Psyche
alle pijlers
Ik voel me niet goed genoeg
zondag 10 augustus 2008 om 15:31
Ik vind mezelf niet goed genoeg, in alles wat ik doe. Ik kan nooit eens tevreden zijn met wat ik heb.
Ik leg de lat hoog voor mezelf als het gaat om werk en school. Het idee dat mijn opleiding te laag is gaat maar niet uit mijn hoofd.
Mijn onzekerheid uit zich ook in mijn relatie. Ik kan niet tegen kritiek. Krijg ik kritiek van mijn vriend, dan word ik boos. Woedend! Woedend van verdriet, omdat hij in mijn ogen daarmee bewijst dat ik ‘niet goed genoeg ben’. Het voelt als een afwijzing.
Ook op mijn werk ben ik onzeker. Ik heb het idee dat mensen vinden dat ik niet goed genoeg ben voor de functie die ik uitoefen. Dingen die fout gaan betrek ik op mezelf. Gedragingen van anderen betrek ik op mezelf. Waardoor mijn onzekerheid, maar ook mijn woede en verdriet toenemen.
Iedereen moet mij aardig vinden. Ik doe er dan ook alles aan om ze het naar hun zin te maken. Mijn eigen mening is dan niet meer zo belangrijk.
Als iemand kritiek op me heeft, dan word ik intens verdrietig, boos en onzeker. Ik ga malen over waarom iemand zo over me denkt. Ik word boos omdat ik niet wil dat iemand slecht over me denkt.
Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik kan er niet tegen als mensen de waarheid verdraaien. Helemaal niet als ik zelf in het verhaal betrokken ben. Ik weet hoe het zit en ik vind dat iedereen dat zo moet zien. Ik vind het vervelend als mensen hun eigen waarheid maken. Ik voel dan ook geroepen om mensen te overtuigen van mijn kant van het verhaal. Deze mensen zouden voor mij onbelangrijk moeten zijn. En toch wil ik dat ook zij me aardig vinden.
Altijd is er wel iets wat me bezig houdt in mijn gedachten En als dat er niet is creëer ik het waarschijnlijk zelf wel. Het lijkt alsof ik altijd een trigger nodig heb, alsof ik niet kan functioneren zonder.
Ik voel me nooit echt gelukkig. Ik ben nooit echt tevreden met wat ik heb. Ik wil ‘controle’ hebben over mezelf en anderen. Zodra ik dat dreig te verliezen word ik bang. Wat zich uit in een aanval van verdriet of woede.
Uiteraard probeer ik positief in het leven te staan. Ik probeer al mijn negatieve gedachten om te zetten naar positieve gedachten. Ik zeg tegen mezelf dat ik er mag zijn.
Helaas blijft dat stomme negatieve onzekere stemmetje maar de kop op steken. Dat stemmetje is zo sterk!
Ik ben al eens in therapie geweest, voornamelijk voor mijn probleem met het verliezen van controle. Achteraf gezien moet ik toegeven dat dit probleem eigenlijk nooit echt weg is geweest.
Ik heb zelf in de hulpverlening (geestelijke gezondheidszorg) gewerkt en ben daardoor nogal sceptisch geworden. Heb weinig vertrouwen in de zorg.
Ik weet precies wat mijn probleem is, ben dus vooral op zoek naar een manier om met mijn problemen om te gaan of ze misschien zelfs te verhelpen.
Ik ben op zoek naar mensen die zich herkennen in mijn verhaal. Ik ben op zoek naar mensen die me tips kunnen geven om met mijn problemen om te gaan.
Liefs,
MissKaatje
Ik leg de lat hoog voor mezelf als het gaat om werk en school. Het idee dat mijn opleiding te laag is gaat maar niet uit mijn hoofd.
Mijn onzekerheid uit zich ook in mijn relatie. Ik kan niet tegen kritiek. Krijg ik kritiek van mijn vriend, dan word ik boos. Woedend! Woedend van verdriet, omdat hij in mijn ogen daarmee bewijst dat ik ‘niet goed genoeg ben’. Het voelt als een afwijzing.
Ook op mijn werk ben ik onzeker. Ik heb het idee dat mensen vinden dat ik niet goed genoeg ben voor de functie die ik uitoefen. Dingen die fout gaan betrek ik op mezelf. Gedragingen van anderen betrek ik op mezelf. Waardoor mijn onzekerheid, maar ook mijn woede en verdriet toenemen.
Iedereen moet mij aardig vinden. Ik doe er dan ook alles aan om ze het naar hun zin te maken. Mijn eigen mening is dan niet meer zo belangrijk.
Als iemand kritiek op me heeft, dan word ik intens verdrietig, boos en onzeker. Ik ga malen over waarom iemand zo over me denkt. Ik word boos omdat ik niet wil dat iemand slecht over me denkt.
Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik kan er niet tegen als mensen de waarheid verdraaien. Helemaal niet als ik zelf in het verhaal betrokken ben. Ik weet hoe het zit en ik vind dat iedereen dat zo moet zien. Ik vind het vervelend als mensen hun eigen waarheid maken. Ik voel dan ook geroepen om mensen te overtuigen van mijn kant van het verhaal. Deze mensen zouden voor mij onbelangrijk moeten zijn. En toch wil ik dat ook zij me aardig vinden.
Altijd is er wel iets wat me bezig houdt in mijn gedachten En als dat er niet is creëer ik het waarschijnlijk zelf wel. Het lijkt alsof ik altijd een trigger nodig heb, alsof ik niet kan functioneren zonder.
