, want dan ben ik met mezelf bezig en ik moet voor die ander zorgen.
Het is mijn eigen overtuiging, mijn man en kinderen gunnen mij elk weekend weg bij wijze van. De kinderen worden steeds zelfstandiger dus ik krijg letterlijk steeds wat meer ruimte. Het is mijn angst dat ik er niet toe doe als ik er niet ben, als ik puur voor mezelf kies en niet meer altijd klaar sta...wat blijft er dan van me over? Dit is zo'n diepgewortelde angst en overtuiging. Rationeel weet ik dat het niet klopt, maar ik voel het wel zo.
Met therapie heb ik m'n hele jeugd doorgespit, leren voelen, emoties uiten, praten en nog eens praten. En toch ben ik 42 en komt het al langere tijd als een boemerang terug. Waarvan ik dacht er wel een keer klaar mee te zijn, ik ben ook 'hulp moe' en wil niet steeds terug naar vroeger en hoe ik groot ben geworden zeg maar. En al dat praten en dingen snappen, ik snap het maar mijn overtuigingen zitten heel diep blijkbaar.
Ik ken zeker periodes dat ik m'n leven leuk vond, iemand vroeg daar naar. Het is begonnen toen ik een eigen gezin had, oudste was een jaar of 3, zo'n 9 jr geleden. Niet 9 jaar rot hoor, wel met tussenpozen die steeds korter op elkaar zitten helaas. Een eigen gezin met alle dynamiek en patronen die ontstaan, ik word daardoor heel vaak gegrepen door het gevoel en overtuigingen die ik zelf als kind had en de copingstrategien die ik ontwikkeld heb. Het zijn als ware triggers die continu op de loer liggen.
Het gaat zover terug, kort gezegd heb ik mijn bestaansrecht ontleend aan het zorgen, dat het met iedereen om me heen goed gaat, dat ik altijd klaarsta en alert ben dat het goed gaat. Mijn eigen behoeftes zijn niet belangrijk en als ik die wel duidelijk voel dan is dat pech, want daar heb ik geen ruimte voor. Zo ben ik groot geworden. En als ik voor mezelf kies, door 2 avonden iets voor mezelf te doen of een weekend weg te gaan in m'n uppie...dat kan niet, want dan ben ik met mezelf bezig en ik moet voor die ander zorgen.
Het is mijn eigen overtuiging, mijn man en kinderen gunnen mij elk weekend weg bij wijze van. De kinderen worden steeds zelfstandiger dus ik krijg letterlijk steeds wat meer ruimte. Het is mijn angst dat ik er niet toe doe als ik er niet ben, als ik puur voor mezelf kies en niet meer altijd klaar sta...wat blijft er dan van me over? Dit is zo'n diepgewortelde angst en overtuiging. Rationeel weet ik dat het niet klopt, maar ik voel het wel zo.
Met therapie heb ik m'n hele jeugd doorgespit, leren voelen, emoties uiten, praten en nog eens praten. En toch ben ik 42 en komt het al langere tijd als een boemerang terug. Waarvan ik dacht er wel een keer klaar mee te zijn, ik ben ook 'hulp moe' en wil niet steeds terug naar vroeger en hoe ik groot ben geworden zeg maar. En al dat praten en dingen snappen, ik snap het maar mijn overtuigingen zitten heel diep blijkbaar.
Ik ken zeker periodes dat ik m'n leven leuk vond, iemand vroeg daar naar. Het is begonnen toen ik een eigen gezin had, oudste was een jaar of 3, zo'n 9 jr geleden. Niet 9 jaar rot hoor, wel met tussenpozen die steeds korter op elkaar zitten helaas. Een eigen gezin met alle dynamiek en patronen die ontstaan, ik word daardoor heel vaak gegrepen door het gevoel en overtuigingen die ik zelf als kind had en de copingstrategien die ik ontwikkeld heb. Het zijn als ware triggers die continu op de loer liggen.
maandag 24 maart 2025 om 19:48
Het zit hem niet zo in het huishouden en of er stof ligt of niet, dat vind ik niet zo spannend. Het is het continu alert en beschikbaar moeten zijn. Iets wat ik mezelf heb opgelegd, want ik creëer het merendeel zelf. En tegelijkertijd voel ik me dan een klein kind die in een grote menigte schreeuwt om hulp maar niemand die me ziet of luistert.Valtifest schreef: ↑24-03-2025 19:39Herkenbaar. En bij mij kwam het ook een beetje door de overgang.
