Ik vind het leven (momenteel) niet leuk

Beste lezers,

deze zin (topic titel) uitspreken is een behoorlijke stap voor me, want ik vind het vreselijk en deze zin gaat al langere tijd door me heen. Ik weet niet goed waar het door komt, in ieder geval is het in mijn hoofd zo'n chaos dat ik het antwoord niet vindt. Ik probeer het zo kort mogelijk te doen, dat vind ik tegelijkertijd lastig juist omdat ik niet weet in welke richting ik op moet, maar misschien willen jullie meedenken en me helpen. Ik heb geen enkele intentie om uit het leven te stappen ofzo, dat terzijde.
Ik heb de indruk dat ik vooral het gezinsleven niet leuk vind. Ik zeg momenteel, omdat ik hoop dat het iets tijdelijks is. Uiteraard hou ik zielsveel van mijn 2 kinderen (12 en 8) en mijn man, houd ik enerzijds van de dynamiek van een gezin en tegelijkertijd zou ik nu het liefst een maand weg willen alleen. Niet omdat ik niet bij ze wil zijn, wel omdat ik het zo vermoeiend vindt. Ik zou niet eens zo lang zonder mn kinderen kunnen en willen trouwens.
Ik heb gedacht aan een burnout, maar qua werk etc voel ik me niet opgebrand of vermoeid. Ik werk parttime, vind het leuk en heb een fijne balans tussen werk op kantoor/thuis en de schooltijden van de kinderen. Ik doe thuis wel het meest qua dagelijkse gang van zaken, de regeldingen, opvang, boodschappen en alles wat bij een gezin hoort. We hebben een schoonmaakster wekelijks. Met mijn man heb ik door de jaren heen vaker gesprekken gevoerd over mijn rol, alle taken en dat ik veel meer deed dan hij en ik me overbelast voelde daarin. Dit trokken we dan recht, hij snapte het maar na verloop van tijd verslonste het ook vaak weer. Door het te herhalen en hem alert te maken houden we het redelijk stabiel, ik doe meer omdat ik ook meer thuis ben en ik ben eerlijk dat ik dingen sneller naar me toe trek. Ik ben er letterlijk meer waardoor het in mijn beleving ook logisch (en sneller) is dat ik meer dingen oppak. In ieder geval doet hij zn best en ligt mijn depressieve stemming niet zozeer hieraan, denk ik.

Ik heb een verleden van therapie, door mijn jeugd ben ik sneller angstig en altijd zoekende naar controle en overzicht. Controle = veilig.
Ik slik AD, zonder is geen doen (geprobeerd) en ik heb sinds een jaar de diagnose ADHD. Ergens geloof ik die diagnose niet, want veel van mijn patronen komt voort uit mijn jeugd en aangeleerd gedrag om te overleven. Anyway, ik slik wel adhd medicatie waar ik rustiger van wordt en ik kan me beter focussen en concentreren, dus het doet wel iets. Ik verveel me snel waardoor ik altijd actief wil zijn en ga dan vaak over mn grens, die balans is lastig.
Ik leef veel in mn hoofd, gevoel ontwijk ik graag en hup doorgaan. Ik ben impulsief en als er ergens hulp nodig is sta ik op. Om later te beseffen dat ik over mn grenzen ga en het me teveel is. Ik ben heel sociaal en houd van mensen helpen en er voor ze te zijn. Ik weet dat ik dit ook vaak doe omdat het mij waarde geeft, zo heb ik het geleerd. Letten op andere mensen, voor ze zorgen en anderen helpen met hun problemen maakt dat ik gezien werd/wordt maar ik leerde ook mijzelf niet op nr 1 te zetten. En met dit laatste ben ik de laatste jaren te ver gegaan denk ik. I

Wat voel ik dan? Overbelast, niet meer willen zorgen voor anderen, ik wil met rust gelaten worden. Wil alleen zijn, geen mama zijn en alleen met mezelf bezig willen zijn. Ik ben eigenlijk altijd 'nodig' (mijn gevoel) en dat wil ik niet meer. Mijn man weet dit, hij vertelt me 100x dat hij van me houdt omdat hij mij leuk vind en niet omdat hij me nodig heeft. Ik geloof hem, maar voel het niet. Het gezinsleven draait altijd door, met een vaste planning en activiteiten (sporten van de kinderen etc.) We worden ook een beetje geleefd, dat herkennen veel ouders wel waarschijnlijk. Ik heb het onder controle, alles draait, iedereen is blij en kan zijn ding doen.

Ik heb zoveel om blij mee te zijn, het leven waardevol te moeten vinden. Rationeel weet ik zoveel, maar ik voel het niet. Praten met mijn man helpt, maar ik voel me vaak een zeur en ik krijg mijn gevoel niet goed uitgelegd omdat ik niet weet waarom ik me zo voel. Ik heb geen zin me ziek te melden en thuis te gaan zitten om uit te rusten, want ik ga graag werken en ik voel me niet ziek. Zou ook niet weten wat ik thuis moet doen. Ik wandel dagelijks, de buitenlucht vind ik fijn, ik slaap goed. Ik ben ook niet vermoeid door slaaptekort.

Als ik zonder schaamte nu mijn gevoel moet opschrijven...ik twijfel soms of het gevoel of mijn gedachten zijn, dan zou ik het volgende noteren: Ik voel me tot last thuis, ik ben snel geirriteerd en niet gezellig. Niet de moeder die ik moet en wil zijn. Wie zou mij missen behalve mijn kinderen? Mijn man boeit me momenteel niet zoveel, ik irriteer me vooral als hij er is net zoals ik me aan zoveel dingen irriteer. Ik mis de levenslust, de energie, de sprankle in mn ogen, geen zin om leuke dingen te doen. Alsof niets me echt boeit.
En ik vind dit vreselijk! Echt vreselijk dat ik dit denk, dit opschrijf en dit mijn huidige staat van zijn is. Waar begin ik? Ik wil het heel graag oplossen, het leven kan zomaar over zijn en dan zit ik continu te zeiken en me niet goed te voelen, terwijl je alles hebt om gelukkig te zijn. Ik zie mezelf als een ontevreden verwend nest die de waarde van het leven niet inziet, terwijl ik rationeel wel weet dat het waardevol is. Mijn hoofd staat onderhand niet meer stil door alle gedachten, oplossingen zoeken en het uitvinden hoe ik dit moet oplossen.

Helaas toch een te lang verhaal. Sorry, ik hoop dat het te volgen is.