Ik voel me nooit echt gelukkig. Ik ben nooit echt tevreden met wat ik heb. Ik wil ‘controle’ hebben over mezelf en anderen. Zodra ik dat dreig te verliezen word ik bang. Wat zich uit in een aanval van verdriet of woede.
Uiteraard probeer ik positief in het leven te staan. Ik probeer al mijn negatieve gedachten om te zetten naar positieve gedachten. Ik zeg tegen mezelf dat ik er mag zijn.
Helaas blijft dat stomme negatieve onzekere stemmetje maar de kop op steken. Dat stemmetje is zo sterk!
Ik ben al eens in therapie geweest, voornamelijk voor mijn probleem met het verliezen van controle. Achteraf gezien moet ik toegeven dat dit probleem eigenlijk nooit echt weg is geweest.
Ik heb zelf in de hulpverlening (geestelijke gezondheidszorg) gewerkt en ben daardoor nogal sceptisch geworden. Heb weinig vertrouwen in de zorg.
Ik weet precies wat mijn probleem is, ben dus vooral op zoek naar een manier om met mijn problemen om te gaan of ze misschien zelfs te verhelpen.
Ik ben op zoek naar mensen die zich herkennen in mijn verhaal. Ik ben op zoek naar mensen die me tips kunnen geven om met mijn problemen om te gaan.
Liefs,
MissKaatje
zondag 10 augustus 2008 om 15:47
Ik kan me herinneren dat ik naar dit forum getrokken werd door het topic * Ik ben niet goed genoeg *, een aantal maanden geleden.
Ik heb een minderwaardigheidsgevoel vanuit mijn eigen probleem/gebrek, maar dat terzijde.
Komt het misschien bij jou door ouders/opvoeding, of juist helemaal niet?
Weet je wanneer het ongeveer is ontstaan?
Ik heb een minderwaardigheidsgevoel vanuit mijn eigen probleem/gebrek, maar dat terzijde.
Komt het misschien bij jou door ouders/opvoeding, of juist helemaal niet?
Weet je wanneer het ongeveer is ontstaan?
zondag 10 augustus 2008 om 15:52
Ik herken me in jouw verhaal, het is alsof je in mijn hoofd hebt gekeken en mijn gedachten hebt overgetypt... het is bijna eng.
Zelf heb ik er ook een therapie voor gevolgd, die een beetje een dubbel effect heeft gehad. De therapeut was vooral bezig om mijn zelfbeeld op te krikken (want daar heeft het inderdaad veel mee te maken). Hij was er alleen niet heel subtiel in, na een tijdje dacht ik "zie je wel, hij vindt me een aansteller, hij begrijpt me niet écht". Dus haalde ik weer ergens dat vervelende gevoel vandaan.
Toch blijf ik het gevoel houden dat je dit niet zelf op kunt lossen. Net als bij jou is dit een probleem dat je al jaren met je meesleept. In jouw hersenen is een bepaald denkpatroon ontstaan, waar je zelf niet meer uitkomt. Je hebt iets of iemand nodig om dit vastgeroeste patroon te doorbreken.
Mijn eigen negativiteit uit zich in dezelfde dingen als bij jou: op mijn werk, in mijn sociale leven en vooral in mijn relatie. Wat ik in mijn vorige therapie heb geleerd was het uitspreken van die onzekerheid, het uitspreken van wat opmerkingen/handelingen van anderen voor gevoel bij je losmaken.
Dat klinkt heel erg cliché (ik-boodschappen kennen we allemaal
), maar het werkt. Een tijd geleden had ik een heel vervelend gevoel toen ik een collegaatje na het werk was tegengekomen, omdat het gesprek niet echt liep. Ik had er de hele dag mee gezeten. Ik heb haar de volgende dag gezegd "sorry hoor, maar ik zat gisteren niet zo lekker in mijn vel en ik had het idee dat het gesprek daardoor nogal raar overkwam". Ze was heel verbaasd, ze zei dat ze geen minuut over had nagedacht, dat je elkaar nu eenmaal niet altijd iets te zeggen hebt. In mijn relatie werkt het precies hetzelfde. Ik laat altijd dingen escaleren, voel me duizend keer per dag door hem afgewezen en dat eindigt in een woedeaanval. Als ik dan weer rustig ben ga ik naar hem toe en vertel hem waaróm ik me afgewezen voel (dat kan ik niet altijd, hoor, haha, was het maar waar!). Als het me lukt luistert hij naar me en vertelt me hoe hij het écht had bedoeld. Dat probeer ik zo goed mogelijk aan te nemen. Daar word ik rustiger en zekerder van.
Maar ik weet niet of je hier iets aan hebt. Ik ga binnenkort toch weer met een therapie beginnen, omdat al mijn energie in dit probleem gaat zitten. Ik vergeet daardoor om ook eens ontspannen te zijn en te genieten van de dingen die ik heb. Daar wil ik vanaf. Ik ben ook sceptisch tegenover de zorgverlening, maar ik heb meerdere intakgesprekken gehad en denk nu iemand gevonden te hebben die me misschien toch kan helpen. Dus ik ga het proberen. Wat is jouw volgende stap?
Zelf heb ik er ook een therapie voor gevolgd, die een beetje een dubbel effect heeft gehad. De therapeut was vooral bezig om mijn zelfbeeld op te krikken (want daar heeft het inderdaad veel mee te maken). Hij was er alleen niet heel subtiel in, na een tijdje dacht ik "zie je wel, hij vindt me een aansteller, hij begrijpt me niet écht". Dus haalde ik weer ergens dat vervelende gevoel vandaan.