Mijn zorg-hormoon is een beetje op ofzo. Verder ben ik ook vaker overprikkeld.
Ik weet niet wat voor eisen je aan je huishouden stelt.
Ik amper, ben er niet zo in opgevoed. Je hebt al een werkster, je kinderen gaan naar school. .je hebt overdag dus tijd.
Ik heb geen werkster en ben per dag zo'n 2 uur aan het huishouden kwijt als ik vrij ben, en doe in de weekenden ook nog wat.
Ook ik heb een lieve vriend die gewoon zijn deel doet.
Ik neem de rest van de tijd dat de kinderen er niet zijn voor mijzelf. Ik schrijf boeken, ik kleur kleurplaten, ik heb een tijd veel geknutseld. Voor mezelf, zonder dat ik er ambities in heb.
en als je eruit wil en je man vindt het prima ga dan gewoon. Ik ben eens een weekje met een vriendin weggeweest, en had regelmatig wekenlange werktrips.
Heerlijk.
Dat is dus mijn tip: als het kan, neem je tijd.
Iedereen rent door want alles gaat toch goed? Wat maak je je druk joh? En dan schop ik dat kind weer de grond in, want je stelt je aan.
Ik heb vanavond mijn man gezegd dat ik zeer binnenkort een weekend wegga alleen. Het uitspreken was alleen al lekker want daarmee wordt het echt.
Vervolgens in tranen uitgebarst en hij beaamt dat ik zo niet verder kan en ook niet moet willen. Gesprek wordt vervolgd, maar hij is zo begripvol. En dan voel ik me weer zo schuldig omdat ik nu niet de vrouw ben die ik hem gun, die ik wil zijn.
maandag 24 maart 2025 om 20:08
Ben je dan bang dat je niets bent als je geen verzorger bent? Ik ben ook niets bijzonders verder hoor, is dat zo erg dan? Ik zou niet weten wat nou exact mijn identiteit is, een beetje van alles wat denk ik.
Sommige mensen hebben een duidelijke droom of doel en anderen lummelen maar wat aan. Beide is goed en je komt erachter als je ervoor kiest om te stoppen met voor iedereen klaar te staan.
Het is ook niet houdbaar om jezelf te negeren, dat breekt iedereen vroeg of laat op.
En je laat dan ook je kinderen zien dat ze zichzelf niet weg hoeven te cijferen voor anderen.
Sommige mensen hebben een duidelijke droom of doel en anderen lummelen maar wat aan. Beide is goed en je komt erachter als je ervoor kiest om te stoppen met voor iedereen klaar te staan.
Het is ook niet houdbaar om jezelf te negeren, dat breekt iedereen vroeg of laat op.
En je laat dan ook je kinderen zien dat ze zichzelf niet weg hoeven te cijferen voor anderen.
maandag 24 maart 2025 om 20:14
Het klinkt alsof je heel goed weet wat je probleem is: zorg-syndroom. En je weet ook heel goed, ongetwijfeld dankzij therapie, waar het vandaan komt: je jeugd/achtergrond.
Blijkbaar is het een hardnekkige impuls. Dit is de manier (zoals ik het lees) waarop jij jezelf (je ego, je problemen) kan vergeten. Veel mensen willen niet met zichzelf en hun eigen gedachten geconfronteerd worden, daarom vluchten ze in gedrag (zorgen en redderen, in jouw geval) dat geen ruimte biedt voor reflectie.
Ik denk dat zorgen óók kan bestaan uit heel andere dingen dan in beweging komen en actief schoonmaken of brengen/halen of koken of opruimen of de buurvrouw helpen met haar tuinafval. Zorgen kan ook zijn: luisteren, praten met elkaar, aandacht hebben voor iemand. Gewoon vanuit rust iets voor iemand betekenen. En ik denk dat je vanuit die rust misschien ook wel toekomt aan jezelf: wat wil je écht? Wie wil je zijn als je niet doorlopend op de vlucht bent voor jezelf?
Blijkbaar is het een hardnekkige impuls. Dit is de manier (zoals ik het lees) waarop jij jezelf (je ego, je problemen) kan vergeten. Veel mensen willen niet met zichzelf en hun eigen gedachten geconfronteerd worden, daarom vluchten ze in gedrag (zorgen en redderen, in jouw geval) dat geen ruimte biedt voor reflectie.