Toch blijf ik het gevoel houden dat je dit niet zelf op kunt lossen. Net als bij jou is dit een probleem dat je al jaren met je meesleept. In jouw hersenen is een bepaald denkpatroon ontstaan, waar je zelf niet meer uitkomt. Je hebt iets of iemand nodig om dit vastgeroeste patroon te doorbreken.
Mijn eigen negativiteit uit zich in dezelfde dingen als bij jou: op mijn werk, in mijn sociale leven en vooral in mijn relatie. Wat ik in mijn vorige therapie heb geleerd was het uitspreken van die onzekerheid, het uitspreken van wat opmerkingen/handelingen van anderen voor gevoel bij je losmaken.
Dat klinkt heel erg cliché (ik-boodschappen kennen we allemaal
), maar het werkt. Een tijd geleden had ik een heel vervelend gevoel toen ik een collegaatje na het werk was tegengekomen, omdat het gesprek niet echt liep. Ik had er de hele dag mee gezeten. Ik heb haar de volgende dag gezegd "sorry hoor, maar ik zat gisteren niet zo lekker in mijn vel en ik had het idee dat het gesprek daardoor nogal raar overkwam". Ze was heel verbaasd, ze zei dat ze geen minuut over had nagedacht, dat je elkaar nu eenmaal niet altijd iets te zeggen hebt. In mijn relatie werkt het precies hetzelfde. Ik laat altijd dingen escaleren, voel me duizend keer per dag door hem afgewezen en dat eindigt in een woedeaanval. Als ik dan weer rustig ben ga ik naar hem toe en vertel hem waaróm ik me afgewezen voel (dat kan ik niet altijd, hoor, haha, was het maar waar!). Als het me lukt luistert hij naar me en vertelt me hoe hij het écht had bedoeld. Dat probeer ik zo goed mogelijk aan te nemen. Daar word ik rustiger en zekerder van.Maar ik weet niet of je hier iets aan hebt. Ik ga binnenkort toch weer met een therapie beginnen, omdat al mijn energie in dit probleem gaat zitten. Ik vergeet daardoor om ook eens ontspannen te zijn en te genieten van de dingen die ik heb. Daar wil ik vanaf. Ik ben ook sceptisch tegenover de zorgverlening, maar ik heb meerdere intakgesprekken gehad en denk nu iemand gevonden te hebben die me misschien toch kan helpen. Dus ik ga het proberen. Wat is jouw volgende stap?
zondag 10 augustus 2008 om 15:55
Wat ik interessant vind en wat Nukje ook aangeeft, is dat je zelf dat gevoel creeert als de situatie je het niet genoeg geeft. Dat dat ongemakkelijke rotgevoel iets is waar je je blijkbaar comfortabel bij voelt. Ik bedoel dit niet lullig, ik hoop dat het niet zo klinkt. Maar blijkbaar wil je dit gevoel hebben. Weet je waarom? Wat is je winst als je je zo voelt? Wat rechtvaardigt het of wat levert het je op?
zondag 10 augustus 2008 om 15:57
Miss Kaatje het is nogal een opsomming als ik het zo lees.
Een aantal dingen herken ik heel goed.
- kritiek
Kritiek is nooit leuk. Maar, het is menselijk op fouten te maken en juist door kritiek kan je groeien als mens. Als niemand jouw beperkingen aan de kaak stelt, hoe kan je er dan iets aan doen?
Natuurlijk moet de kritiek wel gegrond zijn, en het is heel belangrijk hoe iemand kritiek levert. Maar op een goede manier kritiek leveren kunnen maar weinig mensen. Dus zal je het zelf moeten vertalen.
- aardig gevonden worden
Ook ik wilde vroeger dat iedereen me aardig vond. Op een dag viel het kwartje toen iemand zei 'vind jij dan ook iedereen aardig?' en 'wat vind jij eigenlijk van die ander?'. Bedenk je dat hoe meer je bij iedereen in de smaak wil vallen, hoe kleurlozer je wordt. Want wie ben je dan zelf?
- nooit tevreden zijn
Ja daar ben ik helaas nog niet achter hoe dat beter kan.
Een aantal dingen herken ik heel goed.
- kritiek
Kritiek is nooit leuk. Maar, het is menselijk op fouten te maken en juist door kritiek kan je groeien als mens. Als niemand jouw beperkingen aan de kaak stelt, hoe kan je er dan iets aan doen?
Natuurlijk moet de kritiek wel gegrond zijn, en het is heel belangrijk hoe iemand kritiek levert. Maar op een goede manier kritiek leveren kunnen maar weinig mensen. Dus zal je het zelf moeten vertalen.
- aardig gevonden worden
Ook ik wilde vroeger dat iedereen me aardig vond. Op een dag viel het kwartje toen iemand zei 'vind jij dan ook iedereen aardig?' en 'wat vind jij eigenlijk van die ander?'. Bedenk je dat hoe meer je bij iedereen in de smaak wil vallen, hoe kleurlozer je wordt. Want wie ben je dan zelf?
- nooit tevreden zijn
Ja daar ben ik helaas nog niet achter hoe dat beter kan.
zondag 10 augustus 2008 om 16:07
Wat een goede vraag Felicitaatje....
Ik weet niet of het voor Miss Kaatje ook zo werkt, maar dat rotgevoel, daar kíes je niet voor. Dat ís er gewoon. Ik voel me daar helemaal niet comfortabel bij. En dat geeft weer een reden om me nóg rotter te voelen.
Het is een vicieuze cirkel... bij mij althans.
Wat het oplevert is, zoals Miss Kaatje zegt, het gevoel van controle. Als je overal over nadenkt, kun je nooit iets hebben gemist.
Maar die vraag zet me nu wel weer aan het denken...