Ik denk dat zorgen óók kan bestaan uit heel andere dingen dan in beweging komen en actief schoonmaken of brengen/halen of koken of opruimen of de buurvrouw helpen met haar tuinafval. Zorgen kan ook zijn: luisteren, praten met elkaar, aandacht hebben voor iemand. Gewoon vanuit rust iets voor iemand betekenen. En ik denk dat je vanuit die rust misschien ook wel toekomt aan jezelf: wat wil je écht? Wie wil je zijn als je niet doorlopend op de vlucht bent voor jezelf?
maandag 24 maart 2025 om 20:18
Och, wat heb je het zwaar. En nee, je stelt je niet aan!
Ik herken veel in wat je schrijft, over je copingmechanismen uit je jeugd, en dat je al de nodige therapie hebt gehad en daar wel klaar mee bent. Niet die aandacht wil, en niet steeds terug wilt kijken e.d. Wel weet hoe het zit etc. Het door willen gaan, en toch ook aanvoelen dat het niet meer haalbaar is zo en dat je niet de persoon bent die je wilt zijn op deze manier.
Bij mij lijkt de oplossing: lichaamsgerichte therapie. Niet meer al dat gepraat. En door dit boek ging ik heel anders kijken naar mezelf: https://www.bol.com/nl/nl/p/complexe-pt ... oductTitle. Daarin wordt precies op een rij gezet waar ik altijd tegenaan liep (en wat ik mezelf dan weer verweet). Ik stond zeker niet te juichen om weer met mezelf aan de slag te gaan, maar heb ook door dat het moet om met meer gemak te kunnen leven. Ik wil een 'human being' worden, in plaats van een 'human doing'. Het moet anders kunnen. Ik ben nog maar net begonnnen, maar het voelt zoveel efficienter dan al die jaren praattherapie. Misschien is het ook iets voor jou.
Over dat moe zijn: gun jezelf rust! En dan doe je niet 'niks': je gaat dan herstellen van overbelasting. Sterkte!
Ik herken veel in wat je schrijft, over je copingmechanismen uit je jeugd, en dat je al de nodige therapie hebt gehad en daar wel klaar mee bent. Niet die aandacht wil, en niet steeds terug wilt kijken e.d. Wel weet hoe het zit etc. Het door willen gaan, en toch ook aanvoelen dat het niet meer haalbaar is zo en dat je niet de persoon bent die je wilt zijn op deze manier.
Bij mij lijkt de oplossing: lichaamsgerichte therapie. Niet meer al dat gepraat. En door dit boek ging ik heel anders kijken naar mezelf: https://www.bol.com/nl/nl/p/complexe-pt ... oductTitle. Daarin wordt precies op een rij gezet waar ik altijd tegenaan liep (en wat ik mezelf dan weer verweet). Ik stond zeker niet te juichen om weer met mezelf aan de slag te gaan, maar heb ook door dat het moet om met meer gemak te kunnen leven. Ik wil een 'human being' worden, in plaats van een 'human doing'. Het moet anders kunnen. Ik ben nog maar net begonnnen, maar het voelt zoveel efficienter dan al die jaren praattherapie. Misschien is het ook iets voor jou.
Over dat moe zijn: gun jezelf rust! En dan doe je niet 'niks': je gaat dan herstellen van overbelasting. Sterkte!
katinke wijzigde dit bericht op 24-03-2025 20:19
0.12% gewijzigd
maandag 24 maart 2025 om 20:19
Ik snap echt dat je hele diepe gevoelens en overtuigingen uit je kindertijd en jeugd niet kunt wegrationaliseren. Helaas kan ik je gevoel niet wegblazen, ik heb alleen wat rationele argumenten om dingen anders aan te pakken.
Je kinderen zijn, ook al denk je nu vast direct aan baby’s en peuters, nog klein. Echt nog kinderen. En jij bent hun voorbeeld. Bewust en direct, maar natuurlijk ook onbewust. (Ik bedoel niet dat jij bewust en onbewust bezig bent als voorbeeld, maar dat jouw kinderen jouw bewust en onbewust hebben als voorbeeld).
Jij wil geen voorbeeld van ongezonde zelfopoffering zijn.