Ik weet niet of het voor Miss Kaatje ook zo werkt, maar dat rotgevoel, daar kíes je niet voor. Dat ís er gewoon. Ik voel me daar helemaal niet comfortabel bij. En dat geeft weer een reden om me nóg rotter te voelen.
Het is een vicieuze cirkel... bij mij althans.
Wat het oplevert is, zoals Miss Kaatje zegt, het gevoel van controle. Als je overal over nadenkt, kun je nooit iets hebben gemist.
Maar die vraag zet me nu wel weer aan het denken...
zondag 10 augustus 2008 om 16:31
Ja ik weet precies hoe en wanneer dit alles is ontstaan.
Mijn vader is overleden toen ik 5 was. Al vrij snel kreeg mijn moeder een nieuwe vriend. Al vanaf dag 1 voelde ik dat deze man fout was. We mochten niks van hem, hij mocht alles. Wij waren niks, hij was goed. Dagelijks moesten we dit aanhoren. Ik was de enige die er tegenin ging, heb altijd een sterke persoonlijkheid gehad. Ik wilde me niet zo laten behandelen. We lagen hierdoor elke dag weer in de clinch met elkaar. Zodra hij het niet meer aankon met woorden ging hij slaan.
Bijna 12 jaar later heeft mijn moeder hem eindelijk het huis uit gegooid.
Ook mijn broer heeft me jarenlang, misschien onbewust onzeker gemaakt. Hij zat me altijd af te zeiken en zocht altijd dingen om me mee pijn te doen en me neer te halen.
Ik ben dus opgevoed met vooral negativiteit. Ik heb een slecht voorbeeld gehad als het gaat om het oplossen van conflicten.
Het jarenlange getreiter heeft ervoor gezorgd dat ik me niks waard voel.
Ik heb nog geen idee. Het lezen van ervaringen en tips van anderen is voor mij al een hele grote stap. Ik probeer alle tips en ideeën op me in te laten werken en erover na te denken. Misschien kan ik hieruit een volgende stap halen.
Overigens herken ik mezelf weer in jouw verhaal! Ook ik probeer mijn gevoelens voor anderen inzichtelijk te maken. Helaas is het denkpatroon in mijn hersenen tot nu toe sterker, waar ik dus snel weer in verval. Ik blijf proberen maar ben er al zo lang mee bezig dat ik bang ben dat ik het gewoon niet kan. (vicieuze cirkel)
Dat klopt. Ik ben opgegroeid met zoveel negativiteit, dat ik bijna niet anders weet. Negativiteit is voor mij bekend terrein, en dus veilig. Uiteraard weet ik heel goed dat het me niks oplevert. Maar ik kan het patroon tot nu toe niet doorbreken.
Het vertalen van de kritiek gaat fout in mijn hoofd. De mensen om mij heen weten van mij dat ik moeilijk met kritiek om kan gaan. Zij proberen het zo 'goed' mogelijk te brengen. Dit doen ze ook, maar dan nog ga ik er in mijn hoofd mee op de hobbel. Ik sleep mezelf helemaal mee en 1 klein puntje van kritiek wordt uiteindelijk een groot punt met kritiek op mijn hele zijn. En als klap op de vuurpijl ga ik in mijn eigen negatieve verhaal geloven en ik vul voor anderen in dat zij waarschijnlijk net zo over me denken. Wat Feliciaatje dus al zei, ik wil me blijkbaar zo voelen.
Ik weet dat niet iedereen mij aardig kan vinden. Ik vind ook niet iedereen aardig en dat is maar goed ook.
Maar zoals hiervoor beschreven, ik maak er zelf iets negatiefs van in mijn hoofd.
Nu ik dit allemaal opschrijf valt me op dat mijn gedrag erg zelfdestructief is.
Bedankt mensen, voor jullie input!
zondag 10 augustus 2008 om 17:02
Ahh sorry Nukje, ik begreep uit dit stukje dat er ergens ook een actief element in zit voor jou. Maar dat heb ik er blijkbaar verkeerd uitgefilterd.
En ik begrijp dat dat dan een veilige situatie is voor jou MissKaatje. Gek he, hoe erg dat je vormt, je jeugd, de sfeer thuis, wat je verwacht en wil van anderen en jezelf.
Hoe voel je je als alles prettig en rustig is? Voel je je dan een "verkeerd element", een stoorzender omdat jij dat niet bent/verdient/waard bent? Dat door de boel naar beneden te trekken, jij weer past in de situatie?
Ik denk dat je misschien jezelf opnieuw moet gaan defininieren. Zoals je echt was en in de kern bent. Weet je nog hoe je je voelde voordat je moeder met die nieuwe man thuiskwam?
Het lastige is nl, dat juist bij een thuissituatie en in dit geval wrs je moeder, onvoorwaardelijke trouw voorop staat. Door echt te erkennen en te claimen dat het niet klopte, dat je gekwetst werd enz val je ergens je moeder af gevoelsmatig. Dat is vaak een enorme blokkade. Dan kun je het rationeel zien en erkennen maar de echte implicaties ontloop je: nl dat je dat niet verdiende, dat het niet eerlijk was en dat je meer liefde en steun had verdiend.
Door dat te erkennen voor jezelf wordt loyaal zijn naar jezelf toe makkelijker. Je schaart je niet meer aan de kant van "de anderen" wanneer het gaat om een oordeel over jou, je staat en blijft bij jezelf. Je doet het soms niet goed en soms wel, je doet je best en meer kun je niet doen. Je houdt van jezelf met de mooie dingen en de minder leuke dingen. Daar kan niets tussen komen.
zondag 10 augustus 2008 om 20:50
CL2, ook ik heb cognitieve gedragstherapie gehad. Had op dat moment het idee dat het goed aansloeg. Maar nu, een aantal jaren later zit ik weer, of misschien zelfs nog steeds met diezelfde problemen.
De opdracht die je benoemt herken ik in ieder geval vanuit mijn eigen therapie. Lijkt me niet verkeerd voor mezelf om hiermee aan de slag te gaan. Tijdens mijn therapie kwam dit ook op ongeveer dezelfde manier aan bod. Misschien heb ik de fout gemaakt door te denken dat ik ‘klaar’ was na de therapie. Misschien moet ik mezelf deze vragen blijven stellen in mijn leven en er niet mee stoppen na een tijd. Ook het benoemen van positieve dingen ga ik doen!
Ik heb zelf in de psychiatrie gewerkt en gaf mensen dagelijks deze adviezen. Alleen nu het om mezelf gaat kan ik er gewoon niet op komen. En heb daar blijkbaar hulp bij nodig door bijvoorbeeld jullie op dit forum. Voelt toch wel een beetje tegenstrijdig.
Feliciaatje, mijn leven is eigenlijk nooit echt prettig en rustig. Ik maak het daar ook zelf naar denk ik, laat dat waarschijnlijk ook niet toe. Tegen die tijd dat ik in rustig vaarwater lijk te komen ga ik juist weer (te)veel nadenken over allerlei dingen. Waardoor ik me alsnog weer rot ga voelen.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat ik dit doe zodat ik zelf weer in de situatie pas.
Ik heb trouwens geen idee hoe ik me voelde voor mijn moeder met die man thuis kwam. Ik was een jaar of 6. Heb geloof ik nooit echt voor de volle 100% een eigen ‘ik’ kunnen opbouwen. Misschien dat ik daarom ook zo zoekend ben steeds.
Wat ik overigens wel raar vind, is het feit dat ik wel weer een hele sterke persoonlijkheid heb. Ik weet wat ik wel en niet wil en maak aan de hand hiervan ook mijn keuzes. Denk dat ik de rest van mijn persoonlijkheid aanvul met een houding. Ik wil sterk zijn neem die houding aan. In werkelijkheid ben ik dus helemaal niet zo op elk vlak. Een masker…
Wel neem ik het mijn moeder kwalijk. Ik erken het ook wel, maar ik wil inderdaad mijn moeder niet afvallen. Heb overigens voor de rest een hele goede band met haar. Ook met mijn broer trouwens, dat begon nadat mijn moeder haar vriend eruit gooide.
Bedankt voor je reacties Feliciaatje! Heb het idee dat je heel goed door hebt wat ik bedoel en hoe ik me daarbij voel. Fijn om te horen!
Ik heb in ieder geval in korte tijd al behoorlijk wat handvatten gekregen waarmee ik aan de slag ga! Bedankt allemaal daarvoor!
De opdracht die je benoemt herken ik in ieder geval vanuit mijn eigen therapie. Lijkt me niet verkeerd voor mezelf om hiermee aan de slag te gaan. Tijdens mijn therapie kwam dit ook op ongeveer dezelfde manier aan bod. Misschien heb ik de fout gemaakt door te denken dat ik ‘klaar’ was na de therapie. Misschien moet ik mezelf deze vragen blijven stellen in mijn leven en er niet mee stoppen na een tijd. Ook het benoemen van positieve dingen ga ik doen!
Ik heb zelf in de psychiatrie gewerkt en gaf mensen dagelijks deze adviezen. Alleen nu het om mezelf gaat kan ik er gewoon niet op komen. En heb daar blijkbaar hulp bij nodig door bijvoorbeeld jullie op dit forum. Voelt toch wel een beetje tegenstrijdig.
Feliciaatje, mijn leven is eigenlijk nooit echt prettig en rustig. Ik maak het daar ook zelf naar denk ik, laat dat waarschijnlijk ook niet toe. Tegen die tijd dat ik in rustig vaarwater lijk te komen ga ik juist weer (te)veel nadenken over allerlei dingen. Waardoor ik me alsnog weer rot ga voelen.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat ik dit doe zodat ik zelf weer in de situatie pas.
Ik heb trouwens geen idee hoe ik me voelde voor mijn moeder met die man thuis kwam. Ik was een jaar of 6. Heb geloof ik nooit echt voor de volle 100% een eigen ‘ik’ kunnen opbouwen. Misschien dat ik daarom ook zo zoekend ben steeds.
Wat ik overigens wel raar vind, is het feit dat ik wel weer een hele sterke persoonlijkheid heb. Ik weet wat ik wel en niet wil en maak aan de hand hiervan ook mijn keuzes. Denk dat ik de rest van mijn persoonlijkheid aanvul met een houding. Ik wil sterk zijn neem die houding aan. In werkelijkheid ben ik dus helemaal niet zo op elk vlak. Een masker…
Wel neem ik het mijn moeder kwalijk. Ik erken het ook wel, maar ik wil inderdaad mijn moeder niet afvallen. Heb overigens voor de rest een hele goede band met haar. Ook met mijn broer trouwens, dat begon nadat mijn moeder haar vriend eruit gooide.
Bedankt voor je reacties Feliciaatje! Heb het idee dat je heel goed door hebt wat ik bedoel en hoe ik me daarbij voel. Fijn om te horen!
Ik heb in ieder geval in korte tijd al behoorlijk wat handvatten gekregen waarmee ik aan de slag ga! Bedankt allemaal daarvoor!
zondag 10 augustus 2008 om 20:52
weet je wat in dat geal erg helpt, gedragsrapportages schrijven!
Het heeft mij enorm geholpen, en ik heb er nog steeds baat bij.