Straks worden jouw jonge kinderen pubers. Die zullen zich in meer of mindere mate tegen je afzetten. Dat is normaal en gezond. Maar juist in die tijd is het ook heel fijn om verbinding en positieve dingen in het contact met je kinderen te hebben. Je zult nu ook veel meer zijn dan alleen maar dienstbaar, koester dat! Want dienstbaarheid is niet iets wat je verbind.
Als zorgen iets is waar je blij van wordt, wat in de wortels van jou en jouw dna zit, kun je kijken of je op dat vlak iets voor jezelf kunt doen. Een hok bouwen voor uit bio-industrie geredde legkippen, taalles geven aan nieuwkomers, de administratie van een goed doel naar keuze beheren.. enz.
Het beste goede doel ben jij op dit moment zelf.
Je kinderen zijn, ook al denk je nu vast direct aan baby’s en peuters, nog klein. Echt nog kinderen. En jij bent hun voorbeeld. Bewust en direct, maar natuurlijk ook onbewust. (Ik bedoel niet dat jij bewust en onbewust bezig bent als voorbeeld, maar dat jouw kinderen jouw bewust en onbewust hebben als voorbeeld).
Jij wil geen voorbeeld van ongezonde zelfopoffering zijn.
Straks worden jouw jonge kinderen pubers. Die zullen zich in meer of mindere mate tegen je afzetten. Dat is normaal en gezond. Maar juist in die tijd is het ook heel fijn om verbinding en positieve dingen in het contact met je kinderen te hebben. Je zult nu ook veel meer zijn dan alleen maar dienstbaar, koester dat! Want dienstbaarheid is niet iets wat je verbind.
Als zorgen iets is waar je blij van wordt, wat in de wortels van jou en jouw dna zit, kun je kijken of je op dat vlak iets voor jezelf kunt doen. Een hok bouwen voor uit bio-industrie geredde legkippen, taalles geven aan nieuwkomers, de administratie van een goed doel naar keuze beheren.. enz.
Het beste goede doel ben jij op dit moment zelf.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 24 maart 2025 om 20:56
Ja eigenlijk wel, ik ben niemand zonder mijn dienstbaarheid aan anderen. Ik heb altijd aangenomen dat dit is wie ik ben en dat het normaal is. Ook dat het van me verwacht wordt.Yakuzakiko schreef: ↑24-03-2025 20:08Ben je dan bang dat je niets bent als je geen verzorger bent? Ik ben ook niets bijzonders verder hoor, is dat zo erg dan? Ik zou niet weten wat nou exact mijn identiteit is, een beetje van alles wat denk ik.
Sommige mensen hebben een duidelijke droom of doel en anderen lummelen maar wat aan. Beide is goed en je komt erachter als je ervoor kiest om te stoppen met voor iedereen klaar te staan.
Het is ook niet houdbaar om jezelf te negeren, dat breekt iedereen vroeg of laat op.
En je laat dan ook je kinderen zien dat ze zichzelf niet weg hoeven te cijferen voor anderen.
Ik heb 2 zussen waar ik heel veel naar omgekeken heb m'n hele leven, vroeger moest dat, later ging dat door vanuit gewoonte en ook weer die drang naar "ik wil dat het hen goed gaat". Altijd stond ik klaar.
Echter hebben zij door onderlinge ruzies met elkaar het contact met alle familie verbroken, ook met mij. Omdat ik geen partij koos. Toen kwam ik als een van de weinige keren binnen mijn familie echt op voor mijn mening, voor mijn gevoel en toen gingen ze weg. Niet willen praten, keihard negeren en weg. Dat heeft mijn overtuiging bevestigd dat ik niet belangrijk genoeg ben, dat de meest dierbare mensen die ik ken je zo uit hun leven kunnen wissen. Ik heb die situatie geaccepteerd, maar man wat doet dat pijn
maandag 24 maart 2025 om 20:58
Je menstruatie in een app (Clue bijvoorbeeld) bijhouden. Na een tijd zag ik het patroon veranderen. Het is niet perse dat je menstruaties meteen wegblijven. Ik heb een vriendin die hele zware menstruaties kreeg, bij mij worden ze korter en lichter. Maar niet meteen, één dag per jaar minder.