Ik ben ook onzeker, ben erg perfectionistisch, dus leg de lat voor mezelf erg (té) hoog!
Alles moet goed, er zit geen middenweg in...als mensen om me heen smoezen denk ik snel dat het over mij gaat....ik ben ook bang dat mijn collega's vinden dat ik niet doorwerk, of het niet goed doe...terwijl ik eigenlijk wel weet dat ik het goed doe!
Ik wil iederen te vriend houden, dus vergeet mezelf daarin heel snel.
Dit alles heeft geleid tot een burn out 7 maanden geleden, omdat ik dit gedragspatroon al jaren had!
heb een coach gekregen en bij een psycholoo gelopen. Ik ben erg bezig geweest met mijn eigen gevoel...wat ik belangrijk vind, en dat ik zelf de belangrijkste persoon in mijn leven ben.
Dat ik niet alles goed hoef te doen, dat niet iedereen mij aardig hoef te vinden, en dat ik fouten MAG maken!
Wat mij dus geholpen heeft zijn gedragsrapportages
Op het moment dat ik een negatieve gedachte krijg vul ik zo'n ding in....ik beschrijf dan de situatie/mijn gedachte; vervolgens schrijf ik mijn stemming op (bijvoorbeeld angst); en daarna de automatische gedachte die bij mij opkomt. Dat is bijvoorbeeld 'ik ben niet goed genoeg'.
Maar daarna moet ik opschrijven welke bewijzen ik heb voor deze automatische gedachte. Als ik er da goed over nadenk kom ik tot de conclusie dat ik geen bewijzen heb!
Daarna moet ik een alternatieve gedachte opschrijven.
Wat het punt namelijk is, is dat je jezelf gek maakt met je eigen verkeerde gedachtes!
Door deze gedachte krijg je een negatief gevoel over jezelf..en door dat gevoel krijg je weer negatieve gedachtes.
Het is een cirkel de je zelf in stand houdt!
Het is dus zaak dat je je hele gedachtegang gaat veranderen..structureel!
het kost tijd, maar het kan echt lukke. Ik ben nu 7 maanden verder, en merk dat ik minder eisen aan mezelf stel, me lekkerder voel, en me niet meer zo druk maak om wat anderen zeggen, omdat ik langzaam echt ga geloven dat ik een goed mens ben, en wel de moeite waard!
Nog heel vaak, val ik in oude patronen...maar die gedragsrapportages helpen echt...want zo maak ik in mn eigen hoofd een soort ommekeer...en ga ik de alternatieve, en dus positievere gedachtes echt geloven.
je kan tegen jezelf zeggen dat je de moeite waard bent, maar als je dat zelf niet gelooft heeft het totaal geen zin.
Je moet je er echt bewust van worden, en daarom je gedachtegang structureel veranderen.
Ik heb veel baat gehad bij het lezen van boeken hierover; 'leer te leven''....''leef in balans''....''succes en geluk zit in jezelf''.
In elk boek staan weer dingen die je kunnen helpen!
veel succes!
Ik heb zelf heel lang gedacht dat ik geen gelukkig leven zou kunnen leiden, altijd~maar angstig en onzeker zou leven, maar het wordt echt beter...ik heb het zelf ervaren!
Het heeft mij enorm geholpen, en ik heb er nog steeds baat bij.
Ik ben ook onzeker, ben erg perfectionistisch, dus leg de lat voor mezelf erg (té) hoog!
Alles moet goed, er zit geen middenweg in...als mensen om me heen smoezen denk ik snel dat het over mij gaat....ik ben ook bang dat mijn collega's vinden dat ik niet doorwerk, of het niet goed doe...terwijl ik eigenlijk wel weet dat ik het goed doe!
Ik wil iederen te vriend houden, dus vergeet mezelf daarin heel snel.
Dit alles heeft geleid tot een burn out 7 maanden geleden, omdat ik dit gedragspatroon al jaren had!
heb een coach gekregen en bij een psycholoo gelopen. Ik ben erg bezig geweest met mijn eigen gevoel...wat ik belangrijk vind, en dat ik zelf de belangrijkste persoon in mijn leven ben.
Dat ik niet alles goed hoef te doen, dat niet iedereen mij aardig hoef te vinden, en dat ik fouten MAG maken!
Wat mij dus geholpen heeft zijn gedragsrapportages
Op het moment dat ik een negatieve gedachte krijg vul ik zo'n ding in....ik beschrijf dan de situatie/mijn gedachte; vervolgens schrijf ik mijn stemming op (bijvoorbeeld angst); en daarna de automatische gedachte die bij mij opkomt. Dat is bijvoorbeeld 'ik ben niet goed genoeg'.
Maar daarna moet ik opschrijven welke bewijzen ik heb voor deze automatische gedachte. Als ik er da goed over nadenk kom ik tot de conclusie dat ik geen bewijzen heb!
Daarna moet ik een alternatieve gedachte opschrijven.
Wat het punt namelijk is, is dat je jezelf gek maakt met je eigen verkeerde gedachtes!
Door deze gedachte krijg je een negatief gevoel over jezelf..en door dat gevoel krijg je weer negatieve gedachtes.
Het is een cirkel de je zelf in stand houdt!
Het is dus zaak dat je je hele gedachtegang gaat veranderen..structureel!
het kost tijd, maar het kan echt lukke. Ik ben nu 7 maanden verder, en merk dat ik minder eisen aan mezelf stel, me lekkerder voel, en me niet meer zo druk maak om wat anderen zeggen, omdat ik langzaam echt ga geloven dat ik een goed mens ben, en wel de moeite waard!
Nog heel vaak, val ik in oude patronen...maar die gedragsrapportages helpen echt...want zo maak ik in mn eigen hoofd een soort ommekeer...en ga ik de alternatieve, en dus positievere gedachtes echt geloven.
je kan tegen jezelf zeggen dat je de moeite waard bent, maar als je dat zelf niet gelooft heeft het totaal geen zin.
Je moet je er echt bewust van worden, en daarom je gedachtegang structureel veranderen.
Ik heb veel baat gehad bij het lezen van boeken hierover; 'leer te leven''....''leef in balans''....''succes en geluk zit in jezelf''.
In elk boek staan weer dingen die je kunnen helpen!
veel succes!
Ik heb zelf heel lang gedacht dat ik geen gelukkig leven zou kunnen leiden, altijd~maar angstig en onzeker zou leven, maar het wordt echt beter...ik heb het zelf ervaren!
maandag 11 augustus 2008 om 17:25
Hoelagirl, bedankt voor je tip!
Ik denk dat ik uiteindelijk een combinatie van CL2's techniek en die van Hoelagirl ga gebruiken. Maar misschien dat de ene beter bevalt dan de andere.
Nukje, ik werk nu met kinderen en zie in hen hoe snel en wat een voor ons kleine gebeurtenis iets met ze doet. Ik heb zelf (nog) geen kinderen maar ik ben me er zeer van bewust dat je maar 1 ding fout hoeft te doen... en je kind is 'getekend'.
Ik denk dat ik uiteindelijk een combinatie van CL2's techniek en die van Hoelagirl ga gebruiken. Maar misschien dat de ene beter bevalt dan de andere.
Nukje, ik werk nu met kinderen en zie in hen hoe snel en wat een voor ons kleine gebeurtenis iets met ze doet. Ik heb zelf (nog) geen kinderen maar ik ben me er zeer van bewust dat je maar 1 ding fout hoeft te doen... en je kind is 'getekend'.
maandag 11 augustus 2008 om 17:35
Offtopic: Hoeft niet altijd zijn wortels in de opvoeding te hebben hoor.
Ik vind mezelf ook niet goed genoeg en dat staat helemaal los van mijn opvoeding.
Mijn schuldgevoel is zelfs al te meer groter omdat het daar niet vandaan komt!
Ontopic: jammer dat het moeilijk is om jezelf wijs te kunnen maken dat je wel goed genoeg bent.
Maar als het op jezelf aankomt, kun je negatieve gedachten zo moeilijk uit je hoofd praten...
Ik vind mezelf ook niet goed genoeg en dat staat helemaal los van mijn opvoeding.
Mijn schuldgevoel is zelfs al te meer groter omdat het daar niet vandaan komt!
Ontopic: jammer dat het moeilijk is om jezelf wijs te kunnen maken dat je wel goed genoeg bent.
Maar als het op jezelf aankomt, kun je negatieve gedachten zo moeilijk uit je hoofd praten...
maandag 11 augustus 2008 om 20:26
Zonder er al te veel over uit te wijden,( ik heb er een topic over, empathisch gebrek?), voel ik me vaak waardeloos omdat ik een emotioneel gebrek heb.
Ik ben er inmiddels wel achter dat het geen kwestie is van een empathisch gebrek, maar meer leegte in veel gevallen.
Vergeleken met anderen vind ik voornamelijk dat ik minder inlevingsvermogen heb en dus onaardiger ben, en ik vind mezelf niet leuk genoeg.
Mijn minderwaardigheidsgevoel is vooral na een beroepsopleiding en stages ontstaan.
Jaren geleden had ik nl. een andere studie en ik was onzeker over presentaties, over het beoordeeld worden op stages, enz.
Iedereen had toen ook een vriend behalve ik, ik was daar ook nog eens onzeker over.
Ik wist niet eens wat ik in de toekomst wilde en had veel moeite met keuzes maken.
Wat betreft het geheel, had ik het gevoel dat ik iets miste, wat anderen kennelijk wel hadden, maar ik niet doorhad. Ik dacht dat er een blinde vlek in mezelf moest zijn, en nog steeds heb ik veel last van dat gevoel.
Bij het vinden van een baan bijvoorbeeld, ben ik altijd bang om negatief beoordeeld te worden.
Ik ben vorig jaar met een nieuwe studie begonnen, en ik voel me in ieder geval meer thuis dan op die beroepsopleiding.
Momenteel wacht ik nog steeds op reacties van een haptonoom en een nieuwe psycholoog, en dan hoop ik binnenkort aan de slag te kunnen.
Ik ben er inmiddels wel achter dat het geen kwestie is van een empathisch gebrek, maar meer leegte in veel gevallen.
Vergeleken met anderen vind ik voornamelijk dat ik minder inlevingsvermogen heb en dus onaardiger ben, en ik vind mezelf niet leuk genoeg.
Mijn minderwaardigheidsgevoel is vooral na een beroepsopleiding en stages ontstaan.
Jaren geleden had ik nl. een andere studie en ik was onzeker over presentaties, over het beoordeeld worden op stages, enz.
Iedereen had toen ook een vriend behalve ik, ik was daar ook nog eens onzeker over.
Ik wist niet eens wat ik in de toekomst wilde en had veel moeite met keuzes maken.
Wat betreft het geheel, had ik het gevoel dat ik iets miste, wat anderen kennelijk wel hadden, maar ik niet doorhad. Ik dacht dat er een blinde vlek in mezelf moest zijn, en nog steeds heb ik veel last van dat gevoel.
Bij het vinden van een baan bijvoorbeeld, ben ik altijd bang om negatief beoordeeld te worden.