De beroemde hittegolven kwamen ook pas jaren later. Eerder had ik last van: haaruitval (waarom denk je dat oude vrouwen vaak kort haar hebben?), gewrichtsklachten, slaapproblemen, nervositeit en blaasklachten. Allemaal apart was het niets om mee naar de dokter te rennen. Bij het vijfde symptoom dat ik googelde dat als optie perimenopauze gaf, viel het kwartje.
Ik ben ook minder verzorgend geworden trouwens. Gewoon omdat ik ook wel eens rust aan mijn kop wil.
maandag 24 maart 2025 om 20:58
Jouw reacties zijn heel helpend, dank! Ik moet ze nog een paar keer lezen en in me opnemen. Je zegt hele rake dingen.feow schreef: ↑24-03-2025 20:19Ik snap echt dat je hele diepe gevoelens en overtuigingen uit je kindertijd en jeugd niet kunt wegrationaliseren. Helaas kan ik je gevoel niet wegblazen, ik heb alleen wat rationele argumenten om dingen anders aan te pakken.
Je kinderen zijn, ook al denk je nu vast direct aan baby’s en peuters, nog klein. Echt nog kinderen. En jij bent hun voorbeeld. Bewust en direct, maar natuurlijk ook onbewust. (Ik bedoel niet dat jij bewust en onbewust bezig bent als voorbeeld, maar dat jouw kinderen jouw bewust en onbewust hebben als voorbeeld).
Jij wil geen voorbeeld van ongezonde zelfopoffering zijn.
Straks worden jouw jonge kinderen pubers. Die zullen zich in meer of mindere mate tegen je afzetten. Dat is normaal en gezond. Maar juist in die tijd is het ook heel fijn om verbinding en positieve dingen in het contact met je kinderen te hebben. Je zult nu ook veel meer zijn dan alleen maar dienstbaar, koester dat! Want dienstbaarheid is niet iets wat je verbind.
Als zorgen iets is waar je blij van wordt, wat in de wortels van jou en jouw dna zit, kun je kijken of je op dat vlak iets voor jezelf kunt doen. Een hok bouwen voor uit bio-industrie geredde legkippen, taalles geven aan nieuwkomers, de administratie van een goed doel naar keuze beheren.. enz.
Het beste goede doel ben jij op dit moment zelf.
maandag 24 maart 2025 om 20:59
Wat een rotstreek. (Van hun, niet van jou).Spekpannenkoek schreef: ↑24-03-2025 20:56Ik heb die situatie geaccepteerd, maar man wat doet dat pijn
maandag 24 maart 2025 om 21:01
Wat fijn dat jij deze andere weg bent ingeslagen en het je helpt. Ik vind het heel fijn te lezen dat je het zo herkent bij mij. Dat vind ik vervelens voor jou want jij hebt blijkbaar ook zo geworsteld, maar ik weet hierdoor dat ik niet alleen ben.katinke schreef: ↑24-03-2025 20:18Och, wat heb je het zwaar. En nee, je stelt je niet aan!
Ik herken veel in wat je schrijft, over je copingmechanismen uit je jeugd, en dat je al de nodige therapie hebt gehad en daar wel klaar mee bent. Niet die aandacht wil, en niet steeds terug wilt kijken e.d. Wel weet hoe het zit etc. Het door willen gaan, en toch ook aanvoelen dat het niet meer haalbaar is zo en dat je niet de persoon bent die je wilt zijn op deze manier.
Bij mij lijkt de oplossing: lichaamsgerichte therapie. Niet meer al dat gepraat. En door dit boek ging ik heel anders kijken naar mezelf: https://www.bol.com/nl/nl/p/complexe-pt ... oductTitle. Daarin wordt precies op een rij gezet waar ik altijd tegenaan liep (en wat ik mezelf dan weer verweet). Ik stond zeker niet te juichen om weer met mezelf aan de slag te gaan, maar heb ook door dat het moet om met meer gemak te kunnen leven. Ik wil een 'human being' worden, in plaats van een 'human doing'. Het moet anders kunnen. Ik ben nog maar net begonnnen, maar het voelt zoveel efficienter dan al die jaren praattherapie. Misschien is het ook iets voor jou.
Over dat moe zijn: gun jezelf rust! En dan doe je niet 'niks': je gaat dan herstellen van overbelasting. Sterkte!
Wil je die boekentip nog eens delen? De linkt geeft een foutmelding
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