Ik ben vorig jaar met een nieuwe studie begonnen, en ik voel me in ieder geval meer thuis dan op die beroepsopleiding.
Momenteel wacht ik nog steeds op reacties van een haptonoom en een nieuwe psycholoog, en dan hoop ik binnenkort aan de slag te kunnen.
dinsdag 12 augustus 2008 om 06:38
paaltje, ik herken de leegte die je omschrijft.
Ik las op een ander topic (misschien was het wel die van jou) ook iets over een haptonoom. Heb er wat informatie over opgezocht, en het leek me wel iets voor mij. Maar gezien een haptonoom weer niet regulier is zijn veel mensen er sceptisch over. Ik weet niet zo goed wat ik moet geloven... Zal je dus in de gaten houden
Ik las op een ander topic (misschien was het wel die van jou) ook iets over een haptonoom. Heb er wat informatie over opgezocht, en het leek me wel iets voor mij. Maar gezien een haptonoom weer niet regulier is zijn veel mensen er sceptisch over. Ik weet niet zo goed wat ik moet geloven... Zal je dus in de gaten houden
dinsdag 12 augustus 2008 om 11:56
Ik ben met de reguliere psychologie nog niets opgeschoten.
Dat komt ook doordat de enige goede psycholoog waar ik jaren geleden kwam, opgestapt is bij de GGZ.
Ik ben in juni naar een particuliere psycholoog van TwoBe in Rotterdam gegaan, maar die beviel me helemaal niet omdat hij voornamelijk op zijn plastic speelgoed en allerlei voorwerpen gericht was.
Ik had gelijk geen zin meer om daar verder te gaan, dus ik heb me nu zowel bij een GGZ als een haptonome aangemeld.
Dat komt ook doordat de enige goede psycholoog waar ik jaren geleden kwam, opgestapt is bij de GGZ.
Ik ben in juni naar een particuliere psycholoog van TwoBe in Rotterdam gegaan, maar die beviel me helemaal niet omdat hij voornamelijk op zijn plastic speelgoed en allerlei voorwerpen gericht was.
Ik had gelijk geen zin meer om daar verder te gaan, dus ik heb me nu zowel bij een GGZ als een haptonome aangemeld.
dinsdag 12 augustus 2008 om 12:15
jeetje wat herkenbaar allemaal,zit dit alles gewoon met tranen in mijn ogen te lezen..
ik voel me eigenlijk ook altijd niet goed genoeg en bij mij heeft het alles te maken met mijn jeugd,en dan vooral mijn vader.
heel mijn leven krijg ik al te horen dat ik niks waard ben,alles doe ik verkeerd in zijn ogen,hij zegt niet letterlijk dat ik niks waard ben maar laat t me wel altijd voelen,altijd negatief over me en niks is goed wat ik doe,wat ik ook probeer..
ik voel me ook altijd "te veel" in zijn bijzijn,en bij mij uit het zich heel erg in onzekerheid vooral bij mijn vrienden en als ik in een relatie zit,ik denk dat t n beetje zo werkt: als mijn eigen vader me al niks vind en me n soort last vind,waarom zouden "vreemden" me dan wel de moeite waard vinden...
dus ben ik erg onzeker in mijn vriendschappen en als ik n paar dagen niks van iemand hoor denk ik al,zie je wel die wil ook al niks meer met me te maken hebben..
ik voel me eigenlijk ook altijd niet goed genoeg en bij mij heeft het alles te maken met mijn jeugd,en dan vooral mijn vader.
heel mijn leven krijg ik al te horen dat ik niks waard ben,alles doe ik verkeerd in zijn ogen,hij zegt niet letterlijk dat ik niks waard ben maar laat t me wel altijd voelen,altijd negatief over me en niks is goed wat ik doe,wat ik ook probeer..
ik voel me ook altijd "te veel" in zijn bijzijn,en bij mij uit het zich heel erg in onzekerheid vooral bij mijn vrienden en als ik in een relatie zit,ik denk dat t n beetje zo werkt: als mijn eigen vader me al niks vind en me n soort last vind,waarom zouden "vreemden" me dan wel de moeite waard vinden...
dus ben ik erg onzeker in mijn vriendschappen en als ik n paar dagen niks van iemand hoor denk ik al,zie je wel die wil ook al niks meer met me te maken hebben..
.
dinsdag 12 augustus 2008 om 18:40
Het is heel erg als je ouders je dat gevoel gegeven hebben/geven. Je loopt er wonden van op waar je lang mee rond kunt lopen. Maar echt, het gaat er niet om of anderen je de moeite waard vinden maar of je dat zelf vindt. Vandaaruit is het zoveel gemakkelijker te geloven dat er wel mensen zijn die je mooi, leuk, fijn vinden zoals je bent ook al vinden je ouders dat niet.
Dat proces kost tijd maar is wel ontzettend de moeite waard. Dan kun je op een dag concluderen dat je ouders het gewoon mis hadden. En dat je er mag zijn. Zij zijn de sufferds dat ze dat gemist hebben te zien in hun kind. Dat zegt niets over jou. En dat is moeilijk om je te realiseren want het zit diep. Maar het was niet persoonlijk ook al voelde het wel zo tot in je tenen. Dat zat en zit in hun.
Dat proces kost tijd maar is wel ontzettend de moeite waard. Dan kun je op een dag concluderen dat je ouders het gewoon mis hadden. En dat je er mag zijn. Zij zijn de sufferds dat ze dat gemist hebben te zien in hun kind. Dat zegt niets over jou. En dat is moeilijk om je te realiseren want het zit diep. Maar het was niet persoonlijk ook al voelde het wel zo tot in je tenen. Dat zat en zit in hun.
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:30